Edward Elgar

Edward Elgar
Edward Elgar portresi (yak. 1900)
Doğum	2 Haziran 1857(1857-06-02) Broadheath, Birleşik Krallık
Ölüm	23 Şubat 1934 (76 yaşında) Worcester, Birleşik Krallık
Milliyet	Britanyalı
Meslek	Besteci, orkestra şefi
İmza

Sir Edward Elgar (2 Haziran 1857, Broadheath, Birleşik Krallık - 23 Şubat, 1934, Worcester, Birleşik Krallık), Britanyalı geç romantik stili müzik bestecisi ve orkestra şefidir.

Edward Elgar'ın hazırladığı eserlerin çoğu Britanya ve uluslararası klasik batı müziği konserleri repertuvarına girmiştir. Orkestra için bestelediği ilk önemli eseri olan "Enigma Varyasyonları" çok büyük sükse kazanmıştır. Sonra oratoryolar, oda müziği eserleri, senfoniler, enstrümental konçertolar, keman ve viyolonsel için konçertolar, birkaç koro eseri (bunlar arasında popüler "Gerontius'un Rüyası" vardır) ve şarkılar da bestelemiştir. Bestelediği müzik arasında "Pomp ve Circumstance" marşları bulunmakta ve bu marşlardan ilki olan "Land of Hope and Glory" İngiltere'nin ikinci gayriresmî milli marşı şeklini almıştır ve İngiltere'de önemli konserlerde (örneğin yıllık BBC Prom konserlerinden sonuncusunda) seyircinin yüksek sesle şarkısını söyleyerek orkestraya katılması bir gelenek haline gelmiştir. Diğer ülkelerde aynı müzik marşları düğün ve nikâhlarda çalınmaktadır. 1924'te ulusal bir şeref ve ödül olarak "Britanya Kraliyet Müzik Ustası (King's Master of Musick)" unvanı verilmiştir.

Elgar, 2 Haziran 1857 tarihinde Worcestershire'de bulunan küçük Broadheath'ta doğmuştur. Babası William Henry Elgar (1821-1906), Dover'da büyümüş ve Londra'da bulunan bir müzik yayıncısının yanında çıraklık yapmıştı. 1841 yılında William, Worcester'a taşınarak burada piyano akortçusu olarak çalıştığı ve müzik aletleri ile notalar satan bir dükkan açtı. 1841 yılında bir çiftçinin kızı olan Ann Greening ile evlendi. Edward, çiftin yedi çocuğundan dördüncüsü olarak doğdu. Ann Elgar, Edward'ın doğumundan kısa bir süre önce Roma Katolik Kilisesine geçti ve Edward'ı vaftiz ettirip bir Katolik olarak büyüttü. William Elgar, profesyonel bir kemancıydı ve 1846-1885 yılları arasında Worcester'da bulunan Aziz George Roma Katolik Kilisesi'nin orgculuğunu üstlendi. Elgar çiftinin bütün çocukları müzikal bir eğitim aldı. 8 yaşına geldiğinde piyano ve keman dersleri alan Edward Worcestershire'de birçok büyük evde piyano akort eden babasının bazen onu yanında götürmesiyle birlikte yeteneğini orada bulunan önemli yerel şahsiyetlere sergileme imkanı bulmuştu.

Elgar'a Leipzig'de müziksel ilham sağlayan besteciler Schumann, Brahms, Rubinstein ve Wagner

15 yaşına kadar Elgar, Worcester yakınlarındaki Littleton House adındaki bir okulda genel eğitim aldı. Yerel öğretmenlerden aldığı piyano ve keman dersleri dışındaki tek resmî müzik eğitimi, 1877-78 yılları arasında Londra'ya yaptığı ziyaretler esnasındaki Adolf Pollitzer ile yaptığı daha ileri keman çalışmalarından oluşuyordu. Elgar "İlk müziği ben sekiz, dokuz ya da on yaşındayken katedralde kütüphaneden ödünç aldığım kitaplardan öğrendim" demiştir. Müzik teorisi hakkında bulabildiği her kitabı okudu ve org çalımı ile ilgili talimatlar üzerine çalıştı. Daha sonradan kendisine en çok Hubert Parry tarafından kaleme alınan Grove Dictionary of Music and Mucisians'ta yer alan makalelerin yardımcı olduğunu söylemiştir. Elgar daha ileri müzik çalışmaları ve Leipzig Konservatuvarı (günümüzde Leipzig Müzik ve Tiyatro Üniversitesi)'na gitme umuduyla Almanca öğrenmeye başladı ancak babası William'ın bunu karşılayacak durumu yoktu. Bu durum yıllar sonra The Musicial Times'ta, Elgar'ın "müzikal gelişimi için bir şans olduğu" ve "tomurcuklanan besteci okullarının dogmatizminden kurtulduğu" olarak yazılsa da bu durum Elgar için bir hayal kırıklığı oldu. 1872 yılında okuldan ayrılarak yerel bir avukatın yanına katip olarak çalışmaya gitti. Burada bir ofis kariyerini uygun bulmadı ve tatmin olmak için sadece müziğe değil edebiyata da yöneldi ve böylece istekli ve doyumsuz bir okuyucu haline geldi. Bu sırada bir orgcu ve kemancı olarak ilk kez halk önüne çıktı.

Birkaç ay sonra Elgar bir müzisyen olarak kariyere başlamak, ara sıra babasının yanında çalışmak ve piyano ile keman dersleri vermek üzere avukatlık ofisinden ayrıldı. Babasıyla birlikte "Worcester Glee" adında bir yerel kulübün üyesi olan Edward, burada şarkıcılara eşlik etti, keman çaldı, eserler düzenledi ve besteledi ve ilk kez yönetti. Londra'da ileri keman dersleri aldığı Pollitzer, Elgar'ın ülkenin önde gelen solistlerinden biri olabileceğini düşünüyordu ancak Londra konserlerinde önde gelen virtüözleri dinleyen Elgar, kendi keman çalışının yeterince tonlu olmadığını hissetti ve solist olma hevesini kaybetti. Yirmi iki yaşında, Worcester'dan beş kilometre uzaklıkta yer alan "Powick Akıl Hastanesi" personel orkestrasının şefliğini yaptı. Bu topluluk pikolo, flüt, klarnet, iki kornet, tuba, üç veya dört birinci ve yaklaşık olarak aynı sayıda ikinci keman, çello, kontrbas ve piyanodan oluşuyordu. Elgar bu orkestra üyelerine koçluk yaptı, alışagelmedik enstrüman kombinasyonlarıyla polkalar ve kadriller dahil olmak üzere müziklerini düzenledi. 1879'dan itibaren beş yıl boyunca haftada bir gün Powick'e seyahat etti ve görevini sürdürdü.

Elgar, oldukça yalnız ve içgözlemci olmasına rağmen Worcester müzik çevresinde başarılı oldu. Worcester ve Birmingham festivallerinde keman çaldı ve burada yaşadığı harika bir deneyim, besteci Antonín Dvořák'ın kendi yönetimi altında 6. Senfoni ile Stabat Mater'ı çalmaktı. Elgar, obuacı ve kendi üflemeli beşlisinin orkestra şefi olan abisi Frank ile beraber beşlide fagot çalardı. Aranjman ve kompozisyon becerilerini geliştiren Elgar, Mozart, Beethoven, Haydn ve diğerleri tarafından beşli için sayısız parça düzenledi.

Elgar ilk yurtdışı gezileri olarak 1880'de Paris'e ve 1882'de Leipzig'e gitti. Camille Saint-Saëns'ın Meryem Kilisesi (L'église de la Madeleine)'nde org çaldığını duydu ve birinci sınıf orkestraların konserlerine katıldı. 1882'de şöyle yazdı: Schumann(benim idealim!), Brahms, Rubinstein ve Wagner ile dozumu oldukça iyi aldım, bu yüzden şikayet etmek için bir nedenim yok. Leipzig'te bulunduğu sırada Leipzig Konservatuvarındaki arkadaşı Helen Weaver'ı ziyaret etti. 1883 yazında ikili nişanlandılar ancak ertesi yıl bilinmeyen bir sebep işe nişan bozuldu.

1882 yılında daha profesyonel bir orkestra deneyimi arayan Elgar, Birmingham'da William Stockley'in orkestrasında kemancı olarak çalışmaya başladı. Elgar, orkestrada tam 7 yıl konsere çıktı ve daha sonradan orkestra için "Bütün müzik bilgimi öğrendiğim yer." ifadesini kullandı. 13 Aralık 1883 tarihinde Birmingham Belediye Binası'nda tam orkestra için ilk eserlerinden biri olan "Sérénade mauresque"ın bir performansında yer aldı ve böylece bestelerinden biri ilk kez profesyonel bir orkestra tarafından icra edildi. Stockley, Elgar'ı eserini kendi yönetmesi için davet etti ancak Elgar reddetti ve dahası orkestradaki yerinde çalmak için ısrarcı oldu. Elgar bu dönemde eserlerinin yayınlanması için sıklıkla Londra'ya gitti ancak hayatının bu döneminde umutsuz ve parasızdı.

Elgar 29 yaşına geldiğinde, Tümgeneral Sir Henry Roberts’ın kızı Caroline Alice Roberts ile eğitime başladı. Elgar’dan sekiz yaş büyük olan Alice, üç yıl sonra Elgar ile evlendi. Elgar’ın biyografisini yazan Micheal Kennedy “Alice’in ailesi, onun bir dükkânda çalışan ve Roma Katolik’i olan bilinmeyen bir müzisyenle evlenme niyetinin ardından dehşete düştü ve mirastan mahrum bıraktı.” diye yazmıştır. Çift 8 Mayıs 1889 tarihinde Brompton Oratory'de evlendi. Alice o günden itibaren ölümüne kadar Elgar'ın işletme müdürü ve sosyal sekreteri olarak görev yaptı, ruh değişimleriyle uğraştı ve algısal bir müzik eleştirmeniydi. Alice, Elgar sınırlı bir başarı elde etse de nüfuzlu toplumun ilgisini ve dikkatini çekmek için elinden geleni yaptı. Elgar zamanla sosyal sınıfı için daha önemli olduklarını fark ederek, Alice'in sırf Elgar'ın kariyerini ilerletmek için nelerden vazgeçtiğini fark ederek kendisine verilen onurları kabul etmeyi öğrendi. Alice günlüğüne “Bir dâhinin bakımı, herhangi bir kadın için hayat boyu yapılacak bir iş olarak yeterlidir.” diye yazmıştır. Nişan hediyesi olarak Elgar, “Salut d’Amour” isimli kısa keman-piyano parçasını Alice'e adadı. Alice'in teşvikiyle Elgar çifti, İngiliz müzik dünyasının merkezine daha yakın olma amacıyla Londra'ya taşındı ve Elgar zamanını beste yapmaya adadı. Tek çocukları Carine Irene, 14 Ağustos 1890 tarihinde West Kensington'daki evlerinde doğdu. Elgar'ın Salut d'Amour ithafında geçen ismi annesinin Caroline ve Alice isimlerinin kısaltılmış haliydi.

Elgar daha önce duymadığı müzikleri dinleme fırsatından tam yararlandı. Minyatür nota ve kayıtların bulunmadığı o günlerde, genç bestecilerin yeni müzikleri tanımaları kolay değildi. Elgar, Crystal Palace’taki konserlerde bunu yapmak için her fırsatı değerlendirdi. O ve Alice her gün konserlere katılarak çok çeşitli bestecilerin müziklerini dinlediler. Bunların arasında Berlioz ve Wagner gibi kendilerinden çok şey öğrendiği orkestrasyon ustaları da vardı. Elgar’ın kendi besteleri Londra’nın müzik sahnesinde çok az etki yarattı. August Manns, Elgar’ın Salut d’Amour ve Suite in D eserlerinin Crystal Palace’taki orkestral versiyonlarını yönetti ve iki yayıncı Elgar’ın bazı keman ve org parçalarını yayınlamayı kabul etti. Bazı heyecan verici fırsatlar ulaşılabilir görünüyordu ancak bu fırsatlar beklenmedik bir şekilde ortadan kayboldu. Örneğin Covent Garden’daki Kraliyet Opera Evi’nden bazı eserleri inceleme teklifi, Sir Arthur Sullivan’ın kendi müziğinin bir kısmını prova etmek için habersiz bir şekilde geldiğinde geri çekildi. Elgar daha sonra bu olanları Sullivan’a anlattığında Sullivan dehşete kapıldı. Elgar’ın Londra’daki tek önemli görevi kendi şehrinden geldi. Worcester Festival Komitesi onu 1890 Üç Koro Festivali için kısa bir orkestra eseri bestelemeye davet etti. Sonuç Diana McVeagh tarafından Grove Dictionary of Music and Musicians’ta “Onun ilk büyük eseri, emin ve engelsiz bir Froissart.” diye açıklanmıştır. Elgar eserinin ilk performansını 1890 yılı Eylül'ünde Worcester'da gerçekleştirmiştir. Başka bir işi olmadığı için 1891 yılında karısı ve çocuğu ile birlikte Londra'dan ayrılıp Worcestershire'a dönmek zorunda kaldılar. Elgar burada öğretmenlik ve yerel müzik topluluklarını yöneterek geçimini sağladı. Elgar ailesi, Alice'in eskiden yaşadığı yer olan Great Malvern'a yerleştiler.

1890'larda Elgar, özellikle İngiltere Midlands'ın büyük koro festivalleri için besteler yaparak bir besteci olarak ün kazandı. The Black Knight (1892) ve King Olaf (1896), her ikisi de Longfellow'un eserlerinden esinlenerek, The Light of Life (1896) ve Caractacus (1898) mütevazı bir başarı elde etti ve Novello and Co. tarafından uzun süreli bir yayıncı buldu. Bu on yılın diğer çalışmaları arasında Serenade for Strings (1892) ve Three Bavarian Dances (1897) bulunuyordu. Elgar, yerel olarak yeterince önemli biri olarak tanınıyordu ve genç besteci Samuel Coleridge-Taylor'ı Three Choirs Festivali'ne bir konser eseri için önerdi, bu da genç adamın kariyerinin gelişmesine yardımcı oldu. Elgar, önemli eleştirmenlerin dikkatini çekmeye başlıyordu, ancak eleştirileri kibar ve coşkusuzdu. Festival bestecisi olarak talep görmesine rağmen, maddi olarak zorluklarla boğuşuyor ve takdir görmediğini hissediyordu. 1898'de, müzik konusunda "çok kederli" olduğunu ve daha büyük bir eserle başarı elde etmek için bir yol bulmayı umduğunu söyledi. Arkadaşı August Jaeger, mektup ile moralini yükseltmeye çalıştı: "Bir gün süren bir melankoli atağı ... size verilen yaratıcı yetenekleri kullanma arzunuzu, ihtiyacınızı uzaklaştırmayacak. Evrensel tanınma zamanınız gelecektir."

1899'da bu tahmin ansızın gerçekleşti. Kırk iki yaşında olan Elgar, Enigma Varyasyonları'nı ortaya çıkardı ve eser, ünlü Alman şef Hans Richter yönetiminde Londra'da prömiyerini yaptı. Elgar'ın kendi sözleriyle, "Orijinal bir tema üzerinde bir dizi Varyasyon tasarladım. Varyasyonlar, beni eğlendirdi çünkü onlara arkadaşlarımın takma adlarını etiketledim... yani her bir varyasyonu, (kişi) ruh halini temsil etmek üzere yazdım... ve eğer beste yapmaya yeterince ahmak olsalardı, ne yazacaklarını düşündüm." Eseri "İçeride tasvir ettiğim dostlarıma" adadı. Muhtemelen en çok bilinen varyasyon "Nimrod"dur ve Jaeger'i tasvir eder. Sadece müzikal düşünceler, Elgar'ı, varyasyonlara Arthur Sullivan ve Hubert Parry'yi yansıtan varyasyonları çıkarmaya yöneltti; ancak bu bestecilerin tarzlarını başarılı bir şekilde dahil edemedi. Bu büyük ölçekli eser, orijinalliği, cazibesi ve ustalığı nedeniyle genel övgüyle karşılandı ve Elgar'ı kendi döneminin önde gelen İngiliz bestecisi olarak tanıttı.

Elgar'ın biyografisini yazan Basil Maine, "Sir Arthur Sullivan'ın 1900 yılında ölmesiyle birlikte birçok kişiye, Elgar'ın, farklı bir yapıya sahip olsa da, ülkenin ilk müziği olarak gerçek mirasçısı olduğu açık hale geldi." yorumunu yaptı. Elgar'ın bir sonraki büyük eseri büyük bir heyecanla bekleniyordu. 1900 Birmingham Üç Yıllık Müzik Festivali için, solistler, koro ve orkestra için Kardinal John Henry Newman'ın The Dream of Gerontius adlı şiirini besteledi. Prömiyeri, Enigma Varyasyonlarını da yöneten Richter yönetti, ancak kötü hazırlanmış bir koro, kötü bir şekilde söylemesiyle gölgelendi. Eleştirmenler, icrada görülen kusurlara rağmen eserin ustalığını tanıdılar. Eser 1901'de Düsseldorf, Almanya'da ve 1902'de yine Julius Buths tarafından yönetilen performanslarla sahnelendi. Buths ayrıca 1901'de Enigma Varyasyonları'nın Avrupa prömiyerini yönetti. Alman basını coşkuluydu. Cologne Gazette, "Her iki bölümde de kaybolmayan değerde güzelliklerle karşılaşıyoruz. ... Elgar, Berlioz, Wagner ve Liszt'in omuzları üzerinde duruyor ve bu etkilerden kendini özgürleştirerek önemli bir kişilik haline geliyor. O, modern zamanların müzik sanatının liderlerinden biridir." dedi. Düsseldorfer Volksblatt ise, "Unutulmaz ve çağ açan bir ilk performans! Liszt'in günlerinden beri ... kantatın büyüklüğüne ve önemine ulaşan bir şey üretildi." şeklinde yazdı. O zamanın önde gelen bestecisi olarak geniş çapta kabul edilen Richard Strauss, Elgar'ın huzurunda "ilk İngiliz ilerici müzisyen, Meister Elgar'ın başarısına" bir kadeh kaldırdı. Viyana, Paris ve New York'ta performanslar ardından geldi ve The Dream of Gerontius kısa sürede İngiltere'de de büyük hayranlık kazandı. Kennedy'ye göre, "Şüphesiz ki İngiliz oratoryo türündeki en büyük eserdir... [bu eser], İngiliz korol müziği geleneğinde yeni bir sayfa açtı ve Handel takıntısından kurtuldu." Katolik olan Elgar, bir günahkarın ölümü ve kurtuluşu hakkındaki Newman'ın şiirinden çok etkilendi, ancak Anglikan kurumunun etkili üyeleri bazı konularda farklı düşünüyordu. Meslektaşı Charles Villiers Stanford, eserin "tütsü koktuğunu" söyledi. Gloucester Başrahibi, 1901 yılında katedralinden Gerontius'u yasakladı ve Worcester'da bir sonraki yıl, Başrahip, bir performansa izin vermeden önce sansürlerin yapılmasını istedi.

Elgar, muhtemelen 1901 ile 1930 yılları arasında bestelenen beş Pomp and Circumstance Marşı'nın ilkiyle en iyi bilinir. Bu marşlar, her yıl düzenlenen The Proms'ta izleyen dünya genelinde milyonlarca televizyon izleyicisi tarafından tanınır. İlk marşın daha yavaş orta bölümünün teması (teknik olarak "trio" olarak adlandırılır) aklına geldiğinde, arkadaşı Dora Penny'ye "İnsanları yerlere serip düşürecek bir ezgiye sahibim" dedi. İlk marş 1901'de Londra Promenade Konseri'nde çalındığında, şefliğini Henry Wood yapmıştı ve Wood daha sonra seyircinin "ayaklandığını ve bağırdığını... Promenade konserlerinin tarihinde bir orkestra parçasının çift encore aldığı tek zamandı" diye yazdı. VII. Edward'ın taç giyme törenini kutlamak için Elgar'a A. C. Benson'ın "Coronation Ode" adlı eserini bestelemesi için bir gala konserinde sahnelenmek üzere sipariş verildi. Kralın onayı alındı ve Elgar çalışmaya başladı. Kontralto Clara Butt, ilk Pomp and Circumstance marşının triosuna sözlerin uydurulabileceğine Elgar'ı ikna etmişti ve Elgar Benson'a bu iş için davette bulundu. Elgar, yeni vokal versiyonu Ode'a dahil etti. Partiturun yayınevleri, "Land of Hope and Glory" adlı vokal parçanın potansiyelini fark etti ve Benson ve Elgar'dan ayrı bir şarkı olarak yayımlanması için daha fazla düzeltme yapmalarını istedi. Bu parça olağanüstü derecede popüler oldu ve şimdi resmi olmasa da İngiliz milli marşı olarak kabul edilmektedir. Amerika Birleşik Devletleri'nde, sadece "Pomp and Circumstance" veya "Mezuniyet Marşı" olarak bilinen trio, 1905'ten bu yana neredeyse tüm lise ve üniversite mezuniyet törenlerinde kullanılmaktadır.

Mart 1904'te Covent Garden'da Elgar'ın eserlerinden oluşan üç günlük bir festival düzenlendi, bu daha önce hiçbir İngiliz besteciye verilmemiş bir onurdur. The Times, "Dört veya beş yıl önce bir kişinin herhangi bir İngiliz bestecinin oratoryosunun icrası için Royal Opera House'un tabanından tavana kadar dolu olacağını öngörmüş olsaydı, muhtemelen aklını kaçırmış olabileceği düşünülürdü." yorumunda bulundu. Kral ve kraliçe, Richter'in Gerontius'un Rüyası'nı yönettiği ilk konserdeydi ve ertesi akşam ikinci konser için geri döndü, The Apostles'ın (önceki yıl Birmingham Festivali'nde ilk kez duyulmuştu) Londra prömiyeri gerçekleştirildi. Festivalin son konseri, Elgar tarafından yönetilen ve temel olarak orkestra ağırlıklı olmak üzere, Caractacus'tan bir bölüm ve Clara Butt tarafından seslendirilen tam Sea Pictures'dan oluşuyordu. Orkestranın çaldığı eserleri arasında Froissart, Enigma Varyasyonları, Cockaigne, ilk iki (o zamanlar sadece iki olan) Pomp and Circumstance marşı ve İtalya'da bir tatilden esinlenen yeni bir orkestral eser olan In the South'ın prömiyeri bulunuyordu.

Elgar, 5 Temmuz 1904 tarihinde Buckingham Sarayı'nda şövalyelik unvanını aldı. Takip eden ay, Elgar ve ailesi Plâs Gwyn adlı büyük bir eve taşındılar. Bu ev, Hereford'un dışında, Wye Nehri'ne bakan bir konumda yer almaktaydı ve 1911 yılına kadar burada yaşadılar. 1902 ile 1914 yılları arasında, Elgar, Kennedy'nin deyimiyle, popülerliğinin zirvesindeydi. Bir yönetim turu da dahil olmak üzere dört kez Amerika Birleşik Devletleri'ni ziyaret etti ve müziğinin icrasından önemli ücretler kazandı. 1905 ile 1908 yılları arasında, Birmingham Üniversitesi'nde Peyton Müzik Profesörü olarak görev yaptı. Bu görevi isteksizce kabul etmişti ve bir bestecinin bir müzik okulunun başında olmaması gerektiğini düşünüyordu. Bu rolde rahat değildi ve dersleri tartışmalara yol açtı, eleştirmenlere ve genel olarak İngiliz müziğine yönelik saldırılarıyla dikkat çekti: "Vulgarity (kabalık), zaman içinde rafine edilebilir. Vulgarity (kabalık) sıklıkla icatla birlikte gider... ancak sıradan bir zihin her zaman sıradan olabilir. Bir İngiliz sizi büyük, orantılı bir odaya götürecektir ve size odayı beyaz olduğunu, tamamen beyaz olduğunu gösterecektir ve biri 'Ne enfes bir zevk' diyecektir. Siz kendi zihninizi, kendi ruhunuzu bilirsiniz, bunun hiçbir şekilde bir zevk olmadığını, tamamen zevkten yoksun olduğunu, sadece bir kaçış olduğunu bilirsiniz. İngiliz müziği beyazdır ve her şeyden kaçar." Tartışmalardan dolayı pişmanlık duydu ve 1908 yılında görevi arkadaşı Granville Bantock'a devretmekten memnun oldu. Ünlü biri olarak yeni hayatı, hassas yapılı Elgar için çift taraflı bir bereket oldu, çünkü mahremiyetini bozuyor ve sık sık sağlık sorunları yaşıyordu. 1903 yılında Jaeger'a şikayet etti, "Hayatım, sevdiğim küçük şeylerden sürekli olarak vazgeçmekle geçiyor." W. S. Gilbert ve Thomas Hardy bu on yılda Elgar ile işbirliği yapmayı denedi. Elgar reddetti, ancak Bernard Shaw istese Shaw ile işbirliği yapmaktan memnuniyet duyardı.

Elgar, 1905 ile 1911 yılları arasında Amerika Birleşik Devletleri'ne üç ziyaret gerçekleştirdi. İlk ziyareti, müziğini yönetmek ve Yale Üniversitesi'nden bir doktora unvanını kabul etmek içindi.1905 yılındaki başlıca bestesi Samuel Sanford'a ithaf ettiği Introduction and Allegro for Strings bestesiydi. Beste iyi karşılandı, ancak Gerontius'un yaptığı gibi genel halkın hayal gücünü yakalamadı. Ancak Elgar hayranları arasında, bazen Gerontius'a göre The Kingdom tercih ediliyordu: Elgar'ın arkadaşı Frank Schuster genç Adrian Boult'a şöyle dedi: "Gerontius, Kingdom ile karşılaştırıldığında, acemi bir amatörün eseridir."

Elgar elli yaşına yaklaştıkça, on yıldan fazla süredir çeşitli biçimlerde aklında olan ilk senfonisi üzerinde çalışmaya başladı. İlk Senfonisi (1908), ulusal ve uluslararası bir zaferdi. Prömiyerinden haftalar sonra, eser Walter Damrosch yönetiminde New York'ta, Ferdinand Löwe yönetiminde Viyana'da, Alexander Siloti yönetiminde St. Petersburg'da ve Arthur Nikisch yönetiminde Leipzig'de sahnelendi. Roma, Chicago, Boston, Toronto ve on beş İngiliz kasabasında ve şehrinde gösterimler yapıldı. Bir yılın biraz üzerinde, İngiltere, Amerika ve kıtasal Avrupa'da yüzden fazla performans gerçekleştirildi.

Elgar'ın Keman Konçertosu (1910), o dönemin önde gelen uluslararası kemancılarından Fritz Kreisler tarafından sipariş edildi. Elgar, eseri 1910 yazında, Londra Senfoni Orkestrası'nın lideri W. H. Reed'in ara sıra teknik konularda danışmanlık yaparak yazdı. Elgar ve Reed, Elgar'ın hayatının geri kalanında süren sağlam bir dostluk kurdu. Reed'in Elgar As I Knew Him (1936) adlı biyografisi, Elgar'ın besteleme yöntemleriyle ilgili birçok ayrıntıyı kaydeder. Eser, bestecinin yönetimindeki Londra Senfoni Orkestrası ve Kreisler ile birlikte Kraliyet Filarmoni Derneği tarafından sunuldu. Reed, "Konçerto, tam bir zafer oldu, konser parlak ve unutulmaz bir olaydı" şeklinde anımsar. Konçertonun etkisi o kadar büyüktü ki, Kreisler'ın rakibi Eugène Ysaÿe, Elgar ile birlikte eseri detaylıca incelemek için çok zaman harcadı. Ysaÿe'nin Londra'da çalamamasına neden olan sözleşme sorunları büyük hayal kırıklığı yarattı.

Keman Konçertosu, Elgar'ın son popüler zaferiydi. Bir sonraki yıl İkinci Senfonisini Londra'da sundu, ancak resepsiyonundan hayal kırıklığına uğradı. İlk Senfoninin aksine, orkestral ihtişamla değil sessiz ve düşünceli bir şekilde sona erer. Prömiyerde çalan Reed, daha sonra Elgar'ın alkışları kabul etmek için birkaç kez platforma geri çağrıldığını yazdı, "ancak Keman Konçertosu veya İlk Senfoniden sonra olduğu gibi, bir seyircinin, hatta İngiliz bir seyircinin tamamen heyecanlandığında veya çalıştığında algılanan o kaçırılamaz notu kaçırdılar." Elgar, Reed'e şöyle sordu: "Onlarla ne iş var, Billy? Orada tıka basa dolmuş bir sürü domuz gibi oturuyorlar." Eser, normal standartlara göre başarılı sayılabilir, prömiyerinden üç yıl içinde yirmi yedi kez sahnelendi, ancak İkinci Senfoni, Birinci Senfoninin uluslararası bir çılgınlık yaratma başarısını yakalayamadı.

Haziran 1911'de Kral V. George'un taç giyme töreni etkinlikleri kapsamında, Elgar'a Merit Nişanı (Order of Merit) verildi. Bu onur, her zaman yirmi dört kişiyle sınırlı olan bir şereftir. Bir sonraki yıl, Elgarlar Norman Shaw tarafından tasarlanmış Hampstead'deki Netherhall Gardens'ta bulunan büyük bir eve taşındılar. Orada Elgar, savaş öncesi dönemin son iki büyük ölçekli eserini besteledi: koral oda müziği The Music Makers (Birmingham Festivali için, 1912) ve senfonik çalışma Falstaff (Leeds Festivali için, 1913). Her ikisi de kibar bir şekilde karşılandı, ancak hevesle değil. Hatta Falstaff'ın ithaf edildiği şef Landon Ronald bile özel olarak itiraf etti ki, eserin "başını veya sonunu anlamak"ta zorlandığını, müzik bilimci Percy Scholes ise Falstaff hakkında "büyük bir eser" olduğunu, ancak "halkın takdiri açısından, nispeten başarısız" olduğunu yazdı.

I. Dünya Savaşı patlak verdiğinde, Elgar, kan dökülmesi olasılığı karşısında dehşete kapıldı, ancak vatansever duyguları yine de alevlendi. "A Song for Soldiers" adlı bir eser besteledi, ancak daha sonra geri çekti. Yerel poliste özel polis memuru olarak kaydoldu ve daha sonra Hampstead Gönüllü Rezervi'ne katıldı. Belçika'ya saygı için orkestra ve konuşmacı için bestelenen Carillon ve Polonya'ya saygı için orkestral bir parça olan Polonia gibi vatansever eserler besteledi. Zaten popüler olan "Land of Hope and Glory" daha da popüler hale geldi ve Elgar, nağmeye daha az milliyetçi olan yeni sözlerin söylenmesini boşuna diledi.

Savaş yıllarında Elgar'ın diğer besteleri arasında çocuk oyunu The Starlight Express (1915) için ara müzik; bale The Sanguine Fan (1917); ve The Spirit of England (1915-1917, Laurence Binyon'ın şiirlerine), romantik vatanseverliğinden tamamen farklı karakterde üç farklı koral eser bulunuyordu. Savaş yıllarının son büyük ölçekli bestesi, Rudyard Kipling'in dizelerinden oluşan The Fringes of the Fleet idi ve ülke genelinde büyük popüler başarıyla sahnelendi, ancak nedeni açıklanmayan bir şekilde Kipling, tiyatrolarda gösterilmelerine itiraz etti. Elgar, eserin bir kaydını Gramophone Şirketi için yönetti.

Savaşın sonlarına doğru, Elgar'ın sağlığı kötüleşti. Eşi onun için en iyisinin kırsala taşınmak olduğunu düşündü ve Sussex'deki Fittleworth yakınlarında ressam Rex Vicat Cole'dan "Brinkwells" adlı bir ev kiraladı. Orada Elgar gücünü geri kazandı ve 1918 ve 1919 yıllarında dört büyük ölçekli eser üretti. Bunların ilki üç odalı bir eserdi: Mi minör Keman Sonatı, La minör Piyano Beşlisi ve Mi minör Yaylı Dörtlü. Eserin yapımı sürerken, Alice Elgar günlüğüne "E. muhteşem yeni müzikler yazıyor" diye yazdı. Üç eser de iyi karşılandı. The Times, "Elgar'ın sonatı, daha önce başka formlarda duyduğumuz birçok şeyi içeriyor, ancak onun değişmesini ve başka biri olmasını hiç istemediğimiz için, bu böyle olmalı" dedi. Dörtlü ve beşli, 21 Mayıs 1919'da Wigmore Salonu'nda prömiyerini yaptı. Manchester Guardian, "Bu dörtlü, muazzam çıkışları, dans ritimlerinin ilginç inceliklerini ve mükemmel simetrisini, daha lirik ve tutkulu olan beşliyi içeren, oda müziğinin mükemmel örnekleri olarak, büyük oratoryoların kendi türlerinin mükemmelliği gibi" diye yazdı.

Buna karşılık, Mi minör Çello Konçertosu, felaketle sonuçlanan bir prömiyere sahipti. İlk olarak Ekim 1919'da Londra Senfoni Orkestrası'nın 1919-1920 sezonunun açılış konserinde sahnelendi. Beste hariç, bestecinin yönettiği konserin geri kalanı Albert Coates tarafından yönetildi ve Coates, Elgar'ın prova süresini geçerek bencilce davrandı. Lady Elgar, "o vahşi bencil kaba adam ... o vahşi Coates prova yapmaya devam etti" diye yazdı. The Observer gazetesi eleştirmeni Ernest Newman, "Hafta boyunca yetersiz prova söylentileri dolaştı. Her ne olursa olsun, üzücü gerçek şudur ki, muhtemelen hiçbir zaman bu kadar büyük bir orkestra kendisini bu kadar acıklı bir şekilde sergilememiştir. ... Eser kendisi güzel bir şey, çok basit - son birkaç yılda Elgar'ın müziğinde beliren o etkileyici basitlik - ancak basitliğinin altında derin bir bilgelik ve güzellik yatıyor" diye yazdı. Elgar, soloist Felix Salmond'a hiç suç yüklemedi ve daha sonra Salmond için eseri yeniden çaldırdı. İlk Senfoni'nin bir yıldan biraz daha kısa sürede yüz performansı olmasına karşın, Çello Konçertosu Londra'da bir yılın üzerinde ikinci bir performans yapamadı.

1920'lerde Elgar'ın müziği modası geçmiş olsa da, hayranları mümkün olduğunda eserlerini sunmaya devam etti. Reed, geniş bir halka "eserin ihtişamını ve soyluluğunu" getirdiği için Mart 1920'de Adrian Boult tarafından yönetilen İkinci Senfoni'nin bir performansını öne çıkarır.Aynı şekilde, Landon Ronald 1920'de Queen's Hall'da tüm-Elgar konseri sundu. Alice Elgar, senfoniye verilen tepkiden büyük bir coşkuyla bahseder, ancak bu, Elgar'ın müziğini halka açık olarak çalındığı son kez duyduğu anılardan biriydi. Kısa bir hastalıktan sonra, Alice 7 Nisan 1920'de, yetmiş iki yaşında, akciğer kanserinden dolayı öldü.

Elgar eşinin kaybından büyük ölçüde etkilendi. Yeni eserlere halk talebi olmadığı ve Alice'in sürekli desteğinden ve ilhamından yoksun kaldığı için beste yapmaktan vazgeçmeye izin verdi. Kızı daha sonra Elgar'ın babasından "eldeki işe yerleşmekten kaçınma eğilimi, ancak tamamen gereksiz ve tamamen kar getirmeyen bir girişime saatler harcayabilme" isteksizliğini miras aldığını yazdı. Alice'in ölümünden sonra bu özellik daha da belirginleşti. Hayatının geri kalanında Elgar, birkaç hobiyle kendini şımarttı. Tüm yaşamı boyunca amatör bir kimyagerdi, bazen arka bahçesinde bir laboratuvar kullanırdı. Hatta 1908 yılında "Elgar Kükürtli Hidrojen Cihazı" için patent aldı. Futbolla ilgileniyor, Wolverhampton Wanderers F.C.'yi destekliyor ve onlar için bir marş bestelemiştir, "He Banged the Leather for Goal" ve yaşlılığında sık sık at yarışlarına katılıyordu. Öğrencileri olan şef Malcolm Sargent ve kemancı Yehudi Menuhin, her ikisi de Elgar ile gerçekleştirdikleri provadan sonra her şeyin yolunda olduğunu hızla anladığını ve ardından yarışlara gittiğini hatırladılar. Gençken Elgar, bisiklete binmeye büyük ilgi duyardı ve 1903'te kendisi ve eşi için Royal Sunbeam bisikletleri satın aldı (kendi bisikletine "Mr. Phoebus" adını verdi). Eşinin ölümünden sonra, şoförü tarafından ülkenin etrafında gezdirilmekten keyif aldı. Kasım ve Aralık 1923'te, Brezilya'ya bir yolculuk yaparak Amazon Nehri'ne, Manaus'a kadar gitti ve Teatro Amazonas adlı opera evinden etkilendi. Seyahat sırasında Elgar'ın faaliyetleri veya karşılaştığı olaylar hakkında neredeyse hiçbir şey kaydedilmedi, bu da romancı James Hamilton-Paterson'a Gerontius adlı kitabı yazarken büyük bir serbestlik sağladı.[108]

Alice'in ölümünden sonra Elgar, Hampstead evini sattı ve kısa bir süre Londra'nın kalbinde St James'deki bir dairede yaşadıktan sonra 1923-1927 yılları arasında Worcestershire'daki Kempsey köyüne geri döndü. Bu yıllarda beste yapmayı tamamen bırakmadı. Bach ve Handel'in eserlerini büyük ölçekli senfonik düzenlemeler yaptı ve 1924 İngiliz İmparatorluğu Sergisi için Empire March ve sekiz şarkıdan oluşan Pageant of Empire eserlerini yazdı.Bunlar yayımlandıktan kısa bir süre sonra, 13 Mayıs 1924'te Sir Walter Parratt'ın ölümü üzerine Kralın Müzik Ustası olarak atandı.

1926'dan itibaren Elgar, kendi eserlerinin bir dizi kaydını yapmaya başladı. Müzik yazarı Robert Philip tarafından "gramofonu ciddiye alan ilk besteci" olarak tanımlanan Elgar, 1914'ten itibaren HMV için erken dönem akustik kayıt süreciyle eserlerinin büyük bir kısmını zaten kaydetmişti, ancak 1925'te elektrikli mikrofonların tanıtılması, gramofonu bir yenilikten orkestral ve koro müziğini gerçekçi bir şekilde çoğaltabilen bir ortama dönüştürdü. Elgar, bu teknolojik ilerlemeyi tam anlamıyla değerlendiren ilk besteciydi. Elgar'ın kayıtlarını üreten HMV'den Fred Gaisberg, bestecinin önemli orkestral eserlerini kendi yorumlarıyla kaydetmek için bir dizi oturum düzenledi, bunlar arasında Enigma Varyasyonları, Falstaff, birinci ve ikinci senfoniler ile çello ve keman konçertoları yer aldı. Bunların çoğunda orkestra LSO idi, ancak Varyasyonlar, Royal Albert Hall Orkestrası tarafından çalındı. Kayıtların daha ilerleyen aşamalarında, Elgar ayrıca Boult'un BBC Senfoni Orkestrası ve Sir Thomas Beecham'ın Londra Filarmoni Orkestrası'nı yönetti.

Elgar'ın kayıtları hem HMV hem de RCA Victor tarafından 78 devirli disklerde yayımlandı. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, genç Menuhin'in solist olarak yer aldığı 1932 keman konçertosunun kaydı, 78 devirli ve daha sonra LP formatında mevcut kaldı, ancak diğer kayıtlar bir süreliğine kataloglardan çıkarıldı. 1970'lerde EMI tarafından LP olarak tekrar yayımlanmalarıyla birçok kişiye hızlı tempolarıyla şaşırtıcı geldiler, çünkü Elgar'ın ölümünden bu yana birçok şefin benimsediği daha yavaş hızlara karşıt olarak kaydedilmişlerdi. Kayıtlar, 1990'larda CD formatında tekrar yayımlandı.

Kasım 1931'de Elgar, Londra'daki EMI Abbey Road Stüdyoları'nın açılışında gerçekleştirilen bir kayıt oturumunu gösteren bir Pathé haber filmi için çekildi. Bu, Elgar'ın hayatta kalan tek sesli filmi olduğuna inanılır. Elgar, LSO'yu yönetmeden önce kısa bir açıklama yaparak müzisyenlere "bu melodiyi daha önce hiç duymamış gibi çalın" dedi. Abbey Road'daki Elgar anı plaketi, 24 Haziran 1993'te açıldı.

Elgar'ın geç dönem eserlerinden biri olan Nursery Suite, bir stüdyo prömiyerinin erken bir örneğiydi: ilk performansı Abbey Road Stüdyolarında gerçekleşti. Bu eser, York Dükü Albert'ın eşi Elizabeth ve kızları Elizabeth ve Margaret'a ithaf edilen bir çalışmaydı ve Elgar bu kez gençlik dönemi eskiz defterlerinden ilham aldı.

Son yıllarında Elgar, müzikal bir canlanma yaşadı. 1932'de yetmiş beşinci doğum gününü kutlamak için BBC, eserlerinin bir festivalini düzenledi. 1933'te Menuhin için Keman Konçertosu'nu yönetmek üzere Paris'e uçtu. Fransa'dayken, müzikçi arkadaşı Frederick Delius'u Grez-sur-Loing'deki evinde ziyaret etti. Adrian Boult, Malcolm Sargent ve John Barbirolli gibi genç müzisyenler tarafından aranan biri haline geldi. Modası geçmiş olduğunda bile müziğini savundular. Bir opera olan The Spanish Lady üzerinde çalışmaya başladı ve BBC'den üçüncü bir senfoni besteleme görevini kabul etti. Ancak son hastalığı bunların tamamlanmasını engelledi. Tamamlanmamış eserlerle ilgili endişelendi. Reed'e, çizimlerle "oynamayacaklarını" ve senfoninin tamamlanmaya çalışılmayacağını sağlamasını istedi, fakat başka zamanlarda "Eğer Üçüncü Senfoniyi tamamlayamazsam, birisi tamamlayacak - veya daha iyisini yazacak." dedi.Elgar'ın ölümünden sonra, Percy M. Young, BBC ve Elgar'ın kızı Carice ile işbirliği yaparak The Spanish Lady'nin bir versiyonunu üretti, bu CD olarak yayımlandı. Üçüncü Senfoni çizimleri, 1997 yılında besteci Anthony Payne tarafından tam bir notaya döküldü.

8 Ekim 1933'te gerçekleştirilen bir ameliyat sırasında tedavi edilemez kalın bağırsak kanseri teşhis edildi. Danışman doktoru Arthur Thomson'a, ölümden sonra bir hayata inancının olmadığını söyledi: "Sadece tam bir unutuluş olduğuna inanıyorum." Elgar, 23 Şubat 1934'te 76 yaşında öldü ve eşinin yanına Little Malvern'deki St Wulstan's Roma Katolik Kilisesi'ne defnedildi.

• Op. 19 Froissart Uvertürü, konser uvertürü, (1890)
• Op. 20 Yaylıçalgılar İçin Serenat, (1888–1892)
• Op. 36 Enığma Varyasyonları, (1899)
  • Varyasyon 9 Nimrod
• Op. 40 Cockaiğne (Londra Şehri), konser uvertürü, (1900–1901)
• Op. 39 "Pomp and Circumstance" Marşları, 5 marsş, (1901–1930)
  • Re Marş No. 1 (1901) (Bu trio Land of Hope and Glory adı ile ünlü marşı ihtiva eder.)
• Op. 50 Güneyde (Alaşsıo), konser uvertürü, (1903–1904)
• Op. 47 Giriş ve Allegro yaylıçalgılar için (kuartet ve orkestra), (1904–05)
• Op. 1a/b Gençlik Değneği, Suit No. 1 ve 2, (1867–71, rev. 1907/8)
• Op. 55 La-Bemol Senfoni No. 1, (1907–1908)
• Op. 61 Si-Minör Keman Konçertosu, (1909–1910)
• Op. 62 Fagot ve Orkestra İçin Romans, (1910)
• Op. 63 Mi-Bemol Senfoni No. 2, (1909–1911)
• Op. 68 Falstaff, senfonik etüd, (1913)
• Op. 85 Mi-Minör Viyolonsel Konçerto, (1918–1919)
• Op. 87 The Severn Suit, (1930):pirinç üflemeli çalgılar bandosu (1932): orkestra için.

• Op. 25 Kara Şövalye, koro/orkestra için senfoni/kantata, (1889–1892)
• Op. 29 Hayat Işığı (Lux Christi), oratoryo - soprano, alto, tenor ve bas solistler, koro ve orkestra için, (1896)
• Op. 30 Kral Olaf Sağası'ndan Sahneler, kantata - soprano, tenor ve bas solistler, koro ve orkestra için, (1896)
• Op. 35 Karaçtacus, kantata - soprano, tenor, bariton ve bas soloistler, koro ve orkestra için (1897–1898)
• Op. 38 Gerontius'un Rüyası, kantata - mezzosoprano, tenor ve bas solistler, koro ve orkestra için, Op. 38 (1899–1900)
• Op. 49 Havariler, oratoryo - soprano, tenor ve 3 bas solistler, koro ve orkestra için, (1902–1903)
• Op. 51 Krallık, oratoryo - soprano, kontralto, tenor ve bas solistler, koro ve orkestra için, (1901–1906)
• Op. 69 Müzik Yapanlar, mersiye - kontrallto veya mezzosoprano solistler, koro ve orkestra için, (1912)

• "Şafak Rüzgarı", güfte Caroline Alice Elgar şiiri (1888)
• Op. 37 Deniz Resimleri, Kontralto için 5 şarkı, . (1897–1899)
• "Land of Hope and Glory", Güfte: Arthur Christopher Benson (1902)
• Edward Elgar tarafından Yedi Lieder (1907)

• Op. 18 No.1 "O Happy Eyes", güfte:Caroline Alice Elgar, (1890)
• "My Love Dwelt in a Northern Land", güfte:Andrew Lang]], ıthaf:J. Hampton (1890)
• Op. 26 No.1 "The Snow", SSA acc. 2 keman ve piyano için, güfte:Caroline Alice Elgar, ithaf:Mrs. E. B. Fıtton, Op. 26 No.1 (1894) (orkestra eşliği, 1903.)
• Op. 57 "Gö, Song of Mine", güfte:Guido Cavalcanti, çev.:D. G. Rossetti, ithaf: Alfred H. Littleton,
• Op. 71 No.1 ve 2 "The Shower" ve "The Fountain", güfte:Henry Vaughan, (1914)

• Op. 2 Üç motet: "Ave verum corpus", "Ave Maria" ve "Ave Maris Stella", (1887)
• Op. 34 Te Deum and Benedictus, (1897)

• Op. 1 Keman için Romans, keman ve piyano,(1878)
• Op. 12 Salut d'Amour (Liebesgruss), keman ve piyano, (1888)
• Op. 15 No. 1 ve 2 "Chanson de Nuit" ve "Chanson de Matin", keman ve piyano, (1897/1899).
• Op. 82 Mi-Minör Keman Sonat, (1918)
• Op. 83 Mi-Minör Yaylıçalgılar Kuartet, (1918)
• Op. 84 La-minör Piyano Kuintet, (1918–1919)

• Op. 28 Sol Organ Sonatı,
• Op. 46 Concert Allegro, piyano, (1901; yayımlanmamış)

• Op. 86 Johann Sebastian Bach, "Do-Minör Fantazya ve Fug", BWV 537, orkestra için aranjman, (1921–1922)
• George Frideric Handel, Re-Minör Uvertürü HWV247", orkestra için aranjman (1923)

Wikimedia Commons'ta Edward Elgar ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• IMSLP projesi websitesinde "Elgar,_Edward" maddesinde eserlerinin partisyon notalari 26 Haziran 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• ChoralWiki websitesinde "Elgar,_Edward" maddesinde koro eserlerinin partisyon notalari 18 Şubat 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Elgar Cemiyeti(), resmî websitesi. (İngilizce)
• Elgar Vakfi ve Dogumyeri Muzesi 1 Temmuz 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., resmî websitesi. (İngilizce)
• Hereford'da Elgar, resmî websitesi. (İngilizce)
• "Elgar, Sir Edward William" 29 Haziran 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• "Sir Edward Elgar, Bt." 7 Ağustos 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "Milli Portre Galerisi" resmî websitesi. (İngilizce)

• Buckley, R. J. (1905). Sir Edward Elgar. Londra: John Lane The Bodley Head. OCLC 558906223. 
• Cox, David (1967). "Edward Elgar". Simpson, Robert (ed.) (Ed.). The Symphony: Elgar to the Present Day. Harmondsworth: Pelican Books. OCLC 221594461. KB1 bakım: Fazladan yazı: editör listesi (link)
• Howes, Frank (1971). "Edward Elgar". Hughes, Gervase, Van Thal, Herbert (eds.) (Ed.). The Music Lover's Companion. Londra: Eyre and Spottiswoode. OCLC 481972079. KB1 bakım: Birden fazla ad: editör listesi (link) KB1 bakım: Fazladan yazı: editör listesi (link)
• Kennedy, Michael (1970). Elgar: Orchestral Music. Londra: BBC. OCLC 252020259. 
• Kennedy, Michael (1987). Portrait of Elgar (third bas.). Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-284017-7. 
• McVeagh, Diana M. (2007). Elgar the Music Maker. Londra: Boydell Press. ISBN 978-1-84383-295-9. 
• Moore, Jerrold N. (1984). Edward Elgar: a Creative Life. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-315447-1. 
• Reed, W.H. (1946). Elgar. Londra: Dent. OCLC 8858707. 
• Young, Percy M. (1973). Elgar O.M.: a study of a musician. Londra: Collins. OCLC 869820.