Claude Simon
| Claude Simon | |
|---|---|
 | |
| Doğum | 10 Ekim 1913 Antananarivo, Madagaskar |
| Ölüm | 6 Temmuz 2005 (91 yaşında) Paris, Fransa |
| Meslek | Romancı |
| Milliyet | Fransız |
| Önemli ödülleri | Nobel Edebiyat Ödülü (1985) |
Claude Simon (d. 10 Ekim 1913 Antananarivo - ö. 6 Temmuz 2005, Paris) Fransız yazardır. "Yeni Roman" akımının önde gelen temsilcileri arasında kabul edilir. 1985'te "İnsan durumunu tarif ettiği vakit, derin bir bilinç ile bir şairin ve bir ressamın yaratıcılığının bir arada bulunduğu romanları için"[1] Nobel Edebiyat Ödülü'nü aldı.
Hayatı
Babası I. Dünya Savaşı'nda ölünce anası tarafınca, Fransa'daki Perpignan'da yetiştirildi. Paris, Oxford ve Cambridge üniversitelerinde tahsil gördükten sonrasında pek oldukca yeri gezdi. II. Dünya Savaşı'nda çarpıştı; Mayıs 1940'ta Almanlar tarafınca esir alındıysa da, kaçarak Fransız Direniş Hareketi'ne katıldı. İlk romanı Le Tricheur'ü (1945; Düzenbaz) harp yıllarında bitirdi. Daha sonrasında Fransa'nın güneyine yerleşerek bağcılık yaptı.[2]
Siman Le Vent (1957; Rüzgar) isimli romanın da amacını, çağının bölünmüşlüğüne meydan okumak ve yakın tarihin çalkantılarına rağmen varlığını sürdürebilmiş insan ve nesnelerin kalıcı niteliklerini tekrar keşfetmek olarak tanımlar.[2]
La Corderaide (1947; Gergin İp) ve Le Sacre du printmps (1954; Bahar Ayini) isimli romanlarında İspanya Iç Savaşı'nın çalkantıları, Le Tricheur'de ise Fransa'nın 1940'taki çöküşünü ele alır.[2]
L'Herbe (1958; Ot), La Route des Flandres (1960; Flandre Yolu), La palace (1962; Saray) ve Histoire (1967) isimli romanları, aynı vaka ve kişiler çevresinde gelişen bir takım oluşturur. Bu romanlar, bilhassa de La Route des Flanders birçok eleştirmence Simon'un en mühim yapıtı sayılır.[2]
Sonraki romanları içinde La Bataille de Pharsale (1969, Pharsalos Çarpışması), Triptyque (1973; Triptik) ve L'Acacia (1989; Akasya) sayılabilir.[2]
Simon romanlarında öyküleme ve şuur akışı tekniklerini kaynaştırmış, noktalama işaretlerinin yer almadığı oldukça uzun cümlelerle hayatın akışını olduğu benzer biçimde aktarmaya çalışmıştır.[2]
Eserleri
- 1945 : Le Tricheur, Éditions du Sagittaire
- 1947 : La Corde raide, Éditions du Sagittaire
- 1952 : Gulliver, Calmann-Lévy
- 1954 : Le Sacre du Printemps, Calmann-Lévy
- 1957 : Le Vent. Tentative de restitution d'un retable baroque, Éditions de Minuit
- 1958 : L'Herbe, Éditions de Minuit
- 1960 : La Route des Flandres, Éditions de Minuit
- 1962 : Le Palace, Éditions de Minuit
- 1966 : Femmes (sur vingt-trois peintures de Joan Miró), Éditions Maeght
- 1967 : Histoire, Éditions de Minuit
- 1969 : La Bataille de Pharsale, Éditions de Minuit
- 1970 : Orion aveugle, Skira
- 1971 : Les Corps conducteurs, Éditions de Minuit
- 1973 : Triptyque, Éditions de Minuit
- 1975 : Leçon de choses, Éditions de Minuit
- 1981 : Les Géorgiques, Éditions de Minuit, ISBN 2-7073-1950-3
- 1984 : La Chevelure de Bérénice, Éditions de Minuit
- 1986 : Discours de Stockholm, Éditions de Minuit
- 1987 : L'Invitation, Éditions de Minuit
- 1988 : Album d'un amateur, Rommerskirchen
- 1989 : L'Acacia, Éditions de Minuit
- 1992 : Photographies, 1937-1970, Éditions Maeght
- 1994 : Correspondance avec Jean Dubuffet, L'Échoppe
- 1997 : Le Jardin des Plantes, Éditions de Minuit
- 2001 : Le Tramway, Éditions de Minuit
- 2006 : Œuvres, Collection Pléiade, Gallimard
Kaynakça
- ^ "The Nobel Prize in Literature 1985". NobelPrize.org (İngilizce). 30 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2022.
- ^ a b c d e f "Claude Simon Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri | Türk Dili ve Edebiyatı". www.turkedebiyati.org. 28 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2022.
