İçeriğe atla

20936 Nemrut Dağı

20936 Nemrut Dagi
Keşif[1]
KeşfedenC. J. van Houten
I. van Houten-G.
T. Gehrels
Keşif yeriPalomar Obs.
Keşif tarihi13 Mayıs 1971
Adlandırmalar
MPC belirtmesi(20936) Nemrut Dagi
Adın kaynağı
Nemrut Dağı
(Bitlis'teki volkanik dağ)[1]
Alternatif adlandırma
4835 T-1 · 1953 CP
1992 SR
Asteroit kuşağı · (iç bölge)[2]
Hungaria [1]
Yörünge özellikleri[2]
Dönem 1 Haziran 2021 (JD 2459396,5)
Belirsizlik parametresi 0
Gözlem yayı50,12 y (18.308 g)
Günöte2,0419 AU
Günberi1,6671 AU
Yarı büyük eksen
1,8545 AU
Dış merkezlik0,1011
2,53 y (922 g)
168,55°
0° 23d 25.08s / gün
Eğiklik18,599°
26,629°
324,45°
Fiziksel özellikler
E/S [3]
14,02[1][2]
Ortalama çap
3,2754±0,0005 sa[7][3]

20936 Nemrut Dağı, geçici adı : 4835 T-1 olan, yaklaşık 35 kilometre (22 mil) çapında, asteroit kuşağının en iç bölgelerinde bulunan Hungaria ailesine mensup, aynı zamanda da Mars yörüngesinin çok yakınlarında seyreden taşlı bir asteroittir. 13 Mayıs 1971'de Hollandalı gök bilimci çift Ingrid ve Cornelis van Houten tarafından Leiden'de ve ayrıca Hollandalı Amerikalı gök bilimci Tom Gehrels tarafından Kaliforniya, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Palomar Gözlemevi'nde çekilen fotoğraf plakalarında keşfedilmiştir. Asteroitin 3,28 saatlik bir dönme süresi, muhtemelen küresel bir şekli ve tipik olarak enstatit açısından zengin E tipi asteroitler arasında görülen yüksek bir albedosu bulunmaktadır. 2012 yılında adını Türkiye'de sönmüş bir yanardağ olan Nemrut'tan (Nemrut Dağı) almıştır.[8]

Yörünge ve sınıflandırma

Nemrut Dağı, Güneş Sistemi'ndeki asteroitlerin en içteki yoğun konsantrasyonunu oluşturan Hungaria asteroitlerinin dinamik grubunda yer alır.[8] İç ana kuşakta 1,7-2,0 AU uzaklıkta Güneş'in etrafında 2 yıl 6 ayda bir (922 gün; yarı büyük ekseni 1,85 AU) dönmektedir. Yörüngesinin dış merkezliği 0,10 ve ekliptiğe göre eğimi 19°'dir.[9] Nemrut Dağı aynı zamanda bir dış Mars grazeridir (Mars yörüngesiyle kesişmeyen ancak oldukça yakınından geçen, süpüren olarak da adlandırılır), çünkü yörüngesinin günberi mesafesi (1,667 AU) Mars'ın günötesinin (1,67 AU) biraz altındadır ve Kızıl Gezegen'in salınımlı yörüngesiyle kesişmez. JPL'nin veri tabanında "iç ana kuşak asteroidi" olarak sınıflandırılan asteroidin günberisi 1,666 AU veya daha az olsaydı Mars'la kesişen bir asteroid olarak etiketlenecekti.[9] Asteroidin gözlem yayı Şubat 1953'te Palomar Gözlemevi'nde 1953 CP olarak gözlemlenmesiyle veya 1971'deki resmi keşfinden 18 yıl önce başlamaktadır.[8]

Tanımı

Araştırma tanımı

Keşfedildikten sonra bu küçük gezegene 4835 T-1 geçici adı verilmiştir. Araştırma adı, Palomar ve Leiden Gözlemevi'nin 1960'lar ve 1970'lerdeki verimli işbirliğinden sonra adlandırılan ilk Palomar-Leiden Truva araştırması anlamına gelen "T-1" serisinde keşfedilen 4835. nesne olduğu anlamına gelmektedir. Gehrels, Palomar'ın Samuel Oschin teleskobunu (48 inçlik Schmidt Teleskobu olarak da bilinir) kullanmış ve fotoğraf plakalarını astrometrinin yapıldığı Leiden Gözlemevi'ndeki Ingrid ve Cornelis van Houten'e göndermiştir. Üçlü binlerce asteroit keşfiyle tanınmaktadır.[10]

Adlandırma

Adını Türkiye'deki sönmüş bir yanardağ olan Nemrut'tan (Nemrut Dağı) almıştır. Bu dağ Doğu Anadolu'da Van Gölü yakınlarındaki bir grup volkanın en batısındaki volkanik dağdır. Yanardağ, adını MÖ 2100 yıllarında bu bölgede hüküm sürdüğü söylenen Kral Nemrut'tan almıştır. Asteroidin ismi Alman astronom Joachim Schubart tarafından önerilmiş[8] ve resmi isimlendirme atıfı Küçük Gezegen Merkezi tarafından 6 Nisan 2012 tarihinde yayınlanmıştır (M.P.C. 79103).[11]

Fiziksel özellikleri

Işık eğrileri

Aralık 2015'te Amerikalı astronom Brian Warner tarafından Kaliforniya'daki CS3-Palmer Divide İstasyonu'nda (U82) Nemrut Dağı'nın dönme ışık eğrisi elde edildi. Işık eğrisi analizi, cismin oldukça küresel bir şekle sahip olduğunu gösteren 0,08±0,01 büyüklüğünde U=3 düşük bir parlaklık değişimi ile 3,2754±0,0005 saatlik iyi tanımlanmış bir dönme periyodu verdi.[12]

Bu sonuç önceki gözlemleri geçersiz kılmaktadır. Warner benzer periyotları 3,233±0,002 ve genliği 0,05±0,01 (Kasım 2007, revize edilmiş),[7] 3,321±0,002 saat ve 0,15±0,02 (Şubat 2011),[13] ve 5,697±0,002 saat ve 0,15±0,02 (Kasım 2007),[14] sırasıyla U=2, 2 ve 0 kalite kodlarıyla elde etmiştir.[8] Asteroit ayrıca Amerikalı astronom Brian A. Skiff tarafından Lowell Gözlemevi'nde Dünya'ya Yakın Asteroid Fotometrik Araştırması (NEAPS) sırasında gözlemlenmiş ve Şubat 2011'de 3,233±0,002'lik bir süre elde ederek bunu doğrudan LCBD'ye bildirmiştir (U=2).[a] NEAPS tarafından yapılan ek gözlemler 2019'da yayınlandı ve 3,283±0,007, 3,285±0,004 ve 3,274±0,003 (U=2+,2+,2+) dönemlerini verdi.[15] Mayıs 2019'da Robert Stephens tarafından CS3'te (U81) yapılan gözlemler 3,328±0,002 (U=2) dönemini belirledi.[16]:453

Çap ve albedo

NASA'nın Geniş Alan Kızılötesi Araştırma Kaşifi ve onu takip eden NEOWISE misyonu tarafından yürütülen araştırmalara göre asteroitin ortalama çapı 3,21±0,50 km, 3,51±0,66 km ve 3,57±0,19 km'dir ve albedosu 0,31±0,11, 0,43±0,14 ve 0,460±0,07'dir. Sırasıyla 0,31±0,11, 0,43±0,14 ve 0,460±0,078 değerlerindedir.[4][5][6][17] 0,30 veya daha yüksek bir albedo tipik olarak Magnezyum sülfit (MgS03) bakımından zengin bir mineral olan enstatitten oluştuğu düşünülen parlak E-tipi asteroitler arasında sınıflandırılır. Collaborative Asteroid Lightcurve Link, yaygın bir S tipi asteroit için 0,20'lik standart bir albedo varsaymış ve 13,8'lik mutlak büyüklüğe dayanarak 5,3 kilometrelik daha büyük bir çap hesaplamıştır.

Dipnot

  1. ^ Skiff (2011) web: dönme süresi 3,293±0,001 saat ve parlaklık genliği 0,06 mag. Cisim için özet figürlere: Dagi Collaborative Asteroid Lightcurve Link (CALL) linkinden ulaşılabilir.

Kaynakça

  1. ^ a b c d "20936 Nemrut Dagi (4835 T-1)". Minor Planet Center. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021. 
  2. ^ a b c "JPL Small-Body Database Browser: 20936 Nemrut Dagi (4835 T-1)" (2021-06-27 last obs.). Jet Propulsion Laboratory. 13 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021. 
  3. ^ a b "LCDB Data for (20936) Nemrut Dagi". Asteroid Lightcurve Database (LCDB). 13 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2016. 
  4. ^ a b c Nugent, C. R.; Mainzer, A.; Bauer, J.; Cutri, R. M.; Kramer, E. A.; Grav, T.; Masiero, J.; Sonnett, S.; Wright, E. L. (September 2016). "NEOWISE Reactivation Mission Year Two: Asteroid Diameters and Albedos". The Astronomical Journal. 152 (3): 12. arXiv:1606.08923 $2. Bibcode:2016AJ....152...63N. doi:10.3847/0004-6256/152/3/63. 
  5. ^ a b c Nugent, C. R.; Mainzer, A.; Masiero, J.; Bauer, J.; Cutri, R. M.; Grav, T.; Kramer, E.; Sonnett, S.; Stevenson, R.; Wright, E. L. (December 2015). "NEOWISE Reactivation Mission Year One: Preliminary Asteroid Diameters and Albedos". The Astrophysical Journal. 814 (2): 13. arXiv:1509.02522 $2. Bibcode:2015ApJ...814..117N. doi:10.1088/0004-637X/814/2/117. 
  6. ^ a b c Masiero, Joseph R.; Mainzer, A. K.; Grav, T.; Bauer, J. M.; Cutri, R. M.; Nugent, C.; Cabrera, M. S. (November 2012). "Preliminary Analysis of WISE/NEOWISE 3-Band Cryogenic and Post-cryogenic Observations of Main Belt Asteroids". The Astrophysical Journal Letters. 759 (1): 5. arXiv:1209.5794 $2. Bibcode:2012ApJ...759L...8M. doi:10.1088/2041-8205/759/1/L8. 
  7. ^ a b Warner, Brian D. (April 2016). "Asteroid Lightcurve Analysis at CS3-Palmer Divide Station: 2015 October-December" (PDF). The Minor Planet Bulletin. 43 (2): 137-140. Bibcode:2016MPBu...43..137W. ISSN 1052-8091. 25 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021.  Lightcurve plot 30 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  8. ^ a b c d e "IAU Minor Planet Center". www.minorplanetcenter.net. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2023. 
  9. ^ a b "Small-Body Database Lookup". ssd.jpl.nasa.gov. 19 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2023. 
  10. ^ "Minor Planet Discoverers". Minor Planet Center. 23 Mart 2016. 30 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2016. 
  11. ^ "MPC/MPO/MPS Archive". Minor Planet Center. 7 Ekim 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2017. 
  12. ^ Warner, Brian D. (1 Nisan 2016). "Asteroid Lightcurve Analysis at CS3-Palmer Divide Station: 2015 October-December". Minor Planet Bulletin. 43: 137-140. ISSN 1052-8091. 23 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2023. 
  13. ^ Warner, Brian D. (July 2011). "Asteroid Lightcurve Analysis at the Palmer Divide Observatory: 2010 December- 2011 March" (PDF). The Minor Planet Bulletin. 38 (3): 142-149. Bibcode:2011MPBu...38..142W. ISSN 1052-8091. 15 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021. 
  14. ^ Warner, Brian D. (June 2008). "Asteroid Lightcurve Analysis at the Palmer Divide Observatory: September–December 2007" (PDF). The Minor Planet Bulletin. 35 (2): 67-71. Bibcode:2008MPBu...35...67W. ISSN 1052-8091. 13 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021. 
  15. ^ Skiff, Brian A.; McLelland, Kyle P.; Sanborn, Jason J.; Pravec, Petr; Koehn, Bruce W. (October 2019). "Lowell Observatory Near-Earth Asteroid Photometric Survey (NEAPS): Paper 4". Minor Planet Bulletin. 46 (4): 458-503. Bibcode:2019MPBu...46..458S. ISSN 1052-8091. 
  16. ^ Stephens, Robert D.; Warner, Brian D. (October 2019). "Main-belt Asteroids Observed from CS3: 2019 April to June" (PDF). Minor Planet Bulletin. 46 (4): 449-456. Bibcode:2019MPBu...46..449S. ISSN 1052-8091. 8 Haziran 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021.  Lightcurve plot 30 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  17. ^ "Asteroid 20936 Nemrut Dagi – Nesvorny HCM Asteroid Families V3.0". Small Bodies Data Ferret. 30 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2021. 

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">2001 Einstein</span> Asteroit

2001 Einstein, İsviçreli gökbilimci Paul Wild tarafından 5 Mart 1973'te, İsviçre'nin Bern yakınlarındaki Zimmerwald Gözlemevi'nde keşfedilerek fizikçi Albert Einstein'ın adını alan, asteroit kuşağının en iç bölgesindeki parlak bir Hungaria asteroitidir. X-tipi asteroit (Xe) 5,5 saatlik bir dönüş periyodu ve yaklaşık 5 km çapa sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">2709 Sagan</span> Carl Saganın adını taşıyan asteroid

2709 Sagan, geçici isim 1982 FH, Asteroit kuşağının iç bölgelerinden gelen, yaklaşık 6,7 kilometre çapında taş bir Flora tipi asteroittir. 21 Mart 1982'de Amerikalı astronom Edward Bowell tarafından Flagstaff, Arizona yakınlarındaki Anderson Mesa İstasyonu'nda keşfedilmiş ve adını astronom ve popüler bilim yazarı Carl Sagan'dan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">1042 Amazone</span> Asteroit

1042 Amazone, geçici ismi 1925 HA, yaklaşık 70 kilometre çapında, dış asteroit kuşağında karanlık bir asteroit ve yavaş dönendir. 22 Nisan 1925'te Alman gök bilimci Karl Reinmuth tarafından güney Almanya'daki Heidelberg Gözlemevi'nde keşfedilmiştir. Adını Yunan mitolojisindeki Amazonlardan almıştır.

1043 Beate, geçici ismi 1925 HB, asteroit kuşağının dış bölgesinden yaklaşık 32 kilometre çapında taşlı bir asteroittir. Alman gök bilimci Karl Reinmuth tarafından 22 Nisan 1925'te Heidelberg-Königstuhl Devlet Gözlemevi'nde keşfedildi. İsmini aldığı kişi ile ilgili herhangi bir referans bilinmemektedir.

1453 Fennia, 7 km çapında bir asteroittir. 1938 yılında Yrjö Väisälä tarafından Turku gözlemevinde keşfedilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">28 Bellona</span> Asteroit

Bellona, büyük bir ana kuşak asteroitidir. Alman gök bilimci R. Luther tarafından 1 Mart 1854 tarihinde keşfedilmiş ve Roma savaş tanrıçası Bellōna'nın adını almıştır. İsim Kırım Savaşı'nın başlangıcını işaretlemek için seçilmişti. Yaklaşık 100–120 km kesit boyutuna sahip taş yapılı bir S-tipi asteroittir. 28 Bellona, 4,63 yıllık bir sürede Güneş'in yörüngesinde döner.

<span class="mw-page-title-main">235 Carolina</span> Asteroit

Carolina oldukça büyük bir Ana kuşak asteroitidir. Avusturyalı gökbilimci Johann Palisa tarafından 28 Kasım 1883'te Viyana'da keşfedildi. Adını şu anda Pasifik Okyanusu'ndaki Kiribati'nin bir parçası olan Caroline Adası'ndan almaktadır. Bu asteroit, Güneş'in yörüngesinde 4,89 yıllık bir periyot ve 0,06 eksantriklik değer ile 2,88 AU yarı büyük eksen değerine sahiptir. Yörünge düzlemi, ekliptik düzlemine 9,0°'lik bir açıyla eğilir.

790 Pretoria, İngiliz astronom Harry Edwin Wood tarafından 16 Ocak 1912'de keşfedilen, Güneş'in yörüngesinde dönen küçük gezegendir. Asteroit kuşağın çekirdeğinin ötesinde yer alan Kibele grubunun bir üyesidir ve adını Güney Afrika'nın başkenti Pretoria'dan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">118 Peitho</span> Asteroit

Peitho bir ana kuşak asteroididir. Muhtemelen S-tipi bir asteroittir ve silisli bir mineralojiye sahip olduğu düşünülmektedir. 15 Mart 1872'de R. Luther tarafından keşfedilmiş ve adını Yunan mitolojisindeki iki Peitho'dan birinin adıyla anmıştır. Sönük bir yıldızın iki gözlemlenmiş Peitho örtülmesi vardır: biri 2000'de, diğeri 2003'te gözlemlenmiştir.

<span class="mw-page-title-main">802 Epyaxa</span> Asteroit

802 Epyaxa, 1915 WR geçici atamalı, asteroit kuşağı iç bölgelerinden, yaklaşık 7,5 kilometre çapında taş bir Florian asteroittir. Alman gök bilimci Max Wolf tarafından 20 Mart 1915'te Almanya'nın güneyindeki Heidelberg-Königstuhl Devlet Gözlemevi'nde keşfedildi.

829 Academia, Güneş'in yörüngesinde dönen bir küçük gezegendir. Asteroit, düşük yansıtabilirliğe sahiptir ve kabaca 44 km çapındadır.

Gallia, asteroit kuşağının merkez bölgelerinde yer alan, yaklaşık 90 kilometre çapında bir asteroittir.

1064 Aethusa, geçici ismi 1926 PA, asteroit kuşağının merkez bölgelerinden gelen, yaklaşık 19 kilometre çapında taştan bir arka plan asteroitidir. 2 Ağustos 1926'da astronom Karl Reinmuth tarafından Almanya'nın güneybatısındaki Heidelberg-Königstuhl Devlet Gözlemevi'nde keşfedildi. Asteroit, adını Aethusa cynapium bitkisinden almıştır.

<span class="mw-page-title-main">154 Bertha</span> Asteroit

Bertha bir ana kuşak asteroididir. Fransız kardeşler Paul Henry ve Prosper Henry tarafından 4 Kasım 1875'te keşfedildi, ancak keşfin kredisi Prosper'a verildi. Adını muhtemelen astronom Camille Flammarion'un kız kardeşi Berthe Martin-Flammarion'dan almıştır.

<span class="mw-page-title-main">164 Eva</span> Asteroit

164 Eva, Fransız kardeşler Paul Henry ve Prosper Henry tarafından 12 Temmuz 1876'da Paris'te keşfedilen bir ana kuşak asteroididir. Eva isminin seçilmesinin nedeni bilinmemektedir. 164 Eva'nın yörünge elemanları, 1877'de Amerikalı astronom Winslow Upton tarafından yayınlanmıştır. C tipi bir asteroit olarak kategorize edilir ve muhtemelen ilkel karbonlu kondritik malzemelerden oluşur.

<span class="mw-page-title-main">1069 Planckia</span> Asteroit

1069 Planckia, geçici ismi 1927 BC, asteroit kuşağının dış bölgelerinden gelen, yaklaşık 39 kilometre (24 mi) çapında bir arka plan asteroitidir. 28 Ocak 1927'de astronom Max Wolf tarafından Almanya'daki Heidelberg-Königstuhl Devlet Gözlemevinde keşfedildi. Asteroide Alman fizikçi Max Planck'ın adı verildi.

<span class="mw-page-title-main">170 Maria</span> Asteroit

Maria, 10 Ocak 1877'de Fransız astronom Henri Joseph Perrotin tarafından keşfedilen bir Ana kuşak asteroididir. Yörüngesi Antonio Abetti tarafından hesaplandı ve asteroide kız kardeşi Maria'nın adı verildi. Bu nesne, 1918'de Japon astronom Kiyotsugu Hirayama tarafından tanımlanan ilk asteroit ailelerinden biri olan Maria asteroit ailesinin adaşıdır.

1072 Malva, geçici ismi 1926 TA, asteroit kuşağının dış bölgelerinden gelen, yaklaşık 48 kilometre çapında, karanlık bir arka plan asteroitidir. 4 Ekim 1926'da astronom Karl Reinmuth tarafından Almanya'daki Heidelberg-Königstuhl Devlet Gözlemevinde keşfedildi. Asteroit, ismini Malva (ebegümeci) çiçekli bitkisinden almıştır.

<span class="mw-page-title-main">176 Iduna</span> Asteroit

Iduna, Alman-Amerikalı astronom Christian Heinrich Friedrich Peters tarafından 14 Ekim 1877'de Clinton, New York'ta keşfedilen büyük bir ana kuşak asteroididir. Adını Stockholm'de astronomik bir konferansa ev sahipliği yapan bir kulüp olan Sällskapet Idun'dan almıştır. Idun aynı zamanda bir İskandinav tanrıçasıdır. G-tipi bir asteroit olarak, en büyük ana kuşak asteroidi olan 1 Ceres'inkine benzer bir bileşime sahiptir.

<span class="mw-page-title-main">1077 Campanula</span> Asteroit

1077 Campanula, geçici ismi 1926 TK, asteroit kuşağının iç bölgesinde yer alan, yaklaşık 9 kilometre (5,6 mi) çapında bir Erigone asteroitidir. 6 Ekim 1926'da Alman astronom Karl Reinmuth tarafından Almanya'nın güneybatısındaki Heidelberg Gözlemevinde keşfedildi. Asteroide Campanula çiçeğinin adı verilmiştir.


Bu sayfa, bu Vikipedi makalesine dayanmaktadır.
Metin, CC BY-SA 4.0 lisansı altında mevcuttur; ek koşullar uygulanabilir.
Görseller, videolar ve sesler kendi lisansları altında mevcuttur.