Ceneviz-Venedik savaşları

Ceneviz-Venedik savaşları
Tarih	İlk savaş (1256-1270); İkinci savaş (1294-1299); Üçüncü savaş (1350-1355); Dördüncü savaş (1377-1381)
Bölge	Akdeniz
Sebep	Doğu Akdeniz ve Karadeniz'de ticarete erişim konusundaki anlaşmazlıklar
Sonuç	Sonuçsuz
Taraflar
Venedik Cumhuriyeti; Aragon Tacı; Milano Dükalığı	Ceneviz Cumhuriyeti; Bizans İmparatorluğu; Paduan Contado; Macaristan Krallığı
Komutanlar ve liderler
İlk savaş Reniero Zeno; Lorenzo Tiepolo İkinci savaş Pietro Gradenigo; Giovanni Soranzo; Andrea Dandolo (esir)Üçüncü savaş Niccolò Pisani; Peter IV of Aragon Dördüncü savaş Vettor Pisani; Carlo Zeno; Andrea Contarini; Bernabò Visconti	İlk savaş Guglielmo Boccanegra; VIII. Mihail (1261–1268)İkinci savaş Lamba Doria; II. AndronikosÜçüncü savaş Paganino Doria Dördüncü savaş Luciano Doria; Pietro Doria; Francesco I da Carrara; Louis I of Hungary

Ceneviz-Venedik savaşları, 1256 ile 1381 yılları arasında Akdeniz'de hakimiyet sağlamak için zaman zaman diğer güçlerle ittifak kuran Ceneviz Cumhuriyeti ile Venedik Cumhuriyeti arasında bir dizi mücadeledir. 4 açık savaş dönemi vardı. İki cumhuriyet arasındaki çatışmalar büyük ölçüde denizde gerçekleşti. Barış dönemlerinde bile, iki ticaret topluluğu arasında korsanlık olayları ve diğer küçük şiddet olayları olağandı.

Venedikliler, 1256-1270 yıllarındaki ilk savaşta daha iyi savaştılar, ancak Bizans ve Karadeniz'deki Ceneviz çıkarlarının ilerlemesini engelleyemediler. Cenevizliler, 1294-1299 arasındaki ikinci savaşta ezici çoğunlukla galip geldi. Çatışma, Venedik'in Aragon ile birlikte savaştığı ve çatışmanın daha dengeli olduğu üçüncü 1350-1355'te olduğu gibi sonuçsuz bir şekilde sona erdi.

1377-1381 arasındaki dördüncü savaşta Venedik, Cenevizliler ve müttefikleri tarafından ele geçirilmekle tehdit edildi. Savaşta galip gelmelerine rağmen, bitkin Venedikliler, yenilgi anlamına gelen barış şartlarını kabul ettiler.

1256-1270 savaşı

Ceneviz ile Venedik arasındaki ilk büyük çaplı çatışma, Venedik mahallesinde Cenevizlilerin saldırısına yol açan Akka'daki ayrıcalıklara ilişkin bir anlaşmazlıktan kaynaklandı. Venedikliler, Pisalılar ve Provenceliler, Tapınak Şövalyeleri ve bazı yerel asiller tarafından desteklenirken, Katalanlar, Anconalılar, Hospitalier Şövalyeleri ve diğer yerel soylular Cenevizliler'e katıldı. 1257'de Lorenzo Tiepolo komutasında Venedik'ten gönderilen bir filo, ertesi yılın Haziran ayında Akka açıklarında bir Ceneviz filosunu mağlup etti.^[1]

1261'de Venedik, Ceneviz ile İznik imparatoru VIII. Mihail arasındaki Nymphaeum Antlaşması'nın imzalanması ve kısa bir süre sonra Mihail'in, gerçekte Venedik'in kukla devleti Latin İmparatorluğu'ndan eski Bizans başkenti Konstantinopolis'i yeniden fethetmesiyle büyük bir gerileme yaşadı.^[2] Bu, şehrin 1204'te Dördüncü Haçlı Seferi tarafından ele geçirilmesinden itibaren Venedik'in menfaat sağladığı imparatorluk başkenti ve Karadeniz üzerindeki ticari egemenliğini kalıcı olarak yok etti.

Savaş boyunca Venedik donanması, Ceneviz donanması genellikle muharebeden kaçındığı için, deniz savaşında Cenevizliler karşısında üstünlüğünü korudu. 1258'de Akka'da, 1263'te Eğriboz Adası'nda Settepozzi'de ve 1266'da Sicilya'da Trapani açıklarında meydana gelen büyük muharebeler, Venedik zaferleri oldu. Bununla birlikte, Venedik filosunun yoğunlaşması Ceneviz ticaretini büyük ölçüde rahatsız etti, oysa konvoyların kullanımına rağmen kendi ticareti, dağınık Ceneviz korsanlarından büyük ölçüde zarar gördü. En büyük Ceneviz başarısı, 1264 yılında amiralleri Simone Grillo'nun Venedik savaş filosundan uzaklaşması ve korumasız kalan büyük konvoyun çoğunu ele geçirmesiyle gerçekleşti.^[3]

Cenevizliler ve VIII. Mihail arasındaki anlaşmazlıklar, 1268'de imzalanan bir ateşkes ile Venedik'in Bizans İmparatorluğu'ndaki konumu ve ticaret haklarının kısmi geri kazanımını mümkün kıldı. Savaş, bir haçlı seferine çıkmak isteyen ve bu girişim için rakip filolara ihtiyaç duyan Fransız Kralı IX. Louis'un arabuluculuğundaki Cremona Barışı ile 1270 yılında sona erdi.^[4] Venedik, Kudüs Krallığı'ndan geriye kalanlardaki konumunu güçlendirmiş, ancak Bizans dünyasında Ceneviz servetinin canlanmasını ve Karadeniz'de Cenevizlilerin ticari üstünlüğünün kurulmasını engelleyememiş ve Osmanlı İmparatorluğu'nun 1453'te Konstantinopolis'i fethine kadar varlığını sürdürmüştür.

1294–1299 savaşı

İki şehir arasında devam eden rekabet, 1291'de çatışmalara ve 1295'te savaşın resmen yeniden başlamasına neden oldu. Erken Venedik zaferleri, filolarına daha ağır zarar vermelerine rağmen Cenevizlilerin son dönemdeki zaferleri ve genel askeri başarılarının gölgesinde kaldı. 1294'te Venedik'ten gönderilen bir filo, Ceneviz'in doğu Akdeniz kolonilerinden toplanan bir güç tarafından Kilikya Ermenistanı'ndaki önemli bir liman olan Yumurtalık açıklarında yok edildi. Ceneviz'deki iç çatışmalar 1296'da büyük bir filonun konuşlandırılmasını engelledi ve rakipsiz Venedik filosu, Ege Bölgesi'ndeki Fokaia banliyölerini ve Kırım'daki Kefe'yi yağmalayarak Doğu Akdeniz'deki ana Ceneviz yerleşimlerine baskın düzenledi ve Konstantinopolis dışında Pera'nın duvarsız yerleşim alanını yaktı.

1297'de Venedikliler yine muharebeyi reddettiler, ancak 1298'de Lamba Doria komutasındaki Ceneviz filosu Adriyatik'e girdiğinde savaşmak zorunda kaldılar. İki cumhuriyet arasında, Korcula (Curzola) açıklarında o üne kadar yapılan en büyük muharebede, Andrea Dandolo komutasındaki Venedik filosu yok edildi. Ancak ağır kayıplar veren ve Ligurya'da devam eden iç çatışmalardan rahatsız olan Cenevizliler, Venedik'e karşı ilerlemek yerine evlerine döndüler ve ertesi yıl uzlaşmacı bir barış sağlandı. Bu savaşta, Venedik için savaşan Marco Polo esir alındı ve hapishanedeyken anılarını yazdı.^[5]

1296'da Konstantinopolis'in yerel Ceneviz sakinleri Venedik mahallesini yıktı ve birçok Venedikli sivili öldürdü. 1285 Bizans-Venedik ateşkesine rağmen, Bizans imparatoru II. Andronikos, Venedik bailosu Marco Bembo da dahil olmak üzere katliamdan kurtulan Venediklileri tutuklayarak Cenevizli müttefiklerine derhal destek gösterdi.

Venedik, uğradıkları hakaret için tazminat talep ederek Bizans İmparatorluğu ile savaş tehdidinde bulundu. Temmuz 1296'da Ruggiero Morosini Malabranca komutasındaki Venedik filosu Boğaziçi'ne saldırdı. Sefer süresince, Fokaia şehri de dahil olmak üzere Akdeniz ve Karadeniz'deki çeşitli Ceneviz mülkleri ele geçirildi. Bizans başkentinden Haliç'in karşısındaki Galata'daki Ceneviz kolonisi de yakıldı. Ancak Bizans imparatoru, bu noktada savaştan kaçınmayı tercih etti.

Venedik ve Bizanslılar arasındaki açık savaş, Curzola Muharebesi ve 1299 Milano Antlaşması'nda Cenova ile savaşın sona ermesi ile Venediklilerin Bizanslılara karşı savaşı sürdürmek için serbest kalmalarına kadar başlamadı.

1350-1355 savaşı

Karadeniz konusundaki anlaşmazlıklar 1350'de başka bir savaşın patlak vermesine neden oldu, Sardinya'nın kontrolü ve Katalan tebaası ile Cenevizliler arasındaki ticari rekabet konusunda Ceneviz ile anlaşmazlığa düşen Aragon Kralı IV. Pedro, Venedik ile ittifak kurdu ve 1351'de savaşa katıldı.

Ege ve Boğaziçi çevresindeki yerel kuvvetler arasındaki çatışmaların ardından, 1351'de Paganino Doria komutasındaki büyük bir Ceneviz filosu, Konstantinopolis'e ilerlemeden önce Negroponte'deki Venedik kolonisini kuşattı. 1348-1349 yıllarında Cenevizlilerle kısa bir savaşı kaybeden Bizans İmparatoru VI. İoannis, Venedik tarafında savaşa girmeye teşvik edilmiş ve Pera saldırılarında onlara yardım etmişti. Kısa süre sonra Niccolo Pisani komutasındaki birleşik Venedik-Katalan filosu geldi ve Bizanslılarla güçlerini birleştirdi ve kanlı Boğaz Muharebesi, Şubat 1352'de Boğaziçi'nde gerçekleşti. Her iki taraf da ağır kayıplar verdi, ancak Katalanların en ciddi kayıpları vermesi, Pisani'yi geri çekilmeye teşvik etti ve Doria'nın Bizans'ı savaşın dışına itmesini sağladı.

Ağustos 1353'te Pisani, Venediklileri ve Katalanları, Sardunya'daki Alghero açıklarında Antonio Grimaldi komutasında Cenevizliler karşısında ezici bir zafere götürdü. Yenilgiden endişelenen Ceneviz, mali desteğini sağlamak için Milano Lordu Giovanni Visconti'ye boyun eğdi. 1354 yılında Paganino Doria, Pisani'yi Mora Yarımadası'deki Pilos'da (Sapienza) demir atarken hazırlıksız yakaladı ve tüm Venedik filosunu ele geçirdi. Bu yenilgi, doçe Marino Faliero'nun indirilmesine katkıda bulundu ve Venedik, 1 Haziran 1355'te Ceneviz ile barıştı. Venedik'in bu savaştan kaynaklanan yorgunluğu, kısa bir süre sonra Dalmaçya'nın Macaristan'a kaybına neden oldu. Milano'dan destek alma ihtiyacından kurtulan Cenevizliler, 1356'da Milano yönetimine son verdi.

1377-1381 savaşı

1376'da Venedik, Çanakkale Boğazı yakınlarındaki stratejik konumdaki Bozcaada'yı Bizans İmparatoru V. İoannis'den satın alarak Cenevizlilerin Karadeniz'e girişini tehdit etti. Bu, Cenevizlileri, adanın Ceneviz'e devredilmesi karşılığında, iki cumhuriyet arasında yeni bir savaş başlatarak, İoannis'in oğlu IV. Andronikos'un tahtı ele geçirmesine yardım ettiler. Cenevizliler, Bozcaada'yı 1377'de Venediklilerden almayı başaramadılar, ancak Venedik'in anakara rakipleri Macaristan, Avusturya, Aquileia ve Padova'dan oluşan bir koalisyonun desteğini aldı, sadece Padova önemli ölçüde yardım sağladı. Venedik, ordusu kara yönünden Ceneviz'i tehdit eden Milano ve 1373-1374'te Ceneviz ile yapılan bir savaşta mağlup olan ve Ceneviz egemenliğine giren Kıbrıs Krallığı ile ittifak kurdu.

Luciano Doria liderliğindeki küçük bir Ceneviz filosu 1378'de Adriyatik'i işgal etti ve 1379'da Vettor Pisani komutasındaki Venediklileri mağlup etti. Takviye edildikten sonra, Pietro Doria komutasında Venedik'e karşı ilerlediler, Luciano, Pula'da öldürüldü. Cenevizliler, Venedik lagününün savunmasını kırmakta başarısız olsalar da, karadaki Padovalıların desteğiyle Chioggia limanını güney ucuna yakın bir yeri ele geçirdiler.

Venedikliler, Ceneviz filosunu içeride hapsederek Chioggia limanındaki blok gemileri batırmayı başardılar. Venedik, tüm Akdeniz'deki Ceneviz ticaretine karşı olağanüstü başarı elde eden Carlo Zeno komutasındaki bir baskın filosunun geri dönmesiyle güçlendirildi. Adriyatik'te yeni bir Ceneviz filosu toplandı, ancak Chioggia'yı kurtarmak için yaramadılar. İçeride sıkışıp kalan güçler, 1380 Haziranında teslim olmaya zorlandı.

Yukarı Adriyatik limanları üzerinde Ceneviz ve Venedik filoları arasında savaş devam etti, ancak iki taraf 1381'de Savoy Kontu VI. Amadeus'un arabuluculuğuyla Torino'da barış müzakerelerinde bulundular. Chioggia'daki zafere rağmen, savaş Venedik için mali açıdan felaketti, bu yüzden Bozcaada'nın tahliyesi, Kıbrıs'taki Cenevizlilerin üstünlüğünün tanınması, Treviso'nun başlıca anakara mülklerinin teslim edilmesi ve Macaristan'a yıllık vergi ödenmesi gibi tavizleri kabul ederek barışı güvence altına alırken, Ceneviz ve müttefikleri önemli tavizler vermediler.

Kopuş

Chioggia Savaşı, Venedik ve Ceneviz arasındaki rekabeti, aralarındaki tüm çatışmalarda olduğu gibi çözümsüz bıraktı. Venedik ciddi bir şekilde zayıflatıldı, ancak kademeli olarak kamu maliyesini yeniden inşa edebildi ve kayıplarını telafi etmek için anakara rakiplerinin zayıflıklarından yararlanabildi. Ceneviz, bu savaşlar sırasında biriken borçlarla başa çıkmada daha az başarılı oldu ve sonraki on yıllar boyunca derinleşen mali yetersizliğe düştü. Kronik siyasi istikrarsızlığı 1390'dan sonra akut hale geldi ve Fransız egemenliğinin 1396'da kabul edilmesine neden oldu; bu, on beşinci yüzyıl boyunca hareket özgürlüğünü azaltan bir dizi uzun süreli yabancı egemenlik döneminin ilki oldu.

Bu zıt gelişmeler, Ceneviz'in Venedik ile siyasi olarak rekabet etme kapasitesini azalttı, ancak ticari serveti 15. yüzyılın ortalarına kadar gelişmeye devam etti. 1400'den sonra, Batı Akdeniz'de Aragon'un gücünün genişlemesi, Ceneviz için artan bir tehdit oluşturdu ve bu da bir dizi tam ölçekli savaşa (1420–26, 1435–44, 1454–58) yol açtı ve V. Alfonso'nun ölüme kadar önemli bir meşguliyet olarak kaldı, Venedik ile eski rekabete göre öncelik kazandı.

Venedikliler ve Cenevizliler arasındaki ara sıra korsan şiddeti, özellikle 1403'te Modon'da bir deniz çatışmasının ardından devam etti. Ceneviz'deki Milano egemenliği döneminde, Milano ile Venedik arasındaki İtalyan anakarasında meydana gelen çatışma, Ceneviz'i Venedik ile 1431-33'te bir başka sonuçsuz deniz savaşına çekti. Bununla birlikte, rekabet her iki şehrin işlerinde de baskın bir düşünce olmaktan çıkmıştı.

Kaynakça

Özel

^ Lane 1973, ss. 73-75.
^ Lane 1973, ss. 75-76.
^ Lane 1973, ss. 76-77.
^ Lane 1973, ss. 77-78.
^ Ostrogorsky 1969, ss. 490-491.

Genel

Balard, Michel (1997). "La lotta contro Genova". Alberto Tenenti; Ugo Tucci (Ed.). Storia di Venezia. Dalle origini alla caduta della Serenissima. Vol. III: La formazione dello stato patrizio (İtalyanca). Roma: Enciclopedia Italiana. ss. 87-126. OCLC 1002736138.
Lane, Frederic Chapin (1973), Venice, a Maritime Republic (İngilizce), Johns Hopkins University, ISBN 0-8018-1445-6
Ostrogorski, Georgi (1969). History of the Byzantine State (İngilizce). Rutgers University Press. ISBN 0-8135-0599-2.
Setton, Kenneth M. Catalan Domination of Athens 1311–1380. Revised edition. London: Variorum, 1975.
Norwich, John Julius. A History of Venice. New York: Alfred A. Knopf, 1982.
Rodón i Oller, Francesch. Fets de la Marina de guerra catalana. Barcelona: 1898.

[FOOTNOTELane197373-75-1] Lane 1973, ss. 73-75.

[FOOTNOTELane197375-76-2] Lane 1973, ss. 75-76.

[FOOTNOTELane197376-77-3] Lane 1973, ss. 76-77.

[FOOTNOTELane197377-78-4] Lane 1973, ss. 77-78.

[FOOTNOTEOstrogorsky1969490-491-5] Ostrogorsky 1969, ss. 490-491.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]