2002 Venezuela askerî darbe girişimi

2002 Venezuela darbe girişimi, 11 Nisan 2002 günü Bolivarcı Venezuela Cumhuriyetinin anayasal Devlet Başkanı Hugo Chávez'i devirmek için yapılan ve başarısız olan eylemlerin tamamını anlatır.

Fedecámaras adlı işveren sendikası tarafından protestolar ve genel grev ile başlayan olaylar 11 Nisan 2002 günü muhalefet tarafından örgütlenen yürüyüşle devam etti. Yürüyüş güzergahının sonunda ise başkent Caracas'daki hükûmet binası olan Miraflores Başkanlık Sarayı bulunmaktaydı. Muhalefet gösterileri sırasında Chávez taraftarları da gösteriler düzenlemiş, iki farklı görüşteki grubun karşı karşıya gelmesi üzerine çıkan silahlı çatışmalar sonucu iki taraftan da çok sayıda gösterici hayatını kaybetmiştir.

Çatışmaların üzerine Chávez karşıtı komutanlar darbe planlarını yürürlüğe koyarlar. Buna göre Başkanlık Sarayı işgal edilerek Chávez tutuklanır. Yeni devlet başkanı olarak Fedecámaras işveren sendikası başkanı Pedro Carmona Estanga göreve getirilir. Ancak Venezuela halkının kararlı protesto gösterileri, uluslararası kamuoyunun Carmona'yı devlet başkanı olarak tanımaması ve hükûmete bağlı ordu mensuplarının duruma el koyması ile darbe girişimi başarısız olur. Chávez 14 Nisan 2002 sabahı yeniden göreve döner.

Darbenin ülkedeki muhalif medya ve basın kurumlarınca uzun süredir devam eden karalama kampanyasının ardından gelmesi Chávez tarafından değerlendirilmiş ve darbecilerle işbirliği yapıldığı sonucu çıkartılmıştır. Ayrıca darbenin ardından ülkedeki en büyük patron örgütünün başkanının iktidara getirilmesi de sermaye çevrelerinin darbeye verdiği desteğin delili olarak gösterilmektedir. Darbeyle gelen yönetime açık destek veren bir başka kurum da Katolik Kilisesi olmuştur.^[1]

İlk defa 1998 yılında devlet başkanı seçilen Chávez'in seçim vaatlerinden bir tanesi de yeni bir anayasal meclis kurmaktı.^[2] Bu yönde hazırlanan yeni anayasa yapılan 15 Aralık 1999 tarihindeki referandumla %71,78 oranında destek alarak onaylandı.^[3] Yeni anayasa ile daha önceki ekonomik ve siyasi güçlerini kaybetmeye başlayan orta ve üst sınıflar ile iş çevreleri^[4] ve başta özel televizyon kanalları olmak üzere bazı basın kurumları hükûmet karşıtı eleştirilerini yoğunlaştırdılar.^[5] Hükûmetin uyguladığı temel besinlerin yoksul halka ucuz sağlanması için destekleme, petrol gelirlerinin yeniden dağıtımı ve büyük arazilerin bölünmesi kararları hükûmetin Venezuela iş çevreleri tarafından eleştirilmesine yol açtı. 1999 Referandumunun onaylanmasıyla yeni anayasaya göre yapılan 30 Temmuz 2000 yılı devlet başkanlığı seçimlerinde Beşinci Cumhuriyet Hareketi adına seçime giren Chávez %59,76 oy alarak yeniden göreve seçilir. 2001 yılı sonunda Chávez'in devlet petrol şirketi olan Petróleos de Venezuela'nın (PDVSA) gelirlerini devlet kontrolü altına alma kararı özellikle işveren sendikası Fedecámaras önderliğinde direnişle karşılaşır. Şirket yönetiminin de desteğiyle 10 Aralık 2001 günü petrol işçileri önderliğinde Venezuela'da ülke çapında genel grev yapılır. 2002 yılı Şubat ayında Chávez PDVSA yönetim kurulunda büyük değişiklik yaparak kendi ekonomik programını destekleyen kişileri yönetime dahil eder.^[6] PDVSA yönetimiyle hükûmet arasındaki gerilim artar ve 8 Nisan 2002 tarihinde 7 yöneticiyi görevden alır. Görevden atılan kişilere muhalefet sahip çıkar ve hükûmet aleyhtarı gösteriler yoğunlaşır.^[7] Petrol üretiminin yapılan eylemlerden ötürü aksaması üzerine hükûmet araçların tüketimi için benzin ithalatına karar verir. Durumdan rahatsız olan işçi sendikaları, işveren sendikası Fedecamaras, muhalif siyasi partiler, Katolik Kilisesi ve özel televizyon kanalları 9 Nisan 2002 günü için genel grev çağrısı yapar. Bu genel grevin öncekilerinden farkı süresiz olması ve Chávez'in doğrudan görevden alınmasını talep etmesiydi.

Genel grevin üçüncü günü olan 11 Nisan 2002 günü gösteriler çatışmalara dönüşmeye başlar. Hükûmet karşıtı muhalefet o gün yapılacak olan gösteri yürüyüşünün güzergahını değiştirerek başkent Karakas'daki hükûmet binası olan Miraflores Başkanlık Sarayına yürümeye başlarlar. Bu durum karşısında Devlet Başkanı Chávez Venezuela Ordusuna iç huzursuzluklar sırasında uygulamaya konulmak için hazırlanmış olan Ávila Planını yürürlüğe koymaları için emir verirken, devlet televizyonuna çıkarak halkı Bolivarcı Devrimi korumaya çağırır. Muhalif göstericiler Başkanlık Sarayına yaklaştıklarında hükûmet taraftarları ile aralarında çatışmalar başlar. Bu sırada ordu birlikleri, polis kuvvetleri ve iki gösterici grup arasında silahlı çatışmalar başlar. Bu sırada iki taraftan da toplam 19 kişi hayatını kaybeder. Bu sırada Başkanlık Sarayında bulunan hükûmete karşı daha önceden kaydedildiği sonradan ortaya çıkacak olan^[8] bir yayın CNN Español televizyon kanalı başta olmak üzere özel televizyonlarda yayınlanır. Bunda ordu yönetimindeki general ve amiraller çatışmalardan ve ölümlerden Chávez'in sorumlu olduğunu bildiren bir basın açıklaması yaparak Chávez yönetimini tanımadıklarını ilan ederler.^[9]

Devlet Başkanı Chávez ve çok sayıda bakanı içerideyken Başkanlık Sarayının etrafı tanklar tarafından sarılır. 11 Nisan akşamında Saraya gelen Ordu üst yönetiminden komutanlar Chávez'in istifa etmesini talep ederler. General Manuel Rosendo diğer kuvvet komutanlarıyla beraber devlet başkanının uygulamaya koymak için emir verdiği Ávila Planını yürürlüğe koymadıklarını açıklayarak, ona itaat etmediklerini bildirirler.^[10] 12 Nisan sabahının ilk saatlerinde darbeciler Chávez'in istifa etmesine yönelik taleplerini yinelerler. Chávez Saray önünde bulunan halka zarar verilmesini engellemek için bu talebi değerlendirmeye alacağını bildirir.^[11] Ancak eğer bazı koşullar sağlanırsa istifa edeceğini açıklar; Meclis önünde istifa edecektir, yeni seçimlerden önce iktidar Devlet Başkan Yardımcısına geçecektir ve halka televizyondan canlı olarak seslenmesine izin verilecektir. Talepler darbeciler tarafından kabul edilmez, istifa gerçekleşmezse sarayın bombalanacağı sabah 3'te bildirilir. Bundan yaklaşık 20 dakika sonra General Lucas Rincón televizyon kanallarına Chávez'in istifa ettiğini duyursa da Chávez darbecilere ancak “tutsak edilmiş bir devlet başkanı” olarak teslim olduğunu belirtir.^[12]

Chávez teslim olduktan sonra Tiuna'daki askerî üssü götürülür. Burada Katolik Kilisesinin temsilcileri ile görüşür. Ayrıca darbeye katılan ordu mensuplarıyla görüşür. Bu aşamada Chávez'in sürgün olarak Küba'ya gönderilmeyeceği belli olur. Onun yerine La Orchila üssüne götürülmesi ve burada bekletilmesine karar verilir. Chávez Tiuna'da tutsak edilirken kızıyla telefonla konuşarak istifa etmediğini bildirir. Kızı ise hala Chávez'e bağlı telefon operatörleri sayesinde önce Küba Devlet Başkanı Fidel Castro sonra da Küba televizyonu ile irtibat sağlayarak Chávez'in istifa etmediğini tüm dünya kamuoyuna açıklamış olur.^[13] Sonrasında Chávez Puerto Cabello yakınlarında Turiamo deniz üssüne götürülür. Burada askerler kendi aralarında Chávez'in idam edileceğinden bahsetmişlerdir.

Fedecámaras işveren sendikası başkanı ve iş adamı Pedro Carmona, Chávez'in tutuklanmasından sonra geçici devlet başkanı ilan edilir. Carmona Kararnameleri olarak bilinen kararla Meclis ve Yüksek Mahkeme ve referandumla kabul edilen 1999 Anayasası lağvedilir. Darbeyle başa geçen geçici yönetim en geç Aralık 2002 tarihinde yeni seçimlerin yapılacağını açıklar.^[14] Kararla ayrıca Chavez döneminde atanmış tüm valiler, belediye başkanları ve hakimler görevden alınır.

Bu aşamada Kosta Rika'da toplantı halinde olan Latin Amerika hükûmetleri aldıkları ortak kararla Venezuela'da anayasal düzenin değiştirilme girişimini kınayan bir karar alınır, sadece El Salvador Carmona hükûmetini tanıdığını ilan eder.^[15]

Carmona bir yıl içerisinde yeni bir seçim öngörmüş olsa da 1999 yılının önceki iki kamaralı parlamenter sisteme dönüş, ekonomide alınan tüm temel karaların geriye döndürülmesi ve tüm anayasal yapının kaldırılması Chávez karşıtı muhalif cephede bölünmelere yolaçar. Carmona'nın sadece küçük bir oligarşik elitin isteklerini yerine getirdiği görülür. Buna ek olarak yapılan stratejik hatalar^[16] Carmona hükûmetinin kendisine yöneltilen eleştiriler karşısında güçsüz duruma düşmesi sonucunu yaratır.

Chávez'in istifa etmediği haberinin dalga dalga yayılmasıyla beraber Chávez yanlısı halk korsan gösteriler düzenleyerek hükûmete karşı çıkarlar. Gösteriler sırasında polis kuvvetleri ile karşı karşıya gelinir.^[17] Başkanlık Sarayının etrafında Chávez yanlısı gösterilerde yüzbinlerce kişi katılır. Gösterilerde Chávez'in en büyük destekçisi olan şehrin en yoksul tabakalarının varlığı hissedilir.

Chávez'e bağlı kalan Başkanlık Muhafızları göstericilerin desteği arasında sarayda denetimi ele geçirince darbe çöker. Carmona kaçmayı başarsa da çoğu hükûmet üyesi tutuklanır. Chávez'in yeri ve durumu tam olarak bilinmediği için Başkanlık Sarayına dönen Chávez hükûmeti mensuplarından Devlet Başkan Yardımcısı Diosdado Cabello, Chávez görevine dönünceye dek devlet başkanlığına getirilir. 13 Nisan günü ordudaki en büyük destekçisi Özel Kuvvetler komutanı General Raúl Baduel,^[18][19][20] yoğun halk gösterileri ve Başkanlık Sarayının ele geçirilmesi sayesinde Chávez artık göreve dönmek üzeredir.

Carmona hükûmeti iktidarda olduğu kısa sürede çok sayıda karara imza atmış, çeşitli toplumsal kesimler tarafından desteklenmiş olmasına karşın başarısız olmuştur.

Carmona kararnameleri olarak bilinen darbeyle başa geçen hükûmetin ilk icraatı 12 Nisan 2002 günü Başkanlık Sarayında yapılan toplantıda önde gelen 400 Venezuelalı tarafından imzalarıyla desteklenen Milli Birlik ve Demokrasiye Geçiş Hükümetinin ilan edilmesi oldu.^[14]

Carmona kararlarının en temel özelliği 1999 Anayasasının geri çekilmesi oldu. İlk kararlar ise ilgi çekicidir:^[14]

1. Devlet Başkanı olan Pedro Carmona Estanga fiili hükûmetin yerleşebilmesi için kanun hükmünde kararname yayınlama yetkisine sahiptir.
2. Ülkenin ismi Venezuela Cumhuriyeti olarak değiştirilmiştir, ismin başındaki Bolivarcı tanımlaması kaldırılmıştır.
3. Yasama organı kapatılmış ve milletvekillikleri iptal edilmiştir, parlamento 2002 yılı Aralık ayında yapılacak seçimlere kadar kapalı kalacak, yeni oluşacak meclis 1999 Anayasasında değişiklik yapabilecektir.
4. 35 eyalet ve bölge yöneticisinin katılımıyla Devlet Başkanı Danışma Meclisi oluşturulmuştur.
5. Devlet Başkanı uygulamaya koyduğu siyasi açılımları eyalet ve bölge temsilcileriyle koordine edecektir.
6. Yeni hükûmetin kurulmasından sonra en geç bir yıl içinde genel seçimler yapılacaktır.
7. Devlet Başkanının cumhuriyet kapsamında tüm yasama, yürütme, yargı, seçim gibi ulusal, bölgesel ve yerel görevlileri atama ve görevden alma yetkisi vardır. Uluslararası bölgesel parlamento vekillikleri ve temsilcilikler de bu kapsama dahildir.
8. Yüksek Adalet Mahkemesi, Maliye Bakanlığı, Savunma Bakanlığı ve Yüksek Seçim Kurumundaki tüm görevliler görevden alınmıştır. Bu kurumların hepsine devlet başkanı tarafından yeni atamalar yapılacaktır.
9. 2000 yılı içinde Meclis tarafından yapılan 48 adet kanun iptal edilmiştir. Yeni oluşturulacak komisyon ilgili konularla ilgili yeni kanunlar oluşturacaktır.

• İçişleri Bakanı: General Rafael Damiani Bustillos
• Dışişleri Bakanı: José Rodríguez Iturbe
• Maliye Bakanı: Leopoldo Martínez
• Çalışma Bakanı: César Carvallo
• Planlama Bakanı: León Arismendi
• Savunma Bakanı: Amiral Héctor Ramírez Pérez
• Sağlık Bakanı: Rafael Arreaza
• Devlet Başkanlığı Sekreteryası: Amiral Jesús E. Briceño
• Tarım Bakanı: Raúl de Armas
• Cumhuriyet Başsavcısı: Daniel Romero
• PDVSA Genel Müdürü: Guaicaipuro Lameda

Başkanlık Sarayındaki törende Carmona hükûmetinin kuruluş kararını imzalayan ve darbeyi olumlayan 400 Venezuelalı arasında önemli isimler yer almaktadır:

• Kardinal Ignacio Velasco, Katolik Kilisesinin temsilcisi
• Carlos Fernández, Fedecamaras işveren sendikası başkan yardımcısı
• Miguel Angel Capriles, özel iletişim kanalları temsilcisi
• José Curiel, COPEI^[21] genel sekreteri
• Manuel Rosales, Zulia eyalet valisi, muhalif valilerin temsilcisi
• Julio Brazson, Consecomercio^[22] başkanı
• Ignacio Salvatierra, Asociación Bancaria^[23] başkanı
• Luis Henrique Ball, Consejo Empresarial Venezuela-EE UU^[24] Başkanı
• Rocío Guijarro, Cedice^[25] temsilcisi
• Raúl de Armas, Küba doğumlu mimar
• Douglas León Natera, Venezuela Tabipler Odası başkanı
• Juan Carlos Zapata, gazeteci
• Américo Martín, avukat, politikacı ve eski gerilla
• General Rafael A. Montero Rebete
• Alejandro Peña Esclusa, neofaşist lider
• María Corina Machado, muhalif Súmate^[26] sivil toplum kuruluşunun başkan yardımcısı
• Haydée Deustch, muhalif lider
• Alberto Quirós

Venezuelalı muhalif iş adamı Gustavo Cisneros Rendiles'in sahibi olduğu Venevisión adlı özel televizyon kanalı 11 Nisan 2002 günü sürmekte olan olayların görüntülerini yayınlarken ulusal ve uluslararası kanallarda çok sıklıkla gösterilecek olan çok tartışmalı bir süreci başlatmış oldu. Yayınlanan habere göre iki karşıt görüşlü eylemci grubu Karakas'ın eski merkezine yakın bir yerdeki araç trafiğine açık Llaguno köprüsü civarında karşılaşmışlar ve silahlı çatışma çıkmıştı. Habere göre Chávez yanlısı göstericiler köprünün üzerinden aşağıdaki muhalif göstericilere ateş açmış ve çok sayıda göstericiyi öldürmüştü. Habere göre ölenler sadece muhaliflerdendi. Görüntüler çok çarpıcıydı. İspanya'daki José María Aznar hükûmeti 28 Kasım 2002 tarihinde haberi yayınlayan muhabir Luis Alfonso Fernández'e Uluslararası İspanya Krallık Gazetecilik Ödülünü verdi. Ancak daha sonra Fernández'in de onayladığı yorumlarda Venevisión kanalında yayınlanan haberin yanlı olacak şekilde kasten yanıltıcı şekilde çekildiği ortaya çıkacaktır.^[27][28] Buna göre köprünü üzerinde ve köprünün altındaki Chávez yanlısı göstericiler polise ait keskin nişancıların hedefi olmuş, çok sayıda gösterici öldürülmüştür. Keskin nişancılara karşı tabancalarla ateş eden Chávez yanlıları ise köprüden aşağıya doğru muhalif göstericilere doğru ateş ediyor gibi gösterilmiştir. Venevisión kanalında gösterilen kareler köprüden aşağıya doğru göstericilere ateş ediliyor iddiasındayken diğer açıdan çekilen fotoğraflarda köprünün altında hiçbir göstericinin olmadığı görülmektedir. 2003 yılı Aralık ayında görülen davada Venezuela mahkemeleri köprünün üzerindeki göstericilerin ölümlerden sorumlu olmadığı yönünde karar vermiştir.

12 Nisan 2002 günü, Carmona hükûmeti iktidarı aldığı sırada bazı muhalif göstericiler Karakas'daki Küba Elçiliğine giderek buranın önünde gösteri yapmaya başlarlar.^[29] Açıklanan amaçları Chávez hükûmeti üyelerinin elçiliğe sığındığı ve bu kişilerin elçilikten çıkartılması gerektiğidir. Elçiliğe karşı gösterilerin saldırıya dönüşmesi üzerine Küba Cumhuriyeti Venezuela Büyükelçisi Germán Sánchez Otero,^[30] elçiliğin bulunduğu Baruta Belediye Başkanı Henrique Capriles Radonski ile görüşmüş ve polise haber vermiştir.^[31] Ancak artık binanın elektrik ve suyunu kesen göstericilere polis müdahale etmemiştir. Elçilik önündeki gösteriyi düzenleyen ve Küba Elçiliğinin ele geçirilmesi talimatını veren kişinin o gün olay yerinde bulunan Castro karşıtı Kübalı muhalif Salvador Romaní olduğu hem elçilik görevlilerince bildirilmiş^[31] hem de yıllar sonra kendisi tarafından doğrulanmıştır.^[32] Elçiliğe karşı saldırılar belediye başkanının ve Kardinal Ignacio Velasco'nun araya girmesiyle hafifleyecek, Carmona hükûmetinin devrilmesiyle de sona erecektir. Olaylardan sonra açılan kamu davası sonucu olaylarla ilgili Belediye Başkanı Radonski suçlanacak ancak suçsuz bulunacak,^[33] firari sanık Romani ise suçlu bulunacaktır.^[31]

18 Ağustos 2002 tarihinde Yüksek Adalet Mahkemesi emir komuta zincirini izleyerek istemeden askerî darbeyle sonuçlanan ayaklanmaya katılan askerlerin suçlu olamayacağına hüküm verir. Ancak aynı mahkeme 11 Mart 2005 günü aldığı kararla önceki kararı geçersiz ilan etmiştir.^[34] Buna göre General Efraín Vásquez Velasco, Havacı General Pedro Pereira, Amiraller Héctor Ramírez Pérez ve Daniel Comisso Urdaneta askerî isyan suçuyla yeniden yargılanabilecektir.

Devlet Başkanı Hugo Chávez 31 Aralık 2007 günü yetkileri kapsamında olan af çıkartma yetkisine dayanarak özellikle 11 Nisan 2002 olayları başta olmak üzere o dönemde işlenen suçları dair mahkeme sürecinde olan davalarla ve suçlarla ilgili olarak af ilan etti. Af kapsamındaki suçların detaylı olarak belirtildiği kararnamede öne çıkan bazı suçlar aşağıda belirtilmiştir:

• Fiili hükûmetin 12 Nisan 2002 tarihindeki aldığı kararlara karar verenler
• Fiili hükûmetin 12 Nisan 2002 günü aldığı kararlar imza atanlar
• 12 Nisan 2002 günü Mérida eyalet yönetiminin fiziksel zorla ele geçirilmesinde rol oynayanlar
• İçişleri ve Adalet Bakanı Ramón Rodríguez Chacín'in 12 Nisan 2002 günü tutuklayanlar
• 11 Nisan 2002 günü Llaguno Köprüsü Olayı sırasında insanlık suçu işleyenler
• Táchira eyaletindeki Junín Belediyesinin fiziksel zorla ele geçirilmesinde rol oynayanlar
• Milletvekili Iris Valera'nın evine kanunsuzca girenler ve yağmalayanlar
• 12 Nisan 2002 tarihinde Venezuela Televizyonu merkezinin fiziksel zorla alınmasında rol oynayanlar
• 2 Aralık 2007 gününe kadar konuyla ilgili işlenen suçlara karışanlar.^[35]

11 Nisan 2002 tarihinde meydana gelen ölüm ve yaralanma olaylarıyla ilgili olarak dernekleşen kurban yakınlarının şikayetleri üzerinde Karakas Metropolitan Polis Örgütünün çeşitli mensupları için silah kullanarak kasten adam öldürme suçundan dava süreçleri başlatılmıştır.^[36] Dava süreci 3 Nisan 2009 tarihinde sona ermiş ve aşağıdaki kararlar verilmiştir:^[37]

• Polis mensupları olan Henry Vivas, Lázaro Forero ve İçişlerine bağlı memurlar Iván Simonovis, Erasmo Bolívar, Julio Ramón Rodríguez ve Luis Enrique Molina 30 yıl hapis cezasına,
• Polis memuru Arube Salazar 17 yıl 10 ay hapis cezasına,
• Polis memuru Marcos Hurtado 16 yıl hapis cezasına,
• Polis memuru Ramón Zapata 3 yıl hapis cezasına çarptırılır,^[38]
• Polis memuru Rafael Neazoa López ise suçsuz bulunur.

Mahkemede suçlu bulunan polisler 11 Nisan 2002 günü Llaguno Köprüsü dolaylarında Rudi Urbano, Josefina Rengifo ve Erasmo Sánchez isimli Venezuela vatandaşlarının öldürülmesi ve 29 kişinin de ağır yaralanması ile suçlanmıştır.

Uluslararası kamuoyu neredeyse tamamen Venezuela'daki olağanüstü durum normale dönünceye kadar ayrıntılı bir yorum yapmamakla beraber askerî bir darbeyle başa gelen hükûmeti tanımama yönünde tutum takınmıştır.

Tutumumu en açık ve net şekilde belirten ise o sırada Kosta Rika'da toplantı halinde olan Rio Grubu olmuştur. Grup içerisindeki Kolombiya ve El Salvador yeni hükûmete destek verirken; Arjantin, Peru, Paraguay, Brezilya, Şili ve Küba ilk andan itibaren Carmona hükûmetini reddetmiştir. Meksika ise yeni hükûmeti tanımayacak ve yeni seçimleri bekleme kararını bildirecektir. Uruguay ise çekimser kalmıştır.^[39]

Ortak bir açıklama yapan ABD ve İspanya hükûmetleri Venezuela'daki gelişen olayları yakından takip ettiklerini belirtirken, şiddet olaylarını reddetmiş ve demokrasi ortamında durumun normalleşmesini istemiştir.^[40] Ancak Chávez yönetimi sürekli olarak darbenin ABD Başkanı George W. Bush tarafından desteklendiğini iddia etmiştir.^[41] Darbeyle başa geçen Carmona hükûmetini destekleyen Amiral Carlos Molina yaptığı açıklamada kendilerini ABD'nin desteklediğini açıklamıştır.^[42] Bush darbenin başarısız olmasından sonra olaylardan Chávez'in ders alması gerektiğini söylemiş, eski ABD Başkanı Jimmy Carter ise darbenin ABD tarafından desteklenmiş olmasının kuvvetle muhtemel olduğunu belirtmiştir.^[43] 2004 yılında İspanya'da yaşanan bir skandal ile İspanya'nın darbeye destek verdiği anlaşılmıştır. İspanyol Sosyalist İşçi Partisi mensubu İçişleri Bakanı Miguel Ángel Moratinos 2004 yılında yaptığı açıklamada José María Aznar'ın Partido Popular hükûmetinin darbeye destek verdiğini açıklamıştır.

Darbeden önceki olaylar, darbe ve Carmona hükûmetinin başa geldiği dönemde özellikle küresel yayın yapan ABD ve İspanyol televizyon kanalları ile gazeteleri (buna sosyal demokrat eğilimli İspanyol El País de dahildir) darbe yanlısı tutum sergilemiştir. İspanyolca yayın yapan CNN Español Carmona ile röportaj yapmış, Washington Post darbeyi destekleyen yazılar yayınlamıştır. Indymedia gibi bağımsız iletişim kaynakları tarafsız yayın yapmış ve darbeyle ilgili güncel gelişmeleri aktarmıştır.

Chávez ile ilgili belgesel çekimi için uzun bir süredir Venezuela'da bulunan İrlandalı Raidió Teilifís Éireann televizyonu mensupları darbe öncesinde ve sırasında çekim yaparlar. Bu çekimler sayesinde Chávez karşıtlarının iddiaları çürütülmüş olacak, özellikle ABD tarafından yapılan açıklamalar yalanlanmış olacaktır. Bu olaylı dönemdeki çekimlerden oluşan belgeselin^[44] tarafsızlığı Chávez muhalifleri tarafından sorgulansa da belgesel kamuoyunda olumlu karşılanmış ve çeşitli ödüller kazanmıştır.^[45]

Ayrıca John Pilger tarafından 2007 yılında çekilen War on Democracy belgeseli darbeyle ilgili ayrıntılı bir çalışmayı ve Chávez ile yapılan bir röportajı içerir. Bu belgeselde darbecilerle ABD hükûmeti arasındaki ilişkiler incelenmektedir.^[46]

• Devrim Televizyondan Yayınlanmayacak

• 14 Nisan 2010 tarihli Eva Golinger makalesi 25 Nisan 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce), 10 Mayıs 2010 tarihinde erişilmiştir