De materia medica

De materia medica (Yunanca Grekçe: Περὶ ὕλης ἰατρικῆς Peri hulēs iatrikēs, " Tıbbi Malzeme Üzerine" anlamına gelir), şifalı bitkilerin ve onlardan elde edilebilecek ilaçların bir farmakopesidir . Beş ciltlik eser MS 50-70 yılları arasında Roma ordusunda görevli Yunan bir hekim olan Pedanios Dioskurides tarafından yazılmıştır. Rönesans'ta gözden geçirilmiş şifalı bitkiler tarafından desteklenene kadar 1.500 yıldan fazla bir süre boyunca yaygın olarak okunmuş ve tüm doğa tarihi ve farmakoloji kitapları arasında en uzun ömürlü olanlardan biri haline gelmiştir.

Çalışmada, aralarında aconitum, aloes, colocynth, colchicum, banotu, afyon ve adaçayının da bulunduğu, etkili olduğu bilinen birçok ilaçtan bahsedilmektedir. Toplamda, bazı hayvanlar ve mineral maddelerle birlikte yaklaşık 600 bitki ve bunlardan yapılan yaklaşık 1000 ilaç ele alınmaktadır.

De materia medica, Orta Çağ boyunca Yunanca, Latince ve Arapça olarak elle kopyalanan resimli el yazmaları olarak elden ele dolaşmıştır. Dioskorides'in metni 16. yüzyıldan itibaren İtalyanca, Almanca, İspanyolca ve Fransızcaya, 1655 yılında ise İngilizceye çevrilmiştir.Leonhart Fuchs, Valerius Cordus, Lobelius, Rembert Dodoens, Carolus Clusius, John Gerard ve William Turner gibi kişiler tarafından bu dillerde yazılan bitki kitaplarının temelini oluşturmuştur. Bu şifalı bitkiler giderek daha fazla doğrudan bilimsel gözlem içererek klasik metinleri tamamlamış ve sonunda onların yerini almıştır.

De materia medica'nın, 6. yüzyıl Konstantinopolis'inde orijinal Yunanca olarak yazılmış resimli Viyana Dioskurides el yazması da dahil olmak üzere, birçok el yazması ve erken dönem basılı versiyonu günümüze ulaşmıştır; Bizanslılar tarafından bin yıldan biraz fazla bir süre hastane metni olarak kullanılmıştır. Sir Arthur Hill, 1934 yılında Aynoroz Dağı'nda bir keşişin hala bitkileri tanımlamak için Dioskurides'in bir kopyasını kullandığını görmüştür.

MS 50 ile 70 yılları arasında, Roma ordusunda görev yapan Yunan doktor Dioskurides, ana dili Yunanca olan Grekçe: Περὶ ὕλης ἰατρικῆς (Peri hules iatrikēs, "Tıbbi Malzeme Üzerine") beş ciltlik bir kitap yazdı., Batı Avrupa'da daha yaygın olarak Latince başlığı Latince: De materia medica ile bilinir. Roma dönemi Anadolu'sunda Tarsus'ta farmakoloji okudu. ^[1] Kitap, 1.500 yıldan uzun bir süre boyunca Avrupa ve Orta Doğu'da farmakoloji üzerine temel referans kitabı haline geldi ^[2] ve dolayısıyla tüm modern farmakopelerin bir öncüsü haline geldi.^[3][4]

Birçok klasik yazarın aksine Latince: De materia medica Rönesans'ta "yeniden keşfedilmedi" çünkü dolaşımdan hiçbir zaman çıkmadı; gerçekten de Dioskurides'in metni Hipokrat'ın külliyatını gölgede bıraktı.^[5] Orta Çağ döneminde Latince: De materia medica Latince, Yunanca ve Arapça olarak yayıldı.^[6] 1478'den itibaren Rönesans'ta İtalyanca, Almanca, İspanyolca ve Fransızca olarak da dolaşıma girdi. ^[7] 1655'te John Goodyer, basılı bir versiyondan, muhtemelen Yunancadan çevrilmiş bir İngilizce tercümesi yapmıştır. ^[8]

Yüzyıllar boyunca el yazması olarak çoğaltılan metin, genellikle Arap ve Hint kaynaklarından gelen yorumlar ve küçük eklemelerle desteklenmiştir. De materia medica'nın birkaç resimli el yazması günümüze ulaşmıştır. Bunların en ünlüsü, MS 512/513 yıllarında Bizans dönemi İstanbul'unda orijinal Yunanca olarak yazılmış olan bol resimli Viyana DiosKurides'idir (Juliana Anicia Codex); resimler, daha sonraki Orta Çağ bitki çizimlerinde mümkün olmayan bir şekilde, tanımlamaya izin verecek kadar doğrudur; bazıları Juliana Anicia'nın büyük büyükbabası II. Theodosius'un 5. yüzyılın başlarında sahip olduğu kayıp bir ciltten kopyalanmış olabilir.^[9] Napoli DiosKurides'i ve Morgan Dioskurides'i Bizans dönemine ait Yunanca el yazmalarıdır; diğer Yunanca el yazmaları ise bugün Aynaroz Dağı manastırlarında bulunmaktadır. Yoğun resimli Arapça nüshalar 12. ve 13. yüzyıllardan günümüze ulaşmıştır.^[10] Sonuç, el yazmaları arasında çeviri, kopyalama hataları, metin ve resim eklemeleri, çıkarmalar, yeniden çalışmalar ve bir el yazmasından kopyalama ve diğerinden düzeltme kombinasyonunu içeren karmaşık bir dizi ilişki bulunmaktadır.^[11]

De materia medica, Yunanlılar, Romalılar ve diğer antik kültürler tarafından kullanılan ilaçlar hakkında en önemli tarihsel bilgi kaynağıdır. Eser ayrıca, aksi takdirde kaybolacak olan bazı bitkilerin Daçya'daki isimlerini de kaydetmektedir. Eser, bazı hayvanlar ve mineral maddelerle birlikte toplamda yaklaşık 600 tıbbi bitkiyi ve bu kaynaklardan yapılan yaklaşık 1.000 ilacı sunmaktadır.^[12][8] Botanikçiler Dioskurides'in bitkilerini kısa açıklamalarından tanımlamayı her zaman kolay bulmamışlardır, bunun nedeni kısmen Dioskurides'in doğal olarak güneydoğu Avrupa'daki bitki ve hayvanları tanımlamış olmasıyken, 16. yüzyıla gelindiğinde kitabının tüm Avrupa'da ve İslam dünyasında kullanılıyor olmasıdır. Bu durum, insanların bildikleri bitkiler ile Dioskurides'in tarif ettiği bitkiler arasında bir eşleştirme yapmaya çalıştıkları anlamına geliyordu ve bu da feci sonuçlara yol açabiliyordu.^[13]

Her kayıt, söz konusu bitki veya madde hakkında önemli miktarda ayrıntı vermekte, tıbbi kullanımlara odaklanmakta, ancak diğer mutfak gibi kullanımlardan bahsetmekte ve gerekli görüldüğü şekilde tanınmasına yardımcı olmaktadır. Örneğin, "Mekon Agrios ve Mekon Emeros", ^[8] afyon haşhaşı ve ilgili türler hakkında, birinin tohumunun ekmek yapıldığını belirtir: "biraz uzun küçük bir başı ve beyaz tohumu" vardır, bir diğerinin "başı aşağı eğiktir" ^[8] ve bir üçüncüsü "daha vahşi, daha tıbbi ve bunlardan daha uzundur, başı biraz uzundur ve hepsi de serinleticidir." ^[8] Bu açıklamadan sonra, bunların uykuya neden olduğunu söyleyerek hemen farmakolojiye geçerek; diğer kullanım alanları iltihap ve erizipel tedavisi ve bal ile kaynatılarak öksürük karışımı yapılmasıdır. Bu açıklama, tanıma, farmakolojik etki ve ilaç hazırlama rehberliğini bir araya getirmektedir. Etkileri bir uyarı eşliğinde özetlenmiştir: ^[8]

Biraz ervum tanesi kadar alındığında ağrı kesici, uyku getirici ve hazmettiricidir, öksürüğe ve karın boşluğu rahatsızlıklarına yardımcı olur. İçecek olarak çok sık alındığında acı verir, insanı uyuşuklaştırır ve öldürür. Ağrılara iyi gelir, üzerine gülsuyu serpilir; kulak ağrıları için badem yağı, safran ve mür ile damlatılır. Göz iltihabı için kavrulmuş yumurta sarısı ve safranla, erizipel ve yaralar için sirkeyle, gut hastalığı için kadın sütü ve safranla kullanılır. Fitil olarak parmakla alındığında uykuya neden olur.

— Dioskurides—Mekon Agrios and Mekon Emeros^[14]

Dioskurides daha sonra iyi bir ilacın sahtesinden nasıl ayırt edileceğini anlatır. Diğer hekimlerin, Eristratus'a göre Diagoras'ın, Andreas'ın ve Mnesidemus'un tavsiyelerinden bahseder, ancak bunları yanlış ve deneyimle doğrulanmamış olarak değerlendirir. Yazısını haşhaş bitkisinden sıvının nasıl elde edildiğini anlatarak ve bu sıvı için kullanılan isimleri sıralayarak bitirir: chamaesyce, mecon rhoeas, oxytonon ; Romalılarda papaver, Mısırlılarda ise wanti . ^[8]

Britanya'da Tudor ve Stuart dönemlerinde olduğu gibi, bitki kitapları bitkileri hala Dioskurides ve diğer klasik yazarlarla aynı şekilde, yapılarına ya da görünür akrabalıklarına göre değil, koku ve tatlarına, yenilebilir olup olmadıklarına ve tıbbi kullanımlarına göre tasnif ediyorlardı.^[15] Ancak Matthias de l'Obel, Andrea Cesalpino ve Augustus Quirinus Rivinus (Bachmann) gibi Avrupalı botanikçiler bildikleri bitkileri Dioskurides'te listelenenlerle eşleştirmek için ellerinden geleni yaptıktan sonra daha ileri gittiler ve yaprak, meyve veya çiçek gibi parçaların benzerliğine dayanan yeni sınıflandırma sistemleri oluşturdular.^[16]

Kitap beş cilde bölünmüştür. Dioskurides maddeleri aromatik veya asma olmaları gibi belirli benzerliklere göre düzenlemiştir; bu bölümler herhangi bir modern sınıflandırmaya karşılık gelmez. David Sutton'a göre gruplandırma insan vücudu üzerindeki etki türüne göre yapılmaktadır. ^[13]

Cilt I aromatik yağları, bunları sağlayan bitkileri ve bunlardan yapılan merhemleri kapsamaktadır. Bunlar muhtemelen kakule Bitüm, nard, kediotu, Çin tarçını veya sinameki, tarçın, Gilead melisa, şerbetçiotu, sakız, terebentin, çam reçinesi, bitüm, funda, ayva, elma, şeftali, kayısı, limon, armut, muşmula, erik ve diğerlerini içerir. ^[8]

Cilt II çeşitli konuları kapsar: deniz kestanesi, denizatı, salyangoz, midye, yengeç, akrep, elektrik vatoz, engerek, mürekkepbalığı ve daha birçok deniz canlısını içeren hayvanlar; Süt ürünleri; tahıllar ; deniz lahanası, pancar, kuşkonmaz gibi sebzeler; ve sarımsak, pırasa, soğan, kapari ve hardal gibi keskin otları içermektedir. ^[8]

Cilt III kökleri, tohumları ve bitkileri kapsar. Bunlar ravent, yılan otu, meyankökü, kimyon, kimyon, maydanoz, selâmotu, rezene ve daha birçok bitkiyi içermektedir. ^[8]

Cilt IV, Cilt III'te kapsanmayan diğer kökleri ve bitkileri açıklamaktadır. Bunlara betony, Polygonatum, akasma, atkuyruğu, nergis ve daha pek çok şifalı bitkiyi içermektedir. ^[8]

Cilt V, asmayı, ondan yapılan şarabı, üzümleri ve kuru üzümleri kapsar; ama aynı zamanda adamotu, karaca otu ve çinko oksit, bakır pası ve demir oksit gibi çeşitli metal bileşikleri de dahil olmak üzere diğer birçok bitkinin kaynatılmasıyla yapılan güçlü tıbbi iksirler de vardır. ^[8]

Bilim tarihçisi David Sutton, The Great Naturalists adlı kitabında De materia medica'yı "şimdiye kadar yazılmış en kalıcı doğa tarihi eserlerinden biri" ^[13] olarak tanımlamakta ve "sonraki 1.500 yıl boyunca Batı'nın ilaç bilgisinin temelini oluşturduğunu" belirtmektedir.^[13]

Bilim tarihçisi Marie Boas, şifalı bitki uzmanlarının 16. yüzyıla kadar tamamen Dioskurides ve Theofrastos'a bağlı olduklarını ve sonunda kendi başlarına çalışabileceklerini fark ettiklerini yazmaktadır. ^[7] Ayrıca Leonhart Fuchs, Valerius Cordus, Lobelius, Rembert Dodoens, Carolus Clusius, John Gerard ve William Turner gibi farklı yazarların şifalı bitkilerinin Dioskurides tarafından yönetildiğini, etkisinin ancak 16. yüzyıl şifalı bitki uzmanları tarafından yavaş yavaş zayıfladığını belirtmektedir. ^[7]

Cambridge Bilim Tarihi'nde yazan erken dönem bilim ve tıp tarihçisi Paula Findlen, De materia medica'yı "doğal dünyayı tıbbi etkinliği ışığında anlamanın önemini vurgulayan antik çağın en başarılı ve kalıcı bitki kitaplarından biri" olarak nitelendiriyor. Tıp tarihçisi Vivian Nutton, Ancient Medicine'de Dioskurides'in "Yunanca On Materia medica'daki beş kitabının Geç Antik Çağ'da kanonik statüye ulaştığını" yazmaktadır. ^[1] Bilim tarihçisi Brian Ogilvie, Dioskurides'i "en büyük antik bitki uzmanı" olarak adlandırır, başarısının kendi alanındaki diğer çok az kitabın klasik zamanlardan günümüze kadar geldiğini gözlemlemiştir.^[17] Dahası, onun yaklaşımı, temel doğaya yönelik felsefi arayıştan farklı olarak Rönesans'ın ayrıntılı açıklamaya olan ilgisiyle eşleşmekteydi. Kritik bir an, Niccolò Leoniceno ve diğerlerinin Dioskurides'i "dikkatli doğa bilimcinin modeli olarak" kullanma kararıydı." ^[18]

Dioskurides çevirmeni ve editörü Tess Anne Osbaldeston, "Dioskurides'in neredeyse iki bin yıl boyunca bitkiler ve tıp konusunda nihai otorite olarak kabul edildiğini" ^[8] ve "yazılarının insanlığın birçok hastalığına en faydalı şekilde hitap ettiği için büyük övgü ve onay aldığını" belirtmektedir. ^[8] Açıklamak için "Dioskurides, aconitum, aloes, acı elma, acı çiğdem, banotu ve adaçayı gibi birçok değerli ilacı tanımlıyor" demektedir. ^[8] Eserde ağrı kesici olarak söğüt (sonunda aspirine yol açtığını yazıyor), güz çiğdemi ve afyondan bahsediliyor, ancak bunlar da narkotik olduğundan bahsediliyor. Dioskurides'in tanımladığı diğer birçok madde modern farmakopelerde "küçük ilaçlar, seyrelticiler, aroma maddeleri ve krem" olarak kalmaktadır. Örneğin amonyak, anason, kakule, catechu, tarçın, kolocynth, kişniş, çiğdem, dereotu, rezene, galbanum, yılan otu, baldıran otu, hyoscyamus, lavanta, keten tohumu, sakız, erkek eğrelti otu, mercanköşk, hatmi, mezeryon, hardal, mür, süsen (iris), meşe mazı, zeytinyağı Zeytinyağı, yarpuzotu, biber Mentha × piperita, ravent, haşhaş, pisilyum, rosemari, biberiye, sedef otu, safran, susam, salatalık ( elaterium ), nişasta, stavesacre ( delphinium ), storax, Stramonium, şeker, menengiç, kekik, beyaz karaca otu, beyaz tazı ve sedir otu ^[8] Pelin, ardıç, zencefil ve kalamin gibi ilaçların da kullanımda olduğunu belirtiyor, " Çinli ve Hintli doktorlar meyan kökü kullanmaya devam etmektedir". ^[8] Dalağı küçültmek için listelenen birçok ilacın, kendi zamanındaki sıtmanın sıklığıyla açıklanabileceğini gözlemlemektedir. Dioskurides, kadınların kürtaja neden olması ve idrar yolu enfeksiyonunu tedavi etmesi için kullanılan ilaçları listeliyor; diş ağrısı için kolocynth gibi palyatifler ve bağırsak ağrıları için diğerleri; ve cilt ve göz hastalıklarına yönelik tedaviler. ^[8] Bu faydalı maddelerin yanı sıra, "De materia medica'da yılanlardan korunmak için Echium'un muska olarak kullanılması veya akrep sokmaları için Polemonia Jacob'un merdiveni gibi birkaç batıl inanç uygulamasının kaydedildiğini" gözlemlemektedir.. ^[8]

Tarihçi Paula De Vos'a göre Latince: De materia medica 19. yüzyılın sonuna kadar Avrupa farmakopesinin çekirdeğini oluşturmuş ve "Dioskurides'in çalışmalarının zamansızlığının deneme yanılmaya dayalı deneyci bir gelenekten kaynaklanarak sosyal ve kültürel değişimlere ve değişikliklere rağmen nesilden nesile devam ettiğini tıbbi bir teori" olarak ileri sürmüştür.^[5]

Kuzey Yunanistan'daki Aynoroz Dağı'nda Dioskurides'in metni, 1934'te Kraliyet Botanik Bahçeleri Müdürü Sir Arthur Hill tarafından gözlemlendiği gibi, orijinal Yunancasıyla 20. yüzyıla kadar hâlâ kullanılmaktaydı:

Ayonoz'da bir Botanikçi Keşiş vardır.Bitkiler ve özellikleri hakkında geniş bir bilgiye sahip olan olağanüstü yaşlı bir keşişti. Uzun siyah bir cüppe giymesine rağmen, genellikle yürüyerek, bazen de bir katırla çok hızlı seyahat eder, 'Flora'sını büyük, siyah, hacimli bir çanta içinde yanında taşırdı. Böyle bir çanta gerekliydi, çünkü 'Flora'sı Dioskurides'in dört el yazması folyo cildinden başka bir şey değildi ve görünüşe göre bunları kendisi kopyalamıştı. Görür görmez adlandıramadığı herhangi bir bitkiyi belirlemek için her zaman bu Flora'yı kullanırdı ve kitaplarında yolunu bulabilir ve bitkilerini dikkat çekici bir hızla kendi memnuniyetine göre tanımlayabilirdi.^[19]

Antik Roma'daki hekim arkadaşları Aulus Cornelius Celsus, Galen, Hipokrat ve Efesli Soranus ile birlikte Dioskurides'in İslam tıbbının ve Avrupa'daki tıp uygulamaları üzerinde büyük ve uzun süreli bir etkisi olmuştur.^[20][21] Latince: De materia medica Yunancadan Arapçaya çevrilen ilk bilimsel çalışmalardan biriydi (Arapça: Hayūlā ʿilāj al-ṭibb [Tıp ilaçlarının maddeleri]). 9. yüzyılda Bağdat'ta önce Süryanice'ye, daha sonra da Arapçaya çevrildi.^[22][23] Çevirmenler çoğunlukla Huneyn ibn İshak gibi Süryani Hıristiyanlardı ve çalışmalarının Türk beyliği Artuklular tarafından özellikle desteklendiği bilinmektedir.^[24]

Bir De materia medica el yazması 1224 tarihlidir, ancak kaynağı belirsizliğini korumaktadır. Genellikle ihtiyatlı bir şekilde "Irak veya Kuzey Cezire, muhtemelen Bağdat" ile ilişkilendirilir.^[25] Yazmalar birçok kurum ve koleksiyoncu arasında dağıtılmıştır.

• 
  Kestron Bitkisi ile Savaşçı ve Hekim.
• 
  Bal ile İlaç Hazırlamak.
• 
  Dışarda Bir Adamı Isıran Kuduz Köpeği.
• 
  Yabani asma çiçeğinden ilaç hazırlanması.

Bu nüsha 1229 yılında Abd Al-Jabbar ibn Ali tarafından oluşturulmuştur ^[26][27]

1. ^ ^{a b} Nutton 2012.
2. ^ "Greek Medicine". National Institutes of Health, USA. 16 Eylül 2002. 10 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2014. 
3. ^ Hefferon, Kathleen (2012). Let Thy Food Be Thy Medicine. Oxford University Press. s. 46. ISBN 9780199873982. 7 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Temmuz 2016. 
4. ^ Rooney, Anne (2009). The Story of Medicine. Arcturus Publishing. s. 143. ISBN 9781848580398. 
5. ^ ^{a b} De Vos, Paula (2010). "European Materia Medica in Historical Texts: Longevity of a Tradition and Implications for Future Use". Journal of Ethnopharmacology. 132 (1): 28-47. doi:10.1016/j.jep.2010.05.035. PMC 2956839 $2. PMID 20561577. 
6. ^ "DIOSCORIDES: MANUSCRIPTS - about the MANUSCRIPTS ..." ibidispress.scriptmania.com. Ibidis Press. 24 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2021. 
7. ^ ^{a b c} Boas 1962.
8. ^ ^{a b c d e f g h i j k l m n o p q r s} Dioscorides 2000.
9. ^ Janick, Jules; Hummer, Kim E. (2012). "The 1500th Anniversary (512-2012) of the Juliana Anicia Codex: An Illustrated Dioscoridean Recension" (PDF). Chronica Horticulturae. 52 (3): 9-15. 21 Ocak 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2017. 
10. ^ Selin, Helaine (2008). Encyclopaedia of the History of Science, Technology, and Medicine in Non-Western Cultures. Encyclopaedia of the History of Science. Springer. s. 1077. ISBN 9781402045592. 
11. ^ Saliba, George; Komaroff, Linda (2008). "Illustrated Books May Be Hazardous to Your Health: A New Reading of the Arabic Reception and Rendition of the "Materia Medica" of Dioscorides". Ars Orientalis. 35: 6-65. 
12. ^ Krebs, Robert E.; Krebs, Carolyn A. (2003). Groundbreaking Scientific Experiments, Inventions, and Discoveries of the Ancient World. Greenwood Publishing Group. ss. 75-76. 
13. ^ ^{a b c d} Sutton 2007.
14. ^ Dioscorides 2000, ss. 607–611.
15. ^ Thomas, Keith (1983). Man and the Natural World. Allen Lane. ss. 52-53. ISBN 978-0-7139-1227-2. 
16. ^ Thomas, Keith (1983). Man and the Natural World. Allen Lane. s. 65. ISBN 978-0-7139-1227-2. 
17. ^ Ogilvie, Brian W (2008). The Science of Describing: Natural History in Renaissance Europe. University of Chicago Press. s. 96. ISBN 9780226620862. 
18. ^ Ogilvie, Brian W (2008). The Science of Describing: Natural History in Renaissance Europe. University of Chicago Press. ss. 137-138. ISBN 9780226620862. 
19. ^ Arthur Hill, "Preface" 22 Şubat 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. in Turrill, William Bertram. "A contribution to the botany of Athos Peninsula." Bulletin of Miscellaneous Information (Royal Botanic Gardens, Kew) 1937.4 (1937): 197.
20. ^ Saad, Bashar; Azaizeh, Hassan; Said, Omar (1 Ocak 2005). "Tradition and Perspectives of Arab Herbal Medicine: A Review". Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine. 2 (4): 475-479. doi:10.1093/ecam/neh133. PMC 1297506 $2. PMID 16322804. 
21. ^ Tomczak, Matthias (15 Aralık 2008) [2004]. "Lecture 11: Science, technology and medicine in the Roman Empire". Science, Civilization and Society (Lecture series). 29 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2014. 
22. ^ Sadek, M.M. (1983). The Arabic materia medica of Dioscorides. Québec, Canada: Les Éditions du sphinx. ISBN 978-2-920123-02-1. 7 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2020. 
23. ^ "Walters Ms. W.750, Four leaves from the Arabic version of Dioscorides' De materia medica". The Digital Walters. 9 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2017. 
24. ^ Snelders, B. (2010). Identity and Christian-Muslim interaction : medieval art of the Syrian Orthodox from the Mosul area. Peeters, Leuven. s. Chapter 4, 4th page. 18 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2024. 
25. ^ "'Abdullah ibn al-Fadl "Physician Preparing an Elixir", Folio from a Materia Medica of Dioscorides". The Metropolitan Museum of Art (İngilizce). 19 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2024. Attributed to Iraq or Northern Jazira, possibly Baghdad. 
26. ^ Grabar, Oleg (1984). The Illustrations of the Maqamat (PDF). University of Chicago Press. s. 10. 18 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Mart 2024. 
27. ^ The Glory of Byzantium: Art and Culture of the Middle Byzantine Era, A.D. 843–1261 (İngilizce). Metropolitan Museum of Art. 1997. ss. 429-433. ISBN 978-0-87099-777-8. 2 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2024. 

• Wikimedia Commons'ta Manuscripts of Dioscurides, De materia medica ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur