Filistin'de Yahudilerin toprak satın alması
Yahudilerin Filistin'de toprak satın almaları, 1880'lerden 1948'de İsrail Devleti'nin kuruluşuna kadar Yahudilerin Osmanlı ve Filistin Mandasından toprak satın almalarıydı. Şimdiye kadar bu tür en büyük satış Sursock Satın Alımları olarak biliniyordu. 1944 itibarıyla Yahudiler Filistin topraklarının %6'sını satın almıştı.[1][2]
Arazi
19. yüzyılın sonlarına doğru, Siyonist hareketin kurulması, birçok Avrupalı Yahudi'nin Filistin'e göç etmesine neden oldu. 1880'lerin sonları ile 1930'lar arasındaki arazi alımlarının çoğu, "Kuzeyde Akka ve Güneyde Rehovoth, Esdraelon (Yizreel) ve Ürdün Vadileri ve daha az ölçüde Celile'de" dahil olmak üzere kıyı ovasında bulunuyordu. Göç, Filistin'i ekonomik, sosyal ve politik olmak üzere birçok yönden etkiledi.
Talmud, İsrail Diyarı'na yerleşmenin dini bir görev olduğundan bahseder.[3]
Arazi Alımları
19. yüzyılın ilk yarısında Filistin'de hiçbir yabancının toprak satın alınmasına izin verilmiyordu. Bu, 1856'ya kadar resmi bir Osmanlı politikasıydı ve 1867'ye kadar uygulamadaydı.[4] Siyonist hareketin ulusal özlemlerine gelince, Osmanlı İmparatorluğu, yakın zamanda çeşitli Avrupa güçlerine diğer topraklarını kaybettikten sonra Filistin'in kontrolünü kaybedebileceğinden korkarak Filistin'de Yahudilerin kendi kendini yönetmesi fikrine karşı çıktı. Aynı zamanda, imparatorluğun sonunu isteyen Rusya'dan gelen pek çok Yahudi olduğu için, Yahudilerle de sorun yaşadı.[5] 1881'de Osmanlı hükûmet idaresi (Bâb-ı Âli), yabancı Yahudilerin Filistin hariç Osmanlı İmparatorluğu içinde herhangi bir yere göç edebileceklerini ve yerleşebileceklerini kararlaştırdı ve 1882'den 1918'deki yenilgilerine kadar, Osmanlılar Filistin'deki Yahudi göçünü ve toprak satın almalarını sürekli olarak kısıtladı.[5] 1892'de Osmanlı hükûmeti, Filistin'deki toprakların Osmanlı vatandaşı olsalar bile Yahudilere satışını yasakladı.[6] Bununla birlikte, 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında, Filistin Yahudi Kolonizasyon Derneği (PJCA), Filistin Arazi Geliştirme Şirketi ve Yahudi Ulusal Fonu gibi kuruluşlar aracılığıyla birçok arazi alımı yapıldı.
1858 tarihli Osmanlı Toprak Kanunu, "Beyrut, Şam ve daha az ölçüde Kudüs ve Yafa ile diğer nahiye başkentlerinin nüfuzlu ve zengin aileleri tarafından Suriye ve Filistin'deki geniş arazilere el konulmasını ve bunların tescil edilmesini sağladı. Bu ailelerin adlarının tapu kayıtlarına kaydedilmesini de beraberinde getirmiştir. Birçok fellah, defterlerin önemini anlamamış ve bu nedenle defteler varlıklı ailelerin eline geçmiştir ve varlıklı aileler bundan faydalanmıştır. Geniş araziler arayan Yahudi alıcılar, varlıklı ailelerden bu arazileri satın almayı uygun bulmuşlardır.[] Ayrıca birçok küçük çiftçi zengin ailelere borçlanmışlardı ve bu da arazinin varlıklı ailelere ve sonunda Yahudi alıcılara devredilmesine yol açmıştır.
1918'de İngilizlerin Filistin'i ele geçirmesinden sonra askeri yönetim Tapu Sicilini kapattı ve her türlü arazi satışını yasakladı. Tapu Sicili Kayıtları 1920'de yeniden açıldı, ancak spekülasyonları önlemek ve fellahların geçimini sağlamak için, 300 dönümden fazla arazinin veya 3000 Filistin poundunun üzerinde arazinin, hükümetin onayı olmadan satılmasını yasaklandı.[7]
1880'lerden 1930'lara kadar, çoğu Yahudi toprak alımı kıyı ovasında, Jezreel Vadisi'nde, Ürdün Vadisi'nde ve daha az ölçüde Celile'de yapıldı. Bunun nedeni, ucuz ve kiracısız arazi tercihinden kaynaklanıyordu. Bu bölgelerin seyrek nüfuslu olmasının iki ana nedeni vardı. Birinci neden, 17. yüzyılda kırsal alanlardaki Osmanlı gücünün azalmaya başlamasıyla, birçok insanın kanunsuz Bedevi aşiretlerine karşı korumak için daha merkezi bölgelere taşınmasıydı. Kıyı ovalarının seyrek nüfuslu alanlarının ikinci nedeni toprak tipiydi. Bir kum tabakasıyla kaplı toprak, Filistin'in temel mahsulü olan mısırın yetiştirilmesini imkansız hale getirdi. Sonuç olarak, bu topraklar ekilmemiş ve seyrek nüfuslu kalmıştır. "Yahudilerin genellikle topraklarını satın aldıkları bölgelerdeki seyrek Arap nüfusu, Yahudilerin büyük bir yer değiştirme ve Arap kiracıların tahliyesine yol açmadan satın almalarını sağladı".
1930'larda arazilerin çoğu toprak sahiplerinden satın alındı. Yahudilerin satın aldığı toprakların %52,6'sı Filistinli olmayan toprak sahiplerinden, %24,6'sı Filistinli toprak sahiplerinden, %13,4'ü hükûmet, kiliseler ve yabancı şirketlerden ve sadece %9,4'ü fellahlardan (çiftçilerden) satın alındı. [8]
31 Aralık 1944'te Filistin'de büyük Yahudi Şirketler ve özel mülk sahiplerinin sahip olduğu 1.732.63 yaklaşık % 44'ü Yahudi Ulusal Fonu'na aitti. Aşağıdaki tablo, 31 Aralık 1945'te büyük Yahudi Şirketlerinin (kilometre kare olarak) Filistin'deki toprak mülkiyetini göstermektedir.
| 31 Aralık 1945'te büyük Yahudi Şirketleri tarafından Filistin'in toprak mülkiyeti (kilometre kare olarak) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Şirketler | Alan | |||||
| JNF | 660.1 | |||||
| PİKA | 193.7 | |||||
| Filistin Arazi Geliştirme Ltd. | 9.7 | |||||
| Hemnuta Ltd | 16.5 | |||||
| Afrika Filistin Yatırım Ltd. | 9.9 | |||||
| Bayside Land Corporation Ltd. | 8.5 | |||||
| Filistin Kupat Am. Banka Ltd. | 8.4 | |||||
| Toplam | 906.8 | |||||
| [9][10] | ||||||
Filistin Manda yönetiminin son dönemlerinde, Yahudilerin sahip olduğu toprakların yarısından fazlası en büyük iki Yahudi fonu olan Yahudi Ulusal Fonu ve Filistin Yahudi Kolonizasyon Derneği'nin elindeydi .
1948'de İngiliz Mandası döneminin sonunda, Yahudi çiftçiler 425.450 dönüm araziye sahipken, Filistinli çiftçiler 5.484.700 dönüm araziye sahipti.[11]
Ekonomik etki
"Sebze tarlalarını narenciye bahçesine çevirmek için arazi satan çiftçiler, dünya pazarlarına ve deniz taşımacılığının mevcudiyetine bağımlı hale geldi. Dünya pazarının narenciye talebinin azalması ve ulaşım araçlarının yetersizliği bu insanların ekonomik durumunu ciddi şekilde tehlikeye attı.
Nüfus üzerindeki etkisi
Kalkınma Direktörü Lewis French, 1931'de topraksız Araplar için bir şirket kurdu.[12] 3.271 başvurudan sadece 664'ü kabul edildi ve geri kalanı reddedildi.[12]
Kaynaklar
- ^ "Palestine: Land ownership by sub-district (1945) - Map (1 August 1950)". 11 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
- ^ {Village Statistics, April 1945 10 Mayıs 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Isaac Herzog (1967). The Main Institutions of Jewish Law: The law of obligations. Soncino Press. s. 51. 17 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
- ^ Ruth Kark (1984). "Changing patterns of landownership in nineteenth-century Palestine: the European influence". Journal of Historical Geography. 10 (4): 357-384. doi:10.1016/0305-7488(84)90069-0.
- ^ a b Jonathan R. Adelman (2008). The rise of Israel: a history of a revolutionary state. Taylor & Francis. s. 58. ISBN 978-0-415-77509-0. 5 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2011.
- ^ Murat Ocak (2002). The Turks: Ottomans (2 v.). Yeni Türkiye. ISBN 9789756782590. 17 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
Even though the Ottoman government was disturbed by this decision, it was compelled to take it, in order to close all doors to the Jews in 1891 and to prohibit the sale of Palestinian land to Jews, even if they were Ottoman citizens, in 1892.
- ^ Aryeh L. Avneri (1982). The Claim of Dispossession: Jewish Land-Settlement and the Arabs, 1878-1948. Transaction Publishers. s. 117. ISBN 9781412836210. 17 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
... the High Commissioner promulgated an edict forbidding the sale of more than 300 dunams of land or the sale of land worth more than 3000 Palestinian Pounds (LP.), without his prior permission.
- ^ Hallbrook 1981.
- ^ Table 2 showing Holdings of Large Jewish Lands Owners as of December 31st, 1945, British Mandate: A Survey of Palestine: Volume I - Page 245. Chapter VIII: Land: Section 3., prepared by the British Mandate for the United Nations 18 Haziran 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Survey of Palestine Retrieved 4 July 2015
- ^ Anglo-American Committee of Inquiry on Jewish Problems in Palestine and Europe, J. V. W. Shaw, General Assembly, Special Committee on Palestine, United Nations (1991). A Survey of Palestine: Prepared in December, 1945 and January, 1946 for the Information of the Anglo-American Committee of Inquiry. 1. Institute for Palestine Studies. ISBN 0-88728-211-3.
- ^ Facts and Fables (RLE Israel and Palestine): The Arab-Israeli Conflict. Routledge. 2015. s. 38. ISBN 978-1-317-44775-7. 25 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2022.
- ^ a b Porath, pp. 87–88
