İçeriğe atla

Akbaba (dergi)

Akbaba
İran Şahı Rıza Pehlevi'nin Türkiye ziyareti dolayısıyla Akbaba, 14 Haziran 1934 tarihli 24. sayısının kapağında "Türkiye İran dostluğu" temasını işlemişti
EditörYusuf Ziya Ortaç
Orhan Seyfi Orhon
KategorilerDergi, süreli yayın, haftalık
İlk sayı7 Aralık 1922 - ? (I. Dönem, eski yazıyla, 208 sayı çıktı)
Son sayı1933 - 28 Aralık 1977 (II. Dönem, Latin harfleriyle)
ÜlkeOsmanlı İmparatorluğu Osmanlı İmparatorluğu
Türkiye Türkiye Cumhuriyeti
DilOsmanlıca, Türkçe (eski ve yeni harflerle)

Akbaba, 1922-1977 yılları arasında yayımlanmış haftalık siyasi mizah dergisi.

Türk edebiyatının en uzun ömürlü mizah dergilerindendir. 1922'de Beş Hececiler adlı edebiyat akımının iki önemli üyesi olan Yusuf Ziya Ortaç ve Orhan Seyfi Orhon tarafından kurulmuş; birkaç kez kesintiye uğramakla birlikte 1977'ye kadar çıkarılarak yaklaşık iki bin sayı yayımlanmıştır.

Türk Kurtuluş Savaşı kazanıldıktan sonra kapanan Aydede dergisinin boşluğunu doldurmak üzere kurulan dergi.[1] sonradan kendi kimliğini kazanmış; toplumun yoksul kesiminin dergisi olmuş ve geniş bir okuyucu kitlesine ulaşmıştır.[2] Dönemin önemli edebiyatçılarının yazılarına yer veren Akbaba, siyasi mizah dergisi olmanın yanı sıra bir edebiyat dergisi olarak da nitelendirilir.[1]

Arka plan

Milli Mücadele yıllarında İstanbul'da Refik Halid Karay tarafından çıkarılan ve dönemin iki önemli mizah dergisinden biri olan Aydede dergisi, savaş boyunca İstanbul hükûmetini desteklemiş, Büyük Taarruz Zaferi'nden sonra Karay sürgün edilmiş ve Aydede 90. sayısını 9 Kasım 1922'de yayımlayarak kapanmıştı.[3]

Yayın hayatı

Aydede'nin kapanmasından bir ay sonra, Akbaba dergisi, hemen hemen aynı kadrosu, aynı biçim ve yapısı ile Yusuf Ziya ve Orhan Seyfi tarafından yayınlanmaya başladı. Derginin ilk sayısı 7 Aralık 1922 tarihlidir. Yusuf Ziya, ilk sayıdaki yazısında şu temennide bulunmuştur:[4]

İnsanların çok yaşlısına, saçı sakalı ağarmış olanına akbaba derler. Kuşların en çok yaşayanı da akbabadır. İnşallah bizim Akbabamız da gazetelerin en uzun ömürlüsü olur.

Orhan Seyfi, kısa bir süre sonra dergiyi Yusuf Ziya'ya devretmiş ve Yusuf Ziya Akbaba'yı hayatı boyunca tek başına çıkarmıştır. 1923-1955 yılları arasında iktidardaki Cumhuriyet Halk Partisi’nden yana bir çizgi izleyen dergi, Serbest Fırka, Demokrat Parti gibi muhalefet partilerine karşı çıktığı dönemlerde okur desteğini yitirdiğinden, yayımına ara vermek zorunda kaldı (1931-1934, 1950-1951 arası). Sonraları bu politik düşünceden vazgeçerek mizah dergisi kimliğini sürdürdü.[2]

Yusuf Ziya’nın 11 Mart 1967’de ölümü üzerine Akbaba, 1977’de kapanana kadar oğlu Ergin Ortaç tarafından çıkarılmıştır.

I. Dönem

Dergi, 1922-1931 arasındaki ilk döneminde dört farklı logo kullanıldı. İlk yıllardaki İstanbul panoroması silüeti üzerinde sarıklı-cübbeli dede karikatürünün yerine kanatları açık bir akbaba figürü geldi. Sonra kanatları açık akbaba üzerindeki eski harflerle Akbaba yazısının yerine yeni harflerle Akbaba yazan logo geldi. Son olarak akbaba yazısının iki yanında sarıksız -cübbesiz modern bir dede ve akbaba figüründen oluşan logo kullanıldı.

Başlangıçta Pazartesi ve Perşembe günleri dört sayfa halinde çıkmakta olan Akbaba'nın baş çizeri Ramiz Gökçe idi. Dergi, 1 Kasım 1928'de gerçekleşen Harf İnkılabı'na en çok destek veren yayınlardan biri oldu. Ramiz Gökçe'nin çizdiği, Mustafa Kemal'i elinde dolmakalem tutarak bir güneş gibi doğarken gösteren sayı, bir sembol oldu. Dergi bu sayıdan itibaren hem eski hem yeni harfli metinlerle çıktı.[4] 1928 yılında kapaklarda Ramiz Gökçe ile birlikte İhap Hulusi'nin de çizimleri görüldü. Akbaba 208 sayı çıktıktan sonra 1931'de kapandı.

II. Dönem

Dergi, üç yıl aradan sonra 1934'te yeni harflerle tekrar yayımlanmaya başladı. Yeniden numaralandırılan dergi artık Çarşamba ve Cumartesi günleri çıkıyordu. Harf Devrimi’nden sonra ülkede okur-yazar sayısı arttığından derginin okuyucusu sayısı da arttı.[1]

209. sayıdan itibaren Nâzım Hikmet "Kartal" mahlasıyla dergide yer aldı. Nazım'ın 1925 Mart'ında 235. ve 243. sayılar arasında yayımladığı "Dağların Havası" adlı manzum şiiri, dergide en çok ses getiren işi oldu.[4] Şair, 1935 yılında yayımlanan sayılarda "Ben" mahlası ile şiirler yayımladı. II. Dünya Savaşı'na denk gelen dönemde kapaklarda Cemal Nadir'in çizimleri görüldü.[4]

1934 yılında 73. sayıdan sonra boyutları küçüldü, sayfa sayısı yirmiye çıktı ve yeniden numaralandırıldı. 24 Şubat 1944 tarihinde 517. sayıya ulaştı ve yalnız Perşembe günleri yayımlanmaya başladı. Dergi, kendi adını taşıyan Akbaba Matbaası’nda basılmıştır. II. dönem 1949 yılında sona erdi.

III. Dönem

Akbaba, 1952'den itibaren aralıklarla 1977'ye kadar yayın hayatına devam etti.

İçeriği

Akbaba dergisinin içeriği; eleştiri yazıları, tiyatro oyunları, fıkralar, rüya tabirleri, genç fırçalar köşesi ve karikatürlerden oluşuyordu. Derginin arka kapağında yabancı karikatüristlerin eserleri yer alıyor, bu köşenin adı derginin ilk yıllarında "Ecnebi karikatürleri" iken, sonraki yıllarda "Dünya karikatürleri"'ne dönüşüyordu.

Akbaba'da, günümüzün mizah dergilerindeki çok kareli, bant karikatürlerden çok, bir veya iki kareden oluşan ve tam sayfa yayınlanan karikatürlere rastlanıyordu. Ayrıca karikatürlerde konuşma balonunun yerine genellikle alt yazı kullanılıyordu. Günümüz karikatüristlerinin ustalarının ustalarını yetiştiren Akbaba, yayın hayatı boyunca genç yazar ve çizerlere okul vazifesi gördü.

Ekibi

Derginin yazarları arasında Osman Celal Kaygılı, İbrahim Alaattin Gövsa, Ercüment Ekrem Talu, Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz, Sulhi Dölek ve Muzaffer İzgü bulunuyordu. Çizerleri arasında ise Münif Fehim, Zeki Beyner, Fethi Develioğlu, Ali Ulvi, Ramiz Gökçe, Necmi Rıza, Cafer Zorlu, Samim Agar, Mustafa Mim Uykusuz ve Semih Balcıoğlu vardı. Akbaba dergisinde yayınlanan karikatürler resim sanatına daha yakındı.

Konuları

Dergi; özellikle 1930'lu yılların sonu ile 1940'lı yıllarda eleştiri oklarını, sol muhalefete ve Bobstil adını verdikleri yeni şiir hareketi üzerine yoğunlaştırmıştır.[1] Mecmuada, Tan gazetesi ve bu gazetenin sahibi olan Sertel’ler üzerine de pek çok eleştiri yazısı neşrolunmuştur. Akbaba ayrıca Orhan Veli ve arkadaşlarının başlattığı Garip adlı şiir anlayışına karşı ilk ve sert tepkilerin verildiği bir mecmua olmuştur.[1]

Kaynakça

İlgili Araştırma Makaleleri

Mizah ya da gülmece, hayatın güldürücü yönünü ortaya çıkaran sanat türüdür. İnsanı gülmeye sevk eden resim, karikatür, konuşma ve yazı sanatıdır. Mizah eserleri sadece şaka, güldürme maksadıyla söylenip, yazılıp, çizilmediği gibi belli fikirleri ifade etmek için de ortaya konulabilir.

<i>Gırgır</i> (dergi) mizah dergisi

Gırgır Dergisi, 1972'de yayına başlayan, Türkiye'nin en çok satmış kült mizah dergisidir.

<span class="mw-page-title-main">Orhan Seyfi Orhon</span> Türk şair, gazeteci, yazar, yayımcı, siyaset adamı

Orhan Seyfettin Orhon, Türk şair, gazeteci, yazar, yayımcı, siyaset adamı.

<span class="mw-page-title-main">Yusuf Ziya Ortaç</span> Türk yazar

Yusuf Ziyaettin Ortaç, Türk şair, yazar, edebiyat öğretmeni, yayımcı ve siyasetçidir.

<span class="mw-page-title-main">Refik Halit Karay</span> Türk yazar

Refik Halid Karay, Türk yazar.

<span class="mw-page-title-main">Turhan Selçuk</span> Türk karikatürist

Turhan Selçuk, Türk karikatürist.

Diken, Sedat Simavi tarafından İstanbul'da çıkarılan edebi ve siyasi mizah dergisi. İlk başlarda 15 günde bir çıkarılan dergi daha sonraları haftalık olarak çıkarılmaya başlamıştır ve 72 sayı basılmıştır.

<i>Kalem</i> (dergi)

Kalem, Türkçe-Fransızca olarak İstanbul'da 3 Eylül 1908-29 Haziran 1911 yılları arasında yayımlanmış olan haftalık mizah dergisi. Çağdaş Türk mizahı ve karikatürünün öncüsü olarak sayılan dergi.

<span class="mw-page-title-main">Ramiz Gökçe</span>

Ramiz Gökçe, Türk karikatüristtir.

Çarşaf, 1975 - 1992 yılları arasında Türkiye'de yayınlanmış mizah dergisi.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye'de yayımlanmış mizah dergileri</span>

Türkiye'de yayımlanmış mizah dergileri

<i>Karakedi</i> (dergi, 1951) dergi 1951

Karakedi, İrfan Atagün tarafından ilk sayısı 17 Kasım 1951'de yayımlanan haftalık mizah gazetesidir. Çeşitli kesintilerle yayınını 1969 yılına kadar sürdürmüştür.

Çınaraltı, 1941-1948 yılları arasında yayımlanmış haftalık Türkçü fikir ve sanat dergisi.

<i>Aydede</i> (dergi) Siyasi mizah dergisi

Aydede, Refik Halit Karay tarafından 1922 yılında İstanbul'da haftada iki gün yayımlanmış daha sonra 1948-1949'da yeniden çıkarılmış siyasi mizah dergisi.

Âyine, 1921-1922 yıllarında İstanbul'da yayımlanmış haftalık mizah dergisidir.

<i>Karikatür</i> (dergi)

Karikatür, İstanbul'da yayımlanan haftalık mizah dergisi. 1 Ocak 1936-18 Mart 1948 tarihleri arasında 638 sayı çıkmıştır. Sedat Simavi tarafından yayınlanmıştır. Çizerleri arasında Ramiz Gökçe bulunmaktaydı.

<i>Karagöz</i> (gazete) 1908-1968 yıllarında Türkiyede yayımlanan siyasi ve mizahî dergi

Karagöz, 1908-1968 yılları arasında Türkiye'de yayımlanan siyasi ve mizahî halk gazetesi. İlk sayısı 10 Ağustos 1908'de çıkan gazete, Ali Fuat Bey tarafından kurulmuştur ve haftada iki gün yayımlanmıştır. Gazetenin her bir sayısının kapağında Karagöz ve Hacivat'ın karikatürü ve altında gündemde olan bir konuyla ilgili konuşmalar yer almıştır.

Zümrüd-ü Anka, 11 Ocak 1923'te pazartesi ve perşembe günleri haftada iki kere olmak üzere 23 Nisan 1925'e kadar yayımlanan mizah dergisidir. Derginin imtiyaz sahibi Semih Lütfi Erciyes, sorumlu müdürü ise Zeki Cemal Bakiçelebioğlu'dur. Matbaa-i Şems ie Cihan Biraderler Matbaası'nda basılmış olup toplamda 224 sayıdan yayımlanmıştır.

Mizah dergisi, okurlarına mizahi içerik sunmak için özel olarak tasarlanmış bir dergidir. Bu tür yayımlar genelde hiciv ve parodiden oluşmaktadır ancak bir kısmı karikatür, absürtlük, sürrealizm, nevrotizm, gelotoloji, esprili özdeyişler, duygu düzenleyici mizah ve/ya espri denemeleri üzerinde durmaktadır. Mizah dergileri ilk kez Fransa'da Le Charivari (1832-1937), Birleşik Krallık'ta Punch (1841-2002) ve Amerika Birleşik Devletleri'nde Vanity Fair (1859-1863) gibi örneklerle 19. yüzyılın başında popüler hale geldi. İlk Türk mizah dergisi Teodor Kasap tarafından 1870 yılında çıkarılan Diyojen olarak kabul edilmektedir.

Semih Poroy, Türk karikatürist, çizer.