İçeriğe atla

486958 Arrokoth

486958 Arrokoth
Arrokoth'un renkli bileşik görüntüsü[1]
Keşif [2][3]
Keşfeden
Keşif yeriHubble Uzay Teleskobu
Keşif tarihi26 Haziran 2014
Adlandırmalar
MPC belirtmesi(486958) Arrokoth
Adın kaynağı
Powhatan dilindeki kelime arrokoth, 'gökyüzü' olarak yorumlanmış ama muhtemelen 'bulut' anlamına geliyor
Alternatif adlandırma
  • (486958) 2014 MU69
  • Ultima Thule (gayri resmi)[4]
  • 1110113Y
  • PT1
Yörünge özellikleri[3][6]
Dönem 27 Nisan 2019 (JD 2458600.5)
Belirsizlik parametresi 2
Gözlem yayı2,33 y (851 gün)
Günöte46,442 AU
Günberi42,721 AU
Yarı büyük eksen
44,581 AU
Dış merkezlik0,04172
297,67 y
316,551°
0° 0d 11.92s / gün
Eğiklik2,4512°
158,998°
174,418°
Fiziksel özellikler
V−I=1,35[7]
G−I=1,42±0,14[8]
G−R=0,95±0,14[8]
26,6[7]
BoyutlarGenel olarak en uygun:
35,95 × 19,90 × 9,75 km[10]
Wenu 21,20 × 19,90 × 9,05 km[10]
Weeyo 15,75 × 13,85 × 9,75 km[10]
Ortalama çap
Toplam hacim eşdeğeri: 18,26 km[10]
Wenu 15,86 km[10]
Weeyo 12,79 km[10]
Hacim3185 km3[10]
Kütle~ 7,485×1014 kg[10]
Ortalama yoğunluk
~ 0,235 g/cm3 (nominal)
1-sigma aralığı: 0,155–0,600 g/cm3[10]
Ekvatoral yerçekimi
~ 0,0001 g
~ 0,001 m/s2[11]:28:45
15,9380±0,0005 sa[12]
99,3°[13]
Kuzey kutbu sağ açıklık
317,5°±[14]
Kuzey kutbu dik açıklık
-24,89°±[13][14]
0,21+0,05
-0,04
(geometrik)[9]
0,062±0,015 (Bond)[9]
Yüzey sıcaklığımin.ort.maks.
(yaklaşık)29 K42 K60 K
  Wikimedia Commons'ta ilgili ortam

486958 Arrokoth (geçici atama 2014 MU69; eski takma adı Ultima Thule), Kuiper Kuşağı'nda bulunan bir Neptün ötesi cisimdir. Arrokoth, NASA uzay sondası New Horizons'un 1 Ocak 2019 tarihinde uçuş yaparak bir uzay aracı tarafından ziyaret edilen Güneş Sistemi'ndeki en uzak ve en ilkel cisim olmuştur.[15][16][17] Arrokoth, iki gezegenimsi cisimden oluşan, 36 km (22 mi) uzunluğunda bir kontak ikilidir. Bu iki cisim, 21 ve 15 km (13 ve 9 mi) çaplarındadır ve büyük eksenleri boyunca birleşik bir yapıdadır. Yörünge süresi yaklaşık 298 yıl olan ve düşük bir yörünge eğikliği ve dış merkezliğe sahip olan Arrokoth, soğuk klasik Kuiper Kuşağı cismi olarak sınıflandırılır.

Arrokoth, astronom Marc Buie ve New Horizons Arama Ekibi tarafından 26 Haziran 2014 tarihinde Hubble Uzay Teleskobu kullanılarak keşfedildi. New Horizons'un ilk genişletilmiş görevinde hedef alınmak üzere Kuiper Kuşağı cismi arayışının bir parçasıydı ve diğer iki aday olan 2014 OS393 ve 2014 PN70 yerine tercih edilerek görevin ana hedefi haline geldi.[18]

Tarihçe

Keşif

Arrokoth, 26 Haziran 2014'te Hubble Uzay Teleskobu tarafından öncü bir incelemede New Horizons uzay aracının yanından geçebilmeye müsait bir Kuiper Kuşağı cismi bulmak için yapılan rasatta keşfedildi. Keşfi yapabilmek için Hubble Uzay Teleskobu şarttı, çünkü görünür kadri 26 kadar olan bu cisimler, en güçlü teleskoplar dışındakilerce gözlemlenemeyecek kadar sönüktür. Hubble, ayrıca çok hassas astrometriyle birlikte güvenilir yörünge tespitleri yapabilmektedir.[19]

Adlandırma

Arrokoth'un ilk rasat edildiğinde adı 1110113Y[20] olarak kondu ve kısaca "11" diye lakaplandırıldı.[21][22] New Horizons uzay aracı için muhtemel hedeflerden biri olabileceği NASA tarafından Ekim 2014'te[23][24] haber verildi ve PT1 ("Potential Target 1") olarak adlandırıldı. Resmî adlandırma, Arrokoth hakkında Küçük Gezegen Merkezi tarafından Mart 2015'te yeteri kadar yörünge bilgisi alındıktan sonra yapıldı.[22]

Özellikleri

Uzaklığı ve kadri göz önüne alınarak Arrokoth'un çapı takriben 30–45 km'dir.[25] Yörünge periyodu takriben 293 sene olup eğikliği ve dış merkezliliği küçüktür.[26] Bu enteresan olmayan yörüngele bu cismin soğuk klâsik Kuiper Kuşağı cisimlerinden[25] olduğu ve muhtemelen hatırı sayılır devinimler geçirmediği farz edilebilir. Mayıs ve Temmuz 2015'te yapılan rasatlar, yörüngedeki bilinmezlikleri büyük ölçüde azaltmış olmasına rağmen hâlâ MPC ve JPL veritabanlarına alınmamıştır.[19]

Plânlanan geçiş

New Horizons uzay aracı, Plüton'un yanından geçmesini tamamlamış olup[22][25] Arrokoth'a varış tarihi 31 Aralık 2018'de ya da 1 Ocak 2019 olacak şekilde yörüngesini değiştirmiştir. Oraya vardığında her iki cismin Güneş'ten uzaklığı 43,4 AB olacaktır.[25][27]

2014 MU69'nin (PT1) Amerika Birleşik Devletleri'nin Doğu Sahilleriyle kıyası ve Rosetta 'nın hedef, Churyumov–Gerasimenko kuyruklu yıldızı.
New Horizons 'un ve Plüton'la Arrokoth'un yörüngeleri.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ Talbert, Tricia (16 Mayıs 2019). "NASA's New Horizons Team Publishes First Kuiper Belt Flyby Science Results". NASA. 17 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mayıs 2019. 
  2. ^ a b "JPL Small-Body Database Browser: (2014 MU69)" (22 October 2014 last obs; arc: 118 days). 23 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2015. 
  3. ^ a b c "(486958) Arrokoth=2014 MU69". Minor Planet Center. International Astronomical Union. 16 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2017. 
  4. ^ Talbert, Tricia (13 Mart 2018). "New Horizons Chooses Nickname for 'Ultimate' Flyby Target". NASA. 17 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2018. 
  5. ^ Buie, Marc W. "Orbit Fit and Astrometric record for 486958". Southwest Research Institute. 19 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2018. 
  6. ^ "MPC – Orbit Sketch". Minor Planet Center. International Astronomical Union. 12 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2020. 
  7. ^ a b Benecchi, S. D.; Borncamp, D.; Parker, A. H.; Buie, M. W.; Noll, K. S.; Binzel, R. P. (Aralık 2019). "The color and binarity of (486958) 2014 MU69 and other long-range New Horizons Kuiper Belt targets". Icarus. 334: 22-29. arXiv:1812.04752 $2. doi:10.1016/j.icarus.2019.01.025. 
  8. ^ a b Thirouin, Audrey; Sheppard, Scott S. (Ağustos 2019). "Colors of Trans-Neptunian Contact Binaries". The Astronomical Journal. 158 (2): 53. arXiv:1906.02071 $2. Bibcode:2019AJ....158...53T. doi:10.3847/1538-3881/ab27bc. 
  9. ^ a b c Hofgartner, Jason D.; Buratti, Bonnie J.; Benecchi, Susan D.; Beyer, Ross A.; Cheng, Andrew; Keane, James T. (3 Mart 2020). "Photometry of Kuiper Belt Object (486958) Arrokoth from New Horizons LORRI". Icarus. 356: 113723. arXiv:2003.01224 $2. doi:10.1016/j.icarus.2020.113723. 
  10. ^ a b c d e f g h i Keane, James T.; Porter, Simon B.; Beyer, Ross; Umurhan, Orkan M.; McKinnon, William B.; Moore, Jeffrey M. (Haziran 2022). "The Geophysical Environment of (486958) Arrokoth— A Small Kuiper Belt Object Explored by New Horizons". Journal of Geophysical Research: Planets. 127 (6). Bibcode:2022JGRE..12707068K. doi:10.1029/2021JE007068. e07068. 
  11. ^ "Press Briefing: The developing picture of Ultima Thule". YouTube. Lunar and Planetary Institute. 21 Mart 2019. 25 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.  64 dakika
  12. ^ Buie, Marc W.; Porter, Simon B.; Tamblyn, Peter; Terrell, Dirk; Parker, Alex H.; Baratoux, David (Ocak 2020). "Size and Shape Constraints of (486958) Arrokoth from Stellar Occultations". The Astronomical Journal. 159 (4): 130. arXiv:2001.00125 $2. Bibcode:2020AJ....159..130B. doi:10.3847/1538-3881/ab6ced. 
  13. ^ a b Porter, Simon B.; Beyer, Ross A.; Keane, James T.; Umurhan, Orkan M.; Bierson, Carver J.; Grundy, William M. (September 2019). The Shape and Pole of (486958) 2014 MU69 (PDF). EPSC-DPS Joint Meeting 2019. 13. European Planetary Science Congress. 23 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 23 Temmuz 2023. 
  14. ^ a b Spencer, J. R.; Stern, S. A.; Moore, J. M.; Weaver, H. A.; Singer, K. N.; Olkin, C. B. (13 Şubat 2020). "The geology and geophysics of Kuiper Belt object (486958) Arrokoth". Science. 367 (6481): eaay3999. arXiv:2004.00727 $2. Bibcode:2020Sci...367.3999S. doi:10.1126/science.aay3999. ISSN 1095-9203. PMID 32054694. aay3999. 
  15. ^ "New Horizons Successfully Explores Ultima Thule". pluto.jhuapl.edu. Applied Physics Laboratory. 1 Ocak 2019. 1 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2019. 
  16. ^ "About Arrokoth". pluto.jhuapl.edu. Applied Physics Laboratory. 6 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  17. ^ Porter, S. B.; Bierson, C. J.; Umurhan, O.; Beyer, R. A.; Lauer, T. A.; Buie, M. W.; Parker, A. H.; Kinczyk, M.; Runyon, K.; Grundy, W. M.; Kavelaars, J. J.; Zangari, A. M.; El-Maarry, M. R.; Britt, D. T.; Moore, J. M.; Verbiscer, A. J.; Parker, J. W.; Olkin, C. B.; Weaver, H. A.; Spencer, J. R.; Stern, S. A. (Mart 2019). A Contact Binary in the Kuiper Belt: The Shape and Pole of (486958) 2014 MU69 (PDF). 50th Lunar and Planetary Science Conference 2019. Lunar and Planetary Institute. Bibcode:2019LPI....50.1611P. 25 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 23 Temmuz 2023. 
  18. ^ Lauer, Tod R.; Throop, Henry (17 Ocak 2019). "The Moment We First Saw Ultima Thule Up Close". Scientific American. Springer Nature. 27 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2019. 
  19. ^ a b Lakdawalla, Emily (1 Eylül 2015). "New Horizons extended mission target selected". Planetary Society blog. Planetary Society. 18 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  20. ^ "Hubble Survey Finds Two Kuiper Belt Objects to Support New Horizons Mission". HubbleSite news release. Space Telescope Science Institute. 1 Temmuz 2014. 12 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  21. ^ Buie, Marc (15 Ekim 2014). "New Horizons HST KBO Search Results: Status Report" (PDF). Space Telescope Science Institute. s. 23. 27 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  22. ^ a b c Talbert, Tricia (28 Ağustos 2015). "NASA's New Horizons Team Selects Potential Kuiper Belt Flyby Target". NASA. 26 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2015. 
  23. ^ "NASA's Hubble Telescope Finds Potential Kuiper Belt Targets for New Horizons Pluto Mission". HubbleSite. Space Telescope Science Institute. 15 Ekim 2014. 18 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  24. ^ Wall, Mike (15 Ekim 2014). "Hubble Telescope Spots Post-Pluto Targets for New Horizons Probe". Space.com. 15 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  25. ^ a b c d Lakdawalla, Emily (15 Ekim 2014). "Finally! New Horizons has a second target". Planetary Society blog. Planetary Society. 15 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  26. ^ Porter, S. B.; Parker, A. H.; Buie, M.; Spencer, J.; Weaver, H.; Stern, S. A.; Benecchi, S.; Zangari, A. M.; Verbiscer, A.; Gwyn, S.; Petit, J-M.; Sterner, R.; Borncamp, D.; Noll, K.; Kavelaars, J. J.; Tholen, D.; Singer, K. N.; Showalter, M.; Fuentes, C.; Bernstein, G.; Belton, M. (March 2015). Orbits and Accessibility of Potential New Horizons KBO Encounter Targets (PDF). 46th Lunar and Planetary Science Conference. Lunar and Planetary Institute. Bibcode:2015LPI....46.1301P. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 
  27. ^ Stern, Alan (Ağustos 2015). "OPAG: We Did It!" (PDF). Presentation to the Outer Planets Assessment Group (OPAG) of the Lunar and Planetary Institute. Universities Space Research Association. s. 33. 7 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 29 Ekim 2015. 

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Neptün</span> Uranüsten sonra Güneşe en uzak ve uzaklık sıralamasına göre sekizinci gezegen

Neptün, Güneş Sistemi'nin sekizinci, Güneş'e en uzak ve katı yüzeyi bulunmayan gezegenidir. Gaz gezegenler sınıfında yer alan Neptün, Jüpiter ve Satürn'e kıyasla farklı yapısından ötürü buz devi olarak da sınıflandırılır. Güneş sisteminin Uranüs ile beraber en soğuk iki gezegeninden biridir. Katı yüzeye sahip olmamakla birlikte gezegenin dış katmanı genel olarak hidrojen ve helyumdan oluşur. İç katmanında ise gezegenin kütlesinin çoğu kayalık bir çekirdeğin üzerindeki sıcak ve yoğun maddelerden oluşur. Adını Roma deniz tanrısı Neptunus'ten alan gezegen, Güneş Sistemi'nde çapına göre en büyük dördüncü, kütlesine göre ise en büyük üçüncü gezegendir. Dünya'dan 17 kat fazla kütlesiyle, ikizi sayılabilecek Uranüs'ten biraz daha büyük ve daha yoğundur. Güneş'e olan uzaklığı ortalama 30 Astronomik birimdir.

Neptün ötesi cisim Güneş Sistemi'nde bulunup ortalama yörüngesi Neptün'ün yarı büyük ekseninden daha büyük olan küçük gezegenlerin genel ismidir. Uzayın bu bölümünde kalan Kuiper kuşağı, Oort bulutu ve dağınık disk cisimleri bu kategoridendir.

<span class="mw-page-title-main">90377 Sedna</span> Asteroit

Sedna Güneş Sistemi'nin en dışında yer alan ve 2003 yılında keşfedilen bir cüce gezegendir. Spektroskopisi, Sedna'nın yüzey bileşiminin diğer bazı Neptün ötesi cisimlere benzer şekilde büyük ölçüde su, metan ve azot buzları ile tholinlerin bir karışımı olduğunu ortaya koymuştur. Yüzeyi Güneş Sistemi nesneleri arasında en kırmızı olanlardan biridir. Sedna, tahmini belirsizlikler dahilinde bir uyduya sahip olduğu bilinmeyen en büyük gezegenimsi olarak Ceres ile eşdeğerdir. Yaklaşık 1.000 km'lik bir çapa sahiptir ve kütlesi bilinmemektedir.

<i>New Horizons</i>

New Horizons NASA tarafından yürütülen bir insansız uzay uçuşu görevidir. Cüce gezegen Plüton ve uydularına uçuş yapan ilk uzay aracıdır. 19 Ocak 2006'da başarıyla fırlatılmıştır. 28 Şubat 2007 saat 5:43:40 UTC'da Jüpiter'in yanından geçen New Horizons 'ın Güneş Sistemi' ni terk etmeden önce Temmuz 2015'te Plüton'a en yakın noktadan geçerek gezegenin yapısı ve atmosferini incelemiştir. Ayrıca, Plüton'un kaşifi Clyde Tombaugh'un küllerinin bir kısmı bu insansız uzay aracının içindedir. Uzay aracı New Horizon 6 Aralık 2014 tarihinde bekleme modundan uyanarak Dünya'ya sinyal göndermiştir.

<span class="mw-page-title-main">90482 Orcus</span> Asteroit

(90482) Orcus Kaliforniya Teknoloji Enstitüsü'nden Michael Brown, Gemini Gözlemevi'nden Chad Trujillo ve Yale Üniversitesi'nden David Rabinowitz tarafından 17 Şubat 2004 tarihinde keşfedilen bir Kuiper kuşağı gök cismidir. Uluslararası Astronomi Birliği'nin adlandırma ilkelerine göre Plüton'a benzer büyüklükte olan ve yakın yörüngelere sahip olan gök cisimleri yeraltı dünyasının tanrılarından seçilerek adlandırılmaktadır. Buna uygun olarak gök cismini keşfedenler Roma mitolojisi'nde ölülerin bir tanrısı olan Orcus'un adını önermiş ve 22 Kasım 2004'te bu isim onaylanmıştır.

<span class="mw-page-title-main">50000 Quaoar</span> Asteroit

50000 Quaoar, Güneş'in Kuiper kuşağı'nda bulunan bir Neptün ötesi cisim ve olası cüce gezegendir. Palomar Gözlemevi'nde bulunan Samuel Oschin Teleskopu'ndan elde edilen görüntülerden faydalanarak 4 Haziran 2002'de Kaliforniya Teknoloji Enstitüsü'nden gök bilimciler Chad Trujillo ve Michael Brown tarafından keşfedilmiştir. Bu gök cisminin ismi Uluslararası Astronomi Birliği'nin neptünötesi gök cisimlerini yaratılış mitlerinden tanrıların adlarının verilmesi ilkesine uygun olarak, keşfin yapıldığı Los Angeles bölgesinin yerlilerinden Tongva halkının yaratılış mitinde geçen tanrı olan "Quaoar"'dan gelmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Charon (uydu)</span> Küçük gezegen Plütonun en büyük doğal uydusu

Charon, cüce gezegen Plüton'un bilinen beş doğal uydusunun en büyüğüdür. Ortalama yarıçapı 606 km (377 mi) olan Charon, Plüton, Eris, Haumea, Makemake ve Gonggong'dan sonra bilinen altıncı büyük Neptün ötesi cisimdir. 1978 yılında James Christy tarafından Washington, DC'deki Amerika Birleşik Devletleri Deniz Gözlemevi'nin Flagstaff İstasyonu'nda (NOFS) çekilen fotoğraf plakaları kullanılarak keşfedildi. Plüton'un diğer uyduları Nix ve Hydra'nın 2005 yılında, Kerberos'un 2011 yılında ve Styx'in ise 2012 yılında keşfinden sonra (134340) Pluto I olarak da tanımlanmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Eris (cüce gezegen)</span> Güneş Sistemindeki 2. en büyük cüce gezegen

Eris, Güneş Sistemi'nde bilinen en kütleli ve ikinci en büyük cüce gezegendir. Dağınık diskte bulunan bir Neptün ötesi cisimdir (TNO) ve yüksek bir yörünge dışmerkezliğine sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">Haumea</span> Neptünün yörüngesinin ötesinde bulunan bir cüce gezegen

Haumea Neptün'ün yörüngesinin ötesinde bulunan bir cüce gezegendir. 2004 yılında Caltech'ten Michael E. Brown liderliğindeki bir ekip tarafından Palomar Gözlemevi'nde keşfedildi ve resmi olarak 2005 yılında İspanya'daki Sierra Nevada Gözlemevi'nden José Luis Ortiz Moreno liderliğindeki bir ekip tarafından duyuruldu. Moreno'nun ekibi, 2003 yılında aynı ekip tarafından çekilen ön keşif görüntülerinde gök cismini keşfetmişti. Bu duyurudan sonra 2003 EL61 geçici adını almıştır. 17 Eylül 2008'de, Uluslararası Astronomi Birliği (IAU) tarafından cüce gezegen olarak kabul edildi ve Hawaii doğum tanrıçasının adı olan Haumea olarak adlandırıldı. Plüton'un sadece üçte biri kütlesindedir.

<span class="mw-page-title-main">Makemake</span> Güneş Sisteminde bir cüce gezegen

Makemake Güneş Sistemi'ndeki bilinen dördüncü büyük cüce gezegen ve Klasik Kuiper kuşağı cismi popülasyonundaki ikinci büyük Kuiper kuşağı cismidir. Makemake'nin çapı kabaca Plüton'un dörtte üçü kadardır. S/2015 (136472) 1 adında bir uydusu vardır. Bu gezegenin ortalama 30 K olan aşırı düşük sıcaklığı bize yüzeyi hakkında bazı detaylar vermektedir. Tahminlere göre yüzeyi; metan, etan ve olasılıkla nitrojen buzulları ile kaplıdır.

<span class="mw-page-title-main">Kerberos (uydu)</span> Plütonun uydusu ve dört uydudan biridir

Kerberos, en uzun ekseninde yaklaşık 19 kilometre boyunda olan Plüton'un küçük bir doğal uydusudur. Plüton'un keşfedilen dördüncü doğal uydusuydu ve varlığı 20 Temmuz 2011'de ilan edildi. Temmuz 2015'te New Horizons uzay aracı tarafından Plüton ve diğer dört uydusuyla birlikte görüntülendi. Kerberos'un New Horizons görevinde elde edilen ilk görüntüsü 22 Ekim 2015'te kamuoyuna açıklandı.

<span class="mw-page-title-main">Plüton Sistemi</span>

Plüton, 5 uyduya sahiptir. En büyüğü Charon'dur. Charon ve Plüton arasındaki mesafe, Güneş Sistemi'nde bilinen bütün gezegen-uydu ya da cüce gezegen-uydu arasındaki mesafeden çok daha küçüktür. Diğer uyduları Nix, Hydra, Kerberos ve Styx'tir. Bunlar, Charon'a göre daha küçüktür.

<span class="mw-page-title-main">Styx (uydu)</span> Plütonun en küçük doğal uydusu

Styx, Plüton'un en küçük doğal uydusudur. Keşfiyle 11 Temmuz 2012'de açıklanan Styx, New Horizons uzay aracı tarafından Temmuz 2015'te, Plüton ve gezegenin diğer uydularıyla birlikte görüntülenerek tek bir fotoğrafı çekildi. Gezegene en yakın ikinci uydu olup keşfi Temmuz 2011'de açıklanan Kerberos'un ardından gezegenin keşfedilen beşinci uydusudur. En uzun ekseninin uzunluğu yaklaşık 16 km olan Styx'in yörünge periyodu 20,1 gündür.

<span class="mw-page-title-main">Plüton'un jeolojisi</span> Küçük gezegen Plütonun yüzeyinin, kabuğunun ve iç kısmının bilimsel çalışması

Plüton'un jeolojisi Plüton yüzeyi, kabuğu ve iç yapısının karakteristiklerinden meydana gelir. Dünya'dan Plüton'un mesafesi fazla olduğundan cüce gezegeni Dünya'dan derinlemesine incelemek zordur. Bu sebeple Plüton ile ilgili birçok detay, New Horizons'un Plüton Sistemi içinden geçmesiyle 14 Temmuz 2015 ve sonrasına kadar bilinemedi.

<span class="mw-page-title-main">S/2015 (136472) 1</span>

S/2015 (136472) 1 veya keşif ekibi tarafından takılan adıyla MK2, cüce gezegen Makemake'nin bilinen tek uydusudur. 175 kilometre yarıçapında olduğu tahmin edilmektedir. Yarı büyük ekseni Makemake'den en az 21.000 kilometredir. Yörünge süresi ≥12 gündür. Nisan 2015'te Hubble Uzay Teleskobu'nun Wide Field Camera 3 kamerası ile yapılan gözlemlerde keşfedildi ve keşif 26 Nisan 2016'da açıklandı.

<span class="mw-page-title-main">18 Melpomene</span> Asteroit

Melpomene, büyük bir parlak ana kuşak asteroittir. JR Hind tarafından 24 Haziran 1852 tarihinde keşfedilmiştir. Adını Yunan mitolojisinde trajedi müzü Melpomene'den alır. S-tipi bir asteroit olarak sınıflandırılır. Silikatlar ve metallerden oluşur.

<span class="mw-page-title-main">Aktif asteroit</span>

Aktif asteroitler, asteroit benzeri yörüngelere sahiptir ancak kuyruklu yıldız benzeri görsel özellikler gösteren küçük Güneş Sistemi cisimleridir. Yani, koma, kuyruk veya kütle kaybının diğer görsel kanıtlarını gösterirler, ancak yörüngeleri Jüpiter'in yörüngesi içinde kalır. Bu cisimler ilk olarak 2006 yılında astronomlar David Jewitt ve Henry Hsieh tarafından ana kuşak kuyruklu yıldızları (MBC'ler) olarak adlandırılmıştı, ancak bu isim onların bir kuyruklu yıldız gibi zorunlu olarak buzlu olduklarını ve yalnızca ana kuşakta var olduklarını, oysa artan nüfus Aktif asteroitlerin sayısı bunun her zaman böyle olmadığını gösterir.

<span class="mw-page-title-main">Değen ikili (küçük Güneş Sistemi cismi)</span>

Değen ikili, bir küçük gezegen ya da kuyruklu yıldız gibi Güneş Sisteminde yer alan ve birbirlerine değecek şekilde çekim yapan iki cisimden oluşan ikili bir sistemdir. Değen ikililer genellikle moloz yığınları olup, ikili asteroitler gibi gerçek ikili sistemlerden farklıdır. Bu terim değen yıldız ikilileri için de kullanılmaktadır.

Uzak küçük gezegen veya uzak nesne, Güneş Sistemi'nde Neptün ötesinde bulunan ve genellikle bir "asteroit" olarak değerlendirilmeyen herhangi bir küçük cisimdir. Bu şemsiye terim, IAU'nun Küçük Gezegen Merkezi (MPC) tarafından kullanılmakta olup, bu nesnelerin tanımlanması, belirlenmesi ve yörünge hesaplamalarından sorumludur. Nisan 2023 itibarıyla MPC'nin veri tabanında 4975 uzak nesne bulunmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">15094 Polymele</span> Asteroit

15094 Polymele Jüpiter truvalarının Yunan kampına mensup olan, yaklaşık 21 kilometre çapında ilkel bir truva asteroididir. Eylül 2027'de yakın geçiş uçuşu yapılması planlanan Lucy misyonunun hedeflerinden birisidir. 17 Kasım 1999'da Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Arizona Mount Lemmon Gözlemevinde Catalina Gökyüzü Araştırması kapsamında gözlemler yapan gök bilimciler tarafından keşfedilmiştir. P-tipi asteroitin dönüş süresi 5,9 saattir ve oldukça düz bir şekle sahiptir. Adını Yunan mitolojisindeki Menoetius'un karısı ve Patroclus'un annesi Polymele'den almıştır. 2022 yılında yaklaşık 5 kilometre çapında doğal bir uyduya sahip olduğu belirlenmiştir.