Ceza sosyolojisi

Ceza sosyolojisi, cezanın genel olarak meşrulaştırma amacı ve dağıtım ilkesi olarak niçin ve nasıl ceza verdiğimizi anlamaya çalışır. Ceza, kasten acı çektirmeyi ve/veya hak ve özgürlüklerden yoksun bırakılmayı kapsar. Ceza sosyologları genellikle yasayı çiğnemeyle ilgili olarak devlet tarafından yapılan eylemleri inceler. Örneğin, vatandaşlar şiddet eylemlerinin meşrulaştırılmasına neden itiraz etmez?

Resmi ceza için en yaygın siyasi ve etik motivasyonlardan ikisi faydacılık ve intikamcılıktır. Bu kavramların her ikisi de kanun yapıcılar ve kanun uygulayıcılar tarafından ifade edilmiştir ancak tanımlamaktan ziyade açıklayıcı olarak görülebilir. Sosyologlar, bu ilkeler çerçevesinde meşrulaştırma girişimleri yapmasına rağmen bunun şiddet içeren cezalandırma eylemlerinin neden meydana geldiğini tam olarak açıklamadığını belirtiyorlar. Sosyal psikoloji ve sembolik etkileşim genellikle bu alandaki teori ve metodu bilgilendirir.

İntikamcılık

İntikamcılık, suçlunun hak ettiği sebebiyle cezayı meşrulaştıran bütün teorileri kapsar. Bu iki şekilde yorumlanabilir:

Kişi hak ettiği için cezalandırılmalıdır (hak etmek, ceza için yeterli sebeptir) veya
Kişi hak etmediği sürece cezalandırılmamalıdır. (hak etmek gereklidir ancak ceza için yeterli koşul değildir).

İntikamcı teoriler, hak etmenin ceza için ≤yeterli≥ sebep olduğunu ileri sürer.

İntikamcılık'ın temel bölümleri şunlardır:

İçsel İntikam: Suçlu cezayı hak eder çünkü suçlunun acı çekmesi aslen iyidir.
Lex Talionis: Suçlu ve kurban arasındaki dengeyi düzeltmek için
Haksız Avantaj İlkesi: Haklarından daha fazlasını gasp edenler için dengeyi yeniden sağlamak amacıyla fazladan yük dayatmaktır. (Lex Talionis, diğerlerinin ne kaybettiğine odaklanırken, haksız avantaj ilkesinin diğerlerinin ne kazandığına odaklandığı hususuna not edilmelidir.)
Hegel tarzı İntikam: Ceza, yanlışı iptal eder.
Sorumluluk: Suçlu, eğer eylemi gerçekleştirirse ceza alacağını biliyordur, bu yüzden eğer yaparsa cezayı hak etmiş olur.
Toplumsal Sözleşme Teorisi: Bazı haklarımızı koruyabilmek için bazı haklarımızdan vazgeçtiğimize dair toplum olarak bir anlaşma yaptık. Öyleyse, bu anlaşmayı bozarsak haklarımızın elimizden alınmasını hak etmiş oluruz.
Şikayet Teorisi: Suçlu, kurbanın şikayetine sebep olmuştur ve suçlunun cezalandırılması kurbanı tatmin edecektir ve şikayetini telafi edecektir. (intikamın vadedilmiş olmasına rağmen, ilkesel olarak hala intikamcı olup olmadığı sorgulanabilir)

Çölün doğası, suçlunun suçlanabilir olması gerektiği ve bir suçlunun sadece suç işlediği için cezayı hak etmesi gerektiği ve bu nedenle cezasının yanlış davranışına dair olması gerektiği anlamına gelir. Bu nedenle, geriye dönük olduğu söylenebilir.

İntikam teorisi cezalandırmanın bir dizi amacı olduğunu ileri sürer: dengeyi yeniden sağlamak, (Lex Talionis'e veya Haksız Avantaj İlkesine göre) suçu açıkça ve vurgulu bir şekilde kınamak veya tatmin sağlamak. Dağıtım ilkeleri su amaçlardan derlenebilir.

Ceza kararı vermenin 3 ana yöntemi vardır.

Birincisi Lex Talionis'e uygundur; cezanın suça eşit veya eşdeğer olması gerekir.
İkincisi, kusurluluk ilkesidir; bu ceza, suçlunun eylemlerinin zararı ve kusuru ile orantılı olmalıdır.
Üçüncüsü, şikayet ilkesine uygundur; bu ceza, neden olunan şikayetlere eşit bir tatmin sağlamalıdır.

İntikamcılık'ın eleştirisi

Ceza kararı vermek üzerine yukarıda yapılmış açıklamalar birkaç sorun meydana getiriyor:

Eş veya eşdeğer ceza fikri, uygulanabilir olmadığını gösteriyor. Cinsel saldırının eşdeğer cezası nasıl bulunabilir?
Ayrıca, sebep olunan şikayetlerin tatminini sağlamak için cezaya karar vermek tartışmaya açıktır. Honderich [1989:34], cezanın, suç şartları bakımından tamamen meşrulaştırma ve özgürleştirme yapmadığını söyler fakat "birisinin cezasının tatmini sağlamak zorunda olduğunu" savunur. Ancak, ceza tamamen suçluya bağlı değil fakat tatminin bir parçası ise o halde parçasıdır, sonuççudur (ve bu yüzden intikamcı değildir)
Suçluluk ilkesi, suçlunun cezasını tespit etmede sık kullanılır. Bununla beraber, bu ilkeye bağlı kalmayan çok sayıda ceza kararı verilmektedir. Özellikle, suçlunun eylemlerinin zararlılık ve suçlanabilirlik bakımından cezaya uygun olmadığı durum budur. Örneğin, Avustralya'da yasal sınırın 30 km üzerinde sürat yapmanın cezası 3 trafik ceza puanıdir. Aracınızdaki yolcunun emniyet kemeri takmamasının cezası 3 trafik ceza puanıdır. Cezanın intikamcı bakış açısına göre, zararlılık ve suçlanabilirlik koşullarına göre iki suçun aynı cezası olmalıdır. Ancak, bu örnekte görüldüğü üzere durum bu değildir.

Bu yüzden, intikamcı teorilerin niçin ve nasıl ceza verdiğimizi açıklamada yeterli olmadığı görülebilir.

Cezayı meşrulaştırmak için intikamcılık, İyinin Teorisi'nden daha ziyade Doğrunun Teorisi kategorisi altında değerlendirilebilir.

Faydacılık

Faydacılık (Utiliteryenizm), isminden de anlaşılacağı üzere, sadece cezanın faydası olduğunda cezanın kötülüğünü meşrulaştıran tüm teorileri kapsar. Bu yüzden, ileriye dönüktür ve doğal olarak sonuççudur. [Baker, 1971:69] Görüş olarak bir eylemin yalnız ahlaken belirli özellikleri, eylemin iyi ve kötü sonuçları şeklinde değerlendirilir.

Fayda kelimesi, faydacı yazımda cezayı iki farklı şekilde meşrulaştırmak için kullanılmıştır:

Kullanım: Bu sadece gerektiği üzere cezanın meşrulaştırılmasıdır -bu, gelecek suçu önlemektir.
Değer: topluma en fazla katkıdan bulunan ceza çeşididir [Ten, 1987:3], bu toplumun cezadan kazandığı değer, suçlu tarafından maruz kalanan dezavantajlardan fazladır.

Bununla beraber çoğu faydaci düşünce taraftarı, cezanın hem kullanım hem değer sahibi olması gerektiği konusunda hemfikirdir ancak daha az sıkıntı ile daha etkili caydıracak bir başka çözüm yoktur.

Faydacılar, cezanın kötülüğünün neden meşru gösterilebileceği konusunda biraz fikir ayrılığına düşebilirken, yazarlar cezanın amacının suçu azaltmak olduğu konusunda hemfikirdir. Bu amaç, doğrudan faydacılığın (utiliteryenizmin) ilkeleri ile ilişkilidir. Çoğu faydacı suçu azaltmanın üç yolu olduğu hususunda hemfikirdir: aciz bırakma, caydırma ve reform.

Önlemenin 2 ana türü vardır: spesifik ve genel önlem. Spesifik önlem, suçlunun kendisine yönelik iken genel önlem, genel olarak kamuya yöneliktir.

Spesifik Önleme

Faydacılık tartışmasında Wright [1982], bireysel önlemin üç ana hedefini tanımlar.

“Öncelikle”, “hapishane, [kişiyi] suç işlemekten caydırır” [s. 26]. Dolayısıyla, suçluyu bir suçtan dolayı cezaevine göndermenin bir nedeni, daha fazla hapis cezası korkusuyla onu daha fazla suç işleme olasılığını azaltmaktır.
“İkincisi”, diye devam ediyor, “hapishane... halkı belirli suçlulardan korumak içindir” [s. 27]. İkinci nedeni, suçluları suç işlemekten aciz kılmak için hapishaneye göndermemiz.
Üçüncü olarak, "hapishaneler... rehabilite etmek içindir" sonucuna varıyor. Bu yüzden suçluları rehabilite edilmeleri için hapishaneye gönderiyoruz, böylece artık suç işlemelerine gerek kalmıyor. Bu üçüncü nokta hakkında bazı tartışmalar vardır, bazı yazarlar yukarıdaki örneği izleyerek üçüncü hedef olarak rehabilitasyona odaklanır [Braithwaite & Petit, 1990:4; Fasulye, 1981:44; Walker, 1994:212], diğerleri reformdan alıntı yapıyor [Bentham, Honderich, 1989:51; Mabbot in Acton, 1969:17] ve diğerlerinin yanlışlıkla iki kelimeyi birbirinin yerine kullanması.

Genel Önleme

Genel önlem, suçlunun cezasını diğerlerinin suç işlemesini önlemek için kullanır. Bir suçluyu hapishaneye göndermenin üç etkisi olduğu konusunda tartışılmıştır.

İlk olarak, suçluyla benzer bir akıbete uğrama korkusuyla, kamuoyu benzer suçları işlemekten caydırılır [Lessnoff, 1971:141].
İkinci olarak, bir suçluyu cezaevine göndererek, yasaya uymamanın ahlaki açıdan yanlış olduğunu ilan edilmiş olur.
Son olarak, “ara bağlantı olarak korku ya da ahlaki etki ile... suça karşı bilinçsiz ketlenmeler... alışılmış bir yasallık koşulu oluşturur” [Andenaes, 1974:8].

Faydacı açıdan ceza hakkında ile ilgili bir dizi sorun vardır:

İlk olarak, faydacılık masumların cezalandırılmasına izin verir. Moberly [1968:44] faydacılığın “suçun doğrudan bir ortağının yakalanamadığı zaman, onun yerine başka insanların cezalandırılabileceğini” açıklayabileceğini belirtir.
İkincisi, cezanın bir yatırım olarak faydacı gerekçesi, cezanın devlet tarafından dayatılan karantina ve savaş gibi yüklerden “daha fazla ve başka bir şey” olduğu [Moberly, 1968:70] iddiasını desteklemez. Moberly, bu iddianın ancak cezanın temel bir niteliğinin bir yasanın ihlaliyle ve dolayısıyla işlenen suçla ilgili olması durumunda onaylandığından, yapamayacağını savunuyor.

Faydacı perspektifen Ceza, bir Doğru'nun Teorisi'nden ziyade bir İyi'nin Teorisi kategorisine girdiği görülebilir.

Faydacılığın eleştirisi

Faydacı açıdan cezanın meşrulaştırılmasının gerekçeleri sağlam olsaydı, o zaman cezalandırılanların belirli koşulları yerine getirmesi beklenirdi. Özellikle hapis cezasına bakıldığında, cezaevlerimizdeki insanların tehlikeli oldukları veya uzun bir sabıka kaydına sahip oldukları (ve dolayısıyla ehliyete ihtiyaçları olduğu), tekrar suç işleme miktarının düşük olduğu (suçluların gelecekte suç işlemekten caydırılacağı için) sonucuna varılabilir ve yerinde rehabilitasyon programları ve reform fırsatları olacaktır.

Ancak, NSW Hapishane Raporu şunu bulmuştur:

Mahkûmların %13'ü zihinsel engellidir [s.20]
Mahkûmiyet noktasında, yerli kişiler, göreceli nüfus büyüklüklerine göre beklenen oranın yaklaşık 10 katı oranında hapis cezasına çarptırılır [s.21]
- Yukarıdakilerden, suçların %50'si hırsızlık, araba kullanma veya adalete karşı işlenen suçlardan oluşmaktadır [s.22]
%58'den fazla hapisle sonuçlanan suçların %50'si şiddet içermeyen suçlar içindi [p. 28]
Haziran 1995 ile Haziran 1999 arasında bir süre tam gözaltında kalan toplam 38.626 kişiden 14.154'ü (%37) en az bir kez cezaevine girmiş ve bunların neredeyse yarısı (%18) en az iki kez cezaevine girmiştir. [s.31]
“Sistemden geçen mahpusların çoğunluğu 6 aydan az hapis cezasına çarptırılıyor ve asgari güvenlikte veya periyodik tutuklu tutuluyor. [s.32]

Bu ve diğer istatistiklerden araştırmacılar [Wright, 1982; Sutherland & Cressey, 1960; Melossi, 1998; Rusche, 1998; Duff, 1994; Carlen, 1994] ve Mann, 1995], çalışılan verilerden faydacı gerekçelerin ezici bir şekilde varsayılamayacağını öne sürdüler. Bununla birlikte, hapishane istatistiklerinden çıkarılabilecek ve sıklıkla çıkarılacak bir sonuç şudur:

Hangi suçların velayeti hak ettiğine ilişkin görüşlerde bölgesel ve ulusal farklılıklar ne olursa olsun, yoksullar, rahatsız olanlar, göçmenler ve [ve] dezavantajlı etnik azınlıklar sürekli olarak aşırı cezalandırılmakta ve aşırı hapsedilmektedir. [Hudson, 1993:3]

O halde bu insanları hapsetmemizin sebebi nedir? Faydacıların buna cevabı yoktur.

Marksist ceza teorileri

Bu teoriler, suçluları neden suç önleme fikri ile hapis ettiğimi açıklar fakat bu, "sosyal açıdan dezavantajlı konumda bulunan uçucu, etkisiz ve tehdit edici hala getirerek" kontrol altına alma amacıyla yapılır. Duff, 1994:306].

Suç eylemi sadece alt sınıfa ait değildir ancak çeşitli sınıflara dağıtılır. Ancak gösterildiği gibi, aynı şey, ezici ve sistematik olarak yoksullara ve dezavantajlılara düşen ceza dağılımı için doğru değildir. Tüm ceza adaleti sistemi genelinde ayrımcı karar verme, sosyal açıdan avantajlı kişilerin rutin olarak filtrelenmesini sağlar: onlara şüphe hakkı verilir veya iyi riskler olarak tanımlanırlar veya sadece en iyi yasal tavsiyeye erişebilirler. Hapis cezası gibi ciddi, derin cezalar ağırlıklı olarak işsizlere, yoksullara, evsizlere, akıl hastalarına, bağımlılara, sosyal destek ve kişisel varlıklarından yoksun olanlara verilir. Dezavantajlı azınlık grupları hapishane nüfusunda kitlesel olarak aşırı temsil edildiğinden, bu sınıf önyargısı giderek artan bir şekilde ırksal bir görünüm kazandı. [Duff, 1994:306] Bu soruyu cevaplamak için Marksist bir bakış açısı kullanmanın faydaları, işçi sınıfından suçluların neden hapsedildiğini ve orta/üst sınıftan suçluların neden tutulmadığını anlamak için izin vermesidir. Marksist teori, sınıf çatışmasına ve ideolojiye dayanır. Hapsetme anlayışımız için önemli olan iki kavram hegemonya ve göreceli özerkliktir. Basit bir ifade ile, hegemonya, yönetilenlerin rızasıyla liderlik durumudur (yönetilenler tarafından liderliğin meşru olarak görülen liderlik).

O halde Marksist teoriler bize suçluları hapsetmemizin sebebinin baskın değerlere tehdit oluşturanları kontrol altına almak olduğunu söyler.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

Baker, J. M. [1971] ‘Utilitarianism and “Secondary Principles” ’ in Philosophical Quarterly, Vol.21 No.82, p.69-71
Bedau, H. A. [1978] Retribution and the Theory of Punishment’ in Journal of Philosophy, vol.75, no.11 p. 601-620
Braithwaite, John and Philip Pettit (1990). Not Just Deserts: A Republican Theory of Criminal Justice. Oxford, England and New York, NY: Clarendon Press; Oxford University Press. ISBN 0-19-824233-6. OCLC 20562163.
Clark, M. [1971] ‘The Moral Gradation of Punishment’ in Philosophical Quarterly, Vol.21 No.83, p. 132-140
Davis, M. [1986] ‘Harm and Retribution’, in Philosophy and Public Affairs 1-33
Honderich, T., [1989] Punishment: the supposed justifications, Polity Press, Cambridge
Lessnoff, M. [1971] ‘Two Justifications of Punishment’ in Philosophical Quarterly, Vol.21 No.83, p. 141-148
Mendes, M. & McDonald, M. D., [2001] “Putting Severity of Punishment Back in the Deterrence Package”, Policy Studies Journal, vol. 29, no. 4, p. 588-610
Moberly, W. H. (1968). The Ethics of Punishment. Hamden, CN: Archon Books. OCLC 433856.
Sadurski, W. “Theory of Punishment, Social Justice, and Liberal Neutrality” in Law and Philosophy, 1988 vol.7, no.3, p. 351-373
Ten, C., L., [1987] Crime, Guilt and Punishment: a philosophical introduction, Clarendon Press, Oxford 0-19-875082-X