Bugatti
Slogan | Rien n'est trop beau, rien n'est trop cher. Hiçbir şey çok güzel, hiçbir şey çok pahalı değildir. |
---|---|
Tip | Özel |
Endüstri | Otomotiv endüstrisi |
Akıbeti | Hispano-Suiza (1963) Volkswagen (Temmuz 1998) |
Kurucu | Ettore Bugatti |
Genel merkezi | Molsheim, Alsas , |
Önemli kişiler | Jean Bugatti Roland Bugatti Romano Artioli |
Ürün | Otomobiller, Süperspor |
Sahibi | Hispano-Suiza (1963) Volkswagen (Temmuz 1998) |
Bugatti, Volkswagen AG yan kuruluşu olan İtalyan asıllı lüks spor otomobili, performanslı araba, süperspor otomobil, spor otomobil markasıdır. 1909 yılında yüksek performanslı otomobiller üretmek için Ettore Bugatti tarafından Fransa'da Molsheim ilçesinde kuruldu. II. Dünya Savaşı'nın başlamasına kadar dünyanın en prestijli ve hızlı otomobillerinden bazılarını üretmiştir. Savaşın başlaması ile başlayan maddi sorunlar ve Ettore Bugatti'nin oğlunun ölümü sonrasında iflas etmiş ve uçak parçası fabrikası da satılmıştır. 1998 yılında Volkswagen grubu isim haklarını satın alarak Bugatti markasıyla yeniden üretime başlamıştır. Firmanın VW kontrolü altında ürettiği ilk modeli olan Bugatti Veyron, 407 km/s son hıza ulaşabilmektedir ve 1001 beygir gücüne (1250 nm tork) sahiptir. 4 Milyon Euro'luk fiyatıyla seri üretim halindeki en pahalı otomobillerden biridir. Tarihsel olarak bakıldığında da, bilinen şimdiye kadar en yüksek fiyatla satılmış otomobil, sadece 6 adet üretilmiş olan 1926 model "Bugatti Royale" dır. Japonya'da 15 milyon dolara satılmıştır.
Ettore Bugatti Dönemi
Firmaya ismini veren Ettore Bugatti İtalya'nın Milano şehrinde doğmuştu. İsmini verdiği şirketi ise 1909 yılında, 1919 yılında Fransa kontrolüne geçene kadar, Almanya'ya bağlı olan Alsace yakınlarındaki Molsheim şehrinde kurmuştur. Firma, otomobillerinde mühendislik detaylarına verdiği önem kadar tasarımların sanatsallığı ile tanınmıştır. Ebeveynlerinin mücevher ve mobilya tasarımcıları, erkek kardeşinin heykeltıraş ve diğer akrabalarının da diğer sanat dalları ile yakın kişiler düşünüldüğünde Ettore Bugatti'nin otomobil tasarımlarındaki sanatsallık şaşırtıcı değildir. Firma, ayrıca ünlü Monaco Grand Prix'inin ilk müsabakasındaki birincilik dahil olmak üzere, Grand Prix yarışlarında ciddi başarılar elde etmiştir.
Tasarım
Daha önce de belirtildiği gibi, Bugatti'nin otomobilleri mühendislik ürünü oldukları kadar sanat eseri idiler. Motor blokları elle eğelenerek birleştirilirken conta kullanımını gerektirmeyecek kadar hassas miktarda düz yüzeyler elde edilmiş, motor bölümündeki görünen yüzeyler ince rötuşlarla süslenmiş ve hemen hemen tüm somunlardaki güvenlik telleri dantel gibi işlenmiştir. Diğer üreticilerin yaptığı gibi süspansiyon yaylarını aksa somunla bağlamak yerine, Bugatti'nin akslarında ise yay aks üzerinde açılmış son derece hassas yuvasına daha az parça gerektirerek monte edilmiş ve çok daha yalın bir şekilde tasarlanmıştı. Ettore Bugatti, azılı rakibi Bentley'de araçlarını, dayanıklılık öncelikli olarak tasarlandıkları için, "Dünyanın en hızlı kamyonları" olarak tanımlamıştı. Bugatti'ye göre en büyük düşman ağırlık idi.
Yarış başarıları
Şirket ayrıca ilk dönem Grand Prix motor yarışlarında büyük başarı elde etti: 1929'da özel olarak girilen Bugatti Type 35 ilk Monako Grand Prix'yi kazandı.
Yarış başarısı, sürücü Jean-Pierre Wimille'in Le Mans 24 Saat'ı iki kez kazanmasıyla (1937'de Robert Benoist ile ve 1939'da Pierre Veyron ile) doruğa çıktı.
Bugatti arabaları yarışlarda çok başarılıydı. Küçük Bugatti Type 10 ilk yarışında ilk dört sırayı süpürdü.
1924 Bugatti Type 35 en başarılı yarış arabalarındandır. Type 35, Bugatti tarafından aynı zamanda onu 1924 Lyon'da otomobilin ilk Grand Prix'sinde kullanan usta mühendis ve yarış pilotu Jean Chassagne ile birlikte geliştirdi.[1] 1925'ten 1929'a kadar beş yıl boyunca Bugattiler, Targa Florio'da zafer kazandı.
Louis Chiron, piste en çok Bugatti arabalarında çıkmıştı. Bugatti Automobiles S.A.S., 1999 Bugatti 18/3 Chiron konsept otomobilin adını Chiron‘un onuruna verdi. Jean-Pierre Wimille ve Pierre Veyron'un kıt kaynaklarla 1939 yarışını kazandığı son Le Mans yarışı hala hatırlanır.
Firmanın Sonu
Ettore Bugatti, Autorail olarak isimlendirilen bir motorlu demiryolu aracı ve Bugatti 100P isminde başarılı uçuş gerçekleştirmemiş bir uçak da tasarlamıştır. Oğlu Jean Bugatti'nin 30 yaşında Molsheim fabrikası yakınında Tip 57 tabanlı bir yarış modelini test ederken ölmesinden sonra firmanın şansı yaver gitmemeye başlamıştır. 2. Dünya Savaşı Molstein fabrikasına ciddi hasar vermişti ve sonrasında Bugatti mülkiyet hakkını da kaybetmişti. Savaş esnasında Bugatti, Paris'e bağlı Levallois'te yeni bir fabrika ve bir seri araç planlamıştı. Fakat Ettore Bugatti 21 Ağustos 1947 tarihinde öldü.
50'lerin ortasında firma, Ettore'nin ikinci oğlu Roland Bugatti yönetiminde ortadan motorlu Type 251 yarış otomobili ile dönüş yapmayı denemiştir. Alfa Romeo, Ferrari ve Maserati ile çalışmış ünlü Gioacchino Colombo tarafından tasarlanan araç, beklentileri karşılamada başarısız olunca firmanın otomobil üretme çabaları son bulmuştur
60'larda, daha önce GM, Studebaker ve Chrysler'la çalışmış Amerikan tasarımcı Virgil Exner, "Yeniden Uyanış Araçları" ismindeki bir projesi için bir Bugatti tasarlamıştır. Bu aracın gösteri amaçlı bir örneği, Turin Motor Show'da sunulmak üzere, Ghia tarafından, son Bugatti 101 şasisi kullanılarak üretilmiştir. Maddi kaynak sağlayamayan Exner, 1935 yılında iflas etmiş Amerikan asıllı bir lüks araç üreticisi olan Stutz'u yeniden diriltme çabasına yönelmiştir.
Bugatti'nin uçak parçaları üretim hattı 1963 yılında, kendi de otomobil üreticiliğinden uçak parçası sağlayıcılığına geçmiş olan Hispano-Suiza'ya satılmıştır. 1968 yılında da kontrolü SNECMA almıştır. Daha sonra Messier firmasını da satın alan SNECMA, 1977 yılında iki firmayı Messier-Bugatti ismiyle birleştirmiştir.
Bugatti firmasının araçları
- 1933 Bugatti Type 59 Grand Prix
- 1937 Bugatti Type 57SC Gangloff Drop Head Coupe
- 1938 Bugatti Type 57SC Atlantic
- Bugatti Veyron 16.4
- Bugatti Type 40
- Bugatti Typ 57
- Bugatti Typ 57 SC
- Bugatti Typ T41
- Bugatti T41 Coupe Napoleon
- Bugatti-Museum
Dış bağlantılar
Notlar
- ^ L’Automobiliste, 1971 P. 7