İçeriğe atla

Eriha

Başlığın diğer anlamları için Jericho (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.
Eriha
أريحا
Eriha'dan bir sokak.
Takma ad:
Güzel Kokulu
İdare
 • Belediye BaşkanıHasan Salih[1]
Nüfus
 (2006)
 • Toplam20.300

Eriha (Osm. Riha ya da İbr. Yeriho) Filistin Ulusal Yönetimi'nin Batı Şeria bölümünde Ürdün Nehri yanında yer alan bir yerleşim yeridir. Eriha valiliği'nin merkezidir ve Fetih partisi tarafından yönetilir.[2] 2007 yılı itibarıyla 18,346 nüfusa sahiptir.[3] 1517-1918 yılları arasında Osmanlı hakimiyeti altında olan şehir, 1949'dan 1967'ye kadar Ürdün tarafından işgal edildi ve 1967'den itibaren İsrail işgali altında tutuldu; 1994 yılında idari kontrol Filistin Yönetimi'ne verildi.[4][5] Dünyanın en eski yerleşim bölgelerinden biri olduğuna inanılmaktadır[6][7][8] ve dünyanın bilinen en eski koruyucu duvarına sahip şehridir.[9] Şehrin, dünyanın en eski taş kulesine sahip olduğu da düşünüldü, ancak Tel Karamel, Suriye'deki kazılarda daha eski taş kuleler keşfedildi.[10][11]

Arkeologlar Eriha'da 20'den fazla ardışık yerleşimin kalıntılarını ortaya çıkarmışlardır. Bunlardan ilki 11,000 yıl öncesine (MÖ 9000),[12][13] neredeyse Dünya tarihinin Holosen döneminin başlangıcına dayanmaktadır.[14][15]

Şehir ve çevresindeki verimli kaynaklar binlerce yıldır insanları şehre çekmektedir.[16] Eriha, Tanah'ta "Palmiye Ağaçları'nın Şehri" olarak tanımlanmaktadır.[17]

Etimoloji

Eriha'nın İbranicedeki ismi olan Yeriẖo kelimesinin genellikle Kenanca reaẖ ("kokulu") kelimesinden türetildiği düşünülmektedir. Ancak diğer teoriler Eriha'nın Kenanca "ay" anlamına gelen Yareaẖ kelimesinden ya da "Ay Tanrısı" olduğuna ve şehrin ona eski bir ibadet merkezi olarak adandığına inanılan Yarikh kelimesinden geldiğini savunmaktadır.[18]

Eriha'nın Arapça adı, ʼArīḥā, "kokulu" anlamına gelir.[19][20][21]

Tarih ve arkeoloji

Kazıların tarihi

Yerleşim yerinin ilk kazıları 1868 yılında Charles Warren tarafından yapılmıştır. Ernst Sellin ve Carl Watzinger 1907 ve 1909 yılları arasında, John Garstang ise 1930-1936 yılları arasında Tel es-Sultan ve Tulul Ebu el-'Alayik'te kazılar yapmışlardır. Daha modern teknikler kullanılarak yapılan araştırmalar, 1952 ve 1958 yılları arasında Kathleen Kenyon tarafından yapılmıştır. Lorenzo Nigro ve Nicolò Marchetti 1997–2000 yıllarında kazılar gerçekleştirmiştir. 2009'dan beri yürütülen İtalya-Filistin ortak arkeolojik kazı ve restorasyon çalışması, 2015 yılından itibaren Lorenzo Nigro, Hamdan Taha ve Jehad Yasine yönetiminde Roma "La Sapienza" Üniversitesi ve Filistinli MOTA-DACH tarafından yeniden başlatılmıştır.[22] İtalya-Filistin Ortak Kazı Çalışmaları 20 senede (1997-2017) 13 kez gerçekleştirilmiştir. Bu süreçte; Orta Tunç Çağı'na bakan A1 Kulesi ile Erken Tunç III döneminden kalma güneydeki Aşağı Kasaba ve Bahar Tepesi'nin doğu tarafındaki G Sarayı gibi bazı önemli keşifler yapılmıştır.

Taş Devri: Tel es-Sultan ve kökeni

En eski yerleşim yeri günümüzdeki Tel es-Sultan (ya da Sultan Tepesi) şehrinden birkaç kilometre uzaklıkta bulunuyordu. Hem Arapça hem de İbranicede, Orta Doğu ve Anadolu'daki antik yerleşim yerlerinde olduğu gibi; tel, zaman içinde ardışık tabakalar üzerine inşa edilmiş "höyük" anlamına gelmektedir. Eriha, Çanak Çömleksiz Neolitik A (en:Pre-Pottery Neolithic A, PPNA) ve Çanak Çömleksiz Neolitik B (en:Pre-Pottery Neolithic B, PPNB) dönemlerini yansıtan bir tip yerleşim yeridir.

Natuf avcı-toplayıcıları, y. MÖ 10.000

Sahadaki epipaleolitik yapı, jeolojik tarihte Holosen döneminin başlangıcı olan, MÖ 9000'den daha erken başlayan Natuf kültürü yapılarının inşasıyla; tarımın icadından daha erken bir tarihe denk gelmektedir.[8]

Eriha yerleşim yerinin MÖ 10.000 yıllarına dayandığına dair kanıt bulunmaktadır. Genç Dryas'ın soğuk ve kurak dönemlerinde, herhangi bir yere kalıcı olarak yerleşmek imkânsızdı. Ancak, Ayn es-Sultan'ın Natuf avcı-toplayıcı grupları için popüler bir kamp alanı olduğu zamanlarda, bu gruplar arkalarında hilal şeklinde mikrolit aletler bıraktılar.[23] MÖ 9600 civarında, Genç Dryas stadialinin kuraklık ve soğukluğu sona ermişti; bu da, Natuf gruplarının kalış sürelerinin uzamasına ve sonunda da yıl boyu süren yerleşim ve kalıcı yerleşim yerine yol açtı. Ocaklar ise evlerin hem içinde hem de dışında yer alıyordu.

Çanak Çömleksiz Neolitik, y. MÖ 9500

Eriha Tel es-Sultan'da gün ışığına çıkarılan yerleşim yeri kalıntıları
Çanak Çömleksiz Neolitik A (PPNA)

Eriha sahasındaki ilk kalıcı yerleşim, MÖ 9.500 ila 9.000 yılları arasında Ein es-Sultan'ın yakınında şekillenmiştir.[24][25] Dünya ısındıkça, arkeologların "Çanak Çömleksiz Neolitik A" (en:Pre-Pottery Neolithic A, kısaltılmış hali PPNA) olarak adlandırdıkları tarım ve yerleşik ikamete dayalı yeni bir kültür ortaya çıktı. Kültürleri çömlekçilikten yoksun, ancak şu özelliklere sahipti:

  • küçük dairesel evler
  • ölülerin binanın altına gömülmesi
  • vahşi hayvanların avlanması
  • yabani veya evcil tahılların yetiştirilmesi

Eriha'da dairesel konutlar; çamur harcıyla birlikte sıvanmış, güneşte kurumaya bırakılmış kil ve saman tuğlalardan yapılmıştı. Her evin yaklaşık 5 metre çapında olduğu ölçülmüş ve üstleriyse çamurlu fırçalarla kapatılmıştı. Ocaklar ise hem evlerin içinde hem de dışında yer alıyordu.[26]

MÖ 9400 yılına gelindiğinde kasabada 70'ten fazla orta büyüklükte yerleşim yeri bulunuyordu.[]

Bu alan, içinde bir taş kulesi olan 3,6 metre yüksekliğinde ve 1,8 metre genişliğinde geniş bir taş duvarla çevrili 40,000 metrekarelik bir yerleşim yeridir. Aynı zamanda höyüğün batı tarafının ortasına yerleştirilmiş,[27] 8,5 metre yüksekliğinde ve 22 taş basamaklı bir iç merdiven içermektedir.[19][28] Bu kule ve hatta Suriye Tel Karamel'deki kazılarda ortaya çıkarılan daha eski kuleler[10][11] şimdiye kadar keşfedilen en eski kulelerdir. Kulenin tören amacıyla kullanıldığı, duvarın ise su taşkınına karşı savunma amaçlı kullanıldığı düşünülmektedir.[29] Duvar ve kule, MÖ 8000 civarında Çanak Çömleksiz Neolitik A (PPNA) döneminde inşa edilmiştir.[30][31] Kule için 1981 ve 1983'te yayımlanan karbon tarihleri, kulenin MÖ 8300 civarında inşa edildiğini ve MÖ 7800 yılına kadar kullanımda kaldığını göstermektedir.[27] Duvar ve kulenin, yüz insanla yüzden fazla günde inşa edildiği düşünülmekte;[29] bu da iyi bir sosyal organizasyona işaret etmektedir. Kasabada yuvarlak kerpiç evler olmakla birlikte, sokak planlamasının olmadığı bilinmektedir.[32] PPNA dönemi boyunca Eriha'da yaşayanların kimliği ve sayısı halen tartışmalı olup, tahminler 2,000–3,000'e kadar çıkmakta ve 200-300'e kadar düşmektedir.[13][29] Bu nüfusun emmer buğdayı, arpa ve baklagilleri evcilleştirdiği ve vahşi hayvanları avladığı bilinmektedir.

Çanak Çömleksiz Neolitik B (PPNB, yaklaşık 1,4 binyıllık bir dönem)

MÖ 7220 ve 5850 yılları arasındaki Çanak Çömleksiz Neolitik B döneminin (karbon-14 tarihleri az ve eski olsa da) kültürel özellikleri şunlardır:

  • Daha fazla evcilleştirilmiş bitki çeşitleri
  • Muhtemelen koyunların evcilleştirilmesi
  • Alçı kullanılarak yeniden yapılandırılan yüz özellikleri ve dışı kaplanan gözler gibi insan kafatasının korunması dahil bazı dini uygulamalar

Kurulumundan birkaç yüzyıl sonra ilk yerleşim yeri terkedilmiştir. PPNA yerleşim evresinden sonra birkaç yüzyıllık bir yerleşim boşluğu oluşmuş, daha sonra PPNB yerleşim yeri kalıntıların aşınmış yüzeyi üzerinde kurulmuştur. MÖ 6800 yılında kurulan bu ikinci yerleşim, belki de bölge yerlilerini kendi egemen kültürlerine çeken istilacı insanların çalışmalarını temsil etmektedir. Bu dönemden kalma eserler arasında, insanların yüz hatlarını yeniden oluşturacak şekilde boyanmış on tane alçılanmış insan kafatası bulunmaktadır.[19] Cenazeler gömüldüğünde insanların bu kafataslarını evlerinde tuttukları düşünülmektedir.[8][33]

Mimari tasarım, taş temeller üzerinde kerpiçten yapılmış doğrusal binaları içermektedir. Kerpiçlerin yapışmasını kolaylaştırmak için derin parmak izleriyle somun şekli verilmiştir. Bütünüyle bir bina kazılmamıştır. Genellikle, odalar merkezi bir avlu etrafında kümelenmiştir. Odalar kireçten yapılmış kırmızı veya pembemsi terrazzo zeminlere sahiptir. Kamış veya sazlardan yapılmış olan bazı hasırların baskıları korunmuştur. Avlular ise toprak bir zemine sahiptir.

Kathleen Kenyon bu yapıyı bir türbe olarak yorumlamıştır. Türbenin duvarında bir oyuk bulunmaktadır. Yakınlarda bulunan bir volkanik taştan yapılmış bir yontma sütunun bu oyuğa yerleştirilmiş olduğu düşünülmektedir.

Ölüler, zeminlerin altına veya terk edilmiş binaların moloz dolgularına gömülmüştür. Birçok toplu mezar bulunmaktadır. Bütün iskeletler tamamen gömülmemiştir, bu da gömülmeden önce bir bekletme süresi olabileceğine işaret etmektedir. Bir saklama alanı 7 kafatası içermektedir. Çeneler çıkarılmış, yüzler alçıyla kaplanmış ve gözlerin yerine taş böcekleri kullanılmıştır. Toplam on kafatası bulunmuştur. Kalıplanmış kafatasları Tel Ramad ve Beysamun'da da bulunmuştur.

Diğer buluntular arasında ok başları (saplı veya yanları çentikli), ince dişli orak bıçakları, keskiler, raspalar, birkaç trançet balta, obsidyen, bilinmeyen bir kaynaktan gelen yeşil obsidyen gibi taşlar yer almaktadır. Ayrıca değirmen taşları, çakıltaşları ve yeşiltaştan yapılmış birkaç öğütülmüş taş baltası bulunmuştur. Keşfedilen diğer parçalar arasında yumuşak kireçtaşından yapılmış çanak ve kaseler, taştan yapılmış mil halkaları ve muhtemel tezgah tartıları, spatula ve matkaplar, stilize edilmiş insan biçiminde alçı şekilleri, neredeyse doğal ölçülerinde insan biçiminde ve teryomorfik heykelciklerin yanı sıra kabuk ve malahit boncuklar yer almaktadır.

Tunç Çağı

Bir dizi yerleşim MÖ 4500 yılından itibaren devam etmiştir.

Erken Tunç Çağı

Erken Bronz IIIA'da (c. MÖ 2700 – 2500/2450; SultanIIIC1), yerleşim en geniş alanına MÖ 2600'lerde ulaşmıştır.[19]

Erken Bronz IIIB (c. MÖ 2500/2450–2350; SultanIIIC2) döneminde Bahar Tepesi üzerinde G Sarayı ve şehir duvarları bulunmaktadır.

Orta Tunç Çağı

Orta Tunç Çağı'nda sürekli olarak yaşanılan bir yer olan Eriha; Geç Tunç Çağı'nda yıkılmış, bundan sonra artık bir kent merkezi olarak hizmet etmemiştir. Kent, dikdörtgen kulelerle güçlendirilmiş, geniş savunma duvarları ile çevrilmiş ve dikey şaft mezarları ve yer altı mezar odalarına sahip geniş bir mezarlığa sahipti; bunlardan bazılarındaki ayrıntılı cenaze sunakları, bölgede yaşayan kralların mezarları olabilir.[34]

Orta Tunç Çağı boyunca Eriha; MÖ 1700'den 1550'ye kadar olan dönemde Tunç Çağı'ndaki en büyük genişliğine ulaşmıştı ve Kenan bölgesinin önde gelen küçük bir şehriydi. O dönemde bölgede büyük şehirleşme görülmüştür ve bu şehirleşme, Mitanni devletinin kuzeye doğru genişlemesiyle bağlantısı olan ve savaş arabası kullanan bir aristokratlar sınıfı olan Maryannu'nun yükselişi ile bağlantılıdır. Kathleen Kenyon, o dönemle ilgili şunları söylemiştir: "Orta Bronz Çağı, tüm Kenan tarihinin belki de en müreffeh dönemiydi. ... O dönemdeki oldukça gelişmiş bir döneme ait savunma yapısı, karmaşık sistemin bir parçası olan büyük bir taş tahkimat duvarıydı."[35] Tunç Çağı Eriha'sı 16. yüzyılda Orta Tunç Çağı'nın sonunda yıkılmıştır, Şehir-IV yıkım tabakasından kalan karbon ölçümü MÖ 1617-1530 tarihlerini işaret etmektedir. Özellikle y. MÖ 1573 yılını işaret eden bu karbon tarihi, Kenyon tarafından ortaya atılan katmanbilimsel y. 1550 tarihini doğruluyor.

Geç Tunç Çağı

Sahada Geç Tunç Çağı'nda (MÖ 1400'lerde) küçük bir yerleşim olduğuna dair kanıtlar vardır, ancak önceki kazılardan kaynaklanan erozyon ve yıkım bu katmanın önemli kısımlarını silmiştir.[36][37]

Demir Çağı

Tel es-Sultan; MÖ 15. yüzyılın sonundan, kentin yeniden inşasının gerçekleştiği tarih olan MÖ 10. ve 9. yüzyıllara kadar boş kaldı.[37][38][39] Bu yeni şehirden, doğu yamacındaki dört odalı bir evden başka kalıntı kalmamıştır.[40] 7. yüzyılda Eriha geniş bir kasaba haline gelmişti, ancak bu yerleşim 6. yüzyılın sonlarında Babil'in Yehuda'yı fethetmesiyle yıkılmıştır.[38]

Fars ve Helenistik Dönemler

Yehuda kentinin 6. yüzyıl sonlarında Babilliler tarafından yıkılmasının ardından,[38] Fars döneminde Babil sürgününden sonra Restorasyon'un bir parçası olarak yeniden inşa edilen yapılardan geriye çok az kalıntı kalmıştır.[40] Kalıntıların yer aldığı höyük, bu dönemin ardından çok geçmeden bir yerleşim yeri olarak terk edilmiştir.[40] Persler'den Helenistik dönemlere kadar, bölge genelinde yerleşim yeri kalıntısı olarak doğrulanan çok az şey vardır.[38]

Eriha; Pers egemenliği altındaki Yehud Medinata'nın ("Yehuda Eyaleti") idari merkezi olmasının ardından, bölgenin fethedilmesinden sonra MÖ 336-323 yılları arasında Büyük İskender'in özel mülkü olarak hizmet etmeye başlamıştır.[] MÖ 2. yüzyılın ortalarında Eriha, Suriyeli General Bakkides'in, Makabiler'in isyanına karşı Eriha etrafındaki alanın savunmasını güçlendirmek için bir dizi kale inşa ettiği Seleukos İmparatorluğu'nun Helenistik yönetimi altındadır.[41] Kelt Vadisi'nin girişinde inşa edilen bu kalelerden biri, daha sonra Büyük Hirodes tarafından tekrar elden geçirilmiş ve Hirodes, kaleyi annesinin adı olan Kypros olarak isimlendirmiştir.[42]

Haşmonayim ve Herodian dönemleri

Tel es-Sultan bölgesinin terk edilmesinden sonra; Geç Helenistik ya da Haşmonayim ve Erken Roma ya da Herodian dönemlerinin yeni Eriha'sı, bölgedeki kaynakların yoğun kullanımı sayesinde Tulul Ebu el-'Alayik'teki kraliyet arazisinin yakınında bir bahçe kenti olarak kurulmuş ve genişlemiştir.[40] Yeni yerleşim yeri, Kelt Vadisi’nin iki yakasında da bulunan bir grup alçak höyükten oluşmaktadır.[38] Haşmonayimliler, Makkabi İsyanı'nın başarısının ardından Herod'u Haşmonayim tahtına getiren bölgedeki Roma etkisine kadar Yahudiye'yi yöneten Leviler'deki rahip bir grubun (kohanim) soyundan gelen bir hanedandı.[43]

Herodian ve Haşmonayim dönemine ait bir mezarlığın kaya lahitleri, Eriha'daki Nuseyb el-Aveyşireh ve Cebel Kuruntul arasındaki uçurumların en altında yer almaktadır ve M.Ö. 100 ve 68 yılları arasında kullanılmıştır.[42]

Herodian dönemi

Hirodes'in sarayından kalıntılar

Hirodes, Marcus Antonius'un Eriha'daki kraliyet mülkünü kendisine hediye olarak vermesinden sonra, bu mülkü Kleopatra'dan kiralamak zorunda kalmıştı. MÖ 30 yılında Marcus Antonius ve Kleopatra'nın ortak intiharlarından sonra Octavianus, Roma İmparatorluğu'nun kontrolünü devralmış ve yeni Herodian mülkünün bir parçası olarak, Eriha Hirodes'un mutlak bir hakimiyeti altına girmişti. Hirodes yönetimi altında, misafirlerin eğlenmesini sağlamak için bir hipodrom amfisi (Tel es-Samrat) ve kayalıkların altındaki bölgenin sulanması ve Tulul Ebu el-Alayik bölgesindeki kışlık saraylara ulaşılması amacıyla yeni suaşıtları inşa edilmiştir.[42] 2008'de İsrail Keşif Derneği, Herod'un üçüncü Eriha sarayının resimli bir cildini yayınlamıştır.[44]

III. Aristobulus'un dramatik şekilde katledilmesi; Romalı Yahudi tarihçi Josephus'un açıkladığı şekliyle, Eriha yakınlarındaki kışlık saraylardaki bir yüzme havuzunda, Hirodes'in Haşmonayim kayınvalidesi tarafından düzenlenen bir ziyafet sırasında gerçekleşmiştir. Sarayların inşasından sonra şehir sadece tarım merkezi ve kavşak noktası olarak değil, aynı zamanda Kudüs aristokrasisi için bir kış merkezi olarak da işlev görmüştü.[45]

Yahudiye'de, Hirodes'in yerine tahta oğlu Herod Archelaus geçmişti. Herod Archelaus; hurma fidanlığında çalışan işçilere ev sahipliği yapması için, kuzeye çok da uzak olmayan, Archelaïs (günümüzdeki ismi Hirbet el-Beyiudat) isminde bir köy inşa etmiştir.[]

Birinci yüzyıl Eriha'sı, Strabon'un Coğrafya'sında şu şekilde tarif edilmiştir:

Eriha, ona bir amfi gibi eğilen bir tür dağlık ülke ile çevrili bir ovadır. İşte, çoğunlukla palmiye ağaçlarından oluşsa da, ayrıca her çeşit ekili ve verimli ağacı da içeren Phoenicon. 100 stadyum uzunluğundadır ve her yer akarsularla sulanır. İşte ayrıca Saray ve Balsam Parkı.[42]

Yeni Ahit'te Eriha

Eriha'da Mesih bir Körü İyileştiriyor, El Greco

Hristiyan İncilleri'nde, Nasıralı İsa'nın Eriha'dan geçerken kör dilencileri iyileştirdiği (Matta 20:29 6 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.) ve dürüst olmayan uygulamalarından ötürü tövbe etmesi için Zakkay adlı yerel bir vergi tahsildarına ilham verdiği belirtilmektedir (Luka 19:1–10 6 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.). Kudüs ve Eriha arasındaki yol, Merhametli Samiriyeli Kıssası'nın geçtiği yerdir.[46]

John Wesley, kendisinin yazdığı Yeni Ahit Notları'nda, Luka İncili'nin bu bölümü hakkında "tapınağın hizmetine katılan yaklaşık on iki bin rahip ve Levit'in tamamının o bölgede yaşadığını" iddia etmiştir.[47]

Smith'in, İncil İsimleri Sözlüğü'nde, İsa'nın ve çevresindekilerin Eriha'ya gelişi ile ilgili şunlar söylenmektedir: "Rabbimiz ziyaret ettiğinde Eriha bir kez daha 'avuç içleri şehri'ydi. Burada görme engellileri sağlığına kavuşturdu (Matta 20:30; Markos 10:46; Luka 18:35). Burada Rahab'ın torunu, vergi tahsildarı Zakkay'ın misafirperverliğini küçümsemedi. Sözün kısası, Kudüs ile Eriha arasında, merhametli Samiriyeli hikayesi böyle gerçekleşmişti."[48]

Roma vilayeti

MS 70 yılındaki Büyük Yahudiye İsyanı'nda Kudüs'ün Vespasianus'un ordularına yenik düşmesinden sonra, Eriha hızla zayıflamış ve MS 100 yılı itibarıyla sadece küçük bir Roma garnizon kasabası haline gelmişti.[49] 130 yılında buraya bir kale inşa edilmiş ve bu kale 133 yılında gerçekleşen Bar Kohba İsyanı'nın bastırılmasında rol oynamıştır.

Bizans dönemi

Şalom Al Yisrael Sinagogu Mozaiği'nin kopyası, MS 6.-7. yüzyıl

Hristiyan bir hacının Eriha ile ilgili kayıtları 333 yılına dayanmaktadır. Bundan kısa süre sonra kentin yerleşim alanı terkedilmiş ve günümüzdeki kentin 1600 metre doğusuna bir Bizans Eriha'sı, Ericha, kurulmuştur.[49] Bizans döneminde yoğun nüfuslu olan bölgede Hristiyanlık kökleşmiştir. 340 (MS) yılında inşa edilen Koziba St. George Manastırı ve Aziz Elyesa'ya adanan kubbeli bir kilise de dahil olmak üzere birçok manastır ve kilise inşa edilmiştir.[45] MS 6. yüzyılda en az 2 sinagog daha inşa edilmiştir.[42] Manastırlar 614 yılındaki Pers işgalinden sonra terkedilmiştir.[19]

Eriha Kraliyet Makkabi kışlık sarayındaki Eriha Sinagogu MÖ 70-50 yıllarına dayanmaktadır.

1936'da Eriha'da MS 6. yüzyılın sonlarına veya 7. yüzyılın başlarına tarihlenen bir sinagog keşfedilmiş ve mozaik tabanındaki merkezi İbranice slogana dayanarak Şalom Al Yisrael Sinagogu ya da "İsrail'e barış", olarak adlandırılmıştır. Sinagog Altı Gün Savaşı'ndan sonra İsrail tarafından kontrol ediliyordu, ancak Oslo Anlaşmaları sonucu kontrolü Filistin Yönetimi'ne verilince bir çatışma kaynağı olmuştur. 12 Ekim 2000 gününün gecesinde, sinagog kutsal kitapları ve kalıntıları yakıp mozaiğe zarar veren Filistinliler tarafından tahrip edilmiştir.[50][51]

Bir başka Bizans dönemi yapısı olan Na'aran sinagogu, 1918'de Eriha'nın kuzey eteklerinde keşfedilmiştir. Şalom Al Yisrael'den daha az bilinmesine rağmen, daha büyük bir mozaiğe sahiptir ve benzer durumdadır.[51]

Erken Müslüman dönemi

Eriha'daki Hişam Sarayı'ndan bir Arap Emevi mozaiği

Arapça varyasyonunda "Ariha" olarak adlandırılan Eriha, büyük Bilad el-Şam'ın parçası olan Cund Filistin'in ("Filistin Askeri Bölgesi") bir parçası haline gelmiştir. Arap Müslüman tarihçi Musa b. 'Ukba (758 yılında öldü), halife Ömer bin Hattab'ın Hayber Yahudileri'ni ve Hristiyanları'nı Eriha'ya (ve Tayma'ya) sürgün ettiğini kaydetmiştir.[52]

659 yılına gelindiğinde, bu bölge Emevi hanedanının kurucusu Mu'aviyye'nin kontrolü altına girmişti. O yıl gerçekleşen bir deprem Eriha'yı yok etmiştir.[53] On yıl sonra, hacı Arculf Eriha'yı ziyaret etmiş ve kenti harabeler içinde bulmuştur. Kentin tüm "sefil Kenanlı" yerlileri ise Ölü Deniz kıyısı çevresindeki gecekondulara dağılmışlardır.[54]

Tel es-Sultan'ın yaklaşık 1,5 kilometre kuzeyindeki Hırbetü'l Mefcer'de, onuncu Emevi halifesi Hişâm bin Abdülmelik'e (h. 724–743) atfedilen ve Hişam Sarayı olarak bilinen bir saray kompleksi bulunmaktadır. Bu "çöl kalesi" ya da kasrı büyük olasılıkla, inşaatı tamamlanmadan önce suikaste uğrayan Halife Velid bin Yezid (h. 743-744) tarafından inşa ettirilmiştir.[55] İki cami, bir avlu, mozaikler ve diğer eşyaların kalıntıları günümüzde hala yerinde görülebilir. Tamamlanmamış yapı 747 yılındaki depremde büyük oranda yıkılmıştır.

Emevi hükümdarlığı 750 yılında sona ermiş ve onu Arap Abbasi ve Fatımî hanedanlarının hilafetleri izlemiştir. Sulu tarım İslami yönetim altında tekrar gelişmiş ve Eriha'nın verimli "Palmiyeler Şehri" şöhretini geri kazandırmıştır.[56] Arap coğrafyacı El-Makdisi 985 yılında "Eriha'nın suyunun tüm İslam coğrafyasının en iyisi olduğunu ve muzların bol, hurmaların ve çiçeklerin de güzel kokulu" olduğunu yazmıştır.[57] El-Makdisi ayrıca Eriha'yı Cund Filastin'in başlıca şehirlerinden biri olarak da adlandırmıştır.[58]

Şehir 1071 yılındaki Selçuklular'ın işgaline ve ardından gelen Haçlı ayaklanmalarına kadar büyümüştür.[]

Haçlılar dönemi

Haçlılar, 1179 yılında Koziba St. George Manastırı'nı şehir merkezine 10 km uzaklıkta olan eski yerine tekrar inşa ettiler. Ayrıca, Vaftizci Yahya'ya adanmış iki kilise ve bir manastır daha inşa ettiler ve şehre şeker kamışı üretimini tanıttılar.[59] Tavahin es-Sukkar ("şeker değirmenleri") bölgesi bir Haçlı şeker üretim tesisinin kalıntılarını barındırmaktadır. 1187 yılında ise, Haçlılar Hıttin Muharebesi'nin ardından Selahaddin Eyyubi güçleri tarafından şehirden çıkartılmış ve şehir yavaş yavaş düşüşe geçmiştir.[19]

Eyyûbîler ve Memlûk dönemleri

Farhi İncili'ndeki Eriha'nın 14. yy. haritası

1226 yılında Arap coğrafyacı Yâkût el-Hamavî Eriha'da "birçok palmiye ağacı ve çok miktarda şeker kamışı ile muz bulunduğundan, ayrıca Ghaur bölgesindeki en iyi şekerin Eriha'da üretildiğinden" bahsetmiştir. 14. yy.'da ise Ebü'l-Fidâ, Eriha'daki kükürt madenlerinin "Filistin'de bulunan tek kükürt madeni olduğunu" yazmıştır.[60]

Osmanlı dönemi

Eriha'yı 19. yüzyılın sonlarında ya da 20. yüzyılın başlarında tasvir eden kartpostal görüntüsü

16. yüzyıl

Eriha 1517'de Filistin'in tamamı ile birlikte Osmanlı İmparatorluğu'nun topraklarına dahil olmuştur, ayrıca 1545 yılında ise Kudüs Haseki Sultan İmareti için 19,000 Akçe kadar bir para vakfedildiği kayıtlara geçmiştir.[61] Köylüler gelir kaynağı olarak, Kudüs'teki Osmanlı yetkilileri tarafından özellikle bu amaç için kullanılmak üzere ödünç verilen kazan ile çivit mavisi işlemişlerdir.[62] Bu yüzyıldan sonra ise Eriha'nın gelirleri Haseki Sultan İmareti'ne gitmemiştir.[63]

1596 yılında Eriha, defterlerde Riha isminde yer almıştır ve Kudüs livasındaki Kudüs nahiyesinde bulunmaktadır. Tamamı Müslüman olmak üzere 51 hanelik bir nüfusa sahiptir. Toplamı 40.000 Akçe olmak üzere; bazı gelirlerin yanı sıra buğday, arpa, yaz mahsulleri, üzüm bağları ve meyve ağaçları; keçiler ve arı kovanları ile mandalar da dahil tarım ürünlerine %33,3 sabit vergi ödemişlerdir. Gelirlerin tamamı ise halen bir Vakf'a gönderiliyordu.[64]

17. yüzyıl

Fransız gezgin Laurent d'Arvieux 1659 yılında şehri şöyle tanımlamıştır: "Şimdi ıssız ve kötü durumda olan sadece 50 fakir hane var... Etraftaki ova son derece verimli; toprak orta derecede verimli, ancak Ürdün'e akan birkaç dere tarafından sulanıyor. Bu avantajlara rağmen sadece şehre bitişik olan bahçeler işleniyor."[65]

19. yüzyıl

1871-77 PEF Filistin Araştırması'ndan Eriha çevresindeki su kemerleri

19. yüzyılda Avrupalı akademisyenler, arkeologlar ve misyonerler Eriha'yı sık sık ziyaret etmiştir.[19] Eriha o zamanlar ova ve çöllerdeki diğer bölgeler gibi yoksul durumdaki bir vahaydı.[66] Edward Robinson (1838) yaklaşık 200 kişiden oluşan 50 aile,[67] Titus Tobler (1854) ise toplamda 3611 Kuruş vergi ödeyen 30 yoksul kulübe raporlamıştır.[68] Ayrıca Abraham Samuel Herschberg (1858-1943) de 1899-1900 yılları arasında bölgeye ziyaretlerinin ardından[69] yaklaşık 30 yoksul kulübe ve 300 vatandaş bulunduğunu raporlamıştır.[70] O vakitlerde Eriha, bölgenin Türk valisinin ikametgâhıydı. Köyün ana su kaynakları Arapça "Sultan'ın Kaynağı" anlamına gelen Ein al-Sultan ve İbranice "Elyesa Kaynağı" anlamına gelen Ein Elisha adlı bir kaynak ile Vadi Kelt'teki kaynaklardı.[66]

J. S. Buckingham (1786-1855) 1822 yılında yazdığı kitabında er-Riha'nın köylülerinin, sözde yerleşik olmalarına rağmen, nasıl Bedevi tarzı baskın ya da ghazzu yaptıklarını şöyle anlatmıştır: "Erkekler zamanlarının çoğunluğunu en kârlı ve ana aktiviteleri olan "hırsızlık ve yağma" ile ova sürerek geçirirken, kadınlar ve çocuklar ise ufak arazi ekimi yapıyorlardı."[71]

1870 yılı civarında bir Osmanlı köyü listesi Riha'da, Eriha'da, sadece erkekler dahil olmak üzere 36 hane ve 105 kişilik bir nüfusun olduğunu göstermektedir.[72][73]

Tel es-Sultan'daki ilk kazı çalışması 1867 yılında gerçekleştirilmiştir.[19]

1900–1918

Yunan Ortodoks manastırları olan Koziba St. George Manastırı ve Vaftizci Yahya Manastırı sırasıyla 1901 ve 1904 yıllarında yeniden kurulmuş ve tamamlanmıştır.[19]

1931 yılında Eriha'nın havadan görüntüsü

İngiliz Mandası dönemi

II. Dünya Savaşı sırasında İngilizler Yahudi şirketi Solel Boneh'in yardımıyla Eriha'da kaleler inşa etmişler ve Alman müttefik kuvvetlerinin olası bir istilasına hazırlık olarak köprüleri patlayıcılarla donatmışlardır.[74] I. Dünya Savaşı'nın sonunda Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılmasından sonra Eriha, Filistin Mandası yönetimi altına girmiştir.

1922 Filistin nüfus sayımına göre Eriha 931'i Müslüman, 6'sı Yahudi ve 92'si de Hristiyan olmak üzere 1.029 nüfusa sahipti;[75] Hristiyanlar'ın ise 45'i Ortodoks, 12'si Roma Katolik'i, 13'ü Rum Katolik'i (Melkani), 6'sı Süryani Katolik'i, 11'i Ermeni, 4'ü Kıpti ve 1 tanesi ise İngiliz Kilisesi'ndendi.[76]

1927'de bir deprem meydana gelmiş ve Eriha ile diğer şehirleri etkilemiştir. Yaklaşık 300 kişi ölmüş,[77] ancak 1931 nüfus sayımına göre nüfus 347 hanede 1.693'e çıkmıştır.[78]

1945 istatistiklerine göre Eriha, 2.570'i Müslüman, 170'i Yahudi, 260'ı Hristiyan ve 10'u da "diğerleri" olarak sınıflandırılmak üzere 3.010 nüfusa sahipti;[79] ayrıca 37.481 dönüm üzerinde yetki alanı bulunmaktaydı.[80] Bu alanın 948 dönümü narenciye ve muz için, 5.873 dönümü plantasyon ve sulanabilir arazi için, 9.141 dönümü tahıl için,[81] 38 dönümü ise kentsel yerleşim alanı için kullanılmıştır.[82]

Ürdün dönemi

Eriha, 1948 Arap-İsrail Savaşı'ndan sonra Ürdün kontrolüne girdi. 1948 yılında Kral Abdullah tarafından düzenlenen ve 2.000'den fazla Filistinli delegenin katıldığı Eriha Konferansı'nda "Majesteleri tüm Filistin'in Kralı olarak" ilan edilmiş ve "tam Arap birliğine doğru bir adım olarak Filistin ve Transürdün'ün birleştiği" duyurulmuştur. 1950'nin ortalarında Ürdün, Ürdün vatandaşı olan diğer Batı Şeria semtlerinin sakinleri gibi Batı Şeria ve Eriha'da yaşayan yerlileri de resmi olarak ilhak etmiştir.[83]

1961 yılında Eriha'nın nüfusu 935'i Hristiyan ve geri kalanı da Müslüman olmak üzere 10.166'ydı.[84][85]

1967 sonrası

İsrail'in işgal yerleşimlerini gösteren, bölgenin 2018 Birleşmiş Milletler haritası.

Eriha, 1967 Altı Gün Savaşı'nda Batı Şeria'nın geri kalan kısmı ile birlikte İsrail tarafından işgal edilmiştir. Eriha Oslo Anlaşması'na uygun olarak Filistin Yönetimi'ne teslim edilen ilk şehirdi.[86] 4 Mayıs 1994 tarihli Gazze–Eriha Anlaşması'nda Eriha'nın sınırlı Filistin özerk yönetimi kabul edilmiştir. 29 Nisan 1994'te anlaşmanın bir diğer parçası olan "Ekonomik İlişkiler Protokolü" imzalanmıştır.[87] Şehir, Batı Şeria'nın A Bölgesi'ndeki Ürdün Vadisi'nin bir yerleşim bölgesinde yer alırken, çevresi tam İsrail askerî kontrolü altında C Bölgesi olarak belirlenmiştir. Dört barikat yerleşim bölgesini kuşatmakta ve Eriha'nın Filistin nüfusunun Batı Şeria'ya hareketini kısıtlamaktadır.[88]

2001 yılında İkinci İntifada ve intihar bombalarına yanıt olarak Eriha, İsrail birlikleri tarafından yeniden işgal edildi.[86] Eriha'ya giden ve gelen Filistin trafiğini kontrol etmek için şehrin büyük bir kısmının çevresine 2 metrelik derin bir hendek inşa edildi.[89]

14 Mart 2006 tarihinde, İsrail Savunma Kuvvetleri Emtiaları Eve Getirme Operasyonu başlattı ve haklarında 2001 yılında İsrailli turizm bakanı Rehavam Zeevi'ye suikast suçlaması bulunan FHKC genel sekreteri Ahmad Sa'adat ile diğer beş tutukluyu baskın yaparak yakaladı.[90]

Hamas'ın, nüfusunun çoğunluğunu Fetih destekli Hilles aşiretinin oluşturduğu bir mahalleye saldırısının ardından, 6 Hamas üyesinin öldüğü bu saldırıya yanıt olarak Hilles aşireti 4 Ağustos 2008 tarihinde Eriha'ya konuşlandı.[91]

2009 yılında Filistin Yönetimi Başbakanı Selam Feyyad ve ABD Dışişleri Bakanlığı Uluslararası Narkotik ve Hukuki Yaptırım İşleri'nden sorumlu Yardımcısı David Johnson, ABD fonuyla Filistin Yönetimi güvenlik güçleri için Eriha'da inşa edilen 9,1 milyon dolar'lık Başkanlık Muhafız Eğitim Merkezi'nin açılışını yaptılar.[92]

Şehrin şimdiki belediye başkanı eski bir avukat olan Hassan Saleh'tir.

Coğrafya ve iklim

Eriha teleferiği

Eriha, Ürdün Vadisi'nde bulunan Vadi Kelt'teki bir vahada deniz seviyesinin 258 metre aşağısında yer almaktadır ve bu da Eriha'yı dünyanın en alçakta bulunan şehri yapmaktadır.[7][19][93] Şehrin yakınlarındaki Ayn es-Sultan kaynağı dakikada 3.8 m3 su üreterek, birden fazla kanal aracılığıyla 10 kilometrekarelik bir alanı sular ve 10 kilometre uzaklıktaki Ürdün Nehri'ni besler.[19][93] Yıllık yağış miktarı çoğunlukla kış aylarında ve ilkbaharın başlarında olmak üzere 204 mm'dir.[94] Ortalama sıcaklık Ocak ayında 11 °C ve Temmuz ayında 31 °C'dir.

Köppen iklim sınıflandırmasına göre Eriha sıcak çöl iklimine (BWh) sahiptir. Zengin alüvyonlu toprağı ve bol kaynak suyu Eriha'yı yerleşim için çekici bir yer haline getirmiştir.[93]


 Eriha iklimi 
Aylar Oca Şub Mar Nis May Haz Tem Ağu Eyl Eki Kas Ara Yıl
Ortalama en yüksek sıcaklık (°C) 19,0 20,6 24,4 29,5 34,4 37,0 38,6 37,9 35,8 32,7 28,1 21,4 30,0
Ortalama sıcaklık (°C) 10,7 12,6 16,3 22,4 26,6 30,4 30,9 30,4 28,6 25,8 22,8 16,9 22,9
Ortalama en düşük sıcaklık (°C) 4,4 5,9 9,6 13,6 18,2 20,2 21,9 21,1 20,5 17,6 16,6 11,6 15,1
Ortalama yağış (mm) 59 44 20 4 1 0 0 1 2 3 5 65 204
Kaynak: Arab Meteorology Book[94]


Demografi

Eriha Belediyesi, 1967

1997 yılında Filistin Merkezi İstatistik Bürosu (FMİB) tarafından gerçekleştirilen ilk nüfus sayımında Eriha'nın nüfusu 14.674 olarak belirtilmişti. Filistinli mülteciler nüfusun %43,6'sını yani 6.393 kişilik kısmını oluşturuyordu.[95] Kentin cinsiyet dağılımı %51 erkek ve %49 kadın şeklindeydi. Eriha'nın genç bir nüfusu vardır ve nüfusun yaklaşık yarısı (%49,2) 20 yaşın altındadır. 20 ve 44 yaş arasındaki insanlar nüfusun %36,2'sini oluştururken, 45 ve 64 yaş arası %10,7'sini ve 64 yaş üzerindekiler ise %3,6'sını oluşturmaktadır.[96] 2007 yılında FMİB tarafından yapılan nüfus sayımında, Eriha'nın nüfusu 18.346 olarak belirtilmiştir.[3]

Demografi son üç bin yıl içinde bölgedeki baskın etnik gruba ve yönetime bağlı olarak büyük farklılıklar göstermiştir. 1945 yılında Sami Hadawi tarafından yapılan bir arazi ve nüfus incelemesinde, Eriha'daki 3.010 vatandaşın %94'ü (2840) Arap ve %6'sı (170) ise Yahudi olarak belirtilmiştir.[97] Bugün nüfusun ezici çoğunluğu Müslüman'dır.[98] Hristiyan topluluk nüfusun yaklaşık %1'ini oluşturmaktadır.[99] Eriha'da büyük bir siyahi Filistinli topluluk bulunmaktadır.[98]

Ekonomi

Eriha pazarı, 1967

1994 yılında İsrail ve Filistinliler, Eriha'daki Filistinlilerin bankalar açmasını, vergi toplamasını ve böylelikle kendi kendilerini yönetemeye hazırlık amacıyla ihracat ve ithalat yapmasını sağlayan bir ekonomik anlaşma imzaladılar.[100]

Turizm

2010 yılında Eriha, Ölüdeniz'e olan yakınlığından ötürü Filistinli turistler arasında en popüler yer olarak ilan edildi.[101]

1998 yılında, Yaser Arafat'ın desteğiyle Eriha'da 150 milyon dolarlık bir kumarhane oteli inşa edildi.[102] Kumarhane şu anda kapalıdır ancak tesisteki otel konuklara açıktır.

Ahit ve Hristiyan Turizmi

Hristiyan turizmi Eriha'nın başlıca gelir kaynaklarından birisidir. Eriha ve çevresinde birçok önemli Hristiyan hac mekânı bulunmaktadır.

  • Bölgenin panoramik manzarasına sahip Rum Ortodoks Ayartma Manastırı'nın tepesinde yer alan Ayartma Dağı. Manastıra kadar giden bir teleferik vardır.[4]
  • Yahudiler ve Hristiyanlar tarafından Ayn es-Sultan kaynağı olarak bilinen Elyesa Kaynağı
  • Zakkay'ın çınar ağacı (İnciller'de bahsedilen esas ağaçla ilgili olduğu için, farklı yerlerde bulunan bu türden iki ağaca hürmet gösterilir)
  • Ürdün Nehri üzerindeki Kasr el-Yehud/El-Mağtas'ta bulunan İsa'nın vaftizinin gerçekleştiği yerin yanındaki geleneksel alan
  • Deyr Hacle olarak bilinen Saint Gerasimos Manastırı; Eriha'nın yakınındaki Ürdün Vadisi'nde
  • Eriha'nın yukarısındaki Vadi Kelt'te bulunan Saint George Manastırı.

Arkeoloji Turizmi

Eriha içerisinde ve yakınında bulunan arkeolojik alanların turistleri çekme potansiyeli bulunmaktadır. Bunlar, Tarih ve arkeoloji paragrafında ayrıntılı olarak ele alınmaktadır:

  • Tel es-Sultan'da bulunan Taş, Tunç ve Demir Çağı kentleri
  • Tulul Ebu el-'Alayık'ta bulunan Haşmonayim ve Herodian kış sarayları
  • Eriha (Şalom el Yisrael Sinagogu) ve Na'aran'da bulunan Bizans dönemi sinagogları
  • Hırbet el-Mefcer'de bulunan, Hişam Sarayı olarak da bilinen Emevi sarayı
  • Tavahin es-Sukkar'da ("şeker değirmenleri") bulunan Haçlı döneminden kalma şeker üretim tesisi
  • Nebi Musa, "Peygamber Musa"ya adanan Memlûk ve Osmanlı türbesi

Tarım

Kenti çevreleyen muz bahçeleriyle birlikte, tarım bir başka gelir kaynağıdır.[4]

Eriha Tarım-Sınai Parkı, Eriha bölgesinde geliştirilmekte olan bir kamu-özel işletmesidir. Eriha'nın ekonomisini geliştirmek amacıyla, tarımsal işleme şirketlerine, parktaki arazileri kiralamak için finansal imtiyazlar sunulmaktadır.[103]

Okullar ve dini kurumlar

1925'te Hristiyan rahipler, 100 öğrenci için Terra Santa Okulu'nu açtı. Şehirde 22 devlet okulu ve birkaç tane de özel okul bulunmaktadır.[99]

Sağlık hizmetleri

Nisan 2010'da, Amerika Birleşik Devletleri Uluslararası Gelişim Ajansı (USAID) Eriha Devlet Hastanesi'nin yenilenmesi için temel atma töreni düzenledi. USAID, bu proje için 2,5 milyon dolar değerinde finansman sağlamaktadır.[104]

Spor

Futbol takımı Hilal Areeha Batı Şeria Birinci Ligi'nde mücadele etmektedir. Ev sahibi oldukları maçları 15.000 seyirci kapasiteli Eriha Uluslararası Stadyumu'nda oynamaktadırlar.[105]

Eriha'nın panoraması

Kardeş şehirler

Eriha'nın kardeş şehirleri:[106]

Önemli sakinleri

  • Musa Alami

Popüler kültür

Eriha, The Time Tunnel adlı Amerikan televizyon programının ilk olarak 1967'de yayınlanan "The Walls Of Jericho" adlı 20. bölümünde yer almıştır.

Kaynakça

  1. ^ Jericho'nun seçimle gelen belediye başkanı Jericho-city.org. 5 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2008.
  2. ^ Kershner, Isabel. "Abbas hosts meeting with Olmert in West Bank city of Jericho". New York Times (İngilizce). Amerika Birleşik Devletleri. 20 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2016. 
  3. ^ a b 2007 PCBS Census 10 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Filistin Merkezi İstatistik Bürosu (PCBS).
  4. ^ a b c "The lost Jewish presence in Jericho" 21 Nisan 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  5. ^ Palestinian farmers ordered to leave lands 30 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Al Jazeera. 29 Ağustos 2012
  6. ^ Gates, Charles (2003). "Near Eastern, Egyptian, and Aegean Cities", Ancient Cities : The Archaeology of Urban Life in the Ancient Near East and Egypt, Greece and Rome (İngilizce) (Birinci bas.). Routledge. s. 18. ISBN 0-415-01895-1. Jericho, in the Jordan River Valley in the West Bank, inhabited from ca. 9000 BC to the present day, offers important evidence for the earliest permanent settlements in the Near East. 
  7. ^ a b Murphy-O'Connor, 1998, p. 288.
  8. ^ a b c Freedman et al., 2000, p. 689–671.
  9. ^ Michal Strutin, Discovering Natural Israel (2001), p. 4.
  10. ^ a b Anna Ślązak (21 Haziran 2007). "Yet another sensational discovery by Polish archaelogists in Syria" 1 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Science in Poland Service, Polonya Basın Ajansı. Erişim tarihi: 23 Şubat 2016.
  11. ^ a b R. F. Mazurowski (2007). "Pre- and Protohistory in the Near East: Tell Qaramel (Syria)" 1 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Newsletter 2006. Polish Centre of Mediterranean Archaeology, Varşova Üniversitesi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2016.
  12. ^ Akhilesh Pillalamarri (18 Nisan 2015). "Exploring the Indus Valley's Secrets" 20 Nisan 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The diplomat. Erişim tarihi: 18 Nisan 2015.
  13. ^ a b "Jericho - Facts & History" 26 Temmuz 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  14. ^ "What is the oldest city in the world?" 30 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  15. ^ "The world's 20 oldest cities" 9 Şubat 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  16. ^ Bromiley, 1995, p. 715
  17. ^ "Deuteronomy 34:3". 28 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2018. 
  18. ^ Schreiber, 2003, p. 141.
  19. ^ a b c d e f g h i j k Ring et al., 1994, p. 367–370 9 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  20. ^ Bromiley, 1995, p. 1136.
  21. ^ "The Creation Account in Genesis 1:1-3" 18 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (PDF). Bibliotheca Sacra 132: 327–42. 1975.
  22. ^ "Tell es-Sultan/Jericho" 1 Aralık 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. lasapienzatojericho.it. Erişim Tarihi: 6 Kasım 2018.
  23. ^ Mithen, Steven (2006). After the ice : a global human history, 20,000-5000 BC (Birinci Harvard University Press pbk. ed. bas.). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. s. 57. ISBN 0-674-01999-7. 
  24. ^ "Prehistoric Cultures". Museum of Ancient and Modern Art. 2010. 3 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2013. 
  25. ^ "Ancient Jericho: Tell es-Sultan" (İngilizce). UNESCO World Heritage Centre. 2012. 16 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2013. 
  26. ^ Mithen, Steven (2006). After the ice : a global human history, 20,000-5000 BC (Birinci Harvard University Press pbk. ed. bas.). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. s. 54. ISBN 0-674-01999-7. 
  27. ^ a b Ran Barkai and Roy Liran. "Midsummer Sunset at Neolithic Jericho". In Time and Mind: The Journal of Archaeology, Consciousness and Culture, Volume 1—Issue 3, November 2008, p. 279. DOI 10.2752/175169708X329345
  28. ^ Mithen, Steven (2006). After the ice : a global human history, 20,000-5000 BC (Birinci Harvard University Press pbk. ed. bas.). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. s. 59. ISBN 0-674-01999-7. 
  29. ^ a b c Akkermans, Peter M. M.; Schwartz, Glenn M. (2004). The archaeology of Syria : from complex hunter-gatherers to early urban societies (c. 16,000-300 BC). Cambridge University Press. s. 57. ISBN 978-0521796668. 
  30. ^ O'Sullivan, Arieh (14 Şubat 2011). "World's first skyscraper sought to intimidate masses". Jerusalem Post. 24 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Kasım 2018. 
  31. ^ Kathleen M. Kenyon; Thomas A. Holland (1981). Excavations at Jericho: The architecture and stratigraphy of the Tell: plates, p. 6. British School of Archaeology. ISBN 978-0-9500542-3-0. 12 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Temmuz 2011. 
  32. ^ "Old Testament Jericho". Web.archive.org. 20 Şubat 2008. 20 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2011. 
  33. ^ Janson and Janson, 2003.
  34. ^ Kuijt 2012 (İngilizce). s. 167. 31 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2019. 
  35. ^ Kenyon, Kathleen Mary (1957). Digging Up Jericho (İngilizce). Londra: Ernest Benn Limited. ss. 213-218. ISBN 978-0510033118. 31 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2018. 
  36. ^ Davis, Miriam C. (2016). Dame Kathleen Kenyon: Digging Up the Holy Land (İngilizce). Routledge. ss. 121, 126, 129. ISBN 9781315430676. 
  37. ^ a b Jr, Robert L. Hubbard (30 Ağustos 2009). Joshua (İngilizce). Zondervan Academic. s. 203. ISBN 9780310590620. 8 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2019. The current scholarly consensus follows the conclusion of Kenyon: Except for a small, short-lived settlement (ca. 1400 B.C.), Jericho was completely uninhabited c. 1550 – 1100 B.C. 
  38. ^ a b c d e Jacobs 2000 (İngilizce). s. 691. 31 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2019. 
  39. ^ Dever, William G. (1990) [1989]. "2. The Israelite Settlement in Canaan. New Archeological Models". Recent Archeological Discoveries and Biblical Research. ABD: University of Washington Press. s. 47. ISBN 0-295-97261-0. Erişim tarihi: 7 Ocak 2013. (Of course, for some, that only made the Biblical story more miraculous than ever—Joshua destroyed a city that wasn't even there!) 
  40. ^ a b c d Avraham Negev ve Shimon Gibson (2001). Jericho. Archaeological Encyclopedia of the Holy Land. New York ve Londra: Continuum. s. 259. ISBN 0-8264-1316-1. 
  41. ^ 1 Maccabees 9:50
  42. ^ a b c d e Murphy-O'Connor, 1998, pp. 289–291.
  43. ^ Magnusson, Magnus (1977). Archaeology of the Bible. New York: Simon and Schuster. s. 219. ISBN 9780671240103. 
  44. ^ Silvia Rozenberg; Ehud Netzer (2008). Hasmonean and Herodian palaces at Jericho: final reports of the 1973–1987 excavations. 4, "The decoration of Herod's third palace at Jericho". Kudüs: İsrail Keşif Toplumu: Arkeoloji Enstitüsü, Kudüs İbrani Üniversitesi. 9789652210715. WorldCat website 2 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  45. ^ a b "Jericho - (Ariha)". Kudüs: Studium Biblicum Franciscum. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2019. 
  46. ^ "The Parable of the Good Samaritan Luke 10:25". Biblegateway.com. 11 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2011. 
  47. ^ Wesley, J. "Notes on The Gospel According to St Luke". 24 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2019. 
  48. ^ "Smith's Bible Names Dictionary: Jericho". 6 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2017. 
  49. ^ a b Losch, 2005, p. 117–118
  50. ^ "The Palestinian Authority and the Jewish Holy Sites". JCPA. 23 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Şubat 2010. 
  51. ^ a b "Jewish life in Jericho". Jewishjericho.org.il. 14 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2009. 
  52. ^ Birçok hadis derlemesi: ör. Muḥammed Muḥsin Hân tarafından çevirilen Buhari, Sahih, The Translation of the Meanings of Sahih al-Bukhari (Hindistan: Kitab Bhavan, 1987) 3.39.531 ve 4.53.380 ve Müslim Sahih çev. Abdul Hamid Sıddıki (Lahor: Kazi Publications, 1976) 10.3763.
  53. ^ Mu'aviyye'nin halifeliği sırasında yazılan Maruni Vakayinamesi. Propaganda sebepli olarak depremin tarihi yanlış verilmiştir: Andrew Palmer, The Seventh Century in the West-Syrian Chronicles (Liverpool: Liverpool University Press, 1993), 30, 31, 32.
  54. ^ De Locis Sanctis (1895). "I.11". The Pilgrimage of Arculf in the Holy Land. MacPherson, Rev. James Rose tarafından çevrildi. W. London: BD. 24, Hanover Square. 
  55. ^ Jerome Murphy-O’Connor, The Holy Land: An Oxford Archaeological Guide from Earliest Times to 1700, Oxford University Press 2008, pp. 342–344.
  56. ^ Shahin, 2005, s. 285.
  57. ^ Shahin, 2005, s. 283.
  58. ^ Guy Le Strange (1890). Palestine under the Moslems (İngilizce). s. 39. Erişim tarihi: 21 Nisan 2016. 
  59. ^ Hull, 1855.
  60. ^ Guy Le Strange (1890). Palestine under the Moslems (İngilizce). s. 397. Erişim tarihi: 21 Nisan 2016. 
  61. ^ Singer, 2002, ss. 50 10 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 52 9 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  62. ^ Singer, 2002, s. 120 9 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  63. ^ Singer, 2002, s. 126 10 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  64. ^ Hütteroth and Abdulfattah, 1977, s. 114
  65. ^ Graham, 1836, s. 122
  66. ^ a b Ben-Arieh, Yehoshua (1985). "The Sanjak of Jerusalem in 1870s" (PDF). Cathedra, 36. Kudüs: Yad Yitzhak Ben Zvi. ss. 80-82. 22 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). 
  67. ^ Robinson and Smith, 1841, 2, s. 280
  68. ^ Titus Tobler, Topographie von Jerusalem und seinen Umgebungen, Berlin, 1853–1854, s. 642
  69. ^ Fred Skolnik (baş editör), (Ed.) (2007). Herschberg, Abraham Samuel (1858–1943) (PDF). Encyclopaedia Judaica. 2. 9. Keter, Thomson Gale. ss. 42-43. ISBN 978-0-02-865930-5. 28 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 23 Mayıs 2019. 
  70. ^ A. S. Herschberg, In the Land of the East, Vilnius, 1899, s. 469
  71. ^ Steen, Eveline van der (2014). "Raiding and robbing". Near Eastern Tribal Societies During the Nineteenth Century: Economy, Society and Politics Between Tent and Town (İngilizce). Routledge. ISBN 978-1-317-54347-3. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2019. 
  72. ^ Socin, 1879, s. 159
  73. ^ Hartmann, 1883, s. 124, 34 hane not edilmiştir
  74. ^ Friling and Cummings, 2005, p. 65.
  75. ^ Barron, 1923, Table VII, Sub-district of Jericho, s. 19
  76. ^ Barron, 1923, Table XIV, s. 45
  77. ^ "Israel hit by fifth minor quake in a week". Ya Libnan. 22 Ekim 2013. 22 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2013. 
  78. ^ Mills, 1932, s. 45
  79. ^ Department of Statistics, 1945, s. 24 20 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  80. ^ Filistin Hükûmeti, İstatistik Departmanı. Köy İstatistikleri, Nisan, 1945. Hadawi'den alıntı, 1970, s. 57 4 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  81. ^ Filistin Hükûmeti, İstatistik Departmanı. Köy İstatistikleri, Nisan, 1945. Hadawi'den alıntı, 1970, s. 102 30 Temmuz 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  82. ^ Filistin Hükûmeti, İstatistik Departmanı. Köy İstatistikleri, Nisan, 1945. Hadawi'den alıntı, 1970, s. 153 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  83. ^ Benvenisti, 1998, ss. 27–28.
  84. ^ Ürdün Hükûmeti, 1964, s. 13 6 Eylül 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  85. ^ Ürdün Hükûmeti, İstatistik Departmanı, 1964, ss. 115–116 18 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  86. ^ a b Prusher, Ilene R. (14 Eylül 2004). "At 10th anniversary, a far poorer Palestinian Authority". Christian Science Monitor. 14 Eylül 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  87. ^ Simons, Marlise (30 Nisan 1994). "Gaza-Jericho Economic Accord Signed by Israel and Palestinians". New York Times. Eriha (Batı Şeria); Orta Doğu; Gazze Şeridi. Erişim tarihi: 31 Mart 2011. 
  88. ^ Ġānim, Asʻad (2010), Palestinian Politics After Arafat: A Failed National Movement, Indiana University Press, s. 35, ISBN 9780253354273
  89. ^ "The Tightening of the Siege on Jericho: Israel Employs a New Policy of Trench Digging". ARIJ & LRC. 20 Mart 2001. 13 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  90. ^ Israel holds militant after siege 2 Mart 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 14 Mart 2006 BBC News
  91. ^ Katz, Yaacov; Abu Toameh, Khaled (4 Ağustos 2008). "IDF: Hilles clan won't boost terrorism". 11 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  92. ^ "Training Center for Palestinian Authority Security Forces Opens in Jericho". 17 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  93. ^ a b c Holman (15 Eylül 2006). The Holman Illustrated Study Bible-HCSB. Broadman & Holman. s. 1391. ISBN 1586402765. 
  94. ^ a b Appendix I: Meteorological Data (PDF). Springer. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2015. 
  95. ^ "Palestinian Population by Locality and Refugee Status". Filistin Merkezi İstatistik Bürosu (FMİB). 18 Kasım 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  96. ^ "Palestinian Population by Locality, Sex and Age Groups in Years". (FMİB). 14 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  97. ^ Hadawi, 1970, s. 57 4 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  98. ^ a b Fisher, Dan (2 Şubat 1987). "World's Oldest City Retains Lure : Biblical Jericho: Winter Oasis for the West Bank". Los Angeles Times. 3 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  99. ^ a b "HOLY LAND/ Jericho: A small Christian community and their school". 4 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ağustos 2012. 
  100. ^ Simons, Marlise (30 Nisan 1994). "Gaza-Jericho Economic Accord Signed by Israel and Palestinians". NYTimes.com. 12 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  101. ^ AFP, Gavin Rabinowitz tarafından, Bethlehem için. "Palestinians aim to push tourism beyond Bethlehem". 14 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  102. ^ LoLordo, Ann. "Walls going up in Jericho -- construction of casino-hotel Palestinians, Israelis have role in project". baltimoresun.com (İngilizce). 2 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2020. 
  103. ^ Ford, Liz (18 Haziran 2012). "Jericho business park aims to inch Palestine towards sustainability". the Guardian (İngilizce). 15 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2020. 
  104. ^ "USAID to Renovate the Jericho Governmental Hospital". 18 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  105. ^ "World Stadiums - Stadiums in Palestine". www.worldstadiums.com. 30 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2020. 
  106. ^ "العلاقات الدولية". www.jericho-city.ps. 30 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ağustos 2020. 


Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Eriha ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Kudüs</span> Orta Doğuda yer alan bir şehir

Kudüs veya Yeruşalim, Orta Doğu'nun Kenan bölgesinde, Akdeniz ile Lut Gölü arasındaki Yehuda Dağları'ndaki bir plato üzerine kurulmuş eski bir şehirdir. Üç büyük İbrahimî din olan Yahudilik, Hristiyanlık ve İslam için kutsal sayılan bir şehirdir. İsrail, başkentinin Kudüs olduğunu ilan etmiştir. Birleşmiş Milletler, bu kararı tanımadığını açıklamıştır. Aynı şekilde Filistin de tıpkı İsrail gibi kendi başkentinin Kudüs olduğunu ilan etmiştir. Günümüzde İsrail ve Filistin Kudüs'ü başkent olarak kabul eder fakat Uluslararası alanda bu kararlar tanınmamaktadır. Çoğu ülke İsrail'deki diplomatik misyonlarını ve Büyükelçiliklerini Tel Aviv'de bulundururken, Filistin'deki diplomatik misyonlar ve Büyükelçilikler ise Ramallah, Gazze Şehri, Kahire ve Şam gibi çeşitli yerlerde bulunmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Batı Şeria</span> Filistinde bulunan bir bölge

Batı Şeria (Cisürdün) (Arapça: الضفة الغربية‎,, İbranice: הגדה המערבית‎,, Orta Doğu'da batı, kuzey ve güneyinde İsrail, doğusunda ise, Şeria nehri ve Lût Gölü ile çevrili bölgedir.

<span class="mw-page-title-main">Filistin Ulusal Yönetimi</span> Batı Şeria ve Gazze Şeridini yöneten bir idari örgüt

Filistin Ulusal Yönetimi, Batı Şeria ve Gazze Şeridi'ni yöneten bir idari örgüt ve devlet yapılanmasıdır.

<span class="mw-page-title-main">Mescid-i Aksa</span> Kudüsteki Tapınak Dağının tepesindeki İslami dini kompleks

Mescid-i Aksa, Müslümanlarca kutsal kabul edilen ve Müslümanların ilk kıblesi olduğuna inanılan 144 dönümlük alan.

<span class="mw-page-title-main">Pisa</span> Pisa iline bağlı komün (Toskana, İtalya)

Pisa, Kuzey İtalya'daki Toskana bölgesinde ayni ismi taşıyan Pisa ilinin merkezi olan bir şehirdir.

<span class="mw-page-title-main">Kubbetü's-Sahre</span> Kudüste Emevîler tarafından inşa edilmiş İslamî tapınak

Kubbetü's-Sahre, geçmişte Ömer camii olarak bilinen yapı, Kudüs'ün Eski Şehrindeki Tapınak Dağı'nda bulunan bir ibadethanedir. İlk olarak 691-692'de Emevî Halifesi Abdülmelik'in emriyle, MS 70'te Roma'nın Kudüs Kuşatması sırasında yıkılan İkinci Yahudi Tapınağı'nın bulunduğu yerde İkinci Fitne sırasında yapıldı. Orijinal kubbe 1015'te yıkılmış ve 1022-23'te yeniden inşa edilmiştir. Kubbetü's-Sahre, kubbe iç süslemelerinde İslam inancını yansıtan ilk tarihî eser ve İslam mimarisinin günümüze ulaşmış en eski eserlerinden biri kabul edilir.

<span class="mw-page-title-main">Gazze</span> Filistinde bir şehir

Gazze, Filistin'in güneybatısında bulunan, Gazze Şeridi'nin en büyük şehri. Akdeniz sahilinden 4 km içeride kurulmuş olan Gazze'nin nüfusu yaklaşık 650 bindir.

<span class="mw-page-title-main">Filistin (bölge)</span> Orta Doğuda coğrafi bölge

Filistin, Doğu Akdeniz'de ve Orta Doğu'da, İsrail topraklarının tamamı ile Gazze Şeridi ve Batı Şeria gibi Filistin Devleti topraklarını kapsayan coğrafi bölgedir. Bölgenin sınırları oldukça tartışmalıdır ve bazı kaynaklar Ürdün'ü de dahil ederler. Filistin, Kutsal Topraklar olarak bilinir ve Yahudiler, Hristiyanlar ve Müslümanlar için kutsaldır. 20. yüzyıldan beri bölgede Arap ve Yahudi millî unsurlarının mücadelesi devam etmekte, zaman zaman uzun süreli şiddete ve hatta savaşa dönüşmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Yehuda Krallığı</span>

Yehuda Krallığı, Yakup'un 12 oğlundan biri olan Yehuda'nın, Güney Levant'ta kurduğu Yehuda kabilesinin gelişip monarşi sistemine dönüşmesi ile oluşmuş bir Demir Çağı krallığı. Birinci dönemde, Tevrat'a göre İsrail Krallığı'nın kralı Şaul'un ölümüyle Yehuda topraklarında bir krallık oluştu ve bu krallığın başında Yehuda kabilesinin lideri Davud geçti. Yedi yıl Yehuda'nın krallığını yaptıktan sonra İsrail Krallığını tekrar bir araya getirdi ve başkenti Kudüs yaptı. İkinci dönem ise Yehuda Krallığı dendiğinde akla ilk gelen dönemdir. MÖ 930'da Birleşik İsrail Krallığı ikiye bölündü. Davud'un torunu Rehoboam'ı kendilerine kral olarak seçmek istemeyen kuzeydeki on kabile kendi (ikinci) İsrail Krallığını oluşturdu ve güneydeki iki kabilenin krallığını yapan Rehoboam Yehuda Krallığı'nın lideri oldu. Bazen bölünmeden sonraki İsrail Krallığı'na Kuzey Krallığı Yehuda Krallığı'na da Güney Krallığı denir. Yehuda'nın varlığı MÖ 586 yılında Nebukadnezar önderliğindeki Babil İmparatorluğu'na yenik düşünce son buldu. Babillilerin bölgeyi fethiyle birinci Tapınak yıkıldı ve Yahudiler bölgeden sürüldü.

<span class="mw-page-title-main">Antik Filistinliler</span>

Antik Filistinliler ya da Filistler, MÖ 12. yüzyılda, İsrailoğulları ile yaklaşık olarak aynı dönemde Filistin'e yerleşmiş ve bölgeye bugünkü ismini vermiş olan Ege kökenli halk. Kitabı Mukaddes'e göre Kaftor'dan gelmişlerdir. Antik Mısır kayıtlarında bu halkın adı prst olarak geçer.

<span class="mw-page-title-main">Yafa</span> İsrail Devletinde yerleşim birimi

Yafa, dünyanın en eski yerleşim merkezlerinden biri kabul edilen İsrail'deki bir liman şehridir. Yafa, günümüzde Tel Aviv şehrinin bir parçası olarak kabul edilmekte ve tam adı Tel Aviv-Yafa olarak geçmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Kudüs'ün statüsü</span>

Uluslararası platformda Kudüs'ün statüsü hakkında yasal ve diplomatik açıdan farklı görüşler görülmektedir. Devletler ve uzmanlar da aynı şekilde uluslararası kanunlar altında Kudüs'ün statüsü hakkında bölünmüşlerdir. İsrail ve Filistin Kudüs'ü başkent olarak kabul etmektedir. Fakat çoğu ülke Kudüs'ü İsrail ve Filistin'in başkenti olarak tanımamaktadır. Hatta çoğu tam anlamıyla İsrail ve Filistin'e ait olduğunu da düşünmemektedir. Birçok BM üye devleti resmi olarak bir BM önergesi olan Kudüs'ün uluslararası statüsüne sadık kalmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Doğu Kudüs</span> Kudüsün doğusu

Doğu Kudüs veya Doğu Yeruşalim ,1948 Arap-İsrail Savaşı'nda Ürdün'ün ve 1967'deki Altı Gün Savaşı'nda İsrail'in eline geçen Kudüs'ün doğusudur. İçinde, Eski Şehri ve Yahudilik, İslam ve Hristiyanlıkta kutsal yerler olan Tapınak Dağı, Ağlama Duvarı, Mescid-i Aksa, Kutsal Kabir Kilisesi gibi yerleri barındırır. "Doğu Kudüs" terimi, bazen 1949'dan 1967'ye kadar Ürdün'ün hakimiyeti altında olan fakat 1967'den sonra İsrail hakimiyeti altında Batı Kudüs ile birlikte tek bir belediye altında birleştirilen 70 km²'lik alanı bazen de 1967 öncesi bir Ürdün belediyesi olan 6.4 km²'lik alanı tasvir eder. Filistin Devleti, Doğu Kudüs'ü başkent yapmak istemektedir fakat Kudüs tamamen İsrail'in kontrolünde olduğu için şu andaki fiili başkenti Ramallah'tır. İsrail ise 30 Temmuz 1980'de Kudüs Yasası ile Batı Kudüs ve Doğu Kudüs olmak üzere Kudüs'ün tamamını ebedi başkent ilan etmiştir.

<span class="mw-page-title-main">İkinci Tapınak</span>

İkinci Tapınak, Kudüs'teki Tapınak Tepesi'nde bulunan Yahudi kutsal tapınağıydı. MÖ 516 ve y. MS 70 arasında ayakta kaldı. İkinci Tapınak dönemine adını vermiştir.

Filistin'de İslam, Filistin nüfusunun çoğunluğunun dinidir. Batı Şeria nüfusunun % 85'ini Müslümanlar oluşturur, geri kalanını da, İsrail yerleşimcilere aittir.Gazze Şeridi nüfusunun % 99 Müslümandır. Filistinli Müslümanlar genellikle Sünni İslam'ın bir kolu olan Şafidirler.

<span class="mw-page-title-main">Tulkarim</span>

Tulkarim, Filistin'in Batı Şeria bölgesinin kuzey batısında bulunan bir şehir.

Gazze-Eriha Anlaşması, resmi olarak Gazze Şeridi ve Eriha Bölgesi Anlaşması olarak adlandırılmaktadır. Filistin özerkliğinin ayrıntılarının sonuçlandırıldığı Oslo I Anlaşması'nın devamı niteliğindeki bir anlaşmaydı. Anlaşma genel olarak 1994 Kahire Anlaşması olarak bilinir. 4 Mayıs 1994'te Yaser Arafat ve dönemin İsrail Başbakanı Yitzhak Rabin tarafından imzalandı.

<span class="mw-page-title-main">Kathleen Kenyon</span> arkeolog

Dame Kathleen Mary Kenyon, Bereketli Hilal'de Neolitik kültür üzerine çalışan İngiliz arkeolog, 1952'den 1958'e kadar, eski Jericho bölgesi olan, Tell es-Sultan'ın kazılarını yönetti. 20. yüzyılın en etkili arkeologlarından biri olarak anıldı. 1962'den 1973'e kadar Oxford'daki St Hugh's College'ın müdürü olarak görev yaptı ve Oxford'daki Somerville College'da okudu.

<span class="mw-page-title-main">Çanak Çömlek Öncesi Neolitik A</span> arkeolojik kültür

Çanak Çömlek Öncesi Neolitik A (PPNA), Levant ve Anadolu'daki Neolitik kültürünün erken dönemlerinde, y. 12.000 – y. 10.800 yıl öncesine, yani MÖ 10.000-8800 yıllarına tarihlenmektedir. Arkeolojik kalıntılar Bereketli Hilal'in Levant ve Yukarı Mezopotamya bölgelerinde yer almaktadır.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.