Berberi Haçlı Seferi
| Berberi Haçlı Seferi | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Haçlı Seferleri | |||||||
 Fransa'nın kraliyet armalarını taşıyan bir kalkan tutan Bourbon Dükü liderliğindeki Afrika'da karaya çıkan Fransız ordusu (15. yüzyıl minyatürü) | |||||||
| |||||||
| Taraflar | |||||||
| Fransa Krallığı Ceneviz Cumhuriyeti | Hafsîler Tilimsan Krallığı Bicâye Emirliği | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
| II. Louis (Bourbon dükü) Giacomo Fregoso | II. Ahmed II. Abu Tashufin | ||||||
| Güçler | |||||||
| 6,000 şövalye ve asker 60 gemi | 40,000 asker | ||||||
| Kayıplar | |||||||
| 274 | Bilinmiyor | ||||||
Berberi Haçlı Seferi ayrıca Mehdiye Haçlı Seferi olarak da adlandırılır, coğrafi olarak modern Tunus'a tekabül eden İfrikiye'de Berberi korsanların kalesi olan Mehdiye kuşatmasına yol açan bir Fransız-Ceneviz askeri seferidir. Froissart'ın Vakainamesi'nde, son haçlı seferlerinden birinin ana hikâyesidir.
Arka plan
Yüz Yıl Savaşı'nın durgunluğu sırasında şövalyeler şan ve şeref için fırsatlar aradılar.[1] Ceneviz büyükelçileri bir haçlı seferine katılmak için Fransız kralı VI. Charles'a gittiklerinde, Kuzey Afrika'dan gelen Müslüman korsanlarla savaşma planına hevesli bir destek gördüler.
Bu korsanların ana üsleri Berberi kıyısındaki Mehdiye'deydi. Fransa, şövalyeleri temin eder ise Ceneviz gemi, erzak, 12.000 okçu ile 8.000 piyade askeri tedarik etmeye hazırdı.[1] Doçe Antoniotto Adorno'nun önerisi bir haçlı seferi olarak sunuldu. Böylelikle katılımcılarına prestij, borçları üzerinde bir moratoryum, davalardan muafiyet ve papalık endüljansı verilecekti.[2] Fransız kuvveti ayrıca bazı İngiliz katılımcıları da içeriyordu ve Bourbon dükü II. Louis'in önderliğinde 1.500 şövalyeden oluşuyordu.
Mehdiye'nin kuşatılması
Bildirildiğine göre, Bicâye ve Tilimsan kralları tarafından desteklenen (Bicâye, onu zorunluluktan gönderdi, Tilimsan ise Mehdiye'nin kaybının domino etkisine yol açacağından korkuyordu) Hafsî Sultanı II. Ahmed tarafından 40.000 kişilik oluşturulan bir yardım ordusu yakınlarda kamp kurdu, meydan muharebesinden kaçındı, ancak haçlıları taciz etmeye başladı. Haçlılar kamplarının etrafına bir duvar inşa etmek ve onu güçlendirmek zorunda kaldılar. Berberiler, Fransızların onlara neden saldıracağını soran bir müzakere ekibi gönderdi, komşular arasında olan doğal bazı meseleler nedeniyle sadece Cenevizlilerden rahatsızdılar. Cevap olarak onlara, "Tanrı'nın oğlu İsa Mesih'i çarmıha geren ve öldüren" imansızlar oldukları söylendi. Berberiler bunu yapanın Yahudiler olmadığını söyleyerek güldüler.[2] Müzakereler kesildi.
Büyük yardım ordusuyla daha sonraki bir karşılaşmada Haçlılar birçok kişiyi öldürdüler ama sonunda bitkin ve yorgun bir şekilde geri çekilmek zorunda kaldılar. Kuşatmanın süresi onları hayal kırıklığına uğratmakla kalmadı, lojistik sistemleri de zayıflamaya başladı. Şehre son bir saldırı püskürtüldüğünde, bir anlaşmaya razı olmaya hazırdılar. Karşı tarafta Berberiler, daha ağır silahlı işgalcileri yenemeyeceklerini anladılar. Her iki taraf da düşmanlıkları sona erdirmenin bir yolunu aradı.
Kuşatmanın kaldırılması
Kuşatma, Ceneviz tarafı aracılığıyla müzakere edilen bir anlaşmanın imzalanmasıyla kaldırıldı. Anlaşma on yıllık bir ateşkes öngördü. Ekim ortasında Haçlılar Ceneviz'e dönmüştü. Savaş ve hastalıktan kaynaklanan kayıplar 274 şövalye ve yaverdi.[2]
Neticesi
Her iki taraf da zaferi kutladı. Berberiler işgalcileri püskürtmüştü ve Cenevizliler daha az müdahale ile ticaret yapabiliyorlardı. Fransız şövalyelerinin somut hedefleri yoktu ama eylem ve zafer için katılmışlardı. "Din ile örtülen bir şövalye macerasından" herhangi bir ders çıkarmadılar.[2] Çevreyi bilmeme, ağır kuşatma teçhizatının olmaması, düşmanı hafife alma ve iç çekişme hataları, altı yıl sonra Niğbolu'daki ölümcül son haçlı seferlerinde daha büyük bir ölçekte tekrarlandı.[1][2]
Kaynakça
- ^ a b c Rainer Lanz. "Ritterideal und Kriegsrealität im Spätmittelalter. Das Herzogtum Burgund und Frankreich" (PDF) (Almanca). Dissertation, University Zurich pp. 171–187. 30 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
- ^ a b c d e Barbara W. Tuchman (1978). A Distant Mirror (İngilizce). Alfred A. Knopf, New York, 1978 pp. 462–77.
Konuyla ilgili yayınlar
- Brachthäuser, Urs. Der Kreuzzug gegen Mahdiya 1390. Konstruktionen eines Ereignisses im spätmittelalterlichen Mediterraneum. Mittelmeerstudien, 14. Leiden: Brill, 2017.
- Hazard, Harry W. "Moslem North Africa, 1049–1394" 19 Ağustos 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., pp. 457–485. In Harry W. Hazard, ed., A History of the Crusades, Volume III: The Fourteenth and Fifteenth Centuries. Madison, WI: University of Wisconsin Press, 1975.
- Mirot, Léon. "Une expédition française en Tunisie au XIVe siècle: le siège de Mahdia, 1390". Revue des études historiques, 47 (1931), 357–406.
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Mahdian Crusade ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur
