İtalik diller
| İtalik | |
|---|---|
| Etnisite | Aslen İtalikler |
| Coğrafi dağılım | Aslen İtalyan Yarımadası ve modern Avusturya ve İsviçre'nin bölümleri; günümüzde Güney Avrupa, Latin Amerika, Fransa, Romanya, Moldova, Kanada ve Afrika'daki ülkelerin yarısının resmi dili |
| Sınıflandırma | Hint-Avrupa
|
| Alt bölümler |
|
| ISO 639-5 | itc |
 Roma öncesi İtalya ve yakındaki adaların dilleri (I: İtalik, C: Kelt, G: Helenik, IE: diğer Hint-Avrupa dilleri, P: Fenike dilleri, N: Hint-Avrupa olmayanlar): N1: Retoca, N2: Etrüskçe, N3: Kuzey Pikence (Novilara Pikencesi), N4: Ligurca, N5: Paleo-Sarduca (Nuragik), N6: Elimce, N7: Sikanca; C1: Lepontik, C2: Galyaca; I1: Güney Pikence, I2: Umbriyaca, I3: Sabince, I4: Faliskçe, I5: Latince, I6: Volskice ve Hernikçe, I7: Merkez İtalik (Marsice, Ekçe, Pelinyice, Marrukince ve Vestince), I8: Oskanca, Sidikince ve Pre-Samnitçe, I9: Sikulca; IE1: Venetçe, IE2: Mesapça; G1-G2-G3 Yunanca lehçeleri (G1: İyonca, G2: Eolik, G3: Dorca); P1: Pönce. | |
İtalik diller, bilinen ilk üyeleri MÖ 1. milenyumda İtalyan Yarımadası'nda konuşulmuş olan bir Hint-Avrupa dil ailesi koludur. Eski dillerinin en önemlisi, milattan önce diğer İtalik halkları fetheden Antik Roma'nın resmi dili olan Latinceydi. Diğer İtalik diller; MS ilk yüzyıllarda, konuşanları Roma İmparatorluğu'nda asimile olduğundan ve Latinceye kaydıklarından dolayı yok oldu. MS 3. ve 8. yy. arasında Halk Latincesi, (belki diğer İtalik dillerdeki kaymadan etkilenerek) günümüzde ana dil olarak konuşulan tek İtalik dil grubu olan Latin (Romen) dillerine ayrıldı, ayrıca Edebi Latince de hayatta kaldı. Latincenin yanında bilinen diğer antik İtalik dilleri; Faliskçe (Latinceye en yakın), Umbriyaca ve Oskanca (Osko-Umbriya dilleri) ve Güney Pikencedir. Yarımadada konuşulmuş ve sınıflandırması tartışmalı olan diğer İtalik diller Venetçe ve Sikulcadır. Uzun zaman önce yok olmuş bu diller, yalnızca arkeolojik bulgulardaki birkaç yazıttan bilinmektedir.[1][2]
MÖ 1. milenyumda Hint-Avrupa'nın diğer kollarından diller (Kelt ve Helenik diller) ve en az bir tane Hint-Avrupa olmayan dil (Etrüskçe) de dahil olmak üzere bazı İtalik olmayan diller de konuşulmuştu.
Genellikle bu MÖ 1. milenyum İtalik dillerinin, göçmenler tarafından yaklaşık MÖ 2. milenyumda yarımadaya getirilen Hint-Avrupa dillerinden geldiğine inanılır.[3][4][5] Fakat bu göçlerin kaynağı ve yarımadadaki dillerin tarihi, tarihçiler arasında halen daha bir tartışma konusudur. Özellikle, antik İtalik dillerin hepsinin bölgeye geldikten sonra tek bir Ön-İtalik dilinden mi türediği yoksa göçmenlerin iki veya daha fazla, birbiriyle uzaktan ilgili Hint-Avrupa dili mi getirdiği tartışılır.
Ana dil olarak konuşan 800 milyonun üzerinde kişiyle Latin dilleri; İtalik'i, Hint-İran'ın ardından en yaygınca konuşulan Hint-Avrupa kolu yapıyor. Ancak akademide eski İtalik diller, Orta Çağ ve Modern Latin dillerinden ayrı bir çalışma alanı oluşturuyor. Bu madde eski dillere odaklanmaktadır. Diğerleri için Romen çalışmalarına ve şu anda konuşulan İtalik altgrubu için Latin dillerine bakınız.[6]
Tüm İtalik diller (Romen dahil), genellikle Eski İtalik alfabeleriyle - veya ondan türeyen Latin alfabesi ve uyarlamalarıyla - yazıldılar, bu alfabeler nihai olarak Yunan alfabesinden gelen İtalik olmayan Etrüskçe dilini yazmak için kullanılan alfabelerden türediler.
Konseptin tarihi
| Makale serilerinden |
 |
Tarihsel dilbilimciler genel olarak; İtalyan Yarımadası'ndaki antik Hint-Avrupa dillerinin, ailenin diğer kollarına (örneğin Helenik'e) ait olarak tanımlanamayacaklarını ve ailenin tek bir koluna ait olduklarını düşündüler, Kelt ve Cermen dillerine benzer şekilde. Bu teorinin kurucusu Antoine Meillet'dir (1866-1936).[7]
Bu üniter teori; Alois Walde, Vittore Pisani ve Giacomo Devoto gibi kişilerce eleştirildi. Onlar; Latin-Falisk ve Osko-Umbriya dillerinin, Hint-Avrupa'nın iki ayrı kolunu oluşturduğunu düşünüyordu. Bu görüş, 20. yüzyılın ikinci yarısında kabul görmeye başlamıştı [8] ancak Helmut Rix gibi bazı destekçileri daha sonradan fikri reddetmişti. Üniter teori, çağdaş bilimde baskın olmaya devam etmekte.[9]
Sınıflandırma
Aşağıdaki Michiel de Vaan (2008) tarafından önerilen sınıflandırma genellikle kabul edilir.[10] Fakat bazıları yakın zamanda Venetçenin konumunu reddetmeye başladı.[11]
- Ön-İtalik (veya Ön-İtalo-Venetçe)[12][13]
- Ön-Venetçe[14]
- Ön-Latin-Sabel[12]
- Latin-Falisk veya Latino-Faliskan[12]
- Erken Faliskçe (MÖ 7. yy. - MÖ 5. yy.)[15]
- Eski Latince (MÖ 6. yy. - MÖ 1. yy.)[16]
- Klasik Latince (MÖ 1. yy. – MS 3. yy.)[16]
- Geç Latince (MS 3. yy. – MS 6. yy.)[16]
- Halk Latincesi veya Vulgar Latince (MS 2. yy. – MS 9. yy.)[17] MS 3. yy. - MS 8. yy. arasında Ön-Romenceye (Latin dillerinin atası olan Geç Halk Latincesinin yeniden oluşturulmuş haline) evrildi.[18][19]
- Latin veya Romen dilleri, en azından MS 9. yy.dan beri Latinceyle karşılıklı anlaşılabilir değiller, bugün hala konuşulan tek İtalik grubu[20][21]
- Gallo-Romen (MS 842'de tasdiklendi), İtalo-Dalmaçya (yaklaşık 960), Oksitan-Romen (yaklaşık 1000), İber-Romen (yaklaşık 1075), Reto-Romen (yaklaşık 1100), Sarduca (1102), Afrika Romen (soyu tükenmiş; en azından MS 12. yy.a kadar konuşuldu), Doğu Romen (1521)[22]
- Latin veya Romen dilleri, en azından MS 9. yy.dan beri Latinceyle karşılıklı anlaşılabilir değiller, bugün hala konuşulan tek İtalik grubu[20][21]
- Klasik Latince (MÖ 1. yy. – MS 3. yy.)[16]
- Sabel veya Osko-Umbriya dilleri[23][24]
- Umbriyaca (MÖ 7. yy. - MÖ 1. yy.), Ekçe, Marsice ve Volskice gibi lehçeler dahil[23][24]
- Oskanca (MÖ 5. yy. - MÖ 1. yy.), Hernikçe, Kuzey Oskanca (Marrukince, Pelinyice, Vestince) ve Sabince (Samnitçe) dahil[23][24]
- Piken dilleri[24]
- Ön-Samnitçe veya Pre-Samnitçe (MÖ 6. yy. - MÖ 5. yy.)[23]
- Güney Pikence (MÖ 6. yy. - MÖ 5. yy.)[23]
- Latin-Falisk veya Latino-Faliskan[12]
- (?) Sikulca[25][26]
- (?) Lusitanca[27][25]
Tarih
Ön-İtalik dönemi
Ön-İtalik, muhtemelen Alplerin kuzeyindeki İtalik kabileleri tarafından konuşuldu. Özellikle Kelt ve Cermen dili konuşanlarla olan erken temaslar dilbilimsel kanıtlarla önerilir.[4]
Bakkum; Ön-İtalik'i, kendi başına bağımsız bir gelişimi olmayan, Geç Ön-Hint-Avrupaca'dan Ön Latince ve Ön-Sabelceye kadar uzanan "kronolojik bir evre" olarak tanımlıyor. Meiser'ın MÖ 4000'den MÖ 1800'e tarihleri (Miken Yunancasından çok önce), kendi tarafından "herkesinki kadar iyi bir tahmin" olarak tanımlanıyor.[28] Schrijver, bir Ön-İtalo-Kelt evresini tartışır; yaklaşık olarak MÖ 2. milenyumun birinci yarısında ya da ortasında konuşulduğunu;[29] önce Kelt'in, sonra Venetçenin ve kalandan yani İtalik'ten Latin-Falisk ve Sabel'in ayrıldığını önermekte.[30]
İtalik halklar muhtemelen, 2. milenyumun ikinci yarısı sırasında İtalyan Yarımadası'na doğru hareket ettiler, zamanla güney bölgelere de gittiler.[4][5] Ancak arkeolojik ve dilbilimsel kanıtlar arasında kesin bir denklem kurulamasa da Ön-İtalik dili genellikle Terramare (1700–1150 BC) ve Proto-Villanovan (1200–900 BC) kültürleri ile ilişkilendirilir.[4]
Demir Çağı'nda İtalya dilleri
Demir Çağı'nın başında (yaklaşık MÖ 700'de) Eğriboz'dan gelen İyonyalılar, Güney İtalya kıyıları boyunca koloniler kurdu.[31] Fenikelilerden öğrendikleri, bugünkü ismiyle Batı Yunan alfabesini getirdiler. İcat, bütün yarımadaya dilsel ve siyasi sınırlar boyunca hızlıca yayıldı. Yerel uyarlamalar (çoğunlukla harflerdeki küçük şekil değişimleri ve bazı harflerin atılıp eklenmesi), Eski İtalik alfabeleri ortaya çıkardı. Yazıtlar gösteriyor ki MÖ 700'de bölgede Hint-Avrupa'nın çeşitli kollarından diller ve çeşitli Hint-Avrupa dışı diller de dahil çok sayıda dil konuşuluyordu. Hint-Avrupa olmayanların en önemlisi, 10,000'den fazla yazıt ve bazı kısa metinlerle tasdiklenen Etrüskçedir. Etrüskçenin diğer bilinen herhangi bir dille bağlantısı bulunamadı ve halen daha olası kökeni hakkında bir ipucu bulunmamakta (Ege'deki Limni Adası'ndaki yazıtlar hariç). O dönemde bulunan diğer muhtemelen Hint-Avrupa olmayan diller; Alp bölgesindeki Retoca, bugünkü Genoa'daki Ligurca (Liguryaca değil) ve Sardunya'daki bazı tanımlanamamış dillerdir. Bu diller, Latince üzerinde tespit edilebilir bir etki bırakmışlardır. Güney İtalya'da, Yunan kolonilerinde konuşulan en büyük dil - İyonca hariç - MÖ 6-5. yy.dan kalan yaklaşık 260 yazıttan bilinen Mesapçaydı. İki halk arasında bulunan seramikler ve metallerdeki arkeolojik bağlantıya ek olarak Mesapya ve İlirya kabileleri arasında tarihi bir bağlantı da bulunmaktadır ki bu da dilbilimsel bağlantının hipotezini güçlendirmiştir. Ancak İlirce yazıtlar, kişisel isim ve yer adlarından oluşmakta ve bu da, böyle bir hipotezi desteklemeyi zorlaştırmakta. Ayrıca Lusitancanın da İtalik dil grubuna dahil olabileceği de önerildi.[27][32]
Latincenin zaman çizelgesi
Antik zamanlardaki Latince tarihinde, çeşitli dönemler bulunmaktadır:
- Arkaik (eski) dönemden geriye; MÖ 6-4. yy.dan kalma çeşitli yazıtlar, en eski kanunların parçaları, Salii'nin kutsal marşından parçalar, Arval Kardeşler'in marşı kalmıştır.
- Klasik öncesi dönemde (MÖ 3. ve 2. yy.) Edebi Latince (Plautus ve Teretius'un komedileri, Yaşlı Cato'nun tarım tezleri, bir dizi yazarın eserlerinden parçalar), Roma lehçesine dayanıyordu.
- Klasik Latincenin "altın" dönemi, MS 17'deki Ovidius'un ölümüne kadar sürdü[33] (MÖ 1. yy., söz varlığının ve terminolojinin gelişimi, eski morfolojik eşillerin (dubletlerin) kaybı, edebiyatın çiçek açışı: Cicero, Caesar, Sallustius, Vergilius, Horatius, Ovidius).
- Klasik Latincenin "gümüş" dönemi, İmparator Marcus Aurelius'un MS 180'deki ölümüne kadar sürmüştür. Bu dönemde; Juvenalis'in, Tacitus'un Suetonius'un eserleri ve Petronius'un Satyricon'u görülür;[33] fonetik, morfolojik ve yazım normları sonunda oluşturuldu.
Roma Cumhuriyeti'nin İtalyan Yarımadası'ndaki siyasi egemenliğini genişletmesiyle beraber Latince, diğer İtalik dillere baskın gelmeye başladı; bu diller, muhtemelen MS 1. yy.da bir noktada konuşulmayı bıraktılar. Halk Latincesinden Romen dilleri oluşmaya başladı.
Bu devletin gücünün büyümesiyle Latince, giderek Roma'nın ötesinde de yayıldı ve MÖ 4. ve 3. yy.da başlayarak diğer İtalik kabilelerin dillerinin, İlircenin, Mesapçanın ve Venetçenin yerine geçti. İtalyan Yarımadası'nın Romalılaştırması, MÖ 1. yy.a kadar Güney İtalya ve Sicilya hariç tamamlanmıştı, oralarda baskın dil Yunancaydı. Ligurcanın durumu tartışmalıdır.
Köken teorileri
İtalik dillerin kökenini ilgilendiren ana tartışma, Helenik dillerin kökeni hakkındaki tartımalara benzer[34] fakat burada Miken Yunancası rolünü oynayacak bir "Erken İtalik" dilinden kayıt bulunmamakta.
İtalya'nın dilsel manzarası hakkında bildiğimiz her şey; yaklaşık MÖ 700'e doğru alfabenin yarımadaya yayılmasından sonra yazılmış olan yazıtlardan ve yüzyılllar sonrasındaki Yunan ve Romalı yazarların eserlerinden gelmekte. En eski örnekler MÖ 7. yy.dan, Umbriyaca ve Faliskçe yazıtlardan geliyor. Alfabelerinin, Etrüsk alfabesinden türediği açıkça görülüyor.. Bu zamandan önce konuşulan diller hakkında güvenilir kaynak bulunmamakta. Yer adlarına bakarak bazı tahminler yapılabilir ama doğrulanamazlar.
Eski İtalik diller ve Hint-Avrupaca arasındaki ara evrelerin bulunacağının garantisi yok. Haliyle İtalik diller, İtalya'nın dışında mı oluştu yoksa İtalya içinde Hint-Avrupacanın ve diğer etkenlerin asimilasyonu ile mi gelişti sorusu cevapsız kalmaya devam ediyor.[35]
Bazı dilbilimci ve tarihçilere göre Hint-Avrupa'nın "İtalik" kolu diye bir şey yok, yani İtalik dillere ayrılan bir Ön-İtalik dili yoktu. Domenico Silvestri[36] ve Helmut Rix[37] gibi bazı dilbilimciler; ortak bir Ön-İtalik dilinin yeniden oluşturulamayacağını çünkü (1) fonolojik sisteminin tutarlı fonetik değişimlerle Latince ve Osko-Umbriya dillerinin sistemlerine dönüşmüş olabileceğini, (2) fonolojisi ve morfolojisinin tutarlı bir şekilde Ön-Hint-Avrupacadan evrilmiş olabileceğini söylediler. Fakat Rix sonradan fikrini değiştirdi ve İtalik'i dil grubu (ailesi) olarak tanıyanlardan biri oldu.
Bu dilbilimciler; İtalya'daki 1. milenyum Hint-Avrupa dillerinin atalarının iki veya daha fazla farklı dil olduğunu, uzak bir zamanda Hint-Avrupacadan ayrı ayrı evrildiklerini ve Avrupa'ya muhtemelen farklı çağlarda ve farklı rotalarla girdiklerini öneriyorlar. Bu görüş; kısmen, tarih öncesinde ortak bir İtalik anayurdu tanımlamanın veya bu dillerin gelmiş olabileceği "Yaygın İtalik", "Ön-İtalik" gibi atasal bir dili yeniden oluşturmanın zorluğundan kaynaklanıyor. Dilleri bağlayan bazı ortak özellikler bir dil birliği (sprachbund) fenomeninden ibaret olabilir,[38] İtalo-Kelt'in en çok kabul gören versiyonunda olduğu gibi.
Özellikleri
Roma öncesi İtalik dillerin genel ve spesifik özellikleri:
- Fonetikte: Oskanca (Latince ve Umbriyaca kıyasla); rotasizm yokluğunda, ıslıklı seslerin yokluğunda ve kt > ht değişiminde eski ikili ünlülerin (ai, oi, ei, ou) tüm konumlarını korudu. Hint-Avrupa *kʷ ve *gʷ seslerinde farklılıklar oluştu (Latince qu ve v, Oskanca p ve b). Genizsil ünsüz öncesindeki s sesi korundu ve Hint-Avrupa *dh ve *bh, f sesine dönüştü. İç ses düşmesine (syncope) ve vurgusuz hecelerdeki ünlülerin indirgenmesine yol açan başlangıç vurgusu oluştu (Latincede bu, tarihi dönemde yeniden oluşturulmuştu).
- Sözdizimde: Birçok benzeşme görülür. Osko-Umbriya'da; kişisiz yapılar, parataksis (art arda sıralılık), kısmi tamlayan, geçici tamlayan ve tamlayan ilişkileri daha sık kullanılır.
Fonoloji
İtalik dillerin en ayırt edici özelliği Ön-Hint-Avrupaca ötümlü soluklu patlamalılarının gelişimidir.[39] Başlangıç konumunda *bʰ-, *dʰ- ve *gʷʰ- /f-/'de birleşirken *gʰ- > /h-/ olmuştur. Latincede ise bazı durumlarda *gʰ- > /w-/ ve /g-/ değişimleri yaşanmıştır.[40]
Orta konumda; tüm ötümlü soluklu patlamalılarının Latincede uzak bir karşılığı vardır, öncesinde genizsil varsa -*gʰ- ve *gʷʰ- için de farklı karşılıklar vardır. Osko-Umbriya dilleri, başlangıç konumunda genellikle aynı karşılıklara sahiptirler fakat Umbriyaca, öncesinde genizsil olmasına göre farklı bir değişim göstermekte, aynı Latince gibi. Ötümlü soluklu patlamalılar, Ön-İtalik'te büyük ihtimalle *-β-, *-ð-, *-ɣ- ve *-ɣʷ- ara evresini geçirdiler.[41]
| başlangıç konumu | orta konum | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| *bʰ- | *dʰ- | *gʰ- | *gʷʰ- | *-(m)bʰ- | *-(n)dʰ- | *-(n)gʰ- | *-(n)gʷʰ- | |
| Latince[40] | f- | f- | h- | f- | -b- -mb- | -d-[a] -nd- | -h- -ng- | -w- -ngu- |
| Faliskçe[42] | f- | f- | h- | ? | -f- | -f- | -g- | ? |
| Umbriyaca[43] | f- | f- | h- | ? | -f- -mb- | -f- -nd- | -h- -ng- | -f- ? |
| Oskanca[44] | f- | f- | h- | ? | -f- | -f- | -h- | ? |
| ||||||||
Ötümsüz ve normal ötümlü patlamalılar (*p, *t, *k, *kʷ; *b, *d, *g, *gʷ); Latincede, *gʷ > /w/ değişimi hariç değişmeden kaldı. Osko-Umbriya'da dudaksıl artdamaksıllar (*kʷ ve *gʷ), dudaksıl patlamalılara (/p/ ve /b/) dönüştü. Örneğin Oskanca pis (kim), Latince quis; bivus (canlı, yalın çoğul), Latince vivus.[45]
Dil bilgisi
Dil bilgisinde, Osko-Umbriya ve Latin-Falisk dilleride paylaşılan basitçe üç yenilik bulunmaktadır:
- Bitmemiş isteme kipindeki *-sē- eki (3. tekil bitmemiş dilek kipinde Oskanca fusíd ve Latince foret, ikisi de *fusēd'in türevleri)[46]
- Bitmemiş haber kipindeki *-fā- eki (Oskanca fufans 'onlardı, ing. they were', Latincede bu ek -bā- olmuştur, ör. portabāmus 'taşıdık')
- Sıfat-fiil (gerundif) eki *-ndo- (Latince operandam 'inşa edilecek, edilmesi gereken (şey)'; Osko-Umbriya'da ek bir değişim vardır -nd- > -nn-, Oskanca úpsannam 'inşa edilecek, edilmesi gereken (şey)', Umbriyaca pihaner 'saflaştırılacak, saflaştırılması gereken (şey)')[47]
Bu paylaşılan değişimler, diğer yazarların sorguladığı İtalik grubunun lehine olan ana argümanlardan biridir.
Sözlüksel kıyaslama
Hint-Avrupa dilleri arasında İtalik, Kelt ve Cermen dillerinin leksikonları büyük bir oranda ortaktır ki bunlar Helenik dillerle beraber Hint-Avrupa'nın geleneksel "centum" kolunu oluştururlar.
Aşağıdaki tablolarda bazı İtalik diller arasında yapılan sözlüksel kıyaslamalar yer almaktadır:[48][49]
| Kelime | Ön-İtalik | Latin-Falisk | Osko-Umbriya | Ön-Keltçe | Ön-Cermence | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Faliskçe | Eski Latince | Klasik Latince | Ön-Romence | Oskanca | Umbriyaca | ||||
| '1' | *oinos | *ounos | ūnus | *unʊs, acc. *unu | *𐌖𐌉𐌍𐌖𐌔 *uinus | 𐌖𐌍𐌔 uns | *oinos | *ainaz | |
| '2' | *duō | du | *duō | duō | *dos, d. *duas | 𐌃𐌖𐌔 dus | -𐌃𐌖𐌚 -duf | *dwāu | *twai |
| '3' | *trēs (e.d.) *triā (n.) | tris | trēs (e.d.) tria (n.) | *tres | 𐌕𐌓𐌝𐌔 trís | 𐌕𐌓𐌉𐌚 (e.d.) 𐌕𐌓𐌉𐌉𐌀 (n.) trif (e.d.) triia (n.) | *trīs | *þrīz | |
| '4' | *kʷettwōr | quattuor | *kʷattɔr | 𐌐𐌄𐌕𐌖𐌓𐌀 𐌐𐌄𐌕𐌕𐌉𐌖𐌓 petora pettiur | 𐌐𐌄𐌕𐌖𐌓 petur | *kʷetwares | *fedwōr | ||
| '5' | *kʷenkʷe | *quique | quinque | *kinkʷɛ | 𐌐𐌏𐌌𐌐𐌄- pompe- | *𐌐𐌖𐌌𐌐𐌄 *pumpe | *kʷenkʷe | *fimf | |
| '6' | *seks | śex | *sex | sex | *sɛks | *𐌔𐌄𐌇𐌔 *sehs | 𐌔𐌄𐌇𐌔 sehs | *swexs | *sehs |
| '7' | *septem | *śepten | septem | *sɛpte | 𐌔𐌄𐌚𐌕𐌄𐌍 seften | *sextam | *sebun | ||
| '8' | *oktō | oktu | octō | *ɔkto | *𐌖𐌇𐌕𐌏 *uhto | *oxtū | *ahtōu | ||
| '9' | *nowen | *neven | novem | *nɔwe | *𐌍𐌖𐌖𐌄𐌍 *nuven | *𐌍𐌖𐌖𐌉𐌌 *nuvim | *nawan | *newun | |
| '10' | *dekem | decem | *dɛke | 𐌃𐌄𐌊𐌄𐌍 deken | *𐌃𐌄𐌔𐌄𐌌 *desem | *dekam | *tehun | ||
| Kelime | Ön-İtalik | Latince | Faliskçe | Oskanca | Umbriyaca | Sikulca | Venetçe |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| kuşlar | *awēs | avēs | aves | aves | |||
| diğer | *alteros | alter | alttre | etre | |||
| yıl | *atnos | annus | aceneis | acnu | |||
| akşam yemeği | *kertsnā | cena | kersna | sesna | |||
| hayat | *gʷītām | vītam | veitam | bítam | bitam | vitam | |
| canlı | *gʷīwos | vīvus | vivo | bivus | biver | vivus | vivoi |
| eli | *manom | manum | manom | manim | manuve | menom | manom |
| şu | *ole | ille | ole | úlle | ull | ole | oli |
| evet | *swei | sī | sei | svaí | sve | sei | |
| aşağı, alt | *xenðrā | infrā | infra | húntrus | hondra | ||
| bu, bura | *xeike | hic | fec | eike | ese | heie | eik |
| adamın | *xemones | hominis | femono | humuns | homonus | ||
| oğul | *feilios | fīlius | hileo | feilius | feliuf | feilius | filea |
| zemin | *meletom | molitum | meletom | maletu | |||
| yapmak | *fak- | facere | haciu | facum | façiu | ||
| iyi | *ðwenos | bonus | dueno | fuons | foner | duenus | |
| çiçek | *flōzā | flōra | fluusa | flora | |||
| çok | *etantos | tantus | etantuf | etantu | tantom | ||
| dil | *ðengwā | lingua | dengua | fangva | fangua | dengua | |
| teşekkürler | *gʷrātos | grātiās | brateis | brat | gratos | ||
| özgür | *louðeros | liberis | loufiro | lovfreís | vufru | louderobos | |
| söylemek | *deik- | dīcere | deicum | deku | |||
| tapınak | *fesnom | fānum | fíisnam | fesnuf | |||
| halk, hepsi | *toutos | tōtus | touto | toutos | tota | touto | teuta |
| olmak | *ezom | esse | esum | ezum | erom | esom | esom |
| -e, -e doğru | *ad | ad | ad | az | ař | ati | |
| -den, ing. "from" | *aβ | ab | af | af | ah | ab | |
| ile, sırasında, ing. "by" | *pert | per | pe | pert | pert | per | |
| ne zaman | *kʷande | quando | quando | pún | pune | ||
| tutmak, sahip olmak | *xaβeo | habere | hafum | habeu | habem | ||
| gerçek | *gʷēros | vērus | berus | veres | |||
| hariç, güvende | *salwes | salvus | salues | salavs | saluo | salues | |
| yol | *wijā | via | via | viaí | via | via | via |
| şarap | *wīnom | vīnum | vino | vinu- | vinu | vinu- | vinoi |
| toprak | *terzā | terra | terrum | terram | |||
| bitiş, son | *termenios | terminus | teremenniu | termenats | termonios | ||
| senato | *senātos | senātus | zenatuo | senateis | |||
| hediye | *dōnom | dōnum | donom | dúnúm | dunum | donom | donom |
| ile, birlikte | *kom | cum | com | com | kum | ||
| arasında | *enter | inter | anter | anter | |||
| daha fazla | *maɣis | magis | magis | mais | mes | ||
| eksik olmak | *kazeō | carebo | carefo | kasit | |||
| -ın/in, ing. "of" | *dē | dē | de | dat | det | ||
| önce | *prai | prae | pre | praí | pre | pra | prai |
| ver | *dōnātod | dōnāto | duunatud | donasto | |||
| yazılı | *skreiptos | scrīptus | scriftas | screhto | |||
| ceza ücreti | *molta | multa | molta | muta | |||
| birinci | *priisemos | prīmum | pramom | promom | promom | ||
| barışın | *pākis | pācis | pacris | pacer | |||
| altın | *awzom | aurum | auzom | orum | |||
| kim, hangisi | *kʷoi | qui | quei | pús | poi | qoi | |
| çünkü | *kʷod | quod | quod | púd | puře | qod | kude |
| neden? | *kʷid | quid | quid | píd | piři | qed | |
| ve | *kʷe | que | que | pe | qe | ke | |
| nerede | *kuðei | ubi | puf | pufe | kude | ||
| nasıl | *kutei | ut | utei | puz | puse | ||
| yerine | *op | ob | op | úp | op | ||
| kaldırmak, yok etmek | *tolno | tollere | tulom | entelus | toler | ||
| tahıl | *far | far | far | far | far | far | far |
| hareket etmek | *ag- | agere | acum | agu | age | ||
| erkek akrdeş | *frātēr | frater | frater | fratrer | frater | frater | fraterei |
| kız kardeş | *swezōr | soror | suesor | svosor | surur | suesor | suesor |
| orada | *ipei | ibi | ipi | iepi | be | ||
| içmek | *pibo | bibere | pipo | pipo | |||
| masa | *mensa | mensa | mese | mefa | |||
| kapı | *portām | portam | púrtam | pertom | |||
| kırmızı | *ruðrom | rubrum | rufrum | rufru | rufru | ||
| ayrıca | *eitom | item | eite | esa | itom | ||
| yemin, dua, oy | *wotom | votum | vootum | vurtúm | vose | votsom | |
| gümüş | *argentom | argentum | arcentom | aragetom | |||
| -dır/dir, ing. "is" | *este | est | est | ist | est | esti | |
| ben | *eɣō | ego | eco | eho | ego | ||
| beni | *meɣo | me | me | mehe | mi | mego | |
| et | *karnis | carnis | carneis | karne | |||
| veya | *awti | aut | aut | avt | ote | ||
| verdi | *ded- | dedit | dedet | deded | dede | doto | |
| bu yüzden, kendisine | *seiβei | sibi | seifi | seibei | selboi |
Yıldız işareti, doğrudan bir yazıtta bulunmayan ve dolaylı dilsel kanıtlara dayanarak yeniden oluşturulan biçimleri ifade ediyor.
Ön-Hint-Avrupaca açısından bakıldığında İtalik diller oldukça tutucudur. Fonolojide İtalik diller centum dilleridir, öndamaksılları artdamaksıllarla birleştirirler fakat dudaksıl artdamaksılları ayırırlar. Morfolojide İtalik diller; isim ve sıfatlarda 6 durum (yalın, belirtme, tamlayan, yönelme, ayrılma, seslenme) ve yedincisinden (bulunma) izler barındırır ancak hem isimde hem de fiilde çiftlik (dual) kaybolmuştur. Morfolojik yenilikler ve ortak sözlük birimleri göz önüne alındığında İtalik, en fazla Kelt ve Cermen ile benzerlik göstermektedir, ortak sözlük karşılıklarının bir kısmı Baltık-Slav'da da bulunmaktadır.[50]
P-İtalik ve Q-İtalik dilleri
Kelt dillerine benzer şekilde İtalik diller de, Ön-Hint-Avrupaca *kʷ sesinin karşılığına göre P- ve Q- diye kollara ayrılmaktadır. Osko-Umbriya dillerinde *kʷ > p değişimi olurken, Latin-Falisk dillerinde ses korunmuştur.[51]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ S. Beeler, Madison (1952). "The Relation of Latin and Osco-Umbrian". Jstor. 2 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2023.
- ^ FERRISS-HILL, JENNIFER L. (2011). "Virgil's Program of Sabellic Etymologizing and the Construction of Italic Identity". Jstor. 2 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2023.
- ^ Mallory & Adams 1997, s. 314–319.
- ^ a b c d Bossong 2017, s. 859.
- ^ a b Fortson 2004, s. 245.
- ^ Manning, Eugene W. (1892). "Romance Languages". Jstor. 2 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2023.
- ^ Villar 2000, ss. 474–475.
- ^ Villar 2000, ss. 447–482.
- ^ Poccetti 2017.
- ^ de Vaan 2008, s. 5: "Most scholars assume that Venetic was the first language to branch off Proto-Italic, which implies that the other Italic languages, which belong to the Sabellic branch and to the Latino-Faliscan branch, must have continued for a certain amount of time as a single language."
- ^ Bossong 2017, s. 859: "Venetic, spoken in Venetia, was undoubtedly Indo-European. It is safe to assume that it formed an independent branch by itself, rather than a subgroup of Italic."
- ^ a b c d e de Vaan 2008, s. 5.
- ^ Fortson 2017, s. 836.
- ^ Polomé, Edgar C. (1992). Lippi-Green, Rosina (Ed.). Recent Developments in Germanic Linguistics (İngilizce). John Benjamins Publishing. s. 50. ISBN 978-90-272-3593-0. 23 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2023.
- ^ a b Poccetti 2017, s. 738.
- ^ a b c de Vaan 2008, s. 14.
- ^ Bossong 2017, s. 863: "Up to the middle of the 2nd century BCE (conquest of Carthage and Greece) the language was uniform; no differences between 'higher' and 'lower' styles can be detected." p. 867: "From a strictly linguistic point of view, the Strasbourg Oaths are just an instantaneous snapshot in the long evolution from Latin to French, but their fundamental importance lies in the fact that here a Romance text is explicitly opposed to a surrounding text formulated in Latin. Romance is clearly presented as something different from Latin."
- ^ Posner 1996, s. 98.
- ^ Herman 2000, s. 113: "That is, the transformation of the language, from structures we call Latin into structures we call Romance, lasted from the third or fourth century until the eighth."
- ^ Fortson 2004, s. 258: "The earliest Romance language to be attested is French, a northern variety of which first appears in writing in the Strasbourg Oaths in or around the year 842 (...) it had diverged more strongly from Latin than the other varieties closer to Italy."
- ^ Bossong 2017, ss. 863, 867.
- ^ Bossong 2017, ss. 861–862, 867.
- ^ a b c d e de Vaan 2008, s. 2.
- ^ a b c d Baldi 2017, s. 804.
- ^ a b Vine 2017, s. 752.
- ^ Hartmann 2017, s. 1854: "The Siculian language is widely believed to be of Indo-European, Italic origin..."
- ^ a b Villar 2000.
- ^ Bakkum 2009, s. 54.
- ^ Schrijver 2016, s. 490
- ^ Schrijver 2016, s. 499
- ^ "history of Europe : Romans". Encyclopædia Britannica. 29 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2012.
- ^ Francisco Villar, Rosa Pedrero y Blanca María Prósper
- ^ a b Fortson (2010) §13.26.
- ^ Leppänen, Ville (1 Ocak 2014). "Geoffrey Horrocks,Greek: A History of the Language and its Speakers (2nd edn.). Wiley-Blackwell, Chichester, 2010. Pp. xx + 505". Journal of Greek Linguistics. 14 (1): 127-135. doi:10.1163/15699846-01401006
. ISSN 1566-5844. - ^ Silvestri 1998, s. 325
- ^ Silvestri, 1987
- ^ Rix, 1983, p. 104
- ^ Domenico Silvestri, 1993
- ^ Meiser 2017, s. 744.
- ^ a b Stuart-Smith 2004, s. 53.
- ^ Meiser 2017, ss. 744,750.
- ^ Stuart-Smith 2004, s. 63.
- ^ Stuart-Smith 2004, s. 115.
- ^ Stuart-Smith 2004, s. 99.
- ^ Meiser 2017, ss. 749.
- ^ Vine 2017, s. 786.
- ^ Vine 2017, ss. 795–796.
- ^ Stuart-Smith, Jane (2004). Phonetics and Philology: Sound Change in Italic. Oxford University Press.
- ^ De Vaan, Michiel. 2018. Etymological dictionary of Latin and the other Italic languages. Leiden, The Netherlands: Brill
- ^ Mallory & Adams 1997, ss. 316–317.
- ^ Whatmough, Joshua (1937). The Foundations of Roman Italy. Londra: Routledge. ss. 276-277. doi:10.4324/9781315744810. ISBN 9781315744810. 26 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2023.
Ek kaynaklar
- Baldi, Philip (2017). "The syntax of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-054243-1.
- Bakkum, Gabriël C. L. M. (2009). The Latin Dialect of the Ager Faliscus: 150 Years of Scholarship. Amsterdam University Press. ISBN 978-90-5629-562-2.
- Bossong, Georg (2017). "The Evolution of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-054243-1.
de Vaan, Michiel (2008). Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. Brill. ISBN 978-90-04-16797-1.
- Fortson, Benjamin W. (2004). Indo-European Language and Culture. Blackwell. ISBN 978-1-4443-5968-8.
- Fortson, Benjamin W. (2017). "The dialectology of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-054243-1.
- Hartmann, Markus (2017). "Siculian". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 3. Berlin: Walter de Gruyter. ss. 1854-1857. doi:10.1515/9783110542431-026. ISBN 978-3-11-054243-1.
- Herman, Jozsef (2000). Vulgar Latin. Pennsylvania State University Press. ISBN 978-0-271-04177-3.
- Mallory, James P.; Adams, Douglas Q. (1997). "Italic Languages". Encyclopedia of Indo-European Culture. Fitzroy Dearborn. ss. 314-319. ISBN 978-1-884964-98-5.
- Meiser, Gerhard (2017). "The phonology of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ss. 743-751. doi:10.1515/9783110523874-002. ISBN 978-3-11-054243-1.
- Poccetti, Paolo (2017). "The documentation of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-054243-1.
- Posner, Rebecca (1996). The Romance Languages. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-28139-3.
- Schrijver, Peter (2016). "Ancillary Study: Sound Change, the Italo-Celtic Linguistic Unity, and the Italian Homeland of Celtic". Koch, John T.; Cunliffe, Barry (Ed.). Celtic from the West 3. Atlantic Europe in the Metal Ages: questions of shared language. Oxbow Books. ss. 489-502. ISBN 978-1-78570-227-3.
- Silvestri, Domenico (1998). "The Italic Languages". Ramat, A. (Ed.). The Indo-European Languages. ss. 322-344.
- Stuart-Smith, Jane (2004). Phonetics and Philology: Sound Change in Italic. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-925773-7.
- Villar, Francisco (2000). Indoeuropeos y no indoeuropeos en la Hispania prerromana. Universidad de Salamanca. ISBN 978-84-7800-968-8.
- Vine, Brent (2017). "The morphology of Italic". Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (Ed.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. 2. Walter de Gruyter. ss. 751-804. doi:10.1515/9783110523874-003. ISBN 978-3-11-054243-1.
Daha fazla okuma
- Baldi, Philip. 2002. The Foundations of Latin. Berlin: de Gruyter.
- Beeler, Madison S. 1966. "The Interrelationships within Italic." In Ancient Indo-European Dialects: Proceedings of the Conference on Indo-European Linguistics held at the University of California, Los Angeles, April 25–27, 1963. Edited by Henrik Birnbaum and Jaan Puhvel, 51–58. Berkeley: Univ. of California Press.
- Coleman, Robert. 1986. "The Central Italic Languages in the Period of Roman Expansion." Transactions of the Philological Society 84.1: 100–131.
- Dickey, Eleanor, and Anna Chahoud, eds. 2010. Colloquial and Literary Latin. Cambridge, UK: Cambridge Univ. Press.
- Joseph, Brian D., and Rex J. Wallace. 1991. "Is Faliscan a Local Latin Patois?" Diachronica 8:159–186.
- Pulgram, Ernst. 1968. The Tongues of Italy: Prehistory and History. New York: Greenwood.
- Rix, Helmut. 2002. Handbuch der italischen Dialekte. Vol. 5, Sabellische Texte: Die Texte des Oskischen, Umbrischen und Südpikenischen. Indogermanische Bibliothek. Heidelberg, Germany: Winter.
- Silvestri, Domenico (1995). "Las lenguas itálicas" [The Italic languages]. Las lenguas indoeuropeas [The Indo-European languages] (İspanyolca). ISBN 978-84-376-1348-2.
- Tikkanen, Karin. 2009. A Comparative Grammar of Latin and the Sabellian Languages: The System of Case Syntax. PhD diss., Uppsala Univ.
- Villar, Francisco (1997). Gli Indoeuropei e le origini dell'Europa [Indo-Europeans and the origins of Europe] (İtalyanca). Bologna, Il Mulino. ISBN 978-88-15-05708-2.
- Wallace, Rex E. 2007. The Sabellic Languages of Ancient Italy. Languages of the World: Materials 371. Munich: LINCOM.
- Watkins, Calvert. 1998. "Proto-Indo-European: Comparison and Reconstruction" In The Indo-European Languages. Edited by Anna Giacalone Ramat and Paolo Ramat, 25–73. London: Routledge.
- Clackson, James, and Horrocks, Geoffrey. 2007. A Blackwell History of the Latin Language
Ek bağlantılar
- TM Texts Italic 10 Ekim 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. A list of all Italic texts in Trismegistos.
- Michael de Vaan (2008) Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages p. 826, Leiden Indo-European Etymological Dictionaries Series, Brill Academic Publishers (archived 17 June 2013) – part available freely online
- "Tree for Italic". Linguist List, Eastern Michigan University. 2010. 22 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2010.
- "A Glossary of Indo-European Linguistic Terms". Institut für deutsche Sprache und Linguistik. 2009. 4 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2009.
- "Languages and Cultures of Ancient Italy. Historical Linguistics and Digital Models 10 Temmuz 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.", Project fund by the Italian Ministry of University and Research (P.R.I.N. 2017)
