Alte Nationalgalerie
| Alte Nationalgalerie | |
|---|---|
 Alte Nationalgalerie'nin ön cephesi | |
 | |
| Açılış | 22 Mart 1876) |
| Konum | Müzeler Adası, Berlin, Almanya |
| Koordinatlar | 52°31′15″K 13°23′54″D / 52.52083°K 13.39833°D |
| Tür | Sanat müzesi |
| Resmî site | Alte Nationalgalerie |
Alte Nationalgalerie, (çev. Eski Ulusal Galeri) Almanya'nın başkenti Berlin'deki Müzeler Adası'nda bulunan bir sanat müzesidir. Müze, Prusya Kralı IV. Friedrich Wilhelm'in emriyle 1862-1876 yılları arasında Friedrich August Stüler ve Heinrich Strack'ın planlarına göre Neoklasik ve Rönesans Revival tarzlarında inşa edilmiştir. Binanın dış merdivenlerinde IV. Friedrich Wilhelm için bir anıt bulunmaktadır.[1] Alte Nationalgalerie günümüzde 19. yüzyıla ait resim ve heykellere ev sahipliği yapmaktadır. Müzeler Adası kompleksinin bir parçası olan galeri, olağanüstü mimarisi ve 19. yüzyılın sonlarında kültürel bir fenomen olarak müze ile galerilerin gelişimine tanıklık etmesi nedeniyle 1999 yılında UNESCO tarafından Dünya Mirası Listesi'ne alınmıştır.[2]
Tarihi
Kuruluş aşaması
Almanya'da ulusal bir galeri kurma fikri ilk kez 1815 yılında ortaya çıktı. Fikir 1830'larda ivme kazandı, ancak ortada galerinin yer alacağı gerçek bir bina yoktu. 1841 yılında ilk gerçek planlar oluşturuldu. Fakat bu planlar hiçbir zaman planlama aşamasından çıkamadı. Nihayet 1861 yılında banker Johann Heinrich Wagener'in hem Alman hem de yabancı sanatçılara ait 262 tabloyu bağışlamasıyla Ulusal Galeri kuruldu. Bu bağış, müzenin mevcut koleksiyonunun temelini oluşturdu. Koleksiyon başlangıçta Wagenersche und Nationalgalerie (Wagener ve Ulusal Galeri) olarak biliniyordu ve Akademie der Künste'nin binalarında yer alıyordu. Apsisli bir Roma tapınağı şeklindeki mevcut bina Friedrich August Stüler tarafından tasarlandı ve onun 1865'teki ölümünden sonra ise Carl Busse tarafından detaylı bir şekilde hayata geçirildi.
Bina ve ilişkili gelişmeler
Friedrich August Stüler, 1863 yılında Prusya Kralı IV. Friedrich Wilhelm'in bir taslağına dayanarak bina için bir tasarım üzerinde çalışmaya başladı.[3] İki yıl ve iki başarısız planın ardından, üçüncü önerisi nihayet kabul edildi. Stüler proje tamamlanmadan öldü ve Carl Busse 1865'te planları devam ettirdi. 1866 yılında kralın ve kabinesinin emriyle Kommission für den Bau der Nationalgalerie (Ulusal Galeri İnşaatı Komisyonu) kuruldu. Müze binasının temeli Heinrich Strack'ın gözetiminde 1867 yılında atıldı. 1872 yılında yapı tamamlandı ve iç mekan çalışmaları başladı. Açılış 22 Mart 1876 tarihinde Kayzer I. Wilhelm'in huzurunda yapıldı.
Binanın tuğla ve demir kullanılarak inşa edilen modern yapısı nedeniyle yanmaz olduğuna inanılıyordu. Dış cephe ve dış merdivenler Nebra'dan gelen Triyas kumtaşından inşa edildi. Müzenin açılışında koleksiyon hâlâ nispeten küçüktü. Başlangıçta Wagener'in koleksiyonunun haricinde, Peter von Cornelius'un Prusya hükûmetine bağışladığı karikatürler de sergileniyordu. Galerinin başlangıçtaki amacı, Berlin'de o zamanlar herhangi bir modern sanat müzesi bulunmadığından, çağdaş ve öncelikle Prusya sanatını tek bir yerde toplamaktı.
1874 yılında Max Jordan, Ulusal Galeri'nin ilk müdürü oldu. 1896'da yerine Hugo von Tschudi geçti. von Tschudi, Kayzer II. Wilhelm'le karşı karşıya gelme riskini göze alarak Empresyonist eserleri satın aldı ve koleksiyonun sadece Alman sanatına odaklanmasını sona erdirdi. Alman Ulusal Galerisi böylece yüzyılın başında modern Fransız sanatının en önemli müzesi haline geldi.[4]
20. yüzyıl
1909 yılında Ludwig Justi müdürlük görevini üstlendi ve koleksiyona Ekspresyonist eserleri ekledi. İmparatorluk yönetimini sona erdiren 1918-1919 Alman Devrimi'nin ardından, modern sanatı Unter den Linden'in sonunda bulunan ve Ulusal Galeri II olarak bilinen Kronprinzenpalais'e taşıdı.
1933 yılında iktidara gelen Nazi yetkilileri Justi'yi görevden aldı ve yerine Eberhard Hanfstaengl getirdi. Hanfstaengl 1937 yılına kadar görevde kaldı, ancak o da görevden alındı. Halefi Paul Ortwin Rave 1950 yılına kadar görevde kaldı. Müze binası II. Dünya Savaşı nedeniyle savaşın büyük bir kısmı boyunca kapalı kaldı. Müttefiklerin hava saldırılarında ağır hasar gördü. Bina 1949 yılında kısmen yeniden açıldı. Yeniden inşası ise 1969 yılına kadar devam etti. Müze 1998 ve 2001 yılları arasında Alman mimar HG Merz tarafından baştan aşağı yenilendi. Günümüzde Romantik eserleri içeren en üst kata bazı ilave salonlar eklendi. Alte Nationalgalerie'nin üç yıl süren 62 milyon dolarlık renovasyonu, Müzeler Adası'nın yenilenmesinin ve Berlin'i Almanya'nın siyasi ve kültürel kalbi olarak yeniden kurmak için hükûmet ve özel kuruluşlar tarafından gösterilen enerjik çabanın bir parça olarak görüldü.[5]
Mimarisi
Alte Nationalgalerie, Altes Museum, Neues Museum, Bode Müzesi, Pergamon Müzesi, Berlin Katedrali ve Lustgarten ile birlikte Berlin'deki Müzeler Adası kompleksini oluşturmaktadır. Müze adanın ortasında, Berlin Stadtbahn ray hattı ile doğu kıyısındaki Bode Caddesi arasında yer almaktadır.
Kuzeyde Pergamon Müzesi, güneyde ise Neues Museum, Altes Museum ve Berlin Katedrali ile çevrilidir. Bina Friedrich August Stüler tarafından, Carl Busse'nin detaylarıyla birlikte, geç Klasisizm ve erken Neo-Rönesans karışımı bir mimari tarzda tasarlanmış ve Heinrich Strack tarafından bitirilmiştir. "Sanatın, ulusun ve tarihin birliğini" ifade etmesi amaçlanan yapı, bu nedenle bir tapınağın yanı sıra bir kiliseyi (apsis) ve bir tiyatroyu (büyük merdiven) anımsatan yönlere de sahiptir. Merdivenlerin tepesinde IV. Friedrich Wilhelm'in atlı bir heykeli, iç merdivenlerde ise Otto Geyer'in tarih öncesi dönemlerden 19. yüzyıla kadar Alman tarihini tasvir eden bir frizi bulunmaktadır.[3] Binanın dış cephesi hala orijinal görünümünü korurken, iç mekan sergilere uygun hale getirilmek üzere birçok kez yenilenmiştir.[6]
Koleksiyon
Alte Nationalgalerie, Almanya'daki en büyük 19. yüzyıl heykel ve resim koleksiyonlarından birine ev sahipliği yapmaktadır. Müzenin koleksiyonuda Neoklasik ve Romantik akımlar (Caspar David Friedrich, Karl Friedrich Schinkel ve Carl Blechen gibi), Biedermeier, Fransız Empresyonizmi (Édouard Manet ve Claude Monet gibi) ve erken Modernizm (Adolph von Menzel, Max Liebermann ve Lovis Corinth gibi) eserleri bulunmaktadır. En önemli sergiler arasında Friedrich'in Der Mönch am Meer (Deniz Kenarında Keşiş), von Menzel'in Eisenwalzwerk (Demir Haddehanesi) ve heykeltıraş Johann Gottfried Schadow'un Mecklenburg-Strelitz Prensesi Louise ve Prusya Prensesi Frederica'nın çifte heykeli olan Prinzessinnengruppe yer almaktadır.
Müze Ekim 2021'de, Camille Pissarro'nun La Roche-Guyon'da Bir Meydan (1867) adlı tablosunu, ailesi Naziler tarafından zulme uğramış ve tabloları 1942'de Nice'te Commissariat Général aux Questions Juives tarafından denetlenen bir müzayedede satılmış olan Fransız Yahudi sanat koleksiyoncusu Armand Dorville'in mirasçılarına iade etti. Müze daha sonra Pissarro'nun eserini geri satın aldı.[7]
Galeri
Holmestrand'da Fiyort, Johan Christian Dahl, 1843
Liszt Piyano Başında, Josef Danhauser, 1819
Deniz Kıyısında Ay Doğarken, Caspar David Friedrich, 1822
Haydut, Theodor Hildebrandt, 1829
Asker ve Çocuğu, Theodor Hildebrandt, 1832
Satranç Oyunu, Johann Erdmann Hummel, 1819
Naseby Muharebesi'nde Cromwell, Charles Landseer, 1851
Hussit Vaazı, Karl Friedrich Lessing, 1836
Palikar'ın Dönüşü, Eduard Magnus, 1836
Flüt Konseri, Adolph von Menzel, 1852
Eisenwalzwerk (Demir Haddehanesi), Adolph von Menzel, 1875
Avukat Ernst Lau'nun Portresi, Carl Steffeck, 1865
Telemahos'un Dönüşü, Eberhard von Wächter, 1804
Paris'in Dışındaki Birliklerin Karargâhında, Anton von Werner, 1894
Ek okumalar
- Maaz, Bernhard; Holan, Gisela; Kilger, Andres; Staatliche Museen zu Berlin (2001). Die Alte Nationalgalerie Geschichte, Bau und Umbau (Almanca). Berlin: G & H. ISBN 978-3-88609-453-0. OCLC 248016716.
- Schuster, Peter-Klaus; Alte Nationalgalerie (2003). Die Alte Nationalgalerie (Almanca). Berlin: SMB-DuMont. ISBN 3-8321-7370-6. OCLC 54475200.
- Beloubek-Hammer, Anita; Staatliche Museen Preussischer Kulturbesitz. Kupferstichkabinett; Städtisches Kunstmuseum Bonn (2010). Gefühl ist Privatsache : Verismus und Neue Sachlichkeit : Aquarelle, Zeichnungen und Graphik aus dem Berliner Kupferstichkabinett mit Leihgaben (Almanca). Berlin: SMB Kupferstichkabinett, Staatliche Museen zu Berlin. ISBN 978-3-86568-585-8. OCLC 613308928.
- Savoy, Bénédicte; Sissis, Philippa (2013). Die Berliner Museumsinsel Impressionen internationaler Besucher (1830 - 1990) ; eine Anthologie (Almanca). Köln: Böhlau. ISBN 978-3-412-20991-9. OCLC 823229428.
Kaynakça
- ^ Nationalgalerie & Kolonnaden 12 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ "Museumsinsel (Museum Island), Berlin". UNESCO World Heritage Centre. United Nations Educational Scientific and Cultural Organization. 24 Aralık 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2022.
- ^ a b Keisch, Claude (2005). The Alte Nationalgalerie, Berlin (İngilizce). C.H.Beck. s. 7. ISBN 978-3-406-52675-6. 25 Mayıs 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2024.
- ^ Philipp Demandt: "Schule des Sehens". Die Nationalgalerie und die Moderne, in: Angelika Wesenberg (Hg.), Impressionismus – Expressionismus. Kunstwende, Berlin 2015, pp 13–19.
- ^ Butler, Desmond (2 Aralık 2001). "Berlin Museum's Revival Bolsters German Identity". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Şubat 2023.
- ^ Keisch, Claude (2005). The Alte Nationalgalerie, Berlin (İngilizce). C.H.Beck. s. 8. ISBN 978-3-406-52675-6. 30 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2024.
- ^ "Berlin museum restitutes—and then buys back—Nazi-looted Pissarro painting". The Art Newspaper – International art news and events. 18 Ekim 2021. 18 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Kasım 2021.
Dış bağlantılar
|
