Şapur Bahtiyar
| Şapur Bahtiyar | |
|---|---|
 | |
| 74. İran Başbakanı | |
| Görev süresi 4 Ocak 1979 - 11 Şubat 1979 | |
| Hükümdar | Muhammed Rıza Pehlevi |
| Yerine geldiği | Gulam-Rıza Ezheri |
| Yerine gelen | Mehdi Bezirgan |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 26 Haziran 1914 Şehrekürd, İran |
| Ölüm | 6 Ağustos 1991 (77 yaşında) Suresnes, Fransa |
| Partisi | İran Partisi (1949-1979) |
| Bitirdiği okul | Beyrut Amerikan Üniversitesi |
| İmzası |  |
| Askerî hizmeti | |
| Bağlılığı |  Fransa |
| Branşı | Fransız Kara Kuvvetleri |
| Hizmet yılları | 1940-1941 |
| Birimi | 30. Topçu Alayı |
| Çatışma/savaşları | II. Dünya Savaşı |
Şapur Bahtiyar, (Farsça: شاپور بختیار
Gençliği
Bahtiyar, 26 Haziran 1914'te güneybatı İran'da, bir aşiret ailesinde dünyaya geldi. Babası Muhammed Rıza Han (Sardar-e-Fateh), annesi Naz-Baygom'dur. Bahtiyar'ın anne tarafından dedesi olan Necef-Gholi Khan Samsam ol-Saltaneh, 1912 ve 1918'de iki kez Başbakan seçildi.[1]
Yedi yaşındayken annesini kaybetti.[2] Şapur Paris'te okurken babası, Rıza Şah tarafından 1934'te idam edildi.
Eğitimi
Şehrekürd'deki ilkokula, ardından da İsfahan'da ve daha sonra Beyrut'ta ortaokul okudu, lise diplomasını bir Fransız okulundan aldı. İki yıl Beyrut Amerikan Üniversitesi'ne devam etti. O ve kuzeni Teymur Bahtiyar daha sonra ek üniversite eğitimi için Paris'e gitti. Orada, Siyaset Bilimi Yüksek Okulu'na katıldı.
Totaliter rejimlerin kesin bir karşıtı olarak, İkinci İspanya Cumhuriyeti'nde, İspanya İç Savaşı'nda General Francisco Franco'nun faşizmine karşı harekete geçti. 1940'ta -Fransız Yabancı Lejyonu'nun yerine- Fransız Ordusu'na gönüllü olarak katıldı ve Orléans'taki 30. Topçu Alayı'nda savaştı. Bahtiyar, 18 ay askerlik yaptı. Saint-Nicolas-du-Pélem'de yaşarken, Fransa'yı işgal eden Nazi Almanyası'na karşı savaşan Fransız Direnişi'ne katıldı.[3] 1945'te siyaset biliminde doktorasını, Paris Hukuk Fakültesi'nden hukuk ve Sorbonne'dan felsefe dereceleriyle aldı.
Siyasi kariyeri
Bahtiyar, 1946'da İran'a döndü ve 1949'da sosyal demokrat İran Partisi'ne katıldı ve gençlik örgütüne öncülük etti. 1951'de Çalışma Bakanlığı tarafından İsfahan Eyaleti'nde Çalışma Müdürlüğü'ne getirildi. Daha sonra aynı pozisyonu petrol endüstrisinin merkezi olan Huzistan Eyaleti'nde gerçekleştirdi. 1951'de Muhammed Musaddık başbakan olmasından sonra Bahtiyar, 1953 yılında Çalışma Bakan Yardımcılığı'na getirildi. Şah Muhammed Rıza Pehlevi, Britanya ve ABD'nin desteğindeki Ajax Operasyonu olarak adlandırılan bir darbe ile tekrar göreve getirildikten sonra, Bahtiyar şah yönetimini eleştiren tutumunu sürdürdü.
1950'lerin ortalarında Şah rejimine karşı yeraltı faaliyetlerine katıldı ve 1954 Meclis seçimlerinde özgür ve adil olunması çağrısında bulunarak, milliyetçi hareketi yeniden canlandırma girişiminde bulundu. 1960'ta İkinci Ulusal Cephe kuruldu ve Bahtiyar, yeni örgütün "Öğrenci Cephesi" organının aktivisti olarak etkinliklerinde çok önemli bir rol oynadı. Kendisi ve arkadaşları, diğer muhaliflerden farklı olarak, daha ılımlı bir yol izleyerek faaliyetlerini barışçıl gösterilerle sınırlı tutarak, yalnızca anayasal monarşi çerçevesinde demokratik hakların restorasyonu çağrısında bulundu. Şah işbirliği yapmayı reddetti; Cephe'yi yasa dışı ilan etti ve en tanınmış liberaller hapsedildi. 1964-1977 yılları arasında imparatorluk rejimi, Bahtiyar gibi ılımlı liberallerden bile olsa, herhangi bir muhalefet faaliyetine izin vermeyi reddetti. Takip eden yıllarda Bahtiyar, Şah'a muhalefetinden ötürü toplam altı yıl hapsedildi. 1977 sonlarında, yasadışı İran Partisi'nin lideri olarak, bu partinin en büyük paydaşı olduğu yasa dışı Dördüncü Millî Cephe Merkez Konseyi'nin önde gelen üyelerinden biriydi.
1978 yılı sonunda (Şah'ın iktidarı çökerken), Bahtiyar'a, mevcut askeri hükûmetin yerini alacak bir sivil hükûmetin kurulmasına yardım etmek üzere Pehlevi tarafından muhaliflere, özellikle de Ayetullah Ruhullah Humeyni'nin takipçilerine bir taviz olarak başbakanlık teklif edildi. Millî Cephe'den atılmasına neden olmasına rağmen, Bahtiyar, komünistlerin ve mollaların yapacağı bir devrimin İran'ı mahvedeceğinden duyduğu endişeyle başbakan olarak atanmasını kabul etti.
Yaklaşık bir ay süren başbakanlığında tüm siyasi mahkûmlaırn serbest bırakılmasını, gazetelerin sansürlenmesinin kaldırılması, sıkıyönetimin gevşetilmesini ve SAVAK'ın (şah rejiminin gizli polis örgütü) dağıtılmasını emretti. Bunlar dışında muhalefetin kendisine, monarşinin kaderini belirleyecek ve İran için gelecekte hükûmet biçimini belirleyecek kurucu bir meclis için seçim yapmak üzere üç ay vermesi gerektiği açıkça belirtti.
Bu uzlaşıcı jestlere rağmen Humeyni, Bahtiyar ile işbirliği yapmayı reddetti ve Şah'ın yanında olduğu gerekçesiyle Bahtiyar'ı hain olarak kınadı; hükûmetini "gayrimeşru" ve "yasadışı" olarak tanımlayarak monarşinin devrilmesi çağrısında bulundu. Bahtiyar, bazı çevreler tarafından başbakanlığı sırasında Humeyni'nin İran'a dönmesine izin vermek gibi hatalar nedeniyle suçlandı. Sonuçta, kendi eski Millî Cephe'den arkadaşlarını bile bir araya getirmekte başarısız oldu.
Hükûmeti, çok az sayıdaki Şah yanlısı ve bir takım ılımlı demokrasi yanlısı haricinde, kitleler tarafından ezici çoğunlukla reddedildi. Muhalefet uzlaşmaya istekli değildi. Şah, 16 Ocak 1979'da ülkeyi terk etmek zorunda kaldı, 1 Şubat tarihinde de Humeyni İran'a döndü. İmam Humeyni Tahran'a dönüşte yaptığı ilk konuşmada "ben hükûmet tayin ederim, ben yumrukla mevcut şah hükûmetinin ağzına vururum" cümlesiyle güçlü bir İslam Cumhuriyeti oluşturacağının sinyallerini verdi. 1 Şubat-11 Şubat arası kara kuvvetlerinin Şah'a bağlı kalmasıyla Bahtiyar hükûmeti resmî hükûmet olarak görevde kaldı. Nihayetinde 11 Şubat 1979'da, İran ordusunun tarafsızlığını ilan etmesiyle devrimciler başkent Tahran'da yönetimi ele geçirdi; Bahtiyar'ın görevinden istifa etmesiyle, Humeyni tarafından önceden başbakanlığa atanan Mehdi Bezirgan geçici başbakan olarak göreve başladı. Aynı yılın nisan ayında Fransa'ya gitmek üzere İran'dan tekrar ayrıldı. Bahtiyar, İran'ı terk etmeden kısa süre önce monarşi kaldırdı ve cumhuriyet ilan etti (1 Nisan 1979).
Fransa'ya sürgünü ve suikast girişimlerinin serisi
Devrimden kısa bir süre sonra, dini bir hakim ve daha sonra Devrim Mahkemesinin başkanı olan Ayetullah Sadık Halhali, basına, Pehlevi ailesinin üyeleri ve Bahtiyar da dahil olmak üzere eski Şah yetkililerine ölüm cezasının verilmesinin kabul edildiğini bildirdi.[4]
Temmuz 1979'da Bahtiyar Paris'te ortaya çıktı. Orada kendisine siyasi sığınma hakkı verildi.[5] Paris'teki evinden, anavatanında İslam Cumhuriyeti ile savaşan İran Direniş Ulusal Harekâtını yönetti. 9-10 Temmuz 1980 tarihleri arasında Bahtiyar, Nojeh darbe planı olarak bilinen bir darbe girişimi düzenlemeye yardım etti. İslam Cumhuriyeti, kendisine ölüm cezası verdi.
18 Temmuz 1980'de Neuilly-sur-Seine'deki evinde üç saldırgan tarafından düzenlenen bir suikast girişiminden kurtulmayı başardı;[6] Saldırıda bir polis memuru ve bir komşusu öldürüldü. Lübnanlı Anis el-Nakkaş liderliğindeki beş kişilik suikast ekibi ele geçirildi. Suikastçilere ömür boyu hapis cezaları verildi, ancak Fransa'nın Cumhurbaşkanı François Mitterrand, Temmuz 1990'da onları affetti[7] ve Tahran'a gönderildiler.
Suikast
6 Ağustos 1991'de Bahtiyar, sekreteri Soroush Katibeh ile birlikte Paris'in Suresnes banliyösündeki evinde üç suikastçı tarafından öldürüldü. Her ikisi de mutfak bıçaklarıyla öldürüldü. Bahtiyar'ın ağır polis koruması altında olması ve katillerin evin güvenlik kulübesine kimlik belgelerini bırakmış olmalarına rağmen, cesetleri ölümlerinden en az 36 saat sonrasına kadar bulunamadı.[8] Katillerden ikisi İran'a kaçtı. Üçüncü saldırgan Ali Vakili Rad ile şuç ortağı olduğu iddia edilen, dönemin İran cumhurbaşkanı Haşimi Rafsancani'nin büyük yeğeni Zeynalabedine Sarhadi İsviçre'de[9] yakalandılar.[10][11] Her ikisi de yargılanmak üzere Fransa'ya iade edildi.[12] Vakili Rad, Aralık 1994'te hapis cezasına çarptırıldı ancak Sarhadi beraat etti.[13] Rad, cezasının 18 yılını doldurduktan sonra 19 Mayıs 2010'da şartlı tahliye edildi.[14] İranlı yetkililer tarafından bir kahraman olarak kabul edildi.[15][16]
Sonrasında
Rad'ın serbest bırakılması, Tahran'ın İslam rejimi tarafından casusluk yapmakla suçlanan bir Fransız öğrenci olan Clotilde Reiss'i serbest bırakmasından sadece iki gün sonra gerçekleşti. Hem Fransız hem de İran Hükûmetleri, iki meselenin birbirine bağlı olduğunu inkâr etmektedirler.[17][18][19]
Bahtiyar'ın öldürülmesinden saatler sonra, muhtemelen Hizbullah tarafından tutulan bir İngiliz rehinesi Lübnan'dan serbest bırakıldı, ancak bir Fransız rehin alındı.[20] İranlı sürgünler topluluğundan pek çok kişinin, Bahtiyar'ın ölümünde Fransızların suç ortaklığı yaptığı yönünde spekülasyonlar yapmasına rağmen, ikinci kaçırılmanın bu teorilere gölge düşürdüğü söyleniyor. Fransızlar, bir başka rehinenin Lübnan'a kaçırılmasını içeren bir operasyonu desteklemeleri pek olası görünmüyor, ancak iki olay arasında belirgin bir bağlantı mevcut değildir.
Özel hayatı
Bahtiyar, ilk evliliğini Fransız bir kadınla yaptı; bu evliliğinden biri erkek (Guy) ikisi kız (Viviane ve France) olmak üzere üç çocuğu oldu.[21] Viviane, Ağustos 1991'de Cannes'da 49 yaşındayken kalp krizi nedeniyle yaşamını kaybetti.[22] Ölümünden kısa süre önce Fransız eşinden boşanarak İranlı Shahintaj ile evlendi. bu evliliğinden Goudard isminde bir oğlu vardı.[23]
Bahtiyar, Paris'teki Montparnasse Mezarlığı'na gömüldü.
Kaynakça
- ^ Dan Geist (6 Ağustos 2011). "'A Darker Horizon': The Assassination of Shapour Bakhtiar". PBS. 15 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ Kadivar, Cyrus (4 Mart 2003). "37 days. A cautionary tale that must not be forgotten". The Iranian. 19 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2013.
- ^ Wolfgang Saxon (9 August 1991) "Shahpur Bakhtiar: Foe of Shah Hunted by Khomeini's Followers 27 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi." New York Times, retrieved 6 July 2015
- ^ "No Safe Haven: Iran's Global Assassination Campaign". Iran Human Rights. 2008. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2013.
- ^ Kaveh Basmenji (25 Ocak 2013). Tehran Blues: Youth Culture in Iran. Saqi. s. 119. ISBN 978-0-86356-515-1. 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ "Police thwart attempt to assassinate Bakhtiar". The Pittsburgh Press. Vol. 97, №. 25. UPI. 18 Temmuz 1980. s. A8. 21 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2012 – news.google.com vasıtasıyla.
- ^ Hooman Bakhtiar (9 Ağustos 2015). "Obama's Sanctions Gift to an Assassin for Iran". The Wall Street Journal. 11 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ Riding, Alan. "France Vows to Press for Release of Newly Taken Hostage" 24 Şubat 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times, 10 August 1991. Retrieved 5 November 2007.
- ^ Rempel, William C. "Tale of Deadly Iranian Network Woven in Paris" 22 Şubat 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Los Angeles Times, 3 November 1994. Retrieved 5 November 2007.
- ^ Kenneth Pollack (2 Kasım 2004). The Persian Puzzle: Deciphering the Twenty-five-Year Conflict Between the United States and Iran. Random House Publishing Group. s. 264. ISBN 978-1-58836-434-0. 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ Greenhouse, Stephen. "French Ask Swiss on Jailed Iranian" 1 Ocak 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times, 28 December 1991. Retrieved 5 November 2007.
- ^ Riding, Alan; 3 Iranians Go on Trial in France in Slaying of Exiled Ex-Premier 28 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times; 3 November 1994; retrieved 5 November 2007.
- ^ U.S. State Department, 1994 Human Rights Report: Iran 7 Şubat 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Retrieved 5 November 2007
- ^ "Ali Vakili Rad: The Perfect Murder and An Imperfect Getaway". France 24. 19 Mayıs 2010. 9 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2013.
- ^ "Iran Gives Hero's Welcome to Killer of Former Prime Minister Shapour Bakhtiar Print Comment Share:". Voice of America. 18 Mayıs 2010. 10 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ "Bakhtiar's Murderer Turned into a Hero and Role Model". Rooz Online. 20 Mayıs 2010. 11 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ Lisa Bryant (17 Mayıs 2010). "France Sends Iranian Assassin Home". Voice of America. 21 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2012.
- ^ "No Operation". Press TV. 9 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2012.
- ^ "Iran Agent Freed by France Arrives in Iran" 6 Temmuz 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Aurelien Girard, The Epoch Times (English edition), 19 May 2010, Retrieved 6 July 2015
- ^ Schmidt, William E. "Pressure Mounts on Israel to Free Its Arab Hostages" 5 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times, 10 August 1991. Retrieved 5 November 2007.
- ^ "An interview of Shapour Bakhtiar's Only Living Daughter". Iranian. 7 Ağustos 2010. 2 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ "Bakhtiar's daughter dies of heart attack". UPI. Cannes. 24 Ağustos 1991. 4 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
- ^ David Rosenzweig (8 Ağustos 2001). "Family of Slain Prime Minister Files Suit Against Iranian Government". Los Angeles Times. 11 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2016.
| Siyasi görevi | ||
|---|---|---|
| Önce gelen: Gulam-Rıza Ezheri | İran Başbakanı 1979 | Sonra gelen: Mehdi Bezirgan |
İran Başbakanları | |
|---|---|
| Kaçar Hanedanı (1906–1925) | 
|
| Pehlevi Hanedanı (1925–1979) |  |
| İslam Cumhuriyeti (1979–1989) | |
