Finlandiya ekonomisi

Finlandiya ekonomisi
Helsinki, Finlandiya
Derece	41. (nominal) / 53. (SAGP)
Para birimi	Euro (EUR)
Mali yıl	takvim yılı
Ticaret organizasyonları	AB, DTÖ ve OECD
İstatistikler
GSYİH	222 milyar $ (SAGP, 2014) 276 milyar $ (nominal, 2014)[1]
GSYİH büyüme	%0.2 (2015)[2]
Kişi başı GSYİH	40,455 $ (SAGP; 2014)[1]
Sektörel GSYİH dağılımı	Tarım: %2.5 Sanayi: %16.2 Hizmetler: %81.3 (2017 tahm.)
Enflasyon (TÜFE)	%0.8 (Ocak 2017)[3]
Yoksulluk sınırı altındaki nüfus	%6 (yoksulluk veya sosyal dışlanma riski taşıyan)[4]
Gini katsayısı	25.6 (2014)[5]
İşgücü	2,739,091 (2019)[6] %76.3 istihdam oranı (Hedef: %78; 2018)[7]
İşsizlik	▼7.5% (Ağustos 2017)[2]
Ortalama gayrisafi maaş	40,600 € / 43,400 $, yıllık (2016 2.Ç)
Ortalama net maaş	30,100 € / 32,200 $, yıllık (2016 2.Ç)
İş yapılma kolaylığı sıralaması	20. (çok kolay, 2020)[8]
Dış ticaret
İhracat	$67.73 milyar (2017 tahm.)[9]
İhraç malları	Elektrikli ve optik donanımlar, makine, nakliye teçhizatı, kâğıt ve kâğıt hamuru, kimyasallar, temel metaller, kereste
Ana ihracat ortakları	Almanya (+)%14.2  İsveç (+)%10.3  Hollanda (+)%6.9  ABD (+)%6.8  Çin (-)%5.7  Rusya (+)%5.7  Birleşik Krallık (+)%4.5 (2017 tahm.)[10]
İthalat	$65.26 milyar (2017 tahm.)[9]
İthalat malları	Gıda, petrol ve petrol ürünleri, kimyasallar, ulaşım araçları, demir-çelik, makine, tekstil iplik ve kumaşları, tahıllar
Ana ithalat ortakları	Almanya (+)%15.5  Rusya (+)%13.2  İsveç (+)%11.0  Çin (-)%7.3  Hollanda (+)%5.6  Fransa (+)%3.8 (2017 tahm.)[10]
DYY sermayesi	$135.2 milyar (31 Aralık 2017 tahm.)[9] Yurt dışı: $185.6 milyar (31 Aralık 2017 tahm.)[9]
Gayrisafi dış borç	▲ $150.6 milyar (31 Aralık 2016 tahm.)[9]
Kamu maliyesi
Kamu borçları	▼ GSYİH'nin %59.4'ü (2019)[11] €142.507 billion (2019)[11]
Bütçe açığı	€2.7 milyar açık (2019)[11] GSYİH'nın %−1.1'i (2019)[11]
Gelirler	GSYİH'nın %52.2'si (2019)[11]
Giderler	GSYİH'nın %53.3'ü (2019)[11]
Ekonomik yardım	yardım: RKY, 1 milyar $ (2007)
Kredi derecelendirme	Standard & Poor's:[12] AAA (Yerel) AAA (Dış) AA+ (T&Ç Değerlendirme) Scope:[13] AA+ Görünüm: Dengeli
Dış rezervler	$10.51 milyar (31 Aralık 2017 tahm.)[9]
Ana veri kaynağı: CIA World Fact Book Diğer bir bilgi verilmemiş, değerlerin tümü ABD Doları ile ifade edilmiştir.

Finlandiya ekonomisi, Fransa, Almanya, İsveç veya Birleşik Krallık gibi diğer batı ekonomileriyle eşit bir kişi başına üretimle son derece sanayileşmiş, karma bir ekonomidir. Ekonominin en büyük işkolunu yüzde 72,7 ile hizmetler, ardından yüzde 31,4 ile imalat ve rafine etme işleri oluşturmaktadır. Ekonominin birincil işkolunun ekonomideki payı yüzde 2,9'dur.^[14][15]

Dış ticaretle ilgili olarak kilit ekonomi işkolları belirlenmiştir. En büyük endüstriler^[16] elektronik (yüzde 21,6), makine, araç ve diğer mühendislik metal ürünleri (yüzde 21,1), orman endüstrisi (yüzde 13,1) ve kimyasalların (yüzde 10,9) sanayisinden oluşmaktadır. Finlandiya'da önemli miktarda kereste ve çeşitli maden ve tatlı su kaynakları bulunmaktadır. Ormancılık, kağıt fabrikaları ve tarım sektörü (vergi mükelleflerinin yılda yaklaşık 2 milyar avro harcadıkları) kırsal kesimde yaşayanlara politik olarak duyarlıdır. Büyük Helsinki bölgesi GSYİH'nın yaklaşık üçte birini oluşturmaktadır.^[17]

2004'te bir OECD karşılaştırmasında, Finlandiya'daki yüksek teknoloji imalatı İrlanda'dan sonra ikinci sırada yer almıştır. Bilgi yoğun hizmetler, en küçük ve en yavaş büyüyen işkollarını, özellikle tarım ve düşük teknolojili üretim alanlarını İrlanda'nın ardından ülkeyi ikinci sıraya yerleştirdi.^[] Yatırım beklenenden az olmuştu.^[18] Genel olarak kısa vadeli görünüm iyiydi ve GSYİH büyümesi birçok AB denginin üzerindeydi. Finlandiya ekonomisi, İsveç, Danimarka ve İngiltere'nin ardından Avrupa'da 4. büyük bilgi ekonomisi konumundadır.^[19] Finlandiya ekonomisi, iş sektörü, bilimsel üretim ve hükûmet yardımı ile bilgi ve iletişim teknolojisi konusunda devlet yardımı arasındaki uyumlu çıktı için Dünya Ekonomik Forumu tarafından hazırlanan 2014 Küresel Bilgi Teknolojisi raporunun sıralamasında üst sıralara yerleştirilmektedir.^[20]

Finlandiya küresel ekonomiye oldukça bütünleşiktir ve uluslararası ticaret GSYİH'nın üçte birini teşkil etmektedir. Avrupa Birliği ile ticaret, toplam ticaretin yüzde 60'ını temsil etmektedir.^[21] En büyük ticaret akışları Almanya, Rusya, İsveç, Birleşik Krallık, Amerika Birleşik Devletleri, Hollanda ve Çin'e yapılmaktadır.^[21] Ticaret politikası, Finlandiya'nın geleneksel olarak tarım dışında serbest ticaret destekçileri arasında yer aldığı Avrupa Birliği tarafından yönetilmektedir. Euro bölgesi'ne üye olan tek İskandinav ülkesi Finlandiya'dır; Danimarka ve İsveç, AB'ye üye olarak geleneksel para birimlerini korurken, İzlanda ve Norveç kendi para birimlerini kullanır ve AB'ye üye değildir.

Diğer İskandinav ülkelerine göre coğrafi olarak Batı ve Orta Avrupa'dan uzak olan Finlandiya, ondokuzuncu yüzyılın sonlarına doğru kereste ihracatını kısmen hammadde olarak değiştiren kağıt üretimi dışında sanayileşme konusunda geride kalmıştı. Ancak nispeten yoksul bir ülke olarak, 1867-1868 yılları arasındaki büyük kıtlık gibi ekonomideki şoklara karşı savunmasız kalmış ve nüfusunun yüzde 15'ini yitirmişti.^[22] 1930'lara kadar Finlandiya ekonomisi ağırlıklı olarak tarımsaldı ve 1950'lerin sonlarında nüfusun yarısından fazlası ve üretimin yüzde 40'ı hala birincil ekonomi işkolunda idi.

Mülkiyet hakları güçlü idi. Fransa ve Birleşik Krallık'ta millileştirme komiteleri kurulurken Finlandiya ulusallaştırmalardan kaçındı. Korumacılıkla gerçekleşen başarısız deneyler sonrasında,^[] Finlandiya endüstrisi İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra hızla toparlandı. 1946'nın sonunda sanayi üretimi, savaş öncesi rakamları aştı.^[23] 1946'dan 1951'e kadar olan savaş sonrası dönemde, sanayi hızla büyümeye devam etti.^[23] Büyük ölçüde imal edilen ürünlerde ödenen savaş tazminatları, 1945 ve 1949'da doların Fin markkası'na karşı %70 artmasına neden olan ve böylece batıya yapılan ihracatı ve endüstriyel ürünlere olan talebi arttıran ülkeyi yeniden inşa eden birçok etmen gibi hızlı endüstriyel büyümeye katkıda bulundu.^[23] 1951'deki Kore Savaşı ihracatı arttırdı.^[23] Finlandiya etkin bir döviz kuru politikası uygulamış ve devalüasyon seçeneği, ihracatçı endüstrilerin rekabet gücünü artırmak için birkaç kez kullanılmıştı.^[23]

1950 ile 1975 arasında Finlandiya sanayisi uluslararası ekonomik eğilimlerin insafına kalmıştı.^[23] 1953 ile 1955 yılları arasındaki hızlı endüstri büyümesini 1956'da başlayan daha ılımlı bir büyüme dönemi takip etti.^[23] Büyümenin yavaşlamasının nedenleri, 1956 genel grevinin yanı sıra zayıflayan dış satım eğilimleri ve 1957'de Finlandiya'nın dış ticaretinin sıkı düzenlemesinin hafifletilmesiydi ve bu da endüstriyi sürekli sertleşen uluslararası rakiplere karşı rekabet etmeye zorladı.^[23] Ekonomik durgunluk, 1958'de sanayi üretimini %3.4 oranında düşürdü.^[23] Ancak sanayi, durgunluğu takip eden uluslararası ekonomik patlama sırasında hızla toparlandı.^[23] Bunun bir nedeni, ABD dolarının değerini Fin markkası'na karşı %39 oranında artıran markka devalüasyonuydu.^[23]

1960'larda uluslararası ekonomi istikrârlıydı. Bu eğilim, on yıl boyunca sanayi üretiminin istikrârlı bir şekilde arttığı Finlandiya'da da görülebilir.^[23]

Korumacılık ile ilgili başarısız deneyimlerden sonra Finlandiya kısıtlamaları hafifletti ve 1973'te Avrupa Topluluğu ile serbest ticaret anlaşması imzaladı ve piyasalarını daha rekabetçi bir hale getirdi. Finlandiya'nın endüstriyel üretimi 1975'te düştü.^[23] Düşüş, 1973 yılında Finlandiya ile Avrupa Topluluğu arasında yapılan serbest ticaret anlaşmasından kaynaklanıyordu.^[23] Anlaşma, Finlandiya endüstrisini sürekli sertleşen uluslararası rekabete maruz bıraktı ve Finlandiya'nın Batı'ya ihracatında gerektiği gibi güçlü bir daralma yaşandı.^[23] 1976 ve 1977'de sanayi üretiminin büyümesi neredeyse sıfırdı, ancak bu 1978'de tekrar güçlü bir büyümeye doğru geri döndü.^[23] 1978 ve 1979 yıllarında sanayi üretimi çıktısı ortalamanın üzerinde artış kaydetti.^[23] Bu konudaki uyaranlar, markka'nın değerini toplam %19 oranında düşüren üç ayrı Fin markkası devalüasyonuydu.^[23] Petrol krizinin Finlandiya endüstrisi üzerindeki etkileri, Finlandiya'nın Sovyetler Birliği ile olan ikili ticareti ile de hafifletildi.^[23]

Yerel eğitim pazarları genişledi ve giderek artan sayıda Fin, Amerika Birleşik Devletleri'nde veya Batı Avrupa'da okumak için yurt dışına çıktı ve ileri beceriler kazandı.^[] Kuşku ile değerlendirilmiş olsa da, devlet ve şirketler arasında oldukça yaygın, ama pragmatik, akılcı, kredi ve yatırım işbirliği bulunmaktaydı. Kapitalizme destek yaygındı.^[24] Öte yandan, 1958 parlamento seçimlerinde en çok oyu (%23.2) komünistler (Finlandiya Halk Demokratik Birliği) aldı.^[25] Parasal birikim oranı, 80'li yıllara kadar %8 civarında bir değer ile dünyanın en yüksek seviyesinde kaldı. 1970'lerin başında, Finlandiya'nın kişi başına düşen GSYİH'sı, Japonya ve İngiltere düzeyine ulaşmıştı. Finlandiya'nın ekonomik gelişimi, ihracata yönelik Asya ülkeleri ile birçok açıdan aynı yönü paylaştı.^[24] Resmî tarafsızlık politikası Finlandiya'nın hem Batı hem de Doğu piyasalarıyla ticaret yapmasını sağladı. Sovyetler Birliği ile önemli ikili ticaretler gerçekleştirildi, ancak bu durum birbirlerine bağımlılık durumu yaratmadı.

Diğer İskandinav ülkeleri gibi Finlandiya da 1980'lerin sonundan itibaren ekonomik düzenleme sistemini serbestleştirdi. Mali ve ürün pazarı düzenlemeleri değiştirilmişti. Bazı devlet teşebbüsleri özelleştirildi ve bazı vergi oranları değiştirildi.^[26] 1991'de Finlandiya ekonomisi ciddi bir durgunluğa düştü. Bunun nedeni, ekonomik aşırı ısınmanın bir birleşimi (büyük ölçüde 1986'daki bankacılık kanunlarındaki bir değişime bağlı olarak krediyi çok daha erişilebilir hale getiren), olarak temel ticaret ortaklarıyla (özellikle İsveç ve Sovyet piyasaları) yanı sıra yerel pazarlardaki yavaşlayan piyasada diğer ticaret ortaklarıyla büyüme ve Sovyet ikili ticaretinin ortadan kalkması idi. Borsa ve konut fiyatları %50 geriledi.^[27] 1980'lerdeki büyüme borç temelinde gerçekleşmiş ve varsayılan değerler toparlanmaya başlandığında GSYİH %13 oranında gerilemişti ve işsizlik sanal bir tam istihdamdan iş gücünün beşte biri oranında artmıştı. Bunalım, sendikaların herhangi bir ekonomik reforma karşı ilk karşı çıkışıyla güçlenmişti. Politikacılar harcamaları kısmak için mücadele etti ve kamu borcu GSYİH'nın yaklaşık %60'ı oranı ile iki katına çıkmıştı.^[27] 1980'lerde ekonomik büyümenin büyük bölümü borç finansmanına dayanıyordu ve borçların ödenmesi, tasarruf ve kredi krizine neden oldu. Başarısız bankaları kurtarmak için toplamda 10 milyar avronun üstünde kaynak kullanılması bankacılık işkolunun sağlamlaşmasına yol açtı.^[28] Paranın değerini düşürmelerden sonra depresyon 1993 yılında dibe vurdu.

Finlandiya 1995 yılında Avrupa Birliği'ne katıldı. Finlandiya'nın avro bölgesine girene kadar merkez bankasına bir enflasyon hedeflemesi yetkisi verildi.^[27] Büyüme oranı o zamandan beri OECD ülkelerinin en yükseklerinden biridir ve Finlandiya birçok ulusal başarım göstergesinin en üstünde yer almıştır.

Finlandiya, 1 Ocak 1999'da avroyu ülkenin para birimi olarak kabul ederek Avrupa Birliği Ekonomik ve Parasal Birliği'nin üçüncü aşamasına katılan 11 ülkeden biriydi. Ulusal para birimi markka (FIM) dolaşımdan çekildi ve 2002 yılı başında yerini Euro (EUR) aldı.

Aşağıdaki tablo 1980–2017 arası temel ekonomik verileri göstermektedir. %2'nin altındaki enflasyon yeşildir.^[29]

Yıl	GSYİH (milyar Euro olarak)	Kişi başına GSYİH (Euro olarak)	GSYİH artışı (reel)	Enflasyon oranı (Yüzde olarak)	İşsizlik (Yüzde olarak)	Hükûmet borcu (GSYİH'nın %'si olarak)
1980	33.7	7,059	%5.7	▲%11.6	%5.3	%10.9
1981	38.1	7,957	%1.3	▲%12.0	▲%5.7	▲%11.5
1982	42.8	8,901	%3.1	▲%9.3	▲%6.1	▲%13.9
1983	47.8	9,870	%3.1	▲%8.4	%6.1	▲%15.4
1984	54.5	10,986	%3.2	▲%7.0	▼%5.9	▼%15.2
1985	58.3	11,910	%3.5	▲%5.8	▲%6.0	▲%15.8
1986	62.7	12,776	%2.7	▲%2.9	▼%6.7	▲%16.4
1987	67.8	13,755	%3.6	▲%4.1	▼%4.9	▲%17.6
1988	76.8	15,542	%5.2	▲%5.1	▼%4.2	▼%16.5
1989	85.9	17,344	%5.1	▲%6.6	▼%3.1	▼%14.3
1990	91.0	18,296	%0.7	▲%5.0	▲%3.2	▼%13.8
1991	87.0	17,398	%−5.9	▲%4.5	▲%6.7	▲%21.8
1992	84.9	16,873	%−3.3	▲%3.3	▲%11.8	▲%39.3
1993	85.7	16,963	%−0.7	▲%3.3	▲%16.5	▲%54.1
1994	90.8	17,875	%3.9	%1.6	▲%16.7	▲%56.1
1995	98.6	19,329	%4.2	%0.4	▼%15.5	▼%55.1
1996	102.1	19,946	%3.7	%1.0	▼%14.6	▲%55.3
1997	110.7	21,577	%6.3	%1.2	▼%12.7	▼%52.2
1998	120.4	23,387	%5.4	%1.3	▼%11.5	▼%46.9
1999	126.9	24,599	%4.4	%1.3	▼%10.3	▼%44.0
2000	136.3	26,349	%5.6	▲%3.0	▼%9.9	▼%42.5
2001	144.4	27,878	%2.6	▲%2.7	▼%9.2	▼%40.9
2002	148.3	28,545	%1.7	%2.0	%9.2	▼%40.2
2003	151.6	29,112	%2.0	%1.3	▼%9.1	▲%42.7
2004	158.5	30,361	%3.9	%0.1	▼%8.9	▼%42.6
2005	164.4	31,392	%2.8	%0.8	▼%8.5	▼%39.9
2006	172.6	32,844	%4.1	%1.3	▼%7.8	▼%38.1
2007	186.6	35,358	%5.2	%1.6	▼%7.0	▼%34.0
2008	193.7	36,545	%0.7	▲%3.9	▼%6.4	▼%32.6
2009	181.0	33,988	%−8.3	%1.6	▲%8.3	▲%41.7
2010	187.1	34,962	%3.0	%1.8	▲%8.5	▲%47.1
2011	196.9	36,625	%2.6	▲%3.3	▼%7.8	▲%48.5
2012	199.8	36,990	%−1.4	▲%3.2	▼%7.7	▲%53.9
2013	203.3	37,470	%−0.8	▲%2.2	▲%8.2	▲%56.5
2014	205.5	37,693	%−0.6	%1.2	▲%8.7	▲%60.2
2015	209.6	38,307	%0.1	▼%0.2	▲%9.4	▲%63.6
2016	215.8	39,322	%2.1	%0.4	▼%8.8	▼%63.0
2017	224.3	40,753	%3.0	%0.8	▼%8.7	▼%61.4

Finlandiya'nın iklimi ve toprakları, büyüyen bitkileri belirli bir zorlama haline getirir. Ülke, 60° - 70° kuzey enlemi arasında, - Alaska kadar kuzeyde - uzanmaktadır ve şiddetli kışları ve nadiren donları nedeniyle kesintiye uğrayan mevsimleri vardır. Bununla birlikte, Körfez Akımı ve Kuzey Atlantik Sürüklenme Akımı iklimi ılımlı hale getirdiğinden ve kara alanının nispeten düşük yükseltili olmasından dolayı Finlandiya, 60° kuzey enleminin kuzeyindeki dünyanın ekilebilir arazisinin yarısını içerir. İklime yanıt olarak, çiftçiler hızlı olgunlaşan ve dona dayanıklı ürün çeşitlerine güveniyorlardı. Çoğu tarım arazisi başlangıçta ya ormandı ya da bataklıktı ve toprak, fazla asidi etkisizleştirmek ve doğurganlığı geliştirmek için genellikle kireçle işleme ve yıllarca ekime ihtiyaç duyuyordu. Sulamaya genellikle ihtiyaç duyulmadı, ancak aşırı suyun giderilmesi için drenaj sistemlerine sıklıkla ihtiyaç duyuldu.^[30]

On dokuzuncu yüzyılın sonuna kadar, Finlandiya'nın soyutlanması, çoğu çiftçinin ülkenin temel besin ihtiyaçlarını karşılamak için hububat üretmesine odaklanmasını gerektiriyordu. Sonbaharda çiftçiler çavdar ekerken; ilkbaharda, güney ve orta bölgelerdeki çiftçiler yulaf ekiyor, kuzey bölgelerdeki çiftçiler de arpa ekiyorlardı. Çiftlikler aynı zamanda az miktarlarda patates, diğer kök mahsulleri ve bakliyatları yetiştirdi. Bununla birlikte, ekilen toplam alan hala küçüktü. Sığırlar yaz aylarında otlatılır ve kışın saman tüketir. Esasen kendi kendine yeterli olan Finlandiya, çok sınırlı tarım ticareti yapmaktadır.^[30]

Bu geleneksel, neredeyse otarşik üretim modeli, Rusya ve ABD'den ucuz ithal tahılın yerel tahıl ile etkili bir şekilde rekabet ettiği 19. yüzyılın sonu boyunca hızla değişti. Aynı zamanda, süt ürünlerine yönelik iç ve dış talebin artması ve düşük maliyetli ithal sığır besinlerinin bulunması, süt ve et üretimini çok daha kârlı hale getirdi. Piyasa koşullarındaki bu değişiklikler, Finlandiya çiftçilerinin, büyüyen temel tahıllardan, et ve süt ürünleri üretmeye geçmesine ve 1980'lerin sonuna kadar da kalıcı bir model oluşturmasına neden oldu.^[30]

1930'ların tarımsal bunalımlarına tepki olarak hükûmet, tarımsal ithalatlara tarifeler getirerek yerli üretimi teşvik etti. Bu politika bir ölçüde başarı elde etti: ekim alanlarının tamamı artmış ve çiftlik gelirleri Finlandiya'da çoğu diğer ülkeden daha az keskin bir düşüş göstermiştir. Tahıl ithalatındaki engeller karışık tarıma dönüşü sağladı ve 1938'de Finlandiya çiftçileri hububat talebinin kabaca %90'ını karşılayabildiler.^[30]

Kış Savaşı ve Devam Savaşı'nın neden olduğu aksaklıklar, özellikle Finlandiya için tarım arazilerinin yaklaşık onda birini de içeren toprağı Sovyetler Birliği'ne devredince, daha fazla gıda sıkıntısı yaratmıştı. Bunalım ve savaş yıllarının deneyimleri, Finleri gelecekteki çatışmalardaki kıtlıkları önlemek için bağımsız gıda tedariki sağlamaya ikna etti.^[30]

Savaştan sonra, ilk meydan okuma yerinden olmuş çiftçileri yeniden yerlerine yerleştirmek oldu. Çoğu mülteci çiftçiye, halihazırda üretime geçmiş bazı bina ve arazileri içeren çiftlikler verildi, ancak bazıları "soğuk çiftlikler" ile bir araya gelmek zorunda kaldı, yani, genellikle mahsuller ekilmeden önce temizlenmesi veya boşaltılması gereken üretimde olmayan araziler ekildi. Hükûmet, tarım için uygun alanları genişleten geniş çaplı tasfiye ve boşaltma etkinliklerine parasal destek sağladı. Yeniden yerleşim ve arazi temizleme programlarının bir sonucu olarak, ekilen alan, yaklaşık 450.000 hektar alana yayılmış ve 1960'lı yılların başında 2.4 milyon hektara ulaşmıştır. Böylece Finlandiya, her zamankinden daha çok araziyi çiftçilik işlerine döndürdü, aynı zamanda bu hızlı endüstriyel büyüme yaşayan bir ülkede sıra dışı bir gelişme oldu.^[30]

Bu genişleme döneminde, çiftçilere modern üretim uygulamaları tanıtıldı. Modern girdilerin yaygın kullanımı —kimyasal gübreler ve böcek öldürücüleri, tarım makineleri ve gelişmiş tohum çeşitleri— ürün verimi keskin bir şekilde arttırdı. Yine de çağdaşlaşma süreci, çiftlik üretimini, yurt dışından tedariklere, bu sefer petrol ve gübre ithalatına bağımlı hale getirdi. 1984 yılına gelindiğinde, yerli enerji kaynakları çiftlik ihtiyaçlarının yalnızca yaklaşık yüzde 20'sini karşılarken, 1950'de iç kaynaklar yüzde 70'ini sağlamıştı. 1970'lerin başındaki petrol fiyatlarındaki artışın ardından çiftçiler yakacak odun gibi yerel enerji kaynaklarına geri dönmeye başladılar. Birçok çiftliğin varlığı traktörlerin verimli bir şekilde kullanılmasına izin vermekteydi, ama çok küçük olan çiftliklerin varlığı da makineleşmeyi sınırladı. Bir diğer zayıf nokta, düzenli bakıma ihtiyaç duyan açık drenaj hendekleri bulunan birçok alanın varlığıydı; 1980'lerin ortalarında, uzmanlar, ekili alanların yarısının gelişmiş drenaj çalışmalarına ihtiyaç duyduğunu tahmin ediyorlardı. O zamanlar, yaklaşık 1 milyon hektar yeraltı drenajına sahipti ve tarım otoriteleri bu tür işlerin bir milyon hektara daha kurulmasına yardımcı olmayı planlıyordu. Bu eksikliklere rağmen, Finlandiya'nın tarımının verimli ve üretken olduğu —en azından diğer Avrupa ülkelerindeki tarımla karşılaştırıldığında— anlaşıldı.^[30]

Ormanlar ülke ekonomisinde önemli bir rol oynamakta, ülkeyi dünyanın önde gelen ahşap üreticilerinden biri haline getirmekte ve önemli ağaç işleme endüstrileri için rekabetçi fiyatlarla hammadde temin etmektedir. Tarımda olduğu gibi, hükûmet ormancılıkta uzun süredir ağaçlandırma uygulamaları yapmakta, teknik gelişmelere parasal destek sağlamakta ve ülkenin ormanlarından ahşap işleme sanayilerine tedarikin devam etmesini sağlamak için uzun vadeli planlar hazırlamada öncü rol oynamaktadır.

Finlandiya'nın nemli iklimi ve kayalık toprakları ormanlar için idealdir. Ağaç dikim çalışmaları, Kuzey Kutup Dairesi'nin kuzeyindeki bazı bölgeler hariç, ülke genelinde iyi durumdadır. 1980 yılında ormanlık alanlar yaklaşık 19.8 milyon hektardı ve kişi başına 4 hektar orman düşmekteydi; bu Avrupa ortalaması olan yaklaşık 0.5 hektarın çok üzerindeydi. Orman arazilerinin oranı bölgeden bölgeye önemli derecelerde çeşitlilik göstermektedir. Merkezi göl platosunda ve doğu ve kuzeydeki illerde, ormanlar arazinin yüzde 80'ini kaplamaktadır, ancak tarım için daha iyi şartlara sahip alanlarda, özellikle güneybatıda, ormanlar bölgenin sadece yüzde 50 ila 60'ını oluşturmaktadır. Ana ticari ağaç türleri —çam, ladin ve huş— hammaddeleri, kereste fabrikaları, kâğıt ve kâğıt hamuru endüstrilerince tedarik edilmektedir. Ormanlar ayrıca büyük oranda kerpiç ve yaşlı bitkiler üretmiştir.

Ağır kış kar yağışlarında suyolu ağları kütükleri fabrikalara taşımak için kullanılmaktadır. Keresteciler kesilen ağaçları kışın karlarda sürükleyerek yollara veya su kütlelerine çekebiliyorlardı. Güneybatıda, kızakçılık mevsimi yılda yaklaşık 100 gün sürmektedir ve mevsim kuzey ve doğu için daha da uzundur. Ülkenin göl ve nehir ağları geçişleri kolaylaştırmakta, ucuz ve hızlı bir ulaşım aracı görevi görmektedir. Her baharda, ekipler kütükleri toplama noktalarına akıntı yönünde ulaştırmakta; römorkörler, nehirler ve göller boyunca kütük paketlerini işleme merkezlerine çekmektedir. Su yolları sistemi ülkenin büyük bir bölümünü kaplamakta ve 1980'li yıllarda Finlandiya, su yollarının ulaşmadığı alanlara karayollarını ve demiryollarını genişletmiştir ve ülkenin tüm orman kaynaklarını etkin bir şekilde ticari kullanıma açmıştır.

Ormancılık ve çiftçilik birbirine yakındır. Yirminci yüzyılda, hükûmetlerin yeniden arazi dağıtma programları orman alanlarını çoğu çiftliğe tahsis ederek orman mülkiyetini yaygınlaşmasını sağlamıştır. 1980'lerde, özel çiftçiler ülke ormanlarının yüzde 35'ini; diğer kişiler yüzde 27'sini; hükûmet, yüzde 24; özel şirketler yüzde 9 ve belediyeler ve diğer kamu kurumları, yüzde 5'ini denetim altında tutmaktaydı. Çiftçilerin ve diğerlerinin sahip olduğu ormanlık alanlar —350.000 parselin bazısı— sanayi tarafından tüketilen ahşabın yüzde 75 ila 80'ini üreten en iyi alanlardı; devlet ise yoksul topraklara, özellikle de kuzeydeki topraklara sahipti.

Ormancılık ve tarım arasındaki bağlar karşılıklı yarar sağlamıştır. Çiftçiler, kendi odunlarının satışı, orman bakımı veya tomruklama ile elde edilen kazançlarla gelirlerini artırmış; ormancılık pek çok başka değeri düşük çiftlikleri de ayakta tutmuştur. Aynı zamanda tarım toplulukları, kırsal alanlarda yol ve diğer altyapıyı korumuş ve orman işleri için işçi sağlamıştır. Aslında, nüfus yoğunluğu az olan bölgelerdeki tarım toplulukları olmaksızın, birçok asal orman alanlarında yoğun ağaçlandırma ve yeniden ağaçlandırma çalışmalarını sürdürmek çok daha zor olurdu.

Tarım ve Orman Bakanlığı orman envanterlerini hazırlamış ve silvikültürel planlar yapmıştır. Araştırmalara göre, 1945 ile 1970'lerin sonu arasındaki dönemde ormancılar, ağaçları ormanların yenileyebileceğinden daha hızlı kesmişti. Bununla birlikte, 1950'lerin başında ve 1981 yılları arasında Finlandiya, ormanlarının toplam alanını yaklaşık 2,7 milyon hektar arttırabilmiş ve 40 yaşın altındaki ormanlık alanlarını 3.2 milyon hektar kadar arttırılabilmişti. 1965'ten başlayarak, ülke, orman yetiştiriciliğini genişletmek, turba bölgeleri ve su dolu alanları boşaltmak ve yavaş büyüyen ağaçları daha hızlı büyüyen çeşitlerle değiştirmek için çağrıda bulunmuş ve planları başlatmıştır. 1980'lerin ortalarına gelindiğinde, Finler 5,5 milyon hektarlık alanı boşaltmış, 2,8 milyon hektarlık alanda gübrelemiş ve 3,6 milyon hektarlık yeni alan yetiştirmişlerdi. Seyreltme, uygun kereste üretecek ağaçların payını arttırırken, geliştirilmiş ağaç çeşitleri verimliliği %30 arttırmıştı.

Kapsamlı silvikültür programları, Finlerin aynı anda orman üretimini arttırmasını ve artan stok miktarına ve değerine katkıda bulunmasını mümkün kıldı. 1980'lerin ortalarından itibaren, Finlandiya'nın ormanları, her yıl yaklaşık 70 milyon metreküp yeni ahşap üretti; bu oran kesim miktarlarından çok daha fazlaydı. Savaş sonrası dönem boyunca, yıllık kesim yaklaşık yüzde 120 oranında artarak yaklaşık 50 milyon metreküp oldu. Ahşap yakma, yılda 40 milyon ile 45 milyon metre küp arasında tüketilen odun işleme sanayileri için ahşap arzını serbest bırakarak savaş sonrası dönemde hemen hemen beşte birine düştü. Gerçekte, Finlandiya'nın talebi o kadar büyüktür ki her yıl 5 milyon ila 6 milyon metreküp ahşap ithal edilmek zorundadır.

Ülkenin ormancılık ürünlerindeki karşılaştırmalı üstünlüğünü korumak için Finlandiya makamları, ülkenin ekolojik sınırlarına doğru kereste üretimini artırmaya yönelmiştir. 1984'te hükûmet, Tarım ve Orman Bakanlığı tarafından hazırlanan Forest 2000 planını yayınladı. Plan, ormancılık alanlarını dinlenme (rekreasyon) ve diğer kullanımlar için korurken, orman hasatlarını yılda yaklaşık yüzde 3 oranında arttırmayı amaçlıyordu. Ayrıca, özel orman işletmelerinin ortalama büyüklüğünü artırmak, orman alanlarını artırmak ve orman ekimi ve seyreltmeyi genişletmek için çağrıda bulunmuştu. Başarılı olursa, plan, 20. yüzyılın sonuna kadar ahşap doğramaların kabaca üçte bir oranında arttırılmasını mümkün kılacaktı. Fin yetkilileri, Finlandiya'nın ahşap ve kâğıt ürünleri için dünya pazarındaki payını koruması gerektiği takdirde bu büyümenin gerekli olduğuna inanıyordu.^[30]

1990'lı yıllardan beri, yüzyıllardır ülkenin engin ormanlarına dayanan Fin sanayisi, küreselleşme daha geleneksel endüstrilerin azalmasına yol açtığı için, elektronik ve servislerin giderek daha çok egemen hale geldiği bir yapıya kavuştu.^[31] Dış kaynak kullanımı daha fazla imalatın yurt dışına taşınmasına, Fin temelli sanayinin ise Ar-Ge temelli ve yüksek teknoloji elektronikleri üzerinde yoğunlaşmasına neden olmaktaydı.

Finlandiya elektronik ve elektroteknik sanayii Ar-Ge'ye yoğun yatırım yapmakta ve bu küresel pazarların serbestleşmesi ile hızlanmaktadır. Elektrik mühendisliği alanındaki çalışmalar 19. yüzyıl sonlarında ABB Grubunun bir parçası olan Gottfried Strömberg tarafından üretilen jeneratörler ve elektrikli motorlarla başlamıştı. Diğer Fin şirketleri –Instru, Vaisala ve Neles (şimdi Metso'nun bir parçası olan) gibi– sanayii temelli özdevin (automation), tıbbi ve meteoroloji teknolojileri gibi alanlarda başarılı olmuştur. Nokia bir zamanlar taşınabilir telekomünikasyon alanında liderdi.

Finlandiya'da bol miktarda mineral vardır, ancak birçok büyük maden ocağı kapandı ve çoğu hammadde şimdi ithal edilmektedir. Bu nedenle, şirketler artık metallerin yüksek katma değerli işlenmesine odaklanmaya eğilimlidirler.^[] Metal dış satımında çelik, bakır, krom, çinko ve nikel ve çelik çatı kaplamaları, kaynaklı çelik borular, bakır borular ve kaplamalı saclar gibi nihai ürünler yer almaktadır. Outokumpu, bakır üretimi ve paslanmaz çelik için ani eritme sürecinin geliştirilmesi ile bilinir.

Araçlar ile ilgili olarak, Finlandiya motor sanayisi çoğunlukla traktör üreticileri (Valtra, eski valmet traktörü), orman makineleri (Ponsse), askeri araçlar (Sisu, Patria), kamyonlar (Sisu Auto), otobüsler ve Valmet Uusikaupunki'deki fabrikasında Fisker elektrikli otomobilini üreten bir üretici ile bilinmektedir. Gemi yapımı önemli bir işkoludur: Dünyanın en büyük yolcu gemileri Finlandiya'da yapılmıştır; ayrıca Finlandiya şirketi Wärtsilä, dünyanın en büyük dizel motorlarını üretmektedir. Buna ek olarak, Finlandiya ayrıca tren vagonları da üretmektedir.

Üretim sanayisi, yaklaşık 400.000 kişinin önemli bir işverenidir.^[32]

Kimya sanayisi, kökleri 17. yüzyılda katran yapımına kadar giden Finlandiya'nın en büyük sanayi işkollarından biridir.^[31] Özellikle ormancılık ve tarım gibi diğer sanayi işkollarının kullanımına yönelik büyük bir ürün yelpazesi sunmaktadır. Buna ek olarak, plastik, kimyasallar, boyalar, petrol ürünleri, ilaçlar, çevre ürünleri, biyoteknoloji ürünleri ve petrokimya ürünleri üretilmektedir. Bin yılın başında biyoteknoloji, Finlandiya'nın en umut verici yüksek teknoloji işkollarından biri olarak kabul edildi.^[33] 2006'da henüz "yeni Nokia" haline gelmemiş olmasına rağmen hala umut verici olarak kabul edilmişti.^[34]

Orman ürünleri geçmişte en büyük ihracat sanayisi olmuştur, ancak ekonominin çeşitlenmesi ve büyümesi payını azaltmıştır. 1970'lerde, selüloz ve kâğıt sanayisi Fin ihracatının yarısını oluşturmaktaydı. Bu pay azalmış olsa da, kâğıt hamuru ve kâğıt hala ülke çapında 52 bölgeyle önemli bir sanayidir. Dahası, bu işteki birkaç büyük uluslararası şirket Finlandiya'da konumlanmaktadır. Stora Enso ve UPM, dünyada 10 milyon tondan fazla üretim yaparak sıralamada 1. ve 3. konumda yer almakta, M-real ve Myllykoski de ilk 100 listesinde yer almaktadır.

Finlandiya'nın enerji arzı şu şekilde bölünmüştür: Nükleer enerji - %26, net ithalat - %20, hidroelektrik enerjisi - %16, kombine üretim bölgesi ısısı - %18, kombine üretim endüstrisi - %13, yoğunlaşma gücü - %6.^[35] Finlandiya'da tüketilen enerjinin yarısı endüstriye, beşte biri binaların ısıtılmasına, bir tanesi de taşımacılığa ayrılmaktadır.^[36] Yerli fosil yakıt kaynaklarının eksikliği nedeniyle Finlandiya bir enerji ithalatçısı olmuştur. Finlandiya halihazırda nükleer santral birimlerinin beşincisini inşa ettiğinden ve altıncı ve yedinci reaktörler için yapı izinlerini onayladığından, gelecekte bu durum değişebilir.^[37] Finlandiya'da bir miktar uranyum kaynağı var, ancak şimdiye kadar sadece uranyum madenciliği için ticari açıdan uygun bir tortu tespit edilmemiştir.^[38] Bununla birlikte, Talvivaara'ya, nikel-kobalt madeninin atıklarından uranyum üretmek için izinler verilmiştir.

Finlandiya'da kayda değer şirketler arasında, mobil telefon pazarında eski pazar lideri Nokia'nın cep telefonu işinin 2014'te devralınmasından itibaren Microsoft; dünyanın en büyük kâğıt üreticisi, Stora Enso; petrol arıtma ve pazarlama şirketi, Neste Oil; dünyanın üçüncü büyük kâğıt üreticisi, UPM-Kymmene; dünyanın en büyük yolcu gemileri üreticisi (Royal Caribbean's Freedom of the Seas gibi), Aker Finnyards; Angry Birds gibi dikkat çeken video oyun geliştiricisi Rovio Mobile; asansörler ve yürüyen merdiven üreticisi, KONE; santral ve gemi motorları üreticisi, Wärtsilä ve en büyük Helsinki-Vantaa merkezli uluslararası havayolu kuruluşu, Finnair bulunmaktadır.^[39] Buna ek olarak, birçok Nordik tasarım kuruluşunun merkezi Finlandiya'da dır.^[40] Bunlara Iittala Grubu sahibi Fiskars, Alvar Aalto tarafından ortaklaşa üretilen bir mobilya tasarım firması Artek ve Jacqueline Kennedy Onassis tarafından ünlü Marimekko dahildir.^[41][42] Finlandiya, etkinlik yönünden İngiltere ile karşılaştırılabilir gelişmiş finansal piyasalara sahiptir.^[43] Yabancı yatırımlarda diğer bazı Avrupa ülkeleri kadar yüksek olmasa da, en büyük dış merkezli şirketler, ABB, Tellabs, Carlsberg ve Siemens'tir.^[44]

Helsinki Menkul Kıymetler Borsası'nda işlem gören hisse senetlerinin yaklaşık %70-80'i yabancı kayıtlı kuruluşlara aittir.^[45] Büyük şirketler, gelirlerinin çoğunu yurt dışından almakta ve çalışanlarının büyük çoğunluğu ülke dışında çalışmaktadır. Çapraz ortaklıklar kaldırılmış ve Anglo-Sakson tarzı kurumsal yönetime yönelik bir eğilim vardır. Bununla birlikte, sakinlerin sadece %15'i, Fransa'da %20, ABD'de %50'ye kıyasla borsaya yatırım yapmış durumdadır.^[44]

2000-2003 yılları arasında, GSYİH'ya göre erken aşamadaki risk sermayesi yatırımları, AB'de yüzde 4, ABD'de yüzde 11,5 olarak gerçekleşmiştir. Daha sonraki aşamada yatırımlar AB ortalamalarına düştü.^[46] Invest in Finland ve diğer programlar yatırım çekmek istemektedir.^[47] Finlandiya'dan yurt dışına 2000 yılında DYY 20 milyar avro, yurt dışından Finlandiya'ya doğrudan yabancı yatırım ise 7 milyar avro idi. Edinim ve birleşmelerle, Finlandiya uluslararasılaşmış bir işletme kümelenmesine sahiptir.

Bazı özelleştirmeler kademeli olarak yapılsa da, halen önem taşıyan birkaç devlete ait şirket bulunmaktadır. Hükûmet onları stratejik varlık olarak tutmakta veya doğal tekel oldukları için korumaktadır. Bunlara örnek olarak şunlar dahildir: Neste Oil, VR Grubu (demiryolu), Finnair, VTT (araştırma) ve Itella (posta). Stratejik önemine bağlı olarak, hükûmet %100, %51 veya %50'den daha az miktarda elinde hisse tutabilir. Bunların çoğu düzenli sınırlı şirketlere dönüştürülmüş ancak bazıları VTT örneğinde olduğu gibi devletin desteklediği bir yarı resmî (liikelaitos) şirkettir.

Finlandiya'nın geliri, 2007'de saat başı ortalama 25.1 avro (ortalama %60 vergi öncesi) ile 1.8 milyon özel işkolu işçilerince üretiliyordu.^[48] 2003 raporuna göre, sakinler, aynı işveren için ortalama 10 yıl,^[49] yaşam boyu ise yaklaşık 5 farklı işte çalıştılar. Çalışlanların yüzde 62'si küçük ve orta ölçekli işletmelerde çalışmıştır.^[50] Kadın istihdam oranı ve kariyer seçimlerinde cinsiyet ayrımı ABD'ye göre daha yüksekti.^[51] 1999'da yarı zamanlı çalışma oranı OECD ülkeleri içinde en küçüklerinden biriydi.^[51]

Gelecekteki yükümlülükler emeklilik açığının hakimiyeti altındadır. Emeklilik tasarruf sahiplerinin yatırımlarını yönetebildikleri yerlerde İsveç'ten farklı olarak Finlandiya'daki işverenler çalışanın emekli maaşı fonunu seçerler. Emeklilik sermayeye çevirme oranı, çoğu Batı Avrupa ülkelerinden daha yüksektir, ancak yine de sadece bir kısmı finanse edilmektedir ve emeklilik sigortaları, sağlık sigortalarını ve diğer hesaplanmayan sözleri içermemektedir.^[52] Doğrudan kamu borcu 2007'de yüzde 32'ye düşürülmüştür.^[53] 2007'de ortalama hanehalkı tasarruf oranı -3.8 iken, hanehalkı borcu Avrupa'daki özgün bir yıllık, yıllık harcanabilir gelirin yüzde 101'i idi.^[54]

2008 yılında, OECD raporunda "Zengin ve fakir arasındaki uçurum, son on yılda Finlandiya'da diğer zengin endüstrileşmiş ülkelere göre daha da genişledi" ve "Finlandiya, hem zengin hem de fakirler arasında değil, zengin ve orta sınıf arasında gelir eşitsizliğinin az olduğu az sayıdaki ülkeden biridir" diye nitelendirildi.^[55]

Ülke 2006'da, hane başına ortalama 2,1 kişi ile 2.381.500 haneye sahipti. Hane halkının yüzde 40'ı tek kişilik, yüzde 32'si iki, yüzde 28'i üç veya daha fazla kişiden oluşmaktadır. Finlandiya'da 1.2 milyon konut vardır ve ortalama konut alanı kişi başına 38 metrekaredir. Ortalama arazi (arsa olmayan) metrekare başına 1.86 avro (arazi olmadan) ve konut bölgesi 8.6 avro'ya mal olmuştur. Tüketici enerji fiyatları, kilovat saat başına 8-12 avro idi.^[56] Hanelerin yüzde 74'ünde bir araba bulunmaktadır. 2.5 milyon araba ve 0.4 diğer araçlar vardır.^[57] Yüzde 92'sinin cep telefonu vardır ve evlerin yüzde 58'inde internet bağlantısı vardır. Ortalama toplam hanehalkı tüketimi 20.000 avro idi ve bunların dışında 5500 avro civarında konut, 3000 avro civarında nakliye, 2500 avro civarında alkollü içecekler hariç yiyecek ve içecek ve rekreasyon ve kültür yaklaşık 2000 avro seviyesindedir. Üst düzey beyaz yakalı hanehalkı (409.653) ortalama 27.456 avro, alt düzey beyaz yakalı hanehalkı (394.313) 20.935 avro ve mavi yakalı hanehalkları (471.370) 19.415 avro gelir tüketmektedir.^[58]

2015'te işsizlik oranı %10.3 olmuştur.^[59] İstihdam oranı (15-64 yaş arası) %66.8'dir.^[60] İş arayanların işsizlik güvenlik yardımları alımı ortalama bir OECD seviyesindedir. İşgücü yönetimi, işsiz iş arayanlar için işgücü piyasasınsa eğitimin finanse edilmesiyle, yapılan eğitim genellikle mesleki olarak 6 aya kadar sürmektedir. Eğitimin amacı iş bulma kanallarını geliştirmektir.

Amerikan ekonomist ve New York Times köşe yazarı Paul Krugman, Finlandiya ekonomisine AB üyeliğinin kısa vadeli maliyetlerin nasıl olduğunu anlamadığını ve Avrupa ekonomisiyle daha fazla bütünleşmenin yol açtığı büyük kazanımları aştığını belirtti. Krugman, henüz ortak para birimine katılmayan İsveç'in, avro'nun piyasaya sunulduğu tarihten beri Finlandiya'ya kıyasla benzer oranlara sahip olduğunu belirtmektedir. Avro'ya üyelik Finlandiya'yı para birimi dalgalanmasından kormakta ve bu, özellikle büyük Avrupa ekonomisine oldukça bütünleşik olan Finlandiya gibi küçük Avrupa Birliği üyesi ülkeler için önem taşımaktadır.^[61] Finlandiya kendi para birimini korusaydı, önceden tahmin edilemeyen bir döviz kuru, ülkenin ürünlerini Avrupa pazarında rekabetçi fiyatlarla satmasını engelleyecekti. Aslında ekonomisi avro bölgesi ile birleştiğinde avroya katılmak zorunda olan İsveç'teki iş dünyası liderleri, avroya katılma yönündeki destekleri neredeyse evrensel nitelikteydi. İsveç'in para birimi, Danimarka'nın para birimi gibi resmi olarak avroya bağlanmasa da, İsveç hükûmeti resmi olmayan bir engelle bunu devam ettirmektedir.^[62] Bu döviz kuru politikası kısa vadede İsveç ekonomisine iki şekilde fayda sağlamıştı; (1) İsveç'in Avrupa ticaretinin büyük bölümü zaten avro cinsindendir ve bu nedenle herhangi bir para birimi dalgalanması ve döviz kuru zararlarını atlatmaktadır, (2) para piyasasının değerini artırmak için finansal piyasalardan gelen baskıları hafifleterek İsveç'in avro bölgesi dışındaki ihracatının rekabetçi kalmasını sağlamaktadır. Bu dengenin korunması, İsveç hükûmetinin uluslararası finansal piyasalarda rekor düşük faiz oranlarında borç vermesine ve İsveç merkez bankasının niceliksel olarak sağlam bir ekonomiyi dönüştürmesine izin vermiştir. Bu durum, İsveç ekonomisinin 2008 mali krizinden etkilenen daha az ses getiren ekonomiler pahasına gelişmesine yol açmıştır. Bu nedenle İsveç'in ekonomik verimi, 2008 mali krizinden bu yana Finlandiya'ya göre biraz daha iyi olmuştur. Bu eşitsizliğin büyük kısmı, ancak, Finlandiya'nın en büyük ve tek büyük çokuluslu şirketi Nokia'nın ekonomik egemenliği nedeniyledir. Nokia destek ve avro ve Avrupa ortak pazarından büyük ölçüde yararlandı ve özellikle ortak bir Avrupa sayısal cep telefonu ölçütünden (GSM) ancak piyasa taşınabilir hesaplamaya geçtiğinde uyum sağlayamadı. Finlandiya'daki avro tutulumunun bir nedeni, Finlandiya'nın ortak para birimine girmesinden yaklaşık on yıl sonrasına kadar rekabet gücünü geri kazanamaması nedeniyle, 1990'da başlayan "büyük bir bunalım" anısıdır. Paul Krugman gibi bazı Amerikan ekonomistleri, tek bir para biriminin faydalarını anlamamış ve zayıf ekonomik verimin ortak para birimine üyeliğin sonucu olduğunu iddia etmiştir. Ancak bu ekonomistler, birçoğu oldukça farklı ekonomilere sahip olan Amerikan birliği içinde üye ülkelerin ayrı para birimlerini savunmamaktadır.^[63]

Fin politikacıları sıklıkla diğer Kuzey Avrupa ülkelerini ve İskandinav ülkelerini taklit ettiler.^[46] İskandinav ülkeleri serbest ticaret yapmakta ve yüzyılı aşkın bir süredir nitelikli göçmene nispeten sıcak bakmıştır, ancak Finlandiya'da göçmenlik göreceli olarak yeni bir olgudur. Bunun nedeni, Finlandiya'nın daha az misafirperver iklimi ve Finlandiya dilinin ana dünya dillerinden hiçbiriyle kök benzerliğinin olmamasından kaynaklanmakta ve öğrenmek için daha zorlu hale gelmesindendir. Emtia ticaretinde koruma seviyesi tarımsal ürünler haricinde düşüktür.^[46]

Ekonomik bir ortam olarak, Finlandiya yargısı etkin ve etkilidir. Finlandiya, yatırım ve serbest ticarete açıktır. Ağır bir vergi yükü ve esnek olmayan iş piyasasına sahip olmasına rağmen Finlandiya pek çok alanda en üst düzey ekonomik özgürlüklere sahiptir. Finlandiya, 2008'de Ekonomik Özgürlük Endeksi'nde 16. sırada yer aldı (Avrupa'da dokuzuncu sırada).^[43] Son zamanlarda, Finlandiya, kişi başına düşen patent oranlarında en üst sıralara çıkmış ve elektronik gibi alanlarda verimlilik artışı güçlü olmuştur. Üretim işkolu geliştikçe, OECD, hizmet işkolunun politika iyileştirmelerinden büyük fayda sağlayacağına dikkat çekmektedir.^[64] UYGE (IMD - International Institute for Management Development) 2007 Dünya Rekabetçilik Yıllığı'nda Finlandiya'yı Almanya'nın yanında 17. sırada ve İskandinav ülkelerinin en düşüğü olarak gösterdi.^[65] Dünya Ekonomik Forumu raporu Finlandiya'yı en rekabetçi ülke olarak gösterdi.^[66] Finlandiya, AB ülkeleri arasında en dengeli bütçelerden (mali açıdan sorumlu) birine sahiptir.

Ekonomistler, ürün piyasalarındaki reformlarda çok fazla büyüme görüyorlar. OECD'ye göre sadece dört AB-15 ülkesi ürün pazarı açısından (Birleşik Krallık, İrlanda, Danimarka ve İsveç) ve sadece birisi (Danimarka) mali piyasa olarak daha az düzenlemeye sahiptir. İskandinav ülkeleri, Avrupa'daki enerji, posta ve diğer pazarların serbestleştirilmesinde öncüdürler.^[46] Hukuk sistemi açık ve iş bürokrasisi çoğu ülkeden daha azdır.^[67] Örneğin, bir işe başlama, dünya ortalaması olan 43 gün ve Danimarka'nın ortalaması 6 gün ile karşılaştırıldığında ortalama 14 gün sürer. Mülkiyet hakları iyi korunmuştur ve sözleşmeye dayalı antlaşmalar kesinlikle uygulanmaktadır.^[43] Finlandiya, Yolsuzluk Algısı Endeksi'ne göre en az bozulmuş ülkelerden biridir. Finlandiya, İş yapma kolaylığı endeksinde 13. sırada yer almaktadır. Sınırları aşmak (5.), ticaret sözleşmeleri (7.) ve bir işyerini kapatma (5.) ve işçileri istihdam etme (127.) ve vergi ödemek için istisnai zorluklar (83.) konusunda ticaretin istisnai bir kolaylığı olduğunu görülür.^[68]

OECD'ye göre Finlandiya'nın iş piyasası İskandinav ülkelerinin arasında esneklik bakımından en düşük seviyededir.^[46] Finlandiya, üreticilere istikrar kazandırmak için 1970'lerde iş piyasası düzenlemesini arttırdı. Buna karşılık, 1990'lı yıllarda Danimarka, iş piyasasını serbestleştirmiş; İsveç, daha merkezi olmayan sözleşmelere yönelmiş, oysa Finlandiya'daki sendikalar birçok reformu engellemiştir. Birçok meslek, genelde bir Kapsamlı Gelir Politikası Antlaşması kapsamında kıdem düzeyi, tatil hakkı ve maaş seviyeleri gibi ortak çalışma şartlarını ortaya koyan yasal olarak tüm işkolları sözleşmelerini kabul etmiştir.^[46] Daha az merkezileştirilmiş işgücü piyasası politikalarını tercih edenler, bu anlaşmaları bürokratik, esnek olmayan ve işsizlik ve çarpık fiyatlara önemli katkıda bulunan vergi oranlarıyla birlikte değerlendirmektedir.^[69] Merkezi antlaşmalar yapısal değişimi engelleyebilir, çünkü Finlandiya dünyadaki en yüksek beceri düzeylerinden birine sahip olsa da, daha iyi beceri kazanmak için daha az teşvik söz konusudur.^[18][46]

Vergiler esas olarak belediye gelir vergisi, devlet gelir vergisi, devlet katma değer vergisi, gümrük ücretleri, kurumlar vergisi ve özel vergilerden oluşmaktadır. Ayrıca emlak vergisi vardır, ancak belediye gelir vergisi belediye giderlerinin çoğunu karşılar. Vergilendirme, her ücret karşılığında gelir vergisi toplayan ve sonra vergi borcu ile vergi iadesi olarak ödenen vergiler arasındaki farkı ödeyen veya daha sonra vergi borcu olarak tahsil eden bir devlet ajansı olan Verohallitus tarafından yürütülür. Belediye gelir vergisi, kesintiler uygulanırken, düşük olarak %15-20'lik^[70] düz bir vergidir ve doğrudan belediyeye (bir şehir veya kırsal bölge) kaynak sağlar. Devlet gelir vergisi ilerici bir vergidir ve düşük gelirli bireylerin mutlaka herhangi bir ücret ödemeleri gerekmez. Devlet, gelirlerinden bir kısmını devlet desteği olarak belediyelere, özellikle de yoksullara aktarmaktadır. Buna ek olarak, devlet kiliseleri -Finlandiya Evanjelist Lüteriyen Kilisesi ve Finlandiya Ortodoks Kilisesi- üyelerine vergi ödemek için vergilendirme sistemiyle bütünleştirilmiştir.^[70]

Orta gelirli çalışanın vergi kanadı %46'dır (NationMaster) 29 Ocak 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ve etkili marjinal vergi oranları çok yüksektir.^[71] Çoğu öğe için katma değer vergisi %24'tür. Sermaye kazançları vergisi %30-34, kurumlar vergisi ise AB ortalamasına göre %20'dir. Mülk vergileri düşüktür, ancak ev alıcıları için bir devir vergisi (apartmanlar için %1.6, bireysel konutlar için %4) bulunmaktadır.^[18] Alkollü içecekler, tütün, otomobiller ve motosikletler, motor yakıtları, piyangolar, tatlılar ve sigortalar üzerinde yüksek özel tüketim vergileri vardır. Örneğin, McKinsey bir çalışanın bir başkasının 400 euroluk servisinde 1600 euro ödemesi gerektiğini,^[72] -hizmet arz ve talebini kısıtlama- karaborsada ve öz-hizmet kültüründe bazı vergilendirmelerden kaçınılmasına rağmen tahmin etmektedir. Karlson, Johansson&Johnsson tarafından yapılan bir başka araştırmada, Belçika'da %10, Fransa'da %25, İsviçre'de %40 ve Amerika Birleşik Devletleri'nde %50 olan oranın, hizmet satıcısının cüzdanına giren alıcı gelirinin (ters çevrilmiş vergi cezası) %15'in biraz üzerinde olduğunu tahmin etmektedir.^[73] Her bunalım sonrası hükûmetin gündeminde vergi indirimleri yapılmış ve genel vergi yükü şu anda İsveç'te %51.1, Almanya'da %34.7, Kanada'da %33.5 ve İrlanda'da %30.5 iken, GSYİH'nın %43'ü civarındadır.^[74]

Devlet ve belediye politikacıları GSYİH'nın %51.7'sinde, İsveç'te %56.6'ya, Almanya'da %46.9'a, Kanada'da %39.3'e ve İrlanda'da %33.5'e kıyasla çok yüksek olan tüketimini azaltmaya çalışmaktadırlar.^[43] Vergilerin çoğu, birçoğu hayat boyu işi olan kamu işkolu çalışanlarına, 124.000 devlet çalışanı ve 430.000 belediye çalışanı için harcanmaktadır.^[18] Bu, ABD'de 74, Almanya'da 70 ve Japonya'da 42 (işgücünün %8'i) ile karşılaştırıldığında 1000 sakin başına 113'tür (işgücünün dörtte birinden fazlası).^[75] Ekonomist İstihbarat Birimi'nin Finlandiya'nın e-hazır bulunma sıralaması, Birleşik Devletler'in 1., İsveç'in 3., Danimarka'nın 5., Almanya'nın 14. sırası ile karşılaştırıldığında 13. sırada yer almaktadır. Ayrıca, erken ve cömert emeklilik programları yüksek emeklilik maaşlarına katkıda bulunmaktadır.^[18] Sağlık ya da eğitim gibi sosyal harcamalar OECD ortalamasındadır.^[18] Sosyal devirler de OECD ortancası civarındadır. 2001'de Finlandiya'nın yapmış olduğu harcamaların oranı İsveç'in ve diğer çoğu Batı Avrupa ülkelerinin üstündeydi. Finlandiya'nın sağlık hizmetleri çoğu Batı Avrupa ülkesinden daha bürokratik olarak yönetilir, ancak çoğu özel kliniklerden hizmet almak için özel sigorta veya nakit kullanır. 2007-2008 yılları arasında daha eşit pazarlara yönelik bazı yenilikler yapılmıştır.^[76] Eğitimde, çocuk kreşleri ve huzur evleri özel çekişmesi, İsveç ve diğer çoğu Batılı ülkeyle karşılaştırıldığında alt sıralarda yer almaktadır.^[46] Alko gibi bazı kamu tekelleri kalmış ve bu bazen Avrupa Birliği tarafından sorgulanmıştır. Devlet, yıpranma ile iş sayısının azaldığı bir programa sahiptir: iki emekli olan için sadece bir yeni eleman istihdam edilmektedir.

Finlandiya'nın ihracata bağımlı ekonomisi sürekli olarak dünya pazarına uyarlandı; ve bu olurken de Finlandiya toplumunu değiştirmiştir. 1940'ların sonunda başlayan ve 1973'teki ilk petrol krizine dek süren uzun süren dünya çapındaki ekonomik patlama, Finlandiya'nın karşılaştığı ve yeni meslek yapısı da dâhil oldukça çok yönlü ve çeşitlendirilmiş bir ekonomiyle ortaya çıkan bir meydan okumaydı. Bazı işkolları iş gücünün oldukça sabit bir payını koruyordu. Örneğin, ulaşım ve yapı, her ikisi de 1950 ve 1985 yılları arasında yüzde 7 ila 8 arasında gerçekleşti ve imalatın payı sadece yüzde 22'den yüzde 24'e yükseldi. Bununla birlikte, hem ticari hem de hizmet işkolları, 1985 yılında yüzde 21 ve 28 olan işgücüne katılım oranını iki katına çıkarmıştı. En büyük değişim, tarım ve ormancılıkta çalışan ekonomik açıdan etkin nüfusun azalmasıydı; 1950'de yaklaşık yüzde 50'den 1985'te yüzde 10'a inmişti. Çiftlikler ve ormanlardan ayrılış, diğer işkollarının büyümesi için gerekli emek gücünü sağlamıştı.

II. Dünya Savaşı'ndan bu yana Finlandiya hareketlilik modelleri üzerine yapılan çalışmalar, bu göçün önemini doğrulamıştır. Sosyologlar, çiftçilik kökenli insanların diğer mesleklerde Finlandiya'da diğer Batı Avrupa ülkelerinden çok daha fazla olduğunu keşfettiler. 1980'lerin başındaki Finlandiya verileri, fazla eğitim gerektirmeyen meslek alanlarının yüzde 30 ila 40'ının çiftçilerin çocukları, üst düzey mesleklerde yüzde 25 gibi Fransa'nın fiyatının iki ila üç katı ve komşu İsveç'ten bile önemli ölçüde daha yüksek bir oran olduğunu gösterdi. Finlandiya, kırsal mesleklerden beyaz yakalı konumlara geçişin el ile yapılan meslekleri atlayarak doğrudan olması muhtemel olduğu yönünde diğer Kuzey ülkelerine göre de farklıydı.

Finlandiya'daki sosyal hareketliliği belirleyen en önemli etken eğitimdir. Anababalarından daha yüksek bir eğitim seviyesine erişen çocuklar genellikle meslek hiyerarşisinde yükselebilir. Gerekli asgarîliğin ötesinde okullaşmayı kabul eden sayıların herhangi bir kuşağında üç kat veya dört kat artan nitelikli çalışanlar gelişmekte olan bir ekonominin ihtiyaçlarını yansıtıyordu. Bununla birlikte, ileri eğitim veya eğitim almak bazıları için diğerlerinden daha kolay oldu ve beyaz yakalı çalışanların çocukları hala kendilerini beyaz yakalı çalışanlar haline getirme olasılığı, çiftçilerin ve mavi yakalı işçilerin çocuklarından daha fazlaydı. Buna ek olarak, beyaz yakalı iş uzmanlarının çocukları bu sınıfta kalmamaktan daha olası durumdaydı.

Ekonomik dönüşüm, gelir yapısını da değiştirdi. Ücret farklarının azaltılması belirgin bir değişim oldu. Gelişmiş bir ekonominin yarattığı artan servet, savaş sonrası döneme giren geniş gelir anlaşmaları sistemi yoluyla ücretlilere dağıtılmıştı. Ekonominin örgütlü işkolları, ekonominin büyüme oranından bile daha fazla ücret zammı almaktaydı. Sonuç olarak, mavi yakalı işçilerin gelirleri, zamanla, alt düzey beyaz yakalı çalışanlara olan ödeneğe daha yakın bir şekilde uymak için geldi ve üst orta sınıfın geliri, diğer grupların geliriyle bağlantılı olarak geriledi.^[30]

Yaşam koşullarındaki büyümenin uzun süren eğilimi, sosyal sınıflar arasındaki azalan farklılıklarla eşleşti; 1990'lı yıllarda dramatik bir şekilde tersine döndü. Finlandiya tarihinde ilk kez gelir farkları hızla büyüdü. Bu değişim çoğunlukla, sermayeden nüfusun en zengin kesimine kadar olan gelirin artmasıyla sağlanmıştır.^[77]

• Avrupa ekonomisi

• Finlandiya İstatistik Kurumundan Güncel istatistikler 27 Şubat 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Findicator'dan Ekonomik göstergeler
• ITC'nin sağladığı şekilde Finlandiya tarafından uygulanan tarifelerle ilgili Pazar Erişimi Haritası^[], Gümrük tarifeleri ve piyasa gereksinimlerinden oluşan çevrimiçi bir veritabanı.