İçeriğe atla

Amvâs Veba Salgını

Amvâs Veba Salgını ya da Amvâs Taunu miladi 638 - 639 yılları arasında günümüzde Filistin sınırları içinde ortaya çıkan ve daha sonra Ürdün, Şam ve Urfa'ya yayılan veba salgınıdır. Adını, Kudüs'ün 33 km kuzeybatısında yer alan Amvâs köyünden almıştır. İslâm tarihinde ilk görülen salgın hastalık olarak kabul edilmektedir.[1]

Amvâs köyü, Halife Ömer bin Hattab döneminde Bizans İmparatorluğu'na karşı alınan Ecnadeyn zaferinden sonra İslam ordusu için karargâh olarak kullanılmaya başlandı. Eski bir yerleşim yeri olan köy, stratejik bir bölgede kuruluydu. Kudüs yolu üzerinde, orduların konakladığı önemli bir mevkiydi.

Bu köyde baş gösteren salgında, aralarında Suriye orduları başkumandanı Ebu Ubeyde bin Cerrah ve birçok komutan da olmak üzere 25 bin insan ölmüştür.[2] Amvâs salgını, 541 yılında başlayarak yaklaşık iki asır boyunca bölgede aralıklarla etkili olan Justinianus Veba Salgınının bir uzantısıdır.

İslam Tarihine Etkileri

Amvas vebası, askeri ve politik açıdan önemli sonuçlar doğurdu. Salgın sonucunda, Suriye'de bulunan ordunun yarısı ve birçok önemli komutan hayatını kaybetti.[3] Ömer tarafından kendinden sonra halifeliğe layık görülen[4] Ebu Ubeyde bin Cerrah'ın salgında hayatını kaybetmesi ileride göreve gelecek halifeleri doğrudan etkilemiştir. Ebu Ubeyde'ye vekaleten başkumandan olan Yezid bin Ebu Süfyan'ın da aynı salgında vefatından sonra kardeşi Muaviye bin Ebu Süfyan Şam valiliğine getirildi. Yaklaşık yirmi yıl boyunca Suriye'de valilik görevinde bulunan Muaviye'nin Ali bin Ebu Talib ile giriştiği hilafet mücadelesi sonucunda İslam tarihinin seyri değişmiştir.

Kaynaklar

  1. ^ "Prof. Dr. Adnan Demircan - Derin Tarih". 25 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2020. 
  2. ^ Fayda, Mustafa (1991). "Amvas". TDV İslâm Ansiklopedisi. 3. Türkiye Diyanet Vakfı. s. 100. 2 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2020. 
  3. ^ "Dr. Ercan Cengiz - Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi". 9 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2020. 
  4. ^ "Mecra". 25 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2020. 


Ayrıca bakınız

Kaynakça

İlgili Araştırma Makaleleri

Diobendi veya Diyubendi, Hindistan'ın Diyobend kentindeki Darul Ulum Diyobend mektebinden çıkan Hanefi İslam hareketine verilen terimdir. Özellikle Hindistan, Pakistan, Afganistan ve Bangladeş merkezli olup, son zamanlarda Birleşik Krallık'a ve Güney Afrika'ya da dağılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Amorion'un yağmalanması</span>

Amorion'un Yağmalanması, Dazimon Muharebesi'nden zaferle çıkan Abbâsîlerin ilerlemeye devam ederek Amorion'u kuşatması ve 12 Ağustos 838 tarihinde şehri ele geçirerek yağmalaması olayı.

<span class="mw-page-title-main">Seyfü'd Devle</span> Müslüman general

Seyfüddevle el-Hamdânî, veya tam adıyla Ebü’l-Hasen Seyfü’d-devle Alî b. Abdillâh b. Hamdân b. Hamdûn et-Tağlibî el-Hamdânî, Hamdaniler’in Halep kolunun kurucusu ve ilk emiri.

Ebü’l-Ferec Yakup bin Yusuf bin Killis, genel olarak bin Killis olarak bilinir, İhşîdîlerin yüksek rütbeli memurluğunu yaptıktan sonra 979'dan öldüğü 991 yılına kadar vezirlik yaptığı Fâtımîler hizmetine girdi.

<span class="mw-page-title-main">İlk veba salgını</span> veba salgınları serisi, 541-767

İlk veba salgını, Yersinia pestis bakterisinin neden olduğu bulaşıcı hastalık olan vebanın ilk Eski Dünya salgınıdır. Erken Orta Çağ Pandemisi olarak da adlandırılan bu hastalık, 541'de Justinianus Veba Salgını ile başladı ve 750 veya 767'ye kadar devam etti; Justinianus Veba Salgını'nı takip eden en az on beş veya on sekiz büyük veba dalgası tarihsel kayıtlardan tespit edilmiştir. Pandemi, en şiddetli ve en sık Akdeniz Havzası'nı etkiledi, ancak Yakın Doğu ve Kuzey Avrupa'yı da etkiledi. Doğu Roma imparatoru I. Justinianus'un adı bazen Geç Antik Çağ'daki tüm veba salgınları dizisinin yanı sıra 540'ların başlarında Doğu Roma İmparatorluğu'nu vuran Justinianus Vebası için de kullanılır.

İbn A'Sem El-Kûfî, 9. yüzyıl Arap Müslüman tarihçisi, şairi ve vaizidir. 8. yüzyılın sonlarında ve 9. yüzyılın başlarında etkindir. 765'te vefat eden altıncı imam Ca'fer es-Sâdık'ın bir öğrencisinin oğlu olan ahbârî okulundan bir Şiidir.

Ebü'l-Fazl Muhammed ibn Ebi Abdullah el-Hüseyin ibn Muhammed el-Katib, genellikle babasından sonra İbnü'l-Amîd olarak bilinir, Büveyhî hükümdarı Rüknüddevle'nin veziri olarak görev yapan bir İranlı devlet adamıydı. Rüknüddevle, 940'tan 970'teki ölümüne kadar otuz yıldır. İbnü'l-Amîd olarak da bilinen oğlu Ebü’l-Feth İbnü'l-Amîd, makamında onun yerini aldı.

Abbād bin Ziyād bin Abīhi, Emevî komutanı ve devlet adamıdır. Irak valisi Ziyâd bin Ebih'in] oğlu Abbad, 673 ile 681 yılları arasında halifeler I. Muâviye ve I. Yezîd hükümdarlıklarında Sistan valisi olarak görev yaptı. Merc Rahit Muharebesi'nde Halife I. Mervân'ın ordusunda bir birliğe liderlik etti ve sonrasında Muhtar es-Sekafî'nin destekçilerine karşı savaştı. Daha sonra Abdülmelik'in oğlu ve halefi Halife I. Velîd'in ve Velid'in oğlu Abdülaziz ile halifenin kardeşi Süleyman arasındaki veraset entrikalarında rol oynadı.

Ebu Abdülrahman Muhammed bin Mervân bin al-Ḥakam, bir Emevi prensi ve 690-710 döneminde Emevi Halifeliğinin en önemli generallerinden biri ve Arapların Ermenistan'ı fethini tamamlayan kişiydi. Bizanslıları yendi ve Ermeni topraklarını fethetti, 704-705'te bir Ermeni isyanını bastırdı ve ülkeyi bir Emevi vilayeti haline getirdi. Oğlu II. Mervân son Emevi halifesiydi.

<span class="mw-page-title-main">Müslim bin Kureyş</span> Ukayli emiri

Ebü’l-Mekârim Şerefüddevle Müslim b. Kureyş b. Bedrân el-Ukaylî, Musul ve Halep'in Ukaylid emiriydi. Haziran 1085'te öldü.

Ali bin Yusuf bin Ömer y. 915–925 yılları arasında hüküm süren altıncı Girit Emiri idi.

Ahmed bin Ömer bin Şuayb, y. 925–940 yılları arasında hüküm süren yedinci Girit Emiri idi.

Şuayb bin Ahmed, y. 940–943 yılları arasında hüküm süren sekizinci Girit Emiri idi.

Ali bin Ahmed, y. 943–949 yılları arasında hüküm süren dokuzuncu Girit Emiri idi.

Muhammed bin Şuayb Bizans kaynaklarında Zerkounes olarak bilinen, dördüncü Girit Emiri idi.

Şihâbüddîn Muhammed en-Nesevî Farslı münşir, biyografi yazarı, tarihçi ve devlet adamı. Horasan'da Nesâ kentinde doğmuş. 1225 yılından ölümüne kadar Celâleddin Harezmşah'ın yanında bulundu. Vezir ve elçilik görevleri yaptı. Celâleddin Harezmşah'ın vefatından sonra Meyyâfârikîn’e gidip orada Eyyübî Hükümdarı'nın hizmetine girdi. Burada kaldığı süre içinde Nefs̱etü’l-maṣdûr adlı eserini tamamladı (1234-35). Daha sonra Halep'e gitti ve oranın Eyyübî Hükümdarı'na hizmet edip (1246) Moğollar’a elçi olarak gönderildi. Hayatının son yıllarını Halep’te geçirdi ve orada vefat etti.

<span class="mw-page-title-main">Yemame</span>

Yemame, günümüz Suudi Arabistan'ında Necid'in güneydoğusundaki tarihi bölgedir veya bazen daha spesifik olarak, El-Harc yakınlarındaki, artık mevcut olmayan antik Jaww al-Yamamah köyüdür ve bölgenin geri kalanına da adı verilmiştir.

Ebü'l-Asâkir Ceyş bin Humâreveyh Mısır'daki Tolunoğullarının üçüncü emiridir ve 896'da kısa bir süre hüküm sürmüştür.

<span class="mw-page-title-main">Bâduspânîler</span> Royan topraklarının en uzun süre hüküm süren İran hanedanı (665–1598)

Bâduspânîler, Ruyan/Rustamdar'ı yöneten Taberistan'daki yerel bir İran hanedanıdır. Hanedanlık 665 yılında kurulmuş ve 933 yıllık yönetimiyle İran'daki en uzun hanedanlık olmuş ve Safeviler'in topraklarını işgal edip fethetmesiyle 1598 yılında sona ermiştir.