İçeriğe atla

Bürünbirimcik

Bürünbirimcik[1] ya da mora, bazı dillerdeki vurgu ya da dilsel eş değerlemenin boyutunu ortaya koyan, hece değerinin belirlendiği ses bilimsel birimdir. Bürünbirimcik, hece kavramından farklı olup heceden farklı bir zamansal ölçüme dayanmaktadır. Bununla birlikte, bürünbirimciğin birçok farklı tanımı vardır. İngilizcede kullanılan mora terimi Latincede "kalabalık, gecikme" anlamlarına gelir ve Yunanca "chronos" kelimesinin birebir çevirisidir. 1968'de Amerikan dil bilimci James D. McCawley bürünbirimciği "iki parçadan oluşan uzun bir hece ya da tek bir parçadan oluşan kısa bir hece" olarak tanımlamıştır.

Tek parçalı seslemler bir bürünbirimciğe, iki parçalı seslemler iki bürünbirimciğe ve üç parçalı seslemler üç bürünbirimciğe sahiptir. Buna rağmen, üç parçalılık nadirdir.

Özellikleri

Genel olarak, bürünbirimcikler şu özelliklere sahiptir:

  1. Bir hece başlangıcı (birinci ünsüz veya hecenin ünsüzleri) hiçbir bürünbirimciği temsil etmez.
  2. Seslem çekirdeği, kısa bir ünlü olması durumunda bir bürünbirimciği, uzun bir ünlü veya çift ünlü olması durumunda iki bürünbirimciği temsil eder. Eğer kısa veya iki uzundan oluşuyorsa, seslem çekirdeğine hizmet eden ünsüzler de bir bürünbirimciği temsil eder. Örneğin Slovakçada hem uzun hem de kısa ünsüz çekirdekleri vardır.
  3. Japoncada, hece sonu bir bürünbirimciği temsil eder. Örneğin obasan keilimesi o-ba-sa-n şeklinde bürünbirimciklere ayrılır. Bazı araştırmacılara göre, İngilizcede, vurgulu hecelerin hece sonları bir bürünbirimciği temsil eder. Yani cat sözcüğü iki bürünbirimcik içerir. Ama bu genelgeçer bilgi değildir. Yakın sesletimsel özelliklere sahip olan rabbit kelimesinin son hecesi muhtemelen monomoraik yani tek bürünbirimciklidir.[2]
  4. Bazı dillerde, çekirdekteki uzun ya da çift ünlülü heceler ve hece sonundaki bir veya birden fazla ünsüz üç bürünbirimcik oluşturur. Bu duruma Sanskritçede rastlanır. (Bakınız pluti).
  5. Türkçe gibi bazı diller, ses erimesine başvurarak bürünbirimciklere izin vermez. Örneğin, çağırı şeklinde uzunlanan yapı çağrı biçimine dönüştürülerek birimleme bürünbirimciğe gerek kalmaksızın hece ile sağlanır.

Genel olarak, tek bürünbirimcikli heceler "hafif", iki bürümbirimcikliler "ağır", üç bürünbirimcikliler "yoğun" heceler olarak adlandırılır. Bazı dillerde, örneğin Eski İngilizce ve bugünkü İngilizcede, dört bürünbirimciğe sahip yapılar bulunabilmektedir.[3]

Diller

Eski Yunanda kısa heceler bir bürünbirimcik ve uzun ünlüler ile çift ünlüler iki bürünbirimcik olarak kabul edilmiştir. Böylece, uzun ē (eta: η), ee şeklinde iki kısa ünlünün bileşimi şeklinde düşünülmüştür.[4] Eski Yunanda, bir kelimedeki söyleyiş perdesi yalnızca bir bürünbirimcik üzerine yerleştirilirdi. Eski İngilizcede, kısa çift ünlüler ve tek ünlüler tek bürünbirimciklidir. Uzun çift ünlüler ve tek ünlüler iki bürünbirimciklidir. Bir hecenin ünsüzle biten her parçası bir bürünbirimcik barındırır. Ayrıca ikiz ünsüzler kendilerinden önceki heceye bir bürünbirimcik ekler. Modern İngilizcede de, aynı eski İngilizcede olduğu gibi heceler 4 bürünbirimcikten fazla barındıramaz. Aksi takdirde, ses düşmesi yaşanır. İngilizce, Eski İngilizceden beri İngilizcede, tüm anlamlı kelimeler en az iki bürünbirimciğe sahip olmak zorundadır.[5] Türkçe hece tabanlı bir dil olup bürünbirimcik barındırmaz. Yalnız hece ve aruz ölçüsü hesabı yapılırken, uzun ünlüler iki ünlü değerinde değerlendirilir ki.[6] bu da ölçüleme durumunda Türkçedeki bazı yabancı kökenli kelimelerin bürünbirimcikler olarak değerlendirildiğini gösterir. Ayrıca aruz ölçüsü bulunurken kullanılan med tekniği, bürünbirimcik mantığına farklı bir bakış açısı getirmektedir. Luandaca, Kiribati dili, Hawaice, Japonca ve Sanskritçe, bürünbirimciklerin kullanıldığı dillere verilebilecek diğer örneklerdir.

Ayrıca bakınız

  • Ünlü uzunluğu
  • Ödünleyici uzunluk
  • Vurgu perdesi
  • Seslem (hece)

Dipnotlar

  1. ^ Mehmet Çiçek. "Ayraç İçi Dilbilim Terimleri Üzerine" (PDF). 4 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 3 Şubat 2017. 
  2. ^ Okan Haluk Akbay, Japonca ve Türkçedeki Eylemlerin Üye Yapısı, Doktora tezi, s.7-8.
  3. ^ Hogg, Richard (1992). "3 Phonology and Morphology". Hogg, Richard (Ed.). The Cambridge History of the English Language. 1. University Press, Cambridge, UK: Cambridge University Press. s. 96. ISBN 0-521-26474-X. 
  4. ^ The Inflectional Accent in Indo-European 22 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Paul Kiparsky. Language. Vol. 49, No. 4 (Aralık, 1973), s. 794–849. Linguistic Society of America.
  5. ^ Hogg 1992, p. 95-98
  6. ^ "Hece, aruz ve serbest ölçü". 4 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2017. 

Kaynakça

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Türk alfabesi</span> Türkçenin yazımında kullanılan alfabe

Türk alfabesi, Türkçenin yazımında kullanılan Latin alfabesi temelli alfabedir. 1 Kasım 1928 tarihli ve 1353 sayılı yasayla tespit ve kabul edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Fince</span> Sondan eklemeli Finlandiyanın resmi dili

Fince (

Açık hece veya açık seslem, Türkçede sonunda sesli harf bulunan kısa hecelerdir. Örneğin a-na-do-lu, a-şı-la-ma gibi.

Aruz ölçüsü ya da aruz vezni, Arap edebiyatından doğarak İslamî edebiyatalara da yayılmış bir nazım sistemi; nazımda uzun veya kısa, kapalı ya da açık hecelerin belli bir düzene göre sıralanarak ahengin sağlandığı ölçüdür.

<span class="mw-page-title-main">Moğolca</span> Moğol yerlisinin konuştuğu dil

Moğolca, Moğolistan ve civardaki bazı özerk bölgelerde resmî dil olan Asya dilidir.

Ğ, Latin alfabesinden türetilen Türk, Azeri ve Kazak alfabelerinde; ayrıca Kırım Tatarcası, Çerkesçe, Lazca ve Tatarcanın yazımında kullanılan Latin kökenli alfabelerde de bulunan bir harftir. Kullanıldığı yazı dizgelerinde ötümlü artdamaksıl sürtünmeli ünsüz olan /ɣ/, ötümlü artdamaksıl sürtünmesiz ünsüz /ɰ/ veya ötümlü küçükdilsil sürtünmeli ünsüz /ʁ/ seslerini temsilen yer almaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Yazı sistemi</span> kağıda veya başka bir ortama kaydedilmiş görsel dillerin sistemi, dilde ifade edilebilecek ögeleri temsil etmek için kullanılır

Yazı sistemi, bir dildeki unsurları ve tarif edilebilir durumları temsil etmek için kullanılan bir çeşit semboller sistemidir.

Düzeltme imi ya da düzeltme işareti (ˆ) ya da şapka işareti harflerin üzerine gelerek ses değerlerini incelten bir diyakritik işarettir. Yerine getirdiği işlev nedeniyle uzatma işareti adıyla, karıştırılan bir kavram olarak inceltme işareti olarak da adlandırılır. Üzerinde bulunduğu ünlüden önce gelen ünsüz harfi inceltir. Kural oluşturulurken kabul edilen bu durum genelgeçer olarak Türkçe diline yerleşmiştir. İnceltme işareti Kürtçe, Türkçe, Sırpça, Hırvatça, Esperanto, Fransızca, Norveççe, Rumence, Slovakça, Vietnamca, İskoçça, Portekizce, İtalyanca, Afrikaanca gibi dillerde;Farsça ve Japoncanın Latin harflerine aktarılmasında kullanılan diyakritik işaretlerden biridir.

Yy, Türk alfabesinin 28. harfidir. Türkçede /j/ sesini temsil eder.

Alomorf, altbiçimbirim, altbiçim, biçimbirimcik, biçimbirimsel değişke veya değişken şekil; bir biçimbirimin anlamının değişmeden ses veya yazılışının değiştiği versiyonudur. Alomorf, tek bir morfemin sesbilimsel çeşitlerini tanımlamaktadır. Bir biçimbirimin dönüşebileceği altbiçimbirimler dilin morfofonemik kurallarıyla belirlenir.

Hece veya seslem, kelimeleri oluşturan, en küçük birimi harf olan ve ağzın tek hareketinde sarf edilebilen ses modelidir. Türkçede en az bir harf, en çok dört harften oluşur ve içinde en fazla bir tek sesli harf bulunur.

Ölçü, şiirde ritmi sağlamak için kullanılan bir tekniktir.

Eski Anadolu Türkçesi veya Eski Türkiye Türkçesi, 13. yüzyılın başlarında oluşup sonrasında Anadolu ve Rumeli'de kullanılan Oğuz Türkçesi temelindeki ölü dildir. Batı Türkçesinin ilk dönemini teşkil eden Eski Anadolu Türkçesine Batı Türkçesinin bir oluş, bir kuruluş devresi olarak bakılmaktadır. Batı Türkçesini Eski Türkçeye bağlayan birçok bağlar bu devrede henüz kendisini iyice hissettirmektedir. Bu devreden sonraki Türkçede görülen birçok yeni şekiller bu devrede henüz Eski Türkçedeki eski şekillerinin izlerini taşımaktadırlar.

<span class="mw-page-title-main">Brahmi alfabesi</span>

Brahmi alfabesi, ünlüleri ünsüz sembollerle ilişkilendirmek için bir aksan işaretleri sistemi kullanan bir abugidadır. Yazı sistemi, Maurya döneminden erken Gupta dönemine kadar yalnızca nispeten küçük evrimsel değişiklikler geçirdi ve MS 4. yüzyılda bile okuma yazma bilen bir kişinin Maurya yazıtlarını hala okuyabildiği düşünülmektedir. Bundan bir süre sonra, orijinal Brahmi yazısını okuma yeteneği kayboldu. En eski ve en iyi bilinen Brahmi yazıtları, kuzey-orta Hindistan'daki Asoka'nın MÖ 250-232'ye tarihlenen kayaya oyulmuş fermanlarıdır. Brahmi'nin deşifresi, 19. yüzyılın başlarında, Hindistan'daki Doğu Hindistan Şirketi yönetimi sırasında, özellikle Kalküta'daki Bengal Asya Topluluğu'nda, Avrupa'nın akademik ilgisinin odak noktası haline geldi. Brahmi, Cemiyetin sekreteri James Prinsep tarafından 1830'larda Cemiyetin dergisinde yayınlanan bir dizi bilimsel makalede deşifre edildi. Buluşları, diğerleri arasında Christian Lassen, Edwin Norris, H. H. Wilson ve Alexander Cunningham'ın epigrafik çalışmalarına dayanıyordu.

Ses değişmesi, dildeki konuşma seslerinden birinin diğerinin yerine geçmesi ya da türemesi ve düşmesi olarak tanımlanabilir. Dil bilimciler, dillerin çoğunlukla benzer ses değişimlerine uğradığını göstererek konuyla ilgili evrensel kurallar ortaya koymaya çalışmaktadır.

Aküt veya vurgu işareti (´) Latin, Kiril ve Yunan betiklerine dayalı alfabeler ile birçok modern yazı dilinde kullanılan aksan işaretidir. Sesli harfler üzerine konulan aksan işareti olarak da geçer. Asıl olarak Fransızca kökenli bir kelimedir ve Fransızca yazılışı Accent aigu şeklindedir.

Alman alfabesi, Almancanın yazımında kullanılan alfabedir. Almanya, Avusturya, İsviçre, Lihtenştayn ve Lüksemburg'da, ayrıca Almanca konuşanların azınlıkta olduğu Belçika ülkesinde ve Danimarka, İtalya ve Polonya'nın çeşitli bölgelerinde bu alfabe kullanılır.

<span class="mw-page-title-main">Tibet alfabesi</span> Tibet kökenli bir alfabe

Tibet alfabesi ; Limbu, Lepça ve Fags-pa alfabeleri ile akraba olan Tibet merkezli bir alfabedir.

<span class="mw-page-title-main">Ön Anadoluca</span>

Ana Anadoluca, Ön Anadoluca veya Proto-Anadoluca) Anadolu dillerinin türediği en erken ata evresi olan tek bir proto dildir. Hemen hemen diğer tüm proto dillerde olduğu gibi doğrulanmış hiçbir kaydı bulunamamıştır; dil, tüm doğrulanmış olan Anadolu dillerinin yanı sıra diğer tüm Hint-Avrupa dillerine de karşılaştırmalı yöntem uygulanarak yeniden inşa edilmiştir.

Sesdizim yahut Fonotaktik, bir dilde izin verilen sesbirim kombinasyonlarındaki sınırlamalarla ilgilenen bir sesbilim dalıdır. Sesdizim, izin verilen hece yapısını, ünsüz kümelerini ve sesli harf dizilerini sesdizimsel kısıtlamalar aracılığıyla tanımlar.