Fethi Kopuz
| Fethi Kopuz | |
|---|---|
| Doğum | 1915 |
| Ölüm | 17 Temmuz 1995 İstanbul |
| Başladığı yer | Türk  |
| Tarzlar | Klasik Batı Müziği |
| Meslekler | Kemancı |
| Çalgılar | Keman |
Prof. Fethi Kopuz, (d. 1915, İstanbul- ö. 17 Temmuz 1995, İstanbul) Türk kemancı.
Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası baş kemancılarındandır.
Yaşamı
1915 yılında İstanbul'da doğdu. Babası besteci ve ud sanatçısı Fahri Kopuz'dur. Yedi yaşında keman eğitimine başladı. 11 yaşına kadar babası ile alaturka müzik ile çalıştı. Daha sonra Tahir Sevanay ve Seyfettin Asal ile birlikte batı müziği üzerine çalıştı.[1] İstanbul Belediye Konservatuvarı'nda eğitim gördü. Mithat Fenmen ile Ankara Radyosu'nda konserler verdi.[2]
1943 yılında Riyaseticumhur Filarmoni Orkestrası'na girdi. 1949 yılında İngiltere'ye giderek Max Rostal'ın öğrencisi oldu.[2] Yurda döndükten sonra trio ile oda müziği konserleri verdi. 1962'de keman öğretmenliği yapmak üzere Urbana şehrindeki Illinois Üniversitesi'nden aldığı davetle ABD'ye gitti. 1964'te yurda dönerek Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası'nda başkemancı oldu. Aynı yıl "Halkevleri Genel Merkez Orkestrası" adı ile (sonradan Başkent Oda Orkestrası adını almıştır) bir oda orkestrası kurdu.
1967 yılında tekrar ABD'ye giden Kopuz, Eastern Illinois Üniversitesi'nde keman öğretmenliği yaptı. 1974 yılında ABD'nin Seçkin Eğitimciler Almanağı'nda yer aldı. 1975 yılında Türkiye'ye döndü. Radyo ve televizyon için konserler ve Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Müzik Eğitimi Bölümü'nde dersler verdi.[2] 1982'de amatör bir topluluk olan Kopuz Oda Orkestrası'nı kurdu; 1995 yılına kadar orkestranın hem şefliğini hem de keman ve viyola sanatçılığını yaptı.[1] 1995 yılında İstanbul'da öldü.
Kaynakça
- ^ a b "Kurucumuz". Kopuz Oda Orkestrası web sitesi. 18 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2020.
- ^ a b c Kurtaslan, Zafer. "Türk Keman Okulunun Oluşum Süreci ve Temsilcileri". Selçuk Üniversiesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Sayı 26, Yıl 2009. 6 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2020.
