Arap Kongresi (1913)

Arap Kongresi (1913)
Arap Kongresi (1913)
	Société de Géographie
Tür
Tür	Tek meclislilik
Tarih
Kuruluş	18 Haziran 1913
Dağılış	23 Haziran 1913
Başkanlık
Başkan	Abdülhamîd ez-Zehrâvî
Toplantı yeri
	Paris, Fransa, Boulevard Saint-Germain, Rue de Buci'nin köşesinde. Rue de Buci ve rue de Seine'nin köşesi arasında gösterilen binalar, eski rue des Boucheries'in orijinal kuzey tarafıdır.

Arap Kongresi (1913) ("Arap Ulusal Kongresi^[1]", "Birinci Filistin Konferansı", "Birinci Arap Kongresi^[2]" ve "Arap-Suriye Kongresi^[3]" olarak da bilinir) Paris'te, 184 Boulevard Saint-Germain'de bulunan Fransız Coğrafya Kurumunun (Société de Géographie) bir salonunda, 18-23 Haziran tarihlerinde, Osmanlı İmparatorluğu altında yaşayan Arap halkı için daha fazla özerkliği görüşmek üzere bir araya gelinmiştir. Ayrıca 25 resmi Arap Milliyetçi delegesi tarafından kurulan Arap Ulusal Kongresi, istenen reformları tartışmak ve bazı Osmanlı politikalarından memnuniyetsizliklerini ifade etmek için toplanmıştır. Osmanlı İmparatorluğu'nda belirsizlik ve değişim zamanında gerçekleşti: I. Dünya Savaşı'na giden yıllarda, İmparatorluk içinde Jön Türkler tarafından bir devrim (1908) ve bir darbe (1913) ile İtalya ve Balkan devletlerine karşı iki savaş yaşandı. Araplar, sönmekte olan imparatorluk altında daha fazla hak için talepte bulunuyor ve Arap milliyetçiliğinin ilk parıltıları ortaya çıkıyordu. Büyük Suriye, Filistin, İstanbul ve Mısır'da bir dizi muhalif ve reform odaklı grup kuruldu. Siyonizm etkisi altında Filistin'e Yahudi göçü artıyor ve İngiltere ve Fransa bölgeye ilgi gösteriyor, etki alanları için rekabet ediyorlardı.

Bu koşullar altında, Paris'te yaşayan bir grup öğrenci, önerilen Arap reformlarını tartışmak için bir Kongre düzenlenmesi çağrısında bulundu. Kongre, önerilen amaçlarında nihai olarak başarılı olmasa da, I. Dünya Savaşı başlamadan önce üç kıta için 20. yüzyılın başlarını şekillendiren olayların ve dinamiklerin bir yansımasıydı. Birçok akademisyen, Arap milliyetçiliğinin kökenlerini, bu önemli yıllarda imparatorlukların küçülmesi ve Filistin'e Siyonist göçü çevreleyen gerilimin artmasına ve buna Arap tepkisine tanık olmasını ortaya koyar. Bütün Kongre, Arap Milletini devrim yoluyla var etmek için mücadeleye hazır olduğunu ilan etti. El-Hoda Editörü ve Lübnan İlerleme Birliği Başkanı Naoum Mokarzel, “Devrim edebi ve reformist olmalı” diyerek temkinli bir şekilde başladı, daha agresif bir şekilde devam etti “sadece son çare kanlı olmalı, çünkü özgür ulusların siyasi sistemleri, yazıcı mürekkebi ile değil şehitler tarafından yapılmıştır.” »^[4]

Osmanlı İmparatorluğu

Osmanlı İmparatorluğu 20. yüzyılın başında bir gerileme halindeydi. 1908'de Jön Türkler'in önderliğindeki bir isyan, 1915-1916'daki Türkiye baskısına kadar kısaca ifade özgürlüğünün artmasına yol açan rejim değişikliğine yol açtı. Rejimin Batı etkisini kontrol altına alma, giderek merkezileşen bir hükümet uygulama ve Arap topraklarını "Türkleştirme" yönündeki girişimleri, Arap dünyasının bazı bölgelerinde direnişe yol açtı. Ekim 1912'de Balkanlar'da patlak veren savaş, İstanbul'un kendi toprakları üzerindeki hakimiyetini daha da zayıflattı.

Arap milliyetçiliği

Akademisyenler Arap milliyetçiliğinin tam olarak ne zaman başladığı konusunda hemfikir değillerdir, ancak Arap Kongresi'ne giden yıllarda kısmen Osmanlı baskısına tepki olarak oluşmaya başlayan farklı bir Arap kimliğinin parıltıları vardır. Kamusal alanda Arapça konuşma arzusu, merkezi olmayan bir yönetim (yani idari konularda daha fazla yerel kontrol) ve Arap askerlerinin imparatorluğun uzak bir köşesi yerine kendi bölgelerinde hizmet etme hakkı özel kaygıları içeriyordu.

Reform kuruluşları

I. Dünya Savaşı'ndan önceki bu ilk yıllarda bir dizi reform zihniyetli grup ortaya çıktı. Birçoğu hükûmetin sızmasını önlemek için gizli kaldı.

Beyrut Reform Hareketi, "Cemiyet Beyrut el-'Islahiye," (Beyrut, 1912)
- konferansa altı kişilik bir heyet gönderdi.
- üyeler: Selim Ali Selam, Ahmad Bayhum ve diğerleri
- Fransız hükûmetinin, istenen reformları gerçekleştirmesi için İttihatçı hükûmete baskı yapmasını istediler^[2]
Genç Araplar Cemiyeti, "El-Fetat Cemiyeti" (Paris, 1911)
- Arap kongresini "Arap hareketinin birliğini ve gücünü göstermek" ve reformları tartışmak için topladı(Thomas)
- üyeler: Abd al-Ghani al-Uraysi, Cemil Merdam Bey ve Awni Abd al-Hadi, Filistinli Rafiq al-Tamimi, Iraklı Tawfiq al-Suwaidi, Ahmad Rustum Haydat ve Ahmad Qadri ve diğerleri
Arap Birliği Cemiyeti, "Cemiyet el-Camia el-'Arabiyya," (Kahire, 1910)
- Rashid Rida, kurucu
- amacı "Arap haklarını geliştirmek ve korumak" olan gizli reform topluluğu.
Osmanlı İdari Ademimerkeziyetçilik Fırkası ya da "Hizb al-Lamarkaziyyah al-Idariyyah al-Uthmani" (Kahire, 1912)
el-Ahd, "Uzlaşı Cemiyeti" (1914)
- Aziz Ali el-Mısri, kurucu ve Osmanlı Arap subay
- Araplar ve Türkler arasındaki birliği destekledi
- büyük ölçüde Yasin ve Taha al-Haşimi, Salim al-Jaza'iri, Ali al-Nashashibi, Salim al-Tabbakh, Mustafa Wasfi, Ismail al-Saffar ve Nuri al-Sa'id ve diğerleri dahil olmak üzere ordu subaylarından oluşuyordu.
- "Arap bağımsızlığı... İslami değerlere saygı... ve Halifelik kurumu çağrısını" destekledi. (ayyad)
Ligue de la Patrie Arabe, "Arap Vatanseverleri Birliği" (1904, Paris)
- Najib Azuri tarafından kuruldu
- amaç büyük Suriye ve Irak'ı Türk egemenliğinden kurtarmaktı
İttihat ve Terakki (İTC)
Edebiyat Topluluğu, "al-Muntada al-Adabi," (İstanbul)
- 'Abd al-Karim al-Khalil, başkan
- yaklaşık bin üyesi vardı (N)
- İstanbul'daki Arap gurbetçilerden oluşuyordu
- el-Halil, 1915'te vatana ihanetten idam edildi.

Arka plan

Yahudi göçmenler 1900'den önce tarihi Filistin'e gelmeye başlamışlardı. İngiltere ve Fransa bölgeye ilgi gösteriyorlar ve iki imparatorluk nüfuz için birbirleriyle yarışıyorlardı. Akademisyen David Thomas,^[5] konferansa katılan reform gruplarının birçoğunun "...Bâb-ı Âli korkularından ve kızgınlıklarından daha çok İngiltere ve Fransa'nın Levant'taki niyetlerine daha şüpheci olduklarını..." ileri sürer.

Kongre, Fransa Dışişleri Bakanlığı himayesinde gerçekleştirildi.^[6]

Kongrenin zaman çizelgesi

4 Nisan 1913: El-Fetat Cemiyeti, Osmanlı İdari Adem-i Merkeziyetçilik Partisi'ni ve Müslüman Dostlar Kulübü'nü Kongre'ye delege göndermeye davet eder.^[7]
11 Nisan 1913: Osmanlı İdari Ademimerkeziyetçilik Partisi daveti kabul etti.
30 Mayıs 1913: Birkaç gruptan delegeler Paris'e gelmeye başladı.
18 Haziran 1913: Kongre başladı.
23 Haziran 1913: Kongre sona erdi.

Katılımcılar

25 "resmi" delege varken, reform derneklerinin birçok temsilcisi gayri resmi olarak katıldı. Aşağıdakiler hem resmi hem de gayri resmi kişilerin kısmi bir listesidir:

Abdülhamîd ez-Zehrâvî (kongre başkanı, daha sonra Osmanlı tarafından idam edilmiştir^[6] )
Selim Ali Selam, Beyrut heyetinin Müslüman üyesi ve Kongre Yürütme Komitesi üyesi^[8]
Şeyh Ahmed Hassan Tabbara, Beyrut heyetinin Müslüman üyesi ve Kongre Yürütme Komitesi üyesi^[8]
Ahmad Mukhtar Beyhum, Beyrut heyetinin Müslüman üyesi^[8]
Najeeb Diab, Başkan, Birleşik Suriye Cemiyeti (New York)
Albert Sursuq, Beyrut heyetinin Hristiyan üyesi^[8]
Ayyub Thabit, Beyrut heyetinin Hristiyan üyesi^[8]
Daud Barakat
George Samné, Suriyeli bir Hristiyan
Iskandar Bey 'Ammun, Lübnanlı bir Hristiyan
Izzat Darwaza, Nablus'un ilçesi Jamma'in temsilciai
Khalil Zaiyniyya, Beyrut heyetinin Hristiyan üyesi^[9]
Khayrallah Khayrallah,^[6] Suriyeli Fransa destekçisi gazeteci
Mahbub al-Shartuni (gayri resmi)
Nadrah Matran ("Nadra Mutran" olarak da yazılabilir), Lübnanlı bir Hristiyan
Najib Azouri^[6]
Naoum Mokarzel
Rizq Allah Arqash (Beyrut Reform Hareketi'nden)
Abd al-Karim al-Khalil (resmi delege fakat oturumlara katılmadı)
Abd al-Ghani al-Uraysi, Hazırlık Komitesi üyesi
Dr. Sa'id Kamil, Mısırlı gözlemci^[6]
Sami Hochberg, Siyonist ve gayri resmi gözlemci^[10]
Şükrü Gânim, Kongre başkan yardımcısı, Hazırlık Komitesi üyesi ve İttihat ve Terakki sekreteri
Tawfiq al-Suwaidi, El-Fetat Cemiyeti'nin Iralı üyesi
Victor Jacobson, Siyonist temsilci

Teklifler

Rashid Khalidi'ye göre,^[11] kabul edilen kararlar arasında Arapçanın "Arap eyaletlerinde resmi dil haline getirilmesi...savaş zamanı dışında Arap birliklerinin kendi illerinde istihdam edilmesi...yerel olarak kontrol edilen eyalet hükümetinin güçlendirilmesi" yer aldı. Ayrıca Khalidi'ye göre, kararlar Fransa Dışişleri Bakanlığı'na gönderildi. Kongre, belki de kendi özerkliklerinin bir yansıması olarak, "Ermenilerin otonom talepleriyle dayanışma beyanı" içeriyordu (sayfa 314).

Neticesi

Kongre'nin, I. Dünya Savaşı'nın başlamasına bağlı olarak kalıcı bir etkisi olmadı. Kongrede ele alınan kaygıların çoğu, Savaş sırasında daha büyük güç değişimlerinin parçaları olarak kararlaştırıldı.

Savaş, Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşü ve Balfour Deklarasyonu olmasaydı Önerilen bu reformların ne yönde olacağını söylemek mümkün değildir. Ancak Arapların Osmanlı'dan aradıkları özgürlükleri elde edemedikleri, artan Siyonist göç, 1936-37 Arap İsyanı ve 1948'de İsrail'in kurulmasıyla birlikte tam tersinin gerçekleştiği açıktır. II. Dünya Savaşı'ndan sonra ortaya çıkan Arap milliyetçiliği, 1913'te tartışılan reformlardan ziyade, sömürge etkisinin azalması gibi faktörlere bağlanabilir.

Konuyla ilgili yayınlar

Antonius, George. 2001. The Arab Awakening. Scafety Harbor, FL: Simon Publications.
Ayyad, Abdelaziz A. 1999. Arab Nationalism and the Palestinians, 1850-1939. Kudüs: Passia.
Kayali, Hasan. 1997. Arabs and Young Turks, Ottomanism, Arabism, and Islamism in the Ottoman Empire, 1908-1918. Berkeley: University of California Press.
Khalidi, Rashid. 1980. British Policy towards Syria and Palestine 1906-1914, a study of the antecedents of the Hussein-McMahon Correspondence, the Sykes-Picot Agreement, and the Balfour Declaration. Londra: Ithaca Press.
Khalidi, Rashid. Palestinian Identity: The Construction of Modern National Consciousness. Columbia University Press, NY, 2010.
Mandel, Neville. 1965. Attempts at an Arab-Zionist Entente: 1913-1914. Middle Eastern Studies 1 (3):238-267.
Mandel, Neville. 1976. The Arabs and Zionism Before World War I. Berkeley: University of California Press.
Marcus, Amy Dockser. 2007. Jerusalem 1913: The Origins of the Arab-Israeli Conflict. New York: Viking.
Matthews, Weldon C. 2006. Confronting an Empire, Constructing a Nation: Arab Nationalists and Popular Politics in Mandate Palestine. London: I.B. Tauris.
Nafi, Basheer M. 1998. Arabism, Islamism, and the Palestine Question 1908-1941, a Political History. Reading, United Kingdom: Ithaca Press.
Saint-Prot, Charles. "Le nationalisme arabe". Paris, Ellipses, 1995, in French, translated in Arabic, Alger, 1996
Thomas, David S. 1976. The First Arab Congress and the Committee of Union and Progress, 1913-1914. In "Essays on Islamic Civilization", ed. Donald P. Little. Leiden, Hollanda: E.J. Brill.
Tibi, Bassam. 1981. Arab Nationalism: A Critical Enquiry. New York: St. Martin's Press.

Kaynakça

^ Tibi, Bassam (1981). Arab Nationalism: A Critical Enquiry (İngilizce). St. Martin's Press. ss. 84. ISBN 0-312-04716-9.
^ ^a ^b Thomas, David (1976). Donald P. Little (Ed.). Essays on Islamic Civilization (İngilizce). E.J. Brill. s. 318. ISBN 90-04-04464-7.
^ Dockser Marcus, Amy (2007). Jerusalem 1913 (İngilizce). Viking. ISBN 9780670038367.
^ Tibi, B. (11 Nisan 1997). Arab Nationalism: Between Islam and the Nation-State (İngilizce). ISBN 0312162863.
^ David S. Thomas (1976). Donald P. Little (Ed.). Essays on Islamic Civilization (İngilizce). E. J. Brill. ss. 317-328. ISBN 90-04-04464-7.
^ ^a ^b ^c ^d ^e Tibi, Bassam (1981). Arab Nationalism: A Critical Enquiry (İngilizce). ss. 84.
^ Thomas, David (1976). Essays on Islamic Civilization (İngilizce). E.J. Brill. s. 318. ISBN 90-04-04464-7.
^ ^a ^b ^c ^d ^e Khalidi, Rashid (1980). British Policy Towards Syria and Palestine. ss. 310.
^ Khalidi, Rashid (1980). British Policy Towards Syria & Palestine 1906-1914 (İngilizce). Ithaca Press London. ss. 309-310. ISBN 0-903729-57-1.
^ Mandel, Neville (1980). The Arabs and Zionism Before World War I. ss. 159.
^ Khalidi, Rashid (1980). British Policy Towards Syria & Palestine 1906-1914 (İngilizce). Ithaca Press London.