İçeriğe atla

Denise Scott Brown

Denise Scott Brown
DoğumDenise Lakofski
3 Ekim 1931
Nkana, Kuzey Rodezya (bugünkü Zambiya)
VatandaşlıkAmerika Birleşik Devletleri
MeslekMimar
EvlilikRobert Scott Brown (1955), Robert Venturi (1965)
Ebeveyn(ler)Simon Lakofski, Phyllis Hepker

Denise Scott Brown (ilk soyadı Lakofski; d. 3 Ekim 1931) Amerikalı mimar, planlamacı, yazar, eğitimci. Philadelphia'daki Venturi, Scott Brown ve Associates mimarlık ofisinin kurucu ortağıdır.[1] Scott Brown ile eşi ve ortağı Robert Venturi, hem projeleri hem de kuramsal çalışmalarıyla yirminci yüzyılın çığır açan mimarları arasında sayılmaktadır. Postmodernizmi mimarlık tartışmalarına öncü bir şekilde dahil etmişlerdir. Scott Brown 2016 yılında Amerikan Mimarlar Enstitüsü Altın Madalyası ile ödüllendirilmiş, bu madalyayı kazanan ilk kadın olmuştur.[2]

Eğitim ve öğretim

Yahudi ebeveynleri Simon ve Phyllis (Hepker) Lakofski'nin dünyaya getirdiği Denise Lakofski, küçük yaşlardan itibaren mimar olmak istiyordu. Annesi mimarlık eğitimi almıştı.[3] 1948 ve 1952 yılları arasında Güney Afrika'da Witwatersrand Üniversitesi'nde okudu.[4] Lakofski, 1952 yılında modernist mimar Frederick Gibberd ile çalışmak için Londra'ya gitti. Orada Architectural Association mimarlık okuluna girerek eğitimine devam etti. 1955'te mimarlık bölümünden mezun oldu.[5]

Denise Lakofski ve Londra'da yolunun kesiştiği Robert Scott Brown, 21 Temmuz 1955'te evlendiler. Çift, sonraki üç yılı Avrupa'da çalışarak ve seyahat ederek geçirdi. 1958'de Pennsylvania Üniversitesi'nin planlama bölümünde okumak için Philadelphia, Pennsylvania'ya taşındılar. 1959'da Robert Scott Brown bir trafik kazasında öldü. Denise Scott Brown 1960 yılında şehir planlaması alanında yüksek lisansını tamamladı ve mezun olduktan sonra üniversitede öğretim üyesi oldu.[6] Ders verirken bir yandan da mimarlık bölümünde yüksek lisans yaptı. 1960 yılındaki bir fakülte toplantısında, Philadelphialı mimar Frank Furness tarafından tasarlanan üniversite kütüphanesinin (şimdiki Fisher Güzel Sanatlar Kütüphanesi) yıkılmasına karşı çıktı. Toplantıda genç mimar ve akademisyen Robert Venturi ile tanıştı.[7] İkili işbirliğine girerek 1962'den 1964'e kadar birlikte dersler verdi. Scott Brown 1965'te Pennsylvania Üniversitesi'nden ayrıldı. Kentsel planlama alanında tanınmaya başlamış bir uzman olarak Berkeley, California Üniversitesi'nde ders vermeye başladı ve daha sonra Los Angeles, California Üniversitesi'nde Kentsel Tasarım Programı'nın eş-yöneticiliğine getirildi.

Güneybatı Amerika'daki yılları sırasında Scott Brown, yeni Los Angeles ve Las Vegas şehirleriyle ilgilenmeye başladı. Venturi'yi UCLA'daki derslerine davet etti ve 1966'da ona birlikte Las Vegas'ı ziyaret etmeyi teklif etti. İkisi 23 Temmuz 1967'de Santa Monica, California'da evlendi. Scott Brown, Robert Venturi'nin ofisi Venturi ve Rauch'a katılmak için 1967'de Philadelphia'ya döndü ve 1969'da planlamadan sorumlu yönetici oldu. Denise Scott Brown daha sonra Yale Üniversitesi'nde ders verdi, burada mimarları hem geleneksel ampirik sosyal bilimler yöntemlerini hem de medya çalışmaları ve pop kültürünü kullanarak yapılı çevredeki problemleri incelemeye teşvik eden dersler geliştirdi.[8] 2003 yılında Harvard Üniversitesi Tasarım Enstitüsü'nde Venturi ile birlikte misafir öğretim görevlisi olarak çalıştı.

Mimarlık ve planlama kariyeri

1978'de Denise Scott Brown, Lynn Gilbert tarafından fotoğraflandı

1972'de Scott Brown, Venturi ve Steven Izenour ile birlikte Las Vegas'tan Öğrenmek: Mimari Biçimin Unutulan Simgeselliği kitabını yazdı. Kitap, Scott Brown'ın 1970 yılında Yale Mimarlık ve Planlama Okulu'nda Venturi ile yürüttüğü bir mimari araştırma stüdyosunda öğrencilerle gerçekleştirilen Las Vegas Strip çalışmalarını konu etmiştir. Robert Venturi'nin 1966'da yayımlanan Mimarlıkta Karmaşıklık ve Çelişki çalışmasından hareket eden kitap, modernizmin tutuculuğuna ve elit mimari zevklere karşı çıkış niteliğindedir. Las Vegas'ın neon ışıklı kentsel gelişimini ve otomobil odaklı ticari mimarisinin izini süren çalışma, modernizmin süslemeyi reddeden doktrinlerini sorgulamıştır.[2]

Erken dönem projeleri bu kuramsal çalışmalardan etkilenmiş, ironik bir mizahla yapılarında alışveriş merkezlerinde kullanılan malzeme ve görsel referanslar kullanmışlardır. Geç 1970'ler ve 1980'ler boyunca projelerine tarihsel bir bağlam eklenmiş, geçmişteki mimari stillerin kinayeli kullanımlarına yer vermişlerdir. Yapılarında biçimsel ve dekoratif elemanları uyumsuzca bir arada kullanmış, böylece o zamana kadar geçerli olan modernist mimarlık anlayışını oyunbaz bir biçimde tersine çevirmişlerdir.[2] Bu sebeple ikili, postmodern mimarinin "anne ve babası" kabul edilirler.

Scott Brown ve Venturi, karmaşık bir sistem olan kenti anlamak için sosyal, ekonomik ve kültürel perspektifleri birlikte kullanmayı önermiştir. Tasarım süreçlerinin bir parçası olarak, bir alandaki eğilimleri inceleyerek gelecekteki açılımları veya tıkanıklıkları tespit etmeyi amaçlamışlardır. 1980 yılında Venturi, Rauch and Scott Brown ismine dönüşen, 1989 yılında ise Venturi, Scott Brown and Associates ismini alan ofis bünyesinde Scott Brown büyük ölçekli planlama projeleri üzerinde çalışmış, özellikle son dönemde çok sayıda üniversite kampüsü planlaması gerçekleştirmiştir. Yale Üniversitesi, Princeton Üniversitesi, Ohio State Üniversitesi bunlardan bazılarıdır. Ayrıca ofisin büyük ölçekli mimari projelerinde Robert Venturi ile birlikte proje yöneticisi olarak rol almıştır; bu projelerden bazıları Londra Ulusal Galerisi'nin Sainsbury Kanadı, Toulouse'daki Konsey Binası, Japonya'daki Nikko Ulusal Parkı'nda yer alan Nikko Kirifuri Resort Oteldir.[4]

Pritzker Mimarlık Ödülü tartışmaları

Robert Venturi'ye 1991 yılında mimarlık alanındaki en saygın ödül kabul edilen Pritzker Mimarlık Ödülü verilmiş, fakat ortağı Denise Scott Brown'a ödül verilmemiştir.[9] Scott Brown bu kararı protesto ederek ödül törenine katılmadı.[10] Ödülü veren Hyatt Foundation, ödülün yalnız kişilere verildiğini açıklayarak kararlarını savunmuşsa da, sonraki yıllarda bu kararını değiştirerek ödülü kurucu ortaklara birlikte vermeye başladı.[11]

Pritzker Komitesi'nin bu kararı, mimarlık alanındaki cinsiyet eşitsizliğine işaret edilerek büyük tepki topladı. 2013 yılında, bu haksızlığın telafi edilmesi ve Denise Scott Brown'a da ödülün verilmesi talebiyle Harvard Tasarım Okulu bünyesindeki öğrenci topluluğu Women in Design tarafından bir imza kampanyası başlatıldı. 9 binin üzerinde imza toplandı, fakat Pritzker komitesi geçmiş yıllara yönelik ödül verilemeyeceğini açıklayarak talepleri reddetti.[12] 2017 yılında Jane Drew Ödülü'ne layık görüldüğünde Scott Brown, Pritzker tartışmasına değinerek şöyle dedi: "Pritzker imza kampanyasından çok etkilendim – ve sonunda bu benim ödülüm oldu. Dünyanın her köşesinden 20 bin kişi bana yazarak bana 'Denise' dediler".[13]

Tepede Yer Var Mı?

1989'da Scott Brown ünlü makalesi Tepede Yer Var Mı? Mimarlıkta Cinsiyetçilik ve Yıldız Sistemi'ni yayımladı.[14] Makale, erkek ağırlıklı mimarlık dünyasında, bir mimarlık ofisinin eşit bir ortağı olarak kendisini kabul ettirmesi mücadelesini konu eder. O zamandan beri Scott Brown, mimarlıkta kadın haklarının savunucusudur ve meslekteki cinsiyet ayrımcılığı üzerine çeşitli açıklamalarda bulunmuştur.

Seçilmiş projeler

Ödüller

Denise Scott Brown hem mimarlık ve planlama pratiğine hem de kuramına yaptığı katkılarla meslek hayatında sayısız ödül ve madalyanın sahibi olmuştur. Bunlardan bazıları:

2018 yılı belgesel filmi City Dreamers'da Phyllis Lambert, Blanche Lemco van Ginkel ve Cornelia Oberlander ile birlikte dört önde gelen kadın mimar profilinden biri olarak yer almıştır.[29]

Kaynakça

  1. ^ "View all information for Denise Scott Brown". vt.edu. 30 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015. 
  2. ^ a b c "Robert Venturi and Denise Scott Brown". britannica. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  3. ^ "Denise Scott Brown and the fight for recognition". The Architecture Review. 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  4. ^ a b "Denise Scott Brown". Architectuul. 26 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  5. ^ Out of the ordinary : Robert Venturi, Denise Scott Brown and Associates : architecture, urbanism, design. Erişim tarihi: 15 Aralık 2020. 
  6. ^ "Harvard Gazette: Architect to receive Radcliffe Medal". harvard.edu. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015. 
  7. ^ "Lessons from Las Vegas - 99% Invisible". 99% Invisible (İngilizce). 26 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2018. 
  8. ^ Roger W. Caves (2005). Encyclopedia of the City (İngilizce). Taylor & Francis. ISBN 9780415252256. 
  9. ^ Eleanor Blau (April 8, 1991) Robert Venturi Is to Receive Pritzker Architecture Prize 27 Kasım 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. The New York Times.
  10. ^ Robin Pogrebin (April 17, 2013) Partner Without the Prize 9 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. The New York Times.
  11. ^ "Partner Without the Prize". NY Times. 9 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  12. ^ "Denise Scott Brown petition for Pritzker recognition rejected". Dezeen. 14 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  13. ^ "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2017. 
  14. ^ "Room at the top? Sexism and the Star System in Architecture" (PDF). www.isites.harvard.edu. 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından (PDf) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ocak 2016. 
  15. ^ "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". Architects Journal (İngilizce). 6 Şubat 2017. 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2017. 
  16. ^ "Biography Venturi and Scott Brown" (PDF). www.venturiscottbrown.org. 28 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2017. 
  17. ^ "Robert Venturi and Denise Scott Brown Win the 2016 AIA Gold Medal". Architect Magazine (İngilizce). 2 Aralık 2015. 4 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2017. 
  18. ^ a b "Denise Scott Brown". 19 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  19. ^ "The Vilcek Foundation -". www.vilcek.org. 1 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015. 
  20. ^ "2007 Vilcek Prize in Architecture". 3 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  21. ^ "Redcliffe Medal Recipients". 5 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  22. ^ "about VWA". 8 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  23. ^ "Vincent Scully Award". 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  24. ^ "Robert Venturi and Denise Scott Brown Win the 2016 AIA Gold Medal". 20 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  25. ^ "Venturi, Scott Brown and Associates, Inc. AWARDS AND SPECIAL RECOGNITIONS" (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  26. ^ "Venturi, Scott Brown and Associates, Inc. AWARDS AND SPECIAL RECOGNITIONS" (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  27. ^ "ACSA Distinguished Professor Awards". acsa-arch.org. 9 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  28. ^ "Venturi, Scott Brown and Associates, Inc. AWARDS AND SPECIAL RECOGNITIONS" (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020. 
  29. ^ Alex Bozikovic, "City Dreamers: Portraits of four women who shaped the world we live in" 21 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The Globe and Mail, May 16, 2019.

Kaynakça

  • Learning from Las Vegas: the Forgotten Symbolism of Architectural Form (Robert Venturi ve Steven Izenour ile), Cambridge: MIT Press, 1972; gözden geçirilmiş baskı 1977. 0-262-72006-X
  • A View from the Campidoglio: Selected Essays, 1953–1984, (Robert Venturi ile), New York: Harper & Row, 1984. 0-06-438851-4 ISBN   0-06-438851-4
  • Urban Concepts, Architectural Design Profile 60: Ocak – Şubat 1990. Londra: Akademi Yayınları; ABD'de St. Martin Press tarafından dağıtıldı. 0-85670-955-7 ISBN   0-85670-955-7
  • Architecture as Signs and Systems: for a Mannerist Time (Robert Venturi ile), Cambridge: Harvard Üniversitesi Belknap Yayınları, 2004. 0-674-01571-1 ISBN   0-674-01571-1
  • The art in waste (makale), In: Distoriones urbanas / Urban Distorisions, Madrid: Basurama, 2006. 978-84-95321-85-5 ISBN   978-84-95321-85-5
  • On Public Interior Space (Maurice Harteveld ile), İçinde: AA Dosyaları 56, Londra: Architectural Association Yayınları, 2007.
  • "Architect Interview With Denise Scott Brown". Architect. 15 Nisan 2013. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
  • Denise Scott Brown, Having Words (Londra: Mimarlık Derneği, 2009)
  • Denise Scott Brown, Tepede Yer Var Mı? Mimarlıkta Cinsiyetçilik ve Yıldız Sistemi, 1989, in: RENDELL, J., PENNER, B. ve BORDEN, I. (ed.): Gender Space Architecture: An Interdisciplinary Introduction, Routledge, New York, 2000, s. 258-265.

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

Pritzker Mimarlık Ödülü, Hyatt Vakfı tarafından 1979’dan beri her sene verilen bir mimarlık ödülü olup yeteneği, önsezileri ve sorumluluk bilinciyle, topluma ve mimarlığa anlamlı katkılar sağlayan mimarları onurlandırma amacı taşır.

<span class="mw-page-title-main">Robert Venturi</span> Amerikalı mimar (1925 – 2018)

Robert Venturi, Amerikalı mimar ve mimarlık teorisyeni.

Aptullah Kuran, Türk mimar ve mimarlık tarihçisi.

<span class="mw-page-title-main">Postmodern mimari</span>

Postmodern mimari ilk örneklerinin 1950'lerde başladığı varsayılan ve günümüz mimarisinde de etkisini sürdüren uluslararası bir üsluptur. Mimarlıkla postmodernitenin habercisi, genellikle modernizmin sahip olduğu uluslararası üslubun biçimciliğine bir yanıt olarak "nüktenin, süslemenin ve göndermenin" geri dönüşüdür. Pek çok kültürel hareket gibi, postmodernizmin en fazla dillendirilen ve görünür olan fikirleri mimaride gözlemlenebilir. Modernizmin işlevsel olan ve resmîleştirilen şekilleri ve alanları tam aksi yöndeki bir estetikle yer değiştirmiştir: üsluplar çarpışır, kendi için biçim anlayışı ortaya çıkar ve tanıdık üslup ve alanlara bakmanın yeni biçimleri fazlalaşır.

Ieoh Ming Pei veya ismin baş harfleri ile daha çok bilinen I. M. Pei Pritzker Mimarlık Ödülü kazanan Çinli-Amerikalı mimardır. Yüksek modernist mimarlığın son temsilcisi olarak bilinmektedir. Kayaç, beton, cam ve çelik kullanarak soyut formu ile çalışıyor. Pei, dünyanın her dört köşesinde ortaya koyduğu çalışmaları ile, muhtemelen 20. yüzyılın en başarılı mimarlarından biridir.

<span class="mw-page-title-main">Rem Koolhaas</span>

Remment Lucas Koolhaas Hollandalı bir mimar ve mimarlık teorisyenidir. Aynı zamanda Harvard Üniversitesi'nde dersler vermektedir.

Kevin Roche, İrlanda asıllı Amerikalı mimar. Projeleri camın yaratıcı bir şekilde kullanılmasıyla ünlüdür.

<span class="mw-page-title-main">Kenzō Tange</span> Japon mimar (1913 – 2005)

Kenzō Tange dünyaca ünlü Japon mimar. 20. yüzyılın en önemli mimarlarından birisi olup Modernizm akımını geleneksel Japon stili ile birleştirip kendine özgü bir akım yaratmış ve beş kıtada da tasarımlar gerçekleştirmiş bir mimardır. Prestijli bir mimarlık ödülü olan Pritzker Mimarlık Ödülü’nü de kazanmıştır. Yapısalcılık adı verilen bir akımın öncülerindendir.

<span class="mw-page-title-main">Aldo Rossi</span>

Aldo Rossi İtalyan bir mimar ve tasarımcı. Uluslararası üne sahip bir mimar olarak dört alanda başarılı çalışmalar yaptı: mimarlık teorisi, çizimler, mimarlık projeleri ve endüstriyel tasarımlar.

<span class="mw-page-title-main">Fumihiko Maki</span> Japon mimar

Fumihiko Maki, Japon bir mimar ve öğretim görevlisidir.

Thom Mayne Los Angeles’ta yaşayan Amerikalı bir mimardır.

The Commons, ABD’nin Indiana eyaletinin Indianapolis şehrinden 72 kilometre uzaklıktaki Columbus kasabasında bulunan bir kamu binasıdır. Columbus kasabasında, The Commons binasına ek olarak, modern mimarlık alanında önemli eserler vermiş uluslararası mimarlık firmalarının tasarladığı, ellinin üzerinde modern yapı da yer almaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Martha Thorne</span> Martha Thorne, Hyatt Vakfı bünyesindeki Pritzker Mimarlık Ödülü komisyonunun başkanıdır

Martha Thorne, Hyatt Vakfı bünyesindeki Pritzker Mimarlık Ödülü komisyonunun başkanıdır. Bu görevi 2005 yılından beri yürütmektedir. Komisyonda görev almasına ve jüri üyeleri ile beraber çalışmasına rağmen ödül için yapılan oylamaya katılmamaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Dekonstrüktivizm</span> 1980lerin sonunda ortaya çıkan postmodern mimari akım

Dekonstrüktivizm ya da yapısal analiz, 1980'lerin sonlarında ortaya çıkan postmodern mimari akımı. Yapıyı oluşturan mimari unsurların bütünlüğünün parçalanması, yüzeylerle yapılan oyunlar, dış cephe gibi mimari unsurların dikaçılı olmayan köşelerle yamultulması ve kaydırılması gibi yöntemlere dayanır. Dekonstrüktivist tarza sahip binalar bakanlara belirsizlik ve kargaşa hissi verir.

<span class="mw-page-title-main">Eduardo Souto de Moura</span>

Eduardo Elísio Machado Souto de Moura Portekizli bir mimar. 2011 yılında Pritzker Mimarlık Ödülü'nü kazanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Kazuyo Sejima</span> Japon mimar

Kazuyo Sejima 1956 doğumlu Japon bir mimar. Pritzker Mimarlık Ödülü'nü Ryue Nishizawa ile birlikte kazanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Wang Shu</span>

Wang Shu Çinli mimar. Pritzker Mimarlık Ödülü'nün kazanmış ilk Çinli mimardır.

<span class="mw-page-title-main">Alejandro Aravena</span>

Alejandro Aravena,, Şilili mimar.

<span class="mw-page-title-main">Yvonne Farrell</span>

Yvonne Farrell Pritzker Mimarlık Ödülü sahibi İrlandalı mimar ve akademisyen. Dublin merkezli Grafton Architects'in Shelley McNamara ile birlikte kurucu ortağıdır. İkilinin Milano'daki Bocconi Üniversitesi binası, 2008 yılında World Architecture Festival Yılın Yapısı Ödülü'nü kazandı. Lima, Peru'daki UTEC Teknoloji ve Mühendislik üniversitesi kampüsü projeleri 2016 yılında İngiliz Kraliyet Mimarlar Enstitüsü (RIBA) Uluslararası Ödülü'nün sahibi oldu, Farrell, McNamara ile birlikte 2020 yılında enstitü tarafından Royal Gold Medal ile ödüllendirildi. 2018'de yine McNamara ile birlikte"Serbest Mekân" başlıklı 16. Venedik Mimarlık Bienali'nin küratörlüğünü gerçekleştirdi. 2020'de Pritzker Mimarlık Ödülü'nü kazanarak, tarihte bu ödülü kazanan ilk İrlandalı mimarlar ve dördüncü ve beşinci kadın mimarlar oldular.

<span class="mw-page-title-main">Arata Isozaki</span> Japon mimar (1931 – 2022)

Arata Isozaki, Japon mimar, şehir planlamacısı ve akademisyen. 20. yüzyılın önde gelen mimarlarından birisi olarak kabul edilen Kenzō Tange ile bir dönem birlikte çalışan Isozaki, "doğu-batı diyaloğunun post-modern sentezini" yansıtmasıyla tanındı. 2019 yılında "Mimarlığın Nobeli" olarak görülen Pritzker Mimarlık Ödülü'ne layık görüldü.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.