Ama (dalgıç)
Ama (海人, kadınlar 海女; erkekler 海士;), uminchu (Okinawacada) veya kaito (Izu Yarımadası'nda) inci toplamalarıyla ünlenmiş Japon dalgıçlardır. Amaların büyük çoğunluğu kadındır.
Ama, "deniz kadını" anlamına gelmektedir.
Tarihi
Japon geleneği, ama uygulamasının 2.000 yıllık tarihi olabileceğini savunuyor.[1] Geleneksel olarak ve hatta 1960'lı yıllarda, amalar sadece peştamal giyer. Modern zamanlarda bile, amalar, skuba donanımı veya hava tankları olmadan dalar.
Kadın inci dalgıçlarıyla ilgili kayıtlar, Japonya'daki Heian dönemi (MS 927) kadar eski bir tarihe aittir. Eski zamanlarda amaların deniz yemeklerini yakalamak için daldıkları biliniyordu. Bu yüzden imparatorlar ve tapınaklar için denizkulağı alma görevi ile onurlandırıldılar. Amalar geleneksel olarak köpek balıklarından koruduğuna inanıldığı için beyaz renkli giyinirler. Eski zamanlarda dalgıçlar sadece ince bir bez giyerlerdi, ancak 20. yüzyılda dalgıçlar, dalış sırasında daha esnek olabilmeleri için tamamen beyaz bir dalış üniforması giymeyi kabul ettiler.[2] İnci dalışı, dalışın ilk yıllarında nadir olarak görülürdü. Bununla birlikte, Mikimoto Kokichi'nin 1893'te kültür incisini keşfetmesi ve üretmesi inci dalışına büyük bir talep yaratmıştır. Günümüzde inci dalışı, Mikimoto İnci adasında turistleri kendine çekiyor.[3] Dalış yapan kadınlara olan talebin azalması ve yeni nesil kadınların ilgisizliği nedeniyle bu eski tekniğin yaygınlığı her geçen gün azalmaktadır. 1940'larda 6000 "ama"nın Japonya kıyılarında aktif olarak çalıştığı rapor edilmişti, ancak günümüzde nesil başı 60-70 dalgıç bu işi yapmaktadır.
Etkinlikler
Kadınlar, bir ama gibi dalmayı 12 veya 13 yaşlarında yaşlı bir "ama"dan öğrenirler. Mesleklerine erken yaşta başlamalarına rağmen, dalgıçların 70'lerinde hala çalıştıkları bilinmektedir. Ayrıca dalış eğitimleri ve disiplinleri nedeniyle daha uzun yaşadıkları söylenir. Japonya'da, kadınların yağlarının vücuttaki dağılımı ve nefeslerini tutma kabiliyetleri nedeniyle üstün dalgıçlar olduğu kabul edilir.[3] Yukarıda açıklandığı gibi, ama'ların ıyafetleri, orijinal peştamalden beyaz saf giysiye ve nihayetinde modern dalış kıyafetine kadar değişmiştir. Amaların dünyası görev ve batıl inançlarıyla dikkat çeker. Eski zamanlara dayanan geleneksel kıyafetlerden birisi başörtüsüdür. Başörtüsü, “seiman” ve “douman” gibi sembollerle süslüdür ve dalıcıya şans getirme ve kötülüklerden koruma amacıyla giyilir. Amaların aynı zamanda, dalışlarını yaptıkları bölgeye yakın yerlere, tanrılara güvenli dönüşleri için teşekkür etmek üzere ziyaret edecekleri küçük tapınaklar yaptıkları bilinmektedir.[2]
Amaların dalış sırasında donma sıcaklığına ve denizin derinliklerindeki kuvvetli basınca dayanması bekleniyordu. Bu uygulama sayesinde, birçok amanın dalış mevsimi boyunca kilo verdiğine dikkat çekilmiştir. Amaların, bir dalıştan sonra yeniden su yüzüne çıktıklarında uzun bir düdükle havayı serbest bırakacakları bir nefes tekniği uyguladıkları bilinir. Bu ıslık, amaları tanımlayıcı bir özellik haline gelmiştir, çünkü bu teknik kendilerine özgüdür.[2]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ Rahn, H.; Yokoyama, T. (1965). Physiology of Breath-Hold Diving and the Ama of Japan. ABD: National Academy of Sciences - National Research Council. s. 369. ISBN 0-309-01341-0. 29 Aralık 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2008.
- ^ a b c Wallace, Sue (Temmuz 2010). "Legends of the Deep: Japan". Sun Herald.
- ^ a b McCurry, Justin (Ağustos 2006). "Ancient art of pearl diving breathes its last: Japanese women who mine seabed one lungful of air at a time are last of their kind". The Guardian.
