Ebü’l-Misk Kâfûr
| Ebü’l-Misk Kâfûr | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Mısır, Suriye ve Hicaz'ın özerk hükümdarı | |||||
 Ebü’l-Misk Kâfûr'un Abbâsî halifesi ismi ile 966'da Ramla, Filistin'da bastırdığı altın dinar | |||||
| Hüküm süresi | 8 Şubat 965 – 23 Nisan 968 | ||||
| Önce gelen | Ebü’l-Hasan Ali el-İhşîd | ||||
| Sonra gelen | Ebü’l-Fevâris Ahmed | ||||
| Mısır veziri | |||||
| Hüküm süresi | 946 – 8 Şubat 965 | ||||
| Ölüm | Nisan 968 Kudüs | ||||
| Defin | Harem-i Şerif, Kudüs | ||||
| |||||
| Dini | İslam | ||||
Ebü'l-Misk Kâfûr, (Arapça: أبو المسك كافور) (905-968), aynı zamanda el-Leythi, el-Suri, el-Labi olarak da bilinir, İhşidî Mısır ve Suriye'nin baskın şahsiyetidir.[1] Aslen siyah bir köledir, daha sonra Mısır veziri olmuş ve efendisi Muhammed bin Toğaç'ın ölümünün ardından 946'dan itibaren fiili olarak Mısır'ın hükümdarı olmuştur. Daha sonra 968'deki ölümüne kadar İkşidî topraklarını (Mısır, Güney Suriye (Şam dahil) ve Hicaz) yönetmiştir.[2]
Miskin siyah olduğuna telmihen verildiği nakledilir.[3] Ebü'l-Misk Kâfûr'un çeşitli kaynaklarda Habeşistan'dan (Etiyopya), Bilad el-Sudan'dan (Siyahların Ülkesi) veya Nübye'den geldiği belirtilmektedir.[4] Mısır'daki İhşidî hanedanının kurucusu Muhammed bin Toğaç, onu 923 yılında köle olarak satın aldı. Esmer tenli ve hadım olduğu kaydedilmektedir. Kölenin zekâsını ve yeteneğini fark eden İbn Toğaç onu serbest bıraktı.[2] Rivayete göre Kâfûr, efendisine gözlerini diktiği için serbest bırakılmış, diğerleri ise efendisinin armağanlarına gözlerini dikmiş. Tarihçi Philip Hitti, Kâfûr'un bu sadakatinden dolayı cömertçe ödüllendirileceğini belirtti.[5]
İbn Toğaç, iki oğlunun şehzadelik eğitiminin denetimini üstlenmesi için Kâfur'u atadı. Mısır hükümdarı daha sonra Kâfur'u askeri subaylığa terfi ettirdi. Saha komutanı olarak Kâfur 945 yılında Suriye'ye bir askeri sefer düzenledi. Hicaz'a yapılan bazı seferlerin komutanlığına getirildi. Kâfur, İhşîdîler ile Bağdat halifesi arasındaki bazı diplomatik alışverişlerde yer aldı.[6]
Kâfur 946 yılında Mısır'ın fiili hükümdarı oldu (Kâfur, bin Toğaç'ın oğullarının velisi olduğundan, babalarının ölümü üzerine onların yerine hükümdar oldu). Sonraki tarihçiler onu adil ve ılımlı bir yönetici olarak tasvir etseler de şöhretinin büyük bir kısmını, Orta Çağ Arap şairi Mütenebbî'nin kendisine yönelttiği sert hiciv şiirlerine borçludur.
Kâfur, 968 yılının Nisan ayında öldü ve Kudüs'te Tapınak Tepesi'ndeki Kabileler Kapısı'na yakın bir yerde, İhşîd emirlerinin yanına gömüldü.[7]
Eski köle olarak statüsü
Kâfur'un eski bir köle olması, onun İhşîdîler döneminde iktidara gelmesine engel olmadı. Memlûklerin (yani eski kölelerin) askeri teşkilata girmesi ve hatta bu teşkilatta yüksek mevkilere ulaşması gelenekseldi[8] ve Kâfur gibi birçok Afrikalı çeşitli mesleklerde istihdam edildi ve ev sahiplerinin kültürüyle etkileşim halinde olan tutarlı bir kültürü sürdürdü.[9] Kâfur'un, Afrika'daki bir köleden Mısır ve Suriye'nin bazı bölgelerinin hükümdarı olmaya yükselişi, İslam tarihinde en alt düzeydeki kökene sahip bir hükümdarın en erken örneklerinden biridir.[5]
İzlediği siyaset
İç siyaset
Kâfûr, Mısır'ın fiili kontrolünü elinde tutarken, İhşîd yöneticilerinin görüntüsü altında faaliyet gösteriyordu. İbn Toğaç, ölüm döşeğindeyken iki oğlunun üzerine Kâfûr'u veli tayin etmişti. 946 yılında Kâfûr, büyük oğlu Ûnûcûr'un İbn Toğaç'ın tahta geçmesini sağlamasına yardım etti. 961 yılında ise Ûnûcûr'ün küçük kardeşi Ali b. İhşîd'in Mısır tahtını ele geçirmesine yardım etti. Ancak 966 yılında, Ali'nin ölümünden sonra, Kâfûr kendisini Mısır'ın tek hakimi olarak ilan etti.[6]
Kâfur, kendisine yapılan büyük baskılara rağmen Mısır içinde istikrarı korudu. 947-948 yıllarında Galbun'un isyanıyla savaştı ve isyanı bastırdı. 954 yılında Anūdjūr'un başarısız darbesini başarıyla önledi. Ayrıca kendisine karşı yayılan yıkıcı İsmailî propagandasından da kurtuldu. İç siyasi karmaşaları çözme yeteneğinin, İhşîdîîlerin ömrünü önemli ölçüde uzattığı düşünülmektedir.[6]
Dış siyaset
Ebü'l-Misk Kâfûr'un en büyük başarılarından biri, İhşîdî kurumunu Hamdânîlerden (Suriye'de), Fâtımîlerden (Kuzey Afrika'da, Mısır'ın batısında), Karmatîler'den (Arap yarımadasında) ve Nübyeliler'den (Mısır'ın güneyinde) başarılı bir şekilde korumasıydı.[6]
Daha önce Kâfûr'un efendisi olan Muhammed bin Tuğc, Suriye ve Hicaz'daki (Arap yarımadasında) askerî harekâtları idare etmesi için ona güvenmişti. Askeri ve diplomatik önlemleri, 947'de Şam'ın Hamdaniler'den gelen İhşîdîler için güvence altına alınmasını sağladı.[6] Halep valisi Seyfü'd Devle, Suriye'yi ele geçirmeye çalışmıştı ancak çabaları Kâfûr tarafından engellendi ve birincisi, Kâfûr'un Suriye'nin bazı bölgeleri üzerindeki hakimiyetini tanıdı.[5]
Ayrıca Fatımilerin Mısır'a doğru ilerlemesini geciktirmeyi başardı ve bu da Mısır'daki ajanların çabalarını boşa çıkardı. Kâfûr hayatta olduğu sürece, İhşîdî kuruluşu Fatımileri uzakta tuttu; onun ölümünden sonra Fatımiler yönetimi ele geçirdi.[6]
Ekonomi
Kâfûr, ciddi aksaklıklara rağmen Mısır'da genel olarak ekonomik istikrarı korudu:[6]
- 954 yılında Fustat'ın çarşısında bir yangın çıktı;
- 955 veya 956'nın başlarında Mısır'da büyük bir deprem meydana geldi;
- 949, 952, 955 ve 963-968 yıllarında gıda fiyatlarında enflasyonun tekrarlaması (bazen kıtlığa yol açmıştır) ve bunun sonucunda ortaya çıkan iç karışıklıklar.
Kâfûr yönetimi, ağır devlet harcamaları dışında, fahiş mali uygulamalardan kaçındı. Altın sikkeleri dalgalanmalar gösterse de dikkate değer bir istikrar sergiliyordu. Kâfur, ayrıca Yakub bin Killis gibi yetenekli yöneticilerin ve tüccarların hizmetlerini de alarak ekonomik başarılarına katkıda bulundu.[6]
Sanatın himayesi
Ebü'l-Misk Kâfûr, âlimlerin ve yazarların hamisi olmasıyla ün kazanmıştır. A. S. Ehrenkreutz'a göre belki de en ünlü himayesi şair Mütenebbî'dir.[6] Buna karşılık Mütenebbî de eski köleyi övmüştür. Ancak Kâfur'un kendisine arzu ettiği yüksek makamı vermemesi üzerine Mütenebbî, Kâfur'la alay etmeye başladı. Böylece Kâfûr, Philip Hitti'ye göre Kâfûr'un zamanının en büyük şairi olan Mütenebbî'nin şiirinde ölümsüzleşmiştir.[5]
Dindar bir adam olan Kâfur, şairlerden çok ulema ile yakınlık kuruyordu. Etrafını din adamlarıyla doldurdu, bazılarını da hediyelere boğdu. Giza'da ve el-Mukattam'da iki cami ve bir hastane inşa etti.[6] Bununla birlikte, hâlâ batıl inançlara tutunuyordu, bir keresinde bir evi terk etmişti, orasının bir cin tarafından yönetildiğine inanıyordu.[10]
Kâfu'un da muhteşem ve lüks bir sarayı vardı. Ancak bu, kıtlık zamanlarında genel nüfusla pek uyuşmuyordu.[2] Kâfu, başkentinde camiler ve hastanenin yanı sıra bir dizi görkemli saray ve Kāfūriyye bahçeleri inşa ettirdi. Şimdiye kadar onun katkılarına dair herhangi bir arkeolojik kalıntı bulunamadı.[6]
Kaynakça
- ^ "Kāfūr, Abu'l Misk al-Ikhsidi." E.J. Brill's first encyclopaedia of Islam 1913-1936. Edited by: M. Th. Houtsma, E. van Donzel. Brill, 1993. p. 623
- ^ a b c Abū al-Misk Kāfūr." Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online. Jul. 2008
- ^ Fromherz 2012.
- ^ Yusuf Fadl Hasan, The Arabs and the Sudan From the Seventh to the Early Sixteenth Century (Edinburgh University Press, 1967), p. 225 n. 36.
- ^ a b c d Hitti, Philip K. History of Syria Including Lebanon and Palestine. Gorgias Press LLC. p.562-3
- ^ a b c d e f g h i j k Ehrenkreutz 1978, ss. 418–419.
- ^ van Berchem 1927, ss. 13–14.
- ^ Kashif, S.I. Misr fi Asr al-Ikhshidiyin 2 ed. (Cairo, 1970), p. 255
- ^ Jacob F. Ade Ajayi. General History of Africa: Africa in the Nineteenth Century Until the 1880s. University of California Press. p. 749
- ^ Bianquis 1998, ss. 115-116.
Sources
- Bianquis, Thierry (1998). "Autonomous Egypt from Ibn Ṭūlūn to Kāfūr, 868–969". Petry, Carl F. (Ed.). The Cambridge History of Egypt, Volume 1: Islamic Egypt, 640–1517 (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ss. 86-119. ISBN 0-521-47137-0.
- Ehrenkreutz, A. S. (1978). "Kāfūr". van Donzel, E.; Lewis, B.; Pellat, Ch.; Bosworth, C. E. (Ed.). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume IV: Iran–Kha (İngilizce). Leiden: E. J. Brill. ss. 418-419. doi:10.1163/1573-3912_islam_SIM_3781. OCLC 758278456.
- Fromherz, Allen J. (2012). "Kafur, Abu al-Misk". Emmanuel Kwaku Akyeampong; Henry Louis Gates, Jr. (Ed.). Dictionary of African biography. Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 9780195382075.
- van Berchem, Max (1927). Matériaux pour un Corpus Inscriptionum Arabicarum, Deuxième partie: Syrie du Sud. Tome deuxième: Jérusalem "Haram" (Fransızca). Kahire: Imprimerie de l'Institut français d'archéologie oriantele.
