İçeriğe atla

İtiraflar

İtiraflar
İtiraflar - Augustinus - 13. üncü El Yazması
YazarAugustinus
ÜlkeAntik Roma
DilLatince
KonularOtobiyografi, zaman, Hafıza
TürlerTeoloji, Mistik, Felsefe

İtiraflar,[1][2] Şiirsel bir düzyazı (nesir) şeklinde on üç adet kitap halinde yazılmış bir eser olmakla birlikte Tanrı’ya hitap eden bir üslupta kaleme alınmıştır. Ayrıca bu eser, Maniciler’e yönelik bir polemik atıf niteliği de taşımaktadır. Piskopos olarak kutsanmasından bir yıl sonra yani 397 senesinde yazılmıştır. Bu tarih tam olarak kendisinin de Maniheizm inancından Hristiyanlığa geçiş yapmasından 10 sene sonrasına denk gelmektedir. Bu dönemde Augustinus’un ilk Hristiyan olduğu dönemin neden olduğu iyimserliğini kaybederek yerini günahlarının ağırlığından dolayı büyük bir endişe taşıyan bir adama bıraktığı görülmektedir.

Confesso kelimesi esasen kişinin kendini suçlayarak Tanrı’yı övmesi anlamına gelmektedir. Bu kitabı, kendisi ile bir iç yüzleşme ve itiraf yaşama ihtiyacı sonrasında kaleme almıştır. Augustinus geçmişine bakarak iradesini yanlış kullanmak ile kendini suçladığı bu kitabı aynı zamanda 386 senesinde Pavlus’un mektubunu okuyarak Hristiyan olmasının anısı nezdinde Tanrı’yı ya da onun kurtuluş sağlayan eylemini övmek için de yazmıştır.

İçerik

Augustinus ilk dokuz kitabı otobiyografi biçiminde annesinin (Azize Monika) ölümüne kadar olacak şekilde yazmıştır. Dokuzuncu kitabı ise neredeyse tamamen onun annesi ile olan ilişkisini ele almaktadır. Geri kalan dört kitap ise hafıza, zaman ve yaratılış üzerine felsefi ve spekülatif bir soruşturma içermektedir.

Otobiyografi kısmı esasen Augustinus’un zihnini meşgul eden bir tezin betimlemesini içermektedir: İnsan bedensel tatminin sağladığı haz ve mutluluğu tercih ederek Tanrı’dan yüz çevirmiştir. Bunun sonucu olarak ruhu parçalanmıştır. Ancak en kuytu köşelerinin derinliklerinde ruh yeniden bütünleşme ve tam olmanın arzusunu taşımaktadır. Tanrı ile yeniden bütünleşme ise Tanrı’nın sevgisi ve Mesih’in arabulucu olarak üstlendiği kefareti aracılığıyla mümkündür. Tanrı insanı kendisi için yaratmıştır ve insanın ruhu Tanrı’da huzura kavuşana kadar arayış içerisinde olacaktır.

Kaynakça

  1. ^ Augustine. Henry Chadwick (İngilizce). Oxford University Press. 1986. ss. 66-74 ISBN 0-19287535-3. 
  2. ^ Augustine of Hippo, A biography. Henry Chadwick (İngilizce). Faber and Faber. 1967. ss. 66-74 ISBN 0-19287535-3. 

İlgili Araştırma Makaleleri

<span class="mw-page-title-main">İncil</span> Nasıralı İsanın yaşamını, öğretilerini, ölümünü ve dirilişini anlatan biyografi metinleri

İncil, İsa'nın yaşamını, öğretilerini, ölümünü ve dirilişini anlatan her bir biyografidir. Matta, Markos, Luka ve Yuhanna tarafından kaleme alınmış olan ve yazarlarının adlarıyla anılan dört incil, Yeni Ahit'in ilk dört bölümünü teşkil eder. İncil sözcüğü Türkçe konuşan kimseler arasında sıklıkla Yeni Ahit anlamında kullanılır. Bu kullanıma –hatalı olsa dahi– Türkçe Hristiyan kaynaklarda da rastlanabilir. Bu kaynaklarda Müjde sözcüğü de Yeni Ahit anlamında kullanılır.

<span class="mw-page-title-main">Augustinus</span> Filozof, yazar ve doktor

Augustinus ya da Aurelius Augustinus, Aziz Augustinus ya da Hippo'lu Augustinus olarak da bilinen Hristiyan filozof ve tanrıbilimci.

<span class="mw-page-title-main">Teslis</span> Baba, Oğul ve Kutsal Ruh üçlüsün­den oluşan Tanrı inancını ifâde eden kavram

Teslis, Kutsal Üçleme ya da Üçlü Birlik, tek olan Tanrı'nın Kutsal Kitap'ta kendisini bildirdiği her biri eşit yücelikte, özünde tek, ezeli ve ebedi olan üç benliğini konu edinen ve Hristiyan kiliselerinin çoğunluğu tarafından inanılan ana akım Hristiyan dininin merkezindeki inanç esasıdır. Baba Tanrı, Oğul Tanrı ve Kutsal Ruh üç farklı benlik (hipostaz) olarak aynı özü paylaşmaktadırlar (Homoousia). Tek öz Tanrı'nın birliğini üç benlik ise Tanrı'nın kimliğini anlatmaktadır ve benliklerin hem birbirinden farklılıklarını hem de özde çözülmez birliklerini ifade eder. Böylece tüm yaratım ve lütuf süreci Tanrı'nın üç ilahi benliğinin ortak eylemi olarak görülür. Her benlik, Üçlü Birlik'te kendilerine özgü nitelikleri tezahür ettirir ve böylece her şeyin "Baba'dan çıkıp gelmiş" "Oğul aracılığıyla" ve "Kutsal Ruh'un gücüyle" gerçekleştiğini kanıtlar.

<span class="mw-page-title-main">İrinaios</span> Özellikle dönemin "sapkın inançları" hakkında yazdıklarıyla tanınan İzmir doğumlu Lyon piskoposu (130-202)

İrinaios, Smyrna’da 126 yılında doğup, Lyon’da 202 yılında Tours’lu Gregorius’a göre din şehitliği mertebesine yükselmiştir. Hristiyan apolojistiydi. Yortusu 28 hazirandadır, Ortodoks Kilisesi'ne göre ise 23 auğustostadır. 21 Ocak 2022'de Papa Franciscus onu "Birliğin Doktoru" unvanıyla Kilise Doktoru ilan etti.

<span class="mw-page-title-main">Tertullianus</span> Yazar, filozof ve teolog

Tertullianus, MS 160-225 yılları arasında yaşamış olan Kilise Babası.

<span class="mw-page-title-main">Anselmus</span> Filozof, ilahiyatçı

Canterbury'li Anselmus, Tanrı'nın varlığına ilişkin ontolojik kanıtıyla tanınan Benedikten keşişi, filozof ve ilahiyatçı. Felsefe tarihçilerine göre Anselmus Skolastiğin babasıdır ve "İkinci Augustinus". Öldükten sonra hemen Katolik Kilisesi tarafından Aziz olarak ilan edilmiştir. 1720'de Papa XI. Clemens tarafından Kilise Doktoru ilan edilmiştir. Yortusu 21 Nisandır.

<span class="mw-page-title-main">Thomas Aquinas</span> İtalyan filozof ve teolog (1225–1274)

Thomas Aquinas veya diğer adıyla Aquinolu Thomas, bilgi felsefesi, metafizik, siyaset ve ruhun ölümsüzlüğü konularındaki yorumlarıyla skolastik düşünceye önemli katkılar sağlamış Dominikan rahip. 1322'de Aziz ilân edilmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Clairvauxlu Bernard</span>

Bernard de Clairvaux, Fransız bir Keşiş ve Mistik.

<span class="mw-page-title-main">Bonaventura</span>

Bonaventura fransisken Kardinal, mistik, Skolastik felsefenin düşünürlerinden Fransisken tanrıbilimci. 1482'de Papa IV. Sixtus tarafından Aziz ilan edilmiştir. 1588 Papa V. Sixtus tarafından Kilise Doktoru ilan edilmiştir. Yortusu 15 Temmuzdadır.

<span class="mw-page-title-main">Kutsal Ruh</span>

Kutsal Ruh, Yahudilikte Tanrı'nın evren veya yaratıkları üzerindeki ilahi gücü, kalitesi ve etkisine atıfta bulunur. İznik Hristiyanlığı'nda Kutsal Ruh, Üçlü Birliğin üçüncü kişisidir. İslam'da Kutsal Ruh, ilahi eylemin veya iletişimin bir aracısı olarak hareket eder.

<span class="mw-page-title-main">Lactantius</span>

Lucius Caelius Firmianus Lactantius, erken dönem Hristiyanlık savunucusu ve hatip. Rönesans döneminde kendisi için Hristiyan Cicero denmiştir.

<i>Tanrının Şehri</i>

Tanrı'nın Şehri, özgün Latince adıyla De Civitate Dei Augustinus tarafından 5. yüzyılın başlarında Latince yazılmış bir kitaptır.

<span class="mw-page-title-main">Origenes</span>

Origenes veya Origen, İskenderiye'de Hristiyan bir ailede doğmuş ve kendini hadım etmesine bile neden olacak düzeyde münzevi (sofu) bir kişiliğe sahip olmasıyla tanınan ve Patristik felsefenin en önemli temsilcilerinden sayılan bir Kilise Babası'dır.

<span class="mw-page-title-main">Kötülük problemi</span> Gereksiz Acı Argümanında olduğu gibi Kötülüğün ve mutlak iyi olan Tanrının nasıl bağdaştığına ilişkin felsefi bir sorun

Epikür Paradoksu, din felsefesinde kötülük ile mutlak iyi olan bir Tanrı'nın varlığının nasıl bağdaştığı şeklindeki bir sorudur. Sorunu ilk olarak Epikür mantıksal bir formül ile ortaya koymuş, o zamandan beri de felsefe ile hiçbir ilişkisi olmayan kişilerden filozoflara kadar hemen herkesin zihnini meşgul etmiştir.

<span class="mw-page-title-main">Nissalı Gregor</span>

Nissalı Gregor, Kapadokya bölgesindeki Nissa adlı antik kentin piskoposu.

<span class="mw-page-title-main">Iustinus</span>

Iustinus, Patristik felsefenin ilk döneminin adı anılmaya değer apolojistlerinden biridir. Yortusu 1 Hazirandadır.

Kateşizm, Hristiyanlıkta vaftiz olup dine girmeden önce alınan din eğitimine verilen isimdir. Modern tarih bağlamında değerlendirildiğinde bu kavram Hristiyanlığın temel kurallarını açıklayan bir kitaba da işaret etmektedir.

<span class="mw-page-title-main">Pelagius</span> İnsanların Tanrının yardımı olmadan da günah işlememe kabiliyetine sahip olduğunu savunan IV. yüzyıl Hristiyan ilahiyatçısı

Pelagius, özgür iradeyi ve çileciliği savunan bir ilahiyatçıydı.

De libero arbitrio 387 senesinde yazılmaya başlanan De libero arbitrio; kötülüğün kökeni ve özgür seçim üzerine yazılmış temel (elzem) ve karmaşık bir tezdir. Bitirmesi 7 sene alan bu eserde Manici dualizmin ve Augustinus'un kendisini iradeye çok büyük bir önem vermeye iten determinizmin bir eleştirisi yapılmıştır. Bu tezin ele aldığı temel konu ise her etik eylemin doğru ve rasyonel seçimlere dayanması nedeniyle iradenin en iyi şekilde terbiye edilerek ahlaki davranmanın merkezini oluşturması gerekliliğinin açıklanması olmuştur. Bunun tam tersinin ise iradenin yanlış kullanımı neticesinde kötülüğün varlığına sebebiyet verileceği belirtilmiştir.

<i>De Trinitate</i>

De Trinitate/Üçlü-Birlik Üzerine