Anicia Juliana
( Codex Vindobonensis med. gr. 1. , folio 6v.)
Anicia Juliana (Yunanca : Ανικία Ίουλιανή, Konstantinopolis, 462 – 527/528) Geç Antik Roma imparatorluk prensesi, Doğu Roma imparatorluğunun Magister militum Areobindus Dagalaiphus Areobindus'dun karısı, Konstantinopolis'teki büyük Ayios Polieuktos Kilisesi'nin hamisi ve Viyana Dioskurides'in sahibidir. Roma imparatoru Olybrius'un (h. 472) ile kendisi de imparator III. Valentinianus (h. 425-455) ile Licinia Eudoxia'nın kızı olan Placidia'nın kızı, Anicia Juliana'nın aynı zamanda imparator II. Theodosius'un (h. 402-450) ve azize imparatoriçe Aelia Eudocia'nın büyük-büyük torunudur. Leo Hanedanının yönetimi ve daha sonraki Justinianus hanedanının yükselişi sırasında Anicia Juliana, önceki imparatorluk hanedanlarının, yani I. Valentinianus'un (h. 364-375) kurduğu Valentinianus Hanedanı'nın ve I. Theodosius (h. 379-395) tarafından kurulan ilgili Theodosius Hanedanı en önde gelen üyesiydi.
Oğlu Olybrius Junior, henüz çocukken Roma konsülü olarak görev yaptı ve imparator I. Anastasius'un (h. 491-518) erkek kardeşi Paulus'un kızı ile evlendi. Anicia Juliana'nın hırslarına rağmen oğlu hiçbir zaman imparator olamadı ve Anastasius'un ölümü ve Leonid hanedanının yıkılmasından sonra I. Justinus'un (h. 518-527) tahta çıkışında göz ardı edildi .
Hayatı
Flavius Areobindus Dagalaiphus Areobindus ile evlendi ve çocukları arasında 491 yılında konsül olan Olybrius da vardı. Kocasıyla birlikte hayatını, "hem en aristokrat hem de en zengin sakini" olarak kabul edildiği Konstantinopolis'in I. Justinianus öncesi sarayında geçirdi.[1]
Parıltılı soyağacı bir yana, Juliana, kayıtlı tarihte sanatın hüküm sürmeyen ilk kadın hamilerinden biri olarak hatırlanır. Kişisel tercihleri hakkında bildiğimiz kadarıyla, sipariş ettiği işlerin "içeriğinin ve belki de tarzının belirlenmesine doğrudan müdahale ettiği" anlaşılmaktadır.[2]
Papa Hormisdas'a yazdığı mektupta (El Escorial'in kraliyet kütüphanesinde korunmaktadır) benimsediği Roma yanlısı siyasi görüşleri, edebiyat çevresiyle ilişkilendirilen Chronicle of Marcellinus Comes'te yansıtılmaktadır. Juliana'nın siyasi emelleri olup olmadığı belirsiz, ancak kocasının 512 isyanları sırasında tacı almayı reddettiği bilinmektedir. İmparator I. Anastasius'un Monofizit eğilimlerine kararlılıkla karşı çıkmasına rağmen oğlu Olybrius'un İmparator'un yeğeniyle evlenmesine izin vermiştir.[3]
Sanat hamiliği
Juliana'nın adı, Pedanios Dioskurides'in De materia medica'sını hala var olan en eski ve en cömert el yazmalarından biri olarak bilinen ışıklı bir el yazması kodeksi kopyası olan Anicia Juliana Kodeksi olarak da bilinen Viyana Dioskurides'e eklenmiştir. El yazması tezhip tarihinde hayatta kalan en eski portre olan Anicia Juliana'nın bağışçı portresinin yer aldığı bir ön parçaya sahiptir. Patrikia tahtta otururken ve iki yanında Megalopsychia (Magnanimity) ve Phronesis (Prudence) kişileştirmeleri ile "Sanatın Minnettarlığı" (Grekçe: Eucharistia ton technon) etiketli küçük bir kadın alegorisi ile patrikia onuruna proskynesis gerçekleştirerek ayaklarını öpmektedir.[4] Anicia Juliana'nın sağ tarafında bir putto var, ona bir kodeks veriyor ve üzerinde Grekçe: ΠΟΘΟΣ ΤHΣ ΦΙΛΟΚΤΙΣΤΟΥ yazmaktadır. Daha sonraki bir yazarın el yazısıyla eklenen bu ifade, "inşa etme arzusu", "inşa etme aşkı" veya "inşa etmeyi seven kadının arzusu" olarak yorumlanmıştır.[4] Aynı el, merkezdeki figürü Sophia (Bilgelik) olarak etiketlemiştir.[4]
Ağır hasar görmüş çevredeki yazıt, Juliana'nın büyük bir sanat hamisi olduğunu ilan etmekte ve kodeksi Anicia Juliana'ya veren Honoratae (Boğaz'ın Asya kıyısındaki bir kasaba) halkının kimliğini belirtmektedir.[4] Muhtemelen kitabı kasabada bir kilise inşa ettiği için minnettarlıkla almıştır.[4] Yazıt, 8.-9. yüzyıl tarihçisi İman Savunucusu Theofanis tarafından 512 yılında Anicia Juliana'nın o yıl Honoratae'deki Theotokos'a bir kilise adadığına dair bir bildirimde doğrulanmıştır.[4] Babası Flavius Anicius Olybrius aracılığıyla antik asilzade Anicia gens'e üyeliğini vurgulayan yazıtta şunlar yazıyor:[4]
ΙΟΥ ΔΟΞΑΙϹΙ(Ν ΑΝΑϹϹΑ?) | Selam sana prenses, Honoratae övüyor |
| —Codex Vindobonensis med. gr. 1. f. 6v.[4][5] | —translation from Iohannis Spatharakis (1976) and Bente Kiilerich (2001) |
Mimari projelerinden Konstantinopolis'te dikilip süslenmek üzere sipariş ettiği yalnızca üç kiliseyi biliyoruz. Ayios Polieuktos Kilisesi'nin gösterişli bazilikası, I. Theodosius ve I. Konstantin'e kadar uzanan ünlü soyağacını vurgulamak amacıyla, hayatının son üç yılında onun geniş aile mülkleri üzerine inşa edildi. Justinianus'un Ayasofya'yı genişletmesine kadar imparatorluk başkentindeki en büyük kiliseydi ve inşası muhtemelen hüküm süren hanedana bir meydan okuma olarak görülüyordu.[6] İthaf yazıtı Juliana'yı Kral Süleyman'a benzetiyor ve açık bir şekilde bu kiliseyi kuran Juliana'nın büyük büyükannesi Aelia Eudocia'ya gönderme yapıyor:
| “ | Tanrı'yı onurlandırmak isteyen İmparatoriçe Eudocia, burada ilk olarak Tanrı'nın hizmetkarı Polyektos'un tapınağını inşa etti. Ama onu bu kadar muhteşem ve güzel yapmadı... çünkü peygamber ruhu ona, onu nasıl süsleyeceğini iyi bilen bir aile bırakacağını söyledi. Bu nedenle, dördüncü nesilde onların kraliyet kanını miras alan, kutsanmış ebeveynlerinin şanı Juliana, asil bir ırkın annesi olan imparatoriçenin umutlarını boşa çıkarmadı, ancak bunu küçük bir tapınaktan bugünkü boyutuna ve güzelliğine yükseltti. (Anthologia Graeca, I.10) | „ |
Kaynakça
- ^ Maas, Michael. The Cambridge Companion to the Age of Justinian. Cambridge University Press, 2005. Page 439.
- ^ Natalie Harris Bluestone, Double Vision: Perspectives on Gender and the Visual Arts (Fairleigh Dickinson University Press, 1995), p. 76 0-8386-3540-7
- ^ G.W. Bowersock, Oleg Grabar, Late Antiquity: A Guide to the Postclassical World (Harvard University Press, 1999), pp. 300-301
- ^ a b c d e f g h Kiilerich, Bente (1 Ocak 2001). "The Image of Anicia Juliana in the Vienna Dioscurides: Flattery or Appropriation of Imperial Imagery?". Symbolae Osloenses. 76 (1): 169-190. doi:10.1080/003976701753388012. ISSN 0039-7679.
- ^ Spatharakis, Iohannis (1976). The Portrait in Byzantine Illuminated Manuscripts. Byzantina Neerlandica 6. Leiden: E. J. Brill. s. 147. ISBN 9004047832.
- ^ The Cambridge Ancient History, 1925. Page 70.
