İçeriğe atla

21 Lutetia

21 Lutetia
21 Lutetia'nın en yakın yaklaşma noktasında Rosetta tarafından elde edilen görüntüsü
Keşif
KeşfedenHermann M. S. Goldschmidt
Keşif tarihi15 Kasım 1852
Adlandırmalar
MPC belirtmesi(21) Lutetia
Adın kaynağı
Paris (Latince:Lutētia)
ana kuşak
Yörünge özellikleri[1]
Dönem 31 Mayıs 2020 (JD 2459000.5)
Günöte2,833 AU
Günberi2,037 AU
Yarı büyük eksen
2,435 AU
Dış merkezlik0,16339
3,80 yıl (1388,1 gün)
87,976°
Eğiklik3,064°
80,867°
249,997°
Fiziksel özellikler
M (Tholen)[1]
9,25[2]-13,17
7,29[3]
Boyutlarc/a = 0,65±0,03[4]
(121±1) × (101±1) × (75±13) km[5]
Ortalama yarıçap
49±1 km[5]
Hacim(5,0±0,4)×1014 m3[6]
Kütle(1,700±0,017)×1018 kg[6]
Ortalama yoğunluk
3,45±0,21 g/cm3[4]
3,4±0,3 g/cm3[6]
0,3402 g (8,1655 sa)[1]
96°[5]
Kuzey kutbu sağ açıklık
51,8 ± 0.4°[5]
Kuzey kutbu dik açıklık
+10,8 ± 0,4°[5]
0,19 ± 0,01 (geometrik)[5]
0,073 ± 0,002 (bond)[5]
Sıcaklık170–245 K[7]
  Wikimedia Commons'ta ilgili ortam

Lutetia (küçük gezegen tanımı: 21 Lutetia), ana asteroit kuşağında yer alan bir M-tipi asteroitdir. 1852 yılında Hermann Goldschmidt tarafından keşfedildi. Adı, Paris'in Latincesi olan Lutetia'dan gelmektedir.

Lutetia düzensiz bir şekle ve çok sayıda kratere sahiptir. En büyük çarpma kraterinin çapı 45 km'dir. Yüzey jeolojik olarak heterojendir ve iç kırıkların yüzey belirtileri olduğu düşünülen kırıklar, yarıklar ve kanallar ile kesişir. Metal açısından zengin kayaçları olduğu düşünülen yüksek bir kütle yoğunluğuna sahiptir.

Rosetta sondası Temmuz 2010'da Lutetia'nın 3.162 km yakınından geçti.[8] Dawn, Temmuz 2011'de Vesta'ya ulaşana kadar bir uzay aracı tarafından ziyaret edilmiş en büyük asteroiddi.

Keşif ve araştırma

Rosetta'nın 2 Mart 2004'ten 9 Eylül 2016'ya kadar olan yörüngesinin animasyonu.
      Rosetta ·       67P/Churyumov–Gerasimenko ·       Dünya ·       Mars ·       21 Lutetia ·       2867 Šteins

Lutetia, 15 Kasım 1852'de Hermann Goldschmidt tarafından Paris'teki apartmanının balkonunda keşfedildi.[9][10] Asteroidin başlangıç yörüngesi, Kasım-Aralık 1852'de Alman astronom Georg Rümker ve diğerleri tarafından hesaplandı.[11] 1903'te Harvard Üniversitesi Gözlemevi'nde Edward Pickering tarafından fotoğraflandı ve 10,8'lik bir karşı konum büyüklüğü hesapladı.[12]

10 Temmuz 2010'da, ESA Rosetta uzay sondası, 67P/Churyumov-Gerasimenko kuyruklu yıldızına giderken saniyede 15 km hızla Lutetia'nın yanından minimum 3168 ± 7,5 km mesafede uçtu. Uçuş, piksel çözünürlüğü başına 60 metreye kadar görüntüleme yaptı ve çoğunlukla kuzey yarımkürede yüzeyin yaklaşık %50'sini çekti.[8] 462 görsel, 0,24 ila 1 μm arasında uzanan 21 dar ve geniş bant filtrede elde edildi.[8] Lutetia, görünür-yakın kızılötesi görüntüleme spektrometresi VIRTIS tarafından da gözlemlendi ve manyetik alan ve plazma ortamının ölçümleri alındı.[8]

Özellikleri

Yörünge

Lutetia, iç asteroit kuşağında Güneş'in etrafında yaklaşık 2,4 AU mesafedeki bir yörüngede döner. Yörüngesi neredeyse ekliptik düzleminde yer alır ve orta derecede eksantriktir. Lutetia'nın yörünge süresi 3,8 yıldır.[13]

Kütle ve yoğunluk

Rosetta uçuşu, Lutetia'nın kütlesinin (1,700 ± 0,017)×1018 kg olduğunu,[6] yani uçuş öncesi tahmin edilen 2,57×1018 kg'dan daha küçük olduğunu göstermiştir.[14] 3,4 ± 0,3 g/cm3 ile en yüksek kütle yoğunluğuna sahip asteroitlerden birisidir.[5] %10-15'lik olası gözeneklilik hesaba katıldığında, Lutetia'nın kütle yoğunluğu tipik bir göktaşınınkinden daha fazladır.[6]

Sınıflandırma

Lutetia, neredeyse tamamen metalik olduğuna inanılan esrarengiz M-tipi asteroitler arasında sınıflandırılır.[1][15] Bununla birlikte M-tipi asteroitlerin radar gözlemleri, Lutetia da dahil olmak üzere bunların üçte ikisinin saf metal yerine metalle zenginleştirilmiş silikatlardan oluşabileceğini göstermektedir.[16] Lutetia'nın teleskopik spektrumları, karbonlu kondritler ve C-tipi asteroitlerinkine benzer ve metalik meteoritlerin aksine,[17] hidratlı minerallerin,[18] bol silikatların[19] ve çoğu asteroitden daha kalın bir regolit kanıtınınkine benzer düz, düşük frekanslı bir spektrum göstermiştir.[20]

Rosetta sondası, asteroidin görünür ışıkta orta derecede kırmızı bir spektruma ve yakın kızılötesinde düz bir spektruma sahip olduğunu tespit etti. Gözlemlerin kapsadığı 0,4–3,5 μm aralığında hiçbir emilim özelliği tespit edilmedi. Bu, hidratlı mineraller ve karbon açısından zengin bileşiklerin önceki zemin bazlı raporlarıyla çelişmektedir. Ayrıca hiçbir olivin kanıtı tespit edilmedi ancak uzay sondası, Lutetia'nın sadece yarısını gözlemlediği için olivinin bulunma olasılığı göz ardı edilemez. Lutetia için bildirilen yüksek kütle yoğunluğu ile birlikte bu sonuçlar, Lutetia'nın ya enstatit kondrit malzemeden yapıldığını ya da CB, CH veya CR gibi metal bakımından zengin ve sudan fakir karbonlu kondrit ile ilişkili olabileceğini düşündürmektedir.[7][21]

Rosetta uzay sondasının gözlemleri, Lutetia'nın yüzeyinin 50-100 μm boyutunda gevşek bir şekilde toplanmış toz parçacıklarından oluşan bir regolit ile kaplı olduğunu buldu. Bu regolitin 3 km kalınlığında olduğu ve büyük kraterlerin çoğunun yumuşatılmış ana hatlarından sorumlu olduğu düşünülmektedir.[5][8]

Şekil ve eksen eğikliği

Rosetta sondasının fotoğrafları, Lutetia'yı "keskin ve düzensiz şekil özellikleri" olan kaba bir küre olarak tanımlayan 2003 yılındaki ışık eğrisi analizinin sonuçlarını doğruladı.[22] 2004-2009 yılları arasında yapılan bir araştırma, yüksek olasılıkla Lutetia'nın üstündeki büyük Suspicio Krateri nedeniyle dışbükey olmayan bir şekle sahip olduğunu belirtti.[23] Rosetta'nın bulgularının bu iddiayı destekleyip desteklemediği henüz belli değildir.

21 Lutetia'nın yörüngesi ve 1 Ocak 2009'daki konumu (NASA Orbit Viewer uygulaması)

Fotometrik ışık eğrileri ile birlikte Rosetta sondasının analizi, Lutetia'nın kuzey dönüş kutbunun konumunu verdi: RA = 51,8°±0,4°, Dec = +10,8°±0,4°. Bu, 96°'lik bir eksen eğikliğine eşdeğerdir. Yani Lutetia'nın dönme ekseni, Uranüs gezegenine benzer şekilde tutulum düzlemi ile yaklaşık olarak paraleldir.[5]

Yüzey özellikleri ve adlandırma

Yüzey özellikleri

Lutetia'nın yüzeyi çok sayıda çarpma krateri ile doludur ve iç kırıkların yüzey belirtileri olduğu düşünülen kırıklar, yarıklar ve kanallar ile kesişir. Asteroidin görüntülenen yarımküresinde çapları 600 m ile 55 km arasında değişen toplam 350 krater vardır. En yoğun kraterli yüzey (Achaia bölgesi), yaklaşık 3,6 ± 0,1 milyar yıllık bir krater yaşına sahiptir.[5]

Lutetia'nın yüzeyi; Baetica (Bt), Achaia (AC), Etruria (Et), Narbonensis (Nb), Noricum (Nr), Pannonia (Pa) ve Raetia (Ra) olmak üzere jeolojik özelliklerine göre yedi bölgeye ayrılmıştır. Baetica bölgesi kuzey kutbu çevresinde (resmin ortasında) yer alır ve 21 km çapında birkaç çarpma kraterinin yanı sıra çarpma çökeltilerini içerir. Lutetia'daki en genç yüzey öğesidir. Baetica, eski kraterleri kısmen gömmüş yaklaşık 600 m kalınlığında pürüzsüz bir ejekta örtüsü ile kaplıdır. Diğer yüzey özellikleri arasında 300 m boyutuna kadar çarşaklar ve yerçekimi yamaçları bulunur. Göçükler ve mostralar, genellikle daha parlak olan albedo varyasyonları ile ilişkilidir.[5]

En yaşlı iki bölge Achaia ve Noricum'dur. İlki, çok sayıda çarpma kraterine sahip oldukça düz bir alandır. Narbonensis bölgesi, Lutetia-Massilia üzerindeki en büyük çarpma krateri ile çakışmaktadır. Daha küçük yüzey birimlerine sahiptir ve daha sonraki dönemlerde oluşan çukur zincirler ve kanallar tarafından değişime uğramıştır. Diğer iki bölge olan Pannonia ve Raetia'nın da büyük çarpma kraterlerine sahip olması muhtemeldir. Son olarak Noricum bölgesi, 10 km uzunluğunda ve yaklaşık 100 m derinliğinde bir kanal ile kesişir.[5]

Sayısal simülasyonlar, 45 km çapındaki Lutetia üzerindeki en büyük krateri oluşturan çarpmanın bile ciddi şekilde kırıldığını ancak asteroidi parçalamadığını gösterdi. Bu nedenle, Lutetia muhtemelen Güneş Sistemi'nin başlangıcından beri bozulmadan hayatta kaldı. Doğrusal kırıkların varlığı ve çarpma kraterlerinin morfolojisi, bu asteroidin iç kısmının önemli bir güce sahip olduğunu ve birçok küçük asteroit gibi bir moloz yığını olmadığını da göstermektedir. Birlikte ele alındığında, bu gerçekler, Lutetia'nın ilkel bir gezegenimsi olarak sınıflandırılması gerektiğini göstermektedir.[5]

Suspicio Krateri

Lutetia üzerindeki kırık desenleri üzerine yapılan araştırmalar, gök bilimcilerin Lutetia'nın güney tarafında Suspicio Krateri adında ~45 kilometrelik bir çarpma krateri olduğunu düşünmelerine sebep oldu. Ancak Rosetta sadece Lutetia'nın kuzey kısmını gözlemlediği için neye benzediği kesin olarak bilinmemektedir.[24]

Adlandırma

Lutetia'nın asteroit kuşağında nasıl yer aldığını açıklayan olası bir senaryonun animasyonu.

Mart 2011'de, Uluslararası Astronomi Birliği'ndeki Gezegensel Adlandırma Çalışma Grubu, Lutetia'daki coğrafi özellikler için bir adlandırma şeması üzerinde anlaşmaya vardı. Lutetia bir Roma şehri olduğu için asteroidin kraterleri, Lutetia'nın varlığı sırasında Roma İmparatorluğu'nun şehirleri ve Avrupa'nın bölgelerinin adını aldı. Asteroidin bölgeleri, Lutetia'yı keşfeden kişinin (Goldschmidt) ve Lutetia'nın var olduğu zamanda Roma İmparatorluğu'nun eyaletlerinin adını aldı. Diğer özelliklerin adları, Roma İmparatorluğu'nun nehirlerinden ve Avrupa'nın bölgelerinden alınmıştır.[25]

Köken

Lutetia'nın bileşimi, iç Güneş Sistemi'ndeki karasal gezegenler arasında oluştuğunu ve bunlardan biriyle etkileşim yoluyla asteroit kuşağına fırlatıldığını göstermektedir.[26]

Kaynakça

  1. ^ a b c d "JPL Small-Body Database Browser: 21 Lutetia" (2020-02-04 last obs). 7 Eylül 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2020. 
  2. ^ "AstDys (21) Lutetia Ephemerides". Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. 31 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Haziran 2010. 
  3. ^ Magri, C (1999). "Mainbelt Asteroids: Results of Arecibo and Goldstone Radar Observations of 37 Objects during 1980–1995" (PDF). Icarus. 140 (2): 379. Bibcode:1999Icar..140..379M. doi:10.1006/icar.1999.6130. 
  4. ^ a b P. Vernazza et al. (2021) VLT/SPHERE imaging survey of the largest main-belt asteroids: Final results and synthesis. Astronomy & Astrophysics 54, A56
  5. ^ a b c d e f g h i j k l m n Sierks, H.; Lamy, P.; Barbieri, C.; Koschny, D.; Rickman, H.; Rodrigo, R.; a'Hearn, M. F.; Angrilli, F.; Barucci, M. A.; Bertaux, J. - L.; Bertini, I.; Besse, S.; Carry, B.; Cremonese, G.; Da Deppo, V.; Davidsson, B.; Debei, S.; De Cecco, M.; De Leon, J.; Ferri, F.; Fornasier, S.; Fulle, M.; Hviid, S. F.; Gaskell, R. W.; Groussin, O.; Gutierrez, P.; Ip, W.; Jorda, L.; Kaasalainen, M.; Keller, H. U. (2011). "Images of Asteroid 21 Lutetia: A Remnant Planetesimal from the Early Solar System" (PDF). Science. 334 (6055): 487-490. Bibcode:2011Sci...334..487S. doi:10.1126/science.1207325. hdl:1721.1/110553. PMID 22034428. 
  6. ^ a b c d e M. Pätzold; T. P. Andert; S. W. Asmar; J. D. Anderson; J.-P. Barriot; M. K. Bird; B. Häusler; M. Hahn; S. Tellmann; H. Sierks; P. Lamy; B. P. Weiss (28 Ekim 2011). "Asteroid 21 Lutetia: Low Mass, High Density" (PDF). Science Magazine. 334 (6055): 491-2. Bibcode:2011Sci...334..491P. doi:10.1126/science.1209389. hdl:1721.1/103947. PMID 22034429. 
  7. ^ a b Coradini, A.; Capaccioni, F.; Erard, S.; Arnold, G.; De Sanctis, M. C.; Filacchione, G.; Tosi, F.; Barucci, M. A.; Capria, M. T.; Ammannito, E.; Grassi, D.; Piccioni, G.; Giuppi, S.; Bellucci, G.; Benkhoff, J.; Bibring, J. P.; Blanco, A.; Blecka, M.; Bockelee-Morvan, D.; Carraro, F.; Carlson, R.; Carsenty, U.; Cerroni, P.; Colangeli, L.; Combes, M.; Combi, M.; Crovisier, J.; Drossart, P.; Encrenaz, E. T.; Federico, C. (2011). "The Surface Composition and Temperature of Asteroid 21 Lutetia As Observed by Rosetta/VIRTIS". Science. 334 (6055): 492-494. Bibcode:2011Sci...334..492C. doi:10.1126/science.1204062. PMID 22034430. 
  8. ^ a b c d e Amos, Jonathan (4 Ekim 2010). "Asteroid Lutetia has thick blanket of debris". BBC News. 20 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  9. ^ Lardner, Dionysius (1867). "The Planetoides". Handbook of astronomy. James Walton. s. 222. ISBN 978-1-4370-0602-5. 
  10. ^ Goldschmidt, H. (June 1852). "Discovery of Lutetia 15 Nov". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 12 (9): 213. Bibcode:1852MNRAS..12..213G. doi:10.1093/mnras/12.9.213. 31 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  11. ^ Leuschner, A. O. (1935). "Research surveys of the orbits and perturbations of minor planets 1 to 1091 from 1801.0 to 1929.5". Publications of Lick Observatory. 19: 29. Bibcode:1935PLicO..19....1L. 
  12. ^ Pickering, Edward C. (January 1903). "Missing Asteroids". Harvard College Observatory Circular. 69: 7-8. Bibcode:1903HarCi..69....7P. 
  13. ^ Barucci, M. A.; Fulchignoni, M.; Fornasier, S.; Dotto, E.; Vernazza, P.; Birlan, M.; Binzel, R. P.; Carvano, J.; Merlin, F.; Barbieri, C.; Belskaya, I. (2005). "Asteroid target selection for the new Rosetta mission baseline". Astronomy and Astrophysics. 430: 313-317. Bibcode:2005A&A...430..313B. doi:10.1051/0004-6361:20041505. 30 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  14. ^ Jim Baer (2008). "Recent Asteroid Mass Determinations". Personal Website. 2 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2008. 
  15. ^ Bell, J.F. (2015). Richard P. Binzel; Tom Gehrels; Mildred Shapley Matthews (Ed.). Asteroids: The Big Picture in Asteroids II. University of Arizona Press. ss. 921-948. ISBN 0-8165-1123-3. 
  16. ^ Shepard, M. K. (2015). "A radar survey of M- and X-class asteroids: III. Insights into their composition, hydration state, and structure". Icarus. 245: 38-55. doi:10.1016/j.icarus.2014.09.016. 
  17. ^ Birlan, M (2004). "Near-IR spectroscopy of asteroids 21 Lutetia, 89 Julia, 140 Siwa, 2181 Fogelin and 5480 (1989YK8) [sic], potential targets for the Rosetta mission; remote observations campaign on IRTF". New Astronomy. 9 (5): 343-351. arXiv:astro-ph/0312638 $2. Bibcode:2004NewA....9..343B. doi:10.1016/j.newast.2003.12.005. 
  18. ^ Lazzarin, M.; Marchi, S.; Magrin, S.; Barbieri, C. (2004). "Visible spectral properties of asteroid 21 Lutetia, target of Rosetta Mission" (PDF). Astronomy and Astrophysics. 425 (2): L25. Bibcode:2004A&A...425L..25L. doi:10.1051/0004-6361:200400054. 
  19. ^ Feierberg, M; Witteborn, Fred C.; Lebofsky, Larry A. (1983). "Detection of silicate emission features in the 8- to 13 micrometre spectra of main belt asteroids". Icarus. 56 (3): 393. Bibcode:1983Icar...56..393F. doi:10.1016/0019-1035(83)90160-4. 
  20. ^ Dollfus, A.; Geake, J. E. (1975). "Polarimetric properties of the lunar surface and its interpretation. VII – Other solar system objects". Proceedings of the 6th Lunar Science Conference, Houston, Texas, 17–21 March. 3: 2749. Bibcode:1975LPSC....6.2749D. 
  21. ^ "Lutetia: A rare survivor from the birth of Earth". ESO, Garching, Germany. 14 Kasım 2011. 20 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2011. 
  22. ^ Torppa, Johanna; Kaasalainen, Mikko; Michałowski, Tadeusz; Kwiatkowski, Tomasz; Kryszczyńska, Agnieszka; Denchev, Peter; Kowalski, Richard (2003). "Shapes and rotational properties of thirty asteroids from photometric data" (PDF). Icarus. 164 (2): 346. Bibcode:2003Icar..164..346T. doi:10.1016/S0019-1035(03)00146-5. 6 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 31 Ekim 2022. 
  23. ^ Belskaya, I. N.; Fornasier, S.; Krugly, Y. N.; Shevchenko, V. G.; Gaftonyuk, N. M.; Barucci, M. A.; Fulchignoni, M.; Gil-Hutton, R. (2010). "Puzzling asteroid 21 Lutetia: Our knowledge prior to the Rosetta fly-by". Astronomy and Astrophysics. 515: A29. arXiv:1003.1845 $2. Bibcode:2010A&A...515A..29B. doi:10.1051/0004-6361/201013994. 
  24. ^ "Suspicio Crater". rosetta.jpl.nasa.gov. NASA. 27 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  25. ^ Blue, Jennifer (1 Mart 2011). "Themes Approved for Asteroid (21) Lutetia'". USGS Astrogeology Science Center. 11 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2019. 
  26. ^ Battered asteroid Lutetia a rare relic of Earth's birth 31 Ekim 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Space.com

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">16 Psyche</span> Asteroit

16 Psyche, İtalyan gök bilimci Annibale de Gasparis tarafından 17 Mart 1852'de keşfedilen ve Yunan tanrıçası Psyche'den adını alan büyük bir M-tipi asteroittir. "16" ön eki, keşfedilme sırasına göre on altıncı küçük gezegen olduğunu belirtir. M-tipi asteroitlerin en büyüğü ve en kütleli olanıdır ve en büyük on iki asteroitten biridir. Ortalama çapı yaklaşık 220 km 'dir (140 mi) ve asteroit kuşağı kütlesinin yaklaşık yüzde birini içerir. Eskiden bir öngezegennin açığa çıkmış çekirdeği olduğu düşünülüyordu, fakat son gözlemler bu varsayımı sorgulamaktadır. Psyche, NASA tarafından aynı adı taşıyan bir uzay aracıyla araştırılacak. Bu, insan yapımı bir nesnenin metalik bir asteroide yolculuk ettiği ilk sefer olacak. Uzay aracı 13 Ekim 2023'te fırlatıldı ve 2029 yılında asteroide ulaşması bekleniyor.

<span class="mw-page-title-main">Küçük gezegen</span>

Uluslararası Astronomi Birliği'ne (IAU) göre küçük gezegen, Güneş'in etrafında doğrudan yörüngede dönen ve ne gezegen ne de kuyruklu yıldız olarak sınıflandırılmayan bir gök cismidir. IAU, 2006 yılından önce resmen küçük gezegen terimini kullanmaktaydı, fakat o yıl yapılan toplantıda küçük gezegenler ve kuyruklu yıldızlar; cüce gezegenler ve Küçük Güneş Sistemi Cisimleri (SSSB) olarak yeniden sınıflandırıldı.

<span class="mw-page-title-main">17 Thetis</span> Asteroit

Thetis, küçük gezegen tanımı 17 Thetis, asteroid kuşağının iç bölgelerinde yer alan, yaklaşık 90 kilometre çapında bir kayalık asteroid. 17 Nisan 1852'de Alman gök bilimci Robert Luther tarafından Düsseldorf, Almanya'daki Bilk Gözlemevi'nde keşfedildi. Luther, keşfettiği bu ilk asteroide Yunan mitolojisinden Thetis'in adını verdi.

<span class="mw-page-title-main">2867 Šteins</span> asteroit

2867 Šteins asteroit kuşağının iç bölgelerinden gelen, yaklaşık 5 kilometre çapında düzensiz, elmas şeklinde bir arka plan asteroitidir. 4 Kasım 1969'da Sovyet gök bilimci Nikolay Çernık tarafından Kırım'da bulunan Kırım Astrofizik Gözlemevi'nde keşfedildi. Eylül 2008'de, ESA'nın uzay sondası Rosetta, Šteins'ın yanından geçti ve bu sayede Šteins, bir uzay aracıyla ziyaret edilmiş birkaç küçük gezegenden biri oldu. Parlak E-tipi asteroit, 23 adlandırılmış kratere sahiptir ve 6,05 saatlik bir dönme süresine sahiptir. Adını Litvanyalı gök bilimci Kārlis Šteins'tan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">52 Europa</span> Asteroit

Europa, asteroit kuşağındaki en büyük 6. asteroittir. Çapı 300 km'nin üzerindedir, fakat buna uygun bir kütleye sahip değildir. Yuvarlak olmayıp, yaklaşık 380 × 330 × 250 km boyutlarında elipsoid şeklindedir. 4 Şubat 1858'de Hermann Goldschmidt tarafından Paris'teki evinin balkonunda keşfedildi. Adını Yunan mitolojisinde Zeus'un fetihlerinden biri olan ve Jüpiter'in uydusu Europa'ya da adını veren Europa'dan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">29 Amphitrite</span> asteroit

Amphitrite 200 kilometre çapı ile en büyük S-tipi asteroitlerden biri ve muhtemelen Eunomia, Juno, Iris ve Herculina'dan sonraki en büyük 5. asteroittir.

<span class="mw-page-title-main">31 Euphrosyne</span> Asteroit

Euphrosyne çok genç bir asteroittir. En büyük asteroitlerden biridir. Kuzey Amerika'dan bulunan ilk asteroid olup, 1 Eylül 1854'te James Ferguson tarafından keşfedilmiştir. Adını Yunan mitolojisindeki Haritesler 'den biri olan Euphrosyne'den almıştır. 2019'da küçük bir yol arkadaşı keşfedildi. Bilinen en yuvarlak üçüncü asteroittir. Yuvarlaklığının, bir çarpışma ile bozularak yeniden birikmiş olmasından kaynaklandığı düşünülmektedir ve hidrostatik dengeye yakın değildir.

<span class="mw-page-title-main">46 Hestia</span> Asteroit

Hestia büyük, koyu renkli bir ana-kuşak asteroitidir. Aynı zamanda, benzer yörüngelere sahip bir asteroit grubu olan Hestia grubunun başlıca cismidir.

<span class="mw-page-title-main">104 Klymene</span> Asteroit

Klymene, 13 Eylül 1868'de J. C. Watson tarafından keşfedilen ve adını Yunan mitolojisindeki birçok Klymene'den birinden alan büyük, koyu renkli bir Themistian asteroitidir. Güneş'in etrafında 5,60 yıllık bir periyot ve 0,16'lık bir dışmerkezlikle döner. Yörünge düzlemi, tutulum düzlemine 2,8° eğiktir. C-tipi asteroit olarak sınıflandırılmıştır ve bu da muhtemelen karbonlu bir bileşime sahip olduğunu gösterir. Spektrumu, 3 μm dalga boyundaki belirgin bir özelliğe dayanarak yüzeyde suyla değişime uğramış minerallerin varlığına işaret eder ve 2015 itibarıyla Themis ailesinin bu emilimi gösterdiği tespit edilen tek üyesidir.

<span class="mw-page-title-main">117 Lomia</span> Asteroit

Lomia, neredeyse dairesel bir yörüngeye sahip büyük bir ana kuşak asteroididir; yörünge eksantrikliği 0,029'dur. Fransız astronom Alphonse Borrelly tarafından 12 Eylül 1871'de Marsilya Gözlemevi'nden keşfedilmiştir. İlk yörünge elementleri ertesi yıl Alman astronom Friedrich Tietjen tarafından yayınlandı. Adın nedeni belirsiz, ancak Lutz D. Schmadel bunun büyük olasılıkla Yunan mitolojisindeki dişi iblis Lamia'nın yanlış yazıldığına inanıyor.

<span class="mw-page-title-main">125 Liberatrix</span> Asteroit

Liberatrix bir ana kuşak asteroididir. Nispeten yansıtıcı bir yüzeye ve M tipi bir spektruma sahiptir. Liberatrix, kendi adını taşıyan bir asteroit ailesinin üyesidir.

<span class="mw-page-title-main">776 Berbericia</span> Asteroit

776 Berbericia, Güneş'in yörüngesinde dönen bir küçük gezegendir. Ana kuşak C-tipi bir asteroit olan 776 Berbericia, Almanya'nın güneybatısındaki Heidelberg Gözlemevi'nde astronom Adam Massinger tarafından 24 Ocak 1914'te keşfedildi. Max Wolf tarafından bir Alman astronom olan Adolf Berberich'in (1861–1920) onuruna isimlendirilmiştir. Asteroidin spektrumları, sulu değişime dair kanıtlar gösterir.

<span class="mw-page-title-main">89 Julia</span> Asteroit

Julia, büyük bir ana asteroit kuşağı asteroididir.

Galatea, büyük bir C-tipi ana asteroit kuşağı asteroididir. Karbonlu yüzeyi, sadece 0,034'lük bir albedo ile çok koyu renge sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">136 Austria</span> Asteroit

Austria, üretken asteroit kaşifi Johann Palisa tarafından 18 Mart 1874'te Istria, Pola'daki Austrian Naval Gözlemevi'nden bulunan bir asteroit kuşağı asteroididir. Bu Palisa'nın ilk asteroit keşfiydi ve ona anavatanın Latince adını verdi.

137 Meliboea, Avusturyalı astronom J. Palisa tarafından 21 Nisan 1874'te Austria Naval Gözlemevi'nde keşfedilen, birçok asteroit keşfinden ikincisi olan büyük, karanlık bir asteroit kuşağı asteroididir. Daha sonra Yunan mitolojisindeki üç Meliboea'dan birinin adını almıştır. Benzer yörünge öğelerini paylaşan Meliboea asteroit ailesinin en büyük gövdesi olup, yalnızca 791 Ani onun boyutuna yaklaşmaktadır. C tipi bir asteroit olarak sınıflandırılır ve karbonlu malzemelerden oluştuğu düşünülmektedir. Asteroitin tayfları, sulu bir değişimin kanıtlarını gösterir.

Siwa, Avusturyalı astronom Johann Palisa tarafından 13 Ekim 1874'te keşfedilen ve adını Slav doğurganlık tanrıçası Šiwa'dan alan büyük ve karanlık bir ana kuşak asteroididir.

<span class="mw-page-title-main">146 Lucina</span> Asteroit

Lucina, 8 Haziran 1875'te Alphonse Borrelly tarafından keşfedilen ve adını Roma'nın doğum tanrıçası Lucina'dan alan bir asteroit kuşağı asteroitidir. Büyük, koyu renkli ve karbonlu bir bileşime sahiptir. Asteroidin spektrumları, sulu değişime dair kanıtlar göstermektedir.

<span class="mw-page-title-main">M-tipi asteroit</span>

M tipi asteroitler, diğer asteroit sınıflarına göre daha yüksek oranlarda demir-nikel gibi metal fazları içerdiği görülen ve yaygın olarak demir göktaşlarının kaynağı olduğu düşünülen spektral bir asteroit sınıfıdır.

V tipi asteroit veya Vestoid, spektral tipi 4 Vesta'nınki ile aynı olan asteroitlerin sınıflandırıldığı bir asteroit tayf tipidir. Ana kuşak asteroitlerinin yaklaşık %6'sı vestoidlerden oluşmaktadır. Bunların içinde 4 Vesta açık ara en büyüğüdür. Bu sınıfta bulunan asteroitler nispeten parlaktır ve aynı zamanda taşlı demirlerden ve sıradan kondritlerden oluşan daha yaygın S-tipi asteroitlere oldukça benzemektedirler. Ancak, V-tipleri S-tiplerinden daha fazla piroksen içermektedir.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.