Esperanto tarihi

LL Zamenhof 1870'lerde ve 80'lerde Esperanto'yu geliştirdi ve 1887'de bu dil hakkındaki ilk yayını Unua Libro'da yayınladı. Esperanto konuşmacılarının sayısı o zamandan beri kademeli olarak arttı, ancak hükûmetlerden ve uluslararası kuruluşlardan çok fazla destek görmedi ve bazen yasa dışı ilan edildi veya bastırıldı.

1880 civarında, Moskova'da ve tahminen Esperanto üzerinde çalışırken, Zamenhof, Rus İmparatorluğu'ndaki Yahudiler için birleştirici bir dil olan yerli Bialystok (Kuzeydoğu) lehçesine dayanan Yidiş'i standartlaştırmak için iptal edilmiş bir girişimde bulundu. Zamenhof ć, h́, ś, ź (Esperanto'nun erken taslaklarında olduğu gibi, daha sonra ĉ, ĥ, ŝ, ĵ) ve ě harfleriyle birlikte Latin alfabesi kullandı. Ancak, böyle bir projenin geleceği olmadığı sonucuna vardı ve çalışmasını durdurdu, kendini Esperanto'ya, tüm insanlık için birleştirici bir dil, olarak adadı.^[1] Paul Wexler, Esperanto'nun büyük Avrupa dillerinin keyfi bir pastişi olmadığını, ancak kurucusunun ana dili olan Yidiş'in Latin alfabesi şeklinde bir yeniden biçimlendirmesi olduğunu öne sürdü.^[2] Bu model genellikle ana akım dilbilimciler tarafından desteklenmez.^[3]

Zamenhof daha sonra çocukluğundan beri bir dünya dili hayal ettiğini söyledi. İlk başta Latincenin yeniden canlanmasını düşündü, ancak okulda öğrendikten sonra ortak bir uluslararası iletişim aracı olmanın çok karmaşık olduğuna karar verdi. İngilizce öğrendiğinde, fiil çekimlerinin gereksiz olduğunu ve dilbilgisel sistemlerin beklediğinden çok daha basit olabileceğini fark etti. Hala büyük bir kelime ezberleme problemine sahipti, iki Rusça işarete dikkat çekti: Швейцарская, İsviçre (švejtsarskaja, kapıcı kulübesi - швейцар švejtsar, kapıcı kelimesinden gelen) ve Кондитерская (konditerskaja, bir şekerci dükkânı – кондитер konditer, bir şekerci kelimesinden gelen). Daha sonra, eklerin mantıklı bir şekilde kullanılmasının iletişim için gerekli kök sözcük sayısını büyük ölçüde azaltabileceğini fark etti. Kelime dağarcığını, dünyanın dört bir yanındaki okullarda en yaygın olarak öğretilen ve bu nedenle en fazla sayıda insan tarafından tanınabilecek diller olan Latin ve Cermen dillerinden almayı seçti.

Zamenhof, lise sınıf arkadaşlarına dilin erken bir versiyonunu öğretti. Ardından, birkaç yıl boyunca, yaratımını güzelleştirmek için çeviriler ve şiir üzerinde çalıştı. 1895'te, "1878'de bana zaten tamamen hazır gibi görünse de, dili mükemmelleştirmek ve test etmek için altı yıl çalıştım." diye yazdı. Yayımlamaya hazır olduğunda, imparatorluk sansürcüleri buna izin vermeyecekti. Bunu aşmak için zamanını İncil ve Shakespeare gibi eserlerin çevirisinde harcadı. Bu zorunlu gecikme, sürekli iyileşmeye neden oldu. Temmuz 1887'de dile temel bir giriş olan Unua Libro'yu (İlk Kitap) yayınladı. Bu aslında bugün konuşulan dildi.

Unua Libro 1887'de yayınlandı. Başlangıçta hareket en çok Rus İmparatorluğu'nda ve Doğu Avrupa'da büyüdü, ancak yakında Batı Avrupa'ya ve ötesine yayıldı: 1889'da Arjantin'e; 1901'de Kanada'ya; 1903'te Cezayir, Şili, Japonya, Meksika ve Peru'ya; 1904'te Tunus'a ve 1905'te Avustralya, ABD, Gine, Hindiçin, Yeni Zelanda, Tonkin ve Uruguay'a.

Esperanto ilk yıllarında ağırlıklı olarak Zamenhof ve Antoni Grabowski gibi erken benimseyenlerin yayınlarında, büyük yazışmalarda (çoğunlukla kayıp), 1889'dan 1895'e kadar yayınlanan La Esperantisto dergisinde ve sadece zaman zaman kişisel karşılaşmalarda kullanıldı.

1894 yılında, La Esperantisto dergisinin yayıncısı Wilhelm Trompeter ve diğer bazı önde gelen kullanıcılar tarafından baskı altında bulunan Zamenhof, isteksizce okurların tarafından oylanacak radikal bir reform öne sürdü. Alfabenin 22 harfe indirgenmesini, çoğulun -i'ye değiştirilmesini, sondaki -n yerine durumsal bir akuzatif kullanılmasını, sıfatlar ve zarflar arasındaki ayrımın kaldırılmasını, 6 olan sıfat-fill eki sayısının 2'ye indirilmesini ve korelasyon tablosunun daha Latince kelimeler veya deyimlerle değiştirilmesini önermiştir. Bu reformlar ezici bir şekilde reddedildi, ancak bazıları sonraki reformlarda (Ido dili gibi) ve dil eleştirilerinde toplandı. Sonraki on yılda Esperanto Batı Avrupa'ya, özellikle Fransa'ya yayıldı. 1905'te 27 dergi yayınlandı.

1904'te küçük bir uluslararası konferans düzenlendi ve Ağustos 1905'te Fransa'nın Boulogne-sur-Mer kentindeki ilk dünya kongresine öncülük etti. 20 milletten 688 Esperanto konuşmacısı vardı. Bu kongrede Zamenhof, Esperanto hareketindeki liderliğinden resmen feragat etti, çünkü kendisine yapılan kişisel önyargının (Yahudi düşmanlığı) dilin ilerlemesini engellemesini istemiyordu. Kongre katılımcılarının onayladığı Esperanto hareketinin kuruluş ilkeleri hakkında bir bildiri önerdi.

Dünya Kongreleri, 1905'ten beri iki Dünya Savaşı haricinde her yıl düzenlendi ve düzenlenmektedir.

Belçika ile Almanya arasındaki Neutral Moresnet özerk bölgesi, küçük ve çok ırklı nüfusu arasında büyük oranda Esperanto konuşmacılara sahipti. Esperanto'yu resmi dili yapmak için bir teklif vardı.

1920'lerin başında, Prag'da yapılan 13. Dünya Esperanto Kongresi sırasında Milletler Cemiyeti'nin resmi delegesi Nitobe Inazō tarafından hazırlanan bir raporun ardından Milletler Cemiyeti İran heyeti uluslararası ilişkilerde kullanılmak üzere kabul edilmesini önerdiğinde, Esperanto için büyük bir fırsat ortaya çıktı.^[4] On delege, 18 Aralık 1920'deki ilk oylamadan başlayarak ve önündeki üç yıl boyunca devam eden teklifi Fransız delegesine, Esperanto'nun tanınması yolundaki Milletler Cemiyeti'nin tüm girişimlerini ezmek için Fransa'nın konseydeki veto ayrıcalığını kullanan, karşı tek bir sesle kabul etti.^[5] Hanotaux, Fransız dilinin uluslararası dil olarak konumunu kaybetmesini beğenmedi ve Esperanto'yu bir tehdit olarak gördü. Ancak, iki yıl sonra Milletler Cemiyeti, üye devletlerin eğitim müfredatlarına Esperanto'yu dahil etmelerini önerdi. Fransızlar Esperanto'yu tüm Fransız okullarında ve üniversitelerinde yasaklayarak misilleme yaptılar.^[6][7] Fransız Eğitim Bakanlığı, Esperanto'nun kabul edilmesinin "Fransızca ve İngilizce'nin yok olacağı ve dünyadaki edebi standardın bozulacağı" anlamına geleceğini söyledi.^[7] Bununla birlikte, birçok insan 1920'leri Esperanto hareketinin en parlak zamanı olarak görüyor.

1941'de Sovyetler Birliği, anti-milliyetçi hareket korkusuyla birçok Esperantistlerin ve akrabalarının toplu olarak tutuklanmasına, sınır dışı edilmesine ve öldürülmesine başladı, ancak Nazi istilası sırasında kesintiye uğratıldı.^[8]

Hitler, Mein Kampf'ta^[9] Esperanto'nun Yahudi diasporasını birleştirmek için evrensel bir dil olarak yaratıldığını yazdı. Yahudisiz Ulusal Alman Esperanto Ligi'nin oluşturulması Nazileri yatıştırmak için yeterli değildi. II. Dünya Savaşı sırasında Esperanto'nun Alman savaş esiri kamplarında öğretilmesine izin verilmedi. Esperantlar bazen muhafızları Almanya'nın en yakın müttefiki olan İtalya'nın dili olan İtalyancayı öğrettiklerine ikna ederek yasağın üstesinden gelmeyi başardılar.

Sovyetler Birliği'nin ilk yıllarında, Esperanto'ya hükûmet desteğinin bir ölçüsü verildi ve resmi olarak tanınan bir Sovyet Esperanto Derneği kuruldu.^[10] Ancak 1937'de Stalin bu politikayı tersine çevirdi ve Esperanto'nun kullanımı 1956'ya kadar etkin bir şekilde yasaklandı.^[10] Esperanto'nun kendisi infaz için yeterli bir neden olmasa da, kullanımı Yahudiler veya sendikacılar arasında genişletildi ve yabancılarla temasları teşvik etti.

Faşist İtalya ise, Esperanto broşürleri aracılığıyla İtalya'da turizmi teşvik etmek için bazı çabalar gösterdi, İtalyanca ve Esperanto'nun benzerliklerini takdir etti.

Portekiz'in sağcı hükümetleri 1936'dan 1974 Karanfil Devrimi'ne kadar dili çökertti.^[] İspanyol İç Savaşı'ndan sonra, Franko İspanyası Esperanto konuşmasının oldukça yaygın olduğu anarşistler ve Katalan milliyetçilerini çökertti ancak 1950'lerde Esperanto hareketi, Francisco Franco'nun Madrid Dünya Esperanto Kongresi'nin onursal himayesini kabul etmesiyle tekrar tolere edildi.^[11]

Soğuk Savaş, özellikle 1950'lerde ve 1960'larda, Esperanto'nun düşman propagandası için kullanılabileceğine dair korkular olduğu için Esperanto hareketine de bir engel oldu. Bununla birlikte, dil 1970'lerde bir rönesans yaşadı ve 1975'te İran'daki popülaritesindeki gerçek patlama gibi dünyanın yeni bölgelerine yayıldı. 1991'e kadar pan-Afrika kongresine garanti verecek Afrikalı Esperantistler vardı. Herhangi bir ülke tarafından resmi olarak tanınmamasına rağmen dil yayılmaya devam ediyor ve sadece birkaç devletin eğitim müfredatının bir parçası olarak yer alıyor.

Boulogne Bildirgesi^[12] (1905) Esperanto'da sınırlı değişiklikler yaptı. Bu bildiri, diğer şeylerin yanı sıra, dilin temelinin sonsuza dek bağlayıcısının Fundamento de Esperanto (Zamenhof'un bir grup erken eseri olan "Esperanto Vakfı") olarak kalması gerektiğini belirtti: kimse buna değişiklik yapma hakkına sahip değildir. Bildiri, konuşmacının uygun gördüğü şekilde yeni kavramlar ifade etmesine de izin verir, ancak orijinal stile uygun olarak yapılmasını önerir.

Birçok Esperantist, dili stabilize eden bu bildirinin, Esperanto konuşmacı topluluğunun diğer yapılandırılmış diller tarafından elde edilen seviyelerin ötesine geçmesinin ve gelişen bir kültür geliştirmesinin önemli bir nedeni olduğuna inanmaktadır. Diğer yapılandırılmış diller, sürekli müdahalede bulunarak istikrarlı bir konuşma topluluğu geliştirmekten alıkonulmuştur. Ayrıca, yapılandırılmış dillerin birçok geliştiricisi kendi yaratımlarına sahip olmuştur ve başkalarının dile katkıda bulunmasını önlemek için çalışmıştır. Böyle bir felaket vakası Schleyer'in Volapük'ü oldu. Buna karşılık Zamenhof, "Esperanto'nun Esperantlara ait olduğunu" ilan etti ve dili yayınlandıktan sonra arka plana taşıyarak başkalarının dilin erken gelişiminde paylaşmasına izin verdi.

En eski kitaplardaki dil bilgisel açıklama biraz belirsizdi, bu nedenle zaman içinde ilk ana hat tarafından belirlenen sınırlar dahilinde kullanım konusunda bir fikir birliği (Zamenhof'un bazı sorulara verdikleri cevaplardan etkilenerek) oluştu. Boulogne ilanından önce bile, dil oldukça kararlıydı, yayınlandıktan sonraki ilk yılda sadece bir takım sözcüksel değişiklik yapıldı. Yani "ne zaman", "sonra", "asla", "bazen", "her zaman" kelimelerine karşılık gelen kian, tian, nenian, ian, ĉian'dan kiam, tiam, neianam'a vb olarak değiştirilerek kia ''ne tür'' ve tia'nın ''bu tür'' akuzatif halinin karıştırılması önlendi. Böylece Esperanto, anadili olan kişiler ve yerleşik edebiyat organları sayesinde doğal dil zevkine benzer bir yapı ve dilbilgisi istikrarı kazandı. Dilde değişiklikler olabilir ve gerçekleşmiştir, ancak yalnızca yaygın popüler destek alarak; Volapük ve diğer bazı dillerde olduğu gibi keyfi değişiklikler yapan merkezi bir otorite yoktu.

Modern Esperanto kullanımı aslında Fundamento'da başlangıçta açıklanandan farklı olabilir, ancak farklılıklar gramer veya fonolojik olmaktan ziyade büyük ölçüde anlamsaldır (kelimelerin değişen anlamlarını içerir). Fundamento'ya göre, Mi ŝatas ĉi tiun aslında "Buna saygı duyuyorum" anlamına geliyordu. Geleneksel kullanım olarak Tiu ĉi plaĉas al mi (kelimenin tam anlamıyla, "bu benim için hoş bir şey"), çoğu Avrupa dilinin cümle yapısını yansıtır (Fransızca celui-ci me plaît, İspanyolca éste me gusta, Rusça это мне нравится [eto mnye nravitsya], Almanca Das gefällt mir, İtalyan mi piace). Bununla birlikte, orijinal ĉi tiu plaĉas al mi yaygın olarak kullanılmaya devam etmektedir.

Esperanto, doğal dil kullanımı yoluyla bölgesel lehçelere ayrılmamıştır. Bunun nedeni, konuşmacılarının sadece küçük bir azınlığı için günlük iletişim dilidir. Bununla birlikte, en az üç faktör, yani Fundamento'nun merkezcil gücü, Zamenhof'un ve önde gelen yazarların eserlerinden örneklenen Plena Vortaro ve haleflerinin birleştirici etkisine ve konuşma topluluğunun ulusötesi emelleri lehçelere karşı bir unsurdur. Argo ve jargon bir dereceye kadar gelişti, ancak bu özellikler evrensel iletişimi - Esperanto'nun tüm noktası - engelliyor ve bu nedenle genellikle kaçınıldı.

Ancak, yirminci yüzyılın başlarında çok sayıda reform projesi önerildi. Bu Esperantidosların neredeyse tamamı ölü doğmuştu, ancak ilki İdo birkaç yıl boyunca önemli bir başarı elde etti. Ido, Ekim 1907'de Paris'te Delegation for the Adoption of an International Auxiliary Language tarafından önerildi. Başlıca reformları, alfabeyi, anlambilimi ve bazı gramer özelliklerini Roman dilleriyle daha yakın hizaya getirmek ve gerektiğinde sıfat kullanımı ve akuzatif durumları kaldırmaktı. İlk başta, bazı önde gelen Esperantlar, desteklerini İdo projesinin arkasına koydu, ancak hareket önce ana savunucularından birinin kazara ölümü ve daha sonra insanların daha fazla değişiklik önermesiyle durgunlaştı ve reddedildi. Mevcut ana dil olarak konuşanların sayısı 250 ile 5000 arasında olduğu tahmin edilmektedir. Bununla birlikte, İdo, Esperanto kelime hazinesinin zengin bir kaynağı olduğunu kanıtlamıştır.

Sadece dilin belirli bir özelliğini etkileyen bazı daha odaklanmış reform projeleri birkaçı kazanmıştır. Bunlardan biri, dili cinsiyetçi olmayan dili ve cinsiyet açısından tarafsız zamirleri içerecek şekilde değiştiren bir form olan riismdir. Bununla birlikte, bu projelerin çoğu bireysel uyruklara özgüdür (örneğin, İngilizce konuşanlardan riism) ve Esperanto topluluğunda kabul gören tek değişiklik, son bölümde tartışılan küçük ve kademeli olarak aşağıdan yukarıya reformlar olmuştur.

Esperanto, Occidental (1922) ve Novial (1928) gibi daha sonra kendisiyle rekabet eden birkaç dil projesini etkilemek veya ilham vermekle ünlüdür. Bunlar popülerlikte Esperanto'nun çok gerisinde kalıyordu. Buna karşılık, Interlingua (1951) popülerlik açısından İdo'yu büyük ölçüde aştı. Bununla birlikte, bunda Esperanto etkisi çok azdır veya hiç göstermez.^[13]

• 1859: L. L. Zamenhof, Esperanto'nun yaratıcısı, Białystok, Rusya'da (şimdi Polonya) doğdu.
• 1873: Zamenhof ailesi Varşova'ya taşındı.
• 1878: Zamenhof, evrensel dil projesi Lingwe Uniwersala'nın lise arkadaşlarıyla tamamlanmasını kutluyor.
• 1879: Zamenhof Moskova'da tıp fakültesine katılıyor. Babası yokken dil projesini yakıyor. Bu arada Schleyer, bir dizi konuşmacı elde etmek için ilk inşa edilen uluslararası yapay dil olan Volapük'ün bir taslağını yayınlar. Birçok Volapük kulübü daha sonra Esperanto'ya geçecek.
• 1881: Zamenhof, tıp fakültesi eğitimine devam etmek için Varşova'ya döner ve projesini yeniden yaratmaya başlar.
• 1887: Zamenhof evlenir. Temmuz ayında, karısının mali yardımı ile, Esperanto'yu tanıtan ilk yayın olan Unua Libro'yu Rusça olarak yayınladı. Lehçe, Almanca ve Fransızca çeviriler o yıldan sonra yayınlanmıştır.
• 1888: Leo Tolstoy erken bir destekçi olur. Zamenhof, hatalarla dolu olduğu kanıtlanan Dua Libro'yu, Unua Libro'nun ilk İngilizce sürümünü, yayınladı.
• 1889: Unua Libro'nun ikinci İngilizce sürümü ocak ayında yayınlanan, Richard H. Geoghegan tarafından tercüme edilen standart İngilizce ile yazılan çeviri olur.
• 1894: Baskıya tepki veren Zamenhof, oylamaya radikal bir reform getiriyor, ancak ezici bir şekilde reddediliyor. Esperanto'nun bu sürümü genellikle Esperanto 1894 olarak adlandırılır.
• 1895: La Esperantisto yayını durdurur. Lingvo Internacia Aralık ayında yayına başlıyor.
• 1901: Zamenhof, fikirlerini Elder Hillel'in felsefesine dayanan evrensel bir din üzerine yayınlar.
• 1905: Fundamento de Esperanto ilkbaharda yayınlanır. Birinci Dünya Esperanto Kongresi Boulogne-sur-Mer'de 688 katılımcıyla yapıldı ve tamamen Esperanto'da yapıldı. Boulogne Deklarasyonu kongrede hazırlandı ve onaylandı.
• 1906: İkinci Dünya Esperanto Kongresi Cenevre, İsviçre'de 1200 katılımcı ile yapılır. La Revuo yayına başlıyor.
• 1907: İngiliz Parlamentosunun on iki üyesi, Nobel Barış Ödülü için Zamenhof'u aday gösterdi. Ĉekbanko Esperantista, altın standardına dayanan yardımcı bir Esperanto para birimi olan spesmilo kullanılarak Londra'da kurulmuştur. Louis Couturat tarafından Paris'te düzenlenen bir komite, Birinci Dünya Savaşı'na kadar Esperanto için önemli bir rekabet sağlayan İdo reform projesini öneriyor..
• 1908: Dünya Esperanto Birliği, 19 yaşındaki İsviçreli Esperantist Hector Hodler tarafından kuruldu.
• 1909: Uluslararası Esperantist Demiryolu İşçileri Birliği Barselona'da kuruldu.
• 1910'lar: Esperanto, Çin Cumhuriyeti, Samos ve Makedonya'daki devlet okullarında öğretilir.
• 1910: Fransız Parlamentosunun 42 üyesi, Nobel Barış Ödülü için Zamenhof'u aday gösterdi.
• 1914: Lingvo Internacia ve La Revuo yayınlandı.
• 1917: Zamenhof, I. Dünya Savaşı sırasında öldü.
• 1920: Görme engelliler için ilk Esperanto Dergisi Aňroro, O zamanlar Çekoslovakya'da yayınlamaya başladı. Bugün hala baskı altındadır.
• 1921: Fransız Bilimler Akademisi, Esperanto'yu uluslararası bilimsel iletişim için kullanmayı önermiştir.
• 1922: Esperanto Fransız okullarından yasaklandı. Milletler Cemiyeti'nin Fransız delegesi, Esperanto'nun çalışma dili olarak kullanılmasını İngilizce ve Fransızca için bir tehdit olarak gördüğünden veto etmiştir.
• 1924: Milletler Cemiyeti, üye devletlerin Esperanto'yu yapay bir dil olarak kullanmalarını önerir.
• 1920'ler: Brezilya Eğitim Bakanlığı ofisleri, uluslararası yazışmaları için Esperanto'yu kullanır. Modern Çin edebiyatının kurucusu Lu Xun, Esperanto'nun destekçisi olur. Montagu C. Butler, Esperanto konuşan çocukları ilk yetiştiren kişidir.
• 1933/34: UEA adı altında uluslararası (tarafsız) Esperanto hareketi yeniden düzenlendi.
• 1934: Encyclopedia of Esperanto'nun Budapeşte'de ilk baskısı.
• 1935: Kalocsay ve Waringhien, Plena Gramatiko de Esperanto'yu yayınlar. Esperanto ve diğer planlanan diller de facto olarak Mayıs ayında Nazi Almanya'sında yasaklandı.
• 1936: Nazi Almanyası'ndaki tüm Esperanto örgütleri Haziran ayında UEA ve SAT'ın yasaklanması yoluyla Heinrich Himmler tarafından yasaklandı.
• 1937: Sovyetler Birliği'ndeki Esperanto örgütünün liderleri tutuklandı; Esperanto faaliyetleri imkânsız hale geldi.
• 1938: Dünya Esperanto Gençlik Örgütü TEJO kuruldu.
• 1939–1945: Dünya Savaşı'nda birçok ülke Almanya ve Sovyetler Birliği tarafından işgal edilmiştir, burada Esperanto örgütleri genellikle yasaklanmıştır veya Esperanto faaliyetleri başka yollarla sınırlanmıştır.
• 1948: Demiryolu İçileri Derneği, Dünya Demiryolları Derneği yönetiminde Esperanto kullanımını teşvik etmek için IFEF, Internacia Fervojista Esperanto-Federacio olarak yeniden kuruldu.
• 1954: UNESCO, Dünya Esperanto Birliği ile istişare ilişkileri kurar.
• 1966: Pasporta Servo, Arjantin'de başlatıldı. Pasporta Servo Esperantistlerin birbiriyle konaklama sağlamak amacıyla kullandığı küresel bir ağdır.
• 1967: István Nemere, Esperanto konuşan aileler için ilk organizasyon olan Renkontio de Esperanto-Familioj'u kurdu.
• 1975: Esperanto hareketi, Tahran'da üç bin kişinin dil öğrenmesiyle İran'a yayılıyor.
• 1980: Finlandiya'nın Rauma kentinde bulunan Internacia Junulara Kongreso (Uluslararası Gençlik Kongresi), Esperanto hareketinde Esperanto'nun kendi içinde bir hedef olduğu görüşünü dile getirerek Rauma Manifestosunu onayladı.
• 1985: UNESCO, BM üye devletlerini okul müfredatlarına Esperanto eklemeye teşvik ediyor.
• 1987: Esperanto'nun yüzüncü yılını kutlayan Varşova'daki 72. Dünya Esperanto Kongresi'ne 6000 Esperantist katıldı.
• 1991: İlk pan-Afrikan Esperanto Konferansı Lomé, Togo'da düzenlendi.
• 1992: Uluslararası PEN Kulübü bir Esperanto bölümünü kabul eder.
• 1999: Esperanto şairi William Auld Nobel Edebiyat Ödülü'ne aday gösterildi.
• 2001: Vikipedio projesi (Esperanto Vikipedi) başlatıldı ve bu da yapay bir dilde yazılmış ilk genel ansiklopedidir. Şimdi Esperanto'daki en popüler web sitelerinden biridir.
• 2004: Avrupa-Demokrasi-Esperanto Partisi (E°D°E°), Esperanto'yu tüm AB üye ülkelerinin ikinci dili haline getirmeyi amaçlayarak Fransa'daki Avrupa Parlamentosu seçimlerine katıldı ve oyların %0.15'ini aldı.
• 2007: İsrail, 120 yıllık Esperanto'yu (1887-2007) anmak için bir kutlama yayınladı. Zamenhof'un bir görüntüsü, Esperanto Vikipedi makalesinden yeniden üretilen hayatını anlatan bir metinde tasarlanmıştır. Sekmenin köşesi Esperanto hareketinin bayrağını gösterir.
• 2009: Brezilya Senatosu, Esperanto'yu devlet okullarında müfredatın isteğe bağlı bir parçası haline getirecek bir tasarıyı kabul etti. 2010 yılı itibarıyla tasarı kabul edilmemişti.^[14][15][16]
• 2015: 100. Dünya Esperanto Kongresi Fransa'nın Lille kentinde düzenlendi. Duolingo Esperanto programını başlattı.
• 2017: Amikumu resmen başlatıldı, Esperantistleri her yerde diğer yerel Esperantistlerle birleştiriyor.

• Gobbo, Federico, Is It Possible for All People to Speak the Same Language? 14 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. The Story of Ludwik Zamenhof and Esperanto 14 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (PDF 13 Nisan 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.).
• Auld, William. La Fenomeno Esperanto. Rotterdam: UEA, 1988.
• Lins, Ulrich. La Danĝera Lingvo. Gerlingen, Almanya: Bleicher Eldonejo, 1988. (Lehçede mevcuttur [1]29 Ekim 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)
• Privat, Edmond. Zamenhof'un Hayatı. Bailieboro, Ontario: Esperanto Press, 1980.
• Zamenhof, LL Letero ve N. Borovko. 1895. [2] 10 Ekim 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

• Ronald Creagh ve Karine Tourraton. A Short History of Anarchist Participation in the Esperanto Movement 7 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. .