İçeriğe atla

Defensor pacis

Defensor pacis

Defensor pacis (Barış Savunucusu) kitabı modern halk egemenliği düşüncelerinin temellerinin atıldığı kitaptır. İtalyan bir Orta Çağ bilgini olan Padovalı Marsilius (İtalyanca: Marsilio da Padova) tarafından yazılmıştır. 1324 yılında yayınlanan bu eser yüzyıl boyunca yoğun tartışmaların fitilini ateşlemiştir. Çalışmanın bağlamı Kutsal Roma İmparatoru olan IV. Ludwig ve Papa XXII. Ioannes arasındaki siyasi mücadelede yatmaktadır. Kitabın içeriği dönemi itibarıyla radikal bir şekilde antiklerikalizm unsurları taşır. Marsilius'un çalışmaları Papa XII. Benedict ve Papa VI. Clement tarafından şiddetle kınanmıştır.

Defensor pacis, Dante'nin laik devleti dini otoriteden ayıran De Monarchia isimli kitabının sınırlarını genişletir. Kitabında halkın egemenliği ve sivil yasayı tasdik eden Marsillius, Papalığın gücünün sınırlarını çok geniş bir ölçüde kısıtlamaya çalışır; ki onun için Papalık "insanlar arasındaki belaların nedeni" ve "uydurulmuş, kurgusal bir güçten" fazlası değildir. Kilise mülkünün sivil otorite tarafından ele geçirilmesini ve kilise vergilerinin kaldırılmasını önerir. Marsilius'a göre Papalık sadece fahri bir nitelik taşır; bunun dışında Papalık kutsal yazıları veya dogmaları tanımlama yetkisi taşımaz.

Kitabın isminden de anlaşılacağı üzere, devleti, insan toplumunun en vazgeçilmez yararı olan kamu barışının savunucusu olarak tanımlar. Yasaları yazanlar tüm nüfusun iradesini değil, vatandaşların en önemli bölümünün (valentior) iradesini ifade eder; bu insanlar, kendisini yasaların kapsamının dışına çıkarmaya teşvik etmemek için, emrinde yalnızca sınırlı bir silahlı kuvvete sahip olması gereken hükûmet başkanını kendileri seçmeli veya en azından atamalıdır. Hükûmet başkanı yasaları ihlal etmesi durumunda halka karşı sorumludur ve ciddi vakalarda halk hükûmet başkanını ölüm cezasına çarptırabilir. İnsanlar arasında hüküm süren belaların nedeni ise gelişimini bir dizi gasp sonucu elde etmiş Papalıktır.[1]

Marsillius sadece Papa'yı değil, aynı zamanda piskoposları ve din adamları da olmak üzere her türlü baskı otoritesinin din dışı konularda resmi karar alma hakkını reddeder. Ayrıca piskoposlara ait olan aforoz etme ve enterdi veya Tanrı'dan gelen kutsal yasaları yorumlayarak dayatma haklarını da reddeder. Marsillius sapkınlara karşı uygulanan cezalara karşı değildir, sadece bu cezaları bildirme hakkının yalnızca sivil mahkemelere ait olduğunu belirtir. Din adamlarının kutsal olan yoksulluk pratiğini uyguladığını görmek isteyen Marsillius, kilise vergilerinin kaldırılmasını ve seküler gücün kilisenin mülkiyetlerinin çoğunu ele geçirmesi gerektiğini belirtir. Böylece varlıklarından, ayrıcalıklarından ve yargılama yetkisinden mahrum bırakılan (ki bu nihayetinde bağımsızlıklarından da mahrum bırakılacakları anlamına gelir) ruhban sınıfı, sivil gücün kilisenin elinde olan bölgeleri tayin etme hakkına erişmesini olanaklı kılar. Kilisedeki en yüksek otorite konseydir, ancak imparator tarafından çağrılan bir konseydir.[1]

Artık diğer piskoposlardan daha fazla güce sahip olmayan Papa (Marsilius Roma Makamı'nın üstünlüğünün Hristiyanlığın en eski zamanlarına dayandığını kabul etse de), kutsal yazıları yorumlama hakkına, dogmaları tanımlama hakkına veya toprak dağıtma hakkına sahip olmayan üstün bir fahri kişiden ibaret olur; ayrıca, Hristiyan halk tarafından veya halkın delegeleri, yani prensler veya konsey tarafından seçilecek ve bu kişiler de onu cezalandırma, görevini askıya alma veya görevden alma yetkisine sahip olacaktır. Marsilius'un bu teorisi tamamen demokratiktir, ancak bir dizi kurgu ve ima yoluyla emperyalist bir doktrine dönüştürülmeye hazır bir görüntü taşır; ve aynı şekilde, kilisenin devletten ayrılmasıyla değil, kilisenin devlete tabi kılınmasıyla sonuçlanan vizyoner bir reform planını içeriyordu.[1]

1535'te Thomas Cromwell, Kraliyet Üstünlüğünün uygulanmasına entelektüel destek vermek için William Marshall'a Defensor pacis'i İngilizceye çevirmesi için ödeme yaptı.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ a b c  Önceki cümlelerden bir veya daha fazlası artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "Marsilius of Padua". Encyclopædia Britannica (11. bas.). Cambridge University Press. 

Konuyla ilgili yayınlar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Vatikan</span> 1870te İtalya tarafından yıkılan Papalık Devletinin yerine 1929da Roma sınırları içerisinde kurulan bağımsız, küçük bir şehir devleti

Vatikan, resmî adıyla Vatikan Şehir Devleti, İtalya'nın Roma şehrinde bulunan, Hristiyanlık dininin Katolik mezhebinin yönetim merkezi olan bağımsız devlet. Ülkedeki yerleşik nüfus 1.000 civarındadır, fakat Vatikan turistik bir yer olduğundan ülkedeki kişi sayısı turistlerle birlikte artmaktadır. Çevresi yüksek duvarlarla kaplıdır ve kameralarla izlenmektedir. Vatikan, hem yüz ölçümü hem de nüfus bakımından en küçük bağımsız ülkedir.

<span class="mw-page-title-main">Reform (tarih)</span> 16. yüzyılda yalnızca Kutsal Kitapa dayanan bir ilahiyat anlayışını ortaya çıkaran hareket

Reform veya Yenilikçi Devrim 16. yüzyılda başlatılarak tüm Avrupa’yı etkilemiş ve Katolik Kilisesi’ne karşı yapılmış dinsel bir harekettir. Bu hareket Avrupa'nın değişim ve dönüşümüne sebep olmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Papa</span> Katoliklerin dinî lideri ve Vatikan Şehir Devletinin hükümdarı

Papa, Roma Başpiskoposu ve bu nedenle Roma Katolik Kilisesi'nin dünya çapındaki lideri. Katoliklere göre Havari Petrus'un halefidir.

Ekümeniklik, günümüzde genellikle, daha büyük bir dinî birliği ya da dinlerarası iş birliğini sağlama amacını güden girişimleri ifade eder.

Laterano Antlaşması, 1929 Laterano Paktı olarak da bilinir, İtalya'yla Vatikan arasında imzalanan antlaşmadır. İtalyan hükûmeti adına Benito Mussolini'nin, Papalık adına da Dışişleri Bakanı Kardinal Pietro Gasparri'nin imzaladığı antlaşma, 1948 İtalyan Anayasası'yla da onaylanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Jan Hus</span>

Jan Hus ya da Johannes Huss Hristiyan teolog.

<span class="mw-page-title-main">Zephyrinus</span>

Papa Aziz Zephyrinus, yaklaşık 199-217 arasında papa. Papa Aziz I. Victor'un ardından papa oldu. Sonradan ardılı olacak Papa Aziz I. Callixtus'u başdiyakozluğa atadığı söylenir.

<span class="mw-page-title-main">Kutsal Makam</span> Katolik Kilisesinin Piskoposluk Yönetimini ile Vatikanı yönetmek için piskoposlarca yönetilen bir yetki alanı oluşumu

Santa Sede (Latince: Sancta Sedes) veyahut Papalık Makamı; Batı Avrupa dillerinde "Aziz Sandalye", "Apostolik Makam", "Kutsal Koltuk" olarak adlandırılır. Bu isimlendirme Vatikan'ın devlet pozisyonunu belirleyen resmi isimlendirmesidir. Nihayetinde Roma’da bulunan Katolik Kilisesi'nin Piskoposluk Yönetimi'ni içerir ve devleti yönetmek için piskoposlarca yönetilen bir yetki alanı oluşumudur. Bu isimlendirme ise; Papa ile beraber Devlet Sekretaryasını, farklı Kongregasyonlarını ve papalık konseylerini içerir. Bütün bu sistemin başında bulunan kişiye de 'Başpiskopos' denir ve bu haliyle 'Papa'ya işaret etmektedir. Kısaca, Papalık Makamı, Katolik Kilise'sinin merkezi yönetimi olarak kabul edilebilir ve nihayetinde alışılagelen en basit isimlendirmesiyle buna Vatikan denilir.

İngiliz Reformasyonu, 16. yüzyılda İngiltere Kilisesi’nin Papa ve Katolik Roma Kilisesi’nden ayrılması ile sonuçlanan bir dizi olaylar serisidir. Bu olaylar, kısmen, bu dönem boyunca Avrupa'nın birçok bölgesine ulaşan ve Hristiyanlık uygulamalarını etkileyen bir dinsel ve politik hareket olan Avrupa Protestan Reformasyonu hareketinin yayılması ile bağlantılıdır. Bu süreci; feodalizmin çöküşü, milliyetçiliğin yükselişi, ortak hukukun yükselişi, matbaanın icadı ve ayrıca buna bağlı olarak İncilin dolaşımının artması, bilim adamları, üst ve orta sınıflar arasında yeni bilgi ve düşüncelerin yaygınlaşması gibi birçok gelişme etkilemiştir. Bununla birlikte, İngiliz reformasyonunun, Galler ve İrlanda'yı da kapsayan değişik aşamaları kamuoyu ile kendisini uyumlandıran devlet politikası değişiklikleriyle büyük ölçüde bir devlet politikası olarak sürdürülmüştür.

<span class="mw-page-title-main">VIII. Innocentius</span> papa

Papa VIII. İnnocentius (1432 Cenova, Ceneviz Cumhuriyeti, – 25 Temmuz 1492 Roma, Papalık Devletleri,. Doğum adı Giovanni Battista Cibo idi. 29 Ağustos 1484 - 25 Temmuz 1492 döneminde papalık yapmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Cornelius (papa)</span>

Cornelius 6 ya da 13 Mart 251'den 253'teki ölümüne kadar papalık görevinde bulunmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Fabianus</span> 20. Katolik Kilisesi papası (200-250; pd. 236-250)

Fabianus, 236 yılından, öldüğü 250 yılına kadar Roma Piskoposluğu yapmış din adamı ve papadır.

<span class="mw-page-title-main">II. Ioannes (papa)</span>

Papa II. Ioannes 2 Ocak 533'ten 535'teki ölümüne kadar Papalık görevinde bulunmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Agatho</span> 79. Katolik Kilisesi papası (574-681; pd. 678-681)

Agatho 26 Haziran 678'den 681 yılındaki ölümüne kadar papa olarak görev yapmıştır. Hem Roma Katolik hem de Ortodoks Kilisesi tarafından Aziz olarak kutsanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Diyonisyus</span> 25. Katolik Kilisesi papası (200-268; pd. 259-268)

Dionysius, 22 Temmuz 259'dan 268 yılındaki ölümüne dek görev yapan Roma Piskoposu (Papa).

Padovalı Marsilius, hekim ve Orta Çağ siyasi düşünürüdür. Padova Üniversitesi'nde tıp eğitimi görmüştür. 1313'te Paris Üniversitesi'nde rektör olarak görev yaptı. Paris Üniversitesi'nde öğretmen olduğu zamanlarda yazdığı siyasi tezi Defensor Pacis'i ile ünlüdür.

Mesleki dayanışma, meslektaşlar arasındaki ilişkidir. Meslektaş, aynı mesleğin bir üyesi, ortak bir amaç için birleşmiş bir grup kişi anlamına gelir. Kardinaller Koleji ve Pontifler Koleji gibi topluluklar aynı mesleği yapan kişilerin oluşturduğu topluluklara örnektir.

<span class="mw-page-title-main">Gallikanizm</span>

Gallikanizm: Fransa’da, Papalık’ın dinsel alanda yetkilerini sınırlandıran, dünyevi iktidarını kabul etmeyen, kralın ve ona bağlı yöneticilerin Papalık buyruklarına uyma yükümlülüğünü ortadan kaldıran, Kilise’nin devlet işlerine karışamayacağını ama kralın gerektiği zaman Kilise’ye müdahale edebileceğini savunan, Fransa’ya özgü dinsel ve siyasal öğretilerin tümüne verilen ad.

Munificentissimus Deus, Papa XII. Pius tarafından yazılmış bir apostolik anayasanın adıdır. Kutsal Bakire Meryem'in göğe yükselişi dogmasını ex cathedra olarak tanımlar. Birinci Vatikan Konsili'nde (1869-1870) papalığın yanılmazlığına ilişkin resmi kararın verilmesinden bu yana, bu, eski katedralin yanılmaz beyanıydı. 1854'te Papa IX. Pius, Ineffabilis Deus ile birlikte, bu dogmanın temelini oluşturan Meryem Ana'nın Lekesiz Hamileliği hakkında yanılmaz bir açıklama yaptı. Kararname 1 Kasım 1950'de yayımlandı.

<span class="mw-page-title-main">Tanrı'nın Barışı ve Ateşkesi</span>

Tanrı'nın Barışı ve Ateşkesi, Orta Çağ'da Katolik Kilisesi tarafından yönetilen bir hareketti ve tarihteki en etkili toplu barış hareketlerinden biriydi. Hem Pax Dei'nin hem de Treuga Dei'nin amacı, eski Karolenj İmparatorluğu'nun batı yarısında manevi yaptırım tehdidini kullanarak kan davasının şiddetini sınırlamaktı. Bu hareket aynı zamanda halkın katılımıyla da güçlendi. Pek çok halk, kıtlıklara, şiddete ve etraflarındaki sosyal düzenin çöküşüne bir çözüm olarak hareketi destekledi.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.