İçeriğe atla

1973 Suriye Anayasası

1973 Suriye Arap Cumhuriyeti Anayasası 13 Mart 1973'te kabul edildi ve 27 Şubat 2012'ye kadar yürürlükte kaldı. Anayasa, Suriye'nin karakterini Arap, demokratik ve cumhuriyetçi olarak tanımlar. Ayrıca, pan-Arap ideolojisine uygun olarak, ülkeyi daha geniş Arap dünyasının bir bölgesi ve halkını Arap ulusunun ayrılmaz bir parçası olarak konumlandırır. Anayasa, Arap Sosyalist Baas Partisinin gücünü sağlamlaştırdı. Anayasanın 8. maddesi partiyi "toplumda ve devlette önde gelen parti" olarak tanımlar, oysa Suriye - çoğu kez inanıldığı gibi - resmi anlamda tek partili bir sistem değildi.[1]

Tarih

1973 Anayasası, 1 Mayıs 1969 tarihli geçici anayasanın yerini aldı. Anayasa, 2000 yılında devlet başkanının asgari yaşını 40'tan 34'e değiştirmek için değiştirildi.[2] 2011-2012 Suriye ayaklanması sırasında 1973 Anayasası'na dayanan yeni bir anayasa referanduma sunuldu ve bu yeni anayasa kabul edildi. Yeni anayasa 27 Şubat 2012'de yürürlüğe girdi ve böylece 1973 Anayasası'nın yerini aldı.[3]

Genel bakış

1973 anayasası bir önsöz ile başlar ve daha sonra bölümler olarak adlandırılan ve sırasıyla kısımlar (ve bazı durumlarda kesitler) ve maddeler olarak 4 alt bölüme ayrılır.

Önsöz

Önsöz, anayasanın beş ana ilkesini içerir. Birincisi, Arap ulusunun birlik, özgürlük ve sosyalizm özlemlerini tanımlar ve bu özlemleri gerçekleştirmenin araçlarının daha geniş Arap devriminde yattığını şart koşar. İkincisi, bölünmüş bir Arap ulusunun gerçekliği içinde, emperyalizm ve Siyonizm tehlikelerine karşı toplu savunmaya ihtiyaç duyulacaktır. Üçüncüsü, ulusun sosyalist düzenin kurulmasına yönelik yürüyüşe bağlılığını teyit eder. Dördüncüsü, bireysel özgürlüğün kutsal bir hak olduğunu ve halk demokrasisinin "vatandaşın özgürlüğünü kullanmasını sağlayan ideal formülasyon" olduğunu şart koşar. Beşincisi, Arap devriminin özgürlük, bağımsızlık ve ilerleme için daha geniş dünya kurtuluş hareketinin ayrılmaz bir parçası olduğunu belirtir.[4]

Bu anayasa, halkımızın mücadelesinin mevzilerini güçlendirmek ve arzulanan geleceğe doğru yürüyüşlerini sürdürmek için ilke ve hükümlerinin rehberliğinde kurtuluş ve inşa mücadelesini sürdürmeleri için halk kitlelerimize bir eylem rehberi görevi görmektedir.[5]

Bölüm 1

Birinci Bölüm, dört kısımdan oluşan 49 maddeyi içerir ve siyasi, ekonomik, eğitimsel ve kültürel ilkeleri ve temel hakları sağlar.[4]

Siyasi ilkeler

Anayasanın ilk maddesine göre "Suriye Arap Cumhuriyeti demokratik, halkçı, sosyalist ve egemen bir devlettir. Topraklarının hiçbir kısmı devredilemez."[5] 3. madde, İslam hukukunun yasamanın ana kaynağı olmasını şart koşar.[4] Madde daha sonra devlet başkanının İslam inancına sahip olması gerektiğini içerecek şekilde değiştirildi. Anayasa, İslam'ı devlet dini olarak ilan etmez.[6] 4. madde, Arapçanın Suriye Arap Cumhuriyeti'nin resmi dili olduğunu ve Şam'ın ulusun başkenti olduğunu beyan eder. Anayasanın 8. maddesi Baas Partisini "toplumun ve devletin önde gelen partisi"[5] olarak tanımlamakta ve Ulusal İlerici Cephenin yurttaşların yasal siyasi parti katılımının tek çerçevesi olarak sunmaktadır.[7]

Ekonomik ilkeler

Anayasa, devlet ekonomisini her türlü sömürüye son vermeyi amaçlayan planlı bir sosyalist ekonomi olarak tanımlamaktadır. Anayasa tarafından üç mülkiyet biçimi sunulmaktadır: kamusal, kolektif ve bireysel mülkiyet. Anayasa, özel mülkiyetin kamu yararı dışında ve adil tazminat karşılığında kamulaştırılamayacağını garanti eder.[6]

Eğitim ve kültürel ilkeler

Anayasanın 21. maddesi eğitim ve kültür sisteminin amaçlarını şöyle tanımlamaktadır:

Eğitim ve kültür sistemi, bilimsel düşünceye sahip, tarihine ve toprağına bağlı, mirasıyla gurur duyan ve milletinin birlik, özgürlük ve sosyalizm hedeflerine ulaşmak için mücadele ruhuyla dolu sosyalist milliyetçi insanlığa ve ilerlemesine hizmet etmeyi hedefleyen bir Arap nesli yaratmayı amaçlamaktadır.[5]

Özgürlük, haklar ve kamu görevleri

Anayasa, her insan için geçerli olan evrensel insan hakları ile yalnızca Suriye vatandaşları için geçerli olanlar arasında ayrım yapmaktadır. Anayasa, tüm vatandaşlar için ifade, toplanma ve din özgürlüğünü garanti eder. Devletin, vatandaşın kişisel özgürlük ve onurunun garantörü ve koruyucusu olduğunu şart koşar. Anayasa, tüm vatandaşların hak ve görevlerinde kanun önünde eşit olmasını garanti eder. Ayrıca çalışmanın her vatandaş için bir hak ve görev olduğunu ve devletin tüm vatandaşlara iş sağlamayı taahhüt edeceğini belirtmektedir.[7]

Bölüm 2

Bölüm 2, üç kısımdan oluşan 81 madde içermektedir. Yasama otoritesi, yürütme otoritesi ve Yerel Halk Meclisleri dahil olmak üzere Suriye devletinin yetkilerini tartışır.

Yasama otoritesi

Anayasa, Halk Meclisini 250 üyeden oluşan tek kamaralı bir yasama organı olarak tanımlar.[8] Halk Meclisi üyeleri genel, gizli, doğrudan ve eşit oyla 4 yıllık bir süre için seçilirler. Anayasa, işçi ve köylülere Halk Meclisinin %50 kotasını verir.[7] Halk Meclisinin yetkileri arasında devlet başkanının aday gösterilmesi, kabine politikasının görüşülmesi, bütçenin onaylanması ve uluslararası anlaşmaların onaylanması yer alır. Meclis yasa çıkaramaz, ancak yasaları değiştirme ve onaylama hakkına sahiptir. Başkan ancak vatana ihanet durumlarında meclise karşı sorumludur.[8]

Yürütme otoritesi

Devlet başkanı

Anayasa, devlet başkanını devletin başı, yürütme organının en üst düzey yetkilisi ve silahlı kuvvetlerin başkomutanı olmasını şart koşar. Devlet başkanlığı adaylığı Baas Partisi tarafından önerilir ve meclis tarafından onaylanır. Anayasaya göre aday Suriyeli bir Arap, Müslüman ve 34 yaşını doldurmuş olmalıdır. Aday daha sonra 7 yıllık bir dönem için referandumla onaylanır. Anayasa, devlet başkanı için bir dönem sınırı belirtmez.[4]

Anayasa, devlet başkanına geniş çapta yürütme ve yasama yetkileri verir. Devlet başkanı, Bakanlar Kurulu, başbakan, diğer üst düzey devlet memurları ve askeri yetkililerin yanı sıra Yüksek Anayasa Mahkemesi üyelerini atamak ve görevden almaktan sorumludur.[4] Başkan ayrıca Halk Meclisini feshedebilir ve sınırsız sayıda başkan yardımcısı atayabilir.[8]

Kabine ve Bakanlar Kurulu

Anayasa, kabineyi en yüksek yürütme ve yönetim organı olarak tanımlamaktadır. Kabine; başbakan, başbakan yardımcısı ve bakanlardan oluşur. Anayasa, bakanların cumhurbaşkanına karşı sorumlu olduğunu belirtir.[8]

Yerel Halk Konseyleri

Anayasanın 129. maddesi Yerel Halk Konseylerini şu şekilde tanımlamaktadır:

Yerel Halk Konseyleri, yetkilerini kanuna uygun olarak idari birimler içinde kullanan organlardır.[5]

Bölüm 3

Bölüm 3, üç kısımdan oluşan 19 madde içermektedir. Yargının yapısı ve yetkileri ile anayasa değişikliği sürecini tartışır.

Mahkeme Hâkimleri ve Cumhuriyet Savcıları

Anayasanın 131. maddesi, cumhurbaşkanının yargının ve yargıçların bağımsızlığını Yüksek Yargı Kurulunun yardımıyla güvence altına alacağını öngörmektedir.[8] Başkan ayrıca Yüksek Yargı Konseyine de başkanlık eder. Anayasa, Suriye mahkemelerinde kararların "Suriye Arap halkı adına" verileceğini belirtir. Ayrıca Adalet Bakanının cumhuriyet savcılığına başkanlık etmesi de hükme bağlanmıştır.[5]

Yüksek Anayasa Mahkemesi

Anayasa, Yüksek Anayasa Mahkemesini cumhuriyetteki en yüksek yargı organı olarak tanımlar. Cumhurbaşkanı tarafından kararname ile atanan dört yargıç ve başkanın kendisinden oluşur. Mahkeme üyeleri yenilenebilir dört yıllık görev süreleri içinde görev yaparlar ve konumlarını yasama veya yürütme makamlarındaki diğer herhangi bir resmî görevle birleştiremezler. Mahkeme, Halk Meclisi tarafından kabul edilen yasaların anayasaya uygunluğunu inceleme yetkisine sahiptir, ancak referandumla kabul edilen yasaları inceleyemez. Mahkeme ayrıca seçim anlaşmazlıkları ve cumhurbaşkanının yargılanmasıyla da ilgilenir.[8]

Anayasanın 143. maddesi, Yüksek Anayasa Mahkemesi üyelerinin yemini şöyle tanımlıyor:

"Ülkenin anayasasına ve kanunlarına riayet edeceğime, görevimi tarafsızlık ve sadakatle yerine getireceğime dair Yüce Allah'a yemin ederim."[5]

Anayasa değişikliği

Anayasayı değiştirme önerileri cumhurbaşkanı veya Halk Meclisinin en az üçte ikisi aracılığıyla sunulabilir. Değişiklikler hem cumhurbaşkanı hem de Halk Meclisinde üçte iki çoğunluk tarafından onaylanmalıdır. Suriye anayasası, 1973'te kabul edildiğinden bu yana çok az değişiklik gördü. Bunlardan en dikkat çekeni, cumhurbaşkanının Müslüman inancına sahip olmasını gerektiren ve cumhurbaşkanının zorunlu asgari yaşını 40'tan 34'e düşüren değişiklikti.[6]

Bölüm 4

Bölüm 4, 7 maddeden oluşmakta olup genel ve geçici hükümleri içermektedir.

Kaynakça

  1. ^ "Syria's Assad to 'End' One-Party Rule". ibtimes.com. 15 Şubat 2012. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Nisan 2018. 
  2. ^ "Amending the Syrian constitution... achieving a quota or reaching a solution?". Enab Baladi. 18 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Haziran 2020. 
  3. ^ "Suriye'nin Yeni Anayasasına İlişkin Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi". Suriye Arap Haber Ajansı (İngilizce). 28 Şubat 2012. 29 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2012. 
  4. ^ a b c d e Robbers, 2007, p.896.
  5. ^ a b c d e f g "The Constitution of Syria". The Middle East Information Network. 21 Nisan 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2011. 
  6. ^ a b c Robbers, 2007, p.899.
  7. ^ a b c Robbers, 2007, p.898.
  8. ^ a b c d e f Robbers, 2007, p.897

Konuyla ilgili yayınlar

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">Teşkîlât-ı Esâsiye Kanunu (1924)</span> Türkiye Cumhuriyetinin anayasası (1924–1961)

1924 Anayasası, 20 Nisan 1924'te yürürlüğe girdi, 1921 tarihli Teşkîlât-ı Esâsiye Kanunu'nun yerini almıştır. Atatürk ilkeleri de denilen altı ilkenin eklenmesi, devletin dininin İslam olduğuna dair ibarenin kaldırılması ve kadınlara milletvekili seçme ve seçilme hakkının verilmesi gibi birkaç önemli değişiklikle 1961'e dek yürürlükte kalmıştır. 10 Ocak 1945'te içeriği değiştirilmeden, dili Türkçeleştirilerek yeniden kabul edilmiştir. 27 Mayıs 1960 ihtilalinin ardından, yeni bir anayasa hazırlanarak 1961'de kabul edilmiş ve 1924 Anayasası yürürlükten kalkmıştır.

  1. Madde: Devletin yönetim şekli Cumhuriyettir.
  2. Madde: Türk Devleti'nin dili Türkçe, başkenti Ankara'dır.
  3. Madde: Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Bu egemenliğin tek temsilcisi TBMM'dir.
<span class="mw-page-title-main">Anayasa</span> devleti yöneten temel ilkeler bütünü

Anayasa, ülke üzerindeki egemenlik haklarının kullanım yetkisinin içeriğinde belirtildiği şekliyle devlete verildiğini belirleyen toplumsal sözleşmelerdir. Hans Kelsen'in normlar hiyerarşisine göre diğer bütün hukuki kurallardan ve yapılardan üstündür ve hiçbir kanun ve yapı anayasaya aykırı olamaz. Devletin temel örgüt yapısını kuran, önemli organlarını ve işleyişlerini belirleyen; ayrıca temel hak ve özgürlükleri tespit edip, sınırlarını çizen hukuk metinleridir. Toplumsal bir sözleşme niteliği taşır. Devlet faaliyetlerini ve oluşum biçimini düzenleyen yasa metnidir.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye'de siyaset</span> Türkiye Cumhuriyetinin siyasi yapısı

Türkiye'de siyaset, Türkiye'nin kuvvetler ayrılığı ilkesine dayalı bir yapısı vardır. Yasama, Yürütme ve Yargı erklerinden oluşan üçlü kuvvet ayrılığı ilkesi temel alınmıştır. Buradaki üç erk; Yasama (TBMM), Yürütme (Cumhurbaşkanı) ve Yargı (Mahkemeler) tarafından oluşmaktadır.

Kuvvetler ayrılığı veya güçler ayrılığı, devlet organları olan yasama, yürütme ve yargı güçlerinin birbirinden ayrılmış oldukları bir devlet yönetim modelidir. Devletin her biri birbirinden ayrı ve bağımsız güçlerdeki kol ve sorumluluk alanlarına ayrıldığı ve böylece her bir güç ve kolun bir diğeri ile güç ve sorumluluk alanları bakımından bir çatışma yaşamadıkları bu model ilk olarak antik Yunan ve Roma'da geliştirildi. Kuvvetler ayrılığında güçler normal olarak yasama, yürütme ve yargı olmak üzere üç kola ayrılmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Başkanlık sistemi</span> ülke yönetim sistemi

Başkanlık sistemi, kuvvetler ayrılığının uygulandığı sistemlerde hükûmet başkanının yasama organından ayrı bir yürütme organına liderlik ettiği bir yönetim şeklidir. Hükümet başkanı çoğu ülkede aynı zamanda devlet başkanıdır. Yasama, yürütme ve yargı ilkeleri arasında katı bir ayrılık olur. Parlamenter sisteme göre farklarından biri, yürütme ile yasama arasındaki ayrımdan dolayı hükûmet başkanının direkt halk oyuyla iktidara gelerek, seçilmiş bir yasama organının güvenini kazanmadan bunu sağlamasıdır. Parlamenter sistemde ise yürütme ile yasama arasında güçlü bir işbirliği bulunur.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye Cumhuriyeti Anayasası</span> 1982 yılından beri yürürlükte olan Türkiye Anayasası

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, 2709 Sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasası veya resmî olmayan kullanımıyla 1982 Anayasası, Türkiye'nin 9 Kasım 1982'den bu yana geçerli olan anayasasıdır. 12 Eylül Darbesi sonrasında askerî yönetimin emriyle Danışma Meclisi tarafından hazırlanmış, 23 Eylül 1982 tarihinde Danışma Meclisi tarafından ve 18 Ekim 1982 tarihinde Millî Güvenlik Konseyi tarafından kabul edilmiştir. Devlet Başkanı Kenan Evren, Anayasa'nın ilk üç maddesinin "değiştirilemeyeceğini ve değiştirilmesinin teklif edilemeyeceğini" dördüncü madde olarak taslağa ekletmiştir. 7 Kasım 1982 Pazar günü yapılan halk oylaması sonucu yüzde 91,37 oranında kabul oyu ile kabul edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (1961)</span> Türkiye Cumhuriyetinin anayasası (1961–1982)

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası veya 1961 Anayasası, 9 Temmuz 1961 tarihli referandum ile kabul edilen ve 12 Eylül Darbesi'ne kadar yürürlükte olan anayasadır.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye'de anayasal süreç</span> Türk anayasal sürecinin geçmişi ve bugünü

Türkiye'de anayasal süreç, 1808 tarihinde ilan edilen Sened-i İttifak ile başlayıp günümüze kadar devam etmektedir. II. Mahmud döneminde, Alemdar Mustafa Paşa tarafından hazırlanan Sened-i İttifak, merkezî otoriteyi taşrada hâkim kılmak için Rumeli ve Anadolu âyanları ile Osmanlı Devleti arasında 29 Eylül 1808’de imzalandı. Osmanlı'da Sened-i İttifak ile Türk tarihinde ilk defa devlet iktidarı sınırlandırıldığından, bu belge Türk tarihinde ilk "anayasal belge" kabul edilmektedir. Abdülmecid döneminde 3 Kasım 1839 tarihinde Mustafa Reşid Paşa tarafından hazırlanan Tanzimat Fermanı ilan edildi. Bu ferman ile padişah, fermanda ilân edilen ilkelere ve konulacak kanunlara uyacağına yemin etti. Tanzimat Fermanı'nın tamamlayıcısı ve pekiştiricisi olan Islahat Fermanı, Abdülmecid tarafından 1856 yılında "ferman" olarak ilan edildi. Tanzimat döneminde yetişen ve Genç Osmanlılar olarak bilinen aydın ve yazarlar, Avrupa'dan etkilenerek meşrutiyet yönetimini savunmaya başladılar ve meşrutiyeti ilan ettirmek için Abdülaziz’i tahttan indirerek, yerine II. Abdülhamid’i getirdiler. 23 Aralık 1876'da Mithat Paşa’nın hazırladığı Kanun-i Esasi ilan edilerek meşrutiyete geçildi. Kanun-i Esasî, şekli kritere göre bir anayasa olarak kabul edilmektedir. Türk tarihinin ilk anayasası olan ve 12 bölüm ile 119 maddeden oluşan Kanun-i Esasî'nin 113. maddesi gereğince, padişah olağanüstü durumlarda Anayasa'yı askıya alabilirdi. II. Abdülhamid, 1877 yılında Rus savaşlarını neden göstererek Anayasa'yı askıya aldı. 1908 yılındaki askeri ayaklanma sonucu II. Abdülhamid, 1876 Anayasası'nı tekrar yürürlüğe koydu ve böylece II. Meşrutiyet dönemi başladı. 1909 yılında 31 Mart Vakası'nın meydana gelmesinden sonra tahttan indirilen II. Abdülhamid'den sonra 1909 yılında Anayasa'da önemli değişiklikler yapıldı. Bu değişikliklerle 1876 Anayasası, meşruti bir parlamenter monarşi Anayasası haline geldi.

Başkomutan veya başkumandan; silahlı kuvvetler veya askerî birim üzerinde kara, deniz ve hava kuvvetlerini komuta eden en üst rütbeli komutandır. Terim teknik olarak, bir ülkenin yürütme liderliğinde, devlet veya hükûmet başkanında bulunan askerî yeterliliklerini ifade eder.

<span class="mw-page-title-main">Azerbaycan cumhurbaşkanı</span> Azerbaycanın devlet başkanı

Azerbaycan cumhurbaşkanı, Azerbaycan Cumhuriyeti'nin başıdır. Cumhurbaşkanı, vatandaşların seçimi sonucu yedi yıl için belirlenir. Azerbaycan Anayasası, cumhurbaşkanının yürütme gücünün somutlaşmışı, başkomutan, "Azerbaycan'ın iç ve dış politikadaki temsilcisi" olacağını ve" dokunulmazlık hakkına sahip olacağını belirtir. Başkan, bir grup sekreter ve departman bakanından oluşan Başkanlık İdaresi olan icra dairesi aracılığıyla yönetir. Ek olarak, ekonomik ve sosyal politikayla ilgili bir Bakanlar Kurulu ve dış, askeri ve adli konularda bir Güvenlik Konseyi bulunmaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Suriye devlet başkanı</span> Suriyenin devlet başkanı

Suriye devlet başkanı, resmi olarak Suriye Arap Cumhuriyeti devlet başkanı, Suriye Arap Cumhuriyeti'nin devlet başkanıdır. Kendi takdirine bağlı olarak başkan yardımcılarına devredilebilecek kapsamlı yetkilere sahiptir. Devlet başkanı; başbakanı, diğer Bakanlar Kurulu (kabine) üyelerini ve askeri görevlileri atar ve görevden alır. Beşşar Esad, Suriye'nin 20. ve mevcut devlet başkanıdır. Beşşar Esad, 29 yıl süreyle en uzun süre görev yapan devlet başkanı olan eski devlet başkanı Hafız Esad'ın oğludur. Beşşar Esad, 2021'de devlet başkanlığının 21. yılını kutlayan ve 17 Temmuz 2000'de göreve başladığından, şu anda en uzun süre görev yapan ikinci devlet başkanıdır.

<span class="mw-page-title-main">Sırbistan cumhurbaşkanı</span>

Sırbistan cumhurbaşkanı, resmî olarak Cumhuriyet cumhurbaşkanı olarak adlandırılan Sırbistan devletinin başı.

Nahçıvan Özerk Cumhuriyeti Anayasası, Nahçıvan ÖC'de resmi yasadır. Azerbaycan Cumhuriyeti Anayasasından sonra özerk devlet'te ikinci anayasa'dır.

<span class="mw-page-title-main">Suriye Anayasası</span> Suriye Arap Cumhuriyetinin anayasası

Suriye Arap Cumhuriyeti Anayasası, 26 Şubat 2012'de kabul edildi ve 13 Mart 1973'te yürürlüğe girmiş olan anayasanın yerini aldı. Mevcut anayasa, Suriye Arap Cumhuriyeti devletinin temel işlevini özetlemektedir. Suriye'nin karakterini Arap, demokratik ve cumhuriyetçi olarak belirler. Ayrıca, Pan-Arabizm ideolojisine uygun olarak, ülkeyi Arap dünyasının bir bölgesi ve halkını Arap ulusunun ayrılmaz bir parçası olarak tanımlamaktadır.

<span class="mw-page-title-main">Suriye Halk Meclisi başkanı</span> Vikimedya liste maddesi

Suriye Halk Meclisi başkanı Suriye'nin yasama organı olan Halk Meclisini temsil eder, belgeleri imzalar ve onun adına konuşur. Başkan, tarihi boyunca meclisi temsil etmekle sorumlu olmuştur. 2017 yılı itibari ile 30 farklı kişi başkan olarak hizmet vermiştir.

<span class="mw-page-title-main">Suriye Yüksek Anayasa Mahkemesi</span> Suriyenin en yüksek yargı makamı

Yüksek Anayasa Mahkemesi, Suriye Arap Cumhuriyeti'ndeki en yüksek yargı otoritesidir.

<span class="mw-page-title-main">2017 Libya anayasa taslağı</span>

2017 Libya anayasa taslağı, 2014 Libya Anayasa Meclisi seçimlerinde Libya çevresinden seçilen 60 kişilik Anayasa Taslağı Meclisi tarafından hazırlanan Libya anayasa taslağıdır.

<span class="mw-page-title-main">Fransa'da siyaset</span> Fransanın hükümet ve demokratik sistemi

Fransa'da siyaset, Beşinci Fransız Cumhuriyeti Anayasası tarafından belirlenen yarı başkanlık sistemi çerçevesinde şekillenmektedir. Bu kapsamda devlet kendisini "bölünmez, laik, demokratik ve sosyal bir Cumhuriyet" olarak tanımlar. Anayasa, kuvvetler ayrılığı ilkelerini esas almakta ve Fransa'nın 1789 Bildirisi ile tanımlanan İnsan Haklarına ve Ulusal Egemenlik ilkelerine bağlılığını beyan etmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Suriye'de siyaset</span> Suriyenin siyasi sistemi

Suriye Arap Cumhuriyeti'nde siyaset, çok partili temsili olan yarı başkanlık cumhuriyeti çerçevesinde gerçekleşir. Devlet Başkanı Beşşar Esad ve onun Arap Sosyalist Baas Partisi, 1970 darbesinden bu yana ülke siyasetinde baskın güçler olarak kaldılar.

<span class="mw-page-title-main">Türkiye hükûmeti</span> Hükûmet

Türkiye Hükûmeti, Türkiye'nin ulusal hükûmetidir. Başkanlık temsilî demokrasisi altında üniter bir devlet ve çok partili bir sistem içinde Anayasal bir cumhuriyet olarak yönetilir. Hükûmet terimi, toplu kurumlar kümesi veya özellikle Kabine (yürütme) anlamına gelebilir.