Ercüment Kalmık
İsmail Ercüment Kalmık | |
---|---|
Doğum | 1908 İstanbul |
Ölüm | 21 Şubat 1971 İstanbul |
Uyruk | Türkiye |
Evlilik(ler)i | Ayşe Kalmık |
Alanı | Resim |
Etkin yıllar | 1939-1969 |
Sanat eğitimi | İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi |
Etkilendikleri | Andre Lhote |
Ünlü yapıtları | Liman Kompozisyonu |
Ercüment Kalmık (d. 1908 İstanbul – ö. 21 Şubat 1971 İstanbul) Türk ressam, sanat tarihçisi, resim öğretmeni.
Lirik soyut resimleriyle tanınan bir Cumhuriyet dönemi sanatçısıdır. 1942'den itibaren tüm yaşamı boyunca eğitmenliği ve ressamlığı birlikte sürdürmüş, Türkiye'de ve yurtdışında düzenli olarak sergiler açmıştır. Yapıtları İstanbul Resim ve Heykel Müzesi ile Ankara Resim ve Heykel Müzesi'nde ve birçok özel koleksiyonda bulunur.
Yaşamı
1908 yılında İstanbul'da doğdu. Nişantaşı Sultanisi ve Ankara Lisesi'nde öğretim gördü, Galata İskoç Misyoner Okulu'ndan mezun oldu. 1929'da Güzel Sanatlar Akademisi’ne girdi. Önce Nazmi Ziya'nın, sonra İbrahim Çallı'nın öğrencisi oldu. Akademideyken Cumhuriyet gazetesinde çalıştı. 1933 – 1935 yıllarında askerlik hizmetini yaptı. 1937’de Akademi’den mezun oldu.
1939’da Paris’e giderek Andre Lhote Atölyesi nde resim çalıştı ve Sorbonne Üniversitesi'nde sanat tarihi kurslarına katıldı. II. Dünya Savaşı'nın başlaması üzerine Türkiye'ye döndü. İlk sergisini 1941'de İstanbul'da açtı. Aynı yıl ikinci defa askere alındı ve 1942’de terhis oldu.[1]
1942’de Ankara Kız Meslek Öğretmen Okulu’nda, 1943 İstanbul Nişantaşı Kız Enstitüsü’de, 1948’de İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi’nde resim öğretmenliği yaptı. Bir yandan da sanatsal üretimlerine devam etti.
1943'te açılan 5. Devlet Resim ve Heykel Yarışması'nda üçüncülük ödülü kazandı. 1948'de UNESCO karma sergisine, 1954'te Roma Sergisi'ne katıldı. Bir yıl Roma'da çalışmasına olanak veren bir kazandı ve İtalya'ya gitti.[2] 1957'de ise ABD'de beş ay süren bir inceleme gezisi yaptı.[3] 1956-1962 yıllarında Venedik Bienal Sergileri'ne, 1957'de Viyana Sergisi'ne, 1958'de Lugano Grafik Sergisi'ne, 1961'de Sao Paulo Sergisi'ne katıldı.[1]
1959 yılına Türk Rekreasyon Derneği’nin; 1960 yılında Türkiye Çağdaş Ressamlar Cemiyeti kurucuları arasında yer aldı.[4][5] 1960 yılında İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi'nden Yüksek Resim Bölümü sertifikası aldı.
1967-1968’de Berlin Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi’nde konuk profesör olarak temel tasarım dersleri verdi. 1969’da Güzel Sanatlar Akademisi’nde Temel Sanat Eğitimi Kürsüsü’nde görevlendirildi.
Türk resmi üzerine radyo konuşmaları yaptı, konferanslar verdi ve makaleler yazdı. "Renklerin Armoni Sistemi" ve "Tabiatta ve Sanatta Doku" başlıklı iki kitabı, İstanbul Teknik Üniversitesi tarafından basıldı. 1971 yılında öldü.
Sanatı
1950'lerden sonra motif etkisi ve kübik arayışlarla ağaç, çiçek, martı ve kent peyzajlarını lekesel ve çizgisel soyutlamalarla çalıştı. Yöresel yaşama ilgisi sonucu köy manzaraları ile köylü kızları soyutlamalarını ve kompozisyonlarını geliştirdi. 1960'larda renk ve geometrik katmanlar resimlerinde ağırlık kazandı. Güçlü renk lekeleri ve lirik dışavurumcu konturlar resimlerinde öne çıkar.
Kalmık'ın yapıtları İstanbul Resim ve Heykel Müzesi ve Ankara Resim ve Heykel Müzesi dışında birçok özel koleksiyonda bulunur.
Kitapları
- Renklerin Armoni Sistemleri
- Tabiatta ve Sanatta Doku
Ercüment Kalmık Müzesi
Gümüşsuyu'ndaki evi 1997 yılında eşi Ayşe Kalmık tarafından müzeye dönüştürüldü.[6]
Kaynakça
- ^ a b "Ercüment Kalmık". adalilar.adalarmuzesi.org. 19 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2023.
- ^ "Ercüment Kalmık | tiyatrolar.com.tr". tiyatrolar.com.tr. Erişim tarihi: 10 Eylül 2023.
- ^ Giray, Kıymet. İstanbul Resim ve Heykel Müzesi Koleksiyonu'ndan Örneklerle Manzara. İstanbul: Türkiye İş Bankası Sanat Yayınları. s. 392. ISBN 975-458-155-X.
- ^ "Ercüment Kalmık". Turkish Painting. 23 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Eylül 2020.
- ^ "Anadolu Köyü". Eren Kitap. 7 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Eylül 2020.
- ^ Kenan, Emine. "Ercümend Kalmık Müzesi Açık". Eskop 8 Ağustos 2019. 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Eylül 2020.