İçeriğe atla

Cassini-Huygens

Cassini–Huygens
Cassini'nin Satürn etrafındaki yörünge yerleştirme manevrasını (SOI) gösteren sanatsal bir tasviri
Görev türüCassini: Satürn yörünge aracı
Huygens: Titan iniş aracı
UygulayıcıCassini: NASA / JPL
Huygens: ESA / ASI
COSPAR kimliği1997-061A Bunu Vikiveri'de düzenleyin
SATCAT no.25008
Web sitesi
Görev süresi
  • Toplam:
    •  19 yıl, 335 gün
    •  Satürn'de13 yıl, 76 gün
  • Yolda:
    •  6 yıl, 261 gün
  • Ana görev:
    •  3 yıl
  • Genişletilmiş görevler:
    •  Equinox: 2 yıl, 62 gün
    •  Solstice: 6 yıl, 205 gün
    •  Final: 4 ay, 24 gün
Uzay aracı özellikleri
ÜreticiCassini: JPL
Huygens: Thales Alenia Space
Fırlatma ağırlığı5.712 kg (12.593 lb)[1][2]
Yakıtsız ağırlık2.523 kg (5.562 lb)[1]
Güç~885 watt (BOL)[1]
~670 watt (2010)[3]
~663 watt (EOM/2017)[1]
Görev başlangıcı
Fırlatma tarihi15 Ekim 1997, 08:43:00 (15 Ekim 1997, 08:43:00) UTC
Roket Titan IV(401)B B-33
Fırlatma yeriCape Canaveral SLC-40
Görev sonu
Tasfiye türüSatürn atmosferine kontrollü giriş[4][5]
Son temas15 Eylül 2017
  • 11:55:39 UTC X bandı telemetri
  • 11:55:46 UTC S-bandı radyo[6]
Yörünge parametreleri
Referans sistemiKronosentrik
Venüs uçuşu (Kütleçekim yardımı)
En yakın yaklaşım26 Nisan 1998
Mesafe283 km (176 mi)
Venüs uçuşu (Kütleçekim yardımı)
En yakın yaklaşım24 Haziran 1999
Mesafe623 km (387 mi)
Dünya-Ay sistemi uçuşu (Kütleçekim yardımı)
En yakın yaklaşım18 Ağustos 1999, 03:28 UTC
Mesafe1.171 km (728 mi)
2685 Masursky uçuşu (Arızi)
En yakın yaklaşım23 Ocak 2000
Mesafe1.600.000 km (990.000 mi)
Jüpiter uçuşu (Kütleçekim yardımı)
En yakın yaklaşım30 Aralık 2000
Mesafe9.852.924 km (6.122.323 mi)
Satürn yörünge aracı
Yörüngeye yerleşme1 Temmuz 2004, 02:48 UTC
Titan iniş aracı
Uzay aracı bileşeniHuygens
İniş tarihi14 Ocak 2005
Flagship Programı
 

Cassini–Huygens, doğal uyduları ve halkaları da dahil olmak üzere Satürn sistemini incelemek amacıyla 15 Ekim 1997'de başlatılan NASA, ESA ve ASI ortaklığında gezegenler arası uzay araştırma göreviydi.[7]

Ziyaret için Satürn'e giden dördüncü ve yörüngesine giren ilk uzay sondasıdır. 1997'de uzaya fırlatılan uzay aracı, 2004 yılında Satürn'e vardıktan sonra bu gezegeni ve ayrıca Jüpiter'i gözlemleyerek heliosferi ve izafiyet kuramı deneyi amacıyla çok sayıda doğal uyduyu incelemiştir. Hemen her gün gezegenin, halkaları ve uydularının fotoğraflarını çekip, veri toplayıp Dünya'ya gönderen iki parçalı uzay aracı, adını astronom Giovanni Domenico Cassini ile Christiaan Huygens'dan alır. Son olarak Satürn'ün halkaları içine girip gaz, toz ve buz parçacıklarını yakalayıp analiz ettikten ve yüksek çözünürlüklü fotoğraflar çektikten sonra misyonunun 15 Eylül 2017'de gezegenin atmosferine girerek sona ermesi planlanmıştır.[8][9]

1980'lerde gelişirilmeye başlanan Cassini', Titan IVB / Centaur taşıyıcı roketiyle 15 Ekim 1997 tarihinde fırlatılarak uzaya gönderildi. 7 yıllık gezegenlerarası uçuş sonrası 1 Temmuz 2004 tarihinde Satürn çevresindeki yörüngesine girdi. 25 Aralık 2004 tarihinde, yaklaşık 02:00 UTC sıralarında Huygens denilen uydusu, araçtan ayrılıp 14 Ocak 2005 tarihinde Titan'a indi.

En büyük keşiflerinden birisi Satürn'ün uyduları olan Titan, Enceladus ve Mimas'ta büyük sıvı su kaynaklarının bulunması ve bu uyduların potansiyel bir yaşam barındırma ihtimali olmasıdır.[10] Cassini'nin misyonunun sonunda yaşam ihtimali olan bu suları kirletmesinden endişe duyan NASA Gezegen Koruma Ofisi; Cassini uzay aracında Dünya'dan fırlatılmadan önce belki yeterince iyi temizlenmediği için bazı mikroorganizmaların bulunabileceğini göz önüne alarak uzay aracının Satürn'e çarptırılmasına karar vermiştir.[10] Bu karar doğrultusunda 22 Nisan 2017'de Titan'a yakın bir geçiş gerçekleştiren Cassini'nin, bu manevradan elde edilen çekim gücünden yararlanarak Satürn'ün üst atmosferi ile Satürn'e en yakın halkaları arasına 22 dalış yapması ve böylece halkalar hakkında daha yakından bilgi alınması planlanmış; ilk dalış 26 Nisan'da gerçekleştirilmiştir.[10]

İlk dalışın ardından geçen 22 dalış sonrasında, yakıtı tükendiği için ve olası yaşam potansiyeli olan uydulara zarar vermemesi için, 15 Eylül 2017 günü, saat 13:44'te gezegen atmosferine düşürülüp görevine son verildi.

Uzay aracı tasarımı

Cassini-Huygens montaji

Uzay aracının, Mars yörüngesinin ötesindeki görevler için geliştirilmiş bir uzay aracı sınıfı olan ikinci üç eksenli stabilize, RTG ile çalışan Mariner Mark II olması planlandı. Cassini, Comet Rendezvous Asteroid Flyby (CRAF) uzay aracıyla aynı anda geliştirildi, ancak bütçe kesintileri ve proje kapsamı, NASA'yı Cassini'yi kurtarmak için CRAF geliştirmesini sonlandırmaya zorladı. Sonuçta, Cassini daha özelleşti. Mariner Mark II serisi iptal edildi. Birleşik yörünge aracı ve sondası, Phobos 1 ve Phobos 2 Mars sondalarının ardından başarıyla fırlatılan üçüncü en büyük ve en karmaşık insansız gezegenler arası uzay aracıdır.[11][12]

Yörünge aracının 2.150 kg (4.740 lb) ve sondanın 350 kg (770 lb) kütlesi vardı. Fırlatma aracı adaptörü ve fırlatma sırasında 3.132 kg (6.905 lb) itici gaz ile, uzay aracının kütlesi 5.600 kg (12.300 lb) idi.

Cassini uzay aracı 6,8 m yüksekliğinde ve 4 metre (13 ft) genişliğindeydi. Uzay aracının karmaşıklığı, Satürn'e olan yörüngesi ve varış noktasındaki iddialı bilimsel hedefleri sayesinde arttı. Cassini 1.630 bağlantılı elektronik bileşenler, 22.000 kablo bağlantısı ve 14 kilometre (8,7 mi) kabloya sahipti.[13] Çekirdek kontrol bilgisayarı CPU'su yedekli bir MIL-STD-1750A sistemiydi. Ana tahrik sistemi, bir ana ve bir yedek R-4D çift yakıtlı roket motorundan oluşuyordu. Her motorun itişi 490 N (110 lbf) ve toplam uzay aracı delta-v'in hızı yaklaşık 2.040 m/s (4.600 mph) idi.[14] Daha küçük tek yakıtlı roketler, manevra kontrolunda kullanıldı.

Cassini, esasen 32,7 kg plütonyum dioksit (28,3 kg saf Plütonyum içeren) nükleer yakıtla çalışıyordu.[15] Malzemenin radyoaktif bozunmasından ortaya çıkan ısı elektriğe dönüştürüldü. "Huygens" seyir sırasında "Cassini" tarafından desteklendi ancak bağımsız olduğunda kimyasal piller kullandı. Sonda, kamu kampanyasıyla toplanan 81 ülkedeki vatandaşlardan 616.400'den fazla imzalı bir DVD taşıyordu.[16][17]

Kaynakça

  1. ^ a b c d "Cassini–Huygens: Quick Facts". NASA. 16 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ağustos 2011. 
  2. ^ Krebs, Gunter Dirk. "Cassini / Huygens". Gunter's Space Page. 16 Ağustos 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Haziran 2016. 
  3. ^ Barber, Todd J. (23 Ağustos 2010). "Insider's Cassini: Power, Propulsion, and Andrew Ging". NASA. 2 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ağustos 2011. 
  4. ^ Brown, Dwayne; Cantillo, Laurie; Dyches, Preston (15 Eylül 2017). "NASA's Cassini Spacecraft Ends Its Historic Exploration of Saturn". NASA. 9 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2017. 
  5. ^ Chang, Kenneth (14 Eylül 2017). "Cassini Vanishes Into Saturn, Its Mission Celebrated and Mourned". The New York Times. 8 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2017. 
  6. ^ "Cassini Post-End of Mission News Conference". Pasadena, CA: NASA Television. 15 Eylül 2017. 
  7. ^ "Dış Gezegen Amiral gemisi". 8 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2014. 
  8. ^ "2017'de uzayda neler yaşanacak?". Deutsche Well, 2 Ocak 2017. 4 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2017. 
  9. ^ "Saturn Plunge Nears for Cassini Spacecraft". NASA - National Aeronautics and Space Administration (İngilizce). 29 Ağustos 2017. 30 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2017. 
  10. ^ a b c Yıldız, Umut (Haziran 2017). "Halkaların Gizemi Çözülüyor". Atlas, 291. 26 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2017. 
  11. ^ "Cassini spacecraft". European Space Agency. 19 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  12. ^ "Cassini Spacecraft and Huygens Probe" (PDF). NASA/Jet Propulsion Laboratory. May 1999. JPL 400-777. 24 Aralık 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  13. ^ Coustenis, Athena; Taylor, Fredric W. (2008). Titan: Exploring an Earthlike World. Series on Atmospheric, Oceanic and Planetary Physics. 4 (2.2sayfa=75 bas.). World Scientific. ISBN 978-981-270-501-3. 7 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2022. 
  14. ^ Michael W. Leeds (1 Temmuz 1996). AIAA 96-2864 Development of the Cassini Propulsion Subsystem (PDF). 32nd AIAA/ASME/SAE/ASEE Joint Propulsion Conference. 18 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 8 Ocak 2016. 
  15. ^ Grandidier J., Gilbert J. B., Carr G. A. (2017). "Cassini Power Subsystem" (PDF). Jet Propulsion Laboratory. 9 Nisan 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  16. ^ "Signatures from Earth Board Spacecraft to Saturn". Cassini: The Grand Finale. 25 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2017. 
  17. ^ "616,400 Signatures". Cassini: The Grand Finale. 25 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2017. 
Wikimedia Commons'ta Cassini-Huygens ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

Görseller

  • Huygens sondası Titan'a inerken alınan bir görüntü.
    Huygens sondası Titan'a inerken alınan bir görüntü.
  • Cassini'nin 25 Nisan 2016'da yakaladığı Satürn görüntüsü
    Cassini'nin 25 Nisan 2016'da yakaladığı Satürn görüntüsü
  • Uzay aracının üç boyutlu animasyonlu görüntüsü
    Uzay aracının üç boyutlu animasyonlu görüntüsü
  • Cassini'nin çektiği Satürn halkaları videosu, 2008

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Satürn</span> Güneş Sisteminin 6. gezegeni

Satürn veya Eski Türkçedeki adıyla Sekentir ya da Sekendiz, Güneş'e en yakın altıncı gezegen ve Jüpiter'den sonra Güneş Sistemi'ndeki en büyük ikinci gezegendir. Ortalama yarıçapı Dünya'nın yaklaşık dokuz buçuk katı olan bir gaz devidir. Dünya'nın ortalama yoğunluğunun yalnızca sekizde birine sahiptir, ancak Dünya'dan 95 kat daha büyüktür. Satürn, neredeyse Jüpiter büyüklüğünde olmasına rağmen, Jüpiter'in kütlesinin üçte birinden daha azına sahiptir. Satürn, Güneş'in etrafında 9,59 AU (1.434 milyon km) mesafede 29,45 yıllık bir yörünge periyoduyla dolanır.

<span class="mw-page-title-main">Jüpiter</span> Güneş Sisteminde yer alan en büyük gezegen

Jüpiter, Güneş Sistemi'nin en büyük gezegenidir. Güneş'ten uzaklığa göre beşinci sırada yer alır. Adını Roma mitolojisindeki tanrıların en büyüğü olan Jüpiter'den alır. Büyük ölçüde hidrojen ve helyumdan oluşmakta ve gaz devi sınıfına girmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Satürn'ün halkaları</span>

Satürn Güneş Sistemindeki en etkileyici halka sistemine sahip gezegendir. Satürn'ün halkaları ilk kez 1610'da Galileo Galilei tarafından fark edilmiş; ancak 1655'te Christiaan Huygens tarafından tanımlanmışlardır. Gezegen halkalarının bilinen yapısına uygun olarak, birbirinden bağımsız hareket eden çok sayıda küçük 'toz', 'buz' ve 'kaya' parçacığının Satürn ve uydularının çekim etkileri ile sürekli denetim altında tutulması sayesinde şeklini koruyan dinamik bir sistem oluştururlar.

<span class="mw-page-title-main">Satürn'ün doğal uyduları</span> Vikimedya liste maddesi

Satürn'ün doğal uyduları, sadece onlarca metre çapındaki minik uydulardan, Merkür gezegeninden daha büyük olan muazzam Titan'a kadar çok sayıda ve çeşitlidir. Satürn, halkalarında gömülü olmayan ve yörüngeleri doğrulanmış 146 uyduya sahiptir ve ayrıca milyonlarca gömülü küçük uydu ve daha küçük sayısız halka taneciklerini içeren yoğun halkaları vardır. Yedi Satürn uydusu, elips şekline sahip olabilecek kadar büyüktür, ancak bunlardan sadece Titan ve muhtemelen Rhea şu anda hidrostatik dengededir. Satürn'ün uyduları arasında özellikle dikkat çekici olanlar; azot bakımından zengin, Dünya benzeri bir atmosfere, kurumuş nehir ağları ve hidrokarbon göllerinden oluşan bir manzaraya sahip, Güneş Sistemi'ndeki ikinci en büyük uydu olan Titan, güney kutup bölgesinden gaz ve toz jetleri çıkan Enceladus ve tezat oluşturan siyah ve beyaz yarım küreleriyle İapetus'dur.

<span class="mw-page-title-main">Voyager 2</span> Amerikan yapımı kaşif, uzay sondası

Voyager 2, 20 Ağustos 1977 tarihinde ABD Voyager programı kapsamında fırlatılan insansız uzay aracıdır. Bu uzay aracı sırasıyla Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün'ü ziyaret etmiştir. Uranüs ve Neptün'ü ziyaret eden tek uzay aracıdır. Aracın misyonu, kardeşi Voyager 1 ile aynıdır.

<span class="mw-page-title-main">Titan (uydu)</span> Satürn uydusu

Titan, Satürn'ün en büyük uydusu ve yoğun bir atmosferi olduğu bilinen tek doğal uydudur. Dünya dışında, yüzeyinde kararlı sıvı bulundurduğu kanıtlanan 2. gök cismi olan Titan'daki büyük su kütleleri gibi görünen okyanusların, metan gazının sıvı hali olduğu görülmüştür.

<span class="mw-page-title-main">İapetus (uydu)</span>

Iapetus, tahmini 1469 km çap ile Satürn'ün üçüncü, Güneş Sistemi'nin 11. büyük uydusudur. İsmini Yunan Mitolojisi'nde bir Titan olan Iapetos'tan alır. Giovanni Domenico Cassini tarafından 1671 yılında keşfedildi.

<span class="mw-page-title-main">Uzay sondası</span> uzay keşfi için yapılan makineler

Uzay sondası, Dünya'nın çekim alanından kurtulup, Ay'a, diğer gökcisimlerine, gezegenler arası ya da galaksiler arası uzay boşluğuna gönderilerek veri toplamaya yarayan robotik uzay aracı ve bu aracın yerine getirdiği göreve verilen addır. Halihazırda etkin durumda yaklaşık 20 uzay sondası görev yapmaktadır. Şu an uzayda sondası bulunan ülkeler ve birlikler, Rusya, Ukrayna, ABD, AB, Japonya, Hindistan ve Çin'dir.

<span class="mw-page-title-main">Carolyn Porco</span> Amerikalı yerbilimci

Carolyn C. Porco dış güneş sisteminin keşfiyle ilgili çalışmalarıyla bilinen Amerikalı gezegenbilimci. Görüntüleme çalışmalarına 1980'lerde, Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün'ü kapsayan Voyager programında başlamıştı. Halen Satürn'ün yörüngesinde bulunan Cassini'nin görüntüleme takımı başkanıdır.

<span class="mw-page-title-main">İnsansız uzay gemisi</span> otomatik olarak uzayda uçabilen ve insansız uzay uçuşları için kullanılan uzay gemileri

İnsansız uzay gemisi ya da insansız uzay aracı, otomatik olarak uzayda uçabilen ve insansız uzay uçuşları için kullanılan uzay gemilerine verilen genel addır. Ne derece insanlardan bağımsız, yani özerk olduğu gemi modelleri arasında farklıdır. Uzaktan kumandalı, uzaktan güdümlü ya da tamamen özerk (robotik) olabilirler. Mesela Salyut 7, Mir ve UUİ'nun modülü Zarya, insansız uzaktan güdümlü şeklide istasyonu işletebilme, her iki yeniden ikmâl aracı ve yeni modüllerle kenetlenme imkânına sâhipti. En yaygın insansız uzay gemileri robotik uzay gemileri, insansız yeniden ikmâl araçları, uzay sondaları ve uzay rasathaneleridir. Her insansız uzay gemisi robotik olmamaktadır. Meselâ uzaya yollanan bir yansıtıcı top, robotik değildir.

<span class="mw-page-title-main">Hyperion (uydu)</span> Satürnün uydusu

Hyperion, Satürn'ün doğal uydusudur. William Cranch Bond, George Phillips Bond ve William Lassell tarafından 1848 yılında keşfedildi. Düzensiz şekli, kaotik dönüşü ve açıklanamayan sünger benzeri görünümü ile dikkat çekicidir. Keşfedilen ilk yuvarlak olmayan uydudur.

<span class="mw-page-title-main">Skathi (uydu)</span> Satürnün bir uydusu (Saturn XXVII)

Skathi, Satürn'ün İskandinav uyduları grubundaki düzensiz uydularından biridir. 23 Eylül 2000'de Brett Gladman liderliğindeki bir grup gökbilimci ekip tarafından keşfedildi. Ekip, 7 Aralık 2000'de Satürn'ün diğer yedi uydusu olan Tarvos, Ijiraq, Thrymr, Siarnaq, Mundilfari, Erriapus ve Suttungr ile birlikte keşiflerini duyurdu. Uydu, astronomik cisimlerin büyük ölçüde Yunan ve Roma isimleri ile adlandırılma çabasının bir parçası olarak, İskandinav mitolojisindeki bir figür olan Skaði'nin adını aldı.

<span class="mw-page-title-main">Giovanni Domenico Cassini</span> İtalyan matematikçi (1625-1712)

Giovanni Domenico Cassini İtalyan matematikçi, astronom ve mühendis.

<span class="mw-page-title-main">Enceladus</span> Satürnün doğal uydularından biri

Enceladus Satürn'ün en büyük altıncı uydusudur. Yaklaşık 500 kilometre çapında olan Enceladus Satürn'ün en büyük uydusu olan Titan'ın onda biri büyüklüğündedir. Yüzeyinin büyük oranda temiz buzla kaplı olması sonucunda Enceladus güneş sisteminde ışığı en fazla yansıtan gök cisimlerinden biri konumundadır. Doğal olarak ışığı tutan tüm gök cisimlerinden daha soğuk olan Enceladus'un yüzeyi öğle vakitlerinde en yüksek -198 °C dereceye ulaşmaktadır. Enceladus'un yüzeyi yoğun yaşlı kraterlerle kaplı bölgeleri ve 100 milyon yıla kadar yakın geçmişte oluşmuş genç tektonik deformasyon alanları gibi pek çok farklı yüzey özelliğini barındırmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Titan'da yaşam</span>

Titan'da yaşam olup olmadığı sorusu; halen bilimsel değerlendirme ve araştırma konusu olarak ucu açık bir sorudur. Titan, Dünya'dan çok daha soğuktur ve yüzeyi sıvı sudan yoksundur, bu da bazı bilim insanlarının Titan'da yaşamı olası görmemesine neden olan etkenlerdendir. Öte yandan, kalın atmosferi kimyasal olarak aktiftir ve karbon bileşikleri bakımından zengindir. Yüzeyde sıvı metan ve etan gövdeleri vardır ve buz kabuğunun altında sıvı halde bir su tabakası olduğu düşünülmektedir; bazı bilim insanları, bu sıvı karışımların Dünya'daki hücre yapısından farklı canlı hücrelerin gelişimi için yaşam alanı sağlayabileceğini düşünüyor.

<span class="mw-page-title-main">Huygens (uzay aracı)</span>

Huygens, 2005'te Satürn'ün uydusu Titan'a başarıyla inen atmosferik bir giriş probuydu (sonda). Avrupa Uzay Ajansı tarafından inşa edilip işletilen bu uzay aracı, Cassini-Huygens misyonunun bir parçasıydı ve Titan'a inen ilk uzay aracı ve bir uzay aracının Dünya'dan şimdiye kadar yaptığı en uzak iniş oldu. Sonda, 1655'te Titan'ı keşfeden 17. yüzyıl Hollandalı gökbilimci Christiaan Huygens'in adını almıştır.

<span class="mw-page-title-main">Mariner</span>

Mariner programı, Amerikan uzay ve havacılık dairesi NASA tarafından diğer gezegenleri keşfetmek için yürütülen bir programdı. 1962 ile 1973 sonları arasında NASA'nın Jet İtki Laboratuvarı (JPL), Venüs, Mars ve Merkür gezegenlerini ilk kez ziyaret etmek ve ayrıca yakın gözlemler için Venüs ve Mars'a geri dönerek iç Güneş Sistemi'ni keşfetmek için Mariner adlı 10 tane robotik gezegenler arası sonda tasarladı ve inşa etti.

<span class="mw-page-title-main">Tarqeq</span>

Tarqeq, Satürn'ün doğal uydusudur. Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Jan Kleyna ve Brian G. Marsden tarafından 5 Ocak 2006 ve 22 Mart 2007 tarihleri arasında yapılan gözlemler sonucunda keşfedildi ve 13 Nisan 2007 tarihinde duyuruldu. Adını İnuit ay tanrısı Tarqeq'ten almıştır ve İnuit grubunun bir üyesidir. Çapı yaklaşık yedi kilometredir. Cassini uzay aracı Tarqeq'i 15-16 Ocak 2014 tarihlerinde 1,5 gün boyunca gözlemlemişti.

Linda Spilker Satürn gezegenini araştıran Cassini misyonu için proje bilimcisi olarak görev yapmış Amerikalı bir gezegen bilim insanıdır. Araştırma ilgi alanları arasında Satürn'ün halkalarının evrimi ve dinamikleri yer almaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Alt uydu</span>

Alt uydu, diğer bir deyişle uydu uydusu, bir gezegenin veya cismin uydusunun etrafında dönen başka bir uydudur.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.