Babe Ruth

George Herman " Babe " Ruth (6 Şubat 1895 - 16 Ağustos 1948) , Major League Baseball'daki (MLB) kariyeri 1914'ten 1935'e kadar 22 yıl süren Amerikalı profesyonel bir beyzbol oyuncusuydu." Bambino " ve " Svat Sultanı " lakabı ile, MLB kariyerine Boston Red Sox'un yıldız solak atıcısı olarak başladı, ancak en büyük şöhretini New York Yankees'in bir dış saha oyuncusu olarak elde etti. Ruth, Amerikan kültürünün en büyük spor kahramanlarından biri olarak kabul edilir ve birçok kişi tarafından tüm zamanların en iyi beyzbol oyuncusu olarak kabul edilir. 1936'da Ruth, Beyzbol Onur Listesi'ne "ilk beş" açılış üyesinden biri olarak seçildi.

Ruth, yedi yaşındayken, okulun disiplincisi ve yetenekli bir beyzbol oyuncusu olan Xaverian Kardeşler'den Kardeş Matthias Boutlier'in danışmanlığını yaptığı bir ıslahevi olan St. Mary's Endüstriyel Erkek Okulu'na gönderildi. 1914'te Ruth, Baltimore Orioles adına Küçükler Ligi beyzbolu oynamak üzere anlaştı ancak kısa süre sonra Red Sox'a satıldı. 1916'ya gelindiğinde, bazen uzun sayı vuruşları yapan olağanüstü bir atıcı olarak ün kazanmıştı; bu, ölü top çağındaki herhangi bir oyuncu için alışılmadık bir başarıydı. Ruth, atıcı olarak bir sezonda iki kez 23 maç kazanmasına ve Red Sox'la üç Dünya Serisi şampiyonası takımının üyesi olmasına rağmen, her gün oynamak istedi ve dış saha oyuncusuna dönüşmesine izin verildi. Düzenli oyun süresiyle, 1919'da 29 sayı ile MLB'nin tek sezonluk iç saha rekorunu kırdı.

O sezonun ardından Red Sox'un sahibi Harry Frazee, tartışmaların ortasında Ruth'u Yankees'e sattı. Ruth, Yankees'te geçirdiği 15 yıl boyunca takımın yedi Amerikan Ligi (AL) flaması ve dört Dünya Serisi şampiyonluğu kazanmasına yardımcı oldu.

Ruth'un kariyeri boyunca, beyzbol maceraları ve saha dışı içki içme ve çapkınlık tutkuları nedeniyle yoğun basının ve kamuoyunun ilgisinin hedefi oldu. Oyuncu olarak emekli olduktan sonra, büyük olasılıkla oyunculuk kariyerinin bazı bölümlerindeki kötü davranışları nedeniyle, büyük bir lig kulübünü yönetme isteği reddedildi. Ruth, son yıllarında, özellikle Amerika'nın II. Dünya Savaşı'ndaki çabalarını desteklemek amacıyla birçok kez halkın önünde göründü 1946'da nazofarenks kanserine yakalandı ve iki yıl sonra hastalıktan öldü. Ruth, Amerikan kültürünün önemli bir figürü olmaya devam ediyor.

George Herman Ruth Jr., 6 Şubat 1895'te Baltimore'un Pigtown bölgesindeki 216 Emory Caddesi'nde, Alman göçmen ve sendikacı olan anne tarafından dedesi Pius Schamberger'e ait bir evde doğdu. Ruth'un ebeveynleri Katherine (kızlık soyadı Schamberger) ve George Herman Ruth Sr., Alman kökenliydi. 1880 nüfus sayımına göre anne ve babasının ikisi de Maryland'de doğmuştu. Baba tarafından büyükanne ve büyükbabası Prusya ve Almanya'nın Hannover kentindendi. Ruth Sr., paratoner satıcısı ve tramvay operatörünün de dahil olduğu bir dizi işte çalıştı. Yaşlı Ruth daha sonra Frederick Caddesi'nde aile tarafından işletilen bir bakkal ve bar işletmesinde tezgahtar oldu.^[1][2] Genç Ruth'un yedi kardeşinden yalnızca biri, küçük kız kardeşi Mamie, bebeklik döneminde hayatta kaldı.^[2]

Daha savaş yıllarında doktorlar Ruth'u sağlığına daha iyi bakması konusunda uyarmıştı ve o da gönülsüzce onların tavsiyelerine uydu, içkisini sınırladı ve Güney Pasifik'teki birliklere destek olmak için önerilen bir geziye katılmadı.^[3] 1946'da sol gözünde şiddetli ağrılar hissetmeye başladı ve yutkunma güçlüğü çekiyordu Kasım 1946'da, testler için New York'taki Fransız Hastanesine girdi ve bu testler, kafatasının tabanında ve boynunda ameliyat edilemeyen kötü huylu bir tümör olduğunu ortaya çıkardı. Hastalık, nazofaringeal karsinom veya "lenfoepitelyoma" olarak bilinen bir lezyondu^[4] 1998'de Ruth'un otopsisini inceleyen bir doktor, Ruth'un ömür boyu tütün kullanmasının kanserinde "muhtemelen rol oynadığı" sonucuna vardı.^[5] Adı ve şöhreti ona deneysel tedavilere erişim olanağı sağladı ve hem ilaç hem de radyasyon tedavisini aynı anda alan ilk kanser hastalarından biriydi.^[6] 80 pound (36 kg) ile Şubat ayında hastaneden taburcu edildi ve iyileşmek için Florida'ya gitti. Sezon başladıktan sonra New York ve Yankee Stadyumu'na döndü. Yeni komiser Mutlu Chandler (Yargıç Landis 1944'te ölmüştü), 27 Nisan 1947'yi büyük liglerde Babe Ruth Günü olarak ilan etti ve en önemli kutlama Yankee Stadyumu'nda olacaktı. Birkaç takım arkadaşı ve diğerleri, yaklaşık 60.000 kişilik kalabalığa kısaca hitap eden Ruth'un onuruna konuştu.^[1] O sırada sesi çok alçak, gıcırtılı bir tonla yumuşak bir fısıltıya dönüştü.^[7]

Bu sıralarda kemoterapideki gelişmeler Ruth'a biraz umut verdi. Ailesi kendisine zarar verebileceğinden korktuğu için doktorlar Ruth'a kanser olduğunu söylememişti. Onu bir folik asit türevi olan pterolil triglutamat (Teropterin) ile tedavi ettiler.^[6] Ruth, 1947 yazında dramatik bir iyileşme gösterdi; öyle ki, vakası doktorları tarafından bilimsel bir toplantıda onun adı kullanılmadan sunuldu. Ford Motor Company için American Legion Baseball konusunda tanıtım çalışmaları yaparak ülke çapında seyahat etti. Eylül ayında başka bir gün Yankee Stadyumu'nda onun onuruna tekrar sahneye çıktı, ancak umduğu gibi eski zamanların bir maçına çıkacak kadar iyi değildi.^[1][6]

İyileşme yalnızca geçici bir iyileşmeydi ve 1947'nin sonlarına gelindiğinde Ruth, otobiyografisi The Babe Ruth Story'nin yazılmasına yardımcı olamadı. Manhattan'daki hastaneye girip çıktıktan sonra Şubat 1948'de elinden gelen aktiviteleri yaparak Florida'ya gitti. Altı hafta sonra bir kitap imza partisine katılmak üzere New York'a döndü. Ayrıca kitaptan uyarlanan filmin çekimlerine tanık olmak için Kaliforniya'ya gitti^[6]

5 Haziran 1948'de, Babe Ruth Hikayesi'nin bir el yazmasını kütüphanesine bağışlamak için Yale Üniversitesi'ni ziyaret etti.^[8] Yale'de, Yale beyzbol takımının kaptanı olan geleceğin başkanı George HW Bush ile tanıştı.^[9] 13 Haziran'da, "Ruth'un Yaptığı Ev" in 25. yıl dönümü kutlamalarına katılarak hayatında son kez Yankee Stadyumu'nu ziyaret etti. Bu zamana kadar çok fazla kilo kaybetmişti ve yürümekte zorluk çekiyordu. 1923'ten beri hayatta kalan takım arkadaşlarıyla birlikte tanıtılan Ruth, sopayı baston olarak kullanıyordu. Nat Fein'in Ruth'un arkadan, sahanın yakınında dururken ve "Ruthville"e (sağ saha) dönük olarak çekilmiş fotoğrafı, beyzbolun en ünlü ve en çok dolaşan fotoğraflarından biri oldu ve Pulitzer Ödülü'nü kazandı.^[3]

Ruth, American Legion Baseball adına son bir yolculuk yaptı. Daha sonra öleceği Memorial Hastanesi'ne girdi Kendisine kanser olduğu asla söylenmedi; ancak ölümünden önce bunu tahmin etmişti Baltimore'a son ziyareti de dahil olmak üzere birkaç kısa gezi için hastaneden ayrılabildi. 26 Temmuz 1948'de, The Babe Ruth Story filminin galasına katılmak için hastaneden ayrıldı. Kısa bir süre sonra son kez hastaneye döndü. Zar zor konuşabiliyordu. Ruth'un durumu giderek kötüleşti ve yalnızca birkaç ziyaretçinin onu görmesine izin verildi; bunlardan biri Ulusal Lig başkanı ve gelecekteki Beyzbol Komiseri Ford Frick'ti. Yıllar sonra Frick, "Ruth o kadar zayıftı ki inanılmazdı. O kadar iri bir adamdı ki, kolları sıska kemiklerden ibaretti ve yüzü o kadar bitkindi ki" dedi.^[1]

Aralarında pek çok çocuğun da bulunduğu binlerce New Yorklu, Ruth'un son günlerinde hastanenin önünde nöbet tuttu. 16 Ağustos 1948'de öğleden sonra 53 yaşında uykusunda öldü. Cenaze töreni üç gün sürdü.^[10] Açık tabutu, iki gün boyunca Yankee Stadyumu'nun kubbeli salonunda sergilendi; 77.000 kişi onu son kez ɡörebilmek için ziyarete ɡeldi. Requiem Ayini Francis Kardinal Spellman tarafından St. Patrick Katedrali'nde yapıldı; 75.000 olduğu tahmin edilen bir kalabalık dışarıda bekliyordu. Ruth, ikinci karısı Claire ile birlikte Hawthorne, New York'taki Cennet Kapısı Mezarlığı'nın 25. Bölümündeki bir yamaca gömüldü^[6][11]