Hamburg Sivil Muhafızları

Hamburg Sivil Muhafızları (Hansa Sivil Muhafızları olarak da bilinir), 1814'te kurulan ve 1868'e kadar var olan Hamburg'un Özgür ve Hansa Şehri'nin bir sivil savunma oluşumuydu. Askere alınan vatandaşlar ve şehir sakinlerinden oluşuyordu.

Sivil muhafızlar, daimi Hamburg garnizonunun aksine, üyeleri kışlada olmayan birliklerdi. Her iki birliğin paralel varlığının nedenleri farklı niteliktedir. Bir yandan Hansa Birliği, düzenli olarak subay birliklerini oluşturan soyluları reddederken geçim kaynağı askerlik olan ve bağlılığı belli olmayan paralı askerlerden de nefret ediyordu. Hamburg belediye yönetimi bir kriz durumunda yeterince insan biriktirebilmek ve tahkimatlarını savunabilmek için birlikler kurdu, ancak yalnızca bu birliğe güvenmek istemedi. Savaş durumunda ikinci bir birim olarak Sivil muhafızlar oluşturuldu. Sivil muhafızların masraflarını askerlerin kendisi karşılıyordu. Hamburg, 13. yüzyılın sonundan beri fiilen askeri egemenliğe sahip olsa da bu askerî güç, yönetici prenslere dış politikada iktidar iddiasında bulunmaları için herhangi bir araç olarak hiçbir rol oynamadı.^[1]

Hamburg Sivil Muhafızları, acınası durumu nedeniyle "genel olarak gülünç olarak kabul edilen ve karikatürize edilen" Hamburg polisi gibi görülmüyordu. Hamburg Sivil Muhafızları iyi teçhizatı, üniformaları, eğitimi ve liderliğiyle takdir topladı.

Daha sonraki Sivil muhafızların subayları tüccarların ve üst burjuvazinin alanı iken, sivil muhafız subayları hâlâ "öncelikle orta ve alt orta sınıflardan" askere alınıyordu. Sivil güvenlik ise, öncelikle polis görevlerini yerine getiren ve dış düşmanlara karşı savunma yapmaktan çok sosyal koşulların güvence altına alınmasına hizmet eden bir birimdi. Sivil muhafızlar 1810'a kadar vardı ve Hamburg Fransız işgali altındayken feshedildi.^[2]

"Hansa Lejyonu", Hamburg'u geçici olarak özgürleştiren Albay Tettenborn (1778-1854) tarafından Napolyon'la savaşmak amacıyla önceki Sivil muhafızların temelleriyle oluşturulan gönüllü bir birlikti. Hamburgluların birliği tekrar oluşturmasındaki sebep en Fransızların geri dönmesinden ve şehre karşı misillemede bulunmalarından korkmalarıydı. Bu gönüllü birlikler yalnızca Hamburg'dan değil aynı zamanda Bremen ve Lübeck sakinlerinden de oluşturulmuştu.^[3]

1867'de Hamburg Kuzey Almanya Konfederasyonu'na katıldığında, Hamburg askeri varlığından vazgeçti ve Prusya Kraliyet Ordusunun iki taburu şehre girdi. Alman Konfederasyonu Federal Ordusu'nun Hamburg birliği feshedildi ve Sivil muhafızlara bağlı askerler ve astsubaylar yeni Piyade Alayı "Hamburg" (2. Hansa) No. 76'ya transfer edildi.

• 
  Hamburg Sivil Muhafızları
• 
  Muhafızların garnizonu
• 
  Hansa Lejyonu

Napolyon işgali sırasında bile, David Christopher Mettlerkamp (1774-1850) ve Friedrich Christoph Perthes (1772-1843), Napolyon'un Rusya'daki yenilgisinden sonra Hamburg'u kurtarma planı için güçlü bir güç oluşturmak için çalışıyorlardı. Tarafsızlığı amaçlayan eski Senatonun politikası, Mayıs 1813'te Vandamme tarafından şehrin başarılı bir şekilde kuşatılmasının gösterdiği gibi, Hamburg'un dışarıdan yalnızca çok sınırlı yardım bekleyebileceği anlamına gelmesinden ötürü akamete uğradı. Mettlerkamp daha sonra, Fransa'ya karşı savaşta da yer alan "Hansa Lejyonu" nun aksine, yalnızca Hansa şehirlerinin kurtarılması için kullanılacak olan "Hansa Vatandaş Muhafızları" nın komutanı oldu.

Mareşal Louis-Nicolas Davout tarafından işgal edilen Hamburg Kuşatmasına katıldı ve ayrıldıktan sonra General Bennigsen liderliğindeki birliklerin başında kurtarılmış şehre girdi.

Eski Sivil muhafızların yeniden mi canlandırılacağı yoksa bir Sivil ordusu mu yaratılacağına ilişkin tartışmalar sırasında, salt yurttaş muhafızlarının savunucuları, Hamburg'un daha fazla militarizasyonuna karşı çıktılar. Öte yandan, Hansa Lejyonunda görev alan askerlerin cepheden dönen Hamburg vatandaşları ise bir ordu yaratılması taraftarıydı. Bu nedenle Mettlerkamp 3 Haziran 1814'te sivil muhafızları yeniden düzenlemekle görevlendirildi. Savaştan sonra devam eden sivil muhafızlar ile Hansa Lejyonu rekabeti ancak Senato 10 Eylül 1814'te Hamburg'da 20-45 arası sağlıklı erkekler için zorunlu askerlik hizmetini oluşturana kadar devam etti. Reform, sivil muhafızlarının acınası durumu tarafından teşvik edilmişti.

Sivil muhafızların meşruiyetini kurtuluş savaşı deneyimlerinden almıştır: "Hamburg yurttaşlarının ordusu hem Hamburg'un özel anayasasında hem de 1813'te restore edilen Alman halkının genel silahlanmasında temellenmiştir. Alman doğasına derinden kök salmıştır ve öyle kalacaktır.”

Özellikle federal birlikle yaşanan bazı tatsız olaylara ek olarak, 1842'deki Hamburg yangınında Sivil muhafızlar değerini kanıtladı. Şehrin idari organları kendilerini kararsız, liderlikten yoksun ve beceriksiz gösterirken, birçok insan şehri yağmaladı. Subay birliklerinin yeterli güçte olduğu bölgedeki sivil muhafız birlikleri soygunları ve kargaşayı engelleyebilmişti.

Sivil muhafızlar, 1848/49 devrimi sırasında oldukça etkisizdi. Subaylar arasında muhafız liderliğinin kalitesiyle ilgili anlaşmazlıklar, sonunda Albay Stockfleth ile Avcı taburu komutanı Binbaşı Kessler arasındaki bir düelloyla sonuçlandı. Sivil muhafızların misyonunu nasıl yerine getirmesi gerektiği sorusu ve siyasi gerilimler, sivil muhafızların en alt kademelerine kadar sıçradı.

1848 tarihli sivil askerî nizamnameye göre artık astsubaylar ve subaylar rütbelere göre seçilecekti. Bu, ekonomik durumları iyi olanlara bir avantaj sağladı. Bu nedenle bu karar, barış geri geldikten sonra 1849'un sonunda yürürlükten kaldırıldı.

Prusya birlikleri, Ağustos 1849'da Schleswig-Holstein'daki savaş alanından gelip şehirde konakladıklarında, Gänsemarktwache, muhafızlar ve isyancılar tarafından basıldı. Sivil muhafızları kargaşayı ertesi sabah sona erdirdi.

Tüm sakinlerin dörtte üçünden fazlasının medeni haklardan mahrum bırakıldığı ve daha da büyük ölçüde bu konuda söz sahibi olunmadığı Hamburg'da, memnuniyetsizlik gösterileri özellikle kriz zamanlarında sık görülüyordu. Bu nedenle sivil muhafızların konumu kilit noktaydı. Sivil muhafızların ayrıcalıklı kişiler arasında yer almasından dolayı çoğunlukla büyük tüccarların çıkarları tarafından belirlenen şehir yönetiminin politikalarını yerine getirme konusunda Bremen Sivil Muhafızlarına nazaran daha iyi performans göstermişti.

Sivil muhafızların son reformu Mart 1854'te gerçekleşti. Memurlar, polis şefinin acil durumlarda sivil muhafızları çağırabileceği bir düzenlemeyi engelledi, çünkü bu, sivil muhafızları maaşlı polis teşkilatıyla eşit bir zemine oturtacaktı. Sivil muhafızları yardımcı polis gücüne dönüştürmemek aynı zamanda sivil muhafızları ulusal savunma görevi de korumasını sağladı. Yetki konusundaki anlaşmazlıkları önlemek için komuta artık Senatodaydı. İflas eden her hangi birisinin basit muhafız rütbesine indirilmesi de eklendi. Ticari başarı veya başarısızlık, sivil muhafızlarda ilerlemede kilit taşı hale gelmişti.^[4]

Ancak 1849'dan sonra sivil muhafızlar siyasi önemini yitirdi ve görevleri giderek azaldı. Askeri gelişmelere de ayak uyduramadı. Görgü kuralları ve temsil sorunları giderek daha fazla yer kapladı. Hamburg, 1866'da Kuzey Almanya Konfederasyonu'na katıldığında, federal birlik feshedildi ve yerini 76 numaralı "Hamburg" Piyade Alayı (2. Hansa) aldı. Sivil muhafızlar artık bu askeri sisteme uymuyordu. Senato, dar bir çoğunlukla kabul edilen vatandaşların önerisi üzerine, on günde 14.000'den fazla imza toplayan imza kampanyasına rağmen, birçok orta sınıf ailenin içinde gördüğü sivil muhafızları feshetmeye karar verdi. Böylece Almanya'da kurtuluş savaşlarında doğan, yalnızca savunmaya yönelik demokratik bir askeri anayasa fikrinin son kanıtları da ortadan kalktı. Kuzey Almanya Konfederasyonu'nun kurulmasıyla Hamburg, askeri egemenliğinden vazgeçti.

Hamburg'da yedi tabur oluşturuldu: her biri altı bölükten oluşan altı piyade taburu, bir Avcı taburu ve bir keskin nişancı bölüğü. Ayrıca St. Georg banliyösünde bir tabur ve kırsal kesimde bir tabur vardı. Bölüğün gücü 200 piyade ve 100 avcı ve keskin nişancıydı. Yönetmelikler ayrıca bir topçu ve süvari birliğinin oluşumunu da sağladı. Sivil muhafızların başında 1840'tan itibaren bir albay olan bir yarbay vardı. Dört binbaşı ve dört emir subayından oluşan Genelkurmay Başkanlığı ona bağlıydı. Her tabur bir binbaşı tarafından yönetiliyordu, bölük komutanları yüzbaşı rütbesine sahipti. Sürekliliği ve profesyonelliği sağlamak için sivil muhafızların şeflerine ve denetçilerine ödeme yapılırdı.

"Şehrin en saygın vatandaşları, o zamanlar çok yorucu olan hizmette bir subay pozisyonunu üstlenmekten mutluydu." Hizmet yönetmeliğinde, "Subay ve astsubaylar, astlarının vatandaş olduklarını ve hizmet dışında kendilerine eşit olduklarını asla unutmamalıdırlar. Buna uymayanlar ise para ve hapis cezası ile cezalandırılmalı, subay ve astsubaylar ise rütbe ve onursuzlukla karşı karşıya kalmalıdır." ifadesi bulunmaktadır.

1865'te Hamburg'un yaklaşık 200.000 sakininden sadece 12.550'si askerlik hizmetine veya göreve tabiydi ve bunların 8.800'ü aktif hizmetteydi.

• 
  Genelkurmay
• 
  Süvari
• 
  Topçu
• 
  Avcı
• 
  Piyade

Bir şehirde çok farklı iki askeri oluşum arasındaki gerilimler kaçınılmazdı. Federal birliğin askerleri, sivil muhafızların askeri niteliklerini daha düşük olarak değerlendirirken, sivil muhafızlar kendilerini insanlık dışı mahallelerde yaşayan ve hala fiziksel cezaya maruz kalan federal birliğin askerlerinden üstün hissediyordu. Federal birlik bir tür Senato koruması olarak görüldüğünden, sivil muhafızlar sivil özgürlükleri savunmakla ünlüyken, federal birliğin itibarı halk arasında zayıftı. Federal birlik genellikle daha acımasız davrandıkları ve ateşli silah kullanma eğiliminde oldukları için, sivil muhafızlar, özellikle 1830 Eylül isyanlarıyla bağlantılı olarak, halk arasında önemli bir popülerlik kazandı.

Sivil muhafızlar, birliğe herhangi bir şekilde boyun eğmeye erkenden başarılı bir şekilde direndi. 18 Ekim 1823'teki bir geçit töreni vesilesiyle, şehir komutanı ve garnizon şefinin her iki oluşumun da komutanı olması gerekiyordu, çünkü bir albay olarak, birlik şefi olarak görev yapan binbaşıdan daha yüksek bir rütbeye sahipti. Sivil muhafızlar ise bunu "sivil muhafız subaylarına muazzam bir provokasyon olarak gördü. Profesyonel bir askerin komutası altına alınmak onların sınıf bilincini zedeliyordu. Sivil muhafızların bu konuda galip gelmesi, sivil muhafızların iç siyasi güçler etkileşiminde de bir faktör olduğunu kanıtlıyordu. Gergin ilişki, 1835 yılında federal birliğe zorunlu askerlik uygulaması getirilene kadar gevşemedi. Bu kararla federal birlik paralı asker birliğinden askere alınmış bir birliğe dönüştü.

Sivil muhafızlar Hamburg'da önemli bir faktördü. Bir dönem siyasette küçümsenmeyecek bir rol oynadı. Özellikle medeni hakların garantörü olma imajıyla, özellikle kendisine önemli idari görevler verildiğinden, siyasi kararlar üzerinde önemli bir etki yaptı.

Prusya ordusunun aksine, bireyi toplumsal seçkinlerin bir üyesi yapan orduya üyelik değildi. Hamburg'da önde gelen grup olan tüccarlar subay birliklerinde en etkin şekilde var olan sınıftı. Subay, otoritesini belirli bir sınıftan değil, tam anlamıyla burjuva anlamda kendi başarılarından, eğitiminden ve ikna kabiliyetinden alıyordu. Vatandaş memurunun onuru bölünemezdi. Disiplin, memurun kişisel bütünlüğüne dayandığından, memurun görevde ve özel hayatta hakaret etmesi arasında herhangi bir ayrım yapılmamıştır. Sivil orduda düello, onuru geri getirmenin bir yolu olarak kabul edildi. Sivil muhafızları subayları arasında, her türden muhalifin dışlanmasını talep eden bir birlik ruhu hakimdi. Zamanla memurlar, sivil muhafızların gerçek bel kemiği haline geldi. Subay kulüplerinde geliştirdikleri grup bilinci, büyük ölçüde kariyerli subayların şeref kavramını benimsemeleriyle karakterize edilir. Servete büyük önem verildi. İflas edenler subay rütbelerini kaybettiler.

Alt ve alt orta sınıfların üyeleri şehirdeki yasal statülerini iyileştirmek istiyorlarsa vatandaşlık almaları gerekiyordu. Hamburg vatandaşlığını almanın ön koşulu, vatandaşların ordusuna üyelikti. Şehri savunma yükümlülüğü, Hamburg vatandaşlık yemininin bir parçasıydı. Bununla birlikte, üniforma ve teçhizatın maliyeti önemli bir masrafı temsil ediyordu, süvarilerin üniforması ve teçhizatı özellikle pahalıydı. Süvari subayları için üniformanın tüm metal kısımları altın kaplamaydı. Aynı zamanda, üniformalarla ilgili farklı çabalar, sivil muhafızların pek çok üyesinin ilerleme fırsatlarının önünde bir engel oluşturdu ve bu sivil muhafızların sosyal izolasyonuna neden oldu. Öte yandan, sivil muhafız subayının üniforması, genç burjuvalara, köklü tüccar ailelerle rekabet etme fırsatı sunuyordu. Sivil muhafızların kaldırılmasına ilişkin meclis tartışması sırasında, Milletvekili Ferdinand Laeisz, muhafızları destekleyenlerin toplumda sahip oldukları yüksek konumu sivil muhafızlara borçlu olduğunu belirtti.

Sivil muhafız topçusu, avcıları ve süvarileri, başka açılardan da kendilerini piyadelerden açıkça ayırdı. Sivil muhafızlar ayrıca kimi alt etmek istediklerine de karar verirdi. Süvari birliğinde, kabul edilecek kişinin kusursuz bir itibara sahip olması gerekiyordu. Bir binicilik atının sahibi olması (at kiralamak yasaktı) ve trompetçilerin donatılması ve atlarının bakımının maliyetine katılması gerekiyordu. "Bu tüzükler, sivil Muhafıza kabul edilmek için neyin gerekli olduğunu açıklığa kavuşturuyordu, o da yeterli miktarda paraya sahip olmak. Süvariye katılım ise en pahalı olanıydı; çok görkemli üniforma, arkadaki kılıç ve iki tabancalı silahlanma ve binicilik atı isteniyordu.