Arkeoloji felsefesi

Arkeoloji felsefesi, insanlığın geçmişini ve bugününü daha iyi anlamak için arkeoloji disiplininin temellerini, yöntemlerini ve sonuçlarını araştırmayı amaçlar.

Temel sorular arasında arkeoloji nedir? Arkeolojinin kuramsal temeli nedir? Arkeoloji zamanı nasıl ele almalıdır? Arkeoloji neden ve kimin için yapılır? Arkeolojik çalışmanın nesnelerinin ve süreçlerinin doğası ve gerçekliği nedir? Analitik arkeoloji felsefesi, arkeolojik eser, arkeolojik alan, arkeolojik kayıt ve arkeolojik kültürler gibi kavramların ardındaki mantığı araştırır. Bunlar, arkeoloji pratiğinin merkezinde yer alan metafizik, estetik, epistemolojik, etik ve teorik kaygıların sadece birkaç örneğidir.^[1]

Bu genel sorulara ek olarak, arkeoloji felsefesi saha çalışması metodolojisi, teorinin entegrasyonu ve diğer disiplinlerle işbirliği, ölçüm teorileri ve veri temsili ile de ilgilenir.

Arkeoloji felsefesi aynı zamanda disipline uygulanan feminist, Marksist, hümanist veya süreçsel gibi belirli bir yaklaşımı veya tutumu da ifade edebilir. Bu yaklaşımlar arkeologlar tarafından genellikle "teori" olarak adlandırılır ve bazen analitik arkeoloji felsefesi ile karıştırılır, ancak aynı şey değildir. Bu yaklaşımların tam bir tanımı için Arkeoloji teorisi bölümüne bakınız.^[1]

Şu anda arkeologlar arasında arkeoloji felsefesindeki sorunların doğası, hatta bazı durumlarda bir arkeoloji felsefesinin var olup olmayacağı konusunda çok az fikir birliği vardır.^[2] Bu nedenle, disiplin çok gelişmiş değildir, hatta bazı arkeologlar tarafından varlığı veya geçerliliği bile tartışılmaktadır.^[3] Bununla birlikte, arkeoloji felsefesi araştırmaları yoluyla konunun felsefi meselelerinin ve çerçevesinin farkında olmanın, disiplinde ilerlemenin yanı sıra araştırma tasarlama, çıkarım ve yorumlamayı kontrol etme ve sınıflandırmada önemli olduğu genel olarak kabul edilmektedir.^[1]

Arkeolojik araştırmaların kökleri, nihayetinde insanların etraflarındaki dünyanın kökenini açıklama dürtüsüne kadar uzanmaktadır. Evrenin kökenine ilişkin bu ilk kozmolojik açıklamalar mitoloji biçimini almıştır. Sümer, Babil, Mısır ve Pers gibi karmaşık uygarlıkların yükselişiyle ve giderek daha sofistike hale gelen rahip sınıfıyla birlikte bu mitolojik açıklamalar da daha sofistike hale gelmiştir.

Bu felsefeler her şeyin bir başlangıcı, bir kökeni olduğunu iddia etmiş ve bunu tüm maddenin kendisinden yaratıldığı şekilsiz bir boşluk ya da Kaos olarak tasavvur etmiştir. Bu açıklamalar her şeyin altında yatan ve her şeyi birleştiren bir ilk ilke ya da köken fikrini ortaya koymuştur ki bu fikir Yunancaya arché kelimesi olarak geçmiştir.

Başlangıçta, kökenlerine uygun olarak, Yunan düşüncesinde arché'nin, örneğin Hesiod'un MÖ 8. yüzyıl kozmogonisinde olduğu gibi, ilahi olduğuna inanılıyordu. Ancak, MÖ 7. yüzyılda Miletli Thales, arkhe kavramını mitolojiden alarak, onun kökeninin ilahi değil, doğal olduğunu söyleyen ilk kişi olmuştur. Arkhe'nin su olduğunu iddia etmeye devam etti. Ondan sonra gelen Yunan filozoflar arkheyi doğada aramaya devam ettiler ve bu nedenle felsefelerini doğaüstü bir temele dayandıran teologlardan ayırmak için physiologoi (fiziksel veya doğal filozoflar anlamına gelir) olarak biliniyorlardı. Bu nedenle arkeoloji, ilahi müdahaleye başvurmaksızın, bir zamanlar dinin özel koruması altında olan şeylerin kökenini ve nasıl değiştiklerini açıklama yükünü devralmıştır.

Dolayısıyla, arkeolojinin bilimsel yaklaşımı Batı'da Antik Yunanlılara ve onların ilahi olandan ziyade doğadaki nedenselliğin kökenini veya ilk ilkesini arayışlarına kadar izlenebilir. Açıklama arayışı ilahi kaynaklardan ayrıldıktan ve Elealı Parmenides'in hiçbir şeyin yoktan var olmadığı ilkesi gibi ilkelerle birleştirildikten sonra, nedensellik ilkelerinin araştırılması, dünyanın ve süreçlerinin rasyonel düşünce yoluyla anlaşılabilir hale getirilebileceği inancına yol açmıştır. Bu, insanlığın doğal tarihinin ve gelişiminin de rasyonel olarak araştırılabileceğinin farkına varılmasına yol açmıştır.

Bu şekilde yeterli sebep ilkesi, nedensel eş anlamlılık ilkesi ve hiçbir şeyin yoktan var edilemeyeceği aksiyomu, bir doğa bilimi süreci olarak arkeolojik araştırmanın temelini oluşturmuştur. Dolayısıyla arkeoloji, bilim felsefesinin erken tarihinin bir gelişimidir

Arke arayışı daha sonra insanlığa uygulanmış ve organizmaların evrimine dair ilk teorilere yol açmıştır. Bununla birlikte, filozofların insanlığın bir zamanlar daha ilkel olması gerektiğini fark etmelerine ve insan konuşmasının gelişimini evrimsel çizgilerle açıklamaya yönelik bazı girişimlere rağmen, klasik dünyada arkeoloji ağırlıklı olarak felsefi bir uğraş olarak kalmıştır.

19. yüzyılda Hutton ve Lyell'in tekdüzelik teorisi ve Darwin'in doğal seçilim teorisi ile yaşanan gelişmeler, insanlığın kökenine ilişkin modern bilimsel araştırmalara zemin hazırlamıştır.

Arkeolojik epistemoloji, arkeolojik bilginin ne olduğu, nitelikleri,^[4] nasıl elde edilebileceği ve bir konu ya da varlık hakkındaki arkeolojik bilginin ne ölçüde bilinebileceği ile ilgilenir. Ayrıca arkeolojik araştırmanın öznel doğası da dikkate alınır. Örneğin, tek bir gerçek nesnel geçmiş mi yoksa birden fazla öznel geçmiş mi vardır? Ayrıca, arkeolojik bilgi iddialarına uygulanması gereken standartları belirlemeye çalışır. Geçmişe ilişkin inanç ya da hakikat nedir?^[5]

Alison Wylie'nin açıkladığı gibi, "arkeolojik olarak ne bulduğunuz, ne aradığınızla, sorduğunuz sorularla ve bunları yanıtlamaya çalışırken kullandığınız kavramsal kaynaklarla ilgilidir." Vivian James^[6] bunu daha da ileri götürerek bağlamın arkeolojik pratiğin epistemolojik sonucu olduğunu söyler. Dolayısıyla ne aradığınız, hangi soruları sorduğunuz ve kavramsal kaynaklarınız, epistemolojik sonuç olan bağlamı oluşturur.

Arkeolojinin ontolojisi, hangi arkeolojik varlıkların var olduğu, var olduğu söylenebileceği ve bunların birbirleriyle ilişkilerinin ne olabileceği ile ilgilenir. Örneğin, bir eser, bir alan veya bir kültür nedir ve bunlar birbirinden ayrı varlıklar olarak düşünülebilir mi? Varlıkların var olduğu kabul edilirse, bunlar nasıl kategorize edilmeli veya kaydedilmelidir.^[7] Arkeolojik ontolojideki bir araştırma dalı, nesneleri fiziksel özelliklere göre sınıflara ayırmaya çalışan tipoloji olarak bilinir.

Zamanın varlığı ve doğası da arkeolojik ontolojinin ilgi alanına girmektedir. Örneğin, üç çağ modeli gibi dönemlendirmelerin arkeolojik teori ve pratik üzerindeki etkisi nedir?.^[8] Hem zamanın hem de nesnelerin ontolojik doğasına ilişkin sorular, arkeolojik veri tabanlarının tasarımında büyük önem taşımaktadır ve arkeolojik süreçlerin ve verilerin bilgisayarlaştırılması arttıkça önemi de artmaktadır.

Arkeoloji felsefesi aynı zamanda disiplin içindeki teorilerin inşasıyla da ilgilidir. Arkeoloji, disiplinin temelini oluşturan genel olarak uygulanan yorumlayıcı bir teorinin bulunmadığı, teorik olarak kendi içinde bölünmüş bir alandır. Son 50 yılda çok sayıda farklı teorik yaklaşım geliştirilmiş ve disiplin genelinde paralel olarak var olmuştur. Bunlar, bir bilim olarak görülen ampirik bir arkeolojiden, kendi kavramlarını doğrulayamayan bir ideoloji olarak göreceli post-modern bir arkeoloji kavramına kadar geniş bir yelpazede yer almaktadır.

Bu nedenle, birleştirici bir açıklayıcı teori arayışı, arkeoloji felsefecileri arasında önemli bir endişe kaynağıdır. Bununla birlikte, böyle bir teorinin olasılığı bile bazı arkeologlar tarafından reddedilmekte ve arkeolojik yaklaşımlardaki kopukluk vurgulanmaktadır.

Arkeoloji etiği, arkeolojik alanların ve malzemelerin kullanımıyla ilgili konuları inceler. Bu tür kullanımları kimin onayladığı, kontrol ettiği ve bedelini kimin ödediği genellikle tartışmalıdır. Örneğin, yerli halkın haklarıyla ilgili olarak, özellikle de arkeolojinin baskı veya mülksüzleştirme anlatılarını desteklemek için kullanılabileceği sömürge durumlarında. Ya da inançları, eski mezarlıklardan cesetlerin çıkarılması gibi belirli arkeolojik uygulamalarla bağdaşmayanların hakları gibi.

Diğer örnekler arasında arkeolojinin toprak talepleri gibi siyasi amaçlarla ya da Üçüncü Reich dönemindeki meşhur Ahnenerbe gibi rejimleri veya belirli ideolojileri desteklemek için kullanılması sayılabilir.

Arkeolojik anlatılardaki önyargıların incelenmesi, örneğin arkeolojinin sömürge tarihi ile ilişkilendirilmesi ve ardından eserlerin mülkiyeti ile ilgili sorunları içerir. Örneğin, Elgin mermerleri üzerinde süregelen tartışmalar gibi.^[9]