İçeriğe atla

9 Metis

9 Metis
Keşif
KeşfedenA. Graham
Keşif tarihi25 Nisan 1848
Adlandırmalar
MPC belirtmesi(9) Metis
Adın kaynağı
Mētis
Alternatif adlandırma
1974 QU2
Asteroit kuşağı
SıfatlarMetidian
Sembol
Yörünge özellikleri[1]
Dönem 14 Temmuz 2004 (JD 2453200.5)
Günöte2,678 AU
Günberi2,096 AU
Yarı büyük eksen
2,387 AU
Dış merkezlik0,122
1346,815 g (3,69 a)
274,183°
Eğiklik5,576°
68,982°
5,489°
Tam yörünge öğeleri[2]
2,3864354 AU
0,1271833
4,6853629°
97.638314 derece / yıl
Tam yörünge süresi
3,68708 yıl
(1.346,705 g)
Perihelyon devinimi
38,754973 yay saniye / yıl
Çıkış düğümü devinimi
−41,998090 yay saniye / yıl
Fiziksel özellikler
S[3]
8,1[4] to 11.83
6,28[1]
0,23" ila 0,071"
Boyutlarc/a = 0,61±0,05[5]
(222×182×130) ±12 km[6]
Ortalama çap
173±2 km[5]
190±? km (Dunham)[1]
Kütle(8,0±1,9)×1018 kg[5]
(11,3±2,2)×1018 kg[6]
Ortalama yoğunluk
2,94±0,70 g/cm3[5]
4,12±1,17 g/cm3[6]
0,2116 g (5,079 sa)[1]
0,18[5]
0.118[1]
Sıcaklıkmaks: 282 K (+9 °C)[7]
  Wikimedia Commons'ta ilgili ortam

Metis (küçük gezegen tanımı: 9 Metis), büyük bir ana kuşak asteroitidir.[8] 25 Nisan 1848'de Andrew Graham tarafından İrlanda'daki Markree Gözlemevi'nde keşfedildi ve bu onun tek asteroit keşfiydi. Ayrıca, yüz altmış yıl sonra J65 Celbridge Gözlemevi'nden Dave McDonald'ın (281507) 2008 TM9'u keşfettiği 7 Ekim 2008'e kadar İrlanda'da yapılan gözlemler sonucunda keşfedilen tek asteroit olmuştur. Adını Yunan mitolojisindeki Tehtys ve Oceanus'un kızı olan Metis'ten alır.[9]

Özellikler

Silisyumoksit (Silikat) mineralinden ve nikel-demirden oluşmaktadır ve eski bir çarpışmayla yok olan büyük bir asteroidin çekirdek kalıntısı olduğu düşünülmektedir. Bu tezi güçlendiren kaynaksa silikat ve bir miktar nikel içermesidir. Yapılan gözlemler sonucunda Metis'in 19 Ağustos 2004'te Vesta'nın 0,034 AU veya 5.000.000 kilometre (3.100.000 mil) yakınından geçtiği saptanmıştır. Metis'in dönüş yönü, belirsiz veriler nedeniyle şu anda bilinmemektedir. Eksen eğimi 72° veya 76° olarak düşünülmektedir. İleri dönemlerde ise Hubble Uzay Teleskobu ile yapılan gözlemlerde kendisine ait daha fazla karakteristik veri elde edilmiştir.

Hubble Uzay Teleskobu görüntüleri[10] ve ışık eğrisi analizleri ile Metis'in bir sivri ve bir geniş ucu olan düzensiz uzun bir şekle sahip olduğu konusunda kanaate varılmıştır. Radar gözlemleri, ışık eğrilerinden elde edilen şekil modeliyle uyumlu olarak önemli bir düz alanın varlığını göstermektedir.[11]

Metis'in yüzey bileşiminin %30-40 metal içeren olivin ve %60-70 Ni-Fe özelliğindeki metal olduğu tahmin edilmektedir.[12]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ a b c d e "JPL Small-Body Database Browser: 9 Metis" (son gözlem: 9 Eylül 2008). 28 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Kasım 2008. 
  2. ^ "AstDyS-2 Metis Synthetic Proper Orbital Elements". Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. 22 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2011. 
  3. ^ "asteroid lightcurve data file (Mart 2001)". 20 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2022. 
  4. ^ Donald H. Menzel; Jay M. Pasachoff (1983). A Field Guide to the Stars and Planets. 2. Boston, MA: Houghton Mifflin. ss. 391. ISBN 0-395-34835-8. 
  5. ^ a b c d e P. Vernazza et al. (2021) VLT/SPHERE imaging survey of the largest main-belt asteroids: Final results and synthesis. Astronomy & Astrophysics 54, A56
  6. ^ a b c James Baer, Steven Chesley & Robert Matson (2011) "Astrometric masses of 26 asteroids and observations on asteroid porosity." The Astronomical Journal, Volume 141, Number 5
  7. ^ L. F. Lim et al., Thermal infrared (8–13 μm) spectra of 29 asteroids: the Cornell Mid-Infrared Asteroid Spectroscopy (MIDAS) Survey, Icarus Vol. 173, p. 385 (2005).
  8. ^ "Wayback Machine". web.archive.org. 2 Temmuz 2013. 2 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  9. ^ Graham, A. (1 Nisan 1848). "Notice of discovery of Metis, April 25, 1848". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 8: 146. doi:10.1093/mnras/8.6.146. ISSN 0035-8711. 9 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  10. ^ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 30 Ekim 2008. 15 Eylül 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  11. ^ D. L. Mitchell et al., Radar Observations of Asteroids 7 Iris, 9 Metis, 12 Victoria, 216 Kleopatra, and 654 Zelinda, Icarus Vol. 118, p. 105 (1995).
  12. ^ "Matematiikka ja tilastotiede | Matemaattis-luonnontieteellinen tiedekunta | Helsingin yliopisto". www.helsinki.fi (Fince). 19 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">16 Psyche</span> Asteroit

16 Psyche, İtalyan gök bilimci Annibale de Gasparis tarafından 17 Mart 1852'de keşfedilen ve Yunan tanrıçası Psyche'den adını alan büyük bir M-tipi asteroittir. "16" ön eki, keşfedilme sırasına göre on altıncı küçük gezegen olduğunu belirtir. M-tipi asteroitlerin en büyüğü ve en kütleli olanıdır ve en büyük on iki asteroitten biridir. Ortalama çapı yaklaşık 220 km 'dir (140 mi) ve asteroit kuşağı kütlesinin yaklaşık yüzde birini içerir. Eskiden bir öngezegennin açığa çıkmış çekirdeği olduğu düşünülüyordu, fakat son gözlemler bu varsayımı sorgulamaktadır. Psyche, NASA tarafından aynı adı taşıyan bir uzay aracıyla araştırılacak. Bu, insan yapımı bir nesnenin metalik bir asteroide yolculuk ettiği ilk sefer olacak. Uzay aracı 13 Ekim 2023'te fırlatıldı ve 2029 yılında asteroide ulaşması bekleniyor.

<span class="mw-page-title-main">5 Astraea</span> Asteroit

Astraea asteroid kuşağında yer alan büyük bir asteroittir. Yüzeyi oldukça yansıtıcıdır ve bileşimi muhtemelen nikel-demir ile magnezyum ve demir silikatlarının bir karışımıdır. Tholen sınıflandırma sistemine göre S-tipi bir asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">19 Fortuna</span> Asteroit

Fortuna, en büyük ana kuşak asteroitlerinden biridir. John Russell Hind tarafından 22 Ağustos 1852'de keşfedildi ve adını Roma şans tanrıçası Fortuna'dan aldı. 1 Ceres'e benzer bir bileşime sahiptir; tholinler de dahil ilkel organik bileşiklerden oluşan, yoğun şekilde uzay etkisine maruz kalmış koyu renkli bir yüzeyi vardır.

<span class="mw-page-title-main">18 Melpomene</span> Asteroit

Melpomene, büyük bir parlak ana kuşak asteroittir. JR Hind tarafından 24 Haziran 1852 tarihinde keşfedilmiştir. Adını Yunan mitolojisinde trajedi müzü Melpomene'den alır. S-tipi bir asteroit olarak sınıflandırılır. Silikatlar ve metallerden oluşur.

<span class="mw-page-title-main">22 Kalliope</span> Asteroit

Kalliope, John Russell Hind tarafından 16 Kasım 1852 yılında George Bishop Gözlemevi'nde keşfedilen Asteroit kuşağından büyük M-tipi bir asteroittir. İsmini Yunan epik şiir perisi Kalliope'den almıştır. Linus isimli küçük bir uydunun yörüngesinde döner.

1981 Midas, yaklaşık 2 kilometre çapında, Dünya'ya yakın ve potansiyel olarak tehlikeli olarak sınıflandırılan bir vestoid asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">13 Egeria</span> ana kuşak asteroi̇d

Egeria, Annibale de Gasparis tarafından 2 Kasım 1850'de keşfedilmiş olan büyük bir ana kuşak G-tipi asteroittir. Egeria, hesaplamaları Neptün'ün keşfine yol açan Urbain Le Verrier tarafından, Roma'nın ikinci kralı Numa Pompilius'un karısı olan İtalya'da bulunan Ariccia mitolojik perisi Egeria'dan esinlenerek isimlendirilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">25 Phocaea</span> ana kuşak asteroidi

Phocaea, asteroit kuşağının iç bölgelerinden yaklaşık 75 kilometre çapında taşlı bir asteroittir. Phocaea ailesinin ana organıdır. 1853 yılında Fransız gök bilimci Jean Chacornac tarafından keşfedildi. Adını, günümüzde Foça olan Antik Yunan şehri Fokaia'dan almaktadır.

<span class="mw-page-title-main">45 Eugenia</span> Asteroit

Eugenia, asteroit kuşağında bulunan büyük bir asteroittir. Etrafında bir ayın döndüğü keşfedilen ilk asteroitlerden biri olarak ünlenmiştir. Aynı zamanda 87 Sylvia'dan sonra keşfedilen ikinci üçlü asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">101 Helena</span> Asteroit

Helena büyük, kayalık bir ana kuşak asteroitidir. Kanadalı-Amerikalı astronom J. C. Watson tarafından 15 Ağustos 1868'de keşfedilmiş ve adını Yunan mitolojisindeki Truvalı Helen'den almıştır.

<span class="mw-page-title-main">46 Hestia</span> Asteroit

Hestia büyük, koyu renkli bir ana-kuşak asteroitidir. Aynı zamanda, benzer yörüngelere sahip bir asteroit grubu olan Hestia grubunun başlıca cismidir.

Ate, Alman-Amerikalı astronom C. H. F. Peters tarafından 14 Ağustos 1870 tarihinde keşfedilen ve adını Yunan mitolojisindeki yaramazlık ve yıkım tanrıçası Ate'den alan bir ana kuşak asteroididir. Tholen sınıflandırma sisteminde, karbonlu C-tipi bir asteroid olarak kategorize edilirken, Bus asteroid taksonomi sistemi onu bir Ch asteroidi olarak listeler.

779 Nina, asteroit kuşağının orta bölgesinde yer alan, yaklaşık 80 kilometre (50 mi) çapında, büyük bir arka plan asteroitidir. 25 Ocak 1914'te Rus astronom Grigory Neujmin (1886-1946) tarafından Kırım yarımadasındaki Simeiz Gözlemevi'nde keşfedildi. Orta düzey bir albedoya sahip metalik X-tipi asteroit, 11.2 saatlik bir dönme periyoduna sahiptir. Adını kaşifin kız kardeşi Nina Neujmina'dan (Tsentilovich) (1889–1971) almıştır.

<span class="mw-page-title-main">182 Elsa</span> Asteroit

Elsa ; küçük gezegen tanımı : 182 Elsa), asteroit kuşağının iç bölgelerinden gelen, yaklaşık 44 kilometre (27 mi) çapında bir Massalia ya da arka plan asteroididir. 7 Şubat 1878'de Avusturyalı astronom Johann Palisa tarafından bugünkü Hırvatistan'da bulunan Avusturya Deniz Gözlemevi'nde keşfedildi. S-tipi asteroit 80 saatlik çok uzun bir dönme periyoduna ve olasılıkla uzun bir biçime sahiptir. Adının kökeni net olarak belirli değildir.

<span class="mw-page-title-main">127 Johanna</span> Asteroit

Johanna, Fransız gök bilimciler Paul Henry ve Prosper Henry tarafından 5 Kasım 1872'de keşfedilen ve adını Joan of Arc'dan aldığına inanılan büyük, karanlık bir ana kuşak asteroididir. Spektrumun hem karbonlu bir C tipi asteroit hem de metalik X tipi bir asteroidin özelliklerini göstermesi nedeniyle CX tipi bir asteroid olarak sınıflandırılmıştır.

<span class="mw-page-title-main">88 Thisbe</span> Asteroit

Thisbe, 13. en büyük ana asteroit kuşağı asteroididir.

<span class="mw-page-title-main">135 Hertha</span> Asteroit

Hertha, asteroit kuşağının iç bölgesinden gelen, yaklaşık 77 kilometre (48 mi) çapında bir asteroittir. 18 Şubat 1874'te Alman-Amerikalı astronom Christian Peters tarafından Clinton, New York yakınlarındaki Litchfield Gözlemevi'nde keşfedildi. Nerthus olarak da bilinen Töton ve İskandinav doğurganlık tanrıçası Hertha'nın adını aldı. Nysa asteroit ailesi arasında yörüngede döner, ancak metalik bir M-tipi asteroit olarak sınıflandırılması, bu aile için daha yaygın olan F-tipi asteroit özellikleri ile uyuşmuyor ki bu da onun bir müdahaleci olabileceğini düşündürüyor. Spektroskopik analiz, Hertha'nın muhtemelen mevcut M tipinden önerilen W tipine yeniden sınıflandırılması gerektiğini belirten hidratlı silikatların olası varlığını gösteriyor.

Zwetana, Güneş'in yörüngesinde dönen küçük bir ana asteroit kuşağı asteroitidir.

<span class="mw-page-title-main">216 Kleopatra</span> Asteroit

216 Kleopatra, ortalama çapı 120 kilometre (75 mi) olan büyük bir M-tipi asteroittir ve uzun kemiğe veya haltere benzeyen şekli ile dikkat çekmektedir. 10 Nisan 1880'de Avusturyalı astronom Johann Palisa tarafından şu anda Hırvatistan'ın Pula kentinde bulunan Avusturya Donanma Pola Gözlemevi'nde keşfedilmiştir ve adını ünlü Mısır kraliçesi Kleopatra'dan almıştır. 2008'de keşfedilen ve daha sonra Alexhelios ve Cleoselene olarak adlandırılan iki küçük küçük gezegen uydusuna sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">M-tipi asteroit</span>

M tipi asteroitler, diğer asteroit sınıflarına göre daha yüksek oranlarda demir-nikel gibi metal fazları içerdiği görülen ve yaygın olarak demir göktaşlarının kaynağı olduğu düşünülen spektral bir asteroit sınıfıdır.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.