Aztek mutfağı

Aztek mutfağı, 1519'da Avrupa ile etkileşime girmeden önce Meksika Vadisi'ndeki eski Aztek İmparatorluğu ve Nahua halklarının mutfağıdır.

Aztek toplumu için çok önemli olan ve mitolojilerinde merkezi bir rol oynadığı için Aztek mutfağındaki en önemli temel ürün mısırdı. Avrupa'nın büyük bir kısmında buğday ya da Doğu Asya'nın büyük bir bölümünde pirinç kullanılması gibi, Aztek mutfağı da mısır üzerine kurulu idi. Renk, doku, boyut açısından farklı çeşitlerde kullanılır ve mısır ekmeği, tamal veya ātōlli, mısır lapası olarak yenilirdi. Aztek mutfağının diğer değişmez malzemeleri tuz ve acı biberlerdi ve Aztek orucu bu iki besinden kaçınmaya dayalı idi.

Diğer başlıca yiyecekler fasulye, kabak^[1] ve amarant (veya domuz otu) ve chianın Yeni Dünya çeşitleri idi. Mısır ve bu temel gıdaların kombinasyonu, ortalama bir Aztek'e vitamin veya minerallerde önemli bir eksiklik olmaksızın çok yönlü bir diyet sağlardı. Mısır tanelerinin alkali çözeltilerde pişirilmesi, nixtamalization adı verilen bir işlem, yaygın temel liflerin besin değerini önemli ölçüde artırdı.

Su, mısır lapaları ve pulque (iztāc octli), yüzyıl bitkisinin (İspanyolca maguey) fermente suyu en yaygın içeceklerdi ve bal, kaktüsler ve çeşitli meyvelerden yapılan birçok farklı fermente alkollü içecek vardı. Seçkin kişiler yaygın bir içecek olan pulqueyi içmekten kaçınıyorlardı ve bölgedeki en lüks içecek olan ve kakaodan yapılmış olan bir içeceği tüketiyorlardı. Hükümdarlar, savaşçılar ve soylular tarafından tercih edilen bu içecek, acı biber, bal ve çok çeşitli baharat ve ot karışımı ile tatlandırılmaktaydı.

Aztek diyeti çeşitli balık ve vahşi avları da içeriyordu: çeşitli kümes hayvanları, cep sincapları, yeşil iguanalar, aksolotllar (bir tür su semenderi), acocil adı verilen bir kerevit türü ve çok çeşitli böcekler, larvalar ve böcek yumurtaları. Ayrıca hindi, ördek ve köpekleri yiyecek olarak kullanmak amacıyla evcilleştirdiler, bazen geyik gibi daha büyük vahşi hayvanların etlerini yediler, ancak bunların hiçbiri diyetlerinin önemli bir parçası değildi.^[2] Mısır başaklarında yetişen asalak mısır isi de dahil olmak üzere çeşitli mantarları da yediler. Kabak (cucurbita olarak da bilinir) çok popülerdi ve birçok farklı çeşidi yetiştirilirdi. Taze, kurutulmuş veya kavrulmuş kabak tohumları özellikle popülerdi. Domatesler, günümüzde yaygın olan çeşitlerden farklı olsa da, genellikle soslarda veya tamales için dolgu olarak biberle karıştırılırdı.

Aztek kültüründe yemek yemek, özellikle yamyamlık ritüelinde kanıtlandığı gibi kutsal bir anlam ifade etmekteydi. Başka bir insanı yeme eylemi, tanrıların kendilerini ve dünyayı yaşatmak için insanların kurban edilen etini ve kanını tüketmesi gereken Aztek mitolojisiyle derinden bağlantılıydı. Buna anlamanın bir yolu, insan etinin tanrıların yiyeceği olması sebebiyle kutsal olduğu ve kutsal yiyecek tüketmenin bir kişiyi kutsallaştırıp onu tanrılara yaklaştırabileceği düşüncesidir. Dahası, bazı savaşçıların ölümden sonraki yaşamlarında, nektarla beslenmek için canlılar alemine geri dönme yeteneği ile kelebeklere ve sinek kuşlarına dönüştüğüne inanılıyordu. Bunlar göz önüne alındığında, Azteklerin yemek yeme eylemine atfettikleri önem açıktır.^[3]

Kaynakların çoğu günde iki öğün yemek yenildiğini yazsa da, işçilerin biri şafakta, diğeri sabah 9 civarında ve diğeri öğleden sonra 3 civarında olmak üzere üç öğün yemek yediğini aktaran raporlar bulunmaktadır.^[4] Bu çağdaş Avrupa'da geleneğine benzer, ancak bir mısır lapası olan ātōllinin bir yemek olarak kabul edilip edilmediği belli değildir. Daha kalın atōlli türlerinden iyi bir miktar içmek, birkaç mısır ekmeğindeki kaloriye eşit olabilmekteydi ve atōlli, nüfusun çoğu tarafından günlük olarak tüketilirdi.

Aztek bayramları ve ziyafetleri ve bu zamanlardaki törenlerle ilgili birçok hikâye anlatılmaktadır. Yemekten önce hizmetkârlar hoş kokulu tütün tüpleri ve bazen misafirlerin başlarını, ellerini ve boynunu ovalayabilecekleri çiçekler sunardı. Yemek başlamadan önce her misafir, tanrı Tlaltecuhtli'ye adak olarak yere küçük bir parça yemek bırakırdı. Askeri hünerler Aztekler arasında çok övüldüğü için, sofra adabı savaşçıların hareketini taklit etmekteydi. Tütsülenen tüpler ve çiçekler, hizmetkarın sol elinden konuğun sağ eline, sigara tüpüne eşlik eden tabak ise sağ elinden sol ele aktarılırdı.

Bu, bir savaşçının atlatl dartlarını ve kalkanını nasıl kullandığına dair gerçekleştirilen bir taklitti. Dağıtılan çiçekler, nasıl dağıtıldıklarına bağlı olarak farklı isimler taşıyordu; "kılıç çiçekleri" sol elden sola ele sunulurdu. Yemek yerken, misafirler kendi kaselerini sosla dolu olarak sağ ellerinin ortasında tutarlar ve ardından sol elleriyle mısır ekmeğini veya tamaleleri (sepetlerden servis edilen) sosa bandırırlardı. Yemek, genellikle bir su kabağı kabında bir karıştırma çubuğu ile servis edilen çikolata servis edilerek sona ererdi.^[5]

Ziyafetlerde erkekler ve kadınlar ayrılırdı. Kaynaklardan tam olarak anlaşılmasa da sadece erkekler çikolata içiyormuş gibi görünmektedir.^[] Kadınlar daha çok pozolli (ince öğütülmüş mısır lapası) veya bir tür pulque içerdi. Zengin ev sahipleri genellikle Orta Doğu kervansarayına (veya han) benzer açık bir avlu etrafındaki odalarda oturan misafirleri kabul edebilirdi ve kıdemli askerler dans ederdi. Şenlikler gece yarısı başlardı ve bazıları deneyimlerini ve görüşlerini diğer konuklara anlatabilmek için çikolata içer ve halüsinojenik mantarlar yerdi.

Şafaktan hemen önce şarkı söylemeye başlanırdı ve ev sahiplerinin çocuklarının bahtının açık olması için adaklar yakılır ve avluya gömülürdü. Şafak vakti, kalan çiçekler, sigara tüpleri ve yiyecekler davet edilen yaşlılara ve fakirlere ya da hizmetkarlara verilirdi. Yaşamın diğer tüm yönlerinde olduğu gibi, Aztekler her şeyin ikili doğasına inanırdı ve ziyafetin sonuna doğru ev sahibi, büyükleri tarafından kendi ölümlerini sert bir şekilde hatırlatacak ve gururlarının üstesinden gelmelerini sağlayacak uyarılarla karşılaşırdı.^[6]

Aztek özel ziyafetleri müzik, şarkı söyleme, hikâye anlatımı, dans, tütsü yakma, çiçekler, tütün, ikramlar ve hediye verme gibi etkinlikleri kapsamaktaydı. Aztek ziyafetleri maddi kültür ve zenginliğin bir gösterisiydi, Friar Bernardino de Sahagún ve Friar Diego Durán'ın notları Aztek bayramlarını "her şeyin bolca harcandığı" olaylar olarak tanımlamaktadır. Bayramlar ritüel noktasına kadar düzenlenirdi, sergilenen ve pekiştirilen roller ve ilişkiler vardı. Ev sahiplerinin, misafirlerini "gücendirmemek" için ziyafet yükümlülüklerini yerine getirmeleri ve misafirlerin ev sahiplerinin itibarını güçlendirmeleri gerekiyordu. Aztek toplumunda bayram çağrısı yapan çok sayıda önemli olay bulunmaktaydı. Çocuk adlandırma törenleri, bebeğin isminin seslenmesini içeren ritüeli içeriyordu ve bu büyük bir organize şölene dönüşüyordu. Bu ziyafet, giydirilmiş kuş veya köpek, et ve/veya tamal mısır, fasulye, kakao çekirdeği ve kavrulmuş çililerini kapsamaktaydı.^[7]

Aztek tarım takviminin bir parçası olan İzcalli çocuk tanıtım törenleri de önemliydi. İzcalli, takvimin son "ayı" idi. Her dördüncü İzcalli kutlaması, bu dört yıllık dönemde doğan çocukların Aztek topluluğuna tanıtılmasını içeriyordu. Bu bayram, çocuğu şarkı söylemek, dans etmek, törensel içki içmek, kurban olarak kan alma ve vücuda uygulanan bazı uygulamalar gibi dini yaşamında önemli olan eylemlerle tanıştırırdı. Bu ziyafet sırasında servis edilen yemekler geleneksel olarak baharatlıydı. Sahagun tarafından bu konu şöyle aktarılmıştır: "Ve tamales sosuna 'kırmızı biber sosu' deniyordu. Ve iyi sıradan insanlar yemek yediğinde, terleyerek otururlar, vücutları yanmaya başlardı. Ve yeşilliklerle doldurulmuş tamales gerçekten sıcaktı, parıldardı." Düğün süreci de birçok töreni içeriyordu, genç bir erkeğin ebeveynleri, evlilik istendiğinde, calmecac okul liderlerinden izin almak zorunda kalırdı. Bu sürecin bir kısmı tamales, çikolata ve soslardan oluşan bir ziyafetti. Düğün sırasında pulque, tamales ve hindi eti ziyafetleri olurdu. Zenginler arasında cenaze ziyafetleri de yaygındı. Bu ziyafetlerde octli (pulque), çikolata, kuş, meyve, tohumlar ve diğer yiyecekler servis edilirdi.^[7]

Azteklerin 260 günlük ritüel takviminin bölümlerine veintena denilmektedir. Veintena "ay" olarak tahmin edilebilir; ancak 20 günlük halka açık tören dönemleri olarak daha uygun bir şekilde tanımlanabilirler. Her 20 günlük veintena, her veintenanın belirli tanrılarına adanmış törenlerden oluşan eksiksiz ve karmaşık bir festivaldi. Bölgesel ve yerel törenler tanrılar ve yöntemler bakımından Tenochtitlan'daki resmi devlet destekli törenlerden farklıydı. Yemekler veintena törenlerinin önemli bir parçasıydı; rahipler tarafından hem tüketilir hem de süslenirdi. Xipe Totec'i onurlandıran törenlerde rahiplerin kendilerini "kelebek ağları, balık sancakları, mısır başakları, amaranth tohumundan yapılmış çakal başları, tortilla, amarant tohumu hamuruyla kaplı kalın rulolar, kızarmış mısır, kırmızı amarant ve yeşil veya yumuşak mısır kulaklı mısır sapları" ile süsledikleri kaydedilmiştir. Mixcoatl onuruna düzenlenen törenlerde, "büyük bir av" dan sonra Aztekler, avda öldürülen geyik, tavşan ve diğer tüm hayvanlarla ziyafet çekerlerdi. Aztek erkek ve genç erkeklerin on gün boyunca avlanacağı Xiuhtecuhtli'ye adanmış kutlamalar için avlanma da önemliydi. Bu avların ürünleri daha sonra onları büyük bir ateşte pişiren rahiplere teslim edilirdi.^[7]

Ana hazırlama yöntemi, Nahuatl'da xoctli adı verilen ve İspanyolcaya olla ("pot") olarak çevrilen iki kulplu kil kaplarda veya kavanozlarda kaynatmak veya buharda pişirmekti. Seramikler pişirme sürecinde hayati öneme sahipti ve en az üç ana amaca hizmet etmekteydi: nixtamal hazırlama, buharda tamale pişirme ve fasulye, güveç ve sıcak içecek pişirme.^[8] Xoctli yiyecekle doldurulur ve ateşte ısıtılırdı. Ayrıca, xoctliye biraz su dökülerek ve ardından mısır kabuğuna sarılmış tamaleleri tencerenin ortasındaki ince dal yapısının üzerine yerleştirerek buharda da pişirilirdi.^[9]

Tortilla, tamales, güveç ve bunlarla birlikte gelen soslar en yaygın yemeklerdi. Acı biber ve tuz her yerde bulunurdu ve en temel öğün genellikle sadece bir havanda biraz su ile öğütülmüş biberlere batırılmış mısır ekmeğiydi. Hamur eti, hatta bazen bütün hindileri pişirmeden önce kaplamak için kullanılabilirdi. Büyük Aztek kasabalarında ve şehirlerinde, hem zenginlere hem de fakirlere hizmet veren her türden sokak yemeği satan satıcılar vardı. Malzemeler ve hazırlanmış yiyecekler dışında, akla gelebilecek her tür ātōlli, kişinin susuzluğunu gidermek için veya sıvı formda anlık yemek olarak satın alınabilirdi.^[10]

Aztek toplumlarında ev işlerinden sorumlu kadınlar aynı zamanda aşçılardı.^[11] Genellikle erkekler yemek pişirmeye doğrudan katılmazlardı. Yemek pişirme araçlarının genellikle nerede bulunduğuna bakıldığında, mutfakların evin kendisinden ayrı, basit, tek odalı bir yapı olduğu anlaşılmaktadır. Yemek pişirme büyük olasılıkla mutfaktaki küçük üçgen bir ocakta gerçekleştirilmekteydi.^[12]

Aztek pişirme araçlarıyla ilgili çoğu bilgi, sanattaki aletlerin tasvirleri nadir olduğundan veya tasvir edildiklerinde de özellikle belirgin veya ayrıntılı olmadığından, araçları kendilerinin bulmasından edinilmiştir. Buluntulara göre, bu araçlar çoğunlukla taş ve seramikten yapılmıştır ve bu nedenle araştırmalar sonucunda büyük miktarlarda araç iyi durumda bulunabilmiştir.^[12]

Manos ve metatlar, nixtamalize mısırın (nixtamal) öğütülmesi için tercih edilen aletlerdi. Aynı zamanda biber gibi sos bileşenlerini öğütmek için de kullanılırdı, ancak mısır hamurunda (masa) başka tatların baskın çıkmasını önlemek için farklı manos ve metatlar kullanılmış olabilir. Metat, hafif içbükey bir taş levhadır. Nixtamal metatın üzerine yerleştirilirdi ve etkili bir kaba silindirik taş olan mano, nixtamali öğütecek şekilde yuvarlanırdı. Mano ve metat, her gün kullanılan bir araçtı çünkü nixtamal genellikle bir gün içinde bozulurdu. 20. yüzyıl yerli topluluklarının etnografileri, kadınların nixtamalı öğütmek için günde dört ila sekiz saat harcayabileceğini gösteriyor, ancak 2007'de Xaltocan'daki bir çalışmada kadınlar, deneyimli bir kadının gün boyunca ihtiyaç duyduğu her şeyi sadece bir saat içinde öğütebileceği konusunda ısrar ettiler; ne olursa olsun, öğütmek için bir metat kullanmak sıkıcı bir iş olarak kabul edilir^[13][14] Mano ve metat, Avrupa tarzı değirmenlerden daha ince öğütme eğiliminde olduğundan dolayı, orta Meksika'da tercih edilen öğütme aleti olarak kaldı ve bir mano ve metat üzerinde masa zemininden yapılan tortillalar, çok daha fazla emek harvcandığı için, çok yüksek kalitede kabul edilirdi.^[15] Bununla birlikte, bazıları kadınların nixtamali elle öğütmelerinin ve yapmaya devam etmelerinin nedeninin, erkeklerin evlilik dışı ilişkileri önlemek için kadınların sahip olduğu boş zaman miktarını sınırlamanın bir yolu olduğunu iddia etmektedir.^[16]

Molcajete başka bir öğütme aracıdır. Gözenekli bazalt kayadan yapılmış bir kase ve eşlik eden bir bazalt silindiri, yiyecekleri molcajetede öğütmek için kullanıldı. Batı havan ve havan tokmağına çok benzer görünür ve benzer şekilde çalışırdı. Bir molcajetenin içinde hazırlanan her şeyi tutacağı gerçeği, bir metatın kenarlarından dökülen sosları hazırlamak için ideal olacağı anlamına gelirdi ve molcajete servis kapları olarak da kullanılabilirdi.^[17]

Comallar, çeşitli türlerde ekmeğin yanı sıra biber ve kavrulmuş kabak gibi mısır dışı yiyeceklerin pişirilmesinde kullanılan, pürüzsüz bir kapak ve gözenekli bir tabana sahip bir tür seramik ızgaraydı. Comalların, kolaylık sağlamak için derme çatma tencere kapakları olarak da kullanılmış olmaları mümkündür.^[17]

İspanyol kronikçilerin anlatımlarında kızartmaya dair birkaç atıf bulunur, ancak Aztek tipi kızartmanın tek özelliği, yağla değil, şurupla yapılan bir tür pişirme olduğu yönünde görünmesidir. Bu, bitkisel yağların büyük ölçekli ekstraksiyonuna dair hiçbir kanıt bulunmadığı ve arkeologlar tarafından kızartma için uygun pişirme kaplarının bulunmadığı gerçeğiyle desteklenmektedir.^[18]

Aztek lifli gıdaları, örneğin mısır, fasulye ve genellikle çili biber, nopales ve domates eklendiği için squashlar, bu güne kadar Meksika diyetin en önemli parçalarını oluşturmaktaydı. Aztekler Texcoco Gölü'nün küçük ve yoğun kerevitleri olan acocilleri ve tecuitlatl adı verilen ve flavonoidler bakımından zengin bir kek haline getirilen Spirulina alglerini hasat ettiler.^[20] Azteklerin diyetinin çoğunlukla vejetaryen olmasına rağmen, Aztekler chapulin [t͡ʃaˈpolin] (tekil) veya chapulinler [t͡ʃapoˈlimeʔ] (çoğul) çekirgesi, maguey kurdu, karıncalar, larvalar vb. böcekleri de tüketiyorlardı. Böcekler etten daha yüksek protein içeriğine sahiptir ve günümüzde bile Meksika'nın bazı bölgelerinde bir leziz lokma olarak kabul edilmektedir.^[21]

Mısır, Azteklerin en önemli tek hammaddesi idi. Her öğünde tüm sosyal sınıflar tarafından tüketilirdi ve Aztek mitolojisinde merkezi bir rol oynardı. İlk Avrupalıların bazılarına Aztekler mısırı "değerli, etimiz, kemiklerimiz" olarak tanımladılar.^[22] Çeşitli boyutlarda, şekillerde ve renklerde çok sayıda çeşidi vardı; sarı, kırmızımsı, renkli çizgili beyaz, benekli veya lekesiz siyah ve özellikle değerli olduğu düşünülen mavi kabuklu bir varyant. Diğer yerel ve bölgesel çeşitler de mevcut olmalı, ancak çok azı kaydedildi. Mısır o kadar saygı görüyordu ki, kadınlar mısıra ateşten korkmasınlar diye tencereye koymadan önce üflerler ve yere düşen mısır tanelerini israf etmek yerine toplarlardı. İspanyol Fransisken misyoner ve tarihçi Bernardino de Sahagún'un Aztek muhbirlerinden biri bu uygulamayı şu şekilde açıkladı:

Mısırın temel malzeme olduğu Amerika'nın her yerinde nixtamalization adı verilen bir süreç kullanıldı. Kelime Nahuatl nextli ("küller") ve tamalli ("biçimlendirilmemiş mısır hamuru; tamal") kelimelerinin bir bileşimidir ve işlem bugün hala kullanılmaktadır. Kuru mısır tanesi ıslatılır ve genellikle kireçli su olan alkali bir çözelti içinde pişirilir. Bu, tahılların dış kabuğu olan perikarpı serbest bırakır ve mısırın öğütülmesini kolaylaştırır. Süreç, mısırı basit bir karbonhidrat kaynağından önemli ölçüde daha eksiksiz bir besin haline dönüştürür; Alkali veya işlemde kullanılan kap yoluyla eklenen kalsiyum, demir, bakır, çinko miktarını arttırır ve mısırda zaten mevcut olan, insanlar tarafından sindirilemeyen niyasin, riboflavin ve daha fazla protein, işlem yoluyla kullanılabilir hale getirilir.^[24]

Bazı mikotoksinlerin (toksik mantarlar) inhibe edilmiş büyümesi, nixtamalizasyonun bir başka yararıdır. İşlenmiş mısır nextamallinin fermente edilmesine izin verilirse, lizin ve triptofan gibi amino asitler dahil olmak üzere başka besinler de sağlanır. Fasulye, sebzeler, meyveler, acı biber ve tuzla karıştırılmış mısır sağlıklı ve çeşitlilik gösteren bir diyet oluşturabilir.^[24]

Aztekler için yiyeceklerin baharatlanmasında çok sayıda bitki ve baharat kullanılırdı. En önemlileri arasındaki acı biberler, bazıları evcil ve çoğu yabani olmak üzere çok çeşitli türlerde ve çeşitlerde bulunurdu. Bunlar, mevcut kapsaisin miktarına bağlı olarak büyük bir ısı yoğunluğu aralığını içeriyordu, bazıları hafif iken diğerleri çok keskindi. Acı biber genellikle kurutulur ve saklanmak ve pişirmede kullanılmak üzere öğütülürdü, bazıları farklı tatlar vermek için önceden kavrulurdu. Tatlı, meyveli, topraksı, dumanlı ve ateşli sıcak dahil olmak üzere tatlar bir türden diğerine önemli ölçüde değişiyordu.^[25]

Baharat olarak kullanılan yerli bitki türlerinden, İspanyol fethinden sonra yemek pişirirken daha kolay erişilebilir olduğu kanıtlanan Eski Dünya baharatlarına benzer tatlar üretildi. Culantro veya Meksika kişnişi, Eski Dünya paralelinden çok daha güçlü bir lezzet sağlardı; kişniş ve yaprakları kurutmak daha kolaydı. Meksika kekiği ve Meksika anasonu benzer şekilde Akdeniz'deki benzerlerini anımsatan lezzetler üretirken, yenibahar, hindistan cevizi, karanfil ve tarçın arasında bir yerde bir aromaya sahipti.

Canella veya beyaz tarçın kabuğu, Seylan'ın daha keskin tarçınlarının modern Meksika mutfağına kabulünü kolaylaştırmış olabilecek yumuşak, narin bir tada sahipti. Soğan ve sarımsak gelmeden önce, Kunth soğanı ve Allium cinsinin güneydeki diğer türlerinin yanı sıra sarımsak asmasının kokulu yaprakları gibi daha ince fakat benzer yabani bitkiler yenilebilir hale getirilmiş olabilir. Mevcut diğer tatlandırıcılar arasında mesquite, vanilya, achiote, epazot, hoja santa, patlamış mısır çiçeği, avokado yaprağı ve diğer yerli bitkiler yer alırdı.

Fermente mısır, bal, ananas, kaktüs meyvesi ve diğer bitkilerden birçok farklı alkollü içecek yapılmıştır. En yaygın olanı maguey özünden yapılan octli idi. Bugün, Antilce bir terim olan pulque olarak bilinir. Bazı soylular böylesine mütevazı bir içeceği kullanmamaya dikkat etseler de, tüm sosyal sınıflar tarafından sarhoş eden bir içecek olarak kullanılırdı. Bazı durumlarda çocuklar için bile içki içmek tolere ediliyordu, ancak sarhoş edene kadar içilmezdi. Cezalar çok katı bilhassa seçkinler için daha katı olabilirdi.^[26]

Bir kişinin ilk ihlali, evini yıkmak ve onu bir hayvan gibi tarlada yaşamaya göndermekle cezalandırılacaktı. Bir soylu genellikle ikinci bir şansa sahip olamazdı ve aşırı alkol almaktan idam edilebilirdi. Görünüşe göre sarhoş olmak yaşlı insanlar için daha hoş görülmüştür; Codex Mendoza'nın İspanyolca çevirileri, yaşlıların sarhoş olmasına izin veren belirli koşullar olduğunu belirtiyor:

Yetmiş yaşını geçen kadın veya erkeğin kanun ve adetlerine göre, bu yaşlıların çocuk veya torun sahibi olup olmadıklarına bakılır. Onların kullanma lisansı ve özgürlüğü vardı.^[7]

Bu, alkolik hale gelen ve kendilerini yoksulluğa, sefalete ve erken ölüme sürükleyen soyluların ara sıra yaşadıkları trajediyi engelleyemezdi. Sahagún'un bir muhbiri, 8.000'den fazla askerin komutanı ve generali olan eski bir tlacateccatlın üzücü hikâyesini şöyle anlatır:

Ātōle ( [aːˈtoːlːi]), mısır lapası, günlük kalori alımının önemli bir miktarını oluşturuyordu. Ātōle için temel tarif, yumuşayana ve sonra öğütülene kadar pişirilen sekiz ölçek su ve altı ölçek kireçli mısırdı. Karışım daha sonra koyulaşana kadar kaynatılırdı. Pek çok ātōle varyasyonu vardı: 1/10 maguey şurubundan yapılmış nequātōle karışımı; tuz ve domatesle birlikte toz biber eklenerek iztac ātōle üretilirdi; mısır hamurunu 4-5 gün ekşimeye bırakıldıktan ve ardından acı biber ve tuzla daha taze hamur eklendikten sonra xocoātōle ortaya çıkardı. Fasulye, kesilmiş kabuklu fırında mısır ekmeği, kızarmış mısır, chia, amaranth ve bal da eklenebilir ve gezginler tarafından anında yemek için yolda su ile karıştırılabilen torbalarda taşınan öğütülmüş kızarmış mısır olan pinolli de eklenebilirdi.^[28]

Kakaonun muazzam bir sembolik değeri vardı. Nadir bir lüks ve Aztek İmparatorluğu sınırları içinde yetiştirilemeyen bir üründü. Kakao katılarının nasıl hazırlandığına dair ayrıntılı bir açıklama yoktur, ancak bir şekilde yenildiği gerçeğine dair bazı iadelerle karşılaşılmıştır. Kakao çekirdekleri en değerli ürünler arasındaydı ve bir miktar düşük değere sahip olmasına rağmen bir ödeme şekli olarak kullanılabilirdi; 80-100 çekirdek, Tenochtitlan çevresindeki göllerin tuzlu kısmında yaşıyorsa, küçük bir manto veya tatlı su dolu bir kano satın almak için kullanılabilirdi. Bununla birlikte, boş kakao kabukları kir veya çamurla doldurularak çekirdekler sık sık taklit edilirdi.^[29]

Kakao genellikle cacahuatl, "kakaolu su"^[30] olarak içilirdi ve savaşçıların ve soyluların içeceğiydi. Güçlü bir sarhoş edici ve büyük bir ciddiyet ile sarhoş edici bir şey olarak kabul edildi ve İspanyol tarihçi Sahagún tarafından "düşünmeden sarhoş eden" bir şey olarak tanımlandı. Çikolata, çok çeşitli şekillerde hazırlanabilirdi. Bunların çoğu, sıcak veya ılık suyun kavrulmuş ve öğütülmüş kakao çekirdekleri, mısır ve biber, bal, vanilya ve çok çeşitli baharatlar gibi çeşitli tatlandırıcılarla karıştırılmasını içermektedir.^[31]

Malzemeler karıştırılır ve bir çırpma çubuğu ile dövülür veya çikolatanın bir kaptan diğerine dökülmesiyle havalandırıldı. Kakao yüksek kalitede ise, bu zengin bir köpük üretirdi. Kafa bir kenara bırakılabilir, içecek başka bir kafa üretmek için daha da havalandırılır, bu da bir kenara bırakılır ve daha sonra servis yapmadan önce köpüğün geri kalanıyla birlikte içeceğin üzerine yerleştirilirdi.^[32]

Aztekler hayatın her alanında ölçülü olmayı tercih ederlerdi. Avrupalı yazarlar ve tarihçiler, tutumluluk, basitlik ve ölçülülük olarak algıladıkları şeylerle sıklıkla karşılaşmışlardır. 1640'larda Puebla piskoposu ve Yeni İspanya Genel Valisi Juan de Palafox y Mendoza şunları bildirdi:

Bir Aztek orucunun temel anlamı, tuz ve acı biberden kaçınmaktı ve Aztek toplumunun tüm üyeleri bir dereceye kadar oruç tutardı. Azteklerle temas kuran ilk Avrupalıları şok eden oruçta düzenli bir istisna görülmedi. Avrupa'da oruç yaygın olmasına rağmen, kadınlar ve küçük çocuklar, hastalar veya güçsüzler ve yaşlılar için kalıcı istisnalar vardı. 52 yılda bir gerçekleşen Yeni Ateş töreninden önce bazı rahipler bir yıl boyunca; diğer rahipler 80 gün ve lordlar 8 gün oruç tutardı.^[34]

Halk oruç tutardı, ancak daha az titizlikle. Ayrıca Tehuacan'da daimi bir oruç birliği vardı. Taş bir yastıkta uyumak gibi çeşitli münzevi zorlukların yanı sıra, günde 50 gramlık mısır tortillası (yaklaşık 2 ons) ile dört yıl boyunca oruç tutarlardı. Tek istisna, her 20 günde bir, istediklerini yemelerine izin verilmesine dayanırdı.^[34]

Moctezuma gibi hükümdarların bile lüks yaşam standartlarını azaltması bekleniyordu ve bunu büyük bir inanç ve çaba ile yaparlardı. Zaman zaman lükslerden ve kadınlarla seks yapmaktan kaçınır ve sadece michihuauhtli kekleri ve amarant veya kaz ayağı tohumları yerlerdi. Efendilerin çikolatasının yerini kavrulmuş fasulye tozundan karıştırılmış su alırdı.^[35]

Quecholli adı verilen on dördüncü ay boyunca, av tanrısı Mixcoatl onuruna tören ritüelinin bir parçası olarak büyük bir av düzenlenirdi. Ava hazırlanmak için Aztekler beş gün oruç tutardı. Sahagun'a göre oruç, "geyikler için, başarılı bir av olsun diye" tutulurdu.

Tanrı Tezcatlipoca'ya adanan kutlamalar sırasında rahipler ana bayramlardan önce on, beş veya yedi gün boyunca aralıksız oruç tutardı. Onlar "kefaret ödeyenler" olarak bilinirlerdi.

Huitzilopoctli kutlamaları hakkında Friar Duran şunları söyler: "Sekiz günlük korkunç oruç yüzünden o kadar güçsüz düştüklerine dair o kadar kanıta rastladım ki takip eden sekiz gün boyunca kendileri olamazlardı, yemek yemekten de tatmin olamazlardı. Birçoğu ağır bir şekilde hastalanırdı ve birçok hamile kadının hayatı tehlikeye girerdi."

Chicomecoatl şerefine düzenlenen festivaller sırasında, oruç tutmak da tıka basa yemek de şiddetli bir şekilde gerçekleştirilirdi. Öyle ki, insanlar hastalanırdı.^[7]

Bernal Diaz del Castillo, Tenochtitlan hükümdarına nasıl yemek servisi yapıldığını şöyle anlatıyor:

Aşçıları, modalarına ve kullanımlarına göre otuzdan fazla çeşit yemek yaptılar ve onları küçük, alçak killi mangalların üzerine koydular, böylece soğuktu ... bazı ağaçların kabuğu ... kabuğun kokusu ... çok güzel kokuydu ... beyaz kumaştan masa örtülerini koydular. . . Ona kimisi kırmızı, kimisi siyah olmak üzere Cholula çanak çömlekleri ile hizmet ettiler ... ve zaman zaman ona kakaodan yapılmış belli bir içecekle birlikte bir miktar ince altın getirdiler.^[7]

Sahagun, Aztek efendilerine sunulan bir çikolata içeceği olan farklı tlaquetzalli türlerinin bir listesini aktarır:

Hükümdara çikolata servis edildi ve onunla [yemeklerini] bitirdi - yumuşak kakaodan yapılmış yeşil; öğütülmüş kurutulmuş çiçeklerden yapılan ballı çikolata - yeşil vanilya kapsülleri ile; parlak kırmızı çikolata; turuncu renkli çikolata; gül renkli çikolata; Siyah çikolata; beyaz çikolata."^[7]

Aztek genişlemesi, tören ve günlük yaşam için ihtiyaç duyulan gıda maddelerine erişimi kazanma veya sürdürme yollarında hedeflendi. Liderin ritüel için gereken yiyeceği elde etme yeteneği, siyasi başarısı için önemliydi.^[7]

Aztekler yamyamlık ritüelini uyguladılar. Genellikle savaş esirleri olan kurbanlar, kalpleri kesilerek tapınakların ve piramitlerin tepesinde halk arasında kurban edildi. Cesetler daha sonra parçalandıkları yere atıldı. Parçalar daha sonra çoğunlukla savaşçı ve rahip olan seçkinlere dağıtıldı. Et, sadece tuzla tatlandırılan ve mısır ekmeği ile yenen güveç şeklinde, ancak başka türlü her yerde bulunan biber olmadan tüketildi.^[36]

Veintena Tlacaxipehualiztli, yoğun bir insan kurbanıydı. Sahagun bu töreni, "tüm esirlerin öldüğü, tüm tutsak edilenlerin, erkeklerin, kadınların, tüm çocukların öldüğü zamandı." diyerek aktarır. Yakalanan savaşçıların kurban edilmesiyle başlardı, kurban edilen savaşçıların etleri savaşçıyı ele geçiren Azteklerin ikametgâhına götürülürdü. Yakalayanın kurban edilenlerin etiyle ziyafet yapması yasaktı, ancak ailesi onu yerdi. Kurutulmuş mısırdan tlacatlaolli denen bir güveç hazırlanır ve her porsiyona esirin etinden bir parça konurdu.^[7]

1970'lerin sonlarında antropolog Michael Harner, Azteklerin diyetteki protein eksikliğini telafi etmek için büyük ölçekli, organize yamyamlığa başvurduklarını öne sürdü. Bu fikir, bazı bilim insanlarından sınırlı destek aldı, ancak yeme alışkanlıkları, tarım ve demografik bilgilerle ilgili temelsiz varsayımlara dayandığı görüldü, bu da onu çok olası olmayan bir senaryo haline getirdi.^[36]

• Meksika mutfağı

• Bosland, Paul. (1999). "Şili: Ateşli Bir Tanrı'dan Bir Hediye". HortScience. 34 (5): 810.
• Cambridge Dünya Gıda Tarihi (2000), 2 cilt. editörler Kiple, Kenneth F. ve Coneè Ornelas0-521-40216-6
• Carrasco, Davíd. 1995. "Kozmik Çeneler: Biz Tanrıları Yiyoruz ve Tanrılar Bizi Yiyor." Amerikan Din Akademisi Dergisi 63 (3): 429–63.
• Civitello Linda (2011). Mutfak ve Kültür: Yemek ve İnsanların Tarihi. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons. s. 112.978-0-470-41195-7ISBN 978-0-470-41195-7 .
• Coe, Sophie D. (1994) Amerika'nın ilk mutfakları0-292-71159-X
• "Mısır Öğütmekten Para Çıkarmaya: Xaltocan, Meksika'da Uzun Vadeli Yemek Pişirme Tarihi." İçinde Menial Aşçılık Sanatı: Arkeolojik Yemek Pişirme ve Yemek Hazırlama Çalışmaları, Rodríguez-Alegría Enrique ve Graff Sarah R., 99-118 tarafından düzenlenmiştir. Colorado Üniversitesi Yayınları, 2012. 
• Ortiz de Montellano, Bernard R. (1990) Aztek ilaç, sağlık ve beslenme0-8135-1562-9