İçeriğe atla

Heike Kamerlingh Onnes

Heike Kamerlingh Onnes
Heike Kamerlingh Onnes
Doğum21 Eylül 1853
Groningen, Hollanda
Ölüm21 Şubat 1926 (72 yaşında)
Leiden, Hollanda
MilliyetHollanda
VatandaşlıkHollanda
Mezun olduğu okul(lar)Heidelberg Ruprecht Karls Üniversitesi
Groningen Üniversitesi
ÖdüllerNobel Fizik Ödülü (1913)
Kariyeri
DalıFizik
Doktora
danışmanı		Rudolf Adriaan Mees
Doktora öğrencileriWander de Haas
Pieter Zeeman

Heike Kamerlingh Onnes (d. 21 Eylül 1853, Groningen - ö. 21 Şubat 1926, Leiden), Nobel ödüllü Hollandalı fizikçi. Soğutma teknikleri ve malzemelerin yaklaşık mutlak sıfıra kadar soğutulduğunda nasıl davrandığı konularında araştırmalar yapmıştır. Onu Süperiletkenlik olgusunu araştırmaya sevk eden en önemli olay 1908 yılında 0,9 K'de[1] helyumu sıvılaştırmayı başarmasıdır.[2][3]

Hayatı

21 Eylül 1853 tarihinde Kamerlingh Onnes Hollanda'nın Groningen şehrinde doğdu. Babası Harm Kamerlingh Onnes bir tuğla fabrikası sahibiydi. Annesinin adı ise Anna Gerdina Coers'di. 1870 yılında Groningen Üniversitesinde önlisansa başladı. 1871 ve 1873 yıllarında Heidelberg Üniversitesinde Robert Bunsen ve Gustav Kirchhoff'la çalıştı. Yine Groningen Üniversitesinde 1878 ve 1879 yıllarında doktora tezini hazırladı. Aynı zamanda 1878 ile 1882 yıllarında Johannes Bosscha'nın asistanlığını yaptı. 1881 ve 1882 yıllarında Delft Teknik Üniversitesinde eğitim görevlisi olarak çalıştı.[4] 1883 yılında Delft'te, tezleri için önerilerde bulunduğu Pieter Zeeman ile tanıştı.[5]

Onnes, 1882 ile 1923 yıllarında Leiden Üniversitesinde deneysel fizik profesörlüğü yaptı. 1904 yılında ise Düşük sıcaklıklar fiziği üzerine çalışmalarını yapabileceği bir laboratuvar kurdu. 1908 yılında Hampson-Linde döngüsünü ve Kriyostat kullanarak Helyum'u sıvılaştıran ilk fizikçi oldu. Joule-Thomson etkisi kullanarak -269 °C - 3 K olan yeryüzündeki en soğuk sıcaklığa düşürmeyi başardı. Bu deneyde kullanılan orijinal ekipmanlar hala Leiden'de bulunan Boerhaave Müzesinde yer almaktadır.[4]

Bu başarısı sayesinde Onnes, 4,2 K'e kadar olan düşük sıcaklıklarda fiziksel özelliklerin araştırılmasını mümkün hale getirmiş oldu. Daha sonra, metallerin elektriksel dirençlerinin en düşük sıcaklık bölgelerindeki değişim süreçlerini incelemeye başladı. Yaklaşık 3 yıl kadar sonra Onnes, cıva metalinde DC elektriksel direncin kritik sıcaklık diye adlandırıldığı sıcaklık ve altındaki sıcaklıklarda ölçülemeyecek kadar küçük bir değere düştüğünü gözlemledi.[3]

Bu gözlemlerin ardından iletkenlerin sıfır elektrik direncinin yanı sıra manyetik alanı dışladıkları belirlendi. Meissner etkisi adı verilen bu olay, süperiletkenlik kuramının açıklık getirilmesi gereken en önemli noktalarından birisidir. Mıknatıs üzerine konulan süperiletken bir malzemenin havada asılı kalmasını sağlayan kuvvet, Meissner etkisiyle doğrudan açıklanabilir. İletkenlerin üstüniletken hale geçtikleri kritik sıcaklık Kritik sıcaklık (TC), uzun yıllar birkaç Kelvin civarında kaldı. Onnes ve arkadaşlarının süperiletkenlik olayını keşfettikleri cıva için TC 4,2 K idi.[2][3]

Aldığı ödüller

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ *e-kimya.com. "8-A grubu elementleri". 25 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2012.  (Türkçe) (5 Mart 2012).
  2. ^ a b *Bilim ve Teknik Temmuz 2011. "Süperiletkenlik: Asırlık Efsane". ss. 34-37. 24 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2020.  (Türkçe) (5 Mart 2012).
  3. ^ a b c *elektrikport.com. "Süperiletkenlik ve MR Cihazı". 22 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2012.  (Türkçe) (5 Mart 2012).
  4. ^ a b *nobelprize.org. "Heike Kamerlingh Onnes biyografisi". 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2012.  (Türkçe) (5 Mart 2012).
  5. ^ Pieter Zeeman 17 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Türkçe Vikipedi
  6. ^ *nobelprize.org. "1913 yılı Nobel Fizik Ödülü". 3 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2012.  (Türkçe) (5 Mart 2012).

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

Süperiletkenlik, süperiletken adı verilen maddelerin karakteristik bir kritik sıcaklığın (Tc) altında derecelere soğutulmasıyla ortaya çıkan, maddenin elektriksel direncinin sıfır olması ve manyetik değişim alanlarının ortadan kalkması şeklinde görülen bir fenomendir. 8 Nisan 1911 tarihinde Hollandalı fizikçi Heike Kamerlingh Onnes tarafından keşfedilmiştir. Ferromanyetizma ve atomik spektrumlar gibi, süperiletkenlik kuantum mekaniğine girer. Karakteristik özelliklerini Meissner efektinden alır; süperiletken, süperiletkenlik durumuna geçerken bütün manyetik alan çizgilerini içeriden dışarıya atar. Meissner efektinin görülmesi de süperiletkenliğin klasik fizik tarafından mükemmel iletkenlik olarak tasvir edilmesini olanaksız hale getirir.

<span class="mw-page-title-main">Pieter Zeeman</span> Hollandalı fizikçi

Pieter Zeeman, 1902'de Hendrik Lorentz ile birlikte Nobel Fizik Ödülü'ni kazanmış, Zeeman efektinin teorisyeni, Hollandalı bilim insanı.

<span class="mw-page-title-main">Yoichiro Nambu</span> Amerikalı teorik fizikçi (1921 – 2015)

Yoichiro Nambu Japonya doğumlu Amerikan fizikçidir. Chicago Üniversitesi Enrico Fermi Enstitüsü'nde ve Harry Pratt Judson fizik dalı üstün hizmet profesörüdür. Teorik fizik dalında atomaltı parçacıkları mekanizmasında kendiliğinden simetri kırılması keşfi üzerine 2008 Nobel Fizik Ödülünü kazanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Aleksey Abrikosov</span> Rus-Amerikalı teorik fizikçi (1928 – 2017)

Aleksey Alekseyeviç Abrikosov, Moskova doğumlu Rus Teorik fizikçidir. 2003 yılında Nobel Fizik Ödülünü kazanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Vitali Ginzburg</span> Rus fizikçi

Vitaly Lazarevich Ginzburg (Rusça: Вита́лий Ла́заревич Ги́нзбург yılları arsında yaşamış Rus Teorik fizikçi ve Astrofizikçidir. 2003 yılında tip II süperiletkenler konusunda bulduğu keşiflerle Nobel Fizik Ödülü kazanan, Ginzburg, kalp yetmezliğinden ölmüş, Moskova, Rusya Novodevichye Mezarlığına defnedilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Anthony Leggett</span> İngiliz fizikçi

Anthony James Leggett, Tony Leggett olarak da bilinir, 26 Mart 1938 Camberwell, Londra, İngiltere doğumlu Profesör ve fizikçidir. 1983 yılından beri İllinois Üniversitesi'nde profesörlük yapan Leggett, 2008 ve 2003 yıllarında Fizik dalında en mükemmel eğitmen seçilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Carl Wieman</span>

Carl Edwin Wieman, 1995 yılında Eric Allin Cornell ile ilk doğru Bose-Einstein Yoğuşmasını ürettiği için 2001 Nobel Fizik Ödülünü kazanan, günümüzde Colombia Üniversitesinde profesörlük yapan Amerikalı fizikçidir.

<span class="mw-page-title-main">Lev Landau</span> Sovyet teorik fizikçi (1908-1968)

Lev Davidovich Landau teorik fizik alanında pek çok katkı ve araştırma yapmış Bakü doğumlu Yahudi asıllı, Sovyet-Azerbaycanlı fizikçidir. Yoğun maddenin kuantum mekaniği hakkında çalışan Landau, süperakışkanlığı öngörmüş ve 1962 Nobel Fizik Ödülü'nü kazanmıştır. Evgeny Mikhailowich Lifschitz ile çeşitli dillere çevirilen ve klasikleşen fizik kitapları serisini oluşturmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Nicolaas Bloembergen</span> Hollandalı-Amerikalı fizikçi (1920 – 2017)

Nicolaas Bloembergen, Hollanda doğumlu Amerikalı Nobel Ödülü sahibi fizikçi.

<span class="mw-page-title-main">Philip Anderson</span> Amerikalı fizikçi (1923 – 2020)

Philip Warren Anderson Nobel ödüllü Amerikalı fizikçi. Anderson lokalizasyonu, Antiferromıknatıslık, Simetri kırılması, Yüksek sıcaklık süper iletkenlik teorileri üzerine yazıları aracılığıyla bilim felsefesine belirmeleri olmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Frits Zernike</span>

Frits Zernike, 1953 yılında kendi buluşu olan Faz kontrast mikroskobu ile Nobel Fizik Ödülü'nü kazanan Hollandalı fizikçi. Keşfettiği mikroskop iç hücre yapısını incelerken, hücreleri boyalama yaparak öldürmeden rahatça çalışılmasına olanak sağlar.

<span class="mw-page-title-main">Wander Johannes de Haas</span> Hollandalı fizikçi ve matematikçi

Wander Johannes de Haas, Hollandalı bir fizikçi ve matematikçiydi. En çok Shubnikov-De Haas etkisi, De Haas-Van Alphen etkisi ve Einstein-de Haas etkisi ile tanınır.

BCS Teorisi 1911'de süperiletkenliğin bulunmasından beri süperiletkenliğin ilk mikroskopik teorisidir. Bu teori superiletkenliği Cooper çiftinin bozon haline yoğunlaşmasından kaynaklanan mikroskopik etki olarak tanımlamaktadır. Bu teori ayrıca nükleer fizikte, atomik çekirdekte nukleonların etkileşimini tanımlamada kullanılır. John Bardeen, Leon Cooper ve John Robert Schrieffer (“BCS”) tarafından 1957 de hazırlandı ve 1972 de Nobel fizik ödülünü aldılar.

Kovalent süperiletkenler atomların kovalent bağlarla bağlandığı süperiletkenlerdir. Bu özellikte üretilen ilk materyal yüksek sıcaklık ve yüksek basınçta üretilen sentetik elmastır. Bu üretim pratikte çok öneme sahip değildi. Fakat elmas ve silikon gibi maddeleri de içeren kovalent yarı iletkenlerde daha önce süperiletkenlik görülmediği için bilim adamları bu duruma şaşırmışlardır.

<span class="mw-page-title-main">Yüksek sıcaklık süperiletkenliği</span> alışılmadık derecede yüksek sıcaklıklarda süper iletkenler gibi davranan malzeme

Yüksek sıcaklık süperiletkenleri, normalin üzerinde sıcaklıklarda süperiletken olarak davranan materyallerdir. İlk yüksek sıcaklık süperiletkeni, 1986’da IBM araştırmacıları Georg Bednorz ve K. Alex Müller tarafından keşfedilmiştir ve 1987’de seramik materyalindeki yüksek iletkenlik keşfinde önemli atılımlarından dolayı Nobel Fizik Ödülü ile ödüllendirilmişlerdir. Sıradan ya da metalik süperiletkenler genellikle 30 Kelvin (-243,15 °C) altında geçiş sıcaklıklarına sahipken yüksek sıcaklık süperiletkenleri 138 K (-135,15 °C) kadar iletkenlik sıcaklıklarıyla gözlemlenir. 2008’e kadar sadece belirli bakır ve oksijen bileşiklerinin (kupratlar) yüksek sıcaklık süperiletkenlik özelliklerine sahip olduğuna inanılıyordu ve yüksek sıcaklık süperiletkenlik terimi bizmut, stronsiyum, kalsiyum, itriyum, baryum gibi bileşikler için bakır oksijen süperiletkenleri yerine kullanılıyordu; fakat şu an birçok demir bileşiğinin yüksek sıcaklıklarda süperiletkenliği biliniyor.

Süperiletkenlik bazı maddelerin elektrik direncinin belli bir sıcaklığın altında sıfır olması ve manyetik akıyı dışarı itmeleri olgusudur. Süperiletkenliğin tarihi Hollandalı fizikçi Heike Kamerlingh Onnes’in 1911’de cıvada süperiletkenliği keşfetmesiyle başlamıştır. O zamandan günümüze diğer birçok süperiletken madde keşfedilerek süperiletkenlik teorisi geliştirilmiştir. Bu konular yoğun madde fiziği alanında aktif çalışma alanları olmaya devam etmektedirler.

<span class="mw-page-title-main">Matteucci Madalyası</span> ödül

Matteucci Madalyası fizikçilere verilen bir İtalyan ödülüdür. Forlì bölgesinden Carlo Matteucci adlı kişiden adını alır. Fizik alanında çalışan bilim insanlarının bilime temel katkılarını ödüllendirmek için verilmeye başlanmıştır. 10 Temmuz, 1870 tarihli İtalyan Kraliyet Kararnamesine göre İtalyan Bilimler Topluluğu'nun Carlo Matteucci'den bağış alarak bu ödülü vermeye başlamasına izin verilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Jan Zaanen</span>

Jan Zaanen, Hollandalı teorik fizikçidir. Leiden Üniversitesi'nde teorik fizik profesörü olarak görev yapmaktadır. Daha çok, güçlü korelasyonlu malzemede elektronlarla kuantum fiziğinin anlaşılmasına ve yüksek sıcaklık süperiletkenliği konularına yaptığı katkılarla tanınır. Zaanen'in çalışma alanları, elektronlar, spinler ve atomlar gibi sıradan bileşenlerden oluşan sistemlerde gerçekleşen kolektif kuantum fenomenlerinin yeni biçimlerinin araştırılmasıdır.

<span class="mw-page-title-main">Friedrich Hasenöhrl</span> Avusturyalı fizikçi (1874-1915)

Friedrich Hasenöhrl, Avusturyalı fizikçi.

Gilbert " Gil " George Lonzarich, Cambridge Üniversitesi Cavendish Laboratuvarı'nda çalışan bir katı hal fizikçisidir. Özellikle süperiletken ve manyetik malzemeler üzerine yaptığı çalışmalarla tanınmaktadır.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.