Bremen Sivil Muhafızları

Bremen Sivil Muhafızları, Bremen'de dört sivil ekibindeki yurttaş birlikleri, Bremen Yurttaş Bölükleri, Bremen Tüfek Bölükleri veya yurttaş milisleri/yurttaş loncaları gibi çeşitli örgütsel biçimlerde oluşan yapıdır.^[1]

Orta Çağ'dan beri, her sağlıklı Bremen vatandaşı (erkek), savaş durumunda şehri savunmak için hazır bulunmalı ve bu amaçla kendi silah ve teçhizatını hazır bulundurmalıydı. 13. ve 14. yüzyıllarda, bu silah ve teçhizatlar; demir bir miğfer, demir çivili bir tunik veya göğüslük, dizlik ve baldırlar, demir eldivenler, bir savaş kılıcı, bir mızrak ve bir kalkandandı. Zırh ve silahlar en yaşlı erkek vârise geçerdi. Halk düzenli olarak olası bir savaş durumuna karşı tatbikatlar yapardı.^[2]

Sağlıklı vatandaşların organizasyonları, dört mahallede bulunan St. Ansgarii, St. Martini, Unser Lieben Frauen ve St. Stephani kiliselerinde "mahalle ekibi" halinde kuruldu. Her ekip, Bremen konseyinden bir lidere ve konsey için uygun ailelerden birinden (orta ve üst sınıf) bir teğmene bağlıydı. Birimler, her biri bir Rottmeister tarafından yönetilen mahallelere göre gruplara ayrıldı. Askeri eğitim ve güvenlik servislerinin kontrolü astsubayların sorumluluğundaydı. 16. yüzyılda cemaate bağlı olarak farklılıklar arttı. Martini Mahallesi'nin liderinin komuta etmesi gereken yalnızca 17 mangası varken, St. Stephani Mahallesi'nin lideri 94 mangaya sahipti.^[3]

Vatandaş birliklerinin görevi, şehri savunmanın yanı sıra surları ve şehir kapılarını korumaktı. Ayrıca yurttaş birlikleri de yangına müdahale etmekten sorumluydu. Gönüllüler ve askere alınan birlikler, öncelikle şehir sınırları dışındaki savaşlar için kullanıldı.

Bremer Bürgerkompanien, 1605'ten 1814'e kadar Bremen şehrinin milisleriydi. Başlangıçta askerî birlikler olarak kurulan Bürgerkompanien, 18. yüzyılda giderek daha fazla sivil görev üstlendi.

Birliklerin mahallelere göre dağılımı, bölgelerin çok farklı boyutları nedeniyle yetersizdi. Ayrıca birimlerin eğitiminde deneyimli paralı askerlere kıyasla önemli eksikliklerin de kapatılması gerekiyordu. Şehrin savunmaya hazırlığını iyileştirmek için, Bremen'in surları olarak surlar modern burçlarla güçlendirildi. Mahalle ekiplerinin yeniden düzenlenmesini içeren yeni bir nöbet emri hazırlandı.

Hansa kardeş şehirleri Hamburg ve Lübeck'te olduğu gibi, Bremen milislerinin yeniden örgütlenmesi 1607'de tamamlandı.

Bremer Schützenkompanie, Bremen sivil milislerinin özel görev ve ayrıcalıklara sahip bir birimiydi. Orta Çağ'dan 17. yüzyılın ortalarına kadar sıradan vatandaşların oluşumlarından bağımsız olarak varlığını sürdürdü.

Gönüllü Bremen Jäger Kolordusu, şeker üreticisi Heinrich Böse tarafından kendi fonlarıyla bir araya getirilen ve Bremen Senatosunun kullanımına sunulan bir kolorduydu. 1813'ün sonundan 30 Haziran 1814'e ve Mayıs'tan Kasım 1815'e kadar Hansa Lejyonu içinde Napolyon'a karşı 1813 Alman Harekatında iki savaşta yer aldı.

1814'ün başında yaklaşık 800 erkek ve 200 attan oluşuyordu. Önde gelen subaylar, Jäger için Heinrich Böse, süvariler için Binbaşı Max von Eelking ve piyade taburu için Binbaşı von Wedige idi. Jäger Kolordusu, ilk seferde Lille'e yürüdü, ancak çatışmada aktif rol alamadı. İkinci savaş sırasında, Jäger'ler Brüksel'de, Waterloo (Belçika) yakınlarında konuşlandırıldı.^[4]

İlk olarak Bremen Sivil Muhafızları olarak adlandırılan Bremen milisleri, devleti güvence altına almak için Bremen'deki Fransız yönetimi sonrasında ortaya çıktı. 1813'te geçici hükûmet, iki ve daha sonra dört senatörden, sendika Heinrich Gröning'den, vatandaş temsilcisi Isak Hermann Albrecht Schumacher'den ve tüccarın diğer ebeveynlerinden oluşan bir savaş konseyi komisyonu kurdu; 1814'te Silahlanma Heyeti oluşturuldu. Başlangıçta, Landsturm tarzında, yalnızca savunma görevlerini üstlenmesi gereken ve aynı zamanda "iç barış için" "unsurların tehlikesine karşı korumaya" hizmet etmesi gereken bir yurttaş muhafızı düşünüldü. İlk ekipmanın maliyeti 32.510 Reichstaler'dı.

Sivil Muhafızları, 18 yaşındaki, yakında 20 ve daha sonra 22 yaşında olan ve daha sonra 45 yaşına kadar hizmet etmek zorunda kalan vatandaşlardan oluşturuldu. Engelliler, muvazzaf askerler, vaiz ve öğretmenler, doktorlar ve eczacılar, yabancılar, yoksullar, itfaiyeciler ve sabıkalı olanlar hizmetten muaf tutuldu. Başlangıçta yaklaşık 200 kişi askere alındı. 1844'ten beri zorunlu askerlik 23 yaşında başladı ve 35 yaşında sona erdi. Domsheide'deki Eschenhof'ta bulunan Adjutant General, zorunlu askerliği denetliyordu.

Sivil Muhafızlar, her biri 150 kişilik dört bölükten oluşan üç tabura bölündü. Her biri Bremen kırsalından ve üç şehir bölgesinden geldi. Her tabur binbaşı, teğmeni ve tabur çavuşu tarafından yönetiliyordu.

1817'de milisler dört taburdan oluşan bir alayda birleştirildi. Alayın liderliği albay, genel emir subayı ve kurmay çavuşu (daha sonra kurmay emir subayı) içeriyordu.

1817'de eklenen ve her zaman tartışmalı olan IV. Tabur, iki yıl görev yapan 20-25 yaşındaki vatandaşlardan oluşuyordu. Buradaki amaç beş yıl boyunca gençlerle büyükleri karıştırmamaktı. Bu taburun kadrosu, binbaşı, bir emir subayı, bir malzeme sorumlusu, bir kurmay çavuş ve baş davulcu olarak bir kurmay davulcudan oluşuyordu. IV. Tabur 1834'te dağıtıldı.

Adamlar mızrak ve tüfeklerle silahlanmıştı. Darbeli tüfek 1850'lerde benimsendi. Üniforma; palto, siperliği aşağı dönük şapka, fişek kesesi, kılıç kemeri ve süngü kınlarından oluşuyordu. Askerler, 1817'ye kadar masrafları kendileri karşılamak zorunda kaldı.

Bir taburun başında, her birinin bir malzeme sorumlusu ve bir yaveri olan bir binbaşı vardı. Ayrıca her biri bir yüzbaşı, üç teğmen, bir çavuş, iki çavuş, bir forier ve sekiz onbaşıdan oluşan on iki bölük vardı. Askerler düzenli olarak tatbikat yapıyordu.

Vatandaş muhafızların liderliği, 2 Nisan 1815'ten 29 Nisan 1817'ye kadar olan dönemde Albay Heinrich Böse devraldı; emir subayı generali Binbaşı Max Freiherr von Eelking'di. 1817'den 1831'e kadar Albay Johann Gerhard Oelrichs, Sivil Muhafızlarının şefi ise Albay von Eelking şefiydi. Tabur komutanları başlangıçta (1815) Binbaşı Nicolaus Wolff, Johann Gerhard Oelrichs ve Dr. Heinrich Gröning'ti. Albay maaş almadı. Ancak Eelking, atanmasından sonra Adjutant-General'in binbaşı olarak maaşını almaya devam etti.

IV. Tabur hariç tüm birliklerin disiplin sorunu yaşıyordu. Milislerin işletme maliyetleri 1817'de 6333 Reichstaler'a ulaştı. Milislerin yapısı 1835'ten 1849'a kadar büyük ölçüde sabit kaldı. 1842'de üç taburun 2121 askeri vardı.

Schützenhof, 31 yıl boyunca eğitim sahasıydı.

1848/49 Alman Devrimi alay, "barış ve düzeni" sağlamakta zorlandı. Çünkü devrim sırasında birçok milis müdahale etmeyi reddetti ve devrimcilerin yanında yer aldı.

55 subaydan gelen bir dilekçede, yeniden örgütlenmeyi başlatmak için milislerin dağıtılmasını istediler. Bir Senato komisyonu konuyu inceledi. 21 Mayıs 1849'da milis önce dağıtıldı, ardından yeniden kuruldu. Yeni alay, personel ve 13 kentsel bölgeye karşılık gelen 13 bölgesel yapıdan oluşuyordu. 1850'de Albay Johann Hinrich Reuter yeni lider oldu. Personeldeki diğer memurlar, bir yarbay, bir binbaşı, iki kamp yardımcısı, bir denetçi, bir kurmay fourier, dört kıdemli çavuş ve bir davulcuydu. Rütbeler için bir seçim prosedürü oluşturuldu. 1852/53'te Albay Reuter, 675 düzenli askerle bir tabur kurdu. 1853'te milis bu nedenle feshedildi.

Piyade Alayı "Bremen" (1. Hansa) No. 75, Prusya Kraliyet Ordusu'nun 1866'dan 1918'e kadar Bremen ve Stade'de konuşlanmış bir piyade alayıydı. Ancak Bremen şehri ordusuna ait değildi.