Frankokrasi

Frankokrasi (Yunanca: Φραγκοκρατία, "Franklar'ın kuralı"), Latinokrasi (Yunanca: Λατινοκρατία, "Latinler'in kuralı") olarak da bilinir ve Venedik'teki etki alanı için Venetokrasi (Yunanca: Βενετοκρατία, ya da Ενετοκρατία, "Enetokrasi") denir, Yunanistan tarihindeki Dördüncü Haçlı Seferi'nden (1204) sonraki dönemdir. Bir dizi Fransız ve İtalyan Haçlı devletleri dağılmış Bizans İmparatorluğu topraklarında kuruldu.

Dönemin Ortodoks Rumlar'ının Batı Avrupa Katolikleri'ni "Latinler" ya da "Franklar" olarak adlandırılması gerçeğinden türetilen bir kelimedir. Frankokrasi döneminin açıklığı her bölge için farklıdır: Siyasi durum çok geçiciydi, Frenk devletler parçalandı ve el değiştirdi ve Birçok durumda Yunan devletleri tarafından yeniden fethedildi.

İyon Adaları'nın ve 19. yüzyılın başına kadar Venedik'in elinde kaldığı bazı izole kaleler hariç tutulması ile Yunan topraklarında, Frankokrasi'nin sonu 14-16. yüzyıllardaki Osmanlı fetihleriyle geldi, Türkokrasi ("Türkler'in kuralı"; bakınız Osmanlı döneminde Yunanistan) dönemi başlamış oldu.

Frank ve Latin Haçlı devletleri

Latin İmparatorluğu (1204–1261), başkenti Kostantiniyye olan ve Trakya ile Bitinya'yı kapsayan, diğer Haçlı devletlerinin üzerinde anma hakimiyetini uygulayan devlet. Toprakları ve sermayesi yavaş yavaş düşürüldü. En sonunda 1261 yılında İznik İmparatorluğu tarafından ele geçirildi.
- Limni Latin İmparatorluğu'nun Venedik Navigajoso ailesi altında zeametini kurdu 1207'den beri 1278'de Bizans fethedilene kadar. Latin İmparatorluğu'nun megadükünün ("büyük dükü") unvanını yöneticiler taşıyor.
Selanik Krallığı (1205–1224), Makedonya ve Teselya'yı kapsıyor. Krallığın kısa süreli varlığı İkinci Bulgar İmparatorluğu ile savaştan dolayı neredeyse sürekli sorunluydu. Yunan Epir Despotluğu tarafından fethedildi.
- Salona Kontluğu (1205-1410), başkenti Salona (Amfisa) olan, Bodonitsa gibi, Selanik Krallığı'nın bir vasal devleti (himaye altında) olarak kuruldu ve sonra Ahaya etkisi altına girdi. 14. yüzyılda Katalan ve sonra Navarra hakimiyetine girmiştir, 1403'te Şövalyelere satılmadan önce. 1410'da Osmanlılar tarafından fethedildi.
- Bodonitsa Eyaleti (1204–1414), Salona gibi, Selanik Krallığı'nın bir vasal devleti (himaye altında) olarak kuruldu ve sonra Ahaya etkisi altına girdi. 1335'te, Venedikli Giorgi ailesi eyaleti kontrolü altına aldı ve yönetti, 1414'teki Osmanlı fetihlerine kadar.
Ahaya Prensliği (1205–1432), Mora ya da Peloponez yarımadasını kapsayan devlettir. Güçlü bir Haçlı devleti olarak hızla ortaya çıktı ve Latin İmparatorluğu'nun çöküşünden sonra zenginleşti. Onun başlıca rakibi sonunda beyliğin fethetmeyi başardığı Mora'nın Bizans Despotluğu oldu. Aynı zamanda Argos ve Nauplia Lordluğu (1205–1388) üzerinde egemenliğini icra etti.
Atina Dükalığı (1205–1458), iki başkenti Tebai ve Atina olan ve Attike, Böotya ve güney Teselya bölgelerini kapsayan devlettir. 1311'de, Dükalık Katalan Bölüğü tarafından fethedildi ve 1388'de Floransalı Acciaiuoli ailesinin ellerine geçti. 1456'daki Osmanlı fethine kadar bu aileyle yönetildi.
Arkipelago ya da Naksa Dükalığı (1207–1579), Sanudo ailesi tarafından kuruldu, Ege Adaları'nı özellikle Kiklat'ı en çok kapsayan devlet oldu. 1383'te, Crispo ailesinin denetimi altına alındı. Dükalık 1537'de Osmanlı vasal devleti oldu ve en sonunda 1579'da Osmanlı İmparatorluğu'na dahil oldu.
Negroponte Triarşisi (1205–1470), Negroponte (Eğriboz Adası) adasını kapsayan devlettir. Ülke iki baron (Sestieri) tarafından çalıştırılan üç baronluğa (terzi) bölündü. Bu parçalanmanın etkisiyle arabulucu olarak hareket kazanmak için Venedik bu bölgede etkinleşti. 1390'da Venedik tüm adanın kontrolünü doğrudan eline aldı. 1470'teki Osmanlı fethine kadar Venedik tarafından yönetildi.
Kefalonya ve Zakintos'un bağımsız kontluğu (1185–1479). Cephalonia, Zakintos, İthaka'nın ve yaklaşık 1300'den beri ayrıca Lefkas (Santa Maura)'ın İyon Adaları'nı kapsayan devlettir. Sicilya Krallığı'nın vasal devleti olarak yaratıldı. 1195'ten 1335'e kadar Orsini ailesinin kurallarıyla yönetildi ve kısa bir Anjou kuralı döneminden sonra ilçe 1357'de Tocco ailesinin eline geçti. 1479'de Venedik ve Osmanlı arasında paylaştırıldı.
Rodos 1310 yılında Aziz Yuhanna Şövalyeleri askeri manastır düzeninin merkezi haline geldi ve Şövalyeler adanın kontrolünü elinde tuttu (ve Dodecanese takım adalarının komşu adalarının) 1522'deki Osmanlı fethine kadar.
Çeşitli Cenevizli ülkeler kuzeydoğu Ege'deydi:
- Gattilusi ailesinin kendi lordları (başyargıçlar) tarafından kurulan zeameti Lesbos adasını (1355–1462) üzerindeki Bizans hükümranlığı altından almak için kullandı. Limni, Tasos (1414–1462) ve Semendirek (1355–1457) adalarını alarak etki kapsamı genişletildi, hem de Ainos'un Trakya şehri ile (1376–1456).
- Sakız Lordluğu (Sakız adasını kapsayan, Fokaia limanı ile). 1304–1330 döneminde Zaccaria ailesinin yönetimi altında ve Bizans ara yönetiminden sonra, 1346'dan 1566'daki Osmanlı fethine kadar Maona di Chio e di Focea şirketi altında yönetildi.
Venedik Cumhuriyeti deniz devletinin parçasını oluşturan Yunanistan'da birçok malları biriktirdi. Bazıları kendi cumhuriyetlerini 1797'ye kadar hayatta tutabildi:
- Girit, Candia olarak da bilinir, (1211–1669),^[1] Cumhuriyetlerden birinin en önemli yurtdışı eşyalarına rağmen Yunan halkı tarafından sık sık isyanlar gerçekleşti. Bu Girit Savaşı'nı (1645–1669) Osmanlı'nın kazanmasına kadar elde tutuldu.^[2]
- Korfu (1207–1214 ve 1386–1797), Dördüncü Haçlı Seferi'nden sonra onun Ceneviz yönetimi kısa bir süre içinde Venedik tarafından yakalandı. Ada Epir Despotluğu tarafından yakında geri alındı ama Sicilya Krallığı 1258'de ele geçirdi. Ada 1386'ya kadar Angevin kuralları altında yönetildi, Venedik'in kontrolünü zorla kabul ettirdiği zaman, kendi cumhuriyetleri sonuna kadar sürecekken.
- Lefkada (1684–1797), başlangıçta Palatine ilçesinin ve Orsini yönetimindeki Epir Despotluğu'nun bir parçasıydı, 1479'da Osmanlı kurallarının altına girdi ve 1684'te Mora Savaşı boyunca Venedikliler tarafından fethedildi.
- Zakintos (1479–1797), başlangıçta Palatine ilçesinin ve Orsini yönetimindeki Epir Despotluğu'nun bir parçasıydı. 1479'da Venedik'in eline geçti.
- Kefalonya ve İthaka (1500–1797), başlangıçta Palatine ilçesinin ve Orsini yönetimindeki Epir Despotluğu'nun bir parçasıydı. 1479'da Osmanlıların eline geçti ve 1500 Aralık'ta Venedikliler tarafından fethedildi.^[3]
- Tine ve Mikonos, miras yoluyla Venedik'e verildi.^[4]
- Çeşitli kıyı kaleler Mora Yarımadası'nda ve Yunanistan ana karasındaydı:
  - Modon (Metoni) ve Koron (Coroni), 1207'de işgal edildi, Sapienza Antlaşması tarafından onaylandı,^[5] ve 1500 Ağustos'ta Osmanlılar tarafından alınana kadar elde tutuldu.^[6]
  - Nafplion (Italianca: Napoli di Romania), 1388'de Argos ve Nauplia lordluğunu satın yoluyla elde etti^[7] ve 1540'ta Osmanlıların almasına kadar ellerinde tuttu.^[8]
  - Argoz, Argoz ve Nauplia lordluğunu satın yoluyla elde etti ama Mora Despotluğu tarafından ele geçirildi ve 1394 Haziran!a kadar Venedik'e teslim olmadı.^[7]1462'de Osmanlıların eline geçti.^[9]
  - Atina, Nerio I Acciaioli varisleri'nden 1394 yılında elde edilen ama 1402-03'te ikincisinin evlilik dışı oğlu Antonio kaybedilen bölgedir. 1405'teki bir antlaşmada cumhuriyet tarafından tanınan bir gerçektir.^[10]
  - Parga, Epir kıyısında liman kenti, 1401'de elde etti. Korfu'ya bağımlı olarak yönetildi ve hatta 1797'de Venedik Cumhuriyeti'nin bitiminden sonra öyle kaldı, en sonunda 1819'da Ali Paşa'ya İngilizler tarafından devredildi.^[4]
  - Lepanto (Naupaktos), Aetolia'da liman, 1390'da Venedikli kaptan tarafından ele geçirildi, 1394'te sakinleri Venedik'e devretmeye sundu ama geri çevrildi. Sonunda 1407'de Arnavut yönetici Paul Spata tarafından Venedik'e satıldı.^[11]^[12] 1540'ta Osmanlılar fethedildi.^[8]
  - Patra, kira 1408-1413 ve 1417-1419 yıllarında düzenlendi,yılda 1.000 ducat için, Patras'ın Latin Başpiskoposu'dan, böylece kenti Osmanlı ya da Bizans'ın devralmasını önlemek için umut eden.^[13]^[14]
  - Menekşe (Malvasia), Bizanslı sol karakol 1460'ta Osmanlılar tarafından fethedilmemiş, Venedikli yönetici ile yönetildi. 1540'ta Osmanlılar fethetti.^[15]
  - Vonitsa Epir'deki bir sahildi, 1684 yılında yakalandı ve İyon Adaları'nın anakarası olarak düzenlendi, cumhuriyet bitene kadar.
  - Preveze Epir'deki bir sahildi, Mora Savaşı (1684–99) boyunca işgal edildi, 1717'de geri alındı ve İyon Adaları'nın anakarası olarak düzenlendi, cumhuriyet bitene kadar.
- Bütün Peloponez ya da Mora yarımadası 1680'lerde Mora Savaşı boyunca fethedildi ve "Mora Krallığı" olarak bir koloni oldu, Osmanlılar Mora'yı tekrar 1715'te aldı.

Galeri

Venedik Cumhuriyeti'nin deniz devleti
Kandiye Krallığı'nın haritası
Negroponte'nin (Halkis) Venedikli haritası
Atina Akropolisi'nin Fransız Kulesi, 1874'te yıkıldı
Chlemoutsi kalesi
Eski Kale, Korfu
Palamidi, Anabolu
Rodos Şövalyeleri'nin Büyük Ustası'nın Sarayı
Cenevizli Sakız Kalesi
Platamon Kalesi

Kaynakça

Özel

^ Maltezou, Crete during the Period of Venetian Rule, p. 105
^ Maltezou, Crete during the Period of Venetian Rule, p. 157
^ Setton 1978, ss. 98, 290, 522-523.
^ ^a ^b Miller 1908, s. 365.
^ Bon 1969, s. 66.
^ Setton 1978, ss. 515-522.
^ ^a ^b Topping 1975, ss. 153-155.
^ ^a ^b Fine 1994, s. 568.
^ Fine 1994, s. 567.
^ Miller 1908, ss. 354-362.
^ Fine 1994, ss. 356, 544.
^ Miller 1908, s. 363.
^ Topping 1975, ss. 161-163.
^ Miller 1908, ss. 353-364.
^ Fine 1994, ss. 567-568.

Genel

Bintliff, John (2012). "The Archaeology of Frankish-Crusader Society in Greece". The Complete Archaeology of Greece: From Hunter-Gatherers to the 20th Century A.D. John Wiley & Sons. ss. 416-435. ISBN 1405154195. 19 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2015.
Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (Fransızca). Paris: De Boccard. 3 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2015.
Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (İngilizce). Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
Geanakoplos, Deno John (1959), Emperor Michael Palaeologus and the West, 1258–1282: A Study in Byzantine-Latin Relations, Harvard University Press, 29 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 30 Mayıs 2015
Jacobi, David (1999), "The Latin empire of Constantinople and the Frankish states in Greece", Abulafia, David (Ed.), The New Cambridge Medieval History, Volume V: c. 1198–c. 1300, Cambridge University Press, ss. 525-542, ISBN 0-521-36289-X
Maltezou, Chrysas A. (1988). "Η Κρήτη στη Διάρκεια της Περίοδου της Βενετοκρατίας ("Crete during the Period of Venetian Rule (1211–1669)")". Panagiotakis, Nikolaos M. (Ed.). Crete, History and Civilization (Yunanca). II. Vikelea Library, Association of Regional Associations of Regional Municipalities. ss. 105-162.
Miller, William (1908). The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566) (İngilizce). Londra: John Murray. OCLC 563022439.
Miller, William (1921). Essays on the Latin Orient. Cambridge: Cambridge University Press. 28 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2015.
Nicol, Donald M. (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453 (İngilizce) (İkinci bas.). Londra: Rupert Hart-Davis Ltd. ISBN 0-246-10559-3.
Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries (İngilizce). Philadelphia: The American Philosophical Society. ISBN 0-87169-114-0.
Setton, Kenneth M. (1978). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume II: The Fifteenth Century (İngilizce). Philadelphia: The American Philosophical Society. ISBN 0-87169-127-2.
Topping, Peter (1975). "The Morea, 1311–1364". Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W. (Ed.). A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and Fifteenth Centuries (İngilizce). Madison ve Londra: University of Wisconsin Press. ss. 104-140. ISBN 0-299-06670-3.
Topping, Peter (1975). "The Morea, 1364–1460". Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W. (Ed.). A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and Fifteenth Centuries (İngilizce). Madison ve Londra: University of Wisconsin Press. ss. 141-166. ISBN 0-299-06670-3.