Camilla (mitoloji)
Camilla, Virgil'in Aeneis adlı eserinde adı geçen, Volsci'li Kral Metabus ve Casmilla'nın kızlarıdır.[1]
Kucağında bebek yaştaki kızı olduğu halde, Kral Metabus silahlı Volsci askerleri tarafından tahtından indirilerek vahşi doğaya sürülür. Karşılarına çıkan ve yollarını kesen Amasenus nehrine kapılmaktan ve kızının hayatından endişe eden Metabus, onu bir mızrağa bağlar. Tanrıça Diana' ya Camilla'nın savaşçı bir bakire olarak hizmetkarlık edeceğine söz verip onu nehrin karşı kıyısına fırlatır. Kendisi de kızının peşinden, onu yeniden kucağına almak için nehri yüzerek geçer.
Bebek Camilla bir kısrak tarafından emzirilir ve "ilk sağlam adımlarını atar atmaz, küçük avuç içleri keskin bir ciritle silahlanmıştı; efendisi artık omzundan aşağı sarkan bir yay ve bir ok kılıfı olmuştu."[2] Çocukluğundan itibaren bir avcı olarak yetiştirilmiş, babasının ve çobanların yoldaşlığını tepelerde ve ormanlarda sürdürmüştür.
Modern bilim insanları, Camilla'nın tamamen Virgil'in orijinal bir icadı mı yoksa mevcut bazı Roma mitlerinin temsilcisi mi olduğundan emin olamıyorlar.[3] Michael Paschalis, Virgil'in Aeneid'i: Anlambilimsel İlişkiler ve Uygun İsimler (Virgil's Aeneid: Semantic Relations and Proper Names ) adlı kitabında; Virgil'in Amasenus nehrini (bugünkü Priverno yakınlarındaki Amaseno, eski Privernum) boşuna seçmediği ve Camilla'nın da tıpkı nehrin kendisi gibi Amazonlara şiirsel bir gönderme olarak resmedildiği görüşünü savunur.[4]
Aeneis' de; Rutuli hükümdarı Kral Turnus'la müttefik olduğundan ve prenses Lavinia'nın flörtü yüzünden fitili ateşlenen savaşta Aeneas ve Truvalılarla savaşır. Bir Truva müttefiki olan Arruns, Camilla'yı savaş alanında takip eder ve peşindeki Chloreus'un yarattığı şaşkınlıktan istifade ederek onu öldürür.[5] Buna karşın Diana'nın beraber olduğu hizmetindeki Opis, metresinin emriyle Arruns'u katleder ve Camilla'nın öldürülüşünün intikamını alır.[6] Virgil, Camilla'nın ayakları üzerinde ne kadar hızlı olduğunu, başakların başlarını kırmaksızın bir buğday tarlasının üzerinden ya da ayaklarını ıslatmaksızın bir okyanusun üzerinden geçebileceğini söyler.[7]
Giovanni Boccaccio'nun De mulieribus claris eseri, Camilla üzerine bir bölüm içermektedir. Genellikle bir sanatın konusu değildir, ancak Sandro Botticelli'nin 'Pallas ve Kentaur'daki kadın figürü (1482, Uffizi ) resmin 1499 yılındaki ilk kayıtlarında 'Camilla' olarak geçer, ancak daha sonra bir 1516 envanterinde Minerva diye anılır ve günümüze kadar bu isimlendirmeyle ulaşır.[8] Aynı zamanda Giovanni Bononcini'nin.yazdığı ve uluslararası ün kazanmış Camilla'nın konusunu da teşkil etmektedir.[9]
Camilla, Yunan mitolojisindeki Penthesilea ile benzerlik arz eder.[10]
Notlar
- ^ Virgil, Aeneid 11.532 535–543 16 Nisan 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
- ^ Virgil, 11.570 ff. 7 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Lightbown, p. 150
- ^ Virgil's Aeneid: Semantic Relations and Proper Names - Michael Paschalis - Google Books. 1997. ISBN 9780198146889. Erişim tarihi: 31 Ağustos 2013.
- ^ Virgil, 11.1121–1210.
- ^ Virgil, 11.1236–1256.
- ^ Virgil, 7.1094–1103.
- ^ Lightbown, pp. 146, 150-152
- ^ "Trionfo di Camilla, regina de' Volsci, Il ('The Triumph of Camilla, Queen of the Volscians')". oxfordmusiconline.com. Grove Music Online. 11 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Aralık 2019.
- ^ Virgil, The Aeneid, trans. Robert Fagles, Penguin Books, 2006, p. 438.
Kaynakça
- Lightbown, Ronald, Sandro Botticelli: Yaşamı ve Çalışmaları, 1989, Thames ve Hudson
- Virgil, Aeneid, Theodore C. Williams. çev. Boston. Houghton Mifflin Co. 1910. Çevrimiçi sürüm 9 Ekim 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Ayrıca bakınız
Konuyla ilgili yayınlar
- Boyd, Barbara Weiden. "Virgil'den Camilla ve Katalog ve Ecphrasis Gelenekleri (Aeneid 7.803-17)." Amerikan Filoloji Dergisi 113, no. 2 (1992): 213-34. Erişim tarihi 28 Haziran 2020. doi: 10.2307 / 295558.
- Viparelli, Valeria. "CAMILLA: ÖLÜME BİLE YENİLMEMİŞ BİR KRALİÇE." Vergilius (1959-) 54 (2008): 9-23. 28 Haziran 2020'de erişildi. www.jstor.org/stable/41587370.
