David Woodard

David Woodard
David Woodard
	2020 yılında Woodard
Doğum	6 Nisan 1964; Santa Barbara, Kaliforniya
Meslek	Orkestra şefi, yazar
Milliyet	Amerikalı
Tür	Postmodernizm
Evlilik	Sonja Vectomov
Çocuklar	Melia Ethel Woodard; John Floyd Woodard

David Woodard (ⁱ/ˈwʊdɑːrd/; d. 6 Nisan 1964), Amerikalı bir yazar ve orkestra şefidir. 1990'lı yıllarda, öznesinin ölümü sırasında ya da ölümünden biraz önce kullanılacak özel müziği besteleyen Budist çalışmayı tanımlamak için bir preemptive ve requiem portmantesi olan prequiem terimini bulmuştur.^[1]^[2]

Woodard’ın 2001 Civic töreninin şefi veya müzik direktörü olarak görev yaptığı Los Angeles anma töreni, kazaran hayatını kaybeden Leon Praport ve onun yaralı dul eşi Lola’yı onurlandırmak için şu an faaliyet göstermeyen Angels Flight füniküler tren yolunda yapıldı.^[3]^[4]^:125 O, hayvanın öldüğü bir plajın palye tarafında, bir Kaliforniya kahverengi Pelikan'ını da içeren vahşi yaşam için ölülerin ruhuna dua etmişti.^[5]

Woodard, dünyanın dört bir yanındaki sanat müzelerinde sergilenen hafif psikoaktif bir lamba olan Dreamachine'in kopyaları ile bilinir. Almanya ve Nepal'de edebiyat dergisi Der Freund'a yaptığı katkılarla da tanınmakta ki, bu katkılar arasında türler arası karma, bitki bilinci ve Paraguay yerleşimi olan Nueva Germania da bulunuyor.^[6]

Eğitim

Woodard, Sosyal Araştırmalar için Yeni Okul ve Santa Barbara, Kaliforniya Üniversitesi'nde eğitim aldı.

Nueva Germania

Woodard, 2003 yılında Kaliforniya'da Juniper Hills (Los Angeles County), meclis üyesi seçildi. Bu sıfatla Paraguay’ın Nueva Germania kenti ile bir kardeş şehir ilişkisi önerdi. Planını ilerletmek için Woodard, bu vejetaryen/feminist ütopyaya yolculuğa çıktı ve belediye yönetimi ile bir araya geldi. O, İlk ziyareti takiben, ilişkiyi sürdürmemeyi tercih etti, ancak bu topluluğun daha sonraki yazılar için bir çalışma objesi olduğunu fark etmişti. Kendisinin özellikle ilgisini çeken şey spekülatif plancı Richard Wagner ve kocası Bernhard Förster ile birlikte 1886 ve 1889 yılları arasında koloniyi kurmuş ve orada yaşamış olan Elisabeth Förster-Nietzsche'nin proto-transhümanist fikirleridir.

2004'ten 2006'ya kadar Woodard, ABD Başkan Yardımcısı Dick Cheney'den destek alarak Nueva Germania'ya çok sayıda sefer gerçekleştirdi.^[8] 2011'de Woodard, İsviçreli romancı Christian Kracht'a, büyük ölçüde Nueva Germania'yı kapsayan büyük kişisel yazışmalarını,^[9]^:113–138 Hannover Üniversitesi'nin Wehrhahn Verlag Üniversitesi tarafından iki ciltte yayınlamasına izin verdi.^[10]^:180–189 Mektup değişiminde Frankfurter Allgemeine Zeitung, "[Woodard ve Kracht] yaşam ve sanat arasındaki sınırı yok ediyor" diyor.^[11] Der Spiegel’e göre, ilk cilt, Five Years (Beş Yıl)^[12] Kracht'ın yeni Imperium için “ruhsal hazırlık çalışması”dır.^[13]

Andrew McCann'a göre, “Kracht, Woodard'a, orijinal yerleşimcilerin soyundan gelenlerin, şiddetli derecede zor şartlar altında yaşadıkları yere yapılan bir geziye eşlik etmişti. Yazışmaların ortaya koyduğu gibi, Kracht, Woodard'ın kültürel profilini ilerletme arzusunu ve bir zamanlar Elisabeth Förster-Nietzsche'nin ailesinin ikametgahının bulunduğu yerdeki minyatür Bayreuth opera binasını inşa etmek için mecbur ediyordu."^[14]^{[not 1]} Son yıllarda Nueva Germania, yatak, kahvaltı ve eğreti bir tarihi müze ile daha ılımlı bir destinasyona dönüşmüştür.

Dreamachine

1989'dan 2007'ye kadar, Woodard, Brion Gysin ve Ian Sommerville tarafından tasarlanan ve bir elektrik lambasını döndüren, elektrik ya da kâğıttan dönen oluklu bir silindir içeren stroboskopik bir düzenek olan Dreamachine'in kopyalarını oluşturdu—kapalı gözlerle gözlendiğinde makine, ilaç zehirlenmesi veya rüya ile karşılaştırılabilecek zihinsel sapmaları tetikleyebilir.^[15]^[16]^[17]^{[not 2]}

William S. Burroughs'in 1996 LACMA görsel retrospektif Ports of Entry (Giriş Portlarına)^[18]^[19] bir Dreamachine ile katkıda bulunduktan sonra, Woodard yazarla arkadaş olmuş ve ona 83.^[20]^[21]^:23 ve son doğum gününde bir "Bohemian model" (kağıt) Dreamachine sunmuştur. Sotheby's, eski makineyi 2002 yılında özel bir koleksiyoncuya açık artırmaya çıkardı ve ikincisi, Spencer Sanat Müzesi'nde Burroughs'in mülkünden uzatımış kredi olarak kalmakta.^[22]

Notlar

Dipnotlar

^ İsviçreli klasik filolog Thomas Schmidt, Thomas Pynchon romanında Woodard'ın epistolar sesini bir arka plan figürüne benzetiyor.
^ 1990'da Woodard kurgusal bir psikoaktif makine, ileri sürülen etkileri Dreamachine’inki ile ters olan Feraliminal Likantropropizer'i icat etti.

Kaynakça

^ Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death" 6 Kasım 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Los Angeles Times, 9 Mayıs 2001. "Arşivlenmiş kopya". 6 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018.
^ Rapping, A., Woodard'ın portresi 24 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Seattle: Getty Images, 2001). "Arşivlenmiş kopya". 24 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2020.
^ Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death", Los Angeles Times, 16 Mart 2001. 27 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, SC, ABD: Arcadia Publishing, 2008), s. 125.
^ Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 Ekim 1998. 24 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 Ekim 2011. 9 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Chandarlapaty, R., "Woodard and Renewed Intellectual Possibilities", içinde Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC, ABD: McFarland & Company, 2019), s. 98–101 31 Aralık 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
^ Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 Mart 2005. 9 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator", içinde Birke, Köppe, editörler, Author and Narrator (Berlin: De Gruyter, 2015), s. 113–138.
^ Woodard, D., "In Media Res", 032c, Yaz 2011, s. 180–189. 18 Temmuz 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 Kasım 2011. 24 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Kracht, C., & Woodard, Five Years 15 Ocak 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Hannover: Wehrhahn Verlag, 2011). "Arşivlenmiş kopya". 15 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2020.
^ Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 Şubat 2012. 10 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 Ağustos 2015. 9 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 Ocak 2005. 22 Nisan 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Stirt, J. A., "Brion Gysin's Dreamachine—still legal, but not for long" 9 Kasım 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., bookofjoe, 28 Ocak 2005.
^ Woodard, program notları 5 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Program, Berlin, Kasım 2006.
^ Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 Ağustos 1996. 14 Mart 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Bolles, D., "Dream Weaver" 21 Haziran 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., LA Weekly, 26 Temmuz—1 Ağustos 1996.
^ Amerika Birleşik Devletleri Büyükelçiliği, Prag, "Literární večer s diskusí", October 2014. 2 Nisan 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Woodard, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, Mar 2014, s. 23. 14 Mart 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ Spencer Museum of Art, Dreamachine, Kansas Üniversitesi. 19 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.