Demokratik güvenlik

Demokratik güvenlik veya Demokratik güvenlik politikası, Haziran 2003'te Eski Başkan Álvaro Uribe'nin (2002-2010) yönetimi sırasında uygulanan bir Kolombiya güvenlik politikasını ifade eder.^[1]

Bu politikanın diğerlerinin yanı sıra aşağıdaki hedeflere ulaşmayı amaçladığı belirtilmiştir:

• Teröristlere ve şiddet faillerine sığınma hakkı tanımamak için Kolombiya genelinde Devlet kontrolünü pekiştirin.
• Devlet varlığının artması ve şiddetin azaltılması yoluyla nüfusu korumak.
• Terörizmi finanse eden ve yolsuzluk ve suç üreten gelirleri ortadan kaldırmak için Kolombiya'daki yasadışı uyuşturucu ticaretini yok etmek.
• Hükûmetin performansını reform ve iyileştirme aracı olarak kaynakları şeffaf ve verimli bir şekilde yönetmek.

Bu hedeflerin birçoğu, Kolombiya hükûmetinin Kolombiya toplumunu terörizmin ve yasadışı uyuşturucu ticaretinin etkilerinden koruması ve karşılığında bir bütün olarak toplumun hükûmetin yasadışı silahlı saldırılara karşı mücadelesinde daha aktif ve kapsamlı bir role sahip olması gerektiğine olan inançtan kaynaklanmaktadır.^[2] Bir diğer hedefte FARC ve ELN gerillaları veya paramiliter AUC gibi gruplar, hem sol hem de sağ siyasi partilerin demokratik yaşamın diğer tüm yönleriyle birlikte özgür ve açık tartışmaya girme fırsatı sunmaktır.^[3]

Daha önce bahsedilen hedeflere şu yollarla ulaşılacaktır:

1. sivil nüfusu daha aktif hale getirmek
2. orduya yapılan harcamaları artırmak
3. ulusal sınırlar içiresinde kontrolü yeniden sağlamak
4. yasadışı grupları terhis etmek
5. silahlı kuvvetler hizmetlerini entegre etmek
6. savunma harcamalarını artırmak.

1. İsyancılar hakkında bilgi vermek için para alan bir milyondan fazla sivil işbirlikçi ve muhbirden oluşan bir ağ kuruldu. Ancak bu uygulama, işbirlikçilerin güçlerini kişisel kan davalarını sürdürmek için kullanabilecekleri ve böyle bir sistemin topluluk güvenini baltaladığı endişelerini artırdı.^[4]
2. Üyeleri kendi ev topluluklarında faaliyet gösteren yarı eğitimli bir köylü milis gücü örgütlendi. Ancak yetersiz eğitimleri, onları FARC tarafından hedeflenen saldırılara karşı savunmasız bıraktı.^[5]
3. Başlangıçta kanun hükmünde kararnameyle ve ardından terörle mücadele ve diğer önerilen yasalarla Uribe, orduya bir dizi polis gücü vermeye başladı. Ancak bu süreçte bireysel sivil özgürlükleri sınırlayan ne yargı onayı ne de gözetimi vardı.^[6]

Demokratik güvenlik politikası, uygulamasının başlangıcından bu yana Kolombiya içinde ve dışında tartışmalı hale geldi. İnsan hakları STK'ları (İnsan Hakları İzleme Örgütü ve Uluslararası Af Örgütü gibi) ve siyasi muhalefet grupları (Kolombiya Liberal Parti ve Bağımsız Demokratik Kutup gibi) dahil olmak üzere bu politikayı eleştirenlerin çoğu, politikanın çatışmayı doğuran karmaşık sosyal, insan hakları ve ekonomik kaygıları ikincil bir role konularak artan güvenlik ihtiyacı algısının yerini Kolombiya Silahlı Kuvvetleri merkezli güvenlik politikaları birinci role konulduğunu savunmaktadır.^[7]

Birkaç eleştirel analist, güvenlik (çoğunlukla) ve insan hakları (daha az derecede) alanlarında bazı olgusal gelişmeler olduğunu kabul etti, ancak aynı zamanda bazı ifadelerin kesin geçerliliğini ve uygulamasını da sorguladılar. Özellikle (ancak yalnızca değil) paramiliterlerle ilgili ciddi sorunlar oldukça anti demokratik uygulamaydı. Eleştirmenler bu şekilde elde edilen herhangi bir sınırlı kısa vadeli sonucun, ülkenin uzun süreli şiddet durumunu etkili bir şekilde çözmeye yeterli olmayacağı ve nüfusun bir kısmı doğrudan veya dolaylı olarak yabancılaştırarak veya korkutarak durumu daha da kötüleştirebileceğini iddia ediyor.^[8]

Eleştirmenlerin birçoğu, sivil nüfusun artan katılımı nedeniyle, bu politikanın sivilleri çatışmanın tehlikelerine aşırı maruz bıraktığını ve hem yasadışı silahlı gruplar hem de hükûmetin güvenlik güçleri tarafından işlenen herhangi bir suiistimal için potansiyel hedef haline geldiğini savunuyor.^[9] Bu açıdan bakıldığında, politikanın uzun vadeli uygulanmasının yol açacağı kutuplaşma, FARC ve ELN gerillaları ile anlaşmazlığın çözümüne ulaşılmasına da engel olarak değerlendirilecektir.

Bazı daha radikal eleştirmenler, özellikle de solcular ve sempatizanlar veya FARC üyeleri, "demokratik güvenliğin" Soğuk Savaş sırasında Güney Amerika'da Komünizmin yayılmasını durdurmak için uygulanan tartışmalı ulusal güvenlik politikaların Soğuk Savaş sonrasında da uygulanabilir kılmak için bir örtmece olduğunu savundular.^[10] Bu, bu politikanın uygulanmasının, öğrenci hareketleri ve siyasi partiler de dahil olmak üzere mevcut yönetime karşı her türlü muhalefetin bastırılmasına da yol açacağı anlamına gelir.^[11] Politikanın destekçileri (ve diğer eleştirmenlerin çoğu), her iki politika arasında çeşitli farklılıklar olduğunu, özellikle demokratik güvenlik politikasının yasal olarak seçilmiş bir hükûmet tarafından bir ortamda uygulandığını ve devam eden çatışmaya rağmen, bir dizi demokratik ve siyasi özgürlüğün garanti edildiğini öne sürerek önceki argümanı doğru bulmama eğilimindedir.^[12]

1. ^ "Arşivlenmiş kopya". 26 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
2. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 15 Eylül 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
3. ^ "Arşivlenmiş kopya". 17 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
4. ^ "Arşivlenmiş kopya". 19 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
5. ^ https://www.crisisgroup.org/latin-america-caribbean/andes/colombia/colombia-president-uribes-democratic-security-policy
6. ^ https://web.archive.org/web/20050215183121/
7. ^ https://web.archive.org/web/20071017035016/
8. ^ "Arşivlenmiş kopya". 28 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
9. ^ "Arşivlenmiş kopya". 15 Şubat 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
10. ^ "Arşivlenmiş kopya". 22 Ekim 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2022. 
11. ^ https://web.archive.org/web/20200728133623/
12. ^ https://web.archive.org/web/20051022012433/