Feminist sanat
Feminist sanat, 1960'ların sonu ve 1970'lerin feminist hareketiyle ilişkili bir sanat kategorisidir. Feminist sanat, kadınların yaşamları boyunca deneyimledikleri toplumsal ve politik farklılıkları vurgular. Bu sanat biçiminden umut edilen kazanım, eşitliğe veya özgürlüğe yol açma umuduyla dünyaya olumlu ve anlayışlı bir değişiklik getirmektir.[1] Kullanılan medya, resim gibi geleneksel sanat biçimlerinden performans sanatı, kavramsal sanat, vücut sanatı, zanaatçılık, video, film ve lif sanatı gibi daha alışılmışın dışında yöntemlere kadar uzanmaktadır. Feminist sanat, yeni medyanın ve yeni bir bakış açısının dahil edilmesi yoluyla sanatın tanımını genişletmeye yönelik yenilikçi bir itici güç olarak hizmet etti.[2][3]
Tarihsel bağlamda, kadın sanatçılar var olduklarında büyük ölçüde karanlıkta kaldılar: Michelangelo veya Da Vinci eşdeğeri bir kadın yoktur.[4][5] Neden Büyük Kadın Sanatçılar Yoktur kitabında Linda Nochlin, "Suç yıldızlarımızda, hormonlarımızda, adet döngülerimizde veya boş iç alanlarımızda değil, kurumlarımızda ve eğitimimizdedir" yazmıştı.[4] Kadınların tarihsel olarak "çocuk bakma" rolü nedeniyle, çoğu kadın sanat yaratmaya zaman ayıramadı. Buna ek olarak, kadınların sanat okullarına girmesine nadiren izin verildi ve uygunsuzluk korkusuyla canlı çıplak çizim derslerine neredeyse hiç izin verilmedi.[4] Bu nedenle, sanatçı olan kadınlar, babaları veya amcaları tarafından eğitilmiş ve natürmort, manzara veya portre çalışması yapan, boş zamanları olan büyük ölçüde varlıklı kadınlardı. Örnekler arasında Anna Claypoole Peale ve Mary Cassatt sayılabilir.
Feminist sanat, her bireye göre farklı, farklı kişisel ve politik unsurlar içerdiğinden tanımlanması tartışmalı olabilir. Feminist bir sanatçı tarafından üretilen bütün eserler feminist sanat mıdır? Feminist olmayan bir sanatçı tarafından yapılan sanat feminist sanat olabilir mi? Lucy R. Lippard 1980'de feminist sanatın "ne bir stil ne de bir hareket olduğunu, bunun yerine bir değer sistemi, devrimci bir strateji, bir yaşam tarzı" olduğunu belirtti.[6] 1960'ların sonunda ortaya çıkan feminist sanat hareketi, 1960'ların öğrenci protestolarından, sivil haklar hareketinden ve ikinci dalga feminizmden ilham aldı. Cinsiyetçiliği ve ırkçılığı teşvik eden kurumları eleştiren farklı ırktan öğrenciler ve kadınlar, eşitsizliği tespit edip düzeltmeye çalıştılar. Kadın sanatçılar sanat dünyasındaki eşitsizliklere ışık tutmak için sanat eserlerini, protestolarını, kolektiflerini ve kadın sanat sicillerini kullandılar. Feminist sanatın ilk dalgası 19. yüzyılın ortalarında kuruldu. 1920'lerin başında Amerika'da kadının oy hakkını kazanmasıyla birlikte liberalleşme dalgası tüm dünyaya yayıldı. Feminist sanattaki yavaş ve kademeli değişim 1960'larda hız kazanmaya başladı.[7]
1960'lar
1960'lardan önce, kadın yapımı sanat eserlerinin çoğu, kadınların tarihsel olarak karşı karşıya kaldıkları koşulları ele almadığı veya eleştirmediği için feminist içerik barındırmıyordu. Kadınlar, sanatçılardan ziyade daha çok sanatın öznesiydi. Tarihsel olarak kadın bedeni, erkeklerin zevki için var olan bir arzu nesnesi olarak görülüyordu. 20. yüzyılın başlarında, kadın cinselliğini öne çıkaran - örneğin pin-up kızı türünde - eserler üretilmeye başlandı. 1960'ların sonlarında, kadınları yalnızca cinselleştirilmiş bir tarzda tasvir etme geleneğinden kopan çok sayıda kadınsı sanat eseri vardı.
Tanınma amacındaki birçok kadın sanatçı, erkeklerin baskın olduğu bir sanat dünyasında rekabet edebilme adına eserlerini "cinsiyetten arındırma" için mücadele etti. Bir iş bir kadın tarafından yapılmış gibi "görünmezse", o zaman kadınlarla ilgili damgalama işin kendisine yapışmaz, böylece iş kendi bütünlüğünü kazanır. 1963'te Yayoi Kusama, toplama heykeller olarak adlandırdığı daha geniş bir eser koleksiyonunun parçası olan Oven-Pan'ı yarattı. Bu koleksiyondaki diğer eserlerde olduğu gibi, Oven-Pan kadın işiyle ilişkili bir nesneyi – bu örnekte metal bir tava – alır ve tamamen aynı malzemeden soğanlı topaklarla kaplar. Bu, kadın sanatçıların toplumdaki geleneksel rolünden kurtulmanın yollarını arayan erken feminist bir örnektir. Sadece kadınların mutfakta kullanacağı metal tava olma işlevini ortadan kaldırarak değil, aynı zamanda çirkinleştirerek eşyanın cinsiyetini ortadan kaldırmaktadır.
Yoko Ono'nun 1964 tarihli Cut Piece' çalışmasıyla performans sanatı, toplumsal cinsiyete ilişkin toplumsal değerler üzerine eleştirel bir analiz biçimi olarak feminist sanat eserlerinde popülerlik kazanmaya başladı. Bu çalışmada Yoko Ono, önünde bir makasla yere diz çökmüş olarak görülür. Ono, izleyicileri tek tek, giysilerinin bir parçasını kesmeye davet etti. Özne (Ono) ile izleyici arasında oluşturulan bu yakın ilişki, Ono'nun cinsel nesne haline gelmesi anlamında toplumsal cinsiyet kavramını ele almıştır. Giderek daha fazla giysi parçası kesilirken hareketsiz kalarak, izleyicinin sütyeninin kesildiği noktaya kadar ulaşırken kadının bir nesne olarak görüldüğü toplumsal duruşu ortaya koyar.
Kaynakça
- ^ "Feminist Art Movement, Artists and Major Works". theartstory.org. 12 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018.
- ^ Cheris Kramarae; Dale Spender (1 Aralık 2000). Routledge International Encyclopedia of Women: Global Women's Issues and Knowledge. Taylor & Francis. ss. 92-93. ISBN 978-0-415-92088-9. 22 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2021.
- ^ "Feminist art movement". The Art Story Foundation. 12 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2014.
- ^ a b c Nochlin, Linda (1973). Hess, Thomas (Ed.). Why Have There Been No Great Women Artists?. New York: Collier.
- ^ "Challenge Accepted: Can You Name Five Women Artists?". National Museum of Women in the Arts. 27 Şubat 2017. 3 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2018.
- ^ Rozsika Parker and Griselda Pollock (1987). Framing Feminism: Art and the Women's Movement 1970-85. New York: Pandora Press.
- ^ "The Other Art History: The Non-Western Women of Feminist Art". Artspace (İngilizce). 3 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2019.
