İçeriğe atla

Aleksey Abrikosov

Aleksey Alekseyeviç Abrikosov
Алексе́й Алексе́евич Абрико́сов
Doğum25 Haziran 1928(1928-06-25)
Rusya, Moskova
Ölüm29 Mart 2017
MilliyetRus
VatandaşlıkABD
Mezun olduğu okul(lar)Moskova Devlet Üniversitesi
ÖdüllerNobel Fizik Ödülü (2003)
Kariyeri
DalıFizik
Çalıştığı kurumlarLandau Enstitüsü
Moskova Devlet Üniversitesi
Moskova Fizik ve Teknoloji Enstitüsü
Argonne Ulusal Laboratuvarı
Doktora
danışmanı
Lev Landau
Fizikçi Alexei Ivanovich Abrikosovun oğludur.

Aleksey Alekseyeviç Abrikosov (RusçaАлексе́й Алексе́евич Абрико́сов) (d. 25 Haziran 1928- ö.29 Mart 2017), Moskova doğumlu Rus Teorik fizikçidir. 2003 yılında Nobel Fizik Ödülünü kazanmıştır.

Biyografisi

1928 yılında Moskova'da fizikçi anne-baba Aleksey İvanoviç Abrikosov ve Fanny Davidovna Vulf oğulları olarak dünyaya gelmiştir. 1977 yılında Svetlana Yuriyevna Bunkova ile evlenen Abrikosov'un iki oğlu bir de kızı vardır.

Eğitimi

1943'te liseden mezun olan Abrikosov, Enerji mühendisliği enstitüsünde lisans eğitimine başlar. 1945 yılında transfer olduğu Moskova Devlet Üniversitesi Fizik bölümünden 1948'de mezun olur. Kapitza Enstitüsü-Fizik Sorunları dalında doktora öğrencisi olarak kabul edilir. Lev Landau doktora öğretmenidir. 1951 'de verdiği 'termal difüzyonla tamamen ve tam iyonlaşmış plazmalar' teziyle profesör unvanı alır. Aynı enstitünün NV Zavaritskii grubunda daha yeni açıklanmış olan Ginzburg-Landau nun ultra ince filmlerde kritik manyetik süperiletkenliği teorisi üzerinde araştırmalar yapar.

Kariyeri

1961 yılında L. Gor'kov ve I. Dzyaloshinskii ile "istatistiksel fizik kuantum alan teorisi yöntemleri" üzerine bir kitap yayınlar. Aslen Rusça yazılmış olan kitap İngilizce, Almanca, Çince, Japonca dillerine tercüme edilir ve hala bu konuda temel kaynak metnidir.[1]

1964 yılında SSCB (şimdi Rusya Bilimler Akademisi), Bilimler Akademisi Sorumlu Üyesi seçilir. 1966 yılında "güçlü manyetik alanlarda süperiletkenlik teorisi için" VL Ginzburg ve LP Gor'kov ile birlikte Lenin Ödülü alır. 1965 yılında Teorik Fizik ve yeni organize Enstitüsü (daha sonra LD Landau Enstitüsü adını alan) içinde Yoğun Madde Teorisi Anabilim Dalı başkanı olur.[2]

1965-68 yıllarında 'manyetik kirlilik atomu' üzerine bir seri makaleler yazar. Bu makaleler 1971 yılında İngilizceye çevrilerek "Normal Metaller Teorisine Giriş" adıyla yayımlanmıştır. 1972 yılında düşük sıcaklık fiziği üzerine yaptığı çalışmalarla Uluslararası Fritz Londra Ödülü 'ne layık görülür. 1975 yılında Lozan Üniversitesi (İsviçre) tarafından 'Honoris Causa' bilimleri doktora unvanı alır.[3]

Üzerinde üç yıl çalışarak 1988'de yayımladığı kitabı "Metallerin Teorisinin Temelleri" İngilizce ve Japoncaya çevrilmiştir. 1989'da L. Gor'kovve I. Dzyaloshinskii ile yazdığı "İstatistik Fizikte Alan Kuramı Yöntemleri" kitabıyla Rusya Bilim Akademisi ödülü alırlar.

1991 yılında halan bir parçası olduğu Argonne Uluslararası Araştırmalar Laboratuvarına(Amerika) kabul edilerek 'seçkin bilim insanı' olur. Uluslararası John Bardeen Ödülü'ne layık görülen, Abrikosov, Amerikan Dış işleri Sanat ve Bilim Akademisi 'Onur Üyesi' seçilir. 1992 yılında Amerikan Fizik Vakfı üyeliğine seçilir.[4] 1999 yılında Amerikan vatandaşı olur.

2000 yılında ABD Ulusal Bilimler Akademisi üyesi seçilir ve 2001'da İngiltere,Royal Society of Londona yabancı üye olur. 2003 yılında (Fransa),Bordeaux Üniversitesi 'Honoris Causa' departmanında doktor unvanı verilir. 2003 yılında V. Ginzburg ve A. Leggett ile "süperiletkenlik ve süper akışkanlık teorisi üzerine öncü çalışmaları için" Nobel Fizik Ödülü alır. 29 Mart 2017'de yaşama veda etmiştir.

Eğitim - Öğretim Kronolojisi[5][6][7]
 Üniversitesi Lisans Fizik, Moskova Devlet Üniversitesi(1948)
ÜniversitesiDoktora Fizik, Fiziksel Sorunları PL Kapitza Enstitüsü(1951)
Araş.GörevlisiFizik, Fizik Sorunları PL Kapitza Enstitüsü(1951-1955)
Araştırma Görevlisi Fizik, Moskova Devlet Üniversitesi(1951 - 61)
ProfesörFizik, Moskova Üni. Fizik ve Matematik Bilimleri(1955-1965)
Profesör Fizik, Moskova Devlet Üniversitesi(1961-1976)
YöneticiMoskova, Yoğun Madde Lab, Teorik Fizik Landau Enstitüsü(1965-1988)
ProfesörTeorik Fizik, Moskova Teknik Enstitüsü(1976-1991)
YöneticiMoskova, Yüksek Basınçlı Fizik Troitsk Enstitüsü(1988-1991)
Profesör Fizik, Chicago Illinois Üniversitesi(1994 -)

Nobel Fizik Ödülü

1950'lerdeki makalelerinin uzun süre Rusçadan İngilizceye tercüme edilememesi sonucu camiada geç fark edilen Abrikosov, 2001 yılında Vitaly L. Ginzburg ve Anthony J. Leggett ile birlikte Nobel Fizik Ödülü'ne layık görüldü. Abrikosov, manyetik alan içine yerleştirilen 2. Tip bir süperiletkende manyetik alanın niye bazı bölgelere nüfuz edip bazı bölgelere nüfuz edemediğini kuramsal olarak açıkladı.[8]

Abrikosov'un alana katkısı, Ginzburg ile Landau'nun kuramlarını daha da geliştirerek Tip II süperiletkenlerin davranış biçimlerini tanımlaması ve tip II süperiletken malzemeye giren alan çizgilerinin bir hasır desen oluşturacağını öngörmesi. Öngörü, 1967 yılında doğrudan gözlenmiş bulunuyor. Abrikosov, ayrıca Tip II süperiletkenlerin bile artan alan şiddetlerine bir ölçüden sonra dayanamayacaklarını ve süpetiletkenlik özelliklerini kaybedeceklerini göstermiştir.[9]

Süperiletkenlik en kapsamlı anlatımına John Bardeen, Leon Cooper ve ve J. Robert Schriefer tarafından geliştirilen ve kısaca BCS Kuramı diye bilinen açıklamayla kavuşmuştu; ama fizik camiasının ortak görüşü Ginzburg ve Abrikosov'un BCS'den önce bu alanda çok önemli deneysel çalışmalar yaptıkları merkezindedir.

Fizik Ödülü'nün diğer bir sahibi olan Leggett'in çalışmalarıysa süperiletkenlikle doğrudan olmasa da dolaylı bir ilgisi olan süperakışkanlık konusundaydı. 2003 Fizik Nobel Ödülünün dikkat çekici bir özelliği de son 8 yıl içinde bu alanda dağıtılan ödüllerden dördünün soğuk "sıcaklıklar”ın fiziğiyle ilgili çalışmalara verilmesidir.[10]

Ödülleri & Başarıları

[11]

  • Lenin Ödülü 1966 (Vitaly L. Ginzburg ile)
  • Fritz London Memorial Ödülü 1972
  • SSCB Devlet Ödülü 1982
  • RAS LD Landau Ödülü 1989
  • TMS John Bardeen Ödülü 1991
  • Nobel Fizik Ödülü 2003 (Vitaly L. Ginzburg ve Anthony J. Leggett ile)
  • Argonne Ulusal Laboratuvar Müdürü (1991 -)
  • American Fen Bilimleri Akademisi üyesi, 1991
  • Amerikan Fizik Derneği üyesi oldu, 1992
  • Ulusal Bilimler Akademisi üyesi oldu 2000
  • Royal Society Yabancı Üyesi oldu, 2001
  • Rusya Bilimler Akademisi üyesi oldu,1964
  • 1999'da ABD vatandaşı oldu

Kaynakça

  1. ^ Alexei Abrikosov (2000). "Mater tezi" (PDF) (İngilizce). 7 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  2. ^ G Ekspong (2008). Nobel Lectures in Physics 2001-2005 (İngilizce). World Scientific Publishing Company. ISBN 981-279-447-5. 26 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  3. ^ Steve McGregor (2003). "Argonne scientist wins 2003 Nobel Prize for Physics" (İngilizce). 11 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  4. ^ "Alexei Abrikosov" (İngilizce). 19 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  5. ^ "Alexei Abrikosov" (İngilizce). 3 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  6. ^ "ABD vatandaşlığı alanlar" (İngilizce). 14 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  7. ^ Alexei Abrikosov. "Doktora Tezi" (PDF) (İngilizce). 7 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  8. ^ Zeynep Ünalan. "Süperiletkenlik" (PDF). 25 Kasım 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  9. ^ "Alexei Abrikosov" (İngilizce). 11 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  10. ^ Tübitak. "Bilim ve tek. Haberleri" (PDF). 25 Haziran 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 
  11. ^ "Alexei Abrikosov" (İngilizce). 6 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2012. 

Dış bağlantılar

Ayrıca bakınız

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Nobel Fizik Ödülü</span>

Nobel Fizik Ödülü, İsveç Kraliyet Bilimler Akademisi tarafından her yıl Stokholm'de Alfred Nobel'in ölüm günü olan 10 Aralık'ta verilir. Bu ödül, Alfred Nobel'in 1895 yılında isteği ile başlatılan ve 1901 yılından beri devam eden 5 Nobel Ödülü'nden birisidir. Diğer kategoriler; Nobel Kimya Ödülü, Nobel Edebiyat Ödülü, Nobel Barış Ödülü, Nobel Fizyoloji veya Tıp Ödülü'dür. İlk Nobel Fizik Ödülü, x-ışını keşfinden dolayı sunduğu üstün hizmetlerden dolayı Alman Wilhelm Conrad Röntgen'e verilmiştir.

Süperiletkenlik, süperiletken adı verilen maddelerin karakteristik bir kritik sıcaklığın (Tc) altında derecelere soğutulmasıyla ortaya çıkan, maddenin elektriksel direncinin sıfır olması ve manyetik değişim alanlarının ortadan kalkması şeklinde görülen bir fenomendir. 8 Nisan 1911 tarihinde Hollandalı fizikçi Heike Kamerlingh Onnes tarafından keşfedilmiştir. Ferromanyetizma ve atomik spektrumlar gibi, süperiletkenlik kuantum mekaniğine girer. Karakteristik özelliklerini Meissner efektinden alır; süperiletken, süperiletkenlik durumuna geçerken bütün manyetik alan çizgilerini içeriden dışarıya atar. Meissner efektinin görülmesi de süperiletkenliğin klasik fizik tarafından mükemmel iletkenlik olarak tasvir edilmesini olanaksız hale getirir.

<span class="mw-page-title-main">John Bardeen</span>

John Bardeen, Amerikalı bir fizikçi. Nobel Fizik Ödülü'nü iki kez alan tek kişidir: ilk olarak 1956'da transistörün icadı için William Shockley ve Walter Brattain ile; ve yine 1972'de Leon Lenon N.Cooper ve John Robert Schrieffer ile BCS teorisi olarak bilinen geleneksel süperiletkenliğin temel teorisi için çalışmalar yürütmüştür.

<span class="mw-page-title-main">Robert Schrieffer</span> Amerikalı fizikçi (1931 – 2019)

John Robert Schrieffer, Amerikalı fizikçi. "Başarılı olan ilk mikroskobik süperiletkenlik teorisini geliştirdikleri için" John Bardeen ve Leon Neil Cooper ile birlikte 1972 Nobel Fizik Ödülü'nü kazanmıştır.

Yoğun madde fiziği, maddenin yoğun hallerinin fiziksel özellikleriyle ilgilenen bir fizik dalıdır. Yoğun madde fizikçileri bu hallerin davranışını fizik kurallarını kullanarak anlamaya çalışır. Bunlar özellikle kuantum mekaniği kuralları, elektromanyetizma ve istatistiksel mekaniği içerir. En bilinen yoğun fazlar katı ve sıvılardır, harici yoğun fazlar ise düşük sıcaklıktaki bazı materyaller tarafından gösterilen üstünileten faz, atom kafeslerindeki dönüşlerin ferromanyetik ve antiferromanyetik fazları ve soğuk atom sistemlerinde bulunan Bose-Einstein yoğunlaşması. Araştırma için uygun sistemlerin ve fenomenlerin çeşitliliği yoğun madde fiziğini modern fiziğinin en aktif alanı yapıyor. Her 3 Amerikan fizikçiden biri kendini yoğun madde fizikçisi olarak tanımlıyor ve Yoğun Madde Fiziği Bölümü Amerikan Fizik Topluluğu’ndaki en geniş bölümdür. Bu alan kimya, malzeme bilimi ve nano teknoloji ile örtüşür ve atom fiziği ve biyofizikle de yakından ilgilidir. Teorik yoğun madde fiziği teorik parçacık ve nükleer fizikle önemli kavramlar paylaşır.

<span class="mw-page-title-main">Yoichiro Nambu</span> Amerikalı teorik fizikçi (1921 – 2015)

Yoichiro Nambu Japonya doğumlu Amerikan fizikçidir. Chicago Üniversitesi Enrico Fermi Enstitüsü'nde ve Harry Pratt Judson fizik dalı üstün hizmet profesörüdür. Teorik fizik dalında atomaltı parçacıkları mekanizmasında kendiliğinden simetri kırılması keşfi üzerine 2008 Nobel Fizik Ödülünü kazanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">Heike Kamerlingh Onnes</span> Hollandalı fizikçi

Heike Kamerlingh Onnes, Nobel ödüllü Hollandalı fizikçi. Soğutma teknikleri ve malzemelerin yaklaşık mutlak sıfıra kadar soğutulduğunda nasıl davrandığı konularında araştırmalar yapmıştır. Onu Süperiletkenlik olgusunu araştırmaya sevk eden en önemli olay 1908 yılında 0,9 K'de helyumu sıvılaştırmayı başarmasıdır.

<span class="mw-page-title-main">Vitali Ginzburg</span> Rus fizikçi

Vitaly Lazarevich Ginzburg (Rusça: Вита́лий Ла́заревич Ги́нзбург yılları arsında yaşamış Rus Teorik fizikçi ve Astrofizikçidir. 2003 yılında tip II süperiletkenler konusunda bulduğu keşiflerle Nobel Fizik Ödülü kazanan, Ginzburg, kalp yetmezliğinden ölmüş, Moskova, Rusya Novodevichye Mezarlığına defnedilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Kai Siegbahn</span> İsveç fizikçi (1918-2007)

Kai Manne Börje Siegbahn 1981'de "yüksek çözünürlükte elektron spektroskopisinin geliştirilmesine katkısı" dolayısıyla Nobel Fizik Ödülü kazanmış İsveç fizikçidir.

<span class="mw-page-title-main">Anthony Leggett</span> İngiliz fizikçi

Anthony James Leggett, Tony Leggett olarak da bilinir, 26 Mart 1938 Camberwell, Londra, İngiltere doğumlu Profesör ve fizikçidir. 1983 yılından beri İllinois Üniversitesi'nde profesörlük yapan Leggett, 2008 ve 2003 yıllarında Fizik dalında en mükemmel eğitmen seçilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Lev Landau</span> Sovyet teorik fizikçi (1908-1968)

Lev Davidovich Landau teorik fizik alanında pek çok katkı ve araştırma yapmış Bakü doğumlu Yahudi asıllı, Sovyet-Azerbaycanlı fizikçidir. Yoğun maddenin kuantum mekaniği hakkında çalışan Landau, süperakışkanlığı öngörmüş ve 1962 Nobel Fizik Ödülü'nü kazanmıştır. Evgeny Mikhailowich Lifschitz ile çeşitli dillere çevirilen ve klasikleşen fizik kitapları serisini oluşturmuştur.

<span class="mw-page-title-main">C. V. Raman</span>

Chandrasekhara Venkata Raman, ülkesinde fizik biliminin gelişmesini sağlayan Hint fizikçi. Raman etkisi ve Raman saçılması olarak literatüre geçen, ışığın saydam bir malzemeden geçmesiyle bir kısmının bükülerek farklı dalga boyları oluşturması keşfiyle 1930 yılında Nobel Fizik Ödülü'nü kazanmıştır. 1983 yılında kendi gibi bir fizikçi olan yeğeni, Subrahmanyan Chandrasekhar da Nobel Fizik Ödülü sahibi olmuştur.

<span class="mw-page-title-main">Heinrich Rohrer</span> İsviçreli fizikçi

Heinrich Rohrer, Gerd Binnig ile taramalı tünelleme mikroskobunu tasarlayıp 1986 Nobel Fizik Ödülü'nü paylaşan İsviçreli bilim insanı.

<span class="mw-page-title-main">Nicolaas Bloembergen</span> Hollandalı-Amerikalı fizikçi (1920 – 2017)

Nicolaas Bloembergen, Hollanda doğumlu Amerikalı Nobel Ödülü sahibi fizikçi.

<span class="mw-page-title-main">Philip Anderson</span> Amerikalı fizikçi (1923 – 2020)

Philip Warren Anderson Nobel ödüllü Amerikalı fizikçi. Anderson lokalizasyonu, Antiferromıknatıslık, Simetri kırılması, Yüksek sıcaklık süper iletkenlik teorileri üzerine yazıları aracılığıyla bilim felsefesine belirmeleri olmuştur.

<span class="mw-page-title-main">İgor Tamm</span> Rus fizikçi

İgor Yevgenyeviç Tamm, Rus fizikçi.

BCS Teorisi 1911'de süperiletkenliğin bulunmasından beri süperiletkenliğin ilk mikroskopik teorisidir. Bu teori superiletkenliği Cooper çiftinin bozon haline yoğunlaşmasından kaynaklanan mikroskopik etki olarak tanımlamaktadır. Bu teori ayrıca nükleer fizikte, atomik çekirdekte nukleonların etkileşimini tanımlamada kullanılır. John Bardeen, Leon Cooper ve John Robert Schrieffer (“BCS”) tarafından 1957 de hazırlandı ve 1972 de Nobel fizik ödülünü aldılar.

Kovalent süperiletkenler atomların kovalent bağlarla bağlandığı süperiletkenlerdir. Bu özellikte üretilen ilk materyal yüksek sıcaklık ve yüksek basınçta üretilen sentetik elmastır. Bu üretim pratikte çok öneme sahip değildi. Fakat elmas ve silikon gibi maddeleri de içeren kovalent yarı iletkenlerde daha önce süperiletkenlik görülmediği için bilim adamları bu duruma şaşırmışlardır.

Süperiletkenlik bazı maddelerin elektrik direncinin belli bir sıcaklığın altında sıfır olması ve manyetik akıyı dışarı itmeleri olgusudur. Süperiletkenliğin tarihi Hollandalı fizikçi Heike Kamerlingh Onnes’in 1911’de cıvada süperiletkenliği keşfetmesiyle başlamıştır. O zamandan günümüze diğer birçok süperiletken madde keşfedilerek süperiletkenlik teorisi geliştirilmiştir. Bu konular yoğun madde fiziği alanında aktif çalışma alanları olmaya devam etmektedirler.

<span class="mw-page-title-main">Jan Zaanen</span>

Jan Zaanen, Hollandalı teorik fizikçidir. Leiden Üniversitesi'nde teorik fizik profesörü olarak görev yapmaktadır. Daha çok, güçlü korelasyonlu malzemede elektronlarla kuantum fiziğinin anlaşılmasına ve yüksek sıcaklık süperiletkenliği konularına yaptığı katkılarla tanınır. Zaanen'in çalışma alanları, elektronlar, spinler ve atomlar gibi sıradan bileşenlerden oluşan sistemlerde gerçekleşen kolektif kuantum fenomenlerinin yeni biçimlerinin araştırılmasıdır.