Georges Auric

Georges Auric
Georges Auric
	1940 yılında
Genel bilgiler
Doğum adı	Georges Abel Louis Auric
Doğum	15 Şubat 1899; Lodève, Hérault, Fransa
Ölüm	23 Temmuz 1983 (84 yaşında); Paris, Fransa
Defin yeri	Montparnasse Mezarlığı
Uyruk	Fransa
Evlilik(ler)i	Eleanore Vilter (e. 1930); (ö. 1982)
Alanı	Besteci; Klasik müzik, Film müziği
Sanat eğitimi	Paris Konservatuarı

Georges Auric (d.15 Şubat 1899 – ö. 23 Temmuz 1983), Lodève, Hérault, Fransa'da doğan Fransız besteci.^[1] Jean Cocteau ve Erik Satie ile gayri resmi olarak ilişkilendirilen bir grup sanatçı olan Les Six'ten biri olarak kabul edildi.^[2] 20 yaşına gelmeden önce çeşitli bale ve sahne prodüksiyonları için orkestrasyon yapmış ve fazla önemli olmayan müzikler yazmıştı. Ayrıca film bestecisi olarak uzun ve seçkin bir kariyere sahiptir.

Hayatın erken dönemi ve eğitim

Georges Auric müzik kariyerine,^[3] 14 yaşında Société musica indépendante'de (Fransız bağımsız müzik topluluğu (SMI)) piyano resitali vererek başladı. Yazdığı birkaç şarkı ertesi yıl Société Nationale de Musique (Ulusal Müzik Topluluğu) tarafından seslendirildi.^[4] Profesyonel anlamda ilk başarılarının yanı sıra Auric, Paris Konservatuarı'nda müzik eğitimi aldı ve Paris'te özel bir konservatuvar olan Schola Cantorum de Paris'de ve Fransız besteci Albert Roussel'de Fransız besteci ve öğretmen olan Vincent d'Indy'den kompozisyon eğitimi aldı.^[5]^[6] Hem kompozisyon hem de piyano icrasında dahi bir çocuk olarak tanınan sanatçı, sonraki on yıl boyunca Erik Satie'nin himayesi altına girdi. 1910'lu ve 20'li yıllarda Paris'teki avangard müziğe önemli katkılarda bulundu ve Fransız film yönetmeni Jean Cocteau ile Les Six'in diğer bestecilerinden önemli ölçüde etkilendi.^[7]

Kariyer

Auric'in ilk besteleri, müzikal düzene ve referans materyalin kullanımına karşı bir tepkiyle kendini gösterir. Bu yüzden, Cocteau ve Satie ile olan ilişkisi de nedeniyle Auric, müzik eleştirmeni Henri Collet tarafından Les Six içerisibde gruplandırıldı. Ayrıca ressam, illüstratör, tiyatro tasarımcısı ve yazar Jean Hugo ile de arkadaştı. Katılımı, şiir ve diğer metinlerin şarkı ve müzikal olarak yazılmasına yol açtı. Diğer beş besteciyle birlikte L'Album des Six adlı albüme bir eserle katkıda bulundu. 1921'de Cocteau ondan Les Mariés de la Tour Eiffel adlı balesinin müziğini yazmasını istedi. Zamanının kısıtlı olduğunu fark edince Les Six'teki besteci arkadaşlarından biraz müzikle katkıda bulunmalarını istedi. Louis Durey dışında herkes onayladı. Bu süre zarfında, tek perdelik operası Sous le masque'i (1927) yazdı (daha önceki bir opera olan La Reine de coeur (1919), kayıptır). Aynı zamanda 1927'de on Fransız bestecinin ortak çalışması olan L'Éventail de Jeanne çocuk balesi için Rondeau şiir türüne katkıda bulundu. 1952'de başka bir işbirliğine, La Guirlande de Campra'nın orkestral varyasyonları setine katıldı. Les Six, resmi olmayan ve kısa ömürlü bir grup olmasına rağmen, zamanın müzik düzenine karşı tepkisi ve absürtlük ve hiciv teşvikiyle tanındı; grup, Debussy'ye olduğu gibi Wagner'e de isyan etti. Auric'in de aralarında bulunduğu bu bestecilerin müzikleri, o dönemde Paris'in kendine özgü kültürel ortamını temsil ediyordu ve Rus ve Alman müziğinin getirdiği uluslararası tarzların yanı sıra Debussy'nin empresyonizm ve sembolizmini de reddediyordu.^[8] Auric'in popülist bir besteci olarak daha sonraki gelişimi, Les Six'in birçok tekniği ve ideali, özellikle de popüler müzik ve durumların kullanımı tarafından önceden şekillendirildi. Sirk veya dans salonu müziği, Les Six'in müziğinde, özellikle de gerçek işbirliklerinde önemli bir rol oynadı.^[9] Ancak Auric ve diğerlerinin sanatlarına farklı yaklaşımlar benimsemesiyle Les Six kısa sürede ayrıldı.

Avangart bir besteci olarak ilk başarılarının ardından Auric, 1930'larda bir geçiş döneminden geçti. 1930'da film için yazmaya başladı ve 1931'de Fransız müzikal filmi À Nous la Liberté'nin (Türkçe: Sonsuza Kadar Özgürlük) müziğini besteledi ve beğenilmesiyle; Auric'in film için yaptığı müzik genel olarak onaylandı.^[10] Film bestecisi olarak başarılı bir kariyere başlarken müziği bir durgunluk ve değişim döneminden geçti. Piyano Sonatı (1931) kötü karşılandı ve bunu, ilk üç film müziği de dahil olmak üzere çok az eser ürettiği beş yıllık bir dönem izledi. Cocteau ile olan ilişkisi bu dönem boyunca Cocteau'nun 1930 yapımı avangart bir filmi olan Le Sang d'un poète'sinin (Türkçe: Bir Şairin Kanı) bestelenmesiyle devam etti. Ancak 1935 yılına gelindiğinde popülist bir yaklaşıma yönelerek ilk yıllarındaki elitist ve son derece referanslı tutumlarını terk etti.^[11] Association des Ecrivains et des Artistes Révolutionnaires (AEAR), Maison de la Culture ve Fédération Musicale Populaire gibi solcu gruplar ve yayınlarla ilişkilendirildi. Beste yapmak için dört strateji benimsedi; birincisi diğer sol sanatçılarla gruplara katılmak; ikincisi, daha fazla türde yazarak daha geniş bir kitleye ulaşmak; üçüncüsü, daha genç bir izleyici kitlesine yönelik müzik yazmak; ve dördüncüsü, siyasi görüşlerini müziğinde daha doğrudan ifade etmek.^[7]

Auric'in bir film bestecisi olarak kariyerinde müzik yapmayı seçtiği filmler, eski çağrışımların yanı sıra bu yeni bulunan inançlardan da etkilenmişti. Les Six günlerinden beri uzun süredir birlikte çalıştığı Jean Cocteau ile on bir filmde işbirliği yaptı.^[12] Yıllar boyunca aralarında Fransa, İngiltere ve Amerika'da çekilen filmlerin de bulunduğu çok sayıda filmin müziklerini besteledi. En popüler çalışmaları arasında Moulin Rouge çalışması yer alıyor. O filmdeki "Kalbin Nerede?" şarkısı çok popüler olmuştur.^[13] 1962'de Opéra National de Paris'in yöneticisi ve ardından Fransız Gösteri Hakları Derneği SACEM'in başkanı olunca sinema filmleri için çalışmayı bıraktı. Auric, ölümüne kadar özellikle nefesli çalgılar için klasik oda müziği yazmaya devam etti.

Müzik eleştirisi Auric'in kariyerinin bir başka önemli yönüydü. Eleştirisi Les Six ve Cocteau'nun esprit nouveau (yeni ruh) olarak bilinen ideallerini desteklemeye odaklandı. Onun eleştirisi özellikle Debussy, Wagner, Saint-Saëns ve Massenet'in algılanan iddialılığının yanı sıra onların tarzlarını takip edenlerin müziklerine odaklandı. Cocteau, Les Six ve Auric, bu bestecilerin müziğinin gerçeklikten kopuk olduğunu gördüler ve bunun yerine popülizme dayanan müziği tercih ettiler.^[14]

Kişisel yaşam ve siyaset

Auric, 1920'lerde Satie'yi Fransız Komünist Partisi'ne katıldığı için eleştirirken, kendisi de çeşitli sol gruplarla ilişkilendirildi ve 1930'larda komünist gazeteler Marianne ve Paris-Soir'a katkıda bulundu. Association des Ecrivains et des Artistes Révolutionnaires (AEAR), Sovyet ve Fransız komünist sanatçılarını, fikirlerini halka yayma hedeflerini ve yaklaşımlarını tartışmak üzere bir araya getirmeye adanmıştı. Auric, bu grup aracılığıyla diğer birçok aşırı sol sanatçı ve düşünürle tanıştı. Bu idealler Auric'in konser müziğine ve seslendirdiği filmlerdeki tercihlerine de yansıdı.^[15]

Auric, 1930'da, ressam Eleanore Vilter (ö. 1982) ile evlendi.^[16] Auric, 23 Temmuz 1983'te 84 yaşında Paris'te öldü ve Montparnasse Mezarlığı'na eşinin yanına defnedildi.

Seçilmiş çalışmaları

Trois Interludes piyano ve ses için (1914)
Huit Poèmes de Jean Cocteau piyano ve ses için (1918)
Elveda, New York! piyano için (1919)
Piyano için Prelüd (1919)
Les joues en feu piyano ve ses için (1920)
Orkestra için Les Mariés de la Tour Eiffel'den Uvertür ve Ritournelle (1920)
Piyano için Pastorales (1920)
Piyano için Sonatin (1922)
Les Fâcheux (Bale) (1923)
Cinq Bagatelles piyano için 4 el (1925)
Les Matelots (Bale) (1925)

Seçilmiş filmografi

Daha eksiksiz bir liste Georges Auric hakkındaki Fransızca Wikipedia makalesindedir.

Le sang d’un poète (1930)
À nous la liberté (1931)
Lake of Ladies (1934)
The Mysteries of Paris (1935)
The Messenger (1937)
The Alibi (1937)
The Red Dancer (1937)
A Picnic on the Grass (1937)
Tamara (1938)
The Lafarge Case (1938)
His Uncle from Normandy (1939)
The Beautiful Adventure (1942)
The Murderer is Afraid at Night (1942)
L'Éternel retour (1943)
François Villon (1945)
Farandole (1945)
Dead of Night (1945)
Beauty and the Beast (1946)
Pastoral Symphony (1946)
Hue and Cry (1947)
The Seventh Door (1947)
Desert Wedding (1948)
To the Eyes of Memory (1948)
Passport to Pimlico (1948)
Ruy Blas (1948)
Maya (1949)
The Queen of Spades (1949)
Silent Dust (1949)
The Spider and the Fly (1949)
Orpheus (1950)
The Lavender Hill Mob (1951)
Darling Caroline (1951)
The Galloping Major (1951)
Moulin Rouge (1952)
Leathernose (1952)
The Titfield Thunderbolt (1953)
Roman Holiday (1953)
The Slave (1953)
The Wages of Fear (1953)
The Divided Heart (1954)
Lola Montes (1955)
Rififi (1955)
The Hunchback of Notre Dame (1956)
Bonjour Tristesse (1958)
The Night Heaven Fell (1958)
Next to No Time (1958)
Sergeant X (1960)
Final Accord (1960)
Goodbye Again (1961)
The Innocents (1961)
The Mind Benders (1963)
The Poppy Is Also a Flower (1966)
The Christmas Tree (1969)

Ayrıca bakınız

Fransız bestecilerin listesi

Kaynakça

^ Colin Larkin, (Ed.) (1992). The Guinness Encyclopedia of Popular Music. First. Guinness Publishing. s. 129. ISBN 0-85112-939-0.
^ Vera Rašín, "Les Six' and Jean Cocteau", in: Music & Letters 38, no. 2 (Apr. 1957), p. 164.
^ Colin Roust, Georges Auric: A Life in Music and Politics (New York: Oxford University Press, 2020), p. 19.
^ Roust: "Reaching a Plus Grand Public: Georges Auric as Populist", in: The Musical Quarterly 95 (2012), p. 343.
^ "BFI Screenonline: Auric, Georges (1899-1983) Biography". Screenonline.org.uk. 1 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2023.
^ Roust, "Reaching ...", p. 343.
^ ^a ^b Roust, "Reaching ...", p. 344.
^ "Georges Auric - French composer". Encyclopedia Britannica. 22 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2023.
^ Rašín, "'Les Six'...", p. 166.
^ Colin Roust, "'Say it with Georges Auric': Film Music and the esprit nouveau," in: Twentieth-Century Music 6 (2009), p. 133–134.
^ Roust, "Reaching ...", p. 343–344.
^ Roust, "Say it with ...", p. 138.
^ Encyclopædia Britannica, "Georges Auric."
^ Roust, "Say it with ...", p. 135-136.
^ Roust, "Reaching ...", p. 354.
^ Roust, "Say it ...", p. 139.