César Ritz
César Ritz | |
|---|---|
 César Ritz‘in portresi | |
| Doğum | 23 Şubat 1850 Niederwald, Valais Kantonu, İsviçre |
| Ölüm | 26 Ekim 1918 (68 yaşında) Küssnacht, Schwyz kantonu, İsviçre |
| Defin yeri | Niederwald |
| Meslek | Hotelci |
| Evlilik | Marie-Louise Beck |
| Çocuk(lar) | 2 |
César Ritz (23 Şubat 1850 - 24 Ekim 1918)[1] İsviçreli bir otelci ve en ünlüsü Hôtel Ritz Paris ve Londra'daki “Ritz London Hotel” ve “Carlton Hotel, London“ (modern Ritz-Carlton Hotel Company'nin öncüleri) olmak üzere birçok otelin ve "Otelcilerin Kralı ve Otelciden Krallara" olarak bilinen eski bir otel zincirinin kurucusuydu. ve Ritzy terimi, onun ve otellerinin adından gelir.
Erken yaşam
Ritz, İsviçre'nin Niederwald köyünde, fakir bir köylü ailenin 13 çocuğunun en küçüğü olarak dünyaya geldi.[2] On iki yaşında Sion'daki Cizvit kolejine yatılı olarak gönderildi ve on beş yaşında, yalnızca belli belirsiz sanatsal eğilimler gösterdiği için Brig'de bir otelde sommelier olarak çıraklık yaptı.[1] Orada çırak şarap garsonu olarak çalışırken, otelin patronu tarafından "Otel işinde asla kendinden bir şey yapmayacaksın. Özel bir hüner gerektirir," diyerek görevinden alındı. Özel bir hüner, özel bir yetenek gerektirir ve sana doğruyu söylüyorum, sende buna sahip değilsin."[3] Kısa bir süre kutsal olarak Cizvitlere döndü, ardından 1867 Evrensel Sergisi sırasında servetini Paris'te aramak için ayrıldı.[1]
Erken kariyer
Ritz'in Fransa-Prusya Savaşı sırasındaki Paris Kuşatması (1870-71) da dahil olmak üzere Paris'te geçirdiği biçimlendirici beş yıl, ona kendisini bir garsondan şef garsona, sonra yöneticiye ve sonunda otelciye dönüştürmesi için yeterli cila ve güveni verdi. [1] Hotel de la Fidélité'de kısa bir süre çalıştıktan sonra, bir işçi bistrosunda garson olarak çalıştı ve Chevallier ailesine ait bir "prix fixe" restoranında iş buldu,[4] daha sonra hızlı çalışma arzusuyla çok fazla tabak kırdığı için kovuldu.[5] 1869 ve 1872 yılları arasında birinci sınıf Restaurant Voisin'de çalışmadan önce, Rue Royale ve Rue Saint-Honore köşesindeki bir restoranın restoran müdürlüğüne kadar çalıştı.[1] Burada Sarah Bernhardt, George Sand, Edmond de Goncourt, Théophile Gautier ve Alexandre Dumas gibi kişilerle ilgilendi.[5] işinin temellerini mal sahibi Bellenger'den öğrendi ve kuşatma sırasında taze et kaynakları azaldığından ve onların yerini hayvanat bahçesindeki hayvanlar aldığından sos chasseur'da fil hortumu gibi yemekler servis etti.[1]
1872'de Ritz, o zamanlar Avrupa'nın en gösterişli otellerinden biri olan Paris'teki Hôtel Splendide'nin kat garsonu oldu,[6] burada kendisi üzerinde derin etkisi olan birçok zengin, kendi kendini yetiştirmiş Amerikalı misafirlerle tanıştı.[1] 1873'te Dünya Fuarında Viyana'da garsondu ve bu sırada endüstri ve Galler Prensi gibi saygın kişilerin mutfak tercihleri hakkında önemli bilgi edinmeye başladı.[1][6]
İlk yöneticilik
1873 kışında, otel işletmeciliğindeki şaşırtıcı kariyeri, Nice'deki Grand Hôtel'deki restoranın yönetimini üstlendiğinde başladı].[1] Bir keresinde şöyle demişti: "göçmen bir toplumun ardından gezginlik yıllarının başladığını" söyledi.[7] İsviçre'deki Rigi Kulm Hotel'de yönetici olarak çalışırken, kariyerini değiştiren bir olay meydana geldi. Oteldeki merkezi ısıtma soğuk bir günde bozuldu ve 40 kişilik bir grup öğle yemeği için geliyordu. Ritz menüyü sıcak yemekler olacak şekilde değiştirdi, küçük oturma odasına bir masayı taşıdı ve her konuğun ayak taburesine yerleştirilecek pazen kumaşlara sarılmak üzere fırında 40 tuğla ısıttı.[8] Bu hızlı düşünce, Luzern'deki Grand Hotel National'ın tasarımcısı Max Pfyffer tarafından fark edildi ve verimliliğini bir not defterine kaydetti.
Ardından, uluslararası turist setinin kışın Nice veya San Remo otellerinden yazın Rigi-Kulm ve Lucerne gibi İsviçre dağ tatil yerlerine göç etmesinden hemen önce, genellikle yılda iki kez düzenli hareketler izledi.[1]
Çiğ jambon, ekmek ve şaraptan oluşan diyetle yaşayan, sabah 5'te zil çalarak misafirleri rahatsız eden ve ordu tabancasıyla karısını koridorlarda kovalama alışkanlığı olan alkolik yöneticisinin eksantriklikleriyle zor bir dönemde Maggiore Gölü kıyısındaki Locarno'daki Grand Hôtel'in uşağı olarak çalıştı. Ritz uysal bir şekilde, bu koşullar altında "Müşterileri yatıştırmak için elimden geleni yaptım" yorumunu yaptı.[7]
1878'de Luzern'deki Grand Hôtel National'ın müdürü oldu ve 1888'e kadar Monako'daki Grand Hôtel'de paralel olarak aynı konumunu sürdürdü. Lüks otelciliğin geliştirilmesinde bir öncü olarak, zengin müşterileri nasıl baştan çıkaracağını biliyordu ve kısa sürede iyi tat ve zarafetiyle ün kazandı ve 1880'lerin ortalarında Luzern'deki Grand Hôtel National, Avrupa'nın en zarif oteli olarak ün kazandı.[9]
Ritz, "müşteri her zaman haklıdır" ilkesini zorunlu kılan ilk kişiydi.[2] Prensibi "Bakmadan hepsini gör; dinlemeden hepsini işitin; köle olmadan dikkatli ol; küstah olmadan tahmin et. Lokantadaki biri yemekten veya şaraptan şikayet ederse, onu hemen kaldır ve sorgusuz sualsiz değiştir"[2] idi.
Kaynakça
- ^ a b c d e f g h i j Allen.
- ^ a b c Hotchner 2012.
- ^ Montgomery-Massingberd & Watkin 1980, s. 9.
- ^ Ritz 1938, s. 51.
- ^ a b Montgomery-Massingberd & Watkin 1980, s. 10.
- ^ a b Montgomery-Massingberd & Watkin 1980, s. 12.
- ^ a b Montgomery-Massingberd & Watkin 1980, s. 13.
- ^ Ritz 1938, ss. 69–71.
- ^ Montgomery-Massingberd & Watkin 1980, s. 14.
