
Ekrem Akurgal, Türk arkeolog.

VII. Kleopatra Filopator MÖ 51ʼden 30ʼa kadar Mısır Ptolemaios Krallığıʼnın kraliçesi ve son etkin hükümdarıydı. Batlamyus hanedanının mensubu olan Kleopatra, Makedonyalı Yunan generali ve Büyük İskenderʼin refakatçisi olan Soterʼin soyundan gelmekteydi. Kleopatraʼnın ölümünden sonra Mısır, Roma İmparatorluğuʼnun eyaleti haline gelmiştir; bu da Akdenizʼdeki son Helenistik devlet ve İskenderʼin hükümdarlığından bu yana süren çağın sonuna işaret etmektedir. Yerli dili Yunanca olmasına rağmen, Mısır dilini öğrenen ve kullanan tek Batlamyus hükümdarıydı.
Giotto Di Bondone, İtalyan ressam ve mimar. Rönesans resminin öncüsüdür.

Antonio Allegri da Correggio, 16. yüzyılın en coşkulu ve en duygusal eserlerinden bazılarının yaratıcısı, İtalyan Rönesansında Parma okulunun en önde gelen ressamıydı. Dinamik kompozisyonu eşsiz kullanımı, büyüleyici perspektifi ve yandan görülen bir şeyin boyunu kısa gösteren dramatik kısaltma çalışmalarıyla Correggio 18. yüzyılın sanatı Rokoko’yu zamanından önce uygulamayı başarmıştır.
Andrea Mantegna, İtalyan gravürcü ve Rönesans ressamı. Dünyanın her yerinde rakursiye en güzel örnek gösterilen tablosu Türkçe adıyla Ölü İsa'dır. Bunun dışında Rönesans'ı anlatan yüzlerce tablosu da vardır.
David Roberts, İskoç ressamdır.

Johann Heinrich Füssli İsviçreli ressam, teknik ressam ve sanat yazarı. Ömrünün çoğunu Birleşik Krallık'ta geçirmiştir.

Paolo Veronese, geç Rönesans döneminde maniyerizm stilinde çalışmış Venedikli ressam.

Otoportre, post-izlenimci sanatçı Vincent van Gogh tarafından yapılan 1889 tarihli bir yağlı boya çalışmasıdır. Van Gogh'un son otoportresi olmuş olan resim, o yılın eylül ayında, Fransa'nın güneyindeki Saint-Rémy-de-Provence'den ayrılmadan önce resmedildi.

Stefan Uroş IV Duşan ; y. 1308 – 20 Aralık 1355) veya bilinen adıyla Güçlü Duşan, 1331 ile 1355 yılları arasında Sırbistan Krallığı ve Sırp İmparatorluğu Hükümdarı.
Kenneth Meyer Setton, Amerikalı tarihçi ve akademisyendir. Orta Çağ üzerine çalışmalarda bulunmuştur.

II. Henri, 31 Mart 1547'den ölümüne kadar Fransa Kralıydı. I. François'nın ikinci oğludur. Ağabeyi Breton dükü III. François'nın 1536 yılında ölümü üzerine Fransa'nın dofeni olmuştur.
Nancy Gillian Siraisi, Hunter College ve New York Şehir Üniversitesi'nde Amerikan tıp tarihçisi ve seçkin profesör emeritadır.
Pamela H. Smith, erken modern dönem Avrupasın'da (1350-1700) doğaya karşı olan fikirleri konusunda uzmanlaşmış, zanaat bilgisine ve Bilimsel Devrimde zanaatkarların rolüne önem veren bir bilim tarihçisidir. Columbia Üniversitesi'nde Yapı ve Bilim Projesi'nin, Bilim ve Toplum Merkezi'nin kurucu yöneticisidir. Smith, Amerika Rönesans Topluluğu'nun başkanı olarak iki yıllık bir dönem (2016-2018) görev yapmıştır.

Yale University Art Gallery (YUAG), Batı Yarımküre'deki en eski üniversite sanat müzesidir. New Haven, Connecticut'taki Yale Üniversitesi kampüsündeki birbirine bağlı birkaç binada büyük bir ansiklopedik sanat koleksiyonuna ev sahipliği yapıyor. Tüm kültürleri ve dönemleri kucaklamasına rağmen, galeri erken İtalyan resmi, Afrika heykeli ve modern sanatı vurgular.

Costanzo da Ferrara (1450-1524), Ferrara'da doğan ancak Napoli'de çalışmış İtalyan ressam ve medalisttir.

Alexey (Aleksey) Viktorovich Titarenko bir Rus fotoğrafçı ve sanatçıdır.
William Powell Frith, Viktorya Dönemi'nde yaşamış bir İngiliz ressam. Viktorya Dönemi'nin tür konuları ve panoramik anlatı eserleri üzerinde uzmanlaşmıştır. 1853'te Kraliyet Akademisi'ne seçildi ve Diploma çalışması olarak Uyuyan Model eserini sundu. "Hogarth'tan bu yana sosyal sahnenin en büyük İngiliz ressamı" olarak tanımlandı.
Peter Lely, Hollanda asıllı İngiliz ressam. Kariyerinin neredeyse tamamı İngiltere'de geçmişti ve burada sarayın baskın portre ressamı haline gelmişti. İngiliz vatandaşı oldu ve 1679'da şövalye unvanını aldı.

Neorönesans mimarisi, Rönesans mimarisinden ilham alan 19. yüzyıl mimari canlanma stillerinden biridir. Geniş tanım Rönesans mimarisi altında 19. yüzyıl mimarları ve eleştirmenleri, Rönesans hümanizminin bir ifadesi olarak 15. yüzyılın başlarında Floransa ve Orta İtalya'da başlayan mimari stilin ötesine geçtiler; ayrıca Maniyerist veya Barok olarak tanımlanabilen stilleri de dahil ettiler. Kendi kendine uygulanan stil tanımları 19. yüzyılın ortalarında ve sonrasında yaygındı: "Neorönesans" çağdaşlar tarafından başkalarının "İtalyan" olarak adlandırdığı yapılara veya birçok Fransız Barok özelliği mevcut olduğunda uygulanabilirdi.