Adela (Blois Kontesi)
| Adela | |
|---|---|
 | |
| Blois Kontesi | |
| Hüküm süresi | 1089 – 19 Mayıs 1102 |
| Doğum | y. 1067 Normandiya |
| Ölüm | 8 Mart 1137 (69–70 yaşında) Marcigny-sur-Loire, Fransa |
| Eş(ler)i | Stephen (Blois Kontu) |
| Çocuk(lar)ı | William (Sully kontu) Odo II. Theobald (Champagne kontu) Adelaide Stephen (İngiltere kralı) Lucia-Mahaut Philip, Châlons-sur-Marne piskoposu Agnes de Puiset Alix de Joigni Henry (Winchester piskoposu) Eléonore |
| Hanedan | Norman Hanedanı |
| Babası | I. William |
| Annesi | Matilda (Flanders) |
Normandiyalı Adela (y. 1067– 8 Mart 1137),[1] Katoliklikte Aziz Adela olarak da bilinir,[2] I. William ve Flandersli Matilda'nın kızıydı ve daha sonra Bloisli II.Stephen ile evlenerek Blois, Chartres ve Meaux kontesi oldu. Kocası, bu evlilikle artan sosyal statü ve prestijden büyük ölçüde yararlandı. Yanında sadece soyunu değil, Anglo-Norman servetinin muazzam hazinesinden çeyiz parası ve diğer taşınabilir mallar da getirdi. 1096-1100 ve 1101-02'de eşinin yokluğunda ve 1102'den 1120'ye kadar oğlunun reşit olmadığı dönemde Blois'in naibiydi.[3] Adela, İngiltere Kralı Stephen ve Winchester Piskoposu Henry'nin annesiydi.
Erken Yaşam
Adela'nın, babasının İngiliz tahtına çıkmasından sonra 1066 ile 1070 yılları arasında doğduğuna inanılıyor.[1] Kraliyet kanı, akranlarının gözünde onu asil olarak damgalıyordu. İngiltere Kralı I. Henry'nin en sevdiği kız kardeşiydi ve muhtemelen William'ın çocuklarının en küçüğüydü.[4] Adela, Latince bilgisi olan, neşeli ve eğitimli bir kadındı.[5] Üç ağabeyi ve bir küçük erkek kardeşi vardı ve bu nedenle babasının saygınlığını miras alamayacaktı; ancak soyu, bir eş için değerli bir varlık olacaktı.[6]
Adela, Blois kontunun oğlu ve vârisi Stephen Henry ile 1080 ile 1083 yılları arasında, yaklaşık on beşinci doğum gününde evlendi.[7] Stephen ondan neredeyse yirmi yaş büyüktü.[1] Stephen, babasının 1089'da ölümü üzerine Blois, Chartres ve Meaux'un yanı sıra Berry ve Burgonya'nın bazı bölgelerindeki toprakları ve hakkı miras aldı.[7] Thibaudian hanedanının Paris'in doğusunda başka mülkleri vardı ve Adela'nın yaşamının sonunda bunlar Champagne kontluğunda birleşiyordu. IV.Theobald, bu kontluğun ortaya çıkması için en çok itibarı alırken, Adela temellerinin atılmasına yardım etti.[8] Adela ve kocasının sevgiye değil de güvene ve karşılıklı saygıya dayalı bir ilişkisi vardı ve o, Stephen'la birlikte kararlar alıyordu.[9] Örneğin, o sırada Fransa kralıyla bir anlaşmazlık içinde olan Chartres piskoposunu korumak için kendisini ve kocasını bağlamaya yemin etti.[9]
İlk Naiplik
Stephen Henry, kayınbiraderi Robert Curthose ile birlikte 1096'da Birinci Haçlı Seferi'ne katıldı. Adela, Birinci Haçlı Seferi'nin (1095–1098)[7] lideri olarak uzun süre yokluğunda ve 1101'deki ikinci seferi sırasında kocasının naibi olarak görev yaptı. Stephen'ın Adela'ya yazdığı mektuplar, Haçlı Seferi liderlerinin deneyimlerine dair benzersiz bir içgörü oluşturuyor[10] ve Haçlı Seferi sırasında Adela'nın naip olarak hüküm sürmesi için ona güvendiğini gösteriyor.[7]
Adela'nın naipliği, keşişlere yeni kiliseler ve diğer tüzükler inşa etme hakkı vermeyi içeriyordu. Adela ayrıca çeşitli noktalarda Chartres'li Ivo ile çalıştı[11] ve naipliği boyunca sorun çıkaran rahibelerin kontrolü gibi konuları ve yeminler hakkındaki anlaşmazlıklar gibi daha büyük sorunları tartışmak için mektup alışverişinde bulundu.[7] Adela, kocası yokken topraklarını gezmeye, anlaşmazlıkları çözmeye, ekonomik büyümeyi teşvik etmeye ve hatta şövalyelere kralla savaşa gitmelerini emretmeye devam edecekti.[7] Bununla birlikte, haçlı seferleri sırasında soylu kadınların erkek meslektaşlarının görevlerini üstlenmeleri yaygın olduğundan, bu benzersiz değildi.[12]
Blois Kontu, 1100'de yanında birkaç araba dolusu harita, mücevher ve Chartres'e bıraktığı diğer hazineleri getirerek Fransa'ya döndü. Orderic Vitalis'e göre Stephen-Henry, Fransa'ya geri dönerek Birinci Haçlı Seferi'ni bıraktığında, "Adela, aşk yaşarken bile onu sürekli azarladı" ve onu Kutsal Topraklara dönmeye çağırdı.[8] Yıllar önce yapılan anlaşmalar nedeniyle papaya bağlıydı ve 1101 Haçlı Seferi'ne katılmak için Antakya'ya döndü. Nihayetinde 1102'de Ramla Savaşı'ndan sonra son direnişte öldürüldü.[13] Adela'nın rahat seven kocasını eylem yoluyla itibarını geri almaya ikna etmesi imajı, haçlı motivasyonlarını açıklamaya çalışan tarihçiler arasında popüler oldu.[14]
İkinci Naiplik
Adela, kocasının ölümünden sonra ve oğlu Thibaud'un reşit olmadığı dönemlerde 1120'de görevi bırakana kadar naip olarak hareket etmeye devam etti.[7] Thibaud reşit olduktan ve artık bir naibe ihtiyacı kalmadıktan sonra bile, Adela tüzükler çıkarmaya ve toprakların birçok bölümünün eş yöneticisi olarak hareket etmeye devam etti. Adela, hem oğlu hem de toprakları üzerindeki gücünü ve nüfuzunu korumaya yardımcı olan, Adela görevi bırakana kadar evlenmeyen Thibaud için bir evlilik ayarlamadı.[15]
Dindar bir Benedikten sempatizanı olan Adela, çocuklarını eğitmek için birkaç öğretmen tuttu.[16] Adela, en küçük oğlu Henry'ye, Stephen'ın haçlı seferleri arasında Fransa'da bulunduğu yılda hamile kaldı. Henry, iki yaşındayken Fransa, Saône-et-Loire, Cluny Manastırındaki Kilise'ye şişkin bir çocuk olarak taahhüt edildi, yani Orta Çağ uygulamasına göre kendini Tanrı'nın hizmetine adadı. Henry, Glastonbury Başrahibi ve Winchester Piskoposu olarak atanmaya devam etti. Bu sıfatla köprüler, kanallar, saraylar, hisarlar, kaleler ve köyler dahil yüzlerce inşaata sponsor oldu. Buna ek olarak, Piskopos Henry düzinelerce manastır ve şapel inşa etti ve değerli Winchester İncil'i de dahil olmak üzere kitaplara sponsor oldu.
1105 yılında, Aziz Anselmus bir hastalık sırasında onu ziyaret ettikten sonra, başpiskoposun aforoz tehdidindeki ciddiyetini kardeşi I. Henry'ye iletmekten sorumluydu. Orderic Vitalis, onu hem kocasının hem de kendi mülklerini ustaca yöneten "bilge ve canlı bir kadın" olarak övüyor.[7] Adela'nın gücü ve çıkarları toplanan mektuplara yansır, onun dindarlığını ve zekasını gösterir. 1104'ten halka böyle bir mektupta Adela, bir manastıra içinde yaşayan tüm vahşi yaşamın bulunduğu bir arazi parçası hediye ediyor, ancak bölgede işlenen suçlar hakkında hüküm verme yetkisini saklı tutuyor. Kendini sadece ölen kocasına değil oğullarına da bağlayarak bir kadın olarak yerini işaretlemeyi de garanti ediyor.[17]
Adela, en büyük oğlu William ile tartıştı ve daha önce vâris olarak atanmasına rağmen,[18] 1107'de onun yerine küçük kardeşi Theobald'ı vâris olarak atadı. Başka bir oğlu, Stephen, amcası Kral I. Henry'nin sarayına girmek için 1111'de Londra'ya taşındı ve onun gözdesi oldu. I. Henry'nin Normandiya'da ölümü üzerine (1135) Stephen, İngiliz tahtını, hükümdarın halefi olarak adlandırdığı Kral I. Henry'nin kızı Kutsal Roma İmparatoriçesi Matilda'dan ele geçirdi. Bu, İngiltere'de yaklaşık yirmi yıl süren uzun süreli bir iç savaş başlattı.[19]
İnziva
Adela, 1120'de Marcigny Manastırı'nda inzivaya çekildi. Adela, kız kardeşleri ve yeğenleri de dahil olmak üzere aile üyelerinin yaşıyor olabileceği Normandiya'daki bir manastırda inzivayı düşünmüş olsa da, Cluny Abbey'deki oğlu Henry'nin yanındaki Marcigny'deki daha büyük, daha prestijli manastıra çekildi ve onu seçti.[20] Adela, kesin olmasa da, Marcigny'deki cemaat içinde başrahip olmuş olabilir.[21] Çocukları ve bir zamanlar yönettiği toprakların dini liderleriyle etkileşim ve iletişim kurmaya devam etti ve bölge üzerindeki etkisini sürdürdü.[22] bir keresinde Adela, hem oğlu Thibaud'a[23] hem de Chartres piskoposu Geoffrey'e bir manastır olayını hallettiğini hatırlatan mektuplar gönderdi.[24] Bu mektuplarda oğluna, manastırlara sadaka verilmesi konusunda babasının ve kendisinin ne hissettiğini hatırlatır.[25]
Aynı yılda kızı Lucia-Mahaut, kocasıyla birlikte Beyaz Gemi faciasında boğuldu. Adela, oğlu Stephen'ı İngiliz tahtında görecek kadar uzun yaşadı, ancak bu gelişmeye vermiş olabileceği herhangi bir yanıt kayboldu.[26] Muhtemelen en küçük çocuğu Henry'nin 1129'da Winchester piskoposluğuna yükselişinden gurur duyuyordu.[4][27] 1137'de Marcigny'de ölümünden sonra, kişisel olarak bağışladığı veya hayatının bir noktasında tanıdığı bir dizi kilisede dualar edildi.[28] Parası, nüfuzu ve manastıra girişi, Adela'nın Katolik Kilisesi'nin bir azizesi olmasına neden oldu.[29]
Çocukları
Adela ve Stephen'ın çocukları olası doğum sırasına göre burada listelenmiştir. Doğum sıraları belirsizdir.
- William (Sully kontu)
- II. Theobald (Champagne Kontu)
- Odo, genç yaşta öldü
- Adelaide, Troyes Viskontu II. Milo de Montlhéry ile evlendi (1115 yılında boşandı)
- Stephen (İngiltere kralı)
- Lucia-Mahaut, Chester 2. Earl Richard d'Avranches ile evlendi. Her ikisi 25 Kasım 1120 günü Beyaz Gemi felaketinde boğuldular
- Agnes de Puiset, III. Hugh de Puiset ile evlendi
- Alix de Joigni (yaklaşık 1095 – 1145) III. Renaud de Joigni (ö. 1134) ile evlendi, çocukları oldu.
- Henry (Winchester piskoposu) (yaklaşık 1096-1171)
- Eléonore (ö. 1147) I. Raoul de Vermandois (ö. 1152) ile evlendi, çocukları oldu ancak 1142 yılında boşandılar.
Kızlardan bazıları biyolojik çocuklardan ziyade Adela'nın üvey kızları olabilir. Adela'nın beş biyolojik oğlu olduğu ve üç veya daha fazla kızı olabileceği biliniyor, ancak kızların tümü mutlaka Adela'nın biyolojik çocukları değildi. Kızları gençliklerinde isimleriyle anılmaz, sadece evlilik çağına geldiklerinde ve ittifaklar kurmada önemli bir rol oynadıklarında ortaya çıkarlar.
Miras
Adela, Roma Katolik kilisesinde bir azizdir. Yortu günü 24 Şubattır. Son derece dindardı ve alimleri ve şairleri destekledi. Hayatı boyunca, çeşitli manastır ve kiliseleri cömertçe bağışlayarak, zamanının kültür ve sanatını genişletmeye ve korumaya yardımcı oldu.
Popüler Kültürde
Adela, Theatre 625 dizisinin bir parçası olan, babasının İngiltere'yi fethi hakkında iki bölümlük Conquest'te (1966) Nike Arrighi tarafından canlandırılmıştır.
Adela, Judy Chicago'nun enstalasyon parçası The Dinner Party'de Heritage Floor'daki 999 isimden biri olarak temsil edilen öne çıkan bir figürdür.
Kaynakça
- ^ a b c LoPrete, Kimberly. "Adela of Blois." Women and Gender in Medieval Europe: An Encyclopedia. Ed. Margaret Schaus. New York: Routledge, 2006. ss. 6-7.
- ^ "Catholic Online, St.Adela". 6 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ Loprete, Kimberly A. (1990). "The Anglo-Norman Card of Adela of Blois". Albion. 22 (4):. ss. 569-589.
- ^ a b LoPrete, Kimberly A. (1990). "The Anglo-Norman Card of Adela of Blois". Albion: A Quarterly Journal Concerned with British Studies. 22 (4):. ss. 569-589.
- ^ oPrete, Kimberly A. (2013). "Adela of Blois as Mother and Countess". In Parsons, John Carmi; Wheeler, Bonnie (eds.). Medieval Mothering. Routledge. ss. 315-316.
- ^ Evergates, Theodore, and Kimberly A. LoPrete. "Adela of Blois: Familial Alliances and Female Leadership." Aristocratic Women in Medieval France, 1999,. ss. 8-43.
- ^ a b c d e f g h LoPrete, Kimberly A. "Adela of Blois: Familial Alliances and Female Lordship." Aristocratic Women in Medieval France. Ed. Theodore Evergates. Philadelphia: University of Pennsylvania, 1999. s. 15.
- ^ a b Daniel Power, Review of: “Robert Curthose, Duke of Normandy (C.1050–1134), by William M. Aird Adela of Blois: Countess and Lord (C.1067–1137), by Kimberley LoPrete | The English Historical Review | Oxford Academic." OUP Academic, Oxford University Press, 1 December 2011.
- ^ a b Evergates, Theodore, and Kimberly A. LoPrete. "Adela of Blois: Familial Alliances and Female Leadership." Aristocratic Women in Medieval France, 1999. ss. 8-43.
- ^ "A letter from Count Stephen of Blois (03/1098)". 21 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ "Adela, countess of Blois, Chartres, and Meaux". 20 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ Natasha Hodgson (2011) Nobility, women and historical narratives of the crusades and the Latin east, Al-Masāq, 17:1. ss. 61-85.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. s. 115.
- ^ Daniel. “Robert Curthose, Duke of Normandy (C.1050–1134), by William M. Aird Adela of Blois: Countess and Lord (C.1067–1137), by Kimberley LoPrete | The English Historical Review | Oxford Academic." OUP Academic, Oxford University Press, 1 December 2011, academic.oup.com/ehr/article/CXXVI/523/1498/673178.
- ^ LoPrete, Kimberly A. (2013). "Adela of Blois as Mother and Countess". In Parsons, John Carmi; Wheeler, Bonnie (eds.). Medieval Mothering. Routledge. s. 322.
- ^ LoPrete, Kimberly A. (2013). "Adela of Blois as Mother and Countess". In Parsons, John Carmi; Wheeler, Bonnie (eds.). Medieval Mothering. Routledge. ss. 318-319.
- ^ "A Letter from Adela. A Letter from Adela | Epistolae. Accessed 26 April 2018". 23 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. s. 111.
- ^ Reporter, Laura McCallenChief. “Who Was Adela of Normandy?” Royal Central, 6 October 2016, royalcentral.co.uk/blogs/who-was-adela-of-normandy-69264.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. ss. 408-411.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. s. 412.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. ss. 412-418.
- ^ "Women's Biography: Adela, Countess of Blois, Chartres, and Meaux". 8 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ "A letter from Adela, countess of Blois, Chartres, and Meaux (1133-37)". 21 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ A Letter from Adela, Countess of Blois, Chartres, and Meaux (1133–37)." A Letter from Adela, Countess of Blois, Chartres, and Meaux (1133–37) | Epistolae. Accessed 26 April 2018.
- ^ LoPrete, Kimberly A. Adela of Blois: Countess and Lord (c.1067–1137). Dublin: Four Courts, 2007. s. 416.
- ^ "Adela of England, Countess of Blois". 15 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2022.
- ^ LoPrete, Kimberly, Adela of Blois. Four Courts Press, Dublin. ss. 417-418.
- ^ Patron Saint Stories, Stories of Patron Saints for Baptismal Names. Accessed 24 April 2018.
