HMHS Britannic

HMHS Britannic, White Star Line'ın Olympic sınıfı buharlı gemilerinin üçüncü ve sonuncusu ve Britannic adını taşıyan ikinci White Star gemisiydi. RMS Olympic ve RMS Titanic'in en küçük kardeşiydi ve transatlantik yolcu gemisi olarak hizmete girmesi planlanmıştı. Kasım 1916'da Ege Denizi'ndeki Yunan adası Kea yakınlarında batana kadar 1915'ten itibaren hastane gemisi olarak işletildi. O dönemde dünyanın en büyük hastane gemisiydi.

Britannic, Birinci Dünya Savaşı'nın başlamasından hemen önce denize indirildi. Titanik'in batışından alınan dersler nedeniyle inşaat sırasında yapılan tasarım değişiklikleriyle üç gemi arasında en güvenli olacak şekilde tasarlandı. Hastane gemisi olarak talep edilmeden önce Belfast'taki yapımcıları Harland and Wolff'ta aylarca bekletildi. 1915 ve 1916 yıllarında Birleşik Krallık ile Çanakkale Boğazı arasında görev yapmıştır.

21 Kasım 1916 sabahı Yunan adası Kea yakınlarında Alman İmparatorluk Donanması'na ait bir mayına çarptı ve 55 dakika sonra batarak 30 kişinin ölümüne neden oldu. Gemide 1.066 kişi vardı; hayatta kalan 1.036 kişi sudan ve filikalardan kurtarıldı. Britannic, Birinci Dünya Savaşı'nda kaybolan en büyük gemiydi.

Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra White Star Line, savaş sonrası tazminatların bir parçası olarak SS Bismarck'ın verilmesiyle Britannic'in kaybını telafi etti; RMS Majestic olarak hizmete girdi.

Batık 1975 yılında Jacques Cousteau tarafından bulunmuş ve araştırılmıştır. Gemi, dünyanın deniz dibindeki en büyük sağlam yolcu gemisidir. Gemi 1996 yılında satın alınmıştır ve şu anda bir denizcilik tarihçisi olan Simon Mills'e aittir.

Britannic'in orijinal boyutları kardeşlerine benziyordu, ancak Titanic'in kaybından sonra boyutları hala inşa stoklarındayken değiştirildi. Gros tonajı 48.158 olan Britannic, iç hacim bakımından kardeşlerini geride bıraktı, ancak bu onu o dönemde hizmet veren en büyük yolcu gemisi yapmadı; Alman SS Vaterland çok daha yüksek bir tonajla bu unvanı elinde tutuyordu.

Olympic sınıfı gemiler, üç kanatlı dış kanat pervanelerine güç veren iki adet üç genleşmeli buhar makinesinden oluşan kombine bir sistemle tahrik edilirken, düşük basınçlı bir buhar türbini, iki pistonlu makineden çıkan buharı kullanarak merkezi dört kanatlı pervaneye güç veriyor ve maksimum 23 knot hız sağlıyordu.

Britannic kardeş gemilerine benzer bir yerleşim planına sahipti. Titanik faciasının ve ardından yapılan soruşturmaların ardından, kalan Olympic sınıfı gemilerde çeşitli tasarım değişiklikleri yapıldı. Britannic'te, denize indirilmeden önce yapılan bu değişiklikler arasında, makine ve kazan daireleri boyunca çift gövdeye izin vermek için geminin kirişinin 94 feet'e (29 m) çıkarılması ve 15 su geçirmez perdeden altısının B Güvertesine yükseltilmesi yer alıyordu. Ayrıca, gövde genişliğindeki artışı telafi etmek için daha önceki gemilere monte edilen 16.000 beygir gücündeki (12.000 kW) ünitelerin yerine 18.000 beygir gücünde (13.000 kW) daha büyük bir türbin eklenmiştir. Merkezi su geçirmez bölmeler geliştirilerek geminin altı bölme su altındayken de su üstünde kalması sağlandı.

1907'de White Star Line genel müdürü J. Bruce Ismay ve Belfast'taki Harland & Wolff tersanesinin başkanı Lord Pirrie, Cunard Line'ın Lusitania ve Mauretania'yla rekabet edebilmek için benzersiz boyutta bir okyanus gemisi üçlüsü inşa etmeye karar vermişlerdi. hız açısından değil, lüks ve güvenlik açısından. Üç geminin isimleri daha sonraki bir tarihte kararlaştırıldı ve tasarımcının boyutlarına ilişkin niyetini gösterdiler: Olympic, Titanic ve Britannic. Bu üç gemiyi inşa etme planı, deniz mimarları Thomas Andrews ve Alexander Carlisle tarafından gerçekleştirildi. Olimpiyat ve Titanik'in inşası sırasıyla 1908 ve 1909'da başladı. Boyutları o kadar büyüktü ki, onları barındırmak için Arrol Gantry'yi inşa etmek gerekiyordu, iki yeni bina fişini kaplayacak ve bir seferde iki gemi inşa edilmesine izin verecek kadar genişti. Üç gemi 270 metre uzunluğunda ve 48.000 brüt tonajlı olacak şekilde tasarlandı. Tasarlanan hızları yaklaşık 22 deniz mili idi, Lusitania ve Mauretania'nın çok altında, ancak yine de bir haftadan daha kısa bir transatlantik geçişe izin veriyordu.

Dışarıdan bakıldığında en büyük görsel değişiklik, her biri bir elektrik motoruyla çalışan ve kızaklarda depolanan altı cankurtaran filikasını denize indirebilen vinç benzeri büyük kızak mataforalarının yerleştirilmesiydi; gemi sekiz takım kızak mataforasına sahip olacak şekilde tasarlanmıştı ancak Britannic savaş hizmetine girmeden önce sadece beş tanesi yerleştirilmişti ve aradaki fark Titanic ve Olympic'te olduğu gibi elle çalıştırılan Welin tipi mataforalarla denize indirilen filikalarla kapatılmıştı.

İlave cankurtaran filikaları güverte çatısındaki mataforaların erişebileceği bir yerde depolanabilir ve bacalardan hiçbirinin yolu engellememesi koşuluyla portal mataforalar geminin diğer tarafındaki cankurtaran filikalarına ulaşabilirdi. Bu tasarım, gemi normalde filikaların listenin karşı tarafında denize indirilmesini engelleyecek bir liste oluştursa bile, tüm filikaların denize indirilebilmesini sağlıyordu. Bu mataforaların birçoğu, bu amacı boşa çıkaracak şekilde hunilerin yanına yerleştirilmişti. Daha önce A güvertesinde duran asansörler artık tekne güvertesine ulaşabiliyordu. Gemide her biri en az 75 kişi taşıma kapasitesine sahip 48 filika bulunuyordu. Böylece filikalarla en az 3.600 kişi taşınabiliyordu ki bu sayı geminin maksimum kapasitesi olan 3.309'un oldukça üzerindeydi.

White Star Line ve Harland ve Wolff tersaneleri bunu her zaman inkâr etseler de, Bazı kaynaklar geminin adının Gigantic olduğunu iddia ediyor. Bir kaynak, üstte Gigantic adlı geminin bir posteri. Diğer kaynaklar, Gigantic için White Star siparişinin verildiğini belirten Kasım 1911 Amerikan gazeteleridir.

Tom McCluskie, Harland ve Wolff'ta arşiv yöneticisi ve tarihçi sıfatıyla, "Olimpiyat sınıfı gemilerin üçüncüsü için 'Gigantic' adının kullanıldığını veya önerildiğini hiçbir zaman resmi olarak görmediğini" belirtti. Ocak 1912 tarihli sipariş defterine elle yazılmış bazı değişiklikler eklendi. Bunlar geminin adını değil, sadece kalıp genişliğini ele aldı.

Britannic'in omurgası, 30 Kasım 1911'de Belfast'taki Harland ve Wolff tersanesinde, o geminin denize indirilmesinden 13 ay sonra, daha önce Olimpiyat tarafından işgal edilen portal kızak üzerine atıldı ve Arlanza, yedi gün önce denize indirildi. Geminin satın alınmasının 1914'ün başında olması planlandı. Titanik felaketinin bir sonucu olarak getirilen iyileştirmeler nedeniyle Britannic, 26 Şubat 1914'e kadar fırlatılamadı. Bir huninin takılmasıyla birlikte çekildi. Basın önünde çeşitli konuşmalar yapıldı ve lansman onuruna bir akşam yemeği düzenlendi. Montaj sonradan başladı. Gemi Eylül ayında kuru havuza girdi ve pervaneleri takıldı. Olympic'in alanını yeniden kullanmak, Olympic ve Titanic için kullanılanlara benzer boyutta üçüncü bir kaymayı ortadan kaldırmayarak tersane zaman ve para tasarrufu sağladı. Ağustos 1914'te Britannic, New York ve Southampton arasında transatlantik hizmetine başlamadan önce Birinci Dünya Savaşı başladı. Hemen, Amirallik sözleşmesi olan tüm tersanelere, mevcut hammaddeleri kullanma önceliği verildi. Britannic dahil tüm sivil sözleşmeler yavaşlatıldı. Deniz yetkilileri, silahlı ticaret kruvazörleri veya asker taşımacılığı için çok sayıda gemiye el koydu. Amirallik, şirketlere gemilerinin kullanımı için ödeme yaptı, ancak deniz operasyonlarında bir gemiyi kaybetme riski yüksekti. Büyük okyanus gemileri başlangıçta deniz kullanımı için alınmamıştı, çünkü daha küçük gemilerin kullanımı daha kolaydı. RMS Olympic, 3 Kasım 1914'te Belfast'a geri dönerken, Britannic üzerindeki çalışmalar yavaş yavaş devam etti.

Deniz operasyonları Doğu Akdeniz'e kadar uzanırken, artan tonaj ihtiyacı kritik hale geldi. Mayıs 1915'te Britannic, motorlarının demirleme denemelerini tamamladı ve dört hafta gibi kısa bir sürede hizmete acil giriş için hazırlandı. Aynı ay, Cunard'ın RMS Lusitania'sının İrlanda kıyılarında SM U-20 tarafından torpidolanmasıyla sivil bir okyanus gemisinin ilk büyük kaybını da gördü.

Ertesi ay, Amirallik, yakın zamanda talep edilen yolcu gemilerini Gelibolu Harekâtı'nda asker nakliyesi olarak kullanmaya karar verdi. İlk yelken açanlar Cunard'ın RMS Mauretania ve RMS Aquitania'ydı. Gelibolu çıkarmalarının felaketle sonuçlanması ve can kayıplarının artmasıyla, yaralıların tedavisi ve tahliyesi için büyük hastane gemilerine ihtiyaç duyuldu. Aquitania, Ağustos ayında hastane gemi görevlerine yönlendirildi (birlik nakliyesi olarak yerini Eylül ayında Olympic alacaktı). Daha sonra 13 Kasım 1915'te Britannic, Belfast'taki deposundan bir hastane gemisi olarak talep edildi.

Büyük kırmızı haçlar ve yatay yeşil bir şeritle beyaza boyanmış, HMHS (Majestelerinin Hastane Gemisi) Britannic olarak yeniden adlandırılmıştır ve Kaptan Charles Alfred Bartlett'in komutası altına alındı. Muhtemelen HMHS Britannic son yolculuğunda bir U-Bot tarafından suikaste uğradı.^[]